Was de komkommer, maar schil ze niet. Maak de stengel bleekselderij schoon. Houd twee mooie dunne stukje met een lengte van ca. 12 cm achter als roerstaafje. Maak sap van de komkommer, bleekselderij, munt en peterselie in een sapcentrifuge of eventueel in een blender. Breng de drank op smaak met selderiezout en peper. Bewaar in de koelkast. Garneer koud met een roerstaafje van bleekselderij.
Variatietips:
Voeg 1 dl yoghurt toe aan de komkommerdrank Voeg 1 dl sour cream toe aan de komkommerdrank Vervang de bleekselderij door 1 grote tomaat Vervang de munt door dille of kervel
Dooiers met suiker kloppen tot witte massa: de mascarpone onderroeren: koekjes fijn malen en onderroeren: laatst stijfgeklopt (speedy chef) ondermengen: in de koelkast 2 uur laten opstijven.
Banana split (letterlijk: gespleten banaan) is een Amerikaansijsgerecht dat meestal als dessert wordt gegeten.
Bereiding
Men hoort het op klassieke wijze te serveren in een lange schaal, die de "boot" wordt genoemd. Een banaan wordt in de lengte doormidden gesneden en in de schaal gelegd. Hoewel er veel variaties bestaan, bestaat een traditionele banana split uit bollen vanille-, chocolade- en aardbeienroomijs die in een rij tussen de twee bananenhelften worden gedrapeerd. Vervolgens lepelt men ananassaus over het vanille-ijs, chocoladesaus over het chocolade-ijs en aardbeiensaus over het aardbeienijs. De banana split wordt gegarneerd met gehakte nootjes, slagroom en maraschinokersen.
Bereiding elders in de wereld
In Zuid-Amerika kunnen sommige ijssmaken worden vervangen door dulce de leche. In Australië bevat een banana split vaak geen ijs, maar wordt het bereid met citroensap, poedersuiker en gekleurde hagelslag; het staat bekend als "hundreds and thousands" (honderden en duizenden).
Bereiding in Nederland
In Nederland wordt een banana split meestal anders bereid. Men laat de sausen, met uitzondering van de chocoladesaus, weg en gebruikt alleen vanilleroomijs. De bananen en het ijs worden in een schaal of coupe gedaan en vervolgens overgoten met chocoladesaus en gegarneerd met slagroom en soms ook nootjes. Er bestaan echter variaties en ook hierop zijn uitzonderingen bekend.
ik wens jullie allemaal een fijne maandag voor alle bloggertjes en een prettige vakantie voor de bloggers die op reis zijn of thuis blijven dit jaar. prettige vakantie vanwege hyacinttje.
Besmettingsbron en wijze van overdracht Kattenkrabziekte wordt veroorzaakt door een bacterie (Bartonella henselae). Een kat kan deze bacterie in het bloed hebben en is dan drager, zonder zelf ziek te worden. Ongeveer 22% van de Nederlandse katten is drager, vooral jonge vrouwelijke katten. Na besmetting kunnen katten de bacterie langdurig (tot 1 jaar) verspreiden. Ze kunnen elkaar onderling via vlooien besmetten. De mens wordt besmet met de bacterie via een krab of een beet of door contact met speeksel van een kat.
Ziekteverschijnselen bij de mens Kattenkrabziekte bij mensen met een goede weerstand is vaak een onschuldige, soms met koorts gepaard gaande ziekte, die meestal vanzelf overgaat. Het begint vaak met één of meerdere knobbeltjes (2-3 mm) op de huid in de buurt van de krab of beet. Die worden al snel daarna blaasjes met na enkele dagen een korstje erop. Deze plekjes verdwijnen vanzelf weer. Na ongeveer twee weken kunnen de lymfeklieren groot en pijnlijk worden. Deze lymfeklierontsteking kan weken tot maanden aanhouden (gemiddeld 6 weken), maar verdwijnt uiteindelijk in het geheel spontaan. Bij 1/3 van de patiënten gaat de ziekte in de eerste dagen tot weken gepaard met koorts, hoofdpijn en algemeen ziek-zijn. Bij uitzondering kan de ziekte leiden tot een hersenvliesontsteking. Bij mensen met een verminderde weerstand is de kans op een ernstig verloop groter.
Preventie Hygiëne na een beet of krab (wassen van de huid, wonddesinfectie en wondverzorging) is belangrijk. Verder is het belangrijk om vlooien bij katten te bestrijden. Mensen met een verminderde weerstand kunnen beter niet met (jonge, speelse) katten omgaan.
De parels was de favoriete edelsteen van de rijken gedurende het Romeinse Rijk. De parel was meegebracht door de kruisvaarders vanuit het Oosten. Romeinse vrouwen droegen hun parels ook wanneer ze naar bed gingen, zodat ze wanneer ze wakker werden meteen aan hun rijk-dom werden herrinerd. De bekendste parel uit de Romeinse tijd is de parel met een waarde van vijfenveertig miljoen gulden, die Julius Caesar aan de moeder van Brutus gaf als een teken van zijn liefde voor haar. De Romeinen offerden ook grote hoeveelheden parels aan hun goden. De tempel van Venus werd zelfs van onder tot boven met parels versierd. Ook beelden droegen parels zoals enkele beelden in het Vaticaan. Julius Caesar was de eerste die een wet maakte die het dragen van parels aan banden legde. In het oude Rome mochten mensen alleen boven een bepaalde rang parels dragen. Het Latijnse woord voor parel betekent letterlijk uniek, volgens de getuigenis dat geen twee parels uniek zijn.
Sinds lange tijd is de parel symbool voor perfectie. Het het het oudste juweel en eeuwenlang ook de meest waardevolle. Verwijzingen naar de parel kunnen worden gevonden in godsdienst en my-thologie. Zo vertelt een oude Arabische legende dat parels werden gevormd wanneer met maanlicht verzadigde dauwdruppeltjes naar beneden vielen in de oceanen en werden verslonden door oesters. Ook in de Bijbel wordt naar parels verwezen.
De geschiedenis van parels begon in de Paleolithische periode rond 31.000 voor Christus. Waarschijnlijk is de parel duizenden jaren geleden gevonden toen mannen op zoek waren naar voedsel bij de kustlijn. Parels en sieraden waren in vroege tijden zo met elkaar verbonden dat het woordje ' perle' in het Frans zowel parel betekende als een aaneengeregen sieraad.
De Newfoundlander is een grote hond die qua uiterlijk wat weg heeft van een beer. De reu heeft een gemiddelde schofthoogte van 71 centimeter en de teef van 66 centimeter. Het reutje weegt gemiddeld 69 kilo en het teefje 54 kilo.
De Newfoundlander heeft een waterafstotende dubbele vacht, die veel verzorging vraagt. De traditionele kleur is zwart, maar er zijn ook bruine en wit-zwarte honden. Zwarte en bruine honden kunnen witte aftekeningen op borst, tenen en/of staartpunt hebben.
Opmerkelijk aan de Newfoundlander zijn de vliezen tussen de tenen en 'rollende gangwerk': een schommelende beweging van het lichaam als de hond loopt. Iets wat ook typerend is voor de Newfoundlander is dat deze veel kan kwijlen bij onregelmatige verstrekking van voedsel en snoep.
Landseer en Landseer ECT
De wit-zwarte Newfoundlander is van historische betekenis van het ras en werd ook wel Landseer genoemd. Er is een discussie geweest of de wit-zwarte Newfoundlander en de Newfoundlander wel tot hetzelfde ras zouden (moeten) behoren. In Engeland werd met de oprichting van de Newfoundlanderclub in 1886 besloten dat de honden behalve qua kleur gelijk zijn.
Na de Tweede Wereldoorlog werd voornamelijk in Nederland, Zwitserland en Duitsland opnieuw deze discussie gevoerd. Door het vaststellen van een aparte rasstandaard in 1960 voor dit type worden verschillen nu wel erkend. Dit type hond wordt Landseer ECT genoemd. Er zijn dus wit-zwarte Newfoundlanders (Landseers) en Landseers ECT. De witte-zwarte Newfoundlander lijkt dus wel op de Landseer ECT (European Continantal Type) die altijd wit-zwart is, een verschil is onder andere dat de Landseer ECT hoger op de benen staat.
Newfoundland - puppy
Karakter en gebruiksdoel
De Newfoundlander is over het algemeen een vriendelijke en tolerante hond. De Newfoundlander werd vroeger gebruikt om sledes te trekken en mensen uit het water te redden, maar tegenwoordig wordt hij vooral gebruikt als waakhond en gezelschapsdier. Ook werd hij veelvuldig gebruikt om kleine kinderen in de iglo of op de slede warm te houden.
Gezondheid
Newfoundlanders kunnen last hebben van heupdysplasie (HD) en elleboogdysplasie (ED). Dit zijn stoornissen aan het heup- of ellebooggewricht. ED en HD wordt gezien als een erfelijk probleem. Er wordt geprobeerd om door middel van röntgenfoto's te ontdekken welke honden HD hebben om op basis hiervan te besluiten met welke honden wel of niet gefokt wordt. Wanneer een hond ED of HD heeft kan dit in meer of mindere mate optreden, mede afhankelijk van dieet en beweging. Wanneer een hond er wel veel last van heeft kan besloten worden tot een operatie.
De Newfoundlander is een hondenras uit Canada (Newfoundland) met als oorspronkelijk gebruiksdoel 'sledehond voor zware lasten, waterhond'. De Newfoundlander werd en wordt gebruikt voor waterwerk: het redden van mensen uit water, het binnenslepen van vissersnetten en het slepen van boten.
Er zijn verschillende soorten kwallen, ook in de Noord- en Waddenzee leven verschillende soorten. De kwallen die daar voorkomen zijn de Gele, Rode en Blauwe haarkwal, de Kompaskwal, de Zeepaddestoel, de Zeedruif en de Oorkwal. Er zijn ook kwallen in andere zeeën en oceanen., zoals bijvoorbeeld een Portugees oologsschip, de Australische zeewesp en de Blauwpuntkwal. De Australische zeewesp hoort bij de kubuskwallen, is heel giftig en heeft wel 60 tentakels van zes meter lang met netelcellen.
Als 60 mensen in de tentakels van de Australische zeewesp kwamen zouden ze allemaal dood zijn. De Blauwpuntkwal kun je ook in de dierentuin in Emmen bekijken. De Blauwe, Rode, Gele en Bruine haarkwal zijn giftig, net als de Kompaskwal.
Zeepaddestoelen en Oorkwallen zijn ongevaarlijk en de zeedruif ook.
De Kompaskwal is een giftige kwal. Hij komt voor in de Noordzee en Waddenzee. De Kompaskwal kan 30 centimeter groot worden. Je ziet de Kompaskwal het meest in de herfst. De Kompaskwal heet zo omdat hij strepen aan de bovenkant van zijn hoed heeft, waardoor hij net op een kompas lijkt. Een Kompaskwal is meestal goudbruinig van kleur.
De Kompaskwal verandert van soort, hij is eerst een mannetje, daarna wordt hij een vrouwtje en een mannetje tegelijk en daarna wordt de Kompaskwal een vrouwtje. de Kompaskwal heeft aan de rand van zijn hoed 24 tentakels met netelcellen, maar die zijn lastig te zien. Hij heeft ook 4 tentakels midden onder de mond zitten, die tentakels zijn duidelijker te zien, ze zijn ook langer dan de tentakels aan de rand van de hoed. Zijn hoed heeft 32 golfjes aan de rand. Hij eet plankton en kleine kwalletjes en hij komt voor in Het Kanaal, de Atlantische Oceaan, de Noordzee en de Waddenzee.
.
De Oorkwal kan ongeveer 30 centimeter groot worden. Je kunt hem al in mei op het strand vinden. Zijn mondarmen zijn groter dan zijn vele kleine tentakels. HIj heet Oorkwal door de halfronde rondjes in zijn licham die paars of wit van kleur zijn.
Die rondjes zijn eigenlijk eiermassa's. Je kunt ze soms goed zien, omdat de oorkwal een beetje doorzichtig blauwwit is. Hij komt voor in de Middellandse Zee, de Atlantische Oceaan, Het Kanaal, de Noordzee en de Oostzee. Hij is ongevaarlijk voor mensen omdat hij geen netelcellen kan afschieten die pijn doen. Hij eet kleine visjes en kleine kreeftjes die worden verlamd door een paar netelcellen, en dan wordt het visje of kreeftje opgegeten.
De haarkwallen zijn giftig. De Gele haarkwal kan een van de grootste kwallen van de wereld worden, zijn hoed kan wel 2 meter in doorsnee worden.
De Blauwe haarkwal blijft veel kleiner, zo'n 20 centimeter in doorsnee, zijn mondarmen zijn korter dan zijn tentakels. Hij dobbert bij het wateroppervlak want, dan slepen zijn tentakels over de bodem en krijgt hij z'n eten. Hij komt voor in de Arlantische Oceaan, in het noorden van Biscaje, Het Kanaal en de Noordzee.
De Rode haarkwal kan 50 centimeter groot worden, hij is behoorlijk zeldzaam. Zijn tentakels zijn ongeveer 1 meter lang.
hey bloggertjes allemaal na enkele problemen met mijn internet verbinding is deze vandaag opgelost en kan ik weer terug bloggen. veel groetjes en nog een fijne dinsdagavond voor allemaal groetjes vanwege hyacinttje.
