Dag Op 31 juli had ik een afspraak met de arts die mijn heup geopereerd heeft, de revalidatie arts vond het beter dat zij mij nu verder voor die andere breuken ook opvolgt, niettegenstaande er vermoedelijk geen bijkomende operatie zal nodig zijn, maar ze moet mij toch volgen voor mijn heupfractuur, dus is het beter dat zij alles onder haar toezicht houd. Ik had ze nog maar één maal gezien en dat was vlak voor de operatie, dan kwam ze zeggen wat ze juist ging doen, maar verder heb ik haar van de hele tijd niet meer gezien, het was altijd de assistent die mij kwam bezoeken als ik in Gasthuisberg lag. Dus nu moest ik dus op controle, ik was blij want die gipskoker was ondertussen veel te groot geworden, en het was zo verschrikkelijk moeilijk als ik naar het toilet moest om mijn broek er over te krijgen. Ze hadden een open gips aangedaan omdat ik een paar klein wondjes had die dagelijks zouden moeten verzorgd worden, maar dat ik dus nooit gedaan heb, en wat bleek dat die wondjes zelfs genezen waren zonder er ook maar iets aan te doen, dus daarom vonden ze het goed van nu een gips aan te doen die dicht was, ik mocht zelf de kleur kiezen, maar ik heb maar een neutrale kleur gekozen. Eerst moesten we bij de dokter zijn, nadat ik eerst had laten foto's nemen, zij zegde in normaal gevallen zou ze aanraden om een plaat over het dijbeen te plaatsen, opdat die breuk goed zou kunnen genezen, maar in mijn geval was dat niet aan te raden , want dan moest mijn prothese ook helemaal veranderd worden, in welke zin begreep ik niet goed, maar als er geen operatie nodig was, zo veel te beter. Er werden foto's genomen voor de consultatie en na dat er een nieuwe plaaster was aangelegd, maar volgens de dokter bleek dus alles ok te zijn en kregen we een afspraak voor over een maand, dus de revalidatie zal nog even moeten wachten tot die breuken genezen zijn. Ik weet dat ik vanaf nu toch altijd meer bang zal zijn om terug recht te staan, bang om nieuwe breuken op te lopen, maar ik hoop dat dit er na een tijdje zal terug uit gaan, en dat het vanaf nu toch allemaal een beetje beter mag verlopen. Groetjes
Dag Als ik van de operatiezaal terug op de kamer kwam, zag ik dat ik al een privékamer had, en dat mijn electronische rolstoel ook al klaar stond, hoe mijn man dat voor elkaar gespeeld had was mij nog een raadsel, ik had de vorige dag alle moeite van de wereld gedaan om mijn electronische rolstoel in het ziekenhuis te krijgen, ik had mijn gewone mee maar ik zag mij niet alle dagen die lange gang doen om buiten een sigaretje te kunne gaan roken, niemand kon de stoel brengen, als ik er niet in zat, ik had de avond voordien nog gebeld met mijn man en hem het voorstel gedaan om DHL te vragen, ze moesten zo dikwijls komen om pakjes voor de zaak te brengen of te komen halen, dus misschien deden ze dit ook wel. En inderdaad ze hebben het gedaan, maar mijn man vertelde hoe, ze hadden dus geen hellend vlak mee om die rolstoel mee op de auto te krijgen, dan is mijn man zo slim geweest om het hellend vlak van ons voordeur te gebruiken, hoe ze het uteindelijk hebben klaargespeeld weet ik niet, of ook hoe ze het op de spoedafdeling hebben gedaan weet ik ook niet, het belangrijkste was dat hij naast mijn bed stond en dat was toch een geruststellend gevoel. Na enkele dagen kwam er een dokter van revalidatie vragen of ik bereid was om naar Pellenberg te gaan voor mijn revalidatie, omdat ze vonden dat ik een goede kandidaat was, ik weet ook wel dat ik in het ziekenhuis niet lang kan blijven, maar een paar dagen vond ik toch wel vlug, enfin ik ben dan de week nadien overgebracht naar Pellenberg, ik had wel gezegd dat ik niet kwam als er geen privékamer vrij was, maar ja er was er natuurlijk geen vrij, maar ja wat kan je dan zeggen, naar huis kon ik ook nog niet, dus aanvaard je dat maar, maar tegen het eind van de week had ik dus mijn privékamer, de eerste week hebben we eens geprobeerd om met mijn prothesen recht te staan maar dat is dus niet gelukt, dan heeft men mij een paar maal op een tafel met mijn prothesen vast gemaakt en zo recht gezet, dat ik toch het gevoel had van recht te staan. Ik mocht gelukkig in weekend, maar ik vond wel iemand om mij van Pellenberg te komen halen, maar niemand die mij kon terugbrengen, tot die van het Vlaams Kruis mij vroeg of ik die electronische rolstoel tijdens het weekend wel nodig had, en eigenlijk had ik die niet nodig want ik had mijn oude nog en die was opgeladen dus ik kon die wel gebruiken, dus is mijn man mij komen halen, en heeft mij ook teruggebracht, het was enkel een verschrikkelijk probleem om in de auto te gaan, in Pellenberg heeft een stagiair kinesist mij geholpen, maar om terug te gaan lukte het mij aanvankelijk niet tot ik het lumineuse idee kreeg om mijn armsteun te gebruiken, en zo over te glijden van mijn rolstoel tot in de auto, ondertussen heb ik een transverkussen van de kiné meegekregen en nu is er geen probleem meer, want mijn prothesen zal ik voor een lange tijd niet kunnen aandoen. De tweede week tijdens de protheseraadpleging, heb ik mijn nieuwe prothesen aangedaan met behulp van de kinesisten, zij hebben mij dan recht getrokken, dus mijn prothesen blokkeren allebei aan de knieen, dus dat ging, ze stonden er met 10 man op te kijken, kinesisten, assistenten, stagiairs, ergotherapie enz. Ik doe een paar stapjes achteruit om terug te gaan zitten, dus ze deblokkeren mijn rechter prothese, niet mijn linker, dus mijn linker voet staat min of meer nog op de grond en ik wil gaan zitten, en plots krijg ik een verschrikkelijke pijnlijke scheut in mijn linker dijbeen, wat was er gebeurt, ik weet het niet maar dat kon niet goed zijn, ik kreeg hoe langer hoe meer pijn, de assistent wist mij te vertellen dat het zeker niet gebroken was, maar misschien wel gekneusd, wanneer had ik dat nog gehoord. Hij zou mij voldoende dafalgan laten geven dat ik niet te veel pijn zou hebben, en als het niet beterde starten met ibuprofen, ik heb zeer slecht geslapen, ik raakte niet meer alleen in mijn bed, of er uit, de volgende dag dus de woensdag vroegen de kinesisten hoe het was, niet goed natuurlijk, maar dr Kiekens was nog niet komen kijken, op donderdag was er vergadering met de dokter en de kinesisten, en die vertelden aan de dokter dat het met mij toch niet goed ging, dan is zij komen kijken, en zij vond dat er direct een foto moest genomen worden, nu moest alles snel gaan, de dokter heeft dan de foto's met mij besproken, en er bleken zo maar drie breuken te zijn in mijn linker dijbeen, hetzelfde been van mijn heupfractuur, een indeukingsfractuur aan mijn knie, een breuk in de vorm van een driehoek onderaan mijn femur, en dan nog een grote breuk van onder naar boven toe, maar geen was verplaatst. ik vroeg hoe zoiets mogelijk was, en nu schijnt de oorzaak te liggen in mijn osteoporose, natuurlijk doordat ik altijd in de rolstoel zit en weinig beweging heb kan dat gebeuren, het bovenste deel van het dijbeen is beschermd door die nagel die er voor mijn heupfractuur in zit, en het onderste deel is daardoor zeer kwetsbaar, de dokter zegt dat dit soms nog voorkomt, ja en dat ik dat ook weer moet meemaken. Dus de vrijdag hebben ze dan nog een ct scan genomen, en dan moest ik naar de gipskamer voor een gipskoker, ik heb dan natuurlijk ook de revalidatie onmiddellijk stop gezet, ik kan toch niets fatsoenlijk doen, en ik kan dus ook mijn prothesen niet meer aandoen. Groetjes
Dag Ja ik moet mijn verhaal nog afmaken, maar ik dacht het bericht zal veel te lang worden als ik alles ineens moet melden. Dus dinsdagmorgen zijn we dan terug vertrokken uuit Saint Tropez, in de auto gaan was wel zeer moeilijk, ik kon niet meer recht geraken, dus mijn man moest mij elke keer helpen, hij moest dan eerst mijn rechter knie blokkeren, dan mijn linker knie blokkeren, dan mij rechttrekken, dus dan kon ik efkens blijven staan, dan moest hij mijn rechtervoet een beetje achteruit zetten zodanig dat ik mij kon laten neervallen in de auto, ik had dus helemaal geen kracht meer in mijn linker been, eenmaal ik rustig in de auto zat lukte het en was de pijn niet te erg, maar zoals ik in mijn vorig berichtje al meldde, naar het toilet gaan was een ramp. Ons nachtje in Nuit Saint Georges is ook redelijk goed verlopen, enkel dat het restaurant op dinsdag gesloten is maar we hadden onderweg iets gekocht om te eten en we hebben dan een koffietje gevraagd en dat was ook ok. Als we de woensdag op weg naar huis waren heb ik gebeld naar de dokter van het Lac van Pellenberg, bij wie ik dus in behandeling ben voor mijn pijnmedicatie, om te vragen wat ik het beste zou doen, rechtstreeks naar de spoed gaan in Gasthuisberg of wachten tot de volgende dag, hij raadde ons aan om te wachten tot de donderdag, hij zegt, je hebt nu al de hele dag in de auto gezeten, en je zult daar op zijn minste toch anderhalf uur moeten wachten,voor het jullie beurt is, en dat zou ik jullie toch niet aanraden. Ga morgen rustig op jullie gemak naar de spoed, zo gezegd zo gedaan, ik heb dan op mijn gemak de valiezen leeggemaakt, en een nieuw valiesje klaar gemaakt want ik was zeker dat het niet goed was, ik had te veel pijn en mijn bil was zo dik en blauw dat kon niet goed zijn. Dus rond 12 uur s'middags waren we op de spoed, nadat we onze uitleg gedaan hadden werd er eerst een foto genomen, en onmiddellijk wist ik hoe laat het was, de hals van het dijbeen was dus volledig doorgebroken, niet moeilijk dat ik pijn had, maar het kon die dag niet meer geopereerd worden er was geen operatiezaal vrij, ik moest wachten tot de vrijdag, ik moest natuurlijk wel in het ziekenhuis blijven, wat had je gedacht, gelukkig had ik mijn gerief meegebracht en kon mijn man het nu rustig gaan halen, ik had natuurlijk direct gevraagd voor een privé kamer, maar dat konden ze mij niet verzekeren, dat zou op de afdeling beslist worden, ik kwam dus op de afdeling traumatologie terech, dat is dezelfde afdeling waar de patienten van Dr.Vrancx ook terechtkomen die construcieve chirurgie nodig hebbebn, dat wil dus zeggen dat ik al veel weken op die afdeling heb doorgebracht, elke keer als mijn knie open lag en een flap of greffe moest geplaatst worden kwam ik op die afdeling terecht, en ze kenden mij nog, ze wisten dus ook dat ik altijd een kamer alleen vraag, maar ik had pech er was op dat moment geen vrij. Toch was ik content dat er eindelijk een einde zou komen aan mijn verschrikkelijke pijn die ik al de hele week ondervond zonder echt te weten wat er aan de hand was. Ik weet het ik had in Frankrijk naar een dokter kunnen gaan maar ik wilde voor geen prijs in een frans ziekenhuis terechtkomen, dus dan maar even op de tanden bijten. Ik lag dus voorlopig op een tweepersoonskamer maar ze zouden er al de moeite van de wereld voor doen om mij zo vlug mogelijk een eenpersoonskamer te bezorgen. De dokter die mijn zou opereren is komen zeggen wat ze ging doen, en dat was een grote nagel van 35 cm lang door mijn bot plaatsen zodanig dat alles terug mooi op zijn plaats zou zitten, want er was toch wel een kleine verplaatsing van de boteinden, dus dat kwam wel goed. Groetjes
Dag Tijdens het weekend van 16 juni kwam mijn man af met het nieuws dat we woensdag 20 juni zouden vertrekken naar het zuiden van Frankrijk, en wel Saint Tropez, voor een goede week, hij had daar een hotel gevonden waar de badkamer toch voldoende scheen aangepast te zijn aan minder validen, ze hadden zelfs per émail een foto meegestuurd zodanig dat we zelf konden oordelen wat we er zelf van vonden, het toilet was verhoogd en er was één baar, maar de tweede zouden we zelf kunnen bevestigen als de muur glad genoeg was, dus dat kwam wel goed. Woensdag zijn we dan vertrokken richting zuiden, het verkeer viel heel goed mee, weinig of geen files, onze eerste nacht hebben we als naar gewoonte overnacht in Nuit saint Georges, in het hotel Gentillomiere, dus we hadden onze kamer die goed was aangepast, we hebben daar dan ook lekker gegeten, en s'morgens rond een uur of tien zijn we dan doorgereden verder zuidwaarts, na de nodige stops om de twee uur kwamen we dan uiteindelijk op onze bestemming aan rond 5 uur in de namiddag, het hotel zag er heel goed uit, het hotel noemde L'Astragalle, ook onze kamer was perfect, het was beneden met een terras, en net achter de hoek was het zwembad, we namen s'morgens ons ontbijt in de kamer, ttz, op het terras en tegen dat we klaar waren waren onze zetels klaar om te gaan zonnen . Bij mij had de mijnheer een matras bijgelegd opdat er geen verschil zou zijn tussen mijn rolstoel en de zetel. Het weer was prachtig 32 graden en blauwe hemel. We hebben daar toch wel enkele uren gezeten en dan zijn we eens een stapje in de wereld gaan zetten, naar St Tropez zelf, want we zaten er toch wel een kilometer of zo buiten en we waren er al een hele tijd niet meer geweest. Er was niet zo veel volk, het viel goed mee, er lagen ook niet zo veel heel grote boten, we zijn dan in de Sinéqier iets gaan drinken, mijn man moest iets eten, want we hadden sedert s'morgens niets meer gegeten en het was toch al rond vier uur in de namiddag, en met zijn diabetes moet hij toch voorzichtig zijn. Hij heeft daar dan een schotel gegeten met zalm, maar hij voelde zich nadien niet zo goed, de zalm bleef maar opsmijten. Dus daar heeft hij dan ook niets meer gegeten. In het hotel raadde men ons aan om te gaan eten in de Boullabaise een restaurant van dezelfde eigenaar als het hotel, dus na een paar maal in het hotel gegeten te hebben, terwijl we daar telkens alleen zaten wilden we zaterdag eens naar dat bewuste restaurant gaan, het restaurant lag vlak aan het strand, op zo'n 200 meter van het hotel, op het strand eigenlijk, dus in de namiddag gingen we er eens een kijkje nemen, de deur was redelijk smal om met mijn rolstoel door te rijden, maar het lukte net, dus mijn man doe achter mij de deur dicht, ik kijk voor mij en inderdaad de mensen zitten daar allemaal op het strand, en opeens lag ik tegen de grond, in het midden van het restaurant was een trap van 15 a 20 cm. hoog, ik had dit dus niet gezien, en ben met mijn rolstoel daar af gevallen en uit mijn rolstoel, vermoedelijk op mijn heup gevallen. Ik heb wel vijf keer tegen mijn man gezegd dat ik het niet gezien had, hij probeerde mij dan terug in mijn rolstoel te zetten maar dat lukte niet. Dan hebben twee mannnen van het resaurant mij opgepakt en mij terug in mijn rolstoel gezet, ik voelde direct dat er iets aan mijn been niet klopte, ik had daar geen kracht meer in, we hebben daar dan iets gedronken en afgesproken om er s'avonds te eten. Ik kan niet zeggen dat ik pijn voelde, maar als we terug weggingen, en ik moest rechtstaan om in de auto te gaan lukt mij dat maar met veel moeite, ik had geen kracht meer in mij linker been. Maar hoe meer de dagen vordenrden hoe meer pijn ik kreeg en hoe dikker en blauwer mijn linker dijbeen werd vooral bovenaan. Mijn man zegde dat is gewoon gekneusd, meer is dat niet, mijn moeder zei altijd als het blauw wordt is dat een goed teken, maar waarvoor wist hij niet meer. Als ik stil in mijn zetel zat had ik geen pijn, maar elke beweging was een marteling, en vooral naar het toilet gaan was verschrikkelijk. Het was de zaterdag gebeurt, we zijn dan nog daar gebleven tot dinsdagmorgen, ik was wel overtuigd dat er meer aan de hand was dan een kneuzing, maar ik wilde mijn man niet nog meer ongerust maken, ik heb enkele pijnstillers meer genomen en als we thuiskomen zullen we wel naar de spoed gaan en dan weten we wat er aan de hand is. Groetjes
Dag Vorige week mocht ik mijn nieuwe prothesen gaan halen in pellenberg, ze waren klaar, en inderdaad ze zagen er goed uit, toch een stuk eleganter dan mijn vorige, maar de realteit was iets anders. In het begin was het nog een beetje te doen, maar na een paar dagen was het verschrikkelijk pijnlijk om mijn rechtse prothese aan te doen, ze was niet meer gemaakt met een touwtje, dat ik eerst moest vastmaken opdat ze niet zou verschuiven, nee nu moest ik ze maar gewoon aantrekken en omdat mijn knie dus twee beenderen bevat waar de prothese achter haakt kan ze dus niet meer loskomen, maar ze aan doen werd stilaan een nachtmerrie, het was zo verschrikkelijk pijnlijk om ze over die twee botten te krijgen dat het niet meer te doen was, ook zag ik dat er op mijn kous links twee vuile plekken waren, dus dat wees op een wondje, en inderdaag twee wondjes manifesteerden zich, aan mijn linkerknie, die knie is al zo dikwijls open geweest dat ik het mij niet meer kan permitteren opdat dit nu weer zou gebeuren, want een verdere amputatie is dan niet uitgesloten. Ik heb dan gebeld naar Pellenberg, naar Gunther, want Bert was niet aan het werk hij was pas vader geworden, en dus veertien dagen thuis, vaderschapsverlof, ja tegenwoordig is dat zo, dus Gunther is alleen, ik heb dan een afspraak gekregen voor maandag 18 juni, maar het zal bij iemand anders zijn, voor mij een nieuwe, een vrouw, ze is er naar het schijnt al een tijdje, ik hoop dat ze haar job ook zo goed kan doen dan de twee anderen, want anders moest ik nog langer wachten, ook het systeem om mijn linker prothese los te trekken, trekt op niks, het is nu zo'n systeem zoals aan de linker kant, maar het lukt bijna niet, dus volgens mij moet dit systeem afgevoerd worden en terug het vorig systeem terug ingevoerd. Ik heb dus mijn prothesen onmiddellijk aan de kant geschoven en terug mijn oude aan gedaan, mijn schoenen heb ik maar aangelaten en mijn basketschoenen aan mijn oude prothesen gedaan, dit gaat ook, natuurlijk zijn die nog platter dan mijn botjes, en dat voel ik als ik recht sta, maar ik voel mij toch iets veiliger, want mijn linkse prothese hebben ze ook rechter gezet, maar nu schuift mijn voet onderuit, dus dat moet ook veranderd worden, hij heeft wel gevraagd om mijn oude prothesen maandag mee te brengen, maar dat zal geen probleem zijn vermits ik ze terug draag. Vorig weekend is mijn zoon met de vier kindjes hier nog geweest, zaterdag rond 8u30 zijn ze toegekomen, ze moesten natuurlijk dan nog eten, maar dat zijn we ondertussen gewoon als ze van de mama komen hebben ze nog niet gegeten, dus wij hadden nog verse soep staan en met een boterham volgens mijn zoon was dit meer dan ok. Eerst hebben ze wel hun pyamatje aangedaan, zodanig dat ze direct naar hun bedje konden, enkel Quido mocht nog een beetje langer opblijven, hij is dan ook al bijna 9 jaar he, en dan mag hij nog een beetje televisie kijken, en als mijn zoon dan zegt dat het tijd is voor zijn bed, maakt hij nooit problemen en is hij ook direct naar boven. De zondag morgen ging mijn man naar de bakker, en de drieling mocht mee, ze hadden wel beziens bij de bakker, een drieling, ja dat zien ze niet elke dag, en dan nog drie jongens, ze vroegen naar Quido, de mensen schrokken dat er nog een jongen was die niet mee was. Ja ze hadden serieus bijval onze drieling. Tegen s'middags heb ik dan verse worteltjes klaargemaakt met worsten, voor de kindjes van die dunnekes, de chipolata, ik kan niet zeggen dat er nog veel over was, ze hebben echt heel goed gegeten, na het middagmaal zijn ze vrij vlug vertrokken, mijn zoon wilde eens naar Tongeren naa het gallo romeins museum, want het was de laatste week dat het open was, ze hebben niet zo veel een massacre gemaakt, alles is vrij netjes gebleven, alhoewel. Groetjes
