Vandaag dacht ik met een beetje gevoelerig chauvinisme aan mijn stad en alle stadgenoten hier op seniorennet. Ik ontmoet ze in hun blogs en op de chat, waar ze tevreden uitkomen voor hun hasselaarschap. Er is de laatste jaren een eigenaardige verbondenheid gegroeid die ik niet goed weet te verklaren. Toch was ik vandaag op stap in St.-Truiden. In ’t Speelhof hadden ze lekkere taart en koffie voor maar drie euro. Nog lieflijker was het koppel zwarte zwanen met hun drie jongen! Al bij al was het toch Hasselt dat een gedichtje werd.

Mijn huis staat in jouw straat
Hasselt, theater van mijn leven
decor van al die herinneringen
Hoe graag keer ik terug naar jou
om in de veilige bakermat te slapen
Bij jou kom ik tot rust
Hier voel ik me heel
Mijn wortels ankeren in jouw grond
Als ik jouw torens in de verte zie
ben ik al thuis
zie ik je proper
en smaakvol verschijnen
In jouw gezelligheid
laat ik me koesteren
en hoop zo te bewaren
in mijn hoofd
en in mijn wezen
mijn Limburgs hart