Mijn meer dan 50 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik meedelen en zelf nog bijleren. Doch de wereld is groter dan de tuin. Daar is eveneens veel te zien en te beleven.
16-08-2015
Mutsu zonder bladeren
Mutsu zonder bladeren
Op een vorige blog zag u hoe de bladeren van deze boom er ellendig bij hingen.
De regen heeft die weggespoeld. Ik verwacht dat de vruchten niet meer zullen dikken?
Met dit warme weer is dit een vervelend onkruid geworden. Als je het afhakt en laat liggen sterft dit in dit warme, droge weer niet af! Zelfs stukjes hergroeien.
In de flora Heimans en Thijsse spreken ze van een liggende ondersoort van de Portulaca, de Portulaca oleracea, Wilde postelein. Ik heb ook de forse, gele, - doch die lijkt nu veel groener- zomerpostelein staan, ooit gezaaid, maar die nu zichzelf uitzaait. Excellent in slaschotels met zijn vlezige beet.
Op een plaats is mijn tuin vergeven van de Wilde postelein. In het voorjaar had ik die met de rolhark afgehakt. Maar wat blijkt. Ondanks het warme, zeer droge weer drogen de meeste plantendelen niet uit, doch hergroeien. Ik ben die zorgvuldig aan het verwijderen.
In 1979 was ik bij mijn nicht op hun tuinbouwbedrijf op de 20 mile route (32 km) ten noorden van Detroit. Toen was de stad nog tot daar aan het uitbreiden. Er was net een Mall geopend: 4 groot warenhuizen bij elkaar, plus nog wat winkels, met grote parkings. Kort nadien verkochten ook zij hun bedrijf van 10 Ha en gingen op de 28 mile route wonen.
Hun ergste onkruid was ook een postelein, maar dan een uit de kluiten gewassen , rechtopgroeiende plant met zeer dikke, vlezige stengels. Ze voerden die af op een hoop en reden er met de trachtor over. Kleverig sap liep er uit, doch afsterven deden de planten niet, ondanks het hete, droge landklimaat.
De Mutsu achter het huis staat er lelijk bij: een massa vergeelde bladeren.
De Rode Gravenstein ernaast staat er in tegenstelling fleurig bij.
Mutsu, met Golden Delicious bloed is een vrij schurftgevoelige appel. Dank zij het droge voorjaar is er maar weinig schurftinfectie. De vruchten zijn nog gaaf.
De oorzaak van de gele bladeren zoek ik in een late schurftinfectie die de bladeren aantastte tijdens de enkele natte dagen van een veertiental dagen terug? Op die plaats schat ik de droogtestress van de grond toch iets minder dan verder in een gedeelte van de tuin. Ik hoorde ook van een nieuw opduikende bladschimmel?
Al een tijd staat de Crinum te bloeien met zijn zacht-roze bloemen.
Dertig jaar terug werd de bol gekocht in de abdij Maria-Laach in de Eifel en gewoon in de grond gestopt. Voor de rest werd er niet naar omgekeken en toch overleefde de plant zonder verdere afdekking de Kempense winters.
Steeds neemt de plant in omvang toe .Voor afdekking zorgt de plant reeds lang voor zichzelf met de 140 cm lange, lancetvormige bladeren, die ’s winters afsterven.
Frans Nauwelaerts van Duffel, oud voorzitter van NBS Mechelen, plaatste de boodschap ‘Bramen plukken’ op Facebook. Geweldig veel reacties!
Als kind was dit ook een van mijn geliefkoosde bezigheden. Ik trok er hele namiddagen bramenetend op uit.
In die dagen stonden in het Houtland, de streek rond Torhout, heel veel bramen langs de grachten.
Het was de gewoonte dat deze na 4 -5 jaar, wanneer ze al veel oud, droog hout hadden, - wellicht weet je dat een rank die gedragen heeft elk jaar afsterft, soms wel gedeeltelijk- tijdens het droge voorjaar in brand werden gestoken. Gevolg 2 jaar geen vruchten, doch anderzijds potas bemesting en het opbranden van de bramenmijten, waardoor sommige vruchten anders rood blijven en niet rijpen.
Als fruitenthoesiast heb ik veel rassen staan in mijn bramengallerij.
Dit jaar is het voor bramen een topjaar, in tegenstelling met de voortdurende regen van vorig jaar. Met blijvende nattigheid gaan bramen immers schimmelen.
Straks ga ik bijzonder genieten van de wilde braam Fantasia, gepropageerd door Ken Muir en gevonden langs de Theems in Kingston- upon- Thames. Daarbij vergeet ik de braam niet aan mijn achterinkom, een spontane zaailing van de Himalaya. Heerlijk enkele vruchten te snoepen in het voorbijgaan.
Bramen blijken een luxeproduct te worden: Ik zag tot tegen de 2€ voor 125g!
Kom maar bij mij plukken voor een prijsje ten voordele van CoZoeGo!
Anderzijds dreigt wel een nieuwe plaag: de ingevoerde, doch zich erg snel vermenigvuldigende SUSUKI fruitvlieg, die haar eitjes legt in een grote verscheidenheid van rijpende vruchten.
De laatste foto is van de zichzelf uitgezaaide Himalaya aan de achterinkom.
Op het laatste Afrikafeest hadden we een opmerkelijke bezoeker Ivo met zijn fietsboot. Hij had in zijn eigen schepping de daaropvolgende nacht hier gekampeerd.
’s Morgens kreeg ik de uitleg. Je kan met 2 personen fietsen, doch er is ook een hulpmotor. Hij heeft al op diverse kanalen en rivieren gevaren.
Op 30/8 hield de Provinciale Pomomologische Vereniging Oost-Vlaanderen haar jaarlijkse uitstap, dit keer naar Limburg.
Eerste halte te Hoepertingen (Borgloon) bij het bedrijf Hellingenfort van Karel Vaes. De prachtige vierkantshoeve ligt schuin tegenover de oude kapel van Helshoven, een klein gehucht van Hoepertingen, deelgemeente van Borgloon.
We staan hier in het hart van Haspengouw dat toeristisch veel aantrekkingsktacht kreeg door de TV-reeks Kataract. Hier werd toen ook opgenomen.
We werden verwelkomd door Flor, oud leraar, humoristische, toeristische gids van dienst. Karel zou pas later arriveren.
In de hall de allerlaatste dag van het triëren van kersen. We proeven van de reuzengrote, smakelijke Regina’s, luxekersen. Er worden ook nog wat Kordia’s te proeven gezet en die smaken nog iets zoeter.
We gaan met Flor de kwekerij in en hij leidt ons eerst naar een nostalgische, maar nog niet oude hoogstamboomgaard met diverse rassen, waar nog de late Regina’s volop aan de boom hangen.
Verder in de opbrengstpercelen hangen de bestuiversbomen –Burlat? -nog vol. Deze werden niet geplukt, alleen een beetje door ons!
Bij de peren zien we als eersten de Durondeau. Verder Conference.
Bij de terugkomst verwelkomt Karel Vaes de groep. Zijn voorkeur als onderstam voor peren gaat nog naar de niet-virusvrije kwee Adams.
Vooraleer te vertrekken zijn er liefhebbers om met Flor de kapel te bezoeken. Deze werd midden de 17 de eeuw heropgebouwd door de Duitse Orde van Alden Biezen en is nu een beschermd monument. Flor vertelt over een laatste broeder- kluizenaar (vandaar de café Kluizenaar ernaast!) die met het miraculeus beeld zelfs tot bij de Poolse paus, op bezoek in België, wist door te dringen.
Het is nog een hele rit tot Rekem, deelgemeente van Lanaken voor het middagmaal in De Wissel. Intussen zijn de kersen verteerd. Mijn vrouw zaliger zei altijd dat je fruit best een uur voor de maaltijd eet.
Daarna is het niet ver rijden naar het bedrijf van Johan en Stefan Kortleven te Maasmechelen, 69 Ha, vroeger voor praktisch de helft aardbeien.
We gaan met Johan diverse percelen bekijken aan de Maaskant. Hij heeft een voorliefde opgevat voor de Golden Reynders, waarvan hij intussen 9 Ha heeft staan. De bomen heeft hijzelf opgekweekt. We staan bewonderd te kijken hoeveel vruchten reeds aan de tweejarige bomen hangen.
Iets verder stoppen we bij een aardbeienperceel in openlucht, Portola, een Californische variëteit, een doordrager tot half september. De grote, eerste vruchten zijn al geplukt. Wij proeven eveneens grote, goedsmakende, opvallend stevige vruchten. Op het bedrijf thuis zullen we vruchten onder tunnel proeven: minder stevig en ook iets minder van smaak.
Een ander appelras dat zijn voorkeur geniet is Vivista. We stoppen nog aan een perenperceel Conference naast de Maas. De stroom is op plaatsen uitgediept. Wachtbedden zijn gecreëerd en toch moeten oude huizen, na het overlijden van de bewoners, verdwijnen.
Op het bedrijf zien we de nieuwgebouwde infrastuctuur voor een 50 tal plukkers en de aardbeien onder tunnel. Tot slot werpen we een blik op het eveneens nieuw aangelegde, grote waterbekken.
FOTO’S
Hellingenfort, naam van het bedrijf
Voorzitter Rino De Wilde en Herman Van Bastelaere (met schriftje)
Lucienne Laenen had de uirtstap verkend en gaf ons een uitstekende voorbereiding. Een nieuw initiatief is een historisch snoepwinkeltje. Ik ben er niet geraakt maar zij wel. Al de 21 ste keer dat men de beeldenroute inricht, dit jaar met 120 kunstenaars.
Met het regenweer gingen we schuilen in ‘Den Ouden Toren’. Op de middag hield de regen op. Mijn eerste bezoek gold de kerk met vooral keramiek. Ik monterde er van op. Daarna lunch met konijn in Saeftinghe. Ik bestelde ‘keun’ en dat verstonden ze. Vervolgens naar de boomgaardtuin van het bezoekerscentrum ‘De oude pastorie’, omgetoverd tot beeldentuin. Toen ik geamuseerd de assemblages met oud materiaal stond te bekijken kwamen twee wielertoristen even poolshoogte nemen. Een van hen was de kunstenaar Jan De Maeyer. Ik had zowel oog voor de beelden als voor de bomen. Hier heeft men een rijke verzameling fruit aangelegd. In het centrum zelf met toeristische info geeft een video een goed beeld van de historische ontwikkeling. Er is een museum met heiligenbeelden, maar die heb ik genoeg gezien in mijn jeugd.
Om 14u30 is de 88 jarige torenwachter gearriveerd per fiets uit Brugge. Als 18 jarige, in 1953 heb ik de toren met vriend leo een eerste keer beklommen, 264 treden voor de 50m hoge toren. Op een rustig tempo was dat helemaal geen probleem. Boven heb je een machtig uitzicht. Je ziet ook de zee. Het meest opvallend is de grote waterplek van de achterhaven van Zeebrugge. In 1953 was hier nog niets van te bemerken.
Voor de 2,5 km naar Ter Doest verkoos ik het jaagpad naast het Boudewijnkanaal. Iets verder kan je zelf een slingerend binnenpad bewandelen. Ik bespeurde o.a. dauwbramen, doch die waren nog niet rijp.
De bus had er al de niet-wandelaars gebracht. Hier eveneens veel beelden. Naar de (reuzen)grote, bronzen naakten van Irénée Duriez van mijn geboortegemeente Ichtegem was niet naast te kijken.
Lissewege is een mooi dorp met zijn witte huizen. Ik heb genoten van deze dag die begon in de regen, maar op de middag veranderde in een mooie zomerdag.
Vorige zaterdagmorgen reed ik door de striemende regen en wind naar Gerard Bolle in het ‘Bollehuisje’, de oude woning van zijn ouders Arthur Bolle en Celestina Vermeersch aan de Zuster Clarastraat op De Reiger te Ichtegem.
Na het vroege overlijden van de ouders (August Vermeersch) van zijn moeder werd zij opgevangen bij haar ongehuwde nonkel Karel en tante Octavie, die woonden in het ‘Bollehuisje’. Zij kreeg zelfs de gelegenheid om op pensionaat te gaan te Lauwe, toen nog volledig Franstalig.
Mijn grootmoeder Rosalie Vermeersch was eveneens een dochter van August Vermeersch. Mijn grootmoeder woonde bij ons in. Zij was heel lang weduwe. Mijn grootvader van vaders kant, de smid van het gehucht, stierf toen mijn vader, oudste van vier, pas 9 was.
Mijn vroegste herinneringen als 2 en een half jarige betreffen haar. Ik zie ons nog wandelen aan haar hand en kort daarop de kamer en haar overlijden.
Als kind kwam ik dikwijls bij de Bolle’s. Vader Arthur, vlaskoopman en mijn vader, beide oudstrijder, klapten(spraken) dan over de oorlog. Ik keek toe hoe ze vlas zwingelden.
Voor het aperitief van eigen fruit – De hobby van Gerard is fruitwijn maken-, had hij zijn jongste broer jullien (Op mijn plechtige communie in 1947 was hij de chauffeur van dienst met hun jeep) en de oudste zoon van Georges, de overleden oudste broer, met zijn vrouw, Celesta Muylle, huidig schepen van cultuur van Ichtegem uitgenodigd. Dank zij haar, die de oorlogsbelevenissen van mijn vader op het spooor kwam, ben ik terug in contact gekomen met de Bolle’s.
Gerard zorgde voor een fijne barbecue. In de namiddag klaarde het op en nam hij mij mee op verkenning. Overal is veel bebouwing bijgekomen en dat eerder de laatste tijd. Sommige oude huizen herkende ik nog.
’s Anderendaags zullen we de wijdere omgeving verkennen tot Koekelare. Terwijl Ichtegen enkel een Carefour heeft, zag ik in Koekelare een Delhaize, een Aldi en een Lidl, pal bij elkaar.
“We gaan de ‘Ichtegemse Ardennen’ bekijken” zei Gerard. Er ligt een heuvelkam van aan de Belhutte te Koekelare, over de Veldemolen (hoogste punt 51m) over De Reiger met de verdwenen wijkschool, waar ik coëducatie genoot tot het 5de leerjaar en daarna intern werd in het Sint Jozefsinstituut te Torhout. Ook hier in de omgeving 51m. Men is de Fonteinstraat, waarlangs ik destijds woonde, aan het heraanleggen. Je ziet de spits van de fontein tegen het Wijnendale bos. “Je kan niet meer bij het water”, zei Gerard. In mijn kindertijd waren er twee uitlopen, waar je volop kon drinken. Daarna heeft men een tijd het water opgepompt naar een aftappunt aan de Zuster Clarastraat. Dikwijls stonden er ganse rijen aan te schuiven. Tijdens de hete junimaand van 1976 stond zelfs een foto op de voorpagina van De Standaard. Kort daarop werd de fontein gesloten wegens het te hoge nitraatgehalte van het water, een gevolg van de overbemesting met varkensmest van de vele varkens van de streek. Op de rondrit heb ik grote, hypermoderne, nieuwe varkensstallen gezien. Het aftappunt aan de Zuster Clarastraat is verdwenen.
De heuvelkam loopt verder over Wijnendale(Torhout) tot Aartrijke. Op sommige plaatsen heb je een uitzicht tot de kustlijn, 20km verder.
In de namiddag heb ik nog het museum en het pas aangelegde beeldenpark en het nieuwe verkoop-expositiepaviljoen van Irénée Duriez bezocht. De beeldentuin paalt aan de tuin van Gerard. De kunstenaar vertelde dat hij vooral een selfmade man is en slechts 2-3 jaar de kunstacademie bezocht.
Zou het insmeren van boomstammen met zeewierkalk (bevat meer spoorelementen)ook een invloed of preventie hebben op stambasisrot?
Mogelijk zou dit kunnen omdat er een laag op zit(preventie).
Mogelijk door de pH verandering die een invloed heeft.Je ziet de verkleuring van de wonde.
Persoonlijk doe ik er wat maïzena bij als klever.Behangerslijm kan je ook gebruiken.
Vroeger deed men soms ook wat houtasse erbij.Dit is wel gevaarlijk voor de ogen.
Ik raad steeds aan om een veiligheidbril te dragen bij het stamkalken .
In oude boeken vind ik soms het advies om kankerwonden uit te snijden en in te smeren met een kalkpapje.Dit is milieuvriendelijker als het dure Lacbalsem.Bij eigen proeven lijkt dit wel traag te helpen.Tevens heb ik de indruk dat het beter werkt bij een vroege aantasting nl.als de schors reeds verkleurt voor het openbarsten van de schors.
Bijkomend voordeel is dat de appelglasvlinder vermoedelijk geen eitje in de kankerwonde
legt.De wollige bloedluis komt eveneens ook niet meer voor.
Als je aan stamkalken doet dan moet je de kalkgift in de boomgaard verlagen.
Imker kweekt bijen die resistent zijn tegen varroamijt
15.07.2015 Imker kweekt bijen die resistent zijn tegen varroamijt
Een imker uit de Vlaams-Brabantse gemeente Schepdaal is er in geslaagd om bijen te kweken die resistent (tolerant is correcter, nvdr.) zijn tegen de varroamijt. Die parasiet is één van de belangrijkste oorzaken van de achteruitgang van de bijenpopulatie. Tot nu werd de mijt met wisselend succes bestreden met medicatie of organische zuren. Noël De Schrijver, als hobby-imker zelf geconfronteerd met varroamijt, legt uit dat hij bijen begon te kruisen die een betere hygiëne hebben tegenover de parasiet die zich voortplant op het broed. Professor Dirk de Graaf van het bijenexpertiseplatform Honeybee Valley van de UGent reageert opgetogen op Radio 2 en geeft de VILT-lezers extra duiding bij de selectie op varroatolerante bijen.
Al meer dan 30 jaar veroorzaakt de varroamijt massale sterfte in bijenkorven. Imker Noël De Schrijver uit Schepdaal slaagde er door selectie en kunstmatige inseminatie in om bijenvolken te kweken die tolerant zijn omdat ze de parasiet geen kans geven om larven aan te tasten. De techniek komt overwaaien uit de Verenigde Staten. "Een kolonie die in onze vaktermen hygiënisch is, kan zelf de ziekte weghouden uit de kast", legt Noël uit in Het Laatste Nieuws. "Dat betekent dat ze aangetaste larven zelf weghalen en dat er dus geen nieuwe bijen komen die de ziekte hebben en zo het hele bijenvolk bedreigen."
Op Radio 2 hoor je Noël De Schrijver bescheiden zeggen dat hij niet de redder van de honingbij is. “Ik denk wel dat ik een belangrijke stap in de goede richting heb gezet. Maar er is nog veel werk aan de winkel.” Hij wil de resistente volken vermeerderen om andere imkers met koninginnen te kunnen bevoorraden.Op de website van deredactie.be kan je het fragment uit het VRT-journaal herbekijken.
Professor Dirk de Graaf (UGent / Honeybee Valley) verduidelijkt het belang van deze bevinding: "De imker uit Schepdaal heeft via zijn selectiewerk bijen met varroagevoelige hygiëne bekomen. Dit is een vorm van varroatolerantie die gebaseerd is op het poetsgedrag van de bijen. Gesloten broedcellen waarin de mijt parasiteert op de poppen van de honingbij worden door de werksters herkend, geopend en geledigd. Hierdoor kan de mijt zich niet meer vermenigvuldigen. Dat honingbijen in staat zijn om in harmonie te leven met de varroamijt weten we al van eind de jaren '90, veelal ging het hier over natuurlijke selectie bekomen door de bijen terug aan de natuur te geven. Rond 2007 zien we wetenschappelijke artikels over het gericht selecteren op hygiënisch gedrag door de imker zelf."
In Vlaanderen zijn een tiental BLUP-bijentelers (Best Linear Unbiased Prediction) actief die eveneens de teeltwaarde bepalen van hun kweekmateriaal, met inbegrip van de mate van varroatolerantie, om zo de bijenstapel te verbeteren. "Sommigen met uitstekende resultaten", weet professor de Graaf. Het belang van het selectiewerk van imkers zoals Noël De Schrijver is volgens de bijenexpert van de UGent dat imkers nu eindelijk bijen kunnen houden zonder deze te moeten behandelen tegen de varroamijt met medicamenten of organische zuren.
Aan de Universiteit Gent loopt een onderzoeksproject dat gefinancierd wordt door de FOD Volksgezondheid, Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu waarin getracht wordt om het genoomgebied verantwoordelijk voor varroatolerantie te identificeren om zo met moleculaire merkers het selectiewerk te kunnen ondersteunen. Nu bestaat immers het risico dat massaal gekweekt zal worden met de bijen van Schepdaal, waardoor de genenpoel veel te eng wordt. "Het gebruik van genetische merkers kan de selectie versnellen en het probleem van inteelt voorkomen", aldus de Graaf. De professor voegt er nog aan toe dat de bijen van de imker uit Schepdaal een hulp kunnen zijn bij het moleculair werk. "We zullen eerstdaags contact opnemen met Noël De Schrijver voor verdere samenwerking."
Bron: Het Laatste Nieuws / Radio 2 / eigen verslaggeving
