In Memoriamxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vandaag namen wij afscheid van onze goede “Lourdesmaat” en collega brancardier André Christiaens in de mooie parochiekerk van Doomkerke met zijn vele antieke beelden en houtsnijwerk. De kerk zat bomvol, een blijk hoe de man in zijn omgeving geliefd was.

Sedert hij als landbouwer op pensioen was is André en zijn vrouw Elza 14 maal mee geweest als brancardier naar Lourdes. Het ontroerde mij op de lijkkist zijn kenteken van de Hospitaliteit O.L.Vrouw van Groeninghe te zien liggen. Wij weten dat dit geen decoratie is maar het is toch een erkenning en bevestiging van zijn trouw in de ziekendienst. André was daar fier over. Hij had die nog niet zovele jaren ontvangen. Te laat wellicht, want slechts twee of drie jaar heeft hij deze gedragen.

Kloek van gestalte was hij een “werkpaard”, gezellig in omgang en spraakzaam met iedereen, sociaal voelend en steeds bereid. De laatste keren hielp hij met Elza bij de bediening van de zieken aan tafel en zorgde voor de voorraad drank waarbij hij niet vergat een glaasje te schenken voor zijn collega’s brancardiers.

Moge hij nu bij de Heer verder zorgen dat de inwendige mens van zieken, brancardiers en verpleegkundigen versterkt wordt.

Op de begrafenis waren wij ( slechts)met acht, ik zelf en Mia, Paul Dupan, Marcella Storme, Christine Pattijn en haar moeder, Christiane en diaken Omer Buyse die de dienst assisteerde.

Wellicht was het voor enkelen een slechte dag en was het niet genoeg geweten. Maar voor André mochten er méér zijn en….zou onze bedevaartvlag niet mogen aanwezig zijn op dergelijke gelegenheden ?
Hierbij een tekst van mijn vriend priester-dichter Jan Coghe