Onze handen

Je strijkt het laken strak

met je fijne handen,

waarmee je al zo veel wonderen hebt verricht

Je smeert je schotels in

met je fijne vingers,

waarmee je al zo vaak honger hebt verlicht

Je ziet de wijde wereld

met je knappe ogen,

waarmee je al zo veel blikken hebt geleid

Je hoort het stille huilen

met je knappe oren

waarmee je al zo veel tranen hebt gewijd

Je wenkt mijn trieste denken

met je slanke passen

waarmee je al zo veel monsters hebt verjaagd

Ik strijk je voorhoofd strak

met mijn open handen

waarmee ik je nu streel zo veel het je behaagt

30/06/2009

30-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van mijn lieve Yoke




Een kwarteeuw liefde

Je bent de dageraad van mijn leven

en je steeg omhoog met de zon.

Je hebt meer dan ik jou kon geven

en bent meer dan je krijgen kon.

Je sprong over de diepste ravijnen

en we losten toen bijna je hand.

Je vermeed de kuilen en mijnen

en stond steeds ergens voor in brand.

Op een dag knipper ik mijn ogen

verblind door "t felle tegenlicht.

Als mijn stappen jou volgen mogen,

raak je toch nooit uit mijn gezicht.

Ook je dromen krijgen snel gestalte

omdat je moeilijk opgeven kan.

Er zijn er weinig met jouw gehalte,

al vond je die in je lieve man.

Hij schonk je een zoon zo uniek,

die je leven zin en richting schonk

Zijn stapjes zijn de mooiste muziek

die ooit doorheen je woning klonk

26/6/2009　

26-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Zonder internet

Aardappelen schil ik niet zonder mes,

zonder voeten kan ik niet fietsen.

Niemand maakt jam met maar één bes

en zonder het net zit ik maar te nietsen.

Ooit schreef ik verzen om middernacht

of om het even welk ander moment,

Ik weet nooit hoe laat ik de muze verwacht,

omdat niemand al haar grillen kent.

Ik kan ook nu niet dichten op bevel,

tenzij de drang van ergens binnen komt.

Met wat ik voel en beleef, lukt het wel,

zodat het schrijven lang niet verstomt.

Ik kon nog niets van mijn werk publiceren

en maakte kennis met seniorennet.

Daar zijn veel lezers die mij stimuleren,

daarom heb ik al wat op mijn blog gezet.

Reizen en ziekte konden mij niet deren,

ik liet mijn lezers nog niet in de steek.

Heden kan ik me echter niet verweren:

misschien geen internet meer deze week?


(gelukkig duurde de onderbreking  slechts 51 uur)

25/6/2009

25-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Volop zomer

Hoger kan de zon echt niet stijgen,

ook al wou ze dat zelf nog zo graag,

langer licht kunnen we niet krijgen,

want het is de langste dag vandaag.

De lente is voorbij, de vruchten rijpen

en troosten ons met hun vitamines.

We willen onze vakantie grijpen

en genieten van zomermagazines.

Je wandelt avonden lang mee met mij

en de zwoele wind streelt door je haren.

We jagen alle miserie ver opzij,

alsof er voor ons nooit zorgen waren.

De mooiste bloem vind ik toch je lippen,

die zich tuiten voor een warme zoen.

In de hemel zie ik held're stippen,

zich spiegelen in het dauwende groen.

Neem mijn hand als in voorbije jaren

toen we samen naar van alles streefden,

toen we jonger en iets wilder waren,

omdat we in onze lente leefden.

22/6/2009　

22-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

19/6/2009

19-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

De tol van de tijd

Een vergeten kerstboom in mei,

of een verjaardagskaart

voor een afgestorvene:

wie het meemaakt,

vindt het pijnlijk of bizar.

De jaren die wij verzonnen,

geven structuur aan elke dag,

en elk moment

kent een eigen ademstoot,

zo lang als het riet kan buigen,

de vloed kan dreigen,

de branding bruisen,

de klokken luiden,

en je kind wil spelen

onder de glimlach van zijn moeder,

de druppels van de hemel,

de rook van de eeuwen,

en de schim van de melkweg.




18/6/2009

18-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Samen in bed

Zag je die twee kronkels

eer je de lakens strak trok

op ons bed?

Ze zagen er zo gezellig uit,

parallel in hun grilligheid

en toch samen.

De warme geur

van geborgenheid en liefde

zweemde boven ons bed.

Ooit komen die twee kronkels

toch terug in de strakke lakens

die je gestreken hebt,

gewassen en gevouwen.

Liefde en genegenheid

zijn twee kronkels

die je niet strak trekt,

vooral niet in een bed...







17/6/2009

17-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Troost



Vergeet de regen
en de hagelbuien.
Klim langs de regenboog
naar boven. Bewonder
hoe dan je spiegelbeeld
het Spectrum vol kleurt
in het zweven van het meer
met de mondhoeken omhoog: lachend
naar de komisch kosmische straling
van het eeuwig firmament.
Vergeet vandaag
terwijl het nog 'het nu' omvat
en laat je glijden,
roetsjbanend door je zorgen
want de dag brengt raad
in de dageraad.





16/6/2009

16-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Genoeg gepiekerd

Kijk naar de zon die schijnt op je handen

en ruik de bloemen van het gedoemde veld,

verwerk het voedsel gretig met je tanden,

want misschien zijn je uren wel geteld.

Tast naar de doornen van de blankste rozen

en proef het zweet dat trilt op mijn moeë mond,

zeg wat je nooit gedurfd hebt zonder blozen,

want misschien is je laatste opdracht rond.

Luister naar het zuchten van de zieke wolken

en neurie mee met hun pervers verdorven lied.

Wend je af van monsters die je geest bevolken

want dit kind is het laatste dat je ziet.

Droom van de heerlijk slapeloze nachten

toen je het succesvol teder troosten kon

voel hoe die vingertjes je pijn verzachten

en je vragen: opa, kijk toch naar de zon!

15/6/2009　

15-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Jouw metamorfose...

Anders vroeg je mij altijd  'Hoe is 't?'

en je wachtte nooit op een antwoord,

alsof je het al van tevoren wist,

heb je 't antwoord immers nooit gehoord.

Je vond het weer vandaag niet te best

en sprak over je eigen zorgen.

Ik was voorbereid op al de rest,

rekenend op het weer van morgen.

Ik zag dat jij niet dezelfde was

die ik al zo dikwijls had ontmoet.

De vertwijfeling die ik in je ogen las,

verzekerde mij : het gaat niet goed!

12/6/2009

12-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Nu je weg bent

Als je hier bent,

mis ik de stilte.

Als het stil is,

dan mis ik jou.

Als je slaapt,

wil ik je horen.

En als ik je hoor,

kan ik niet slapen.

Als je speelt,

zie ik je lachen,

en als je lacht,

jubelt mijn hart.

Als je zeurt,

wil ik je troosten.

En als je treurt

doe ik je lachen

Als je opgroeit

wil ik bij je zijn

en als het lukt

groeien we samen


11/6/2009

11-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Woorden...


Nu leest u

wat ik in het verleden geschreven heb,

en hoe langer u wacht,

hoe omvangrijker dat verleden wordt.


En dan zijn die woorden niet meer

wat ik er nu mee bedoel;

zelfs als u ze nu toch nog anders begrijpt

dan zoals ik ze nu neerschrijf.

Er zijn woorden

die hun betekenis houden

doorheen de eeuwigheid, en andere,

die elk moment iets anders zijn.



Want nu weet en voel ik

anders dan gisteren en morgen.

En de woorden waarmee ik dat uitdruk

zijn nu anders dan die van morgen.


10/6/2009

10-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

(vorige zondag werd mijn kleinzoontje Milan twee jaar  )








Twee jaar en eerste deur!

Als het kind zijn eerste deur

met heel veel moeite open krijgt,

en als die wereld aan de overkant

op eigen kracht bereikbaar wordt,

dat is het heerlijk ogenblik

waarop zijn leven ineens

een nieuwe dimensie krijgt,

en een eigen weg

zich naar zijn einder

haast eindeloos uitstrekt:

Dat is het eerste symptoom

van de levensreis

waarvan je de bestemming niet kent,

maar het verloop ervan

oneindig boeiend is.



9/6/2009

09-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Tijdstof

　

Flinterdun,

onbestaanbaar

te verwaarlozen,

amper waarneembaar reëel:

op heel lange termijn

is ieder stofje

dat dagelijks

op de wijzers

van de klok

neerdwarrelt,

even dun,

onverwoestbaar,

niet te versmaden,

soms schokkend. Hallucinant

Is de enge realiteit

die na vele dagen

micron na micron

een millimeter stof

eenzaam achterlaat

op de meubelen

van ons hart.

Nog eens zo dun

is de vrees

voor stof

op wat ons samenhoudt,

in genegenheid

en respect.

8/6/2009

08-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Containerspullen.

Weg ermee,

want ze zien alleen

doet te veel pijn en verdriet.

Herinneringen

aan elke dag van toen

wanneer ze een rol speelden

en nu gereduceerd

tot afval staan te wachten

op niets beter

dan recyclage.

Ik zal ze missen

al hebben ze hun plaats

in mijn hart.

Altijd die weemoed

en die nostalgische gevoelens

die mijn adem beklemmen.

Ze doen me slikken,

happen naar zuurstof,

dus weg ermee.

5/6/2009

05-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Even te laat

Had ik toen geweten

dat onze ruzie even goed

een handdruk vol vriendschap

had kunnen zijn,

en had ik geweten

dat onze laatste woorden

warm en vol waardering

hadden kunnen zijn,

dan was het laatste beeld

dat ik van je overhoud

een minder wrange

laatste herinnering geweest


4/6/2009

04-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Afscheid

Weggaan van een plek

waar je alles geleerd hebt

te doen, te zeggen, te plannen en te kiezen

is wegscheuren van een boek

uit de band die het beschermde,

koesterde, sierde en een plaats gaf.

Weggaan zonder omzien,

zonder verpinken

en zonder te twijfelen aan de toekomst,

is de dag van morgen

erkennen, waarderen en respecteren,

onvoorwaardelijk, zonder aarzeling.

Het boek is uit

en verdwijnt voor altijd.

De inhoud laat een koppige schaduw na.







2/6/2009

02-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie