Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Heb je wel gehoord van die holle bolle wagen Waar die schrokkerige Gijs op zat Die kon schrokken grote brokken Een koe en een kalf Een heel paard half Een os en een stier Zeven tonnen bier Een kerk vol schapen En nog kon Gijs van de honger niet slapen
**********
Vinger in de hoed wie er mee doet Van avond om een kaarsje en een lichtje aan de deur Hoezee
**********
Ben je boos Pluk een roos Zet hem op je hoed Dan ben je morgen weer goed
Zó mooi. Ik was een weekje mee naar Kessel, zijn we op woensdag middag gaan rijden naarschitterende plekken in Limburg.
Die middag heb ikmij ontroerd, gelukkig, en vredig gevoeld.
We zijn naar Margraten geweest, daar is een groot monument het Memorialpark, ter nagedachtenis aan velen Amerikanen en andere soldaten die voor onze vrijheid hebben gevochten en daardoor zijn gedood.
Het is een groot park prachtig onderhouden, schoon en zo sereen, twee hele lange muren van een soort marmer stonden daar waarin alle namen van de gestorven soldatenwaren gegrift. Brede trappen die ons op een midden plein brachten, omringt door de muren met namen stond een groot bronzen beeld aan een langgerekt water in een zwart bazin, er achter een hoge vierkante toren, die was indrukwekkend, hij was niet mooi, een hoge grauwe toren. Daar was een carillon in verwerkt, wij kwamen die trappen op, de zon scheen er was verder niemand, de stilte, de rust,ineens dat carillon wat ging spelen, het was of ikaanwezig was bij de begrafenis van al die soldaten die gesneuveld waren. Tranen over mijn wangen.
Achter de grote toren het prachtig aangelegd militair kerkhof. Nu kom ik zelf woorden te kort om te beschrijven hoe aangrijpend het is, allemaal witte kruizen in gelid, rijen en rijen met de namen van de gestorven soldaten er op.Het was er dood stil, we hoorde alleen de vogels fluiten.
Dan kan je niets anders doen dan gewoon even stil staan, je gedachten
alleen gericht op de heldhaftigheid van de gesneuvelde, het verdriet van vele ouders die hun kind zijn verloren en eigenlijk het grote verdriet voor iedereen die gesneuveld is in een oorlog die niemand eigenlijk wil.
Dat was mijn ontroerend moment, daarna voel je het geluk dat jij daar mag staan in vrijheid.
Alles is nu vredig, omringt door een prachtig landschap met heuvels en groen
We zijn daarna naar de Gulpenberg geweest, ik heb best wat hoogte vrees, de berg op daar merkte ik niet zo erg veel van hoe wel ik op het laatst blij was dat ik uit kon stappen, ( waar ik wel meteen uit het vredige gevoel gerukt werd, om dat er op de parkeer plaats tussen de bomen allemaal zwerfvuil lag. Wat kan ik me daar woest om maken, dat de mens van al wat mooi is, toch weer een zwijnenstal kan maken.)
Op die berg stond een groot Maria beeld, van alle kanten op de berg keek je naar een prachtig panorama in de diepte, we hadden zon geluk dat de zon aan de hemel scheen, we hoefde geen jas aan. Het was gewoon onze middag
.
Daarna zijn we nog naar het drielanden punt in Vaals gereden. Nederland, Duitsland en Belgiëkomen daar samen, een gek idee, dat je de ene kant Duitsland, de andere kant België, en de derde kant Nederland in kan lopen.
Best wel moe maar zéér voldaan, na die prachtige middag huiswaarts gegaan.
( eerste bedrijf 'NOER') Maandag7 Februarie 2011-02-07
Ik word wakker en denk zo gauw mogelijk even een stukje schrijven over de musical die ik gisteren middag gezien heb.
Samen met mijn vriend waren we naar de laatste middag voorstelling van de musical Veerkracht
Ik heb al vaker geschreven over de amateur musical vereniging waar mijn zoon ook bij is.
Ja dan zult u wel zeggen daar heeft ze het weer over de geweldige zoon, maar helaas het is zo, mijn zoon schitterde gisteren zo geweldig in Twee rollen op dat toneel in de schouwburg, mijn hart barste van trots uit mijn vel. Het eerste bedrijf was wel een beetje verwarrend, ik kon even niet zo gauw het verhaal plaatsen, maar in de loop van het spel werd het steeds beter ging ik het verhaal snappen, waren er voor iedereen geweldige rollen zelf een egeltje hoorde er bij om het compleet te maken. Chris mijn zoon had mij wel uitvoerig vertelt van zijn rol in het eerste bedrijf, ook dat hij daarin dood zou gaan,Mam dan zie je mij in het tweede bedrijf niet meer terug
Gaat het doek open in het tweede bedrijf komt er een clown, zon mooie droevige clown, een met zon punthoed en een traan op zijn wang het toneel op.
Ik verwachte het totaal niet, maar zag toch meteen dat het Chris was.
Hé! Dat kan niet waar zijn, dat was het wel en ik verschoot zo, ik ben namelijk mijn hele leven al gek op clowns. Dat hij dat geheim heeft kunnen houden dat vind ik knap, de clown werd op een gegeven moment in een lichtstraal gezet, en ging het verhaal wat zich afspeelde op het toneel verwoorden in gebaren taal. Toen moest ik huilen, zo mooi, zo goed als hij dat deed, de zaal was ook muisstil, ik was zo ontroerd. Even dacht ik nog, ze hebben iemand uitgenodigd zo,n pantomime speler om dit te doen, maar toch wist ik zeker dat het Chris was. Totale verrassing. Maar alle spelers stuk voor stuk stonden daar of het profs waren, petje af 'SJAPO
Vandaag al weer vrijdag, de dagen vliegen voorbij. Jammer het licht is buiten niet aan, een klein stormpje waait over Den Helder. Wat gaan we doen vandaag? Om 11 uur vrijwilligers werk tafeltje dekje ( nee geen ezeltje strekje er achteraan, hoewel ik dat wel altijd denk als ik tafeltje dekje opschrijf )
Er gaat vandaag een nieuwe vrijwilligster met mij mee, ik hoop dat ze het ook fijn vind om een half uurtje mee te helpen om eten te verwerken voor mensen die buiten het ouderen wooncomplets wonen, die niet meer instaat zijn om te koken.
Door de vrijwilligers krijgen ze in ieder geval een warme maaltijd, vrijwilligers in de keuken om het eten in te pakken, vrijwilligers buiten om met de auto de maaltijden aan huis te bezorgen. Zijn er geen vrijwilligers dan word het toch zeer moeilijk om de mensen te bedienen, er is al zo weinig geld beschikbaar voor de zorg, als dit werk betaald moet worden dan vrees ik dat het overgaat. Laten we maar hopen dat er toch jonge mensen op willen staan om een half uurtje in de week dit te willen doen, het geeft voldoening als je weet dat er door jouw half uurtje inspanning, elke dag mensen een warme maaltijd krijgen.
Mijn vriend komt vandaag ook weer, ik kijk naar hem uit.
Verder is de dag nog jong en weet ik niet hoe hij af zal lopen?
Tekst boven rouwadvertenties, niet zelf geschreven
'Geluk' je noemt het vriendschap maar zijn er woorden voor? Het gewoonste Het meest verwonderlijke 'mens zijn' 'voor een mens' Dat was jij
*****************************
Niet aleen belangrijk is de weg die je gaat, maar ook het spoor dat je achterlaat.
**********************************
Een bloem omdat je zo lief was Een bloem omdat je zo vrolijk was een bloem omdat je ons leven fleur gaf een bloem omdat je ons leven kleur gaf maar nu geen kleur, alleen maar zwart
************************************
Opgetild door het licht Meegenomen door de geuren Gedragen door de wind Een nieuw leven tegemoet.
gezet en nu zat ze even, en keek op de klok of het
tijd werd voor koffie. Toen zag ze naast de radio
een fee staan. Mevrouw De Wit wreef zich met een
hand over de ogen en keek nog eens. Het bleef een fee.
Zo eentje met glinsterende sterren op het gewaad,
met lichtende haren en met een staf.
Waar komt u voor? vroeg mevrouw de Wit.
De fee aarzelde even. Ik eh U mag een wens doen,
zei ze.
Bent u van de Ova prijsvraag, vroeg mevrouw De Wit.
Waarachtig niet, zei de fee. Volstrekt niet.
Dan zeker van het - kom hoe heet het - opinieonderzoek?
Wat is dat, vroeg de fee.
Daar vragen ze ook van alles.
Maar ik vraag u niets, zei de fee. U mag een wens doen.
Gewoon!
Waar bent u dan van? vroeg mevrouw De Wit. U moet
toch ergens van zijn?
Hoor s, zei de fee kribbig, ik ben niet van de Ova
en nietvan iets anders, ik ben gewoon een fee.
Dezelfde als die van Assepoes, als t u interesseert.
Als het u om geld te doen is, zei mevrouw De Wit,
ik heb al gegeven voor de kinderkolonie. Het is me
niet om geld te doen, zei de fee.
O, gaat u dan maar zitten. De fee zat, op de tafel.
Nou en ? Vroeg de fee.
Wat bedoeld u vroeg mevrouw De Wit.
De wens, zei de fee geduldig. Wat wilt u t liefst? Een
blonde prins?
Mevrouw De Wit keek haar kippig aan. Mijn man
is bij de rijksverzekeringsbank, zei ze.
O, zei de fee. Maar dan eh een huis! Een landhuis
op de Veluwe
De Veluwe, zei mevrouw De Wit. Dan moet mijn man
op en neer!
Hier in de stad dan, zei de fee. Zegt u t maar.
In de Iris laan?
Mevrouw De Wit begon dromerig te kijken. Is t een
gedeelte van een woning, vroeg ze.
Een heel huis, zei de fee. U mag zelf zeggen, hoe
groot. Zeven, acht, tien kamers ?
O, daar laten ze ons niet in, zei mevrouw De Wit.
Daar krijg ik geen huurmachtiging voor. O nee.
De fee zuchtte. Wat denkt u van Geluk? vroeg ze.
Hoezo geluk? vroeg mevrouw De Wit.
Gewoon geluk, zei de fee. U wenst gelukkig te zijn.
Dat bent u dan.
Waarvóór ben ik dan gelukkig? Vroeg mevrouw De
Wit argwanend.
De fee draaide zich om en liep langzaam naar het
raam. Dan ga ik maar zei ze. Maar wacht Geld
mag u ook wensen. Honderd duizend gulden?
Nu werd mevrouw De Wit beslist ongemakkelijk.
Wat voor praktijken zijn dat, vroeg ze kil.
Heus zei de fee smekend, u krijgt het zomaar, zo-
maar!
En hoe moet ik dat verantwoorden voor de belas-
ting, zei mevrouw De Wit. Die zijn nogal niet pre-
sies.
Ik weet het, zei de fee. Een bontmantel. Nertz.
Een bontmantel fluisterde mevrouw De Wit. Nertz
zei u?
Nertz, zei de fee.
En als mijn man thuiskomt, zei mevrouw De Wit,
wat moet ik dan zeggen? Moet ik dan zeggen:
kijk Karel, van de fee gekregen? Zei hij: O, van de
fee gekregen, juist ja.
Nu was het geduld van de fee uitgeput. Ze werd spier-
wit van woede. Ze kreeg een driftbui, wat maar
hoogst zelden voor komt bij feeën. Zij kwam een paar
passen naderbij en het zag er naar uit, dat zij
mevrouw De Wit in een paard wilde gaan veranderen.
Wacht even eh juffrouw, riep mevrouw De Wit
half huilend. Geef mij maar een nieuw pansponsje.
Zon rond koperen pansponsje. Weet u wel?
De fee stond stil. Zwaaide met haar toverstaf; toen
vloog ze weg door het raam. Mevrouw De Wit staarde
haar na en zag haar zilverig zweven boven de antenne
van het huis aan de overkant. Eindelijk ging ze van het
raam weg. Op tafel lag een pansponsje, zon rond
koperen. Ze pakte het op en hield het heel lang in
haar handen. Heel lang, terwijl ze door het raam
naar buiten staarde.
Geschreven door Annie M.G. Schmidt in 1979
Ik zou er zo een cabaret voorstelling van willen maken, iedere keer als ik het voorlas op het toneel, dan zou ik mij mond houden na het woord; zei...of vroeg... na die wooren laat ik de mensen dan in de zaal roepen; de fee...of... mevrouw De Wit. Want dat komt toch hilarisch vaak voor.
Als... dat niet gebeurd was, zou ik, nu na 6 jaar geen nieuwe vriend hebben.
Als... ik niet op de kalender had gekeken,
zou ik niet gezien hebben dat mijn vader, (waar ik hele fijne herinneringen aan heb) al weer 23 jaar geleden overleden is, Gezegend ben ik met schatten van kleinkinderen.
Als... ik vandaag niet naar koffietijd
met daarin Koos Alberts in de rol stoel gekeken had,
dan zat ik nu niet te snotteren achter mijn pc.
Als... ik dat allemaal niet had gedaan, stond ik nu te
stofzuigen, en zat ik niet achter mijn pc mijn hart te luchten
Als... Rocky niet geknipt was,
zou hij zonder dekentje buiten op de plaats liggen,
en ik niet bibberend achter mijn pc met open deur.
Ja ALS, gelukkig kun je niet van te voren alles weten.
Het liefste hondje van de wereld heb ik, waarom dan toch bij dierbare herinneringen snotteren??
Gisteren is Rocky naar de trimster geweest, hij ziet er nu weer zo schattig uit.
Het was lief dat mijn vriend een dagje extra bleef om Rocky te brengen en te halen. Terwijl Rocky getrimd werd, zijn wijeven lang ze zee wezen wandelen. Het was fijn maar loei koud, met de wind in de rug ging het wel, maar we moesten ook terug dat viel tegen. Ik heb het niet gauw koud, maar de wind maakte ijsrandjes aan mijn oren. Een muts kan ik niet op mijn hoofd verdragen, rooide oortjes dus. Lekker uitgewaaid naar huis en wachten op het telefoontje dat Rocky klaar was. Het is geweldig dat zijn trimster die lang haar beroep niet kon uitoefenen door een kwaadaardige ziekte, nu toch weer zo opgeknapt is dat ze de eerste honden weer kon knippen. Ze is er nog lang niet maar is zeer positief. Een leuke plant moet de opening van haar trimsalon opluisteren, ze was er blij mee.
Toch raar dat ik haar belde om te vragen hoe het ging, ik ben twee keer naar een andere trimsalon met Rocky geweest, die is ook goed maar we waren zo vertrouwd met onze eerste trimster, het moest gewoon zo wezen dat ik belde.
Smiddags met een kennis een leuk potje rummicub gespeeld, was gezellig, ik blijf het een gaaf spel vinden en ben altijd blij als er iemand beschikbaar is die het samen met mij speelt.
Het telefoontje Schat ik ben weer thuiswas ook welkom, later in de middag zag ik op het journaal dat het super glad op de weg was, er waren diverse ongelukken. Dan ben ik echt blij met het telefoontje.
Een mooi gedicht gemaakt door een bewoner naar aanleiding van mijn schoonmoeders dagelijks rondje in het huis waar ze de laaste jaren woonden. Ze maakte een rondje ging naast de lift zitten waar speciaal een stoel voor haar stond, ze mijmerde wat en kon dan haar wandeling voortzetten tot ze weer thuis was .
De achternaam van mijn schoonmoeder was 'Engel'
Dank aan mijn schoonzus die me dit ontroerend gedicht heeft toegestuurd.
Naar bed naar bed zei Duimelot Eerst nog wat eten zei Likkepot Waar zal ik het halen zei Langelot Uit Grootmoeders kastje zei Ringeling Dat zal ik verklappen zei 't Kleine ding
********************
Barend Botje ging uit varen Met zijn scheepje naar Zuid-laren De weg was recht De weg was krom Barend botje Kwam nooit weerom
***************************
Een- twee kopje thee Drie- vier kannetje bier Vijf-zes Kurk op de flesch Zeven-acht soldaat op wacht Negen-tien ik heb en dief gezien tien-elf dat ben je zelf
********* uit het boekje Kinderrijmpjes van Nelly bodenheim
Mijn buurman, vriend vriendin vader moeder alles te gelijk Joop, heeft nu zelf meegemaakt hoe het is om een familielid te hebben, die in een land op vakantie ging waar eerst gewoon vrede was maar binnen twee weken een zeer gevaarlijk land is. Allemaal mensen die er geen vrede meer mee hebben zo als het land bestuurd word, razend worden protesteren, met geweren rondlopen en schieten, met stokken en zwaarden de straat op gaan om hun ongenoegen tot uiting te brengen. Het familielid, zou zondag om drie uur op het vliegtuig stappen om naar huis toe te gaan, maar dat is heel anders verlopen, na een nacht merrie op vliegvelden niet wetend wanneer en waar naartoe zijn ze uiteindelijk in Brussel geland daar kon ze familie bellen die bereid waren om haar daar af te halen, dus vanmorgen was ze even bij Joop om de hondte begroeten die bij Joop verbleef al de tijd dat ze op vakantie was. Joop had zich ontzettend ongerust gemaakt en was nu dol blij dat ze weer aan de koffie zat in zijn gezellige kamer.
Wij waren er ook even, om de krant te brengen, om te horen of zijn familielid goed thuis was gekomen.
Als je dan uit haar mond zelf hoort hoe het daar was, hoe bang ze toch geweest is, beelden op televisie zie je genoeg , verhalen hoor je dan, maar je beseft in je luie stoel in de kamer niet hoe beangstig en gevaarlijk het dan werkelijk is.
Ik weet niet hoe het met de wereld moet, overal onlusten, rampen, Australië eerst verdronken, dan word het weggevaagd door orkanen, overal ellende, ik kruip nu het liefst op mijn roze wolk, even weg van alles, ik val er vanzelf wel weer af.
Weet je nog van gisteren, liefste Hoe het eens begon Hoe sterk het verlangen leefde te kijken naar de ondergaande zon? hoe wij samen eindeloos konden wandelen op het strand met alleen onze gedachten en de voetsporen in het rulle zand
Weet je nog van gisteren, liefste die eerste gestolen zoen die kindelijke blijdschap tussen ons bij alles wat we zouden doen
Verlang je ook naar morgen, liefste naar weer een stralende dag Naar een openstaande toekomst die wij zullen ontvangen met een gulle lach ...
De winter is volledig terug, de halve sloot is bevroren.
Maar de grote heldere lamp aan de hemel onze zon schijnt.
Het is koud maar door het licht en de stralen voel ik mij goed.
De wind waait pittig, zou de zon er niet zijn dan was het een heel ander
plaatje.
Ik heb spierpijn, hoe zou dat nu toch komen? ongewoon werk doen, gisteren de grote ramen in de kamer onderhanden genomen. Goed dat er glazenwassers zijn. Mijn ramen waren aan de buitenkant gelapt maar nog niet echt schoon bleek toch echt aan de binnenkant te zitten. De ene Els tegen de andere Els kom op je wou er toch je hobby van maken, pak de trap, lekker emmertje sop, en begin gewoon. Dus zware bank op zij trap erbij gewoon beginnen. Had een leuke cd opgezet, als zingend stond ik wiebelig op de trap, ben altijd al zo klein geweest maar het leek nu of ik kleiner geworden was, stond op het hoogste treetje mijzelf uit te rekken om overal bij te kunnen. Gisteren scheen ook de zon dus toch wel strepen op de ramen, oude zachte theedoek er bij en maar poetsen. Kreeg er echt plezier in om dat ze gingen glimmen, even op een afstandje kijken daar nog een plekje oh dat zit buiten, hup naar buiten en daar poetsen dan ga je overdrijven, maar glimmen dat ze doen. Vroeger heb ik in de huishouding bij andere mensen gewerkt en dan deed je gelijk de spiegels, lampen en andere glaswerk wat gedaan moest worden, dus de spiegels de lampen, de deurtjes van de pronkkast allemaal glimmend. Buiten straalde de zon binnen ook, ik was bekaf, (heb nu spierpijn) maar zeer tevreden, misschien word het toch mijn hobby wel.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
