Mijn meer dan 50 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik meedelen en zelf nog bijleren. Doch de wereld is groter dan de tuin. Daar is eveneens veel te zien en te beleven.
19-09-2015
Normandië Dag 3
Normandië Dag 3
Vandaag staat Le Mont St.Michel, op de grens Normandië en Bretagne, op het programma.
Er is een eerste stop te Villedieu-les-Poêles, een vroeger koperstadje. We bezoeken de kerk en kijken wat rond.
We rijden verder naar Avranches waar we de botanische tuin bezoeken vanwaar we een prachtig panoramisch zicht hebben op de baai en de 12 km verder gelegen Mont St. Michel. Bij de ingang staat een Sequoia Giganteum, de Mamoetboom, de hoogste op aarde, maar dan in Californië. Sommige medereizigers hebben Sequoia National Park al bezocht.
De bus rijdt tot de parking. In een complex met vele eetzalen (Het is er op massaal bezoek voorzien!) hebben we ons middagmaal.
Vandaar vertrekken de pendelbussen naar de nabijheid van de rots. Het is laag water en de zee heeft zich ver teruggetrokken. Ludo weet te vertellen dat het water bij het hoogtij ’s morgens tot 14,80 m hoog stond en de toegangsweg overspoelde. Het is al september en toch is het nog erg druk. In de zomer is het over de koppen lopen op de stijle weg met aan weerszijden winkels, eet –en drankgelegenheden, de een naast de andere. We klimmen tot ongeveer halverwege, tot het punt waar men toegangsgeld moet betalen voor de op de top gelegen abdij en kerk. Een dalende weg leidt verder langs de flank van de berg met een panoramisch uitzicht. De zee heeft zich kilometers teruggetrokken, een aansprekende, waterige zandvlakte. Blijkbaar had men een vrouw moeten bevrijden die er zich te ver op gewaagd had, doch dat heb ik niet gezien.
Met hoogtij zou dit een veel minder mooi zicht zijn.
FOTO’S
Villedieu-les- Poêles
Geknikte kerk. Zou meer voorkomen zei de gids.
Maltezer kruis. De kerk zou door deze ridderorde opgericht zijn. Henri I, koning van Engeland en hertog van Normandië, opvolger van Willem de Veroveraar, leende in de12 de eeuw deze stad aan de Maltezer kruisridders. Zij voerden het kopersmeden in vanuit het Oosten.
We reizen met ‘De Stille Kempen’ en Maarten Verhoeven is onze chauffeur.
Ludo weet mij te boeien als gids. We zijn dit jaar de derde groep van senioren van de Landelijke Gilde die hij hier begeleidt en we hebben ’t meest geluk met het weer; de eerste groep het minst.
Vandaag staan de Landingsstranden van 6 juni 1944 op het programma.
We rijden naar UTAH BEACH, het meest westelijke strand waar Amerikanen landden. Hier ondervond men eerst niet te veel tegenstand om een bruggenhoofd te vestigen. Later kregen ze het veel moeilijker in het haast ondoordrinbare heggenlandschap van de Contentin dat de Duitsers veel beter kenden.
Meer landinwaarts ligt Ste-Mère-Eglise waar de zweefvliegtuigen en valschermspringers neerkwamen. Aan de kerktoren hangt nog steeds een pop ter herinnering aan de valschermspringer die er bleef haperen.
We bezochten er het interessante museum.
In een eerste gebouw in de vorm van een parachute bevinden zich een Waco-zweefvliegtuig. Je wandelt er dwars door en ziet hoe benepen de soldaten erin zaten. Het tweede gebouw, dat de vorm heeft van een deltavleugel, herbergt het vliergtuig dat bij de Landing parachutisten heeft gedropt en zweefvliegtuigen heeft gesleept.
Daarnaast worden veel militair materiaal en en voertuigen tentoongesteld en ook een tank. Op dit moment wordt er een grote hal bijgebouwd als uitbreiding van het museum,
In dit museum krijg je op korte tijd een goede kijk op de oorlogsgebeurtenissen.
De streek noemt men Contentin, een laag gelegen gebied met haast uitsluitend weiden en ook moerassen. Op veel plaatsen was het gebied onder water gezet. Zweefvliegtuigen zijn er in neergestort en valschermspringers verdronken. Tussen de weiden bevinden zich soms moeilijk doordringbare hagen en heggen, bocages in het Frans, die het oprukken erg bemoeilijkten.
Alhoewel Ste-Marie-Eglise al op 6 juni bevrijd was, heeft het nog 6 dagen geduurd voor men het 15 km verder gelegen Carentan kon bevrijden.
Na het middagmaal in het hotel rijden we naar de andere kant van de baai.
Op Pointe du Hoc moesten de comando’s eerst de rotswand beklimmen. Het ligt er nog vol diepe kuilen van vliegtuigbommen en zware obussen van de kruisers in zee.
Iets verder naar het oosten ligt Omaha Beach waar de Amerikanen zware tegenstand aantroffen. Te Colleville-sur-Mer ligt een indrukwekkend Amerikaans kerkhof. Hier liggen 9387 soldaten begraven. Als klokken ‘Stars & Stripes’, het Amerikaans volkslied spelen staan de Amerikaanse bezoekrs in houding. Het zijn ontroerende klanken. Zoveel verspeelde jonge levens. Vanzelf gingen mijn gedachten naar mijn vader die zoveel meer geluk heeft gehad in de eerste wereldoorlog. Zijn wedervaren kan u lezen bij de aanvang van mijn blog Fruit 2.
We stoppen te Longues-sur-Mer op een hoogte van 65m bij de zee. Een betonweg maakt de batterij gemakkelijk bereikbaar. Drie van de vier bunkers met hun kanonnen van 150 mm, draagwijdte 20 km, staan er nog volledig bij, sommige met afgezakte loop. Ik hoorde wel een paar plezante opmerkingen! Bij de eerste bunker die men tegenkomt blijft van het kanon enkel nog wat schroot over. Deze kanonnen beschotern de landingsvaartuigen, maar werden uiteindelijk het zwijgen opgelegd door de schoten van geallieerde oorlogsbodems.
Te Arromanches zien we restcaissons van de kunstmatige haven. In de 100 dagen die hij in gebruik is worden er 2,5 miljoen manschappen, 500.000 voertuigen en 4 miljoen ton materiaal aangevoerd.
Over Bayeux rijden we terug.
FOTO’S
De Stille Kempen
Maarten Verhoeven, onze buschauffeur
De landingsstranden met hun naam. Wij bezochten UTAH en OMAHA en een stukje GOLD (De Britten) met Longues en Arromanches.
Pointe du Hoc met 1 van de kraters.
Het doorploegde kraterlandschap na 71 jaar. Het is een geklasseerd gebied.
Idem
Het menhirmonument met de uitstekend rots in de zee
Op de rit vertder zien we nog een monument dat de verplinterde landingsvaartuigen suggereert.
We passeren ook het oorlogsmonument van St-Laurent-sur-Mer
Na een ochtendstop bij Valenciennes, bereiken we tegen de middag Amiens. Na het fijne middagmaal gaan we de gotische Notre-Dame kathedraal bezoeken. Het is de grootste, gotische katedraal van Frankrijk met een lengte van 145m. De hoogte van het gewelf is 43m. De spits reikt tot 112,70m. De bouw begon in 1220 en werd voltooid in 1269.
De kerk is van een schoonheid die pakt en is Werelderfgoed.
Daarna rijden we in de vallei van de rivier de Somme waar in 1916 een half jaar vreselijk gevochten werd. Tegen het miljoen slachtoffers. Het indrukwekkende, Britse herdenkingsmonument te Thiepval is in volle restauratie voor de 100 jarige herdenking in 2016.
Terug in de bus begint het te regenen. We hebben geluk. Als we Honfleur bereiken over de grootse Pont de Normandie over de monding van de Seine, is het opgehouden met regenen.
Te Honfleur, vroeger een vissersdorp, nu een zeer toeristische plaats bezoeken we de 15de eeuwse houten kerk Ste-Catherine, volledig in hout gebouwd door scheepstimmerlieden, met daar ernaast de afzonderlijke eikenhouten klokkentoren. Het is een merkwaardige, 2 beukige kerk. De gewelven hebben de vorm van een omgekeerde scheepsromp.
Hotel Kyriad te Carentan is onze verblijfplaats voor de volgende dagen. We moeten wel telkens te voet naar de tweedeverdieping.
De 85 jarige Gummarus Roelandts, beroemde inwoner van Halle-Kempen, afkomstig van Pulderbos is mijn overbuur van de ‘Mollenhoeve’, zijn buitenverblijf. Regelmatig krijgt hij bezoekers die dan een borreltje getracteerd krijgen. Het is steeds een genoegen naar zijn belevenissen en verhalen te luisteren.
Met uitzondering van vorig jaar heb ik steeds een grote tomatenoogst in mijn Filclair serre van 7m breed. Dit jaar is het fantastisch. Er zijn wel jaren dat de plaag op het einde van het seizoen problemen geeft. 2014 echter was echter bedroevend. Praktisch alle planten bezweken toen voortijdig aan de phytophtora of aardappelplaag. Slechts enkele rijpe vruchten kunnen oogsten.
Vroeger heb ik al beschreven dat de tomaten slechts eenmaal water krijgen. Dit is bij het planten. Voor de rest leven ze van de condensdruppels. Deze manier van telen pas ik toe sinds 2000. De proef op de som was de superhete 2003. Ook dit jaar lieten de bladeren maar weinig hun oren hangen.
Dit jaar zelf het ras Marmande opgekweekt, de geribde, goed smakende vleestomaat. De grote Coeur de Boeuf vind ik beter voor verwerking dan om zo te eten. Karel Bollansee van Pulderbos heeft mij weer verblijd met plantjes van zijn eigen ras dat hij al vele jaren teelt.
Verder zijn er enkele planten Pyros. Ik wist niet dat dit een hybride was. Er zijn verschillende, smakelijke kerstomaatjes, waaronder Sweety F1. Er is ook een Roma-kerstomaat (langwerpig) bij en die vallen bij mij bijzonder in de smaak.
De trostomaten zien er bijzonder aantrekkelijk uit, doch de smaak is eerder gewoon.
Leen en Elisabeth uit Kameroen zorgden al voor de gedeeltelijke verwerking.
Bezoek van de K.V.D.V. aan de Boomkwekerijen Van den Berk
Bezoek van de Koninklijke Vlaamse Dendrologische Vereniging aan de Boomkwekerijen Van den Berk
Te Sint Oedensrode in het Nederlandse Brabant reden we per wagen de vele tientallen hectaren grote boomkwekerij rond. We zien alleen de grote bomen en struiken, meestal in speciale vorm gesnoeid.. Op een andere plaats staat het kleine plantgoed.
Er is ook een zeer goed afgeschermd perceel met allerhande bronmateriaal en speciale planten.
Als medereizigster had ik Elisabeth Kidvou, agrarisch werkster uit Kaele in het Hoge Noorden van Kameroen. Nog iets hoger aan de grens met Nigerië zijn de invallen van de fundamentalistische Boko Haram te vrezen. Gelukkig grijpen de legers van Nigerië, Kameroen en Tsaad daar nu in. Deze 3 landen grenzen daar aan elkaar.
Daarnet kwam dochter Mieke in de veranda en ontdekte er een dode Groene Specht op de vloer.
Hoe is die binnengeraakt? De deur is er op slot.
Hij moet dus door de schoorsteen binnengekomen zijn.
Jaren terug zijn er langs die weg bosuilen en ook een holenduif binnengedrongen. Er is de opening van de uitlaat van een vroegere stoof. Toen ik die vele jaren geleden verwijderde trof ik al een verdroogde holenduif aan.
Jaren daarna zaten plots 2 bosuilen in de veranda; daarop een holenduif. Ik fotografeerde de vogels en ze kregen de vrijheid. Ik bracht verslag op mijn vorige blog.
De Groene Specht had minder geluk.
Ik ben er wel een paar keer gekomen, doch ’s avonds en de Specht liet zich niet opmerken.
Nu is het te laat. Hij lag wel in volle zicht, maar ik was er niet meer geweest.
Waarom is de specht nu binnengedrongen? Een mogelijke verklaring is dat hij in de holte beschutting zocht tegen de zomerwarmte?
Er was al de idee om die schoorsteen met draad af te sluiten. Daarvoor heb ik de familie nodig om de 7,5m hoge ladder te immobiliseren en de afsluiting aan te brengen
Wuustwezel - Bananen in Wuustwezel... Het lijkt vreemd, maar aan de bananenplant in de tuin van Felix Hendriks groeit sinds een paar weken een echte tros bananen. Dat die plant in ons klimaat in openlucht vruchten draagt, is erg uitzonderlijk. Maar dankzij drie opeenvolgende warme winters kan Felix binnenkort genieten van bananen uit zijn eigen tuin.
Klik op Delen om de video te openen
P.S. In de tekst spreekt men over 3 zachte winters. De man van de video (een Zuid Afrikaan?) heeft het correct over 2 zachte winters doch de plant blijkt al 3 jaar geplant( en in de winter goed afgedekt). Het zal ook om een geschikte variëteit gaan.
Met dit warme weer is dit een vervelend onkruid geworden. Als je het afhakt en laat liggen sterft dit in dit warme, droge weer niet af! Zelfs stukjes hergroeien.
In de flora Heimans en Thijsse spreken ze van een liggende ondersoort van de Portulaca, de Portulaca oleracea, Wilde postelein. Ik heb ook de forse, gele, - doch die lijkt nu veel groener- zomerpostelein staan, ooit gezaaid, maar die nu zichzelf uitzaait. Excellent in slaschotels met zijn vlezige beet.
Op een plaats is mijn tuin vergeven van de Wilde postelein. In het voorjaar had ik die met de rolhark afgehakt. Maar wat blijkt. Ondanks het warme, zeer droge weer drogen de meeste plantendelen niet uit, doch hergroeien. Ik ben die zorgvuldig aan het verwijderen.
In 1979 was ik bij mijn nicht op hun tuinbouwbedrijf op de 20 mile route (32 km) ten noorden van Detroit. Toen was de stad nog tot daar aan het uitbreiden. Er was net een Mall geopend: 4 groot warenhuizen bij elkaar, plus nog wat winkels, met grote parkings. Kort nadien verkochten ook zij hun bedrijf van 10 Ha en gingen op de 28 mile route wonen.
Hun ergste onkruid was ook een postelein, maar dan een uit de kluiten gewassen , rechtopgroeiende plant met zeer dikke, vlezige stengels. Ze voerden die af op een hoop en reden er met de trachtor over. Kleverig sap liep er uit, doch afsterven deden de planten niet, ondanks het hete, droge landklimaat.
De Mutsu achter het huis staat er lelijk bij: een massa vergeelde bladeren.
De Rode Gravenstein ernaast staat er in tegenstelling fleurig bij.
Mutsu, met Golden Delicious bloed is een vrij schurftgevoelige appel. Dank zij het droge voorjaar is er maar weinig schurftinfectie. De vruchten zijn nog gaaf.
De oorzaak van de gele bladeren zoek ik in een late schurftinfectie die de bladeren aantastte tijdens de enkele natte dagen van een veertiental dagen terug? Op die plaats schat ik de droogtestress van de grond toch iets minder dan verder in een gedeelte van de tuin. Ik hoorde ook van een nieuw opduikende bladschimmel?
Al een tijd staat de Crinum te bloeien met zijn zacht-roze bloemen.
Dertig jaar terug werd de bol gekocht in de abdij Maria-Laach in de Eifel en gewoon in de grond gestopt. Voor de rest werd er niet naar omgekeken en toch overleefde de plant zonder verdere afdekking de Kempense winters.
Steeds neemt de plant in omvang toe .Voor afdekking zorgt de plant reeds lang voor zichzelf met de 140 cm lange, lancetvormige bladeren, die ’s winters afsterven.
Frans Nauwelaerts van Duffel, oud voorzitter van NBS Mechelen, plaatste de boodschap ‘Bramen plukken’ op Facebook. Geweldig veel reacties!
Als kind was dit ook een van mijn geliefkoosde bezigheden. Ik trok er hele namiddagen bramenetend op uit.
In die dagen stonden in het Houtland, de streek rond Torhout, heel veel bramen langs de grachten.
Het was de gewoonte dat deze na 4 -5 jaar, wanneer ze al veel oud, droog hout hadden, - wellicht weet je dat een rank die gedragen heeft elk jaar afsterft, soms wel gedeeltelijk- tijdens het droge voorjaar in brand werden gestoken. Gevolg 2 jaar geen vruchten, doch anderzijds potas bemesting en het opbranden van de bramenmijten, waardoor sommige vruchten anders rood blijven en niet rijpen.
Als fruitenthoesiast heb ik veel rassen staan in mijn bramengallerij.
Dit jaar is het voor bramen een topjaar, in tegenstelling met de voortdurende regen van vorig jaar. Met blijvende nattigheid gaan bramen immers schimmelen.
Straks ga ik bijzonder genieten van de wilde braam Fantasia, gepropageerd door Ken Muir en gevonden langs de Theems in Kingston- upon- Thames. Daarbij vergeet ik de braam niet aan mijn achterinkom, een spontane zaailing van de Himalaya. Heerlijk enkele vruchten te snoepen in het voorbijgaan.
Bramen blijken een luxeproduct te worden: Ik zag tot tegen de 2€ voor 125g!
Kom maar bij mij plukken voor een prijsje ten voordele van CoZoeGo!
Anderzijds dreigt wel een nieuwe plaag: de ingevoerde, doch zich erg snel vermenigvuldigende SUSUKI fruitvlieg, die haar eitjes legt in een grote verscheidenheid van rijpende vruchten.
De laatste foto is van de zichzelf uitgezaaide Himalaya aan de achterinkom.
