Gisterenavond na de lange avondwandeling nog een probleempje opgelost. Ik kom op mijn kamer en er zitten werkelijk honderden insecten tegen het plafond. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt dit ik hier vannacht zal slapen. Laat ik maar een paar woorden Frans krijgen en een beetje Engels maar dit probleem ga ik zeker uitgelegd krijgen. Het komt erop neer dat ik met veel excuses een super-de-luxe kamer krijg aangeboden, natuurlijk zonder meerprijs.

Heerlijk geslapen en goed uitgerust, vol goede moed de gordijnen open en ja wadde. Niks heldere hemel, niks zon zelfs geen wolken. Vandaag heb ik mist en een temperatuur van 14 graden niet echt aangenaam in zomerkleding op een motor. Nu ga ik echt niet te veel over het weer zeuren, maar als iemand het normaal vindt dat het half augustus in het zuiden van Frankrijk s ’morgens om acht uur 14 graden is in de mist laat het dan maar weten op de blog.

Ik neem alle tijd om te ontbijten want eerlijk gezegd zie ik het niet direct zitten om te vrekken van de kou op mijne goede trouwe kameraad de Tri. Hij pruttelt nooit tegen zaagt niet over het weer en rijdt altijd zolang ik hem drinken geef. Hij verdient dan ook zeker een paar foto's op de blog. Om negen uur is het al een graad of vijftien langer wachten heeft geen zin want er staat een rit van 268 km op het programma. Rond tien uur komt er de zon toch door, in een tik en een wip hebben we een heerlijke temperatuur van 24 graden en dit voor de rest van de dag.

De rit is een echte overgangsrit, niet veel over te vertellen. Mooi maar niet spectaculair, moeilijkheidsgraad om te rijden 0. Nu je valt niet van verveling in slaap zo erg is het ook weer niet. Als je echter thuis zit en je komt op het slimme idee om duizend km te gaan rijden om een stukje van de Loire te zien doe dan zeker het stuk tussen Roanne en Gien niet. Niet doen.

Voor mij kwam deze rit van vandaag goed uit. Na drie inspannende dagen was deze rit aangenaam ontspannend. We rijden afwisselend langs de Loire en het kanaal van de Loire. Ben dan ook diverse keren van de toer afgeweken om een sluisje te bezoeken en langs één van de vele kanalen te rijden. Geef de Kees sluisjes, bootjes en water en hij amuseert zich weeral zeker als daar nog een heerlijk zonnetje bij is. De Loire is ondertussen een mooie brede rivier geworden. Het valt op dat ook hier het waterpeil zeer laag staat.

Op het kanaal is veel pleziervaart, de meesten zijn huurboten, dat is er in de diverse sluisjes ook aan te zien. Alle sluisjes worden met de hand bediend, toch wel een karwei als er een boot of drie per uur gesluisd moet worden.

Rond 15u30 rijden we over een prachtige brug het mooie stadje Gien binnen de overnachtingsplaats voor vandaag.

Met al de omwegen die we gemaakt hebben zijn er vandaag weer 300 km op de teller gekomen.

Bij aankomst in het hotel een mooie verrassing gekregen van hotels.com. Een upgrade van de kamer naar een superieure kamer.

Morgen een ritje van 150 km. Er staat een bezoek gepland aan het kasteel van Chambord. Chambord is tevens het stadje waar we overnachten.

Vandaag geen verslag wegens genieten van het goede weer, uitgebreid lekker tafelen, een mooie lange wandeling langs de Loire en niet onbelangrijk op tijd gaan slapen.

Morgen weer een rit van 250 km.

Toch het verslag er nog opgezet.

Deze morgen een frisse start met 15 graden en een zware lucht. Het zal toch weer niet waar zijn zeker! Vandaag een echte bergrit van 336 km, een beetje onderschat zo zal blijken. Ik kan het niet genoeg herhalen, wat is het hier prachtig om te rijden. Mooie bergdorpjes waar de tijd is blijven staan, ontelbaar veel bochten en redelijke tot goede wegen.

Eerst een bezoek gebracht aan Pont du Diable een brug over de rivier Ardèche. Een jaar of twintig geleden hier ook geweest, toen was de Ardèche nog een mooie woeste rivier. Vandaag is deze rivier op heel veel plaatsen opgedroogd en rest er nog slechts een begroeide uitgedroogde rivierbedding. Heel jammer maar het is zo. Er is nog bezoek op de brug, met alle plezier nemen ze een foto van deze mooie jongen.

Hierna koersen we door de bergen richting bron van de Loire, het is nog steeds zwaarbewolkt maar er valt geen druppel regen. Erg snel gaat het niet na een uur rijden staan er 48 km op de Tri. Dat belooft voor vandaag. Rond de middag hebben we de bron bereikt. Althans ze hebben hier een monumentje gezet waarop staat dat het de bron van de Loire is. Ik heb er grote twijfels bij dat het zo is. Een collega motorrijder is zo vriendelijk om de foto te nemen bij de bron van de Loire. Via prachtige landschappen en mooie wegen rijden we de Ardèche uit om aan het doel van deze reis te beginnen namelijk de Loire volgen. Met een lengte van 1.012 km is de Loire de langste rivier van Frankrijk.

Ik heb ergens gelezen dat de eerste honderd km van het dal van deze rivier niet zo speciaal is. Volgens mij heeft de schrijver van dat artikel langs een andere rivier gereden want als we aan de Route des Gorges de La Loire beginnen kan ik alleen maar zeggen dat het hier prachtig is. Fantastische dorpjes, een wegdek om u tegen te zeggen en een heerlijk zonnetje. Als er hier en daar toch een saai stukje is nou saai je, moet al een grote kniesoor zijn om hier saaie stukken te vinden, dan kan je je eigen te pletter amuseren met de heerlijke bochten die voor je wielen worden geschoven.

Een rit van 336 km in detail beschrijven is onbegonnen werk ik hoop dan ook dat een selectie van de foto’s een beeld geven van de rit van vandaag.
Acht uren onderweg waarvan zeven uren effectief gereden. Zeven uren in uiterste concentratie op bochtige wegen is best vermoeien. Eigenlijk was de rit van vandaag toch wel te lang, duizelend van de bochten die er genomen zijn kom ik doodmoe in het hotel aan.
Ík verlang hevig naar een douche maar dat valt wel even tegen. Er is geen reservatie te vinden op mijn naam terwijl de kamer al afgerekend is. Hallo Hotels.com hoe zit dat hier? Een half uur aan de telefoon was er nodig om het geregeld te krijgen.

Zodra ik op de kamer kom is er dan eindelijk de regen waar ik heel de dag bang voor ben geweest. Een hevige bui die een half uurtje duurt. Na de bui is het weer prachtig weer geworden.

Morgen een rit van 268 km door het mooie dal van de Loire. De overnachting is voorzien in Gien

Na een zeer goed ontbijt vertrekken we onder een heldere hemel voor toch wel een zware rit van 475 km. Al redelijk snel rijden we door Bourgogne tussen de druivelaars. Niet over de onverharde weg die op de foto staatnatuurlijk. Rond de middag komen we in Clermont Fernand aan en is het tijd voor de soep. Het gaat als volgt; Hallo mevrouw, voor mij soep a.u.b. Soep meneer, hebt u ergens pijn, bent u misschien onderweg gevallen of ontsnapt uit een instelling. Euch nee toch niet. Hoe komt u er dan bij om soep te vragen bij een temperatuur van 30 graden? Niet aan gedacht doe maar een pannini met kip en kaas en een goeie hete koffie.

Na de lunch moeten er nog 200 km gereden worden. Langzaam aan veranderd het landschap en komen we in een bergachtige streek, we gaan tot een hoogte van 1.200 m. De Try rijdt heerlijk en we leven ons eens goed uit in de talrijke bochten. Wat kan motorrijden toch fantastisch zijn.

Als we de Ardèche naderen beginnen we ingesloten te raken door dreigende wolken. In de verte zie ik regelmatig bliksemflitsen. Stoppen en toch maar een regenjas aangetrokken. Geen tien minuten later klettert de regen tegen mijn scherm. De temperatuur zakt van 29 graden naar 17 graden. In een mum van tijd staat er 3 tot 5 cm water op de weg. Er wordt een kwartiertje met dicht geknepen billen gereden. Stoppen heeft geen zin want er zit absoluut geen beweging in de bui, die kan hier nog uren blijven hangen. Met een motor door donder en bliksem rijden is weer eens wat anders. Na een half uurtje is het ergste voorbij.

Als er nog acht km gereden moet worden is het weer van dat. Hagelstenen en felle regen donder en bliksem echt bangelijk. Gelukkig zit ik juist in een dorpje en kan ik in een café gaan schuilen. Uiteindelijk ben ik om 16u in Thueyts. Een mooi dorpje aan de Ardèche. Het weer is opgeklaard en na de douche kan er in de korte broek gewandeld worden. Er zijn hier diverse uitgezette wandelingen maar zeker geen gemakkelijke. Jammer dat ik morgen hier weeral weg ben.

Wat is het hier een prachtige streek. Regen of geen regen ik amuseer me te pletter en de dagen vliegen voorbij. Tijdens de verkenning van het dorp een fijn restaurantje gevonden waar ik een heerlijk avondmaal krijg voorgeschoteld voor een zeer democratische prijs.
Leven als God in Frankrijk het bestaat echt.

Morgen nog één keer een zware rit van ongeveer 300 km. We zoeken dan de bron van de Loire. De overnachting is in Roanne.

Heel ontspannen vertrokken deze morgen. Ontbijten, krantje lezen koffers inpakken en rond halfacht vertrokken. Het is nog tamelijk fris maar met de voering in mijn zomerjas is het goed te doen. Aangezien ik naar het zuiden rij en ik weer heel optimistisch ben zitten er geen truien, geen hemden met lange mouwen geen dikke kousen in de koffers. Ik ga er gewoon vanuit dat ik nu eindelijk eens een reisje zonder slecht weer zal krijgen. Toch wel voor alle zekerheid neen regenjas ingepakt 

Na de dagelijkse files op de Antwerpse en Brusselse ring te hebben verteerd wordt de cruise control op de wettelijke snelheid gezet en snorren we richting Ardèche. Wat is het plezant als je de temperatuur langzaam maar zeker graadje voor graadje ziet stijgen op de thermometer. Als we Wallonië binnen rijden zitten we aan 18 graden.

Het weer is uitstekend en ik zit comfortabel in het zadel, na tweehonderd km snelweg heb ik het hier dan ook wel gezien. Ik schakel op de gps de tolwegen en snelwegen uit en laat Garmien een nieuwe route berekenen. Ik ga er vandaag eens een echte motordag van maken. De nieuwe route is maar een 50 km langer maar in tijd komt er toch wel een paar uur bij. We blijven op de A2 tot we aan de Franse grens zijn. En inderdaad er zijn weer grenzen in Europa. Het gebouw van de douane en politie is terug bemand. Er zijn wegversperringen gezet, het vrachtverkeer wordt gescheiden van het personenvervoer. Er staat een file van een kwartiertje en er wordt streng gecontroleerd zeker bij de chauffeurs met een donker uiterlijk. We zijn jaren terug in de tijd gegaan en de vraag is wanneer zal het weer normaal worden.

In Valenciennes verlaten we de snelweg en rijden we via D en N-wegen naar Montargis de bestemming voor vandaag.
Rond de middag zien we Laon liggen een mooie stad die op een heuvel is gebouwd. Het is heerlijk rijden hier, mooie afwisselende landschappen. Hier en daar wel eens een saai stuk maar ik rij liever hier een saai stuk dan dat ik voor de honderdste keer de Noorderkempen route rij of nog maar eens koffie ga drinken op de boulevard van Vlissingen.

Rond 16 u zijn we in Montargis, we hebben 533 km op de teller staan. Acht uur en drie kwartier onderweg waarvan ongeveer zeven uur effectief gereden. Bij aankomst is het 30 graden, echter geen probleem op de kamer waar de airco de temperatuur goed onder controle heeft.

Morgen een rit van 475 km de overnachting is in Thueyts we zitten dan midden in de Ardèche vlakbij de bron van de Loire.

Het weerbericht geeft tot zaterdag fantastisch weer.

Na het matig diner(alhoewel de paté was overheerlijk) en omdat het hier een echte heerlijke zwoele zomeravond is ben ik een uurtje gaan wandelen. Een mooie wandeling langs het canal de Briare en de rivier Le Loing. Het wandelpad loopt tussen de rivier en het kanaal.

De Tri staat startens klaar. Nog één nachtje slapen en we zijn weer vertroken. Overmorgen zou ik in de Ardeche moeten zitten om de bron van de Loire te ondekken. Als ik nu geen goed weer heb weet ik echt niet meer waar nog naar toe te rijden en wanneer.

Natuurlijk is ook deze trip weer te volgen op de blog. Verschillende mails gekregen om wat meer informatie over hotels en de toeren te geven. Natuurlijk ga ik daar mijn uiterste best voordoen

Reaties zijn natuurlijk altijd welkom.

Om de verslagen van deze reis te volgen klik in de lijst categorieen (rechts boven) op: 2016 Loire van bron tot monding.

Om 14u15 kunnen we aan boord, het is prachtig weer en op dek acht is het genieten van de zon en het gadeslaan van het laden van de ferry. Rijen voertuigen worden deskundig in het vaartuig geloosd mooi om te zien. Stipt om 15u30 zijn we vertrokken voor een overtocht van een uurtje of twintig.

Toch maar pillen genomen, de Ierse zee is zeer woelig en de ferry rolt en stampt dat het een lust is. Na een goed avondmaal nog een uurtje naar een optreden gaan kijken en gaan slapen. Ik wil uitgerust zijn voor de rit van 685 km die morgen op het programma staat.

Ondanks de woelige zee heerlijk geslapen. De zee is een stuk kalmer geworden en het is prachtig weer. Na een goed ontbijt nog even het dek op voordat de motorkleren worden aangetrokken. Als Cherbourg in zicht komt is het tijd om in te pakken en de motorkleren aan te trekken. Nog een foto van de ferry die langzaam tegen de kade manoeuvreert en het cardek 4 gaan zoeken waar de Triumph de nacht heeft doorgebracht. Het ging allemaal wat moeilijk om van boord te geraken . Op dek acht wordt iedereen tegengehouden, enkel de passagiers die op cardek 3 moeten zijn mogen door. Het is een geroep en geschreeuw om het in goede banen te lijden. Ik heb toch al op redelijk wat ferry’s gezeten maar dit nog niet meegemaakt. Uiteindelijk mogen we naar dek vier, daar aangekomen is het al zweten geblazen met de motorkleren aan. Na een tiental minuten komt er beweging in de rijen auto’s die naast de motors staan. Het cardek staat barstens vol en het is bloedheet met een geweldige stank van de startende auto’s. Normaal wordt er tijdens het ontschepen eerst ruimte gemaakt voor de motors zodat die naar buiten kunnen. Deze keer beslist de pipo die het verkeer regelt om eerst al de voertuig te laten vertrekken en de motoren te laten wachten. Na twintig minuten wordt er hier en daar wat commentaar gegeven en stapt een Italiaan naar die pipo om die met allerlei gebaren wijs te maken dat dit zo niet kan. Uiteindelijk komt er een collega van die pipo zeggen dat hij eerst de motorrijders moet doorlaten. Na meer dan een uur kunnen we eindelijk om 11u45 van de ferry af.

De 685 km naar huis zijn voorspoedig verlopen, rond 19u30 staat mijn trouwe maat op stal met 4.029 km meer op de teller dan zestien dagen geleden. Eind van deze maand wordt hij drie jaar en er staan 72.629 km op de teller. Elke kilometer met plezier gereden en zonder één technisch probleem.

De volgende morgen word ik wakker met het bekende geluid van kletterende regen tegen het raam.

The Wild Atlantic Way is zeker de moeite om te rijden. De wegen zijn smal bochtig en de kwaliteit is matig tot slecht. Hier en daar wordt wel aan de wegen gewerkt. Er is een groot verschil van landschappen tussen het zuiden en het noorden. Het noorden is tamelijk ruig terwijl het in het zuiden allemaal wat lieflijker is. Maar, het is Ierland en dus regen. Toch zou ik deze route ooit nog eens willen rijden van het zuiden naar het noorden. Je rijdt dan altijd langs het water en hebt toch weer andere vergezichten.

Maar voorlopig heb ik het wel gezien in de noordelijke landen zoals Ierland,Schotland en Noorwegen. De volgende reis zou ik graag eens rijden met de zon als gezelschap. Waarschijnlijk gaat het Frankrijk worden met name de Loire afrijden van bron tot monding.

Wakker geworden van het getuf van een bootje dat over de rivier vaart, zalig. Na een goed ontbijt is er nog tijd voor een wandeling door het stadje. Een bezoek aan een glasblazerij is mooi meegenomen. Ook het bezoek aan het Waterford Cristal museum is de moeite waard. De prijzen die bij de kunstwerken staan zijn niet direct voor mijn portemonnee maar het is wel mooi.(toch maar niets gekocht) De koets met de vier paarden is te koop voor € 40.000,00. Btw wel inbegrepen.

Na de wandeling is het tijd om te vertrekken we moeten ten laatste om 14 uur in de haven van Rosslare zijn voor de overtocht naar Cherbourg. De overtocht wordt verzorgd door de Irisch Ferries. We varen met de Oscar Wilde.
Motor ingeladen , starten en de zon verschijnt. De Ieren zullen blij zijn dat de Kees vertrokken is kunnen ze van het goede weer gaan genieten. Het Waterford Marina hotel is zeer aan te raden. Ruime kamer, goed restaurant en een zeer goed ontbijt. Goed gelegen bij het oude stadscentrum van Waterford.

Na een veertig tal kilometers brengt een veerboot ons over de mooie rivier Shannon. Naar het schijnt is deze rivier de grootste van Ierland. Rond 13u30 komen we in de haven aan, geen problemen bij de paspoortcontrole. en we voegen ons bij bonte verzameling van motorrijders die er al zijn. Allerlei nationaliteiten, Italianen, Duitsers, Fransen een Oostenrijker en één Belgische nummerplaat.(die van mij)

Mijn trouwe kameraad die nooit de moed opgeeft en in alle weersomstandigheden paraat is staat ook deze morgen enigszins triestig in de regen te wachten tot hij kan vertrekken. Inderdaad de regen komt weer met bakken naar beneden en er staat een felle wind met windstoten tot 70 km per uur. Dit is niet het weer om meer dan driehonderd km over smalle bochtige wegen te gaan rijden. Ik laat Garmien dan ook een andere route berekenen en sla het laatste stuk van The Wild Atlantic Way over. Eigenlijk is dat niet zo erg want dit stuk heb ik in 2002 met mijn Limburgse motormaat Theo al gereden.

Tegen de wind en regen inbeukend zijn we rond half drie in Waterford voor de laatste overnachting in Ierland.
Eindelijk nog eens een hotel, en dan nog met een mooi uitzicht op de rivier Suir.Na veertiern dagen B&B een veraseming. Ik weet dat er talrijke mensen zijn die graag overnachten in een B&B maar mijn ding is het toch niet. De volgende reis zal terug een hotel reis worden daar ben ik nu al zeker van. Als dat weer een reis zou worden met regen dan denk ik eraan om maar tuinier te worden in mijne hof, dan kom ik buiten wanneer ik wil maar zeker niet in de regen.
Bij gebrek aan foto’s en een verslag over deze rechtstreekse rit naar Waterford geef ik maar een beetje geschiedenis over deze stad.

De stad Waterford werd in 914 gesticht door de Vikingen en is hiermee de oudste stad van Ierland, nu wereldberoemd om zijn kristal. De County Waterford heeft echter veel meer te bieden dan alleen maar geslepen glas. Met zijn ideale mix van bergen, stranden en stads vertier (behalve op zondag) is deze een uniek stukje Ierland. Met zijn schitterende ligging aan de zonnige (ha ha ha) zuidoost kust zijn de stranden een van de aantrekkelijkste punten. Populaire bezienswaardigheden zijn: het Dungarvan Castle gebouwd in 1185 aan de rivier Colligan, De Waterford Crystal fabriek (ga ik morgen bezoeken) en het Waterford Treasures museum waar een uitgebreide collectie van zeldzame kunstvoorwerpen te bewonderen zijn.
Amai, nu ben ik echt wel de culturele toer opgegaan.

Morgen ten laatste om 14 uur in de haven van Rosslare inchecken voor de overtocht naar Cherbourg. Aankomst in Cherbourg dinsdagmorgen rond elf uur. Dan een ritje van 685 km en we zijn weer thuis.
Beste lezers, profiteer nog van het mooie weer in België want als de Kees terug in het land is zal de regen daar heel waarschijnlijk ook zijn.

Gisterenavond is het dan toch nog redelijk weer geworden. Ik profiteer hiervan door een wandeling naar het stadje te doen. Onderweg kom ik er achter dat ik mijn sigaartjes vergeten ben. Aangezien ik geen zin heb om terug te gaan besluit ik om een pakje sigaretten te kopen. Amai mijn oor, viel dat even tegen, €10,90 voor een pakje met 20 sigaretten. Dus Armin, als je ooit naar Ierland zou gaan hang dan maar een aanhangwagen aan je motor anders gaat dat niet goed komen.

Vanmorgen het vertrek weer maar eens uitgesteld wegens gietende regen en harde wind. Rond half tien is het min of meer droog en de hoogste tijd om te vertrekken. We rijden direct over de ring van Kerry een bekende toeristische route in Ierland. Helaas is er door de mist die hier hangt niets te zien van de vergezichten die we regelmatig tegenkomen. Zolang we beneden blijven gaat het nog maar zodra we wat klimmen rijden we letterlijk de laaghangende bewolking in. Ik heb dan ook maar één foto van een vergezicht om te laten zoen in wat voor weer we hier rijden.

Rond de middag klaart het wat op, ondertussen rijden we op de ring van Beara en kan de lunch op een terras in het zonnetje genomen worden. Zelfs met een mooi uitzicht. Persoonlijk vind ik de ring van Beara een stuk mooier dan de ring van Kerry. De bussen met toeristen komen hier niet wegens te smalle wegen en het is er ook een stuk minder druk met de personenwagens. We rijden door prachtige dorpjes waar de huisjes netjes in diverse verschillende kleuren geschilderd zijn. Er hangt hier ook nog wel wat mist maar veel minder dicht dan op de ring van Kerry.

Na deze ring gaan we richting Dursey Island, een eiland dat men alleen kan bereiken door middel van een kabelbaantje. Volgens de reisgids de enige kabelbaan ter wereld die over de Atlantische Oceaan gaat. Om het kwartier vertrekt de gondel, een retourtje kost € 8. Zeker de moeite om dit te doen als je hier in de buurt bent. Op dit ogenblik wonen er nog zes personen permanent op het eiland. Je kan er een prachtige wandeling maken. Het kabelbaantje is open tot 19 uur.
Na het bezoek aan dit eiland is het nog een veertig tal mooie tot zeer mooie kilometers rijden naar Adrigole waar de overnachting voor vandaag is gereserveerd. Helaas heb ik hier geen foto’s van wegens problemen met het toestel.(deze problemen zijn ondertussen opgelost).

Morgen naar Waterford voor de laatste nacht in Ierland.

Het ziet er goed uit deze morgen als ik een foto neem van de B&B. Regenkleding blijft dan ook in de koffer. Bij de foto van de viser staat het logo van The Wild Atlantic Way die heel de route perfect aan geeft.

Na vijftig kilometer gaan we de ferry op die ons over de vier kilometer brede rivier Shannon (grootste rivier van Ierland) vaart. Als we aan de overkant aankomen begint de miserie. Regen, een gps die van geen kanten haar wek doet en nog wat mist er bovenop. Wat één van de mooiste ritten moest worden valt letterlijk en figuurlijk compleet in het water. Het duurt meer dan een uur dat ik eindelijk in de gaten krijg wat er aan de hand is met de gps.

Eenmaal als we op de goede weg zitten naar het schiereiland Dingle begint het weer steeds slechter te worden. Bij mijn motormaat Theo zal waarschijnlijk een lichtje gaan branden als het over Dingle gaat. In 2002 hebben we hier de Corner pass gereden in zeer dichte mist en eigenlijk geen bal gezien van het blijkbaar mooie schiereiland. Het is niet te geloven maar ik rij nu anno 2016 in precies dezelfde weersomstandigheden. Gietende regen en een dichte mist op de Connerpas.

Na de afdaling heb ik er mijn buik van vol en laat het laagste stuk van de rit op Dingle voor wat het is. Er is niets te zien van de vergezichten wegens de mist en de regen blijft gestaag vallen.
Bij het verlaten van het schiereiland komen we op de Ring of Kerry een populaire toeristische rondrit in Ierland. Ook hier is jammer genoeg ban de vergezichten weinig te zien wegens de laaghangende wolken.

Als we in het stadje Killorglin aankomen waar we overnachten is het je raad het nooit nog altijd aan het regenen. Wat een klote dag ,zelfs de ontvangst in de B&B trekt op geen botten. Koel en afstandelijk, op de kamer geen koffie of thee faciliteiten wat nochtans in Ierland redelijk normaal is.

Tussen twee buien door het stadje in voor een heerlijke maaltijd. Het is me niet gelukt om droog terug aan te komen laat staan om hier nog een wandeling te maken. Mijn voorband was nog het beste vandaag, die geeft geen krimp en plakt aan de baan ook met dit regenweer.

Morgen naar Adrigole, we rijden nog een stuk over de Ring of Kerry en een stuk over de Ring of Beara. Ook staat de Healy Pass op het programma. De weersvooruitzichten voor morgen zijn buien.

Een goede nachtrust, een goed ontbijt, zon en een harde voorband beter kan de dag niet beginnen.
B&B uitbater heeft een motorservices in de buurt gevonden. Volgens de site reparatie van alle merken specialisatie Harley.

Na het ontbijt ga ik dan op zoek naar een nieuwe voorband. De Harley specialist kan ik niet direct vinden maar ik kom wen bij een bandencentrale uit. Dat valt mee denk ik, en zwierig rij ik de Try de parking van de centrale op. Ik leg het probleem uit en krijg dan een ongelofelijke opmerking. We kunnen je wel helpen als je zelf gereedschap kunt geven. Hoezo gereedschap, jullie hebben wel banden maar geen gereedschap om en voorwiel te demonteren. Ik bedank ze hartelijk en ben weg hier.
Bij een garage zouden ze mij kunnen helpen maar ze moeten een band bestellen , die zouden ze misschien morgen kunnen hebben. Geen optie voor mij.

Uiteindelijk vind ik de Harley specialist met zijn prachtige website PTH motorservices. Een heel vriendelijke joviale uitbater die zelf ook motor rijdt. Maar banden, neen die heeft hij niet kan er wel één bestellen maar dat duurt wel een paar dagen.
Rond half elf ben ik terug bij de B&B met nog altijd een keiharde band. Inpakken en wegwezen en maar zien hoe het af zal lopen.
Na een uurtje rijden zitten we in de Burren en rijden door mooie beschermde landschappen. Honderden kilometers muurtjes zijn er hier te zien in de weilanden en langs de wegen. De soeppauze wordt een theepauze met gebak in een mooi aangeklede Thea-room.
Onder een strakke blauwe lucht rijden we verder door de Burren naar de Cliffs of Moher. Eindelijk eens nat van het zweten. Het is prachtig weer, de stranden en terrassen zijn bezet. Eindelijk een zomers gevoel.

Langs een zeer mooie kustweg rijden we naar de Cliffs. In 2002 ben ik hier geweest met Theo en André, wat is dat hier veranderd en commercieel geworden. Grote aangelegde parkeerpleinen, inkom betalen, diverse winkeltjes en een groot bezoekers centrum. Ook hier staat in een folder vermeld dat de Cliffs de meest bezochte bezienswaardigheid van Ierland is. Volgens mij zijn hier alle bezienswaardugheden de meest bezochte;

Na dit bezoek is het de hoogste tijd om naar de B&B te rijden. Toch kan ik, het niet laten om te stoppen bij een groepje muzikanten die op straat Ierse liedjes aan het spelen zijn. Een geweldige sfeer is het hier wel.
Tamelijk laat in de B&B aangekomen, deze ligt echt wel ver van alles afgelegen en is te bereiken langs een slecht stuk weg. Een restaurant is hier dan ook in geen velden of wegen te bekennen. Ook dit is vandaag geen probleem. De uitbaatster van de B&B speelt zonder probleem voor taxi. Na het eten een wandeling langs het haventje, telefoon naar de B&B voor de taxi en het is weeral bedtijd.

De voorband rijdt als nieuw en de weersvoorspellingen is voor morgen uitstekend.
Morgen rijden we door de streek van de Shanon naar Killorgin.

Gisteren een mooie zonnige dag zonder motor, vandaag regen en een houten kop met motor. Een wereld van verschil. Ondanks de korte nacht op tijd aan het ontbijt zodat er rond 8u30 gestart kan worden in regenkleding.
Vandaag door de Connemara een provincie die zeer dun bevolkt is en met enorme uitgestrekte lege gebieden. Op de schrale gronden wordt er nog turf gestoken.
Af en toe rijden we door bergen alsof we in Oostenrijk rijden door de lage bewolking zijn de bergtoppen niet te zien. Na de soeppauze stopt het eindelijk met regenen, het blijft zwaar bewolkt met veel wind.

Als er nog een kilometer of vijf moet gereden worden voordat we bij de B&B zijn is er opeens een vreemd geluid aan het voorwiel van de motor. Ik stop en tot mijn grote verbazing (mijn verbazing was zo groot dat ik er niet aan gedacht heb om er een foto van te maken) zie ik dat er een schroef in de voorband zit waar een ijzeren beugeltje aanhangt. Het is niet mogelijk om zo verder te rijden. Ik trek dat ding uit de band en zie twee kleine gaatjes in de groef van de splinternieuwe band zitten. Dikke miserie, uit het verleden weet ik dat het bijna onmogelijk is om twee pluggen zo dicht bij elkaar in de band te krijgen.
De eerste plug geeft weinig problemen, de tweede is er met geen geweld in te krijgen. Ik met twee luchtpatronen krijg ik de band hard genoeg om even te rijden.

Na vijfhonderd meter moet ik bij een benzine station al terug lucht in de band pompen . Er zat nog 0,8 bar in en dat is bitter weinig als je een rotonde moet oprijden. Na nog twee keer gepompt te hebben ben ik bij een garage aangekomen. Ik leg mijn probleem uit en krijg te horen dat er een kilometer of vijftig terug een motorservices is waar ze de band kunnen vervangen. Ik kan daar onmogelijk naar toe rijden met een band die om de vijfhonderd meter moet opgepompt worden. Met handen en voeten leg ik uit dat er nog een gaatje in de band zit en of er geen mogelijkheid bestaat om er nog een plug in te steken. Hij ziet het niet zitten maar wil het wel proberen. Met de dunste plug die hij kan vinden lukt het om de band dicht te krijgen.

Ondertussen is het te laat geworden om nog een nieuwe band te laten monteren. Onder de zoveelste regenbui rij ik de laatste vier kilometer naar de B&B. Het is dan 18u30 en de regen valt met bakken uit de hemel.
Na de douche staat het nog flink te regenen en zie ik het absoluut niet zitten om in dit weer een restaurant te gaan zoeken. De B&B uitbater stelt voor om een Pizza aan huis te laten leveren. Het smaakte best goed.

We zien morgen wel wat het gaat worden met die klote band.

Een echte rustdag vandaag in Westport. Laat uit bed, en op het gemakje ontbijten. De B&B uitbater heeft een goede tip voor een wandeling in Westport en ik besluit om de motor een dag op stal te laten staan. En niet onbelangrijk? het is heerlijk weer vandaag.
De wandeling is inderdaad de moeite en wordt afgesloten met een eerste Irisch Coffee op deze reis. Het zal de laatste niet zijn vandaag.

Na het avondeten een pub met livemuziek bezocht en aan de Guinness begonnen, nog altijd een heerlijk biertje, de Irisch Coffee in de pub is ook goed te doen. Rond een uur of tien is het stilletjes aan tijd om naar de B&B te wandelen.

Op weg naar de B&B kom ik voorbij een pub waar prachtige muziek gespeeld wordt. Toch maar even binnen gaan. Een prachtige pub met een geweldige sfeer, de ene na de andere halve liter Guinness loopt naar binnen alsof het water is? Er wordt gezongen dat het een lust is ik zou me zowaar een echte Ier gaan voelen.
Het komt erop neer dat de rustdag een fantastische lange dag is geworden en een zeer korte nacht. Ik ben na deze korte nacht dan ook met een flinke kater opgestaan.

Morgen door de Connemara naar Galway

Het is weer kloten vandaag, ik kan het woord nog amper schrijven zonder ziek te worden maar het is weer volop aan het regenen. Een uur wachten is niet voldoende dus vertrokken met regen. De stranden zijn leeg op een paar enkelingen na die met winterjassen aan de wind en regen trotseren. Na een kilometer of twintig is het niet meer te doen. We stoppen in het dorpje Cliffony om in een bar te schuilen. Als de regen wat minder is geworden een paar foto’s van het haventje nemen en vertrekken want het ondertussen als een uur of elf.

Nog een mistige foto aan de kust getrokken en dan weer maar gaan schuilen in en pottenbakkerij. Er zijn nu amper zestig km gereden van de 240 die gepland waren. Aangezien het blijft regenen en de tijd toch te kort wordt om deze rit van het www te rijden wordt de gps om een route gevraagd die rechtstreeks naar de B&B gaat. Om 15u30 komen we dan ook in Westport aan waar we twee nachten verblijven.

Het ergerlijke van het weer hier is dat het tegen de avond goed opklaart en er geen druppel regen meer valt. Zo ook vandaag bij aankomst in Westport is het gedaan met regen. Dan maar een wasje doen, douchen en gaan eten. Na het eten toch nog wat geprofiteerd van het goede weer met een wandeling in Westport. Meer kan ik over vandaag absoluut niet vertellen.

Morgen een rustdag, misschien goed weer voor een rit door de Connemara, misschien minder goed weer om een wandeling rond Westport te doen, misschien slecht weer om heel de dag op de kamer te zitten. Ik zal het wel zien zodra ik mijn ogen morgenochtend open heb.

Donkere wolken boven de B&B maar de temperatuur is goed en het is droog. Het ontbijt is hier fantastisch evenals de ontvangst bij het inchecken. B&B Sonas in Carrigart is zeker een aanrader.

Vandaag de tweede rit op The Wild Atlantic Way die perfect wordt aangegeven door zeer duidelijke borden in beide richtingen. De vergezichten en/of speciale bezienswaardigheden worden ook perfect met borden aangegeven. In principe kan heel de route gereden worden zonder gps of landkaart.
De rit van vandaag is niet zo spectaculair als gisteren, we rijden door het gedeelte zonder kliffen maar wel door een mooi afwisselend landschap. En niet onbelangrijk de zon is ook van de partij.

We rijden over smalle bochtige wegen door landschappen die aan Oostenrijk doen denken. Afwisselend rijden we langs mooie stranden en door uitgestrekte eenzame turfgebieden.
In het dorpje Clencolmcille dat pal op de www route ligt een stop ingelast om een Woolfarm te bezoeken. Er staan prachtige weefgetouwen en een paar mooie oude spinnenwielen.
Na dit bezoek gaan we over de Glengesh Pass waar op een parking met een prachtig uitzicht geposeerd wordt.

Via de havenstad Killybegs naar het gezellige stadje Donegal. Donegal betekent ‘fort/burcht van de vreemdelingen’, want de stad is genoemd naar de Vikingen die hier ooit een vestiging bouwden. De plaats fungeert als een ware toegangspoort tot de regio en is bijgevolg heel toeristisch. Nadat hier het avondeten is genomen gaat het richting B&B The Gap Lodge.

Ook de ontvangst in deze B&B is zeer hartelijk. Na het inchecken en de douche geeft de gastvrouw de raad om een mooie pub in de buurt te bezoeken. Het is maar een paar minuten rijden, aangezien ik absoluut geen zin heb om terug de motor op te kruipen stelt ze voor om me met de auto naar daar te brengen. Zonder dat ik er nog maar even over kan nadenken staat de auto al klaar, instappen en wegwezen. Onderweg zit ik nog wat te pruttelen hoe ver het wel ik en hoe ik terug moet komen. Geen probleem zegt ze, terwijl ze aan honderd km per uur naar de pub rijdt. Als je daar bent en je wilt terug gaan vraag je het maar aan één van de klanten dat je naar de B&B moet. We arriveren aan de pub, ze laat me uitstappen en is verdwenen. Mooie pub lekkere Guinness en drie klanten. Eer ik mijn Guinness op had waren de drie klanten ook verdwenen. Het gevolg was een mooie wandeling terug naar de B&B. Onderweg kan ik een mooie foto trekken van de B&B

Morgen naar Westport, we zitten dan in de Connemara voor een verblijf van twee nachten in een B&B.

Het verslag voor vandaag is snel geschreven,
REGEN

Wakker worden en de regen horen die tegen de ramen klettert, het begint voor mij een te bekend geluid te worden. Gelukkig ben ik nogal een redelijke dwarskop anders zou een mens er moedeloos van worden en de eerste ferry terug naar huis nemen. Maar als de Kees in zijn kop heeft gestoken dat hij The Wild Atlantic Way gaat rijden dan gaat hij die ook rijden. Vandaag dus ook gereden ondanks een stormachtige wind en kletterende regenbuien. Eer ik de moed had om te vertrekken was het wel al 10u30.

Natuurlijk blijf ik geen uren aan een stuk op een kamer zitten te kniesoren. Motorkleren aan en Londonderry in om de muurschilderingen gaan bekijken die er aangebracht zijn na Bloody Sunday. Op een van de muurschilderingen staat een schoolmeisje afgebeeld. Het is het veertienjarige schoolmeisje Annette McGavigan. Ik citeer het opschrift ’’Shot dead by the Britisch Army’’ 6 september 1971. Daar wordt je toch wel even stil van, dan moet je blij zijn dat je in de regen kunt rijden, enige relevatie is hier dan ook wel van toepassing. Dus vanaf nu gaat de Kees niet meer zeveren en zagen over regen.

Zoals gezegd om 10u30 vertrokken en redelijk snel komen we het bord tegen dat ons welkom heet op The Wild Atlantic Way. Jammer dat het op een plaats staat waar je geen gelegenheid hebt om de motor aan de kant te zetten en er een foto van te nemen.
Regen of geen regen het is zeer zeker de moeite hier te rijden. Het is wel geconcentreerd rijden want de wegen zijn smal, bochtig en zeiknat. De vergezichten zijn mooi tot zeer mooi.
Door de weersomstandigheden zijn het wat minder foto’s geworden in aantal dan gewoonlijk maar ik denk dat dat de volgende dagen wel zal veranderen. Ooit zal het weleens beter weer worden en ik heb nog een paar duizend km Atlantic Way te doen.

In Carrigart een Fisch and chips gegeten als middagmaal en dan naar de B&B die nogal afgelegen ligt maar wel met een prachtig uitzicht. Een afgelegen B&B heeft natuurlijk wel het nadeel dat je voor het avondeten terug op pad moet met de Try. Aangezien ik dat absoluut niet zie wordt het noodrantsoen aangesproken zijnde een paar droge voedzame koeken.

Morgen naar Donegal. Onderweg zijn er een paar bezoeken aan bezienswaardigheden gepland.

Achter de foto's van deze rit de foto's van Bloody Sunday

Een regenachtige morgen gebruikt om de muurschilderingen in Londonderry te fotograferen.

Ook deze morgen is de zon van de partij, maar ook vandaag is het weer maar voor een uurtje. Het zal heel de dag afwisselend buien en zon worden.

Rond de middag, we hebben dan heel de voormiddag over de prachtige Causeway Coast Route gereden komen we bij de Giant’s Causeway aan. De Giant’s Causeway is een rotsformatie aan de noordoostkust van Noord- Ierland, die bestaat uit zo’n 40.000 basalt-zuilen. Deze locatie is naar het schijnt de meest bezochte toeristische attractie van Noor-Ierland.

We rijden voorbij mooie stranden, grote campings en parken met vakantiewoningen. Door het bar slechte weer is het hier overal heel stilletjes. Het weer is dan ook tamelijk grillig. Als de zon schijnt halen we 15 graden, tijdens de talrijke buien hebben we nog 9 graden. Dit alles gaat gepaard met een stevige westenwind.

Onder de zoveelste bui komen we in Londonderry aan. Er is niemand aanwezig in de B&B maar na een paar telefoontjes is dit opgelost. Londonderry had ik me heel anders voorgesteld een beetje achteruit gesteld en verpauperd. Dit is absoluut niet het geval. Het oude ommuurde stadsgedeelte is prachtig. Een wandeling over de Peace bridge is natuurlijk een must. Door heel Derry wordt je herinnert aan Bloody Sunday hier en daar wel indrukwekkend.

Morgen naar Carrigart, de eerste rit over de Wild Atlantic Way.