Zaterdag 27 februari slapen Aiko en Lou in de Bergstraat. Onze Chinareis komt weer dichtbij en we genieten graag nog van de kleinkinderen. Zondagmiddag hebben we onze jaarlijkse reünie met de Robberechtsen en, je gelooft het niet, maar we eten Chinees in Wilrijk in de Peking Wok. We wapenen ons met de stokjes en onze Marcel en onze Jan blijven proberen tot ze de kramp voelen in hun hand, maar .. net het begint te lukken schakelen ze toch maar over op mes en vork. Ja, het zal voor ons ook weer wennen zijn, maar we hebben het toch niet verleerd. Zondagnamiddag na een laatste bezoekje in de Gildenstraat kijken we nog naar het favoriete programma Witse. Flint, Sep en Jomme zullen weer gegroeid zijn als we terugkomen, maar we blijven via skype contact houden!
Maandag vroeg in de morgen staan we op, we kunnen toch niet meer slapen. Is er de gekende stress .? De koelkast is in orde, de lammetjes staan al buiten en voldoende eten voor onze Mango staat in het tuinhuis. We kunnen gerust vertrekken! Iets na 15 uur staat onze Marcel voor de deur en goed dat een Mercedes een grote koffer heeft. Twee valiezen en twee handbagages is toch niet overdreven voor twee maanden en twee personen? We hebben nauwkeurig op het gewicht gelet, maar toch zitten we in totaal er iets meer dan 3 kg over. Ik wijt het aan de vele paaseitjes waar de Chinezen zo zot van zijn! Maar probleemloos kunnen we inchecken en vanaf nu vangt onze vierde Chinareis weer aan. De vlucht naar Amsterdam en nadien naar Hongkong verloopt zoals gepland, zonder problemen, zonder vertraging. Ditmaal hebben we gekozen voor een comfortzone en betaalden daarvoor elk 125 euro extra, enkele vlucht. We hebben inderdaad ruimere zitplaatsen en ja, het is zn geld wel waard want zo een nachtvlucht waar je dicht op mekaar zit is toch niet echt comfortabel. Om 9 uur Belgische tijd (16 uur in China) landen we bij een temperatuur van 25 graden maar met een vochtige atmosfeer. Helaas kunnen we de ferry vanuit de luchthaven niet meer halen en zijn we genoodzaakt een taxi te nemen naar Kowloon. Hier vertrekt een ferry om 17u45 en na de nodige controles zijn we net op tijd. Met een telefoontje laten we weten dat we op komst zijn. Het pilletje tegen reisziekte kan nog net en om 19 uur zetten we de eerste voet in China. Dragon, Chrystal en Candy wachten ons op en de chauffeur zorgt voor de bagage. En wat is hun eerste vraag: Hebben jullie honger? We maken weer kennis met de drukte van een Chinees restaurant, eigenlijk meer een eetzaal, en eten smakelijke seefood. Het is dinsdag en Erik geniet van Chinese karakollen! Niet uitzonderlijk, we zitten aan de kust! In de Jusco, een Japans warenhuis, vinden we onze eerste inkopen zoals het betere brood, de boter en o.a. ook spaghetti. Veel volk hier, geen probleem, de openingsuren zijn tot 22u30! Om 22 uur pakken we de valiezen uit en we kijken terug op vele bekende zaken die we de laatste keer hier achterlieten, vooral veel zomerkleding hopelijk hebben we het hier wél nodig de volgende twee maanden. Nu is het binnen ook 25 graden maar de vloer is nat van het hoge vochtgehalte. We kijken dus uit naar droog en warm weer .!
Eén maart staat volgende week op de agenda en dat wil zeggen dat wij dringend onze pakken moeten maken om ons voor twee maanden te voorzien in ZhuHai. We vertrekken die maandag om 18u50 in Zaventem en kunnen, na vliegtuigreizen, wachttijden, boottocht en autorit inbegrepen, dinsdag in de late namiddag deze valiezen weer uitpakken.
Inderdaad, driemaal is scheepsrecht, maar we voegen er een bisnummer aan toe en voor de vierde maal vertrekken we weer naar het ons ondertussen goed bekende China en de onnoemlijk vele Chinezen.
We komen er toe in de Chinese lente en dat varieert in temperatuur van 15 tot 25 graden in maart en mogelijk hoger in april. Uit ervaring weten we dat het in maart en begin april het muggenseizoen is en wordt ons bed noodgedwongen overspannen door een romantische muggenhemel. Maar gewapend met een spray of muggenmelk houden we het wel uit.
Op zondag 28 maart maken we het één uur minder verschil en zetten we samen met jullie de zomertijd in, als het bij ons middag is, is het hier 6 uur in de morgen.
Ditmaal zal onze binnenlandse trip gaan naar het westen en bezoeken we de grens met Tibet. Door omstandigheden van feesten in China is deze reis vorige keer niet kunnen doorgaan en dus moesten we zeker nog eens terug!
Deze streek is vooral gekend om zijn minderheden, hun typische stammen en het bergachtige landschap. Omwille van politieke onrustigheden tussen China en Tibet steken we deze grens niet over en kiezen we voor de zekere veiligheid.
Voor de internetgebruikers onder jullie, we zullen trachten onze blog te blijven actualiseren. Uiteraard door de meerdere bezoeken die we al gebracht hebben is het Chinese leven al een zeker deel van onszelf geworden en vinden we het steeds minder spectaculair. Maar juist deze ervaring leert ons ook dat we toch nog steeds vaak voor verrassingen kunnen staan en, indien jullie dit wensen, kunnen jullie samen met ons onze ervaringen beleven.
Donderdag 29 april verlaten we China voor de vierde keer en vrijdag 30 om 07u40 in de morgen, als alles volgens schema verloopt, kunnen we weer aanschuiven aan een Belgisch ontbijt.
Twee maanden zijn zo voorbij, en, ondanks dat we de paaseitjes zullen gemist hebben, passen we ons weer snel aan en kunnen we ook in Westrode genieten van de lente en de zomer in het vooruitzicht en vooral van jullie gezelschap!
De terugreis uit China is vlekkeloos verlopen, we hebben 4 luchthavens gedaan: Guanghzou, Beijing waar we sneeuw zien, Amsterdam en uiteindelijk Brussel, en op zaterdagavond 22u30 zetten we onze valiezen thuis binnen. We pakken al wat uit, we drinken iets op de goeie afloop en om 00u30 zoeken we dan toch maar ons bed op, al zijn we helemaal niet moe. Zondagmorgen om 6 uur ontbijten we en nemen een uitgebreide douche om ons nadien wat warmer aan te kleden. s Middags zien we de kinderen en kleinkinderen terug in Antwerpen in het kindvriendelijke restaurant Sansuniek, Het is een blij weerzien en het wordt een gezellige middag. In de vooravond bij een bezoekje in Grimbergen treffen we een gelukkige oma aan, iedereen is blij mekaar terug te zien.
Ondertussen is het al dinsdag en dus Londerzeelse marktdag en we ontmoeten Godelieve en Jef en Betty en Carlo, we zitten samen bij de koffie en praten al wat bij. Het voelt goed aan, zo terug tussen onze vertrouwde familie en vrienden. In de namiddag genieten we van een echt Antwaarps theater in de Muze in Meise en ook daar zien we weer veel bekende gezichten en horen vaak de vraag Hoe was het in China?. Om hierop te antwoorden hebben we wel wat tijd nodig .. En nu is het avond en we zitten in onze vertrouwde zetels met de voeten aan de warme kachel, een brandend kaarsje en Man bijt hond op TV, een voorbeeld van een gezellige winteravond!
Toch willen we vandaag ook de sfeer in Guanghzou nogmaals opsnuiven. Om 8u30 stipt zijn onze valiezen ingeladen en nemen we afscheid van Iris met een afspraak tot weerzien. Het is telkens weer een beetje emotioneel . . Om 10u30 nemen we onze intrek in hotel Landmark Canton en we slapen op de 17de verdieping. We zijn goed gekleed met pull en jas en proeven hier al een Belgisch klimaat, het is amper 18 graden, dus 10 graden minder dan gisteren en dat laat zich goed voelen. De aanpassing naar Belgische temperaturen zal misschien minder zwaar vallen dan waarvoor we al meermalen zijn verwittigd.
De overbevolkte steegjes doen ons terugdenken aan Hongkong, met dit verschik dat we minder vreemdelingen opmerken. De copy-waches en handbags kopen we ook hier niet .. maar toch genieten we nog een laatste maal van de oosterse sfeer met de specifieke geuren die uit de verschillende eetstalletjes ontsnappen. Iris heeft ons deze morgen nogmaals verwittigd dat we goed moeten oppassen voor gauwdieven maar we dagen niet uit en zijn veilig weer in het hotel. We kunnen op internet en ik kan het me niet laten onze reis toch met deze laatste dag af te sluiten. Deze avond maken we het niet te laat want morgenvroeg om 06u30 uur zitten we aan het ontbijt.
Zondagmorgen ben ik er weer voor onze allerlaatste belevenissen van deze reis.
Vandaag neem ik afscheid in ons dagelijks koffiehuis en neem ik ook voor de laatste keer samen met Iris de shuttlebus.Ik zou het nog steeds niet alleen kunnen: er rijden zoveel dezelfde bussen maar met andere Chinese tekens op die ik helaas niet kan lezen.Ze wil met mij nog de shops doen en ze spoort me aan nog wat te kopen voor the grandchilderen, maar ik hou het been stijf, de valiezen zitten al vol!Al is het wel verleidelijk als je naar de prijzen kijkt én weet dat je soms nog kan afdingen ..
Iris is zo bezorgd en brengt me nog 4 maskers om te dragen in de drukke stad Guangzhou en in de luchthaven zelf.Wel heel lief en ik neem ze dus aan, maar ik vrees toch dat we het niet zullengebruiken ..
Wie in China komt moét in een theeshop binnengaan. Een winkel met een assortiment van aanbod dat ik me niet kon voorstellen, maar de gastvrijheid met een theeceremonie moét je dan ook meemaken.Het lijkt allemaal zo wat op kinderspeelgoed met al die benodigdheden in mini-uitvoering.Dat dit een traditioneel gebeuren is merk je aan de ernst en de liefde waarmee de thee wordt gezet en dit gebeurt op een speciale tafel waaronder een reservoir is voorzien voor het téveel water dat wordt gebruikt. Er wordt afgewassen, water overgeheveld en een symbool dat een oud Chinese munt voorstelt gedoopt telkens er nieuwe thee wordt uitgeschonken;aan water dus geen gebrek!Deze ceremonie biedt gelegenheid tot praten met mekaar en ja, dat kunnen ze in China goed.Time is money , ik denk dat ze dat hier nog nooit hebben gehoord!Ze hebben misschien niet zoveel geld, maar ze hebben ontzettend veel TIJD!
Om 17u30 word ik opgehaald om samen met Erik en Evelien bij Dragon thuis te gaan dineren.Hij verklaart dat zijn moeder specialistis inhet maken van noedels, we kunnen dus weer wat bijleren. Op de twaalfde verdieping woont hij met zijn vrouw en zoontje van 2 jaar en een half en met zijn moeder.Alle ingrediënten staan klaar om de noedels te maken, maar een tafel met stoelen ontbreekt in het appartement.Het deeg voor de noedels staat al een uur te rusten en is nu klaar om te bewerken.De bol wordt nogmaals gekneed en uitgerold tot het uiteindelijk in linten worden verdeeld.Deze linten gaan door een speciaal apparaat en worden zo uitgerokken tot soms wel een meter lang.Ze worden gedurende 2 minuten gekookt in water met look en soja en nadien onmiddellijk afgekoeld en opgediend in koud water. Je kan er naar believen dan gekookte sla, look, snijbonen, paprika, sojasaus ofwijnazijn aan toevoegen.Aan het salontafeltje schuiven we aan en inderdaad, de moeder verdient een dikke pluim, het smaakt ons lekker!Spijtig dat zij en de echtgenote niet meezitten aan de tafel, zij eten nadien al rechtstaand in de keuken.In China is het nog steeds de gewoonte dat alleen de man des huizes samen eet met de gasten, de dames zijn goed voor de voorbereiding en het afruimen.Het kleine zoontje laat zich de hele tijd gelden, hier heb ik het gevoel met een ettertje te maken zoals het soms beschreven staat.Het is een zoon en heeft dus alles te goed bij de moeder én de grootmoeder, hij vraagt constant aandacht en dat zeker niet op een voor ons aanvaardbare manier.De lieve kleine jongen zou me zowat het bloed van onder de nagels halen, maar Dragon is fier over zijn zoon en zegt: He is my boy.
Om 22 uur openen we voor de laatste keer de deur van ons appartement, bekijken de fotos van vanavond en schrijf ik voor de laatste keer op de blog.Morgenvroeg wordt de computer opgeruimd en zal pas in Westrode weer uit de valies komen .. ons China-avontuur is voorbij en . het regent hier.
Morgenvroeg om half negen worden we opgehaald en gevoerd naar Guanghzou, bijna 3 uur rijden hier vandaan.Daar verblijven we één nacht want zaterdagmorgen moeten we om 8 uur in de luchthaven zijn.En dan zijn we 22 uur onderwegom zaterdagavondrond 22 uur in Zaventem te landen.En Westrode .. we komen eraan!
t Is waar, vandaag is het een dagje verlof in België, je zou het hier haast vergeten.
Ons verblijf in China loopt op zn allerlaatste benen en daar ben ik me zeer bewust van. Nu we zover zijn is het verlangen sterk om iedereen terug te zien en om de dikke knuffels van groot en klein te mogen ontvangen. Als ik terugkijk op de twee maanden die we hier zijn mag ik zeggen dat we ons hier toch wel echt thuis voelen en we hebben het weer goed gehad. We kunnen hier ook wel bij een aantal Chinezen zeggen dat er een echte vriendschap is gegroeid en dat doet deugd.
Ik bereid me voor op onze terugreis, dus wil ik me nog voor één keer laten soigneren: haar wassen, massage, masker, manicure, allé . 2 uur en 30 minuten verzorging voor 5 euro. Of ik er beter uitzie . dat antwoord blijf ik liever schuldig, maar het was vooral relaxen.
Bij het passeren in de straat kan ik het me toch weer niet laten het fototoestel boven te halen .. hier worden de meest rare dingen verkocht. Ik krijg ook een stukje van een gedroogde honingkoek, maar hoe ik dat aan Erik moet uitleggen is me toch een raadsel. Wat is dat eigenlijk .?
Vrijdagmorgen nemen we de bus om 8 uur, het wordt een lange rit. Vervelen doet het zeker niet, er is onderweg ook heel wat te zien: het verkeer, de markten die overal al een massa volk trekken, de vele Chinezen die onderweg zijn of al ergens op de kant zitten .. .
De grens tussen China en HongKong is net voorbij Shenzen en daar worden de controles weer grondig uitgevoerd. Uiteindelijk komen we toch rond het middaguur aan en na wat rondvragen vinden we vrij snel een autobus tot aan ons hotel. Hier hebben we vroeger nog gelogeerd, we herkennen het. Terwijl we inchecken komt Winny, de zus van Iris, ons al tegemoet. Zij gidst ons doorheen de meest interessante steegjes van HongKong waar shops en marktjes tegen mekaar aanleunen.
Na een deugddoend bad eten we bij kaarslicht op het terras en dit Italiaans restaurant is gekend en geliefd bij de toeristen. Dit is Hongkong en geen China! Ook de prijzen zijn ernaar .!
Zaterdagmorgen slapen we uit en doen ons tegoed aan een uitgebreid ontbijt: westers of oosters, je kan hier kiezen. En ja, we gaan ook voor spek met eieren . We zijn toch Belgen hé! Je kan in HongKong niet geweest zijn of je moet toch eens op de boot hebben gezeten . dus laten we ons overzetten naar HongKong Island. Na twintig minuten taxi en een lange tunnel later bereiken we het uiterst zuidelijke punt Stanley waar je de beroemde markt vindt en het strand met de wandeldijk, net zoals bij ons aan de kust. De terrasjes zitten boordevol toeristen en de markt is een echte trekpleister voor echte Chinese kleding en allerlei snuisterijen. Het plezierige hiervan is het handel drijven van geven en nemen, maar met het gebruik van hun rekenmachientje kunnen deze verkopers handig marchanderen! Wij zijn natuurlijk één van de toeristen en we gedragen ons helemaal Belgisch: we eten frieten en we drinken bier op een terrasje dat reclame maakt van Belgische bieren! Leffe, kwak, duvel, trappist van Westmalle . ze hebben het allemaal Voor het donkert keren we terug naar Kowloon, we informeren naar een bus en het lukt ons, veel goedkoper en tegelijkertijd een prachtig zicht boven in de dubbeldekker. Hier in HongKong zijn meerdere mensen die Engels spreken en kunnen ze ons overal wel te woord staan. Om 20 uur staan we op de staravenue met zicht op de overbekende skyline en we genieten gedurende een kwartier van het dagelijks licht- en klankspel. De grote buildings aan de overzijde van het water worden afwisselend en kleurrijk verlicht en ik denk dat, wie aan die kant staat, evengoed kan genieten van een lichtspel van de talloze flitsen die hier afgaan. Ongelooflijk wat hier wordt gefotografeerd! Iedereen kent wel die landscape foto van de verlichte skyline van HongKong! Het is dan ook wonderlijk dit live te kunnen meemaken het doet me wat. En weer zijn we geen Chinezen want deze maal eten we bij een Italiaan kortbij ons hotel én op een terras wat in HongKong zelf nogal uitzonderlijk is. Hier is een vierkante meter grond een fortuin waard!
Zondag verkennen we de Cantonroad en de Nathanroad met hun zijstraatjes. Deze beide grote avenues zijn gekend om hun flitsende namen zoals ondermeer Louis Vuitton, Armani, Dior, Rolex, en juwelierszaken om U tegen te zeggen! Ik heb vitrines gezien waar vele Rolexen naast mekaar liggen en de prijs per stuk varieert van 1 tot 3 miljoen oude Belgische franken! Deze zaken worden buiten ook overal bewaakt door security en soms staat er een rij wachtenden om binnen te gaan. Ze worden maar met mondjesmaat binnengelaten. En loop je daarlangs dan hoor je steeds Indiërs die je toefluisteren copy handbags, copy waches, Rolex, tailor, .. Ze zijn gul met hun naamkaartjes, maar durf je er naar kijken, laat staan het aannemen, dan geraak je er niet meer van af. Gewoon doorlopen dus . ! Hier heb je dus de keuze: heb je heeeeel veeeel geld dan koop je de echte of wil je alleen de naam dan kan je het spelletje van afbieden beginnen. Maar je loopt een risico aan de grens, want toeristen uit HongKong of China zijn doelwitten bij de douane. Dus . het wordt geen van beide! We verlaten deze krioelende menigte en zoeken de rust nog even aan de waterkant. Ik denk dat hier toeristen van alle continenten door mekaar lopen en af en toe worden we mee op de foto gevraagd zoals ook bij een jong huwelijkspaar. Hier wordt dus ook op zondag gehuwd!
Rond 17 uur nemen we de MTR, de metro, en we begeven ons stilaan richting busstation want om 18 uur vertrekken we terug naar China. Twee zussen van Iris, Winny en Cara, komen zich ervan overtuigen of we veilig weer op de juiste bus zullen stappen, ze zijn toch altijd zo bezorgd! Op hun vraag wanneer we nog eens naar HongKong komen moeten we voorlopig het antwoord schuldig blijven .. We ruilen deze kleurrijke wereldstad in voor een rustige busreis en vooraleer we gaan slapen checken we snel de mails. Naast wat briefjes uit Westrode en Londerzeel zijn we ontroerd door een mailtje van ons kinderen met als titel terugkomst. Zij nodigen ons uit op zondagmiddag 15 november op een etentje in Antwerpen. Als dat maar geen Chinees wordt ..?
Vandaag, maandag, is het weer een gewone marktdag. Uiteraard is Iris heel erg benieuwd naar onze belevenissen in HongKong alhoewel ze goed op de hoogte gebracht is door haar zus want gsmen kunnen ze allemaal evengoed.
Ze heeft uitslag op haar benen en gaat bij de dokter op consultatie. In de wachtkamer én consultatiekamer én apotheek, alles in één ruimte, zitten wel 20 patiënten te wachten voor 2 dokters die elk apart aan een tafeltje zitten en de enigen zijn met een mondmasker op Eerst moet je een blad invullen met je naam en dit wordt bij de dokter gelegd die je verkiest en hij roept dan je naam als het jouw beurt is. Maar 2 of 3 uur wachten is hier helemaal niet uitzonderlijk en het is er broeierig heet binnen. Ik zie een mevrouw zitten bij de dokter en ik vermoed dat ze last heeft op de luchtwegen want met de stethoscoop wordt ze onderzocht terwijl iedereen er zit op te kijken. Ik hoor er hoesten, ik zie koortsige blikken, ik zie een moeder met een ziek kindje, ik zie er een oudere man die een sigaret rookt, ik zie .. in de apotheek worden allerlei gedroogde planten/kruiden gewogen en in zakjes gedaan .. Dit is voor mij onbeschrijflijk en ik wil hier absoluut niet ziek worden. Ik mag hier niet denken aan de besmetting van één of andere griep want ik denk dat hier de virussen gewoon rondwandelen! Dus ik ga buiten .. . Iris besluit niet te wachten en straks terug te gaan en ik bedank, ik blijf veiligheidshalve thuis. Als ik haar vraag naar die gedroogde kruiden dan krijg ik als antwoord dat je kan kiezen tussen 2 soorten medicijnen: de gewone of de Chinese en nu ben ik eens benieuwd wat zij zal nemen.
Deze morgen zijn we verrast door de schattige fotos uit de Gildenstraat. De broertjes Giraud maken onze dag weer goed!
Voor ons vandaag een laatste werkdag in deze week, morgenvroeg om 8 uur nemen we de bus naar HongKong. We zullen 3 uur en een half kunnen genieten van al wat we onderweg tegenkomen, maar toch liever dit dan de boot waar ik zo tegenop kijk. Onze plaatsen zijn reeds gereserveerd en we hebben the big size, blijkbaar is verschil in breedte of grootte van de zetels of is het misschien met bredere beenruimte. We zien wel.
Erik heeft enkele fotos genomen van de kantine waar zo een 1000 werknemers voor de lunch aanschuiven. Uit een grote emmer voorzien ze zich van rijst en vandaag zijn het kippenvleugels. De blauwe kielen worden gedragen door de arbeiders, de grijze zijn voor de bedienden. Bezoekers mogen aan de tafel aanschuiven in een afzonderlijke kamer.
Na het avondeten laten we onze voeten nog eens goed masseren, want nu zullen we 3 dagen flink wat rondstappen.
Na een skype met de familie Moens uit de Dorpsstraat gaan we slapen. We nemen onze computer niet mee naar HongKong en dus komt er een rustperiode in dit schrijven. Zondagavond laat zijn we terug thuis.
Dinsdagavond om 21 uur wordt er geklopt. Wie kan dat nog zijn? Aan de deur staan drie politiemannen waaronder één die twee woordjes engels spreekt: pasport en housing-card. We geven dus het gevraagde en op een papier worden enkele aantekeningen gemaakt. Eh ja, hij kan ook nog ok zeggen en dan vertrekken ze. We denken dat ze onze visa hebben nagekeken en ook de datum tot wanneer onze huiskaart geldig is. We zullen het nooit zeker weten . .
Deze morgen rijden we met de bus naar ons koffiehuis. Onderweg staan een heel aantal mensen bij mekaar, blijkbaar is er iets aan de gang. We vernemen nadien dat tussen 7u30 en 11 deze voormiddag 60 fietstaxis in beslag zijn genomen door de politie. De bestuurders beschikken niet over een toelating; dwz dat deze fietsen 20 dagen worden vastgehouden en dat ieder een boete moet betalen van 2000 RMB (= 200 euro). Iets verder in een afgelegen straatje valt het ons op dat er zoveel stilstaande wagentjes achter mekaar staan . Getipt?
Iris vertelt met wat over haar privéleven. Hun gezin in Honkong telde 8 personen waarvan alleen de vader werkte en zij waren arm. Iris is de tweede oudste en ging op haar 14 jaar in de voormiddag werken en in de namiddag naar school en haar volledig salaris werd opgeslorpt door het gezin. Nu, zovele jaren later, draagt zij er de vruchten van. Haar moeder heeft haar deze week bekend dat zij haar jongere broers en zussen hiervan heeft ingelicht en nu is het maar normaal dat zij, in de moeilijke omstandigheden van een alleenverdiener én met een ongeneeslijke ziekte, het gezin van Iris financieel steunen. Haar echtgenoot verdient maandelijks iets meer dan 1000 euro, maar hij moet regelmatig naar de dokter om zijn ziekte op te volgen en dit is telkens een serieuze financiële aderlating. Ze kan de hulp dus zeker wel gebruiken en ze is haar familie dan ook bijzonder dankbaar. Not the money but to be healty is important . en zij spreekt uit ervaring! Chinezen hebben een groot inlevingsvermogen voor familie.
Een wandeling in de namiddag doet me goed en dan heb ik nog even tijd om in het zonnetje te zitten. Ik krijg gezelschap en na een tijdje heb ik een klein Chineesje op mijn school, en wel met een pampertje aan. Maar ook nu weer een moeder die bezorgd is en ik denk, mij goede raad geeft. Ik moet helaas weer zeggen Tim bu dong, ik versta je niet, en dan doet ze maar teken dat ik lange mouwen moet aandoen.
We vernemen dat in België China niet ver weg is, je kan bepaalde reportages volgen op tv. Spijtig dat we dit missen, maar we hebben hier waarschijnlijk ook al toestanden gezien die niet op het scherm komen. Zaterdag bijvoorbeeld, na onze wandeling in het park, wou ik even gebruik maken van het toilet. Ik nam dus ook de ingang waar de vrouwen binnengingen en .. neen, ik heb gewacht tot thuis. De gaten in de grond waren in een halve cirkel en zo opgevat dat je er zijdelings moest gaan bovenzitten, dus achter mekaar, en dit zonder schutsels of zonder deuren. Je kon dus gewoon je gezonde buurvrouw zien .. en de wachtenden stonden er gewoon op te kijken .. ! Om hier een foto van te maken, dat vond ik iets te vergaand .
Vandaag is het de feestdag van Sint Hubertus en dus ook een feestdag voor de jachthoornblazers. Terwijl zij deze avond de misviering zullen opluisteren en nadien genieten van een gezellige receptie liggen wij al lang te slapen. Nietemin denken we toch aan hen en zouden we graag even in Westrode zijn. Dat deze dag een hoogdag is in het jachthoornjaar weten we maar al te goed en dit geeft ook een gelegenheid om in een volle kerk de mensen van Westrode en omstreken muzikaal te verwennen. Zoals elk jaar succes verzekerd!
Het is vandaag een dag met zon maar ook met nogal veel wind, het voelt dan ook wat frisser aan als je in de schaduw bent. Deze morgen zag ik al de eerste winterkleding bovenkomen; jassen, kinderen met mutsen op, . maar toch is het nog lang niet koud zoals wij de koude kennen. Het is nog steeds 25 graden warm en in de schaduw nog 20 graden.
Deze namiddag zit ik in het zonnetje en ja, dan krijg je die bezorgde Chinezen .. ze zeggen vanalles waar ik niets van versta. Maar uit hun lichaamstaal kan ik opmaken dat ze denken dat ik toch kou moet hebben als ik zo in een topje zit. Ik schud van neen, maar om zichzelf te overtuigen komt de warm aangeklede mevrouw toch eens voelen aan mijn arm. Ze neemt mijn hand vast en bekijkt mijn ring . spijtig dat ik haar niet kan verstaan, het geeft me wel een goed gevoel ik word hier aanvaard.
Een man op een brommertje stopt en duwt me 3 dikke Engelstalige leesboeken in mijn hand. Ik krijg haast de kans niet om te zeggen dat we maar 14 dagen meer blijven want ook gisteren heeft hij me er 3 gegeven. Hij wuift mijn argument weg en vertrekt. Ik weet niet wie hij is of waar hij woont .. . Ik weet dus ook niet hoe ik die boeken kan terugbezorgen want ik heb zelf nog voldoende lectuur in het Nederlands en dat lijkt voor mij toch beter geschikt .
We draaien vandaag een kalenderblad om en beginnen aan onze laatste halve maand in China. Eén november, Allerheiligen en dus in België een hoogdag. Hier merken we er niets van, de winkels en de kappers . alles werkt door zoals op elke weekdag, op elke zondag. Ook de straatvegers vullen het straatbeeld zoals we het kennen, maar vandaag merken we toch een slimme mevrouw. Terwijl ze veegt rolt ze een bureaustoel mee om af en toe eens te rusten
Deze namiddag eten we geen pannenkoeken zoals we in Westrode zouden doen, maar drinken we een ijskoffie op ons vertrouwd terrasje. Bij de 3 tafeltjes vinden we toch altijd ééntje onbezet, dat geluk hebben we.
Where are you coming from?. Een jong meisje spreekt ons aan en we komen te weten dat zij uit Duitsland komt. Vooraleer ze er naar de universiteit gaat geeft ze hier engels in de internationale school en na zes maanden zal ze zeker een hele ervaring rijker zijn! Mooi meegenomen!
Het zoontje van Iris wacht op de schoolbus en hij is in groot ornaat. Het is vandaag Halloweenfeest.
Onderweg naar de markt maken we de opening van een nieuwe winkel van bromfietsen mee. Dit gebeurt met veel omhaal, er is vuurwerk en er is tromgeroffel waarop de draken dansen en er is enorm veel belangstelling. Wat is me dat veel lawaai en dat duurt zo een half uur tot een uur lang. Aan beide zijden van de straat staan jongeren met plakkaten waarop ik getallen zie staan. Ik vermoed dat het de prijzen van de bromfietsen zijn en nu misschien in speciaal aanbod? Chinezen en draken, ze hebben er toch iets mee, en dan moet je zien hoe ook de volwassenen zich hierin kunnen uitleven. Het is gemeend!
Om 16 uur worden we opgehaald voor een wandeling in de bergen van Sanxiang. Na een half uurtje stijgen bereiken we de top en hebben een mooi uitzicht over the town en het hele landschap. Natuurlijk zijn we er niet alleen en het is al bijna normaal als we gevraagd worden om te poseren met Chinezen. Dus, we doen het maar en iedereen is content. We wandelen langsheen meerdere standbeelden die alle soorten slakkenhuizen voorstellen. Dat het Chinese Gouvernement denkt aan de gezondheid en de sportiviteit van hun landgenoten zien we aan de vele fitnesstoestellen die hier in openlucht veelvuldig worden gebruikt.
Om 17u30 komen we met 13 aan op de barbequelocatie. Dit is een plaats waar een 15-tal betonnen tafels staan met in elk 2 gaten voor de vuren en je kan zon tafel afhuren. Zakken voeding wordt meegesleurd en de meisjes zorgen voor het wassen van tomaten en fruit. De eigenaar van de plaats komt de vuren aansteken en zorgt voor de nodige vorken. Vlees, vlees en nog eens vlees . dat is wat we eten: varkenvlees, balletjes, worstjes en natuurlijk ook kip. Er zijn ook nog maïskolven en eierplanten, dit om toch ook nog wat groenten mee te pikken. Het is al avond en met de gezelligheid rond de vuren komen ook de muzikale talenten naar boven. Ondertussen weet ik al dat Chinezen toch zo graag zingen. Ook Erik is hierop voorbereid en heeft het gebarenliedje van I have a dynamo on my bicycle .. deze nacht vertaald en ingestudeerd. .Ze vinden het geweldig!
Dit is weer een moment waar China en België tegenover mekaar wordt afgewogen. Thomas heeft een dochtertje en wil hij een tweede kind moet hij 20.000 euro betalen. Hij heeft een bewonerskaart van de stad ZhuHai, dus is hier één kind de regel.. Dragon heeft een zoontje van 2 jaar en 6 maanden en vooral zijn ouders zijn zeer blij met het mannelijk geslacht. Zijn moeder woont bij hem en zijn vader woont nog op het platteland waar hij zorgt voor een kleindochtertje. Het is ondertussen 4 jaar geleden dat ze mekaar nog hebben gezien, en dat vinden ze blijkbaar maar normaal. Ze wonen 27 uren treinreis van mekaar verwijderd!
De tijd vordert en die Chinezen blijven maar eten . ik blijf me hier toch echt wel over verwonderen en ja, ik merk het eigenlijk op alle uren van de dag.
Maar . die Chinese manieren van alles zomaar op de grond te gooien kan ik toch niet gewoon worden. Ik zie ook wel dat er iemand komt opruimen als iedereen rond zo een tafel weg gaat, maar dat wil nog niet zeggen dat ik servetten, papieren bekers en plastieken flessen zomaar op de grond gooi. Het is zowaar weer een slachtveld als we het terrein verlaten en niemand maakt zich hier zorgen rond, alleen wij.
Iris is vandaag een hele dag naar HongKong voor business. Haar moeder en een zus zijn hier in haar appartement en deze morgen gaan Erik en ik samen met hen voor breakfast. Ik had gisteren beloofd om hen te gidsen naar ons dagelijks koffiehuis, want zij zijn niet echt thuis hier in Sanxiang. Zover is het dus gekomen ik gids in China! Gelukkig spreekt ook de zus een woordje Engels, want de moeder kan enkel Kantonees. Terwijl we daar aan tafel zitten merken we in de buurt en man die ook niet van Aziatische afkomst is en na een tijdje brengt de dienster een briefje need help?. We kijken zijn richting uit en bedanken hem voor de aangeboden hulp, maar we trekken onze plan met onze HongKongse tolk. Dat gaat zo, vreemdelingen trekken hier mekaar aan en van waar ze ook komen, en zijn ze zwart of wit, er wordt meestal vriendelijk geknikt. Blijkbaar denken velen hier dat wij ofwel Amerikanen zijn ofwel Australiërs. Ligt Europa hier dan zover vandaan ..?
Om 13 uur heb ik weer een afspraak met hen voor de lunch, ik durf het niet weigeren om mee te gaan. Ze zijn zo vriendelijk en och ja, ze hebben zo een moeilijke periode achter de rug, het is de eerste keer dat de moeder buiten komt sinds haar echtgenoot is overleden.
Lunch of theetime, ik weet op den duur het verschil niet meer. We sluiten af met een irish-coffee of zoiets dat er toch op lijkt en om 15 uur brengt de auto ons thuis. Ik bedank voor de uitnodiging voor vanavond, zo tot driemaal toe per dag op restaurant vind ik iets te veel van het goede. Wij eten gebakken patatjes met tomaten en varkenvlees; én met mes en vork!
Het is nu 9u45 in de voormiddag in België. Wat zou ik graag deze dag hebben geruild voor een dagje Londerzeel. Flint en Lou treden vandaag op voor de grootouders, en op dit moment is het feest zeker volop aan de gang. Helaas, we kunnen er dit jaar niet bij zijn! Ik weet uit het verleden dat dit één van de hoogdagen in de kleuterschool is, met heel veel voorbereiding, stress op de dag zelf, maar ook met veel voldoening nadien. Al zijn de grootouders niet altijd een uitbundig enthousiast publiek op het moment zelf, de reacties nadien zijn zoveel duidelijker. Hier in het verre China leef ik met ze mee en vol verwachting ben ik naar de fotos die we spijtig genoeg maar pas zullen kunnen bekijken als we terug thuis zijn.
Vorig jaar hebben de kleuterleidsters het grootoudersfeest uitgesteld en een winterwandeling georganiseerd. Ondanks het regenweer waren we toch heel erg dankbaar dat we het konden meemaken.
En nu kijken we al vooruit naar het schoolfeest, daar zullen we de optredens zeker niet missen!
Ondertussen is het hier al na 17 uur en staan de ouders en grootouders op wacht voor de schoolbusjes, zij brengen de kinderen thuis na weer een lange woensdag.
Na de middag, wel 20 uur Chinese tijd, komt Flint in beeld, met een spinnenweb op de wang getekend, een overblijfsel van het grootoudersfeest .. Ja, het was leuk, maar jullie waren er niet hé. Waarom blijven jullie zo lang in China? Tja, wat kan ik daar op antwoorden .. Net voor we gaan slapen heeft ook Lou nog wat te vertellen en samen met Aiko danst hij voor ons, zijn grootouders. Zo kunnen wij vandaag toch ook een beetje genieten . we hebben ze alle vijf gezien, ons kleine jongens!
Vandaag heb ik gezien hoe hier aan kopie wordt gewerkt. Een aantal scheerapparaten worden aangekocht, en met de verpakking gaat Iris naar een centrum waar je je absoluut niet veel moet van voorstellen: 2 personen en 3 computers waarvan de derde enkel wordt gebruikt door toevallige passanten voor spelletjes.
De originele verpakking wordt onder de scanner gelegd en dan begint op het scherm van de computer het werk aan de kopie ..: de kleuren worden veranderd en de originele naam wordt weggegomd voor een nieuwe naam. Zo simpel is het . met het juiste computerprogramma een werkje van niets. Nergens staat vermeld dat het een Chinees product is en alle tekst is Engelstalig. Dat de Chinese mevrouw deze vragen gewoon is dat merk je direct, ze stelt geen vragen, integendeel, zij zoekt naar de mooiste en meest aansprekende kleuren en design en ze is zeer hulpvaardig zodat het resultaat haar klant tevreden stelt. Met een aantal geprinte voorbeelden trekt Iris nog deze week naar een klant ergens in HongKong en zal, na eventuele aanpassingen, een definitief ontwerp meekrijgen op een disc. En dit allemaal kost haar 45 euro. Via een agent heeft ze contact met een bedrijf voor het maken van deze apparaten en binnen de kortste keren ligt dit kopie-artikel in de HongKongse winkels, goedkoper en bijna niet te onderscheiden van de originele! Dus om een centje bij te verdienen . durven doen!
Toen ik de laatste keer bij de kapper was stonden ze weer met zon 5-tal rond mij en toch iemand die één woordje engels sprak: babyhair beautiful! Of ik daar nu zo gelukkig mee was .? Ze trok bij zichzelf een haar uit en legde het op mijn hoofd, uiteraard gaf dat een groot verschil, eerst al in kleur maar ook in kwaliteit. Hun pikzwarte haren zijn dik en stug. Ook de meeste babytjes hier hebben een pikzwart hoofdje met soms echt al lange haren. Als ik dan denk aan onze tweeling, inderdaad dié hebben babyhaar!
Vandaag heb ik het geluk van enkele kindjes te mogen fotograferen, en de moeders en vaders poseren hun babytjes fier ! Maar bij één foto hoop ik niet te shockeren, tja, . zo is het nu eenmaal in China!
Emily haalt ons op om 13 uur en op onze vraag gaan we met de (lijn-)bus naar ZhuHai. Het is gemakkelijk, deze bus, nr. 11, stopt daar waar je wacht en je hand opsteekt om te doen stoppen . . Deze bus kost 3 RMB voor de afstand die wij moeten afleggen tot aan de border van ZhuHai. Van daar gaan we te voet de border over en nemen de stadsbus nr. 6. Hier is verschil in bus en als gevolg verschil in prijs: een bus met airco kost 2.50 RMB en één zonder 1.50 RMB en dit is ongeacht het aantal stopplaatsen. Zitplaatsen hebben we niet meer, maar komt het door het verschil in huidskleur of is het de leeftijd die meespeelt, er komen zitplaatsen vrij voor ons. Hiervoor bedanken we vriendelijk, zo oud voelen we ons nog niet en we blijven ons vasthouden aan de lussen bovenaan.
Eerst gaan we op zoek naar de Jusco, het Japans grootwarenhuis. We kopen er ons brood dat alleen daar te vinden is en het meest gelijkt op het onze in Westrode. Onze voorraad zal volstaan tot het einde van ons verblijf hier en goed dat we kunnen beschikken over een diepvriezer in ons appartement.
De zus van Emily heeft een kapsalon geopend, nu net één maand geleden. Hiervoor is een serieuze financiële inspanning geleverd van 160.000 RMB (= 16.000 euro). Zeer veel geld, geleend bij vrienden en kennissen. Om dit te kunnen terugbetalen moet ze dagelijks 700 RMB (= 70 euro) ontvangen en, als je weet dat een wasbeurt 10 RMB en een knipbeurt 20 RMB kost kan je uitrekenen hoeveel klanten er dagelijks moeten over de vloer komen. Als ik dit even zou omrekenen in ons klein landje, dan komen we met 2 klanten per dag al bijna aan voldoende. De nieuwe zaak is dan ook helemaal niet vergelijkbaar met een kappersalon bij ons. Ik tel daar niet minder dan 11 massage-/wastafels en dagelijks 8 personeelsleden. We doen haar een plezier en krijgen er ook onze beurt, we willen bijdragen aan haar financieel probleem want tot op vandaag kon ze maar rekenen op gemiddeld 400 RMB per dag.
Jack Lee wacht ons op en we zijn uitgenodigd in zijn appartement voor het maken en eten van Dim Sum, een typisch Noord-Chinees gerecht dat we kennen van de restaurants. Het appartement is nog vrij nieuw en voldoende groot voor het aantal inwonende personen, nl. hijzelf met zijn echtgenote, zijn zoon van 9 en zijn moeder. De inrichting heeft weer de echte Chinese invloed en daarmee bedoel ik de extra toevoeging van houten krullen aan het plafond. De muren zijn (waren) wit, maar vragen dringend achter een likje verf. Dit is iets wat me al meerdere malen is opgevallen, aandacht voor propere muren hebben ze hier nergens, en dat gaat van privéwoningen tot salons tot restaurants. Ook iets van versiering aan de muren ontbreekt volledig. Echt gevoel voor gezelligheid is niet te bespeuren, maar ondanks dat worden we heel erg joviaal onthaald. We zien hoe zijn vrouw en haar vriendin van bloem en water een deeg maken van waaruit ronde schijven van een 10 cm worden uitgerold. Hierop wordt een vulling gelegd en dit kan zeer verschillend zijn. Het deeg wordt dicht geplooid tot een beursje en gekookt in water, als ze boven drijven (3 minuten) zijn ze klaar. Het mengsel kan bestaan uit varkensgehakt met veel vet, gemengd met kleingesneden verse groenten en sojaolie. Dit kan gevarieerd worden met o.m. garnalen, vis , . .
De tafel wordt gedekt met de gebruikelijke kleine kommetjes en stokjes en we zitten met 8 rond de tafel. Op een tafelvuurtje staat soep waarin verschillende soorten vis, groenten, fijngesneden rundsvlees en lamsvlees koken, de zogenaamde hotpot. Sojasaus, al dan niet gemengd met chilipepers, wordt gebruikt zowel bij de DimSum als bij de hotpot. En ja, de zelfgemaakte DimSum is de lekkerste die we tot nu toe al gegeten hebben. Een pluim voor de koks! En we zouden niet in China zijn als we hierbij geen échte Chines wijn drinken . van 50° alcohol. Goed dat je ook hier nooit alleen drinkt (al durven wij dat al eens vergeten!) en dus de hoeveelheid beperkt is. Het is een gezellige avond en ja te laat voor de laatste bus en we nemen dus de taxi. We zetten thuis nog even de skype op en tetenne en nonkel Jos bellen ons nog op om 23u30. Ze hebben hun camera geïnstalleerd en het is nu het moment om het uit te proberen. En ja hoor, het lukt, al is het soms wat even zoeken om ze helemaal in beeld te krijgen.
Het is net over middernacht als we gaan slapen, maar hier telt geen winteruur zoals in België waar deze nacht één uurtje langer zal duren!
Deze week verlopen de dagen gewoon. Het is nog steeds warm met zonnige dagen en ook dagen met sluierwolken. Iris is deze morgen met het hele gezin vertrokken naar Hong Kong voor de begrafenis van haar vader en zij keren zondagavond terug.
Erik brengt een bezoekje in een kamer waar 4 meisjes uit de fabriek wonen, zij verblijven er praktisch het hele jaar rond, buiten de enkele dagen die ze naar hun hometown kunnen tijdens een vakantieperiode. Zo een kamertje bestaat uit tweemaal twee stapelbedden, 4 kleerkastjes, een wc en een wasbak. Er is geen buitenraam, wel een open ruimte die kan gebruikt worden om de was te drogen. Twee ventilatoren moeten zorgen dat de warmte draaglijk is. Het bed bestaat uit een ressort en daarop een houten plank, bedekt met een wollen doek. Het is er sober, om niet te zeggen kaal en ongezellig. Douchen zou er een luxe zijn, maar de wastafel wordt er gebruikt zowel om zichzelf te wassen of als wasbak voor hun kledij. Als ik die fotos zie kan ik me echt wel voorstellen dat zij liever werken dan hier hun tijd door te brengen en, ik vraag me af hoe het zit in de muggenperiode of als het amper 10 graden buiten is. Geen verwarming . geen ramen om te sluiten .! Dit verblijf moet niet worden vergoed door het personeel van de bureaus, wel betalen de arbeiders maandelijks 5 euro. Waarom dit verschil???
Het eten gebeurt in een kantine en hiervoor heeft ieder een kaart. Elk gerecht en elke drank wordt genoteerd op de kaart en na een maand gebeurt de afrekening met het loon. Ook hier is een duidelijk verschil: jongens betalen meer dan meisjes omdat verondersteld wordt zij meer kunnen eten. Dit is geen grap, al kan ik dat onderscheid moeilijk vatten! Het kan dus gebeuren dat de mannelijke arbeiders, na veel eten, het moeten stellen met een klein loon. Dit gaat dan meestal integraal naar de ouders in het noorden. Het zijn overwegend heel jonge mensen die hier verblijven, eens wat ouder sparen ze en wonen dan in de korte nabijheid in een appartementje. Al stelt dit soms ook niet te veel voor . .
We hebben een hotel geboekt in Hongkong van 6 tot 8 november, het weekend vooraleer we terugkeren naar huis. Een stad waar altijd wel iets te beleven valt en we hebben een visum met 2 entries, dus we maken er graag gebruik van.
Zaterdag is een vakantiedag en we genieten van een duik in het zwembad. Je gelooft het niet, er staan amper 2 ligstoelen en ze zijn voor ons; natuurlijk, Chinezen houden niet van de zon en komen enkel om te zwemmen. Eens terug in het appartement komt Iris me halen, ik moet even kennismaken met een lerares van haar dochtertje dat na de school wordt opgevangen om haar bij te staan bij huistaken en lessen. Deze Chinese mevrouw geeft engels in the middenschool (humaniora). Ik word er vriendelijk ontvangen en zij biedt mij een geschenkje aan: een presse-papier in glas. Zijn ze niet joviaal .? Ik word dan ook uitgenodigd om een praatje te komen slaan als zij er aanwezig is. Misschien doe ik dat wel .. want morgen vertrekt Iris met haar hele gezin naar Hongkong waar haar vader donderdag begraven wordt.
Tijdens onze wandeling langsheen de winkelstraat worden we geconfronteerd met het Chinese straatbeeld: de vuilniswagen rijdt rond, de was hangt te drogen aan de hoogspanningspyloon, de karren wachten op de parking aan de markt en de herstelster aan de naaimachine waar ik broeken voor Erik laat inkorten is ook aan het werk. Wie stukken heef t aan de TV kan ook hier terecht, maar dit is niet te vergelijken met onze hersteldienst, hij wordt nog écht gemaakt!
Deze namiddag op het koffieterrasje komen 2 jongens van 18 jaar, in een schooluniform, aan ons tafeltje zitten, en ja, één van beiden spreekt ons aan in het engels. Het is de eerste keer dat hij van zo kortbij spreekt met vreemdelingen. Hij zit in het laatste jaar van de humaniora en woont in de school waar de interne studenten per 12 verblijven in een kleine ruimte met stapelbedden, 3 boven mekaar. Het is volgens hem maar een kleine school, maar als we vragen hoeveel leerlingen er zijn spreekt hij over 3000! Een kleine school???? Wat moeten we ons dan voorstellen bij een grote school?
Er is elke dag, 7 op 7, les en alleen zondagnamiddag hebben ze vrij. Ze hebben dagelijks 9 u en een half les, onderbroken met een middagpauze van 2 uur. Hij vindt het een strenge school, maar weet dat het zijn nut heeft voor de toekomst, hij wil verder talen studeren en denkt aan engels, spaans en japans. Flinke leerling en heel beleefd! We hebben weer wat bijgeleerd over studeren in China en ik denk dat discipline hier nog hoog in het vaandel wordt gedragen!
In de Gildenstraat is iemand jarig. Proficiat Steven!
Vandaag merk ik een restaurant op waar je volgende gerechten kan eten: schaap, kip, konijn en HOND! Ik ga er niet binnen, het gedacht alleen al .!
Met Iris kom ik bij een manueel therapeut (?) Buiten aan het raam hangt een grote prent met alle mogelijke spieren en drukpunten en het lijkt echt. Binnen is het een éénmanspraktijk met één tafel in een klein kamertje, gelukkig met airco. Zij heeft last van slapeloosheid, wat waarschijnlijk te maken heeft met het verlies van haar vader, en zij wil zich laten behandelen. De therapeut neemt het heel ernstig, trekt een witte handschoen aan en begint aan een sessie van anderhalf uur. Tussentijds moet hij even rusten, hij doet een grote inspanning door krachtige drukoefeningen. Ik blijf er even bijstaan en mag een foto nemen en het resultaat zal ik later wel vernemen. Alhoewel ik nu al weet dat het zeker heel goed is geweest . in China zijn ze sterk in deze praktijken!
Thuis zie ik op ons graspleintje het resultaat van vuile Chinezen, er liggen wel 8 sigarettenpeuken op dat kleine stukje gras. Ondanks dat er in de hal een papier hangt dat geen vuilnis vanuit de ramen mag gegooid worden . maar is het misschien Chinees voor de Chinezen?
Vandaag een nieuwe Chinese mevrouw leren kennen: zij woont in Amerika en is een maand hier met vakantie. Amerikaans engels is toch nog iets moeilijker te verstaan, vooral als ze dan een masker voor de mond draagt! Op haar vraag wanneer wij met vakantie naar België vertrekken heb ik dat wel direct rechtgezet: wij wonen wel in België en zijn hier enkel voor 2 maanden!
Deze avond frietjes gegeten met lamsvlees en steak: lekker en goed klaargemaakt. Wel spijtig dat ik al bijna gedaan heb vooraleer ze met het eten van Erik komen. Dus wordt mijn bord al snel weggehaald en krijgt Erik de overgebleven frieten op zijn bord geschoven. Rare gewoonte van bediening .!
Samen met Iris in de kleuterschool. Zij moet nog betalen voor deze maand: 42 euro. Hierin is begrepen busvervoer en ontbijt, lunch en theetime. Het blijft me werkelijk verbazen hoe ze hier 40 kleutertjes en meer stil kunnen houden, elk op een stoeltje in een grote kring. Wat ik hoofdzakelijk te zien krijg is steeds klassikaal en zeer luid zingen met gebaren bij en, ik denk, versjes opzeggen. Aan de muren zie ik wat kleurprenten en voor de rest weinig of niets, wel fotos van de ouders. Het verschil met onze kleuterklassen: onze kleutertjes leven in een paradijs!
Elk jaar betaalt Iris voor haar dochter in de lagere school 540 euro. Hier is ook hetzelfde inbegrepen. Het zijn private scholen, dus de ouders moeten betalen. Het bedrag hangt af van waar de ouders afkomstig zijn en vermits zij uit HongKong komen betalen ze veel. Voor de echte inwoners van dit gebied is de school een stuk goedkoper.
Bij onze wandeling terug merken we buiten op de stoep aan het politiebureel een man. Hij is eigenaar van zon fietstaxi maar is momenteel werkloos. Zijn fiets is door de politie voor 4 weken in beslag genomen omdat hij geen toelatingsbewijs kan tonen. Daarbovenop moet hij een boete betalen van 200 euro. Heel veel geld! Dus, die brave man zit nu dagelijks daar te wachten tot hij opnieuw zijn werk kan hervatten. Nogmaals .. altijd maar wachten .!
Er zijn weinig of geen fietstaxis te zien in de straat .. waarschijnlijk doet de gsm hier zijn werk als er, zoals ook nu, politie in het straatbeeld is opgemerkt!
De sluierwolken houden de hitte van de hoge zonnestralen nog wat tegen, maar toch wijst de thermometer weer 30 graden aan. Echt Chinees lekker fruit, waarvan de naam mij onbekend, smaakt me dan ook bijzonder goed!
