Het was vandaag een werkdag in vakantiesfeer. Na een onbekommerde treinreis naar Brussel - ik was een half uurtje te vroeg voor de vergadering - beving me de drang tot een flitse wandeling 'zonder jas' door Schaarbeek. In het kleine parkje voor de kerk liepen de schoolkinderen al rondjes met hun gymleraar en enkele dames op leeftijd lieten hun nerveuse hondjes uit. De Marokkaan op de hoek had zijn vers fruit en groenten al buiten op de houten latten geschikt en voor het eerst dit jaar zijn zonnewering naar beneden gehaald ... Ik was op zoek naar inkt voor mijn vulpen, een pen waar ik erg aan gehecht ben, die ik koester, die in elke vergadering van notities nemen een intense ervaring maakt en er een persoonlijke extra dimensie aan geeft.  Waarom zou ik aan wat moet gebeuren en tot mijn plicht behoort geen vleugje genot toevoegen? De ochtendzon maakte van de anders wat grijze hoofdstad een genietbaar stukje bezienswaardigheid. Ik zag mijn werkplek vandaag met andere ogen.


Vertrouwen
was het woord
dat door mijn hoofd ging
en me vandaag afleidde

Ik zat vertrouwvol 
in mijn lijf
dat lekker fit
levend aanvoelde

Ik koesterde het vertrouwen
dat warm uit de zon stroomde
kleur gaf aan wat daaronder
grijs aan me verscheen

Er straalde positief vertrouwen
uit reacties van de collega's
zodat we samen
uit onze teksten geraakten

Ik moest wel blind vertrouwen
op het lot en het toeval
dat de politie mij net niet
nu opgeschreven heeft 
al stond ik fout geparkeerd

Ik zet stappen naar vertrouwen
in hen die zaken doen met mij 
al blijft dit een teer punt

Ik leer vertrouwen in
wie engagementen vraagt
opdat we elkaar altijd
zo in de ogen kijken

Floreanne