Terwijl we bezig zijn met onze bagage begint het te regenen. Ik besluit dan ook om mijn zomerkleding terug op te bergen. Als ik met deze kleding in een bui terecht kom ben ik binnen de vijf minuten kletsnat. Het is maandag, dus komen er bij Kris weer volop mails binnen van zijn clieenteel dat met vragen zit. Kris heeft namelijk een goed draaiend boekhoudkantoor. Nu weet ik uit ervaring als voormalig kleine zelfstandige in verzekeringen dat je die mails wilt/moet beantwoorden, en dat er regelmatig een telefonisch gesprek nodig is. Ik heb er dan ook alle begrip voor dat we wat later vertrekken.
We vertrekken rond tien uur, het is ondertussen droog maar zwaar bewolkt. We rijden door de bergen naar Wenen. Mooie brede wegen met heel wat haarspeldbochten, weer een nieuwe ervaring voor Kris. We doen het dan ook kalm aan, ik geef Kris wat tips hoe je volgens mij het best zo'n bochten aansnijd. Na een goed half uurtje zien we Wenen in de diepte liggen. Door de mist die in flarden tussen de bergen hing was het onmogelijk om hier een fatsoenlijk foto te trekken.
In een reactie die de moeder van Kris heeft ingezonden merk ik toch wel wat bezorgdheid op, heel normaal voor een moeder zou ik denken. Ik wil toch benadrukken dat we zeker het gevaar van het motorrijden niet onderschatten, er wordt dan ook zeer defensief gereden. Trouwens ik zou wel gek zijn om met Kris, die toch nog niet zo veel ervaring heeft met het motorrijden, aan onnozele snelheden door de bergen te rijden. Dus moeder van Kris maakt u a.u.b. niet te veel zorgen, we doen er alles aan om het veilig te houden.
Om elf uur staan we aan de Belgische Ambassade in Wenen. De papieren voor Kris zijn er nog niet, ze gaan telefonisch contact op nemen zodra de papieren arriveren. We besluiten dan ook om het centrum van Wenen te gaan bezoeken. Wenen is een stad met toch wel een hectisch verkeer en ontelbare stoplichten. Aangezien de temperatuur ondertussen opgelopen was tot 24 graden komen we kletsnat van het zweet in het centrum van Wenen aan. En ja wel, ondertussen hadden ze van uit de ambassade op het antwoordapparaat ingesproken dat de papieren er waren. Het is dan halftwaalf. Aangezien de ambassade sluit van 12 tot 14 uur trekken we de zomerkleren aan en rijden terug. Zo blijf je tenminste bezig, en zie je nog eens iets van Wenen. Het is vijf voor twaalf als we terug aan de ambassade staan en Kris eindelijk in het bezit is van zijn rijbewijs en identiteitskaart. En wat had je gedacht, terug naar het centrum. Bloedheet en een hectische drukte. De Kees had het onderhand wel gezien in Wenen. Eindelijk vinden we een parkeerplaatsje en is het tijd voor de appelstrudel. Deze was zo lekker dat het leed van het verkeer snel was vergeten.
Na de nodige foto's en het geslenter door Wenen was het eigenlijk vrij snel redelijk laat. We zoeken onze motors en vertrekken, niet echter zonder eerst de grootste toeristenval van Oostenrijk te bezoeken namelijk het Praterpark. Voor de derde keer door het centrum om naar iets gaan zien wat absoluut geen bal voorstelt. Ik ben er enkele jaren geleden al eens geweest.
Maar ja, als je voor de eerste keer in Wenen komt moet je volgens de reisgids het Praterpark hebben bezocht, dus bij deze is dat ook gedaan. Voor mij zeker de laatste keer. Het is 16 uur wanneer we eindelijk uit Wenen zijn. We moeten dan nog door Slowakije om Hongerije binnen te rijden. We slapen vanavond in Gyor.
Bij het binnen rijden van Slowakije zien we heel confronterend het verschil van weelde tegenover Oostenrijk. Het is er zoveel grauwer, en natuurlijk de wegen barslecht. Ik moest even terug denken aan de reis naar Syrie die ik in 2010 met Theo heb gemaakt, daar hebben we wegen meegemaakt die elke verbeelding tart.
We rijden over de E 75 (een prachtige naam voor een ongelooflijk slechte weg) door Slowakije. Aan het grenskantoor Slowakije-Hongarije vergeten we van verbazing een foto te nemen.Het is een vervallen gebouw waar in geen enkel raam nog glas staat en het onkruid tiert er welig. Hier had Kris dus zijn papieren niet nodig. Echt een stukje niemandsland. We manouvreren tussen de gaten in het wegdek en sukkelen Hongarije binnen. Ook in deze streek van Hongarije kun je niet echt spreken van veel weelde. Enkel landbouw en totaal geen toeristische activiteiten.
Om 18 uur zijn we in het hotel dat gelegen is aan een gezellig en mooi plein in Gyor. De motors worden gestald, snel een douche genomen en op zoek naar eten en Hongaarse Florinten. Hou je vast he, 100 is ongeveer 29.000 Florinten. Een uitgebreide maaltijd voor twee personen; drinken,soep,hoofdgerecht en nagerecht 32 . De Goulash soep was heerlijk. Het is feest, en dat heeft de Kees geweten. Hij heeft zich nog eens laten gaan. Om een lang verhaal kort te houden het is geeindigd met een Gin Tonic:wink:
Ik weet het, niet bepaald verstandig met mijn pillengebruik en insuline gespuit , het gebeurdt dan ook maar zelden, dan is het ook wel genieten.
Dat is dan ook de reden dat ik nu om zes uur in de morgen(redelijk fris, maar toch) het verslag aan het schrijven ben. Na het ontbijt gaan we Gyor op een normale manier verkennen. De foto's hiervan worden vanavond op de blog gezet.
Vandaag rijden we naar Boedapest.
|
