Laatste nachttrein naar Lourdes
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Op TV in Duizend zonnen en garnalen en in De Standaard van redactrice Veerle Beel verscheen een reportage over de ambulancetrein die van uit Turnhout waarmee bedlegerige zieken voor de laatste keer naar Lourdes konden reizen.
De beschrijving en beelden wekten bij mij, sedert meer dan dertig jaar Lourdesbrancardier, mooie herinneringen op over de energie die wij staken in het laden van het materiaal en zieken, het opmaken van de slaapplaatsen, de bediening van spijs en drank op de trein, de verzorging met de nostalgie van de charme van een nachtrit, het slapen in de netten en de uren kamaraadschappelijke babbels.
Reeds vele jaren trekken wij met de TGV van uit Tourcoing naar Lourdes. Comfortabel voor gezonden en zittende zieken, zwaar beldlegerige zieken noodgedwongen thuis latend, misschien zelfs hen overlatend aan de schaars geworden bedevaarten die nog de ouderwetse nachttrein met ambulancewagen konden gebruiken.
Als ondervoorzitter bij de Belgische Hospitaliteit die de ziekenbedevaarten in het land groepeert ken ik de problematiek van de bedevaarttreinen, bijzonder deze voor de zieken. Het is er een van modernisatie bij de Franse spoorwegen, van commerciële berekening, van timing in het steeds toenemend treinverkeer en de beperkte uren op een dag, van soms schandelijke prijzen die gehanteerd worden voor het passeren van treinen over landgrenzen in de Europese unie, van geld
en ook wat van gebrek aan flexibiliteit bij de vele bedevaartorganisaties in ons land.
Met onze organisaties trachten wij er iets aan te doen: mentaliteitsverandering, samenwerking en samen reizen, besprekingen met de Franse en Belgische spoorwegen, met politiekers en het
onderling verhuren van kits om in de TGV toch nog zoveel mogelijk ligplaatsen te kunnen installeren.
De tijd van toen is weg. Wij kunnen er alleen maar aan terugdenken met heimwee en zoeken naar alternatieve oplossingen.
|