Blijkbaar staat er geen leeftijd op trouwen met de liefde van je leven.
Waarom is het geen verrassing dat Miet en Wilfried nu in het huwelijksbootje stappen? Ik lees nochtans geen Story, geen Privé of geen Dag allemaal en toch lijkt het huwelijk tussen die twee iets evident met het gevoel van eindelijk! Waar hebben ze tot nu toe op gewacht? Spijtig van de voorbije vergissingen of moeilijke keuzes of zijn het boeiende leerpaden geweest, keuzes ingegeven door verkeerde motieven? Hoe loopt een leven, waarom en kan het toch soms een happy end krijgen? Ik hoop het voor Miet. Ze zag er erg ontspannen en gelukkig uit!
Alhoewel het niet bijzonder goed geschreven is, qua structuur (veel herhalingen) en idee-uitwerking (niet consequent chronologisch noch thematisch), heb ik de biografie van Piet Vroon door Vittorio Busato in no time verslonden. Al jaren zit deze psycholoog, vak- en tijdgenoot in de achtergrond van mijn gedachten. Na het lezen van zijn boek Tranen van de krokodil en later De ziel te lijf voelde ik intuïtief een sterke verbondenheid met wat hij schreef, met hem tussen de regels en met iets dat ik niet kon duiden. Pas onlangs kwam ik er achter dat er van deze bijzondere wetenschapper-schrijver een biografie is geschreven. Deze voedde de laatste dagen mijn nieuwsgierigheid naar de levensloop en persoonlijkheid van deze man. Ik ben het nog even aan het verwerken!
Je kwam als een rots, koppig en trots uit het as van de aarde. Als een rijpe vrucht werd je geperst door het mensenspel van eerzucht, macht en manipulatie. Uiteindelijk kwam je ondanks je spitse intelligentie gekwetst en verslagen uit de catacomben van jouw geschiedenis. Een macabere dood maakte een einde aan jouw gewroet met kennis en emoties, met wetenschap en leven. Je hebt de zoektocht naar inzicht opgegeven en de strijd om authentieke kennis moeten staken. Niemand is je tegemoet gekomen. Te pijnlijk, te herkenbaar? Zo hard is het, ook onder psychologen! Floreanne
Er is die ene vraag die me direct opviel en die ik meeneem uit de uitvaartplechtigheid van erebisschop Paul Schruers Hoe zit het met jouw vreugde? ... En ik probeer me zijn stem opnieuw te herinneren, zijn diepe timbre en zijn zachte toon, zijn warme woorden. Hij was in alle contacten steeds aanwezig, hier en nu, met een authentiek gevoel dat simpel uit de buik kwam, direct, eenvoudig, zonder afstandelijke eis tot protocol, vip-benadering of idolatrie. Neen, hij was echt, zonder franje of valse schijn, eenvoudig en tegelijk zo wijs, arm met de armen, kwetsbaar met de kwetsbaren. Voor hem paste geen hoogmoedige stijl die hij moest ophouden, geen claims tot onecht eerbetoon of wereldse verering. Ik hoop hem altijd opnieuw daar te zien zitten, in onze kathedraal, in alle sterkte en rust. Hij blijft voor mij steeds de warme bisschop met sandalen! Hoe is het met mijn vreugde? Een terechte vraag!
Ze zaten aan een tafeltje op het brede zonnige terras, tegenover elkaar achter een biertje van hoge gisting. In de tuin van de kindvriendelijke taverne speelden kinderen op de speeltuigen. Rond een rustig waterpartijtje bestond het decor uit vrolijk gevulde tafeltjes, met andere bieren van hoge gisting, gezellige ronde buiken en passionele rode wangen, eilandjes van druk gepraat en caférituelen. Zij keek hem vragend aan. Haar ogen stonden een beetje moe. Hij leek vastberaden, klaar voor een frisse dronk. Hadden ze een lange wandeling achter de rug of waren ze hier voor een rustig gesprek? Een eigenaardige sfeer was voelbaar. Hadden ze gewacht op een gepast moment en het juiste entourage om van gedachten te wisselen rond een heikel onderwerp? Haar ogen stonden uitnodigend op hem gericht. Hij glimlachte een beetje gespannen en keek liever in de kaart. Zij vroeg iets met een zenuwachtige trek rond de lippen. Hij keek verveeld op, maar zijn blik stond gesloten. Ze nipten in een lange stilte om de beurt aan hun glazen. Ze stelde opnieuw een vraag. Hij kwam van ver en antwoordde met expliciete gebaren en blikken die wisselden van uitdrukkelijk tot vlak. Zij gaf wederwoord en bleef erg vragende partij. Ze dronken weer. De tijd liep. Zijn blik werd grimmiger. Haar gelaat trok gelaten weg. Af en toe keek ze naar de kinderen. Er was geen kind van hen bij. Na de laatste slok stonden de twee glazen lange tijd te wachten. Zij hoopte dat er opnieuw zou ingeschonken worden. Hij gaf plots te kennen dat hij verder wilde. Ze stonden op. Hij keek verbolgen. Zij keek teleurgesteld. De glazen bleven staan.
Flitsen van gebeurtenissen kunnen een verschil maken tussen een positief en een negatief gevoel. Lichte impulsen en spontane soepele wendingen beïnvloeden weer. Emoties ze blijven ongrijpbaar en zo subtiel soms. Een oogopslag, een kuchje, een glimlach, een woord op het juiste moment op de juiste plaats, na een kleine interventie en de sfeer klaart op, een andere knop draait om en de hersenen functioneren weer Wat is dat toch? Neurotransmittors hersenstoffen ongrijpbare raadsels voor de gewone sterveling We moeten nog lang leven om het te achterhalen dus nog even gewoon doen zeker? Een dag met een keer.
Samen met mijn vakantieliteratuur, met Rik op dit moment, zit ik op de glijbaan van het leven en verzamel kracht en kennis om moedig naar boven te kruipen. Ook al weet ik dat ik op het sterkste punt van de helling al weer snel naar beneden glijd. Ondertussen stel ik mij de vragen, zoals Torfs ze zich ook stelt, zonder antwoord te krijgen Over geloof, hoop en liefde gaat het dan en uiteindelijk over moraal en weerkerend berouw. Beschouwend evalueer ik met de vliedende dagen de voornemens die ik me maak en de genomen of verbroken engagementen. Hoe blijft het luchtig als op het einde steeds de dood wacht? Als eens boven, je het gewroet zonder meer ontdaan en abrupt achter je laat?
