Mijn trouwe vriend de Tri staat te blinken en te trappelen van ongeduld om te vertrekken.
Op mijn bureau wordt het weer, zoals altijd een dag voor het vertrek, een gezellige bende van allerlei soorten bagage dat meegenomen dient te worden. Zeker niet te vergeten de reparaties set om banden te herstellen, een motor heeft nu eenmaal geen reservewiel. We moeten bij een lekke band een plug in de band zien te krijgen, dat lukt meestal vrij gemakkelijk maar dan sta je natuurlijk nog met een lege band. Er zit dan ook een pomp in de bagage die op 12 volt werkt. De voorraad insuline moet berekend worden, deze wordt opgeslagen in een koeltasje want de insuline mag niet warmer dan 20 graden worden. Er moeten een paar honderd pillen verdeeld worden waarvoor ik twee zeer gemakkelijke pillendozen heb waar ik de dagelijkse dosissen pillen in kan verdelen. Natuurlijk mag ik ook mijn bloedmeter niet vergeten deze meter meet het suikergehalte in mijn bloed, op basis van die metingen bepaal ik de hoeveelheid insuline die moet worden ingespoten. Een honderdtal naalden voor de insulinespuiten, een honderdtal naalden om bloed te prikken en een honderdtal strips om in de bloedmeter te steken. Druivensuiker en een paar pakken koeken met veel koolhydraten om eventuele hypo’s op te vangen. Paspoort, internationaal rijbewijs en verzekeringsbewijs van de motor kunnen we ook maar beter niet vergeten. Allerlei kabeltjes en stekkers om al de elektronische toestanden die we tegenwoordig meesleuren op te laden zoals, een laptop, gsm, gps, intercom van de helm. Ook niet onbelangrijk mijn wasdraad en zeep voor een handwas. Het is onmogelijk om voor drie weken kleren mee te nemen op een motorfiets. En om na drie dagen al met stinkende kleren te gaan rondrijden is nu ook niet bepaald prettig dus moet er onderweg gewassen worden. Ook een reserve bril heeft zijn nut in het verleden al eens bewezen. Ook heel belangrijk zijn de sigaren, gelukkig telt dit voor Theo ook, we moeten af en toe een sigaartje kunnen opsteken. Als er een doos of vijf bij de plaatselijke Spar besteld wordt vraagt Sandra altijd; Waar gaat hij deze keer naar toe?
Als ik dat allemaal heb kan ik aan de normale bagage beginnen. Je moet toch maar graag reizen he!!!!!!!!
Het is bijna zo ver. Overmorgen gaan we weer op pad voor een reis van een kleine 5000 km. Deze keer blijf ik binnen Europa en mijn Limburgse motormaat Theo rijdt nog eens mee. Eerlijk gezegd ben ik nog maar goed en wel bekomen van mijn prachtige reis naar Marokko maar ik begin toch weer de spanning te voelen die bij elk vertrek opkomt. Het is raar dat ik dat gevoel blijf houden ondanks de tientallen reizen naar de meest vreemde landen die ik al gemaakt heb. Het reizen is gelukkig nog geen routine geworden.
De cronologische volgorde van de landen waar we door rijden is als volgt; Belgie, Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Roemenie, Bulgarije, Griekenland, Macedonië, Kosovo, Montenegro, Bosnie-Herzegovine, Slovenie, Oostenrijk en Terug naar Belgie.
Het eerste probleem is te verwachten in Dusseldorf . We rijden namelijk naar Dusseldorf om daar op een autotrein te stappen die ons naar Wenen brengt. Het bespaart ons tijd en een eindeloze rit over de autostrade. Het probleem is dat dit jaar in Dusseldorf de Tour De France start met een tijdrit. Het parcours van de tijdrit ligt nog geen twee kilometer van het station waar wij moeten zijn. Ben benieuwd hoe we daar gaan doorkomen. Ik heb de route al wat verlegd maar we zullen toch door de drukte moeten
Het tweede probleem verwacht ik aan de grens Servie-Kosov. Kosovo is namelijk afgescheurd van Servie maar de staat Kosovo is in Europa nog altijd niet erkend. Onze groene kaart (verzekering) is dan ook niet geldig in Kosovo. Een hele slimme zal dan zeggen/denken rij onder Kosovo door via Albanie maar ook in dit land is de Europese groene kaart niet geldig Lang leve de politiek. We zullen ons plan wel trekken als we aan de grens zijn.
Nog iets leuks meegemaakt na mijn reis naar Marokko; steeds meer mensen beginnen te vragen naar het adres van de blog.
01/07/2017 Rijden we om 19u de trein op we komen 02/07/2017 om 8u30 in Wenen aan.
Gisteren een vlotte rit gehad, enkel wat file rond Parijs en een paar km file rond Antwerpen. Toch is 654 km waarvan ongeveer 100 km over binnenwegen een hele trek. Ik zou dan ook liegen moest ik zeggen dat ik niet moe was bij aankomst in Essen. Ik lag dan ook vroeg in bed en heb heerlijk geslapen.
Vandaag op tijd terug opgestaan want amai wat ziet mijn motor eruit, ook mijn motorkleren en helm hebben een grondige schoonmaakbeurt nodig. Ik heb me dan ook niet verveeld vandaag.
Ik heb ook een paar mankementen aan de Tri ontdekt die hersteld moeten worden. De claxon heeft zoveel zand te slikken gekregen dat er geen geluid meer uitkomt. Minder leuk is dat de rechtse remklauw aan het voorwiel redelijk wat olie lekt, die olie komt op de remschijf en de band terecht niet direct aangenaam om zo te rijden. Morgen dus met de Tri naar de dokter.
Deze week begint de voorbereiding van de volgende reis weeral. De planning is er al in grote lijnen maar ik moet de routes nog wat verfijnen en de belangrijkste bezienswaardigheden zoeken die we eventueel tegenkomen.
Op 01/07/2017 vertrek ik met den Theo naar de Balkanlanden.
Gisteren schreef ik nog dat we de bergen uit waren, maar ik had beter geschreven dat we geen cols meer moeten doen. Want vandaag rijden we heel de dag door een streek die je kunt vergelijken met de Ardennen bij ons. Iets hoger, 350m tot 850m. In het begin nog tamelijk kleine wegen, later mooie doorlopende wegen met vloeiende bochten. Het is weer stralend weer, geen flitspalen en af en toe liggen de bochten zo uitnodigend dat er toch weleens aan snelheden wordt gereden die niet helemaal wettelijk zijn.
We rijden door talloze mooie typische Franse dorpjes komen voorbij diverse marktjes en ik kan het dan ook niet laten om regelmatig te stoppen aan een bar tabac met een uitnodigend terrasje om een koffie te drinken. De laatste veertig km, het is ondertussen weer bloedheet geworden, rijden we door eindeloos landbouwgebied over kaarsrechte wegen. Het verveeld niet, maar erg bevorderlijk voor de concentratie is het nu ook weer niet. Ik ben dan ook blij dat we rond 16 u in Bourges Nord-Saint Doulchard aankomen. We overnachten hier in een Campanile hotel. Ik weet uit ervaring dat ze in de restaurants van deze hotelketen heerlijke desserts hebben met fantastische vanille saus.
Het zit erop, ik heb een fantastische reis gehad. Een geweldige ervaring, er staat misschien een tiende op de blog van wat ik allemaal heb meegemaakt. Ik heb zeker niet overdreven in hetgeen op de blog verschenen is. Integendeel zou ik zeggen, het was bijzonder zwaar ook wel door de hitte. Ik heb zeker mijn slechte dagen gehad maar die wegen niet op tegen al wat ik onderweg beleefd heb.
Ik rij ontzettend graag met een motor en liefst door de vreemdste landen, en zo lang mogelijk. Maar als er eelt op je kont begint te komen van in het zadel te zitten dan is het tijd om weer eens even naar huis te gaan. Ook mijn kleren kunnen onderhand wel een goede wasbeurt gebruiken. De Tri, die het ook op deze reis weer fantastisch heeft gedaan kan ook wel een paar nieuwe filters gebruiken en wat olie zonder zand. Hij moet dringend grondig schoongemaakt worden en er zijn diverse punten die best wat smeerolie kunnen gebruiken. Ik ben tegen mijn zin uit Marokko vertrokken, ik ga met frisse tegenzin Frankrijk verlaten maar ik rij morgen vol goede moed de laatste 650 km van deze reis naar België.
Als ik thuis ben zal ik de blog nog eens na lezen en alles een beetje laten bezinken. Het gaat namelijk ontzettend snel voorbij als je elke dag onderweg bent. Ik blijf een maandje thuis en dan vertrek ik weer voor een drietal weken. Deze keer ga ik met mijn Limburgse motormaat den Theo Montenegro verkennen en nog een stuk of tien andere landen denk ik. Het vertrek is op 01/07/17
Bedankt voor de reacties op de blog, de mails die ik ontvangen heb en de likes op face book.
Om 08u30 zijn we na een goed ontbijt weg uit dit heerlijke hotel. Gisterenavond vroeg gaan slapen en een hele goede nachtrust gehad, we kunnen er weer tegenaan.
We volgen de D37 een klein onooglijk weggetje dat door de bergen loopt, het is prachtig maar we schieten voor geen meter op. Na een uur hebben we 37 km gereden. Na de koffiepauze bij een mooie kerk worden de wegen wat beter we kunnen een hele tijd redelijk doorrijden. Ook vandaag rijden we weer door een mooie streek. We hebben het altijd over de Ardèche maar er zijn zeker nog andere streken in Frankrijk die zeker niet onder moeten doen voor de Ardèche en het voordeel is hier dat je niet over de toeristen struikelt en alles nog redelijk betaalbaar is.
De foto’s worden minder, de ritten worden langer en de verslagen korter maar ik kan jullie verzekeren dat het plezier even hoog blijft zoals het al op heel de reis is geweest. Nog steeds verveel ik me geen seconde en rij ik elke meter met ongelooflijk veel plezier. Buiten een vliegje in mijn oog waar ik een uurtje of twee last van heb is het eindelijk nog eens een normale dag zonder allerlei toestanden. Bij een brug over de rivier La Dordogne stop ik voor een rookpauze en kijk ik naar de vele kajakkers die langs komen gevaren. We rijden al kilometers door het mooie dal van de Dordogne.
Rond 16u komen we in Souillac aan waar we vandaag overnachten. Er staan 315 km op de dagteller. Het is ook vandaag weer bloedheet (34 graden) en na de douche zit ik dan ook snel op een heerlijk terras aan een lekkere frisse halve liter Kronenburg. Die heb ik vandaag wel verdiend.
Na de halve liter is het nog te vroeg om te gaan eten. Ondanks dat ik twee cm groter ben geworden van de dikke blaren die op mijn voeten staan besluit ik toch om nog maar eens te gaan wandelen. Aangezien we vlakbij (althans dat dacht ik) bij La Dordogne zitten dacht ik daar maar naar toe te wandelen. Het kan niet moeilijk te vinden zijn, als je blijft dalen moet je wel bij die rivier komen. Ik kom langs een riviertje en volg die stroomafwaarts, logischerwijze moet dat riviertje in de Dordogne uitkomen. De echte wandelaars hebben mij altijd proberen wijs te maken dat je met blaren op je voeten gewoon door moet lopen dan gaat de pijn van eigens over. Of ik ben heel kleinzerig of ik heb andere voeten dan de echte wandelaars maar na drie kwartier wandelen kan ik echt niet zeggen dat ik geen pijn meer heb. En, als ik nog eens drie kwartier wandel om terug in het dorp te komen kun je hetgeen wandelen meer noemen maar is het meer strompelen van de pijn. Maar, ik ben wel aan de rivier geweest. Ik trakteer mezelf voor deze prestatie op een frisse halve liter, sla een grote entrecote met frites en sla in mijn nek en neem een heerlijke pech melba als dessert. Dan steken we een speciale sigaar (ik heb een doosje heerlijke sigaren in Marokko gekocht) op en rook die zeer rustig op bij het genot van een lekkere straffe koffie. Of ik nog een maandje langer weg zou willen blijven? Het zal wel zijn.
Morgen een rit van 335 km over D wegen we zijn de bergen uit dus ik denk dat die afstand niet veel problemen zal opleveren. We overnachten in Bourges.
De emoties van gisterenavond met de verdwijning van mijn motor hebben toch wat dieper gezeten dan ik had gedacht. Ik sta namelijk na een tamelijke goede nachtrust om 06u30 op en ben nog zo moe als een hond. Een stevig ontbijt genomen en om acht uur zijn we aan het rijden. Amai, wat ben ik blij dat ik weer op mijn trouwe Tri zit.
Het verkeer in Barcelona is hectisch, de scooters zoemen als muggen rond je hoofd en ze zijn even vervelend. Ook de taxi’s zijn niet te onderschatten ze wanen zich baas in Barcelona. Als je niet een beetje agressief rijdt kom je geen meter verder. Garmien is in goede doen en binnen een half uurtje hebben we de grootste drukte achter ons. We zitten nu op de ring van Barcelona en het is file filteren geblazen, gelukkig krijg ik redelijk wat ruimte van de Spanjaarden maar toch vergt het met deze warmte een tamelijke inspanning en concentratie.
Na tachtig km zijn we eindelijk op de wegen waar ik graag rij namelijk de bergen vanaf nu is het constant klimmen en dalen. Bij de eerste mooie vergezichten gaat het al een stuk beter met de vermoeidheid. Enthousiast neem ik mijn gsm om de eerste foto van de dag te maken. Maar gsm wil vandaag weer niet meewerken, er is geen sikkepit leven in te krijgen. Ik heb ondertussen op deze reis wel geleerd om kalm te blijven, met vloeken en tieren krijg ik nu éénmaal die gsm ook niet in werking. Daar krijg je het alleen maar warm van want zelfs in de bergen is het 32 graden. Ik zie geen andere oplossing dan af en toe een foto te maken met de laptop waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb maar het is nu niet anders.
Marokko was echt heel mooi om te rijden, maar om nu te zeggen dat het hier maar gewoontjes is dat zou fel overdreven zijn. De zuidkant van de Midi Pyreneeën zijn echt prachtig, je kunt het simpelweg niet vergelijken met Marokko. De landschappen zijn totaal anders, misschien kun je zeggen dat je na tweehonderd km Pyreneeën sneller begint te vervelen. Het zijn dikwijls dezelfde landschappen en het is veel vermoeiender om hier te rijden. Maar toch niet vergeten dat je hier door de typische bergdorpjes rijdt, langs rivieren met ongelooflijk helder water en regelmatig een watervalletje, tientallen zwevende roofvogels boven je hoofd, de paarden, koeien en schapen op de baan het is allemaal even prachtig maar zeer vermoeiend.
Rond 16 u kom ik In Seix aan waar ik een overnachting heb geboekt. Steendood van vermoeidheid stap ik van de Tri, ik verlang hevig naar een frisse douche. Het hotel wordt door Vlamingen uit Limburg uitgebaat, ze hebben het een jaar of vier geleden van Nederlanders gekocht. Als ik vertel dat ik vandaag uit Barcelona naar hier ben gekomen kunnen ze het amper geloven. Eindelijk kunnen we dan aan het officiële gedeelte beginnen, ik geef mijn reservering af en vraag om de sleutel voor de kamer. Helaas zal dit niet voor vandaag zijn, de kamer blijkt voor morgen gereserveerd te zijn. Het is ongelooflijk aan het worden op deze reis, elke dag is het wel iets waar ik me in druk kan maken. Ik ben te moe om te gaan discussiëren, geef maar een andere kamer dan betaal ik maar dubbel. Helaas het is hier in Frankrijk ook een verlengd weekend en het hotel is volgeboekt. Hij begint rond te bellen en vind een kamer in een dorp waar ik voorbij gekomen ben, terug op de Tri en rijden weer maar. Het komt erop neer dat ik om 17u15 een douche kon nemen. Ongelooflijk, als ik uit de douche kom staat mijn gsm aan zonder dat ik er aangekomen ben.
Na ded douche, twee pinten en een pstis gaat het weer wat beter met de Kees. Vandaag toch maar op tijd naar bed.
In het dorpje waar ik nu zit passeert dit jaar de Tour de France. Het zal klimmen zijn voor de renners.
Morgen weer een zware rit van 300 km door de bergen naar Souillac. Ben benieuwd wat het nu weer gaat worden.
Eindelijk in Barcelona, wat een overtocht was dat. Nog nooit zoveel vertraging op een ferry meegemaakt.
Het eerste wat me in Barcelona opvalt zijn de wel hele grote katten. Ik kom er één voorbij als ik op weg ben naar het kasteel van Montjuic. (Zie google voor meer informatie) Ik heb een stadsplannetje bij maar ik twijfel toch of ik op de goede weg zit. Ik vraag aan een Spanjaard de weg naar het kasteel. Hij kijkt me eens aan en zegt wil je daar naar toe met deze warmte? Eigenlijk wel zeg ik, ik neem de kabelbaan en heb dan een mooi zicht over Barcelona. Inderdaad zegt hij, maar voordat je bij de kabelbaan bent moet je een km of drie klimmen en dat zal niet meevallen met deze warmte. Maar je de Kees is de Kees als hij nar een kasteel wilt gaan dan gaat hij. De Spanjaard legt me uit hoe ik moet gaan, moeilijk is het niet zegt hij, je moet altijd klimmen. Hij kijkt eens naar mijn onnozele schoentjes die ik aan heb en wenst me veel succes.
Puffend, zwetend en zo rood als een kreeft kom ik boven aan. Inderdaad een prachtig zicht maar dat mag dan ook wel. Er is een prachtig terras en daar strompel ik eerst naar toe alvorens ik naar de kabelbaan ga. Ik zet me in de schaduw en maak een hele domme fout. Aangezien ik al een weel of drie plat water aan het drinken ben heb ik nu toch wel een ongelooflijke zin in een frisse pint. Dus och waarom niet, binnen enkele tellen staat er een heerlijke frisse grote (0,30 cl) pint voor mijn neus. Wat liep die lekker binnen, bij de tweede overheerlijke pint krijg ik me daar een klop van de hamer om u tegen te zeggen. Iets meer dan een halve liter bier is blijkbaar net iets teveel voor de Kees. Ik heb toch wel een uurtje nodig om te bekomen, met frisse tegenzin verlaat ik het terras en ga verder met de kabelbaan omhoog en bezoek het kasteel wat werkelijk de moeite waard is. Ik heb een prachtig zicht over Barcelona en de haven.
Als ik terug naar beneden ga zit ik met een Japanner in de kabelbaan. We verstaan elkaar absoluut niet maar we hebben dolle pret en er worden de nodige foto’s gemaakt. Beneden aangekomen drink ik toch maar weer plat water. Via de beroemde La Rambla wandel ik naar Placa Catalunya waar het zeker zo mooi is als in de Rambla. Ik begrijp trouwens niet waar die beroemdheid vandaan komt. De Keyserlei in Antwerpen vind ik gezelliger. Als ik terug naar het hotel wandel kom ik voorbij een ongelooflijke grote overdekte markt. Het is hier ontzettend gezellig en ik beslis om hier vanavond terug naar toe te gaan om iets te eten. Daar is helaas niet van gekomen door de problemen van de verdwenen motor.
Barcelona is zeker de moeite, maar ik heb door allerlei omstandigheden veel te weinig tijd om deze stad op een fatsoenlijk manier te verkennen. Goedkoop is het hier wel niet, wat ik hier op een halve dag uitgeef kan ik in Marokko vijf dagen me toe komen.
Toch wil ik nog wel eens terug gaan voor een dag of drie om een beter beeld van deze stad te krijgen.
Ik kom vanmorgen om halftien aan in het hotel in Barcelona, zonder veel moeite vind ik een uitstekende plaats om de Tri te parkeren. Ik ga altijd eerst inchecken voordat ik mijn bagage meeneem, terwijl ik naar de receptie ga zie ik dat er een politieagent stopt bij de Tri. Ik loop snel terug naar de motor en vraag aan de agent of de motor mag blijven staan. Dat was volgens die agent geen probleem. De kees gaat inchecken, zijn bagage halen, omkleden en rond halfelf ga ik Barcelona verkennen. Motor staat op slot, koffers zijn afgesloten en de politie heeft gezegd dat de motor daar mag staan. Beter kan het toch niet zou je dan denken.
In Barcelona moet je niet veel moeite doen om een dag bezig te zijn, zeker niet als je alles al wandelend doet. Het is dan ook al halfzes als ik terug bij het hotel aankom. Ik wil me wat verfrissen en dan gaan eten. Altijd maar letterlijk altijd ga ik eerst even naar mijn motor kijken als ik ergens vandaan kom. Wat er door me heen ging toen ik de motor niet op zijn plaats zag staan is niet te beschrijven. Ik doe aan de receptie van het hotel mijn verhaal, ja zegt de meneer hier wordt ontzettend veel gestolen. Wil je dan de politie even bellen a.u.b. vraag ik. Dat heeft weinig zin meneer ze vullen wat papieren in en meer doen ze niet. Ik val bijna achterover van zoveel onwil, vraag mijn sleutel van de kamer en bel naar P&V verzekeringen waar ik een bijstand verzekering heb. Die kunnen echter nietsdoen zonder een copy van een pv. Ik terug naar de receptie met de vraag om alsnog de politie te bellen zodat ik aangifte van de diefstal kan doen. Hij belt niet, maar geeft me het adres van het dichtstbijzijnde politiebureau. Ik spring in een taxi en laat me naar het politiebureau brengen. Ik vertel mijn verhaal aan de chauffeur, die zegt spontaan die motor is niet gestolen die is opgeladen door de politie. Ik kijk hem ongelovig aan maar hij is er absoluut zeker van. Hij zet me af bij het politiebureau (€ 10) en zegt dat hij op me zal wachten. Ik heb geluk, aan het loket zit een agent die goed Engels spreekt, ik doe hem mijn verhaal laat de papieren van de motor zien en ik laat hem ook een foto van de motor zien. Onmiddellijk herkent hij de foto, die motor hebben wij zegt hij. Ik kijk hem aan en weet niet of ik blij of kwaad moet zijn. Wawawablief doddel ik, waarom hebben jullie mijn motor? Waarschijnlijk verkeerd geparkeerd zegt de agent heel vriendelijk. Ja maar doddel ik nog altijd, het mocht van een collega van u.
De uitleg die ik dan krijg is echt onwaarschijnlijk; Luister meneer zegt de agent, we hebben in Barcelona twee soorten politieagenten. Een korps dat enkel auto’s controleert en een corps dat enkel motors controleert. Mamama maar wil ik zeggen. Niets maar maar maar meneer je moet Barcelona begrijpen, als je aan een agent vraagt die enkel auto’s controleert; mag ik mijn motor daar parkeren zegt hij ja want eigenlijk kan hem dat niet schelen waar jij je motor zet. Hij controleert namelijk auto’s. Mamama maar wil ik zeggen. Niks maar maar mijnheer zo is het. Nu heeft een agent die motors controleert uw motor laten wegslepen, omdat hij fout geparkeerd stond. En staat mijn motor hier vraag ik deze keer zonder te doddelen. Neen, mijnheer uw motor staat in het depot. U kunt hem daar gaan halen mits het betalen van een boete, hier hebt u het adres het is 24u per dag open.
Taxi naar het hotel (€10) helm en sleutels en gps halen. Terug taxi naar het depot (€10) boete van €89 betalen. Ondertussen is het 21u45 dus de Kees kan nog eens een keer in het donker door Barcelona naar zijn hotel rijden. Om 22u15 ben ik terug op mijn kamer, de motor staat in een ondergrondse parking in de buurt van het hotel.
Amai, ik heb het voorlopig wel gehad met Italiaanse ferry’s. Maandag 22/05/17 in de haven van Tanger is de reis naar Barcelona gestart. Normaal zou ik op 23/05/17 om 23 u uur in Barcelona aankomen waar ik voor twee nachten een hotel heb geboekt.
Vandaag om 8u30 kunnen we eindelijk van de ferry af. De paspoortcontrole gaat redelijk vlot, beter als de werking van Garmien die er vandaag precies niet veel zin in heeft. Ik krijg al een kwartier de melding dat ze satellieten aan het zoeken is. Ik durf niet goed zonder mijn gps Barcelona inrijden? Het is een grote stad met verschrikkelijk veel verkeer en ik moet praktisch in het centrum zijn. Nog steeds geen satellieten, ik ontkoppel de batterij van Garmien wacht een paar minuten en steek de batterij er terug in. Probleem opgelost, binnen enkele ogenblikken heb ik satellietontvangst.
Al bij al is het 9u30 als ik aan de receptie van het hotel sta, daar vragen ze of ik verkeerd heb geboekt ze hadden me natuurlijk gisteravond verwacht. Ik leg ze uit dat ik wel kan zwemmen maar dat ik mijn motor niet in de steek kan laten, Ik probeer nog te regelen om een nacht minder in rekening te brengen maar die vlieger gaat natuurlijk niet op.
Omkleden, eten zoeken en Barcelona gaan verkennen dat staat vandaag op het programma.
Morgen via Andorra naar Frankrijk een rit van 300 km over de kleine wegen.
Amai, ik heb het voorlopig wel gehad met Italiaanse ferry’s. Maandag 22/05/17 in de haven van Tanger is de reis naar Barcelona gestart. Normaal zou ik op 23/05/17 om 23 u uur in Barcelona aankomen waar ik voor twee nachten een hotel heb geboekt.
Vandaag om 8u30 kunnen we eindelijk van de ferry af. Ik loop dan al vanaf vijf uur deze morgen rondjes op de ferry. De paspoortcontrole gaat redelijk vlot, beter als de werking van Garmien die er vandaag precies niet veel zin in heeft. Ik krijg al een kwartier de melding dat ze satellieten aan het zoeken is. Ik durf niet goed zonder mijn gps Barcelona inrijden? Het is een grote stad met verschrikkelijk veel verkeer en ik moet praktisch in het centrum zijn. Nog steeds geen satellieten, ik ontkoppel de batterij van Garmien wacht een paar minuten en steek de batterij er terug in. Probleem opgelost, binnen enkele ogenblikken heb ik satellietontvangst.
Al bij al is het 9u30 als ik aan de receptie van het hotel sta, daar vragen ze of ik verkeerd heb geboekt ze hadden me natuurlijk gisteravond verwacht. Ik leg ze uit dat ik wel kan zwemmen maar dat ik mijn motor niet in de steek kan laten, Ik probeer nog te regelen om een nacht minder in rekening te brengen maar die vlieger gaat natuurlijk niet op.
Omkleden, eten zoeken en Barcelona gaan verkennen dat staat vandaag op het programma.
Morgen via Andorra naar Frankrijk een rit van 300 km over de kleine wegen.
Amai, wat een dag. Deze morgen nog wat rond gewandeld in Tanger, om 12 uur moet ik van de kamer zijn dus om elf uur in gaan pakken. Ik rij Tanger langs een heel andere kant uit dan dat ik ben aangekomen. Nu valt het pas op hoe een mooie stad dit is. Ik heb hier altijd in het oude stadsgedeelte gezeten ook wel mooi, maar als je een km of 5 verder rijdt hen je prachtige stranden en een fantastische boulevard. Geen Foto's van genomen.
Eenmaal we Tanger uit zijn rijden we over een hele mooie kustweg naar de haven van Tanger Med. Aan onze linkse kant blijven constant de straat van Gibraltar zien. Ik kan Spanje zien liggen, op de foto’s is het moeilijk te onderscheiden vanwege wat nevel die over het water hangt. Regelmatig hebben we prachtige vergezichten, zo zijn ook de laatste 50 km die we in Marokko rijden zeer mooi. Ik neem flink de tijd onderweg, drink veel te veel koffie, rook te veel en wandel nog maar een beetje. Om 15U30 (Marokkaanse tijd, voor België twee uur bijtellen) komen we in de haven aan. Om 17u30 zijn alle papiertjes en stempeltjes ontvangen en kan ik de zeer grote haven inrijden.
Om 18u15 is de ferry die ik moet hebben aangekomen. Het duurt en blijft duren eer we aan boord kunnen. Om 20u45 krijgen we eindelijk het signaal dat we aan boord kunnen gaan. Een stuk of vijftien motors mogen als eerste aan boord. Er is maar één solorijder, inderdaad de Kees. En de Kees wordt toch wel naar een verkeerd dek gestuurd zeker. We moeten met de motors op twee verschillende dekken gaan staan. De ferry gaat van Barcelona verder naar Genua dus de groep voor Barcelona staat op een heel ander dek dan de groep van Genua, hetzelfde voor de auto’s natuurlijk. Iedereen krijgt dan ook een redelijk groot document waarop vermeld staat naar welke stad je moet, dit moet goed zichtbaar aan het voertuig aangebracht worden. Om het nog duidelijker te maken gebruiken ze verschillende kleuren. Er komt wel wat organisatie bij kijken. Dus mij sturen ze met mijn bruine vermelding Barcelona naar het dek met de rode vermelding Genua. Ik moet terugkeren en krijg redelijk wat bekijks als ik de ferry terug af rij.
Om 21 u sta ik dan eindelijk onder de langverwachte heerlijke douche. Na de douche de gordijnen open want ik heb een prachtig zicht vanuit mijn kajuit.
Morgen 23/05/17 komen we om 23 u in Barcelona aan. (Belgische tijd)
En weer is er een dag voorbijgevlogen. De Marokkanen hebben de klok ook een uur teruggezet, het verschil met de Europese tijd is n u twee uur. Het was vandaag maar een ritje van alles bij elkaar 80 km. Dit komt goed uit want de Kees begint moe te worden. De hitte, de talrijke bochten waar toch wel concentratie voor nodig is, de vele km die gewandeld zijn, de artikels schrijven, foto's sorteren en verkleinen om ze op de blog te kunnen zetten het begint min of meer een tol te eisen.
We waren redelijk vroeg in Tanger, natuurlijk ook omdat het uur hier vannacht verzet is. Als we in Tanger aankomen, wat trouwens een verschrikkelijk grote stad is blijkt dat het hotel nog maar eens in een soek ligt. Het is nog te vroeg om naar het hotel te gaan, ik ga dan ook eerst een koffie drinken. Ik ben nog niet van mijn motor af of er staat een soort parkingwachter om geld te zeuren gevolgd door pipo ’s die me de weg naar het hotel willen wijzen en dan nog de schoenpoetsers en de bedelaars. Ze hebben allemaal pech vandaag, mijn humeur heeft zijn bekende ochtendgesteldheid aangenomen en dan kan de Kees niet veel verdragen, ik kan gerust zeggen dat hij dan niets kan verdragen. Ik heb dan ook niet veel moeite om al die zeveraars van me af te houden? Als ze ik eens chagrijnig aan kijk hoef ik zelfs niets te zeggen ze maken zo wel dat ze weg zijn.
Na de koffie rij ik een aangenaam stuk langs de Noordelijke Oceaan. Het is 24 graden en er staat een heerlijk windje. Fotootje nemen sigaartje roken en het humeur begint zich op een normaal peil te zetten. Rond een uur of één rij ik terug naar Tanger om me naar het hotel te begeven. 80Amai, wat heb ik Garmien weer hart nodig. Ik moet los door de soek rijden en sta in een ellenlange file aan te schuiven. Het humeur begint weer serieus te dalen. Nadat ik door de soek gesukkeld ben kom ik op een parking terecht waar ik de Tri moet stallen. Hoog boven mij zie ik het hotel liggen. Ik vraag aan de parkeerwachter of er een mogelijkheid is om met de motor tot bij het hotel te komen. Niet dus, er staan me twee lange trappen te wachten in totaal zo’n 80 treden. Voordat ik mijn bagage mee sleur ga ik eerst toch maar eens kijken. En inderdaad, er is met een motorvoertuig geen doorkomen aan.
Ik ga inchecken en krijg een kamer op de eerste verdieping (geen lift) Als ik in de kamer kom blijkt dit een pieterpeuterig eenpersoonskamertje te zijn. Ik heb nochtans betaald voor een superior double room. Zo staat het letterlijk op mijn reservering. Zwetend, blazend en hijgend ga ik terug naar de receptie om mijn beklag over de kamer te doen. (Ik heb nog altijd mijn motorkleren aan) De mijnheer aan de receptie blijft heeeeeel kalm. U had liever een groter bed vraagt hij. Neen mijnheer, antwoord ik, ik wens een SUPERIOR DOUBLE KAMER daar heb ik tenslotte voor betaald. Geen probleem zegt hij, geef me de sleutel van uw kamer en hier heb je de sleutel voor een andere kamer. Sleutel zit nog op de deur mijnheer zeg ik. Geen probleem mijnheer zegt hij ga hem dan halen he. Puffend zwetend, vloekend en tierend ga ik de trappen weer op. Compleet rood aangelopen kom ik terug bij de receptie en krijg de sleutel voor kamer 211. Inderdaad de tweede verdieping, geen lift, motorkleren nog aan zeiknat van het zweet en terug de trappen op naar de tweede verdieping. Kamer is goedgekeurd. Trappen af bagage gaan halen en een kleine honderd treden terug omhoog. Hoezo de Kees is moe hoe kan dat nu.
Na de prutteldouche gaat het al iets beter, sigaartje roken op de kamer want zo superior is hij nu ook weer niet. Ik wilde het vandaag wat kalmer aandoen maar na een uurtje heb ik het wel gezien op mijn zielige kamer. Ik wandel op mijn gemakje naar de haven, ben niet van plan om vandaag de soek te gaan bezoeken, het is dan weer klimmen en dalen. Ik wandel diep de vissershaven in, er is hier geen toerist meer te bekennen, even denk ik of het niet verstandig zou zijn om terug te keren, maar ja, Kees en terugkeren dat gaat niet goed samen. De houten boten worden zeer vakkundig gerepareerd. Het is een lust voor het oog om de vakman bezig te zien. Als een visser, die zijn netten aan het repareren is mij aanspreekt voel ik me opeens een stuk beter. In mijn wereldberoemd brabbeltaaltje hebben we een heell gesprek. Hij vist enkel op de grote vissen zijn netten hebben dan ook mazen van 10 cm bij 10 cm. Ik dwaal nop wat verder en durf hier en daar al eens een foto te nemen. Al bij al ben ik weer de hele middag aan de wandel. Ondertussen is het etenstijd geworden, na een goede maaltijd ga ik nog maar eens bergop naar de kamer waar ik vandaag niet meer af kom. Toch nog twee verdiepingen hoger gegaan naar de ontbijtruimte van het hotel. Hier heb je een mooi uitzicht over de haven en een stukje van de stad.
Morgen naar de nieuwe haven van Tanger 45 km hier vandaan. De haven heet Tanger Med. In het huidige Tanger leggen nog enkel de snelle ferry’s aan die van Gibraltar komen. De vrachtschepen en grote ferry’s leggen aan in Tanger Med.
Voordat ik hier morgen vertrek ga ik misschien de soek nog bezoeken. Ik heb heel de dag de tijd vermits ik maar om 19 uur plaatselijke tijd in Tanger Med moet zijn. Daar de ferry op naar Barcelona. Aankomst voorzien in Barcelona op 23/05/17 om 23 uur.
Als we om negen uur vertrekken is het al 27 graden. Garmien heeft er geen enkel probleem me om mij moeiteloos uit de stad te loodsen. De Kees en Garmien een beter koppel bestaat er niet, laten we het maar op een trio houden want met de Tri heb ik ook zelden ruzie. Vandaag rijden we heel de dag door het Rifgebergte, het is een bergketen van ongeveer 350 km lang. Van de 350 km rijden we 275 km,en of het mooi was. Het Rifgebied bestaat niet allen uit gebergte maar, het bevat ook vlaktes geschikt voor landbouw. In de dalen, granen, kruiden, sinaasappelen en diverse soorten groenten. Wat hogerop staan er ontelbare olijfbomen. Om een goede indruk van dit gebergte te krijgen raad ik google aan er zijn prachtige professionele foto’s van het gebergte te vinden. Maar ik vind mijn foto’s eigenlijk ook wel mooi
Rond de middag is de temperatuur opgelopen tot een graadje of 35, ik heb even mijn koelvest aangehad maar dat is niet aangenaam onder mijn zomerjas. Door de rijwind die door mijn jas komt is het koelvest eigenlijk te koud. Als we dichter bij de zee komen en in het hoger gedeelte van de bergen rijden steekt er een felle wind op. Ik moet mijn rijstijl wat aanpassen want met die stevige zijwind is de Tri toch wel wat onstabiel, zeker in de bochten kan dit weleens verassend overkomen. En bochten zijn er maar genoeg, het asfalt is echter van perfecte kwaliteiten en de bochten zijn redelijk vloeiend. De bewolking die vanaf de kust komt binnen drijven raakt niet over de toppen van het Rifgebergte zodat we in prachtig weer blijven rijden. Het is dan ook vandaag weer heerlijk rijden. Ik durf gerust zeggen dat er vandaag van de 275 km die we gereden hebben geen kilometer saai was. Het klinkt misschien wat overdreven maar het is de pure waarheid. Er zit ontzettend veel kleurverschil in de diverse landschappen waar we door rijden, we passeren mooie dorpjes en prachtige steden.
Alleen de laatste 10 km zijn een hel wegens grootscheepse wegenwerken. De vrachtwagens veroorzaken enorme stofwolken op de opgebroken wegen, de auto’s rijden met mistlampen aan en ik heb voor alle zekerheid mijn dubbele richtingaanwijzers aangezet. Met momenten zie je geen hand voor ogen en regelmatig is het door steenslag rijden.
Als ik aankom in het super-de-luxe hotel zie ik eruit alsof ik een hele dag motorcross heb gereden. Stof, stof en nog eens stof mijn bezweet gezicht is amper te herkennen. De vriendelijke dame aan de receptie kijkt verschrikt op als ik opduik. Waarschijnlijk denkt ze aan een overval of iets dergelijks. Helemaal bezweet haal ik de verfrommelde reservering uit mijn zak en geef haar mijn paspoort om ze wat gerust te stellen. Ze bekijkt me eens, zegt niets en ik stamel iets van slechte wegen en stof. Precies of ze zal dat niet gezien hebben. Ze laat me een paar documenten tekenen geeft wat uitleg over de kamer en is blij dat ik de receptie verlaat. Ik kom op een prachtige kamer gooi mijn helm op het bed en ga in mijn bestofte motorkleren mijn bagage halen. Ik hoef de weg niet te zoeken want ik kan mooi het spoor volgen dat ik op de marmeren vloer heb achtergelaten. Ik sluip langs de receptie, iets mompelend over mijn bagage, ik krijg geen antwoord enkel een opgetrokken wenkbrauw. Als ik nogmaals langs de receptie kom met twee zwarte koffers die grijs zien van het stof zeg ik maar niets meer.
Als ik zou zeggen dat ik na deze rit zo fris als een hoentje ben aangekomen zou ik de waarheid verschrikkelijk geweld aan doen. Ik voel me als een oude uitgewrongen dweil, ik zweer bij mezelf dat ik na de douche niet meer van mijn kamer af kom. Lekker op mijn terrasje een sigaartje roken en de stad de stad laten, ze bekijken het maar. Na de verkwikkende douche denk ik er weeral anders over en maak toch een wandelingetje in de buurt van het hotel. Ik zit nogal ver van het centrum en aangezien Tétouan tegen een berg aangeplakt is kom ik niet in het centrum, ik heb echt geen zin om vandaag nog te gaan klimmen. Ik ga hier zeker terugkomen om deze stad fatsoenlijk te kunnen bezoeken. De Medina staat zelfs op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Er zijn talrijke monumenten die het bezoeken waard zijn onder andere het oude paleis, een fort en de oude stadsmuren.
We zitten nu ongeveer zeven km van de Westelijke Middellandse zee een 80 km van de Noordelijke Atlantische oceaan.
Morgen naar Tanger, ik ga mijn route wat verleggen zodat ik langs de Middellandse zee kom en langs de Ocea
Het begint misschien wel wat saai te worden maar ik heb vandaag weer heel goed weer (30 graden) en weer een prachtige rit. De eerste tien km rij ik op de inspiratieloze N8. Dat ben ik redelijk snel beu. Nadat ik ben gaan tanken en een koffie heb gedronken besluit ik dan ook om de kleinere wegen op te gaan zoeken.
Natuurlijk kom je dan op off road terecht. Na een paar km kom ik op de wegen die ik graag rij, verdwalen kan ik niet want elke weg komt terug op de N8. Wie mij een beetje kent weet dat ik dolgraag bochten rij, maar na 335 km van de ene naar de andere bocht rijden wordt zelfs voor de Kees tamelijk veel
Voor de rest kan ik alleen maar vertellen dat de rit zeer voorspoedig is verlopen en dat ik bij aankomst in Meknes 348 km op de teller heb gezet. Ontelbaar veel bochten dus best een vermoeiende dag gehad vandaag. Nu ik in Meknes ben krijg ik meer en meer spijt dat ik drie nachten in Marrakesh ben gebleven. Meknes heeft ook soeks en een groot plein maar het stikt hier niet van de drommen toeristen. Je kunt hier overal doorheen wandelen zonder dat je constant wordt lastige gevallen door verkopers van prullaria. Ook is deze stad veel opener, hier kun je tenminste adem halen. De volgende reis naar Marokko, die er zeker komt, zal heel anders gepland worden dan deze reis.
Ik slaap voor de eerste keer deze reis in een echte Marokkaanse rad. De foto’s geven een maar een beperkt beeld van deze mooie riad.
Morgen een rit naar Tetouan. Weer een tamelijke zware dag van 275 km met het nodige bochten werk.
