5.9.1.4.

Suzan de Waal: kernwoord:

-         bepaald door situatie: de val voltooid

-         algemeen: geloof in God en Jezus: altijd nieuwe kansen

10 november 1984:

Weer datzelfde: een gat van eind februari 1982 tot november 1984. Ga er maar aan staan…O ja… van míj weten jullie van láter nog iets: Jos van Dalen schrijft in december 1982, dat ik op hem de indruk maak, iets te dementeren (4.8.4.2.). Bedankt Jos… Nou ja… het zóu kunnen: zesenzeventig jaar. Maar… het ís niet zo. Waarom Jos me toen wat suffig vond? Hierom: ik was toentertijd heel erg met mijn gedachten betrokken op een antwoord, dat maar niet kwam…

Wij –mijn man Wout en ik- hadden namelijk een verzoenende brief geschreven aan zoon en schoondochter Ferdy en Carolien. We leefden al dertig jaar met hen in onmin. Het werd dus zachtjesaan wel tijd. Die brief was –toen Jos op bezoek kwam- al tien maanden geleden gepost… nóg geen bericht terug.

Daarom leek ik wat afwezig. Mijn hárt was bezeerd door die uitgestelde hoop (Spr. 13:12).

Laat er nu toch in februari 1983 een lief antwoord terugkomen…! Bleken we in het adres van onze brief vermeld te hebben: Australië… in plaats van Nieuw-Zeeland…! Een heel wérelddeel hebben ze afgezocht, voor ze het ergens anders probeerden. Als Jos mij ná februari 1983 ontmoet had, zou hij niet meer over dement hebben gesproken. Wat knápt een mens er van óp, als een hartenwens wordt vervuld (Spr. 13:12).

Wout en ik zijn ná die moedgevende gebeurtenis nóg meer gesterkt in ons geloof. Het lijkt wel, of we vernieuwd worden… of wij iets van onze jeugdige veerkracht terugkrijgen (Jes. 40:31).

Wij zijn voortrekkers geworden in onze kring: die van de oudjes. Mijn reuma kwelt me niet zo… ik lóóp ook wat gemakkelijker… wij komen er wat meer uit. Ik zal je vertellen, dat we op de bejaardensoos spréken over ons geloof in Jezus: pioniers zijn wij geworden.

Wat zeg je dáárvan…!

Wel… wij waren  altijd kerkelijk meelevend. Maar nu zijn wij minder kerkelijk en meer levend. We klemmen ons ook niet meer vast aan vele aardse zekerheden: ‘je pensioen’, trouwens: daar wordt aan geknabbeld (Matth. 6:19,20). We klemmen ons om hulp vast aan Jezus…

Ik zie nóg de bovenbuurman –Jan Donker- na zijn bekering voor het eerst bij ons komen om van zijn geloof te getuigen. Wat wás ik dwars en vol opzettelijk wanbegrip. Maar het verloren, doodse land van mijn innerlijk liet zich de zoele regen van de hoop niet afnemen. De duivel zei:

            “Ach… een strovuur… dit kan toch bij deze avonturier geen stand houden.”

Ik liet mij echter niet in de war brengen. Ik merkte iets aan de worm van triestheid, die aan mijn innerlijk knaagde. Die ging steeds meer dood, als ik naar Jo luisterde. En… als ik mijn oren niet sloot voor datgene, wat Jan zei…: dan ontplooide zich mijn geloof in Jezus en in God.

En toen schreven wij dan die brief…

Jubel de jubel…!... maar nu is het de tijd, om iets héél naars te vertellen: iets, dat ons zó in opschudding heeft gebracht. Het is voorbij… de deining is over… maar het is me wat geweest! Het is zo’n lange geschiedenis… ik vertel er maar een stukje van… van het donker, dat altijd op de loer ligt om het licht de baas te worden (Joh. 1:5).

Je weet, dat

-         Ab en Nel              (7a boven)

-         Wij                        (7b beneden)

-         Jan en Joke            (7b boven)

buren zijn. 7a beneden is pakhuis en garage (2.5.8.3.). Vóór de splitsing van 7 was er een binnentrap naar 7b boven. Die is gebleven, maar de toegangsdeur naar de garage zat op slot. Twee jaar geleden ging Jan daar zijn auto stallen. Hij kreeg de sleutel van die binnendeur. De garage heeft een achteruitgang op een stil plein.

Zo ongeveer half mei 1983 spreek ik op de bejaardensoos een dame, die aan dat plein woont. Die zegt:

“Zó vreemd… is die Donker boven u nu écht O.K. Al vier weken lang -gisteren ook weer-: … dinsdagavond half acht precies: aardig meisje met een brommer –pluche beertje als versiering-… stalt de brommer bij het bloemperk, verbergt die daar haast… steekt dan het plein over… klopt op de garagedeur. Die gaat direct open… wég is ze. Om half elf komt ze er weer uit… pakt haar brommer… verdwijnt…”

Ik ga er niet zo erg op in, vertel het echter aan Wout. Hij besluit:

“We gaan poolshoogte nemen. Jo heeft al weken lang –juist op dinsdag- die CAO vergadering. Ik vind het bedenkelijk…”

Dus we stellen ons verdekt op… half acht: net zoals gezegd. We herkennen de jongedame ook: we waren op de Paasuitvoering van het kapelzangkoor. Dit meisje-met-de-brommer zong bij die gelegenheid heel mooi een stukje alleen. Jo legde toen uit, dat het Ellen, de dochter van de dominee was. ’s Avonds: tegen half elf: twee paar voeten stommelen de trap af… de binnendeur knarst… de garagedeur klapt.

            “Als wij dit volgende week weer merken, gaan we die ouders waarschuwen,”

besluit Wout.

Maar de volgende week…: geen brommer…

Later… veel later… komen wij er evenwel achter dat de CAO juist in diezelfde tijd rond kwam. Overigens ben ik wel direct voor deze zaak gaan bidden… wel wat ongericht… ik wist niet goed, waarvoor ik bidden moest… maar toch…

Nog weer later… een commotie… dat meisje Vonk blijkt in verwachting geraakt. Nog weer later… terugrekenend…: dat moet gebeurd zijn op een van die avonden. Die verhouding zal er al een poosje geweest zijn, maar in die weken is hij fataal voor hen geworden. Ze waren in zonde gevallen… in die periode is de val voltooid.

Ik heb het nu niet over de schrik voor alle anderen. Ik beperk mij tot mezelf. Wat een schok op zo’n hoge leeftijd…

Jan Donker… als getuige van het geloof: geduldig onder mijn onwil. Ging dóór met het uitgieten van Gods zegen boven mijn verschroeide leven. Dan houd je op de duur die zegen vast: je merkt dat de kaalvretende worm daarbinnen sterft. Je houdt je oren en ogen wijd open voor méér van de Heer…

Maar altijd blijft er de dankbare idee: zo gelukkig er mee, dat Jan als een goede boodschapper voor het eerst het volle evangelie bracht (Jes. 52:7).Er blíjft het geestelijk leunen tegen Jan aan. En dan opeens is Jan weg… weggevallen… en je staat alleen. Je moet je vreugd voortaan rechtsreeks van God afbidden. Satan sist:

            “Ik zei het toch al…!”

Jan is er niet meer… heeft zich althans als helper onmogelijk gemaakt.

O ja… ik weet wel… hij is weer overeind gekomen… fijn. Ik ga hem niet bedroefd maken door hem aan zijn misstap te blijven herinneren (2 Cor. 2:7). Wat hém is gebeurd, kan andere mensen ook overkomen. Ook zij kunnen zó in verzoeking komen (Gal. 6:1). Maar zijn prestige bij míj is hij kwijt…

Zo onzéker als ik mij een tijdlang voelde…

Van het geloof in God en Jezus bleef maar zo’n dun koordje over, toen Jan’s sterke touw er uit was gevlochten. Ik heb gebeden:

“Heer… help me… het draadje is zo nietig, het bestaat uit niet meer dan twee snoertjes… van Wout en van mij. Althans beter dan één snoer, maar er moet toch wel wat gebeuren!”

Toen vlocht de Heer zijn snoer er door en het wérd me toch een onbreekbare kabel (Pred. 4:12)! Nu kan ik er van alles aan hangen. Zélfs het verzoek in de vervolgbrief uit Nieuw-Zeeland:

            “Kom toch eens… wij betalen…!”

Ik durf het aan om daarheen te gaan. Ik ben blij, dat mensenkoord vervangen is door Gods koord. De hele Jan-Ellen toestand is per saldo goed voor me geweest. Ik ben beproefd, maar uiteindelijk heeft de Heer mij wel gedaan (Deut. 8:16). Nieuwe kansen voor het geloof in God en Jezus…

Nieuwe kansen… nieuwe kansen…!

27-01-2008, 18:09 Geschreven door Ruiter
Reageren (0)

5.9.1.3.

Ab van Baan: kernwoord:

-         Bepaald door situatie: de val.

-         Algemeen: geloof in God en Jezus kan worden weggevreten door bederf.

7 november 1984:

Het laatste, dat jullie van mij hoorden, dateert van begin februari 1982: meer dan tweeëneenhalf jaar geleden dus. Ik vertelde toen van onze bekering. Daarna zijn wij in de kapel gaan kerken. Ik moet zeggen, dat er veel úitgekomen is van wat ze daar beloofden. Ze zeiden:

“Ab en Nel… jullie verleden was een dode boel, maar jullie staan vóór een levende toekomst. Deze samenkomsten hier…:  je zult zien, hoe zinvol die voor jullie zijn. Ze gaan jullie leren om op stevige grondslag te staan.

Ze helpen jullie op de been. Gods naam wordt in die samenkomsten verkondigd. Daarom wóónt Hij er. Daarom is er genezing… niet alleen, niet allereerst voor een lichamelijk ongemak… nee: voor geest, ziel en lichaam (Joh. 5:23, 24).”

Het was wáár… geen woord teveel gezegd. Vanaf toen deden we bijvoorbeeld –want dat leerden we daar – allerlei dingen in de naam van Jezus (Col. 3:17). We bevalen ze als het ware aan Hem aan (Spr. 16:3). En we wérden toch voorspóedig (1 Sam. 18:14) … in allerlei opzicht. Ik raakte niet werkloos bij dat centrale verwarming servicebedrijf. De zaken trokken weer aan. Ik hield niet alleen werk… ik werd zelfs sectiechef buitendienst…

Kim – ons dochtertje – is nu een lief ding van bijna zes.

Dat urenlange gegil  is helemaal overgegaan, toen we bij Jezus kwamen. Er is ook al weer een broertje van tweeëneenhalf. Nel is de rust zelf… nu ja… dat nare gedoe rond Jan –straks meer daarover – heeft haar wel geschokt, maar dat is nu voorbij. De deining over dat geval was trouwens algemeen in de gemeente en daarbuiten. In de gemeente hadden we toen net leuke vrienden, nieuwkomers, Rienus en Mieke (5.3.6.). Die waren zó weg… zijn overigens ook al weer terug…

Met het oudstenechtpaar Van Dalen hebben wij een vaste band behouden. Een Christen heeft als regel veel geestelijke leermeesters –fijn hoor, overigens- maar weinig geestelijke ouders (1 Cor. 4:15). Nu… ouders… dat zijn zij voor ons. Net zoals de familie Vonk voor de Donkers… ach gunst… wat lám was dat toen toch… die toestand: juist tussen hén…

Ik ben tegenwoordig goed bestand tegen de aanvallen van de duivel. Ho, ho… kalm aan nou…: ik heb gelezen, wat Ger in vorige boeken te goeder trouw aangaande Jan doorgaf. Laat ik blij zijn,dat ik door Gods genade sta… opletten, dat ik óók niet val (Gal. 6:1). Jan krabbelde op… maar zoals hij gehávend was…!

Ik ben ook geen eenling meer. Mijn hoekigheid, grilligheid en spotzucht zijn -voor het moment– over. Ik ben niet meer zo tegen dít of tegen dát. Ik heb nu veel te veel om vóór te zijn.

Met Nel is de verhouding prima. Na mijn promotie had zij geen moeite meer met mijn nederig werk. Ik voelde mij niet meer zo kleintjes bij haar wat ‘deftiger’ afkomst. Dat zeg ik even verkeerd…: die misstand was al voorbij na onze bekering…: daarná was er die bevordering. Pas toen wij de overwinning over iets hinderlijks hadden behaald, nam Jezus dat hinderlijke weg…

Bij veel mensen kan er verwarring zijn over Jezus, maar niet meer bij ons tweeën. Hij laat ons horen bij dát deel van de mensheid, dat eeuwig leeft. Wat een vooruitzicht!

Daarom dien ik mij te vermannen, zelfs ten aanzien van neerdrukkende ervaringen…: die story van Jan en Ellen maakt me zelfs nu nog van tijd tot tijd bedroefd. Maar… ná de vreugd, die in mijn hart kwam, behoort er daar geen droefheid meer te zijn. Ik behoor mij altijd te verblijden (1 Thess. 5:16). Wel… dat lukt nog niet steeds. En zo is er nog wel méér. Een ding bijvoorbeeld zie ik op het ogenblik als héél begeerlijk en –door mij- nog lang niet bereikt, liefde voor mensen, zoals God die jegens mij heeft. Dat is toch wel het hoogste, dat te bereiken is. Ook die heel bijzondere liefde hoop ik te ontdekken…

Nu over Jan… o ja… eerst nog dit: wat ik nu over mijn leven vertelde, kan –in het algemeen gesproken- gaan gelden voor alle handarbeiders:

            Voegers… opperlui… tegelzetters… elektriciens…

Het kan ook gaan gelden voor alle leden van de rode bond… ook voor alle stemmers op een linkse partij. Het geloof in Jezus ís niet iets, waarvoor je als rechtse sufferd altijd in de Christelijke hoek moet hebben gezeten. Het ís niet alleen voor kantoorvolk. De duivel zegt:

            “Het geloof is voor een ánder.”

Hij liegt… het is voor jóu…!!

Nu dus over Jan...: Je weet, dat ik me vroeger nergens bij aansloot. Maar in de kapel wel…! Ik werd bas in het gemeentekoor. Ik heb die toestand tussen Jan en Ellen zien groeien. Na mijn bekering onderscheid ik veel dingen zo flitsend snel. Ik ben veel meer ad rem en alert. Dat is de keerzijde van mijn vroegere snerende gevatheid… mijn direct er op springen, als ik een zwak punt ontdekte.

Misschien had ik al bij het eerste signaal moeten waarschuwen. Paulus was er ook direct bij, toen het met Petrus –overigens op heel ander gebied- fout begon te lopen (Gal. 2:11). Nu ja… dat is nu eenmaal niet gebeurd. Maar… ik werd ook later weer met mijn neus op die zaak gedrukt. Ik heb namelijk méégemaakt, dat ze in zonde vielen. Nu zul je zeggen:

            “Daar roepen ze jou toch niet bij…!”

Ik leg het je uit.. .Op een avond, zo half april vorig jaar, ontmoet ik Jo. Ik kom door overwerk laat thuis, tegen zeven… zij gaat net weg. Ik vraag waarheen… En zij:

            “Naar de ondernemingsraad.”

Er zijn, vertelt ze, onverwacht flink wat avondvergaderingen in verband met de nieuwe CAO, een paar weken lang elke week een vaste avond. Pas om elf uur denkt ze als regel thuis te zijn. Ik maak nog een praatje: ze was toch uit de OR vanwege die eerste zwangerschap… en nu voor de tweede maal zó en toch er weer in…?! Ja… liep allemaal beter, nu die lastige chef, die Hendriks, weg was.

Ga ik om acht uur een brief posten… staat er een brommertje voor de deur… ik herken dat apparaat aan een opvallend dingsigheidje… het is van dat meisje Vonk.

Half elf...: brommer weg… elf uur…: Jo thuis.

Volgende week, zelfde dag: van hetzelfde laken een pak. Om het volgende goed te begrijpen, moet je in aanmerking nemen:

-         Dat ik Jan al jaren ken.

-         Dat ik mij een aap geschrokken was, toen ik de blikken zag, die ze wisselden.

-         Dat ik me altijd nogal zonder omslag uitdruk.

Ik klamp Jan de dag daarop aan en zeg:

“Het is mis tussen jou en die dochter van Bart. Haar brommer staat hier als Jo weg is… En… ik zag op het koor al, hoe jullie naar elkaar keken.”

Hij schrikt zich wezenloos, brabbelt zo wat…

Ik denk even na, vind dan de moed om te zeggen:

“Het was al de tweede keer. De eerste keer is het misschien bij een zoentje gebleven. Maar ditmaal niet. Dat kan iedereen toch op zijn vingers natellen. Zo was het vroeger met je. Nu je wéér zo begínt, zal je –wat dit betreft- nog wel niets veranderd zijn.”

Hij herstelt zich… begint uit te varen:

“Helemaal niet… helemaal niet. Zo’n kind heeft vragen… ze wil antwoorden hebben. Jij moet niet denken, dat ‘het ergens naar raden’ van jou hetzelfde is als de gave van kennis (1 Cor. 12:8)… enz…”

Ik zwijg… er komt ook zoveel op me af. Ik heb hem geleidelijk zien veranderen van een straatvechter, een rokkenjager en een vrouwtjesdief in een strijder voor God.

Een geloof in Jezus, dat hij uitstraalde… onweerstaanbaar…!...

En nu…: voor mijn ogen…!...

            Kennen jullie dat boek van Dr Jekyll en Mr Hyde?

            … hoe de ‘goede’ verandert in ‘de slechte’.

Ik keek hem aan: daar stond niet: ‘Jekyll’… vol van geloof en van de Heilige Geest…

            Ik bedoel natuurlijk niet, dat die man uit dat boek zo was

… hier stond: ‘Hyde’…: elk spoortje geloof was weggevreten door het bederf, elk greintje licht opgeslokt door duisternis…

In mijn verwarring van dat moment wist ik alleen te zeggen:

            “Nou… sorry dan… maar vermijd voortaan ook de schijn van kwaad.”

En eigenlijk twijfelde ik al weer of mijn originaliteit mij niet op een dwaalspoor had geleid.

Ik ben blijven zwijgen… wist me met de toestand geen raad… ontgaf mij zelfs de hele zaak na een paar maanden, toen ik verder niets merkte.

Tot aan dat moment van het mij ontgeven heb ik wel voor deze zaak gebeden… daarna verflauwde mijn gebed.

Toen echter barstte het schandaal los…

13-01-2008, 15:56 Geschreven door Ruiter
Reageren (0)

5.9.1.2.

Aaf Vonk: kernwoord:

-         bepaald door situatie: de verleiding niet weerstaan.

-         Algemeen: geloof in God en Jezus kán worden aangevreten door bederf.

6 november 1984:

Je hebt al wel gemerkt, dat er tussen Jan en Ellen iets begon te groeien, dat totaal niet deugde. Laat mij er ook iets van vertellen, als moeder van Ellen, als vrouw van Bart, de voorganger. Sinds hetgeen wij de vorige maal vertelden, is al weer zo’n tijd verlopen…: twee jaar.

In die twee jaar gebeurden er nare dingen, die mijn sprankelend geloof in God bijna uitblusten. Ik heb mee moeten maken, dat mijn geloof in Jezus erg werd aangevreten. Ik heb ervaren, hoe door allerlei tegenslagen de kribbigheid, de koppigheid en de bazigheid van vroeger weer zo nu en dan terug keerden. O… wat een jaren…

Maar ik moet me beperken. Ger zegt:

            “Klein stukje Aaf… één onderdeel belichten… je komt nóg een keer aan de beurt.”

Jan en Joke… wat waren wij trots op ze. Soms beschouwde ik ze als onze geestelijke kinderen. Dan zei Bart:

“Aaf… het ís niet allemaal ons werk. Hoevelen hebben al niet vér voor ons het geloof in die harten gezaaid…”

Ik was dat wel met hem eens. Eén keer merkte ik overigens op:

“Toch ben ik heel blij om samen met jou dit werk te mogen doen. Neem nu de Donkers. Wij hébben dan toch mogen begieten, al zal een ander hebben geplant (1 Cor. 3:6,7). Je zult zien…: die lui worden een zegen voor grote groepen… misschien wel voor de hele schepping (Rom. 8:19). Zoals zij nu hun omgeving al zegenen. Die Jan hè… ik ben bepaald op hem gesteld…”

En Bart weer…:

“Nou zeg… vergeet Joke niet. In mijn gedachten heeft díe een ereplaats. Als díe toch tot volle ontplooiing komt…”

En toen kwam er iets anders tot ontplooiing…

Onze dochters waren kind aan huis bij de Donkers. Joke was zo echt een praatpaal voor hen. Als Jan thuis was, praatte hij natuurlijk mee. Dan was er ook het zangkoor, waar Jan dirigeerde. Ellen werd nog wel eens tussen de koorleden uitgehaald voor het geven van een sopraansolo. Op dat koor is het misgegaan. Of eigenlijk veel eerder, denk ik. Zulke dingen groeien…

Hoe het nu kán, dat een jong ding zo stapelgek wordt op een veertien jaar oudere man…?! Och… er is natuurlijk wel iets ter verklaring te zeggen. Hij zag er na zijn bekering elke dag beter uit. Werkelijk een knappe vent. En toch was er nog iets van dat drieste van vroeger… uit zijn wilde jaren. Dat kán hem voor zo’n tiener extra aantrekkelijk hebben gemaakt. Achteraf is gebleken, dat hij dat verleden nooit helemaal had afgelegd. Nu wel… daar ben ik zó zeker van. Maar waarom moeten er toch eerst brokken worden gemaakt…!

Die ógen ook hè… die hadden toch nog iets onrustigs, werden ook gaandeweg méér onrustig, zonder dat wij het ons realiseerden. Die ogen waren naar iets of iemand op zoek. Later is het allemaal duidelijk geworden: die ogen waren op zoek naar een overspeelster (2 Petr. 2:14). Hij wilde méér kinderen en zocht naar nóg een vrouw, om nóg weer één van die door hem gewenste kinderen te dragen.

En toen zij weer eens een keer heel mooi een aria had gezongen, keek hij haar waarderend aan. Zij keek naar hem… en toen wist hij: daar is de vrouw, die ik zoek. Tot zover heb ik alles kunnen reconstrueren uit wat ik achteraf hoorde…

Maar… waaróm zij hem zo aankeek, dat hij zekerheid kreeg… ik wéét het niet… ik wéét het niet… In ieder geval: in dat elkaar aankijken zat het donker, dat het licht opat.

En tóen kwam die avond…

            “Mams… ik ga nog even naar Joke.”

            “Goed kind.”

Joke was niet thuis… Jan wél. Toen heeft ze op z’n knie gezeten… hebben ze elkaar gekust… verder nog niets…

Eerst…: die avond ‘van de blik’ was er de verleiding – voor hém en voor háár -. Die hadden ze moeten weerstaan (Gen. 4:7). Maar op ‘de avond van de kus’ gingen ze een stap verder. Ze weerstonden de verleiding niet.

… de vernietigende vlam laaide op en stoof van verdieping naar verdieping in hun levenshuis. Zó vreselijk was die vlam, dat ik – die toch buiten het eigenlijke gebeuren stond – er bijna door verzengd werd. Maar, wat mij betreft, - over een ander heb ik geen oordeel -: God greep in. Zoals Hij eenmaal zijn volle Wezen voor de hele wereld had ingezet, zo deed Hij het nu heel in het bijzonder voor mij. Ik weet, nu alles tot rust is gekomen, waartoe al die golven (Ps. 42:8) over mij zijn heengegaan. Ik beleef mijn geloof in God en Jezus nu dieper en inniger. Het bederf, dat er in was gekomen, is er weer uit.

Laat een ander nu de volgende, schokkende gebeurtenissen maar vertellen. Ik ben echt aan het eind…

Neen… dat is geen goed slot; ik bén niet geroepen om mijn tegenvallers uit te bazuinen. Ik heb tot taak, de grote werken van God te verkondigen (Ps. 71:16). In die twee zware jaren zijn ook heerlijke dingen gebeurd. De kapel werd verbouwd, zodat er tweehonderd mensen meer in konden… En… hij is alweer vol. Wij hebben zogezegd ‘onze tentpinnen wíjd uitgezet’ (Jes. 54:2). De gemeenteleden hebben zich bovendien verdiept… wij hebben veel liefs ondervonden.

Och… tegenvallers… tegenvallers… alles heeft uiteindelijk ten goede meegewerkt (Rom. 8:28).

En dat onherkenbaar veranderen van Jan bleek tenslotte een tijdelijke zaak.

Ja, ik wéét, wat je gaat zeggen:

“Aaf… je hebt toch net zo goed als wij Gers verslagen gelezen…: die Jan…: bijna een heilige. Zo’n terugval… dat is toch ‘onmogelijk’, zo gezegd.”

Lees verder: nog vóór 5.9.9.3 zal je veel duidelijk zijn geworden.

30-12-2007, 14:35 Geschreven door Ruiter
Reageren (0)

Tweede deel

3 november 1984

… Wel lui… daar zijn we dan na bijna twee jaar… bijna oudjaar 1982 was het, toen Joke zei, dat ze wilde overstappen van ‘áán God geloven’ naar ‘in God geloven’. Het oude huisraad was wég… nu nog: God in het middelpunt van ons denken (4.8.8.4.). Mens… wat een rozengeur en maneschijn…

… Nu is het november 1984. Marcel is twee jaar en twee maanden. Hij heeft alweer een zusje ook: Annemarie. Die werd geboren op 26 oktober 1983… híj was toen net veertien maanden… ons tweede kind….

… Over die gebeurtenis valt echter een zware slagschaduw: de drama’s rond mijn vierde kind… Nu zul je zeggen:

            “Maar… er is toch alleen maar Dicky … (2.2.8.2.) wie was dan dat vierde…?!”

Ja… dat is het nou net. Ik heb Ger gevraagd, hoe ik het zou inkleden om jullie de hele toestand uit te leggen.

Hij zei:

“Laat anderen ook maar een deel vertellen. Samen belichten jullie dan de hele geschiedenis van allerlei kanten. O ja zeg…: niet te lang hè… en vooral niet pikant: zoiets kan ik absoluut niet gebruiken. De doelgroep wil het niet en de uitgever al helemáál niet… nou… ga je gang…”

Mensen… jullie weten, hoe ik in Jezus ging geloven. Eigenlijk waren Joke en ik pioniers van onze groep, net zoals Abraham en Saraï het indertijd waren van een heel grote groep. Abraham maakte heel wat fouten (Gen. 12:13, 16:2, 20:2). Ik denk, dat die miskleunen heel wat deining zullen hebben veroorzaakt bij de engelen, die vol belangstelling naar hem keken. Als hij zich later herstelde, zal er dan wel weer vreugd zijn geweest. In de afgelopen twee jaren heb ik ook gezorgd voor schadelijke deining eerst en opgeluchte vreugd later.

Pioniers van het geloof in God moeten héél goed opletten…

            Anderen óók wel, maar de mensen van de voorhoede toch wel extra… zo zie ik dat hoor.

… Abraham lette niet altijd goed op. Maar zulke steken als ik liet vallen door onoplettendheid…

            wat een gaaf understatement

… zo erg maakte hij het toch niet…

Jullie kennen mijn groep: stel jofele, hoofdzakelijk Amsterdamse mannen en vrouwen… zo tussen de twintig en dertig. Jullie weten ook mijn start: gek op vrouwen, verslaafd aan roken en drinken, in de zorgen door een alimentatie, overspannen door teveel demonstreren voor-van-alles, met Joke – mijn duurzame relatie – een vechtvereniging vormend, occult gebonden, een geslachtsziekte meedragend, depressief, driftig, sarcastisch… om maar iets te noemen…

In mijn beste ogenblikken wilde ik wel een Christen zijn. Wat dit betreft echter, was ik een volkomen achtergebleven gebied…

En toen kwam Jezus. Joke en ik werden gelovig. Veel meer van onze groep volgden ons, werden gelovig, eerst om wat wij zeiden, maar later om wat ze zelf ervoeren. Maar goed ook, dat ze er voor zorgden, zout in zichzelf te hebben (Mark. 9:50). Nu raakten ze niet in de war, toen míjn zout smakeloos werd (Luk. 14:34).

Ik ging als pionier het nieuwe leven in, volgepakt met tóch nog veel onzekerheden. Ik weet wel, dat jullie me zwart op wit kunt laten zien, dat ikzelf dacht, er wel doorheen te zijn. Ten dele was het inderdaad zo, dat ik erdóór was. Vroegere stokpaardjes: milieubescherming, ondersteuning van slachtoffers van ‘rechtse’ terreur, strijd tegen atoomcentrales… ik bereed ze niet meer. Ik zag het nut van sommige activiteiten wel in, maar hing er mijn ziel en zaligheid niet meer aan op. Transcendente meditatie, Hare Krishna, occulte boeken…: ik paste er wel voor op. Pandora, mijn vroegere stamkroeg, meed ik. Geen gerook meer en gedrink. Alleen dat ene hè … het kijken naar de vrouwtjes… ik deed het niet meer… maar…: het was niet wég… ik had niet écht diep een verbond met mijn ogen gesloten om niet begerig (Matth. 5:28) meer naar ‘een jonge blom’ te kijken (Job. 31:1). … Ik was niet op mijn hoede voor mijn hartstocht (Mal. 2:15). Het ‘er doorheen zijn’ op ander gebied zou op den duur weer op de tocht komen te staan, als dit blééf. Het was dus een zaak van groot belang, dat ik ook hierin schoon schip maakte.

Dat heb ik ook gedaan, maar … wél veel later. Ik heb eerst nog wat lessen uit ervaring geleerd. Maar… wat wáren die lessen dúúr…!

Joke in haar opbloei… wat boeide ze me. Dat is toch wel iets heerlijks, als je Jezus gaat volgen: je wordt zo mooi: innerlijk in ieder geval, maar soms ook uiterlijk…

Samen een kind verwachten… trouwen… die bar moeilijke bevalling… wat een band schiep dat. Wat hadden we elkaar lief. Liefhebben – geestelijk en natuurlijk- hoort bij het nieuwe leven, het leven met God.

Totdat… totdat… Joke half januari 1983 in verwachting raakte van de tweede. Alles liep best hoor… gezond… goed gehumeurd. Maar met mij liep het niet zo goed.

Wat ik nu ga zeggen, klinkt wat onbegrijpelijk. Het is echter niet anders: in Zuid-Amerika is het een onderdeel van het ‘machocomplex’…: er kwam een gedachte bij me op:

            “Jan… je bent toch veel te veel ras en klas om het bij die paar baby’s te laten…:

-         Dicky…: een beeldje.

-         Marcel…: een juweel…

Jij móet er meer op de wereld zetten.”

Uiterst gevaarlijk… die gedachte. Ik wist, dat de duivel mij die overlegging ingaf. Ik wílde echter geen weerstand bieden (Jac. 4:7). Die inblazing vulde een kamer van mijn levenshuis, die ik wel schoongemaakt had, maar nooit had opengegooid voor de Heilige Geest (Matth. 12:44).

Nog eens anders gezegd: wat was er in feite aan de hand…?!

Ik dronk op vele gebieden het water, dat Gods Heilige Geest mij gaf) Joh. 4:14’. Maar toen ik die gedachte toeliet, dronk ik ´wereldwater´. En dat drinken wekte de dorst naar vrouwen weer in me op. Ik had tot taak om Joke en Marcel en het kind-in-aanbouw te begeleiden. Die waren aan mij toevertrouwd… ik begon die taak te vergeten… Zo begon het licht terrein te verliezen aan de duisternis.

Voorlopig echter gebeurde er nog niets. Mijn werk liep als een trein. Daarnaast haalde ik ook nog eens mijn staatspraktijk ‘een’… In de gemeente had ik veel succes met de leiding van het zangkoor. Paas 1983… goede uitvoering. Daarna weer intensief oefenen voor een gemeentedag. En toen zag ik opeens Ellen Vonk…

Er is een parallel: David…: alles liep prima. Hij hoefde niet eens meer mee, als het leger uit vechten ging (2 Sam. 11:1)…. Wat een welvaart. Maar ook in voorspoed kan een angel zitten… híj zag Bathseba (:2, 3).

Ik zag dus Ellen Vonk. Ze was een van de koorleden, de dochter van de voorganger. Achttien jaar… net met april geworden.

En toen… toen was daar de verleiding. Joke had gejuicht:

            “het oude huisraad is weg”…

maar ik haalde een oude pekelzonde weer binnen… God verdween uit het middelpunt van mijn gedachten. Dit leuke, aanhalige ding, gewoonweg dolverliefd op mij, schoof naar het centrum.

O… o… o… o ….o  daar kwam narigheid van…

23-12-2007, 14:27 Geschreven door Ruiter
Reageren (0)