Laatste avond (op vakantie)
Een bijna leeggedronken glas Limoux
weerkaatst de rode zon die daalt,
onstuitbaar naar de kimmen van Fitou
alsof die nooit de nacht nog haalt.
Wanneer de wieken* slaapwel wuiven
in de verre wind die altijd verder waait,
dan gaan op t strand de korrels stuiven,
wijl de molen zonder stoppen draait.
Het huilen verstikt het ruisende verkeer
terug naar huis ver van de zomerzon
van werk naar winkels altijd heen en weer
weg van camping of hotels met volpension
De mist onttrekt het landschap aan mijn ogen,
Langer blijf ik niet op dit verlaten kil terras
Ik droom niet meer van feest en regenbogen
maar ik grijp toch naar mijn leeggedronken glas
1/9/2013
*van de windmolens
|