Vandaag een rit naar Ullapool, er hangt een zware bewolking maar het is droog. Er staat nog wel een felle wind.
Ook nu rijden we weerdoor een prachtige streek met mooi afwisselende landschappen. De pret kan helemaal niet meer op als het wolkendek open trekt en we een heldere blauwe hemel krijgen, de kleuren zijn opeens veel intenser.

De soeppauze wordt genomen in het mooie dorpje Lochinver. Op het terras in het zonnetje zitten een paar Vlamingen die met de auto door Schotland aan het toeren zijn.(het moeten niet altijd Nederlanders zijn die je tegenkomt hé) Als de twee vertrokken zijn stopt er een Vlaamse motorrijder om ook een soepje te nemen, de pauze is dan ook iets langer uitgelopen dan de bedoeling was.
Goed op tijd komen we onder een stralende zon in Ullapool aan. Een gezellig stadje met diverse eet en drinkgelegenheden aan het water. Er heerst hier een gezellige zomerse sfeer natuurlijk met dank aan het mooie weer. Snel inchecken in de B&B, douchen, zomerse kleren aantrekken en het stadje gaan verkennen. Eindelijk is het genieten van zomerse temperaturen.

Na een heerlijke maaltijd nog een wandeling langs de haven die ondertussen door het hoge tij is volgelopen en deze tot nu toe fijnste dag van deze reis zit er weer op.
Hopelijk morgen ook zo'n stralend weer als we naar Kyleakin rijden een stadje dat op een schiereiland ligt.

Er staat een bezoek aan de Corrieshalloch, een canyon van honderd meter diep op het programma. Als het weer het toe laat rijden we via een omweg over de Applecross pas één van de hoogste passen van Schotland.

Het basic ding waar we hebben geslapen is niet voor herhaling vatbaar. Mijn trouwe Tri was zeer tevreden met een goede afgesloten plaats maar dat is dan ook het enige lichtpunt van deze overnachting.
Slecht bed (ben er door gezakt) slechte douche die het water op je kop laat druppelen, vuile kamer en een ontbijt dat je met de beste wil va de wereld geen ontbijt kunt noemen. Maar de zon schijnt dus wat kan het me schelen.

We rijden een stuk langs de prachtige kust en een stuk door de Highlands. Het waait verschrikkelijk hard, het weerbericht geeft een waarschuwing voor windstoten tot 90 km per uur. Aan de kust was het nog te doen op de relatief goede wegen. Voordat we de Highlands in gaan nemen we een koffiepauze op een uitstekende plaats met een mooi uitzicht.

Eenmaal in de Highlands was het een ander pannetje eten. Smalle weggetjes met grind en op veel plaatsen gras en mos op de kruin van de weg. Er was eigenlijk maar een meter van de weg beschikbaar om fatsoenlijk te rijden. Niet simpel als je regelmatig een stevige windstoot krijgt. De gemiddelde snelheid is amper dertig km per uur. Wat ben ik blij dat ik toch wel wat ervaring en motorbeheersing heb opgedaan op de tijd dat ik met een motor rij, dit komt hier goed van pas. Tijdens het rijden vraag ik me wel geregeld af waarom ik altijd de meest onnozele weggetjes moet opzoeken. Als ik gewoon de kustweg had gevolg zou er geen enkel probleem geweest zijn. Maar dan had ik natuurlijk de stilte en de pracht van de Highlands niet op deze manier kunnen ervaren. Ook had ik de grote kudde herten niet gezien enz.enz.

Na een uurtje of twee zijn we niet tot mijn spijt terug op de kustweg. De route die we rijden is zonder te overdrijven fantastisch. Ik zou al durven zeggen dat er meer afwisseling van landschappen is dan in Noorwegen dat ik nochtans ook een prachtig land vindt.

Als we bij de Smoo Cave grot aankomen hebben we tegenslag. We kunnen tot aan de ingang van de grot komen maar de grot zelf kunnen we niet bezoeken. Wegens de stormachtige zuid westen wind gaat het lage tij niet ver genoeg af en daardoor blijft het waterniveau in de grot te hoog. Natuurlijk moet mij dit weer overkomen. De waterval die de rivier vormt door zich in de grot te storten is wel te zien vanuit de ingang van de grot. Filmpje op fb.

Goed op tijd komen we in de aangename B&B aan. Aangezien er geen restaurant in de buurt is en ik absoluut geen zin meer heb om nog met de Tri op pad te gaan in dit weer wordt er een brood en wat toespijs in de plaatselijke Spar gekocht. Het avondeten is dus doodgewoon een boterham met een koffie in de ontbijtruimte van de B&B.

Morgen naar Ullapool.

Vervolg foto's Durness

Met spijt in het hart vertrekken we hier. Tulloch Castle is een aanrader. Vandaag rijden we naar Thurso, een ritje van 240 km we zitten dan op het noordelijkste punt van het vaste land van Schotland. Om half tien word de Tri gestart die voor de eerste keer op deze reis poederdroog staat te wachten. er wordt vandaag geen regen verwacht maar er staat weer wel een stevige wind. We rijden heel de dag langs de kust met volgens de reisgids fantastische vergezichten.

Rond 11u30 komen we bij het Dunrobin Castle aan. Dit kasteel is één van de oudste en best bewaarde kastelen van Schotland. Een bezoek aan dit kasteel is dan ook een must. Wandelen door de prachtige tuin, en een mooie show met roofvogels is in het ticket inbegrepen. De zalen in het kasteel, die toegankelijk zijn voor het publiek zijn prachtig. Het is echter streng verboden om in het kasteel te fotograferen en er wordt ook streng op toegezien dat dit verbod niet wordt overtreden. De zalen zijn prachtig aangekleed, gedekte tafels met zilverwerk, en diverse schilderijen en wandtapijten aan de muren. De tijd hier vliegt voorbij, rond de middag een heerlijke kom soep genomen in het kasteel en dan is het de hoogste tijd om verder te rijden.

We rijden verder over werkelijk over prachtige stukken kustweg. Rechts de Noordzee en links de altijd aanwezige Noordelijke Highlands. Het is droog maar er staat nog altijd een beukende zijwind die er voor zorgd dat het af en toe toch wel lastig rijden is. Het links rijden is zachtjes aan een gewoonte aan het worden.

Onderweg stoppen bij The Royal Bank of Scotland om wat Schotse ponden af te halen. Ja ja, Schotland heeft een eigen munt. De munten zien er hetzelfde uit als de Engelse ponden maar de briefjes hebben totaal niet het uitzicht van de Engelse ponden. De waarde van het geld is hetzelfde als de Engelse ponden. Het eigenaardige is dat in het Zuiden van Engeland de Schotse ponden niet aanvaard worden, althans dat wordt hier verteld.

Met een zak vol ponden rijden we via het dorpje John O' Groats naar Dunnet Head, een schiereiland waarop het meest noordelijke punt van Schotland ligt. Op het noordelijkste punt van Dunnet Head staat een vuurtoren die we gaan bezoeken. De vuurtoren is alleen via de B855 te bereiken. Brough is het laatste dorp op het schiereiland. Van daar voert de B855 door leeg, typisch Scots , heidelandschap naar de vuurtoren. Er staat een koude stormachtige wind als we bij de vuurtoren aankomen. De vuurtoren staat op een 90 m hoge rots van Easter Head De 15 m hoge vuurtoren is in 1831 gebouwd door Robert Sevenson. We kunnen vanaf dit punt de Orknye eilanden zien liggen. Tussen het vaste land en de eilanden komt de Noordzee links in de Noordelijk Atlantische Oceaan en rechts in de Noorse Zee die overgaat in de Barendszee. Na dit spectaculaire bezoek is he nog 25 km door een beukende zijwind naar Thurso.

Goed op tijd komen we in Thurso aan waar een kamer geboekt is in Sandras Backpackers.Onderweg heb ik al zitten fantaseren hoe Sandra er wel uit zou zien. Toch heb ik wat bedenkingen bij het backpackers gedoente, volgens mijn beperkte kennis van het Engels betekent dit woord iets met rugzakken!!!

Bij aankomst in het hotel blijkt Sandra een redelijke onverzorgde bebaarde man te zijn. In een rommelig kotje dat de receptie moet voorstellen wordt er betaald, €49 voor de kamer met ontbijt. De kamer is zeer basic en het minste dat je ervan kan zeggen is dat het er niet erg schoon was. Voor het ontbijt kan er gebruik gemaakt worden van een keuken, geen gebruik van gemaakt wegens vies en vuil.

Recht over Sandras Backpackers staat een frituur waar veel volk op afkomt, toch nog een meevaller hier. Niet dus, nog nooit zo'n verschrikkelijk slechte vettige dure friet gehad als hier.

Na deze vettige brol nog een wandeling door het stille stadje en langs het strand en de dag zit er weer op.

Morgen naar Durness, er staat een bezoek op het programma aan de Smoo Gave grot. 

Na een zeer goede nachtrust en een goed ontbijt is het uitkijken naar opklaringen. De bedoeling is dat we vandaag een rondrit maken over het schiereiland Black Isle. Black Isle is een schiereiland aan de Oostkust van het Schotse Graafschap Ross and Cromarty. De talrijke dorpjes en één stadje(Cromarty) zijn zeker de moeite waard om te bezoeken. Nadat de buien met wat langere tussenposen overkomen vertrekken we.

We rijden langs een mooie baai met op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Highlands. In de baai zijn diverse watervogels te spotten. Jammer dat er een scherpe koude wind over de baai waait. Het sigaartje wordt dan ook gerookt in een mooie uitkijkpost die beschutting geeft tegen de wind.

Als we in Cromarty aankomen worden de hemelsluizen nog maar eens open gezet. De bui gaat gepaard met hevige windstoten en felle regen, de plaatselijke pottenbakkerij biedt een goede uitkomst om te schuilen. De buien zijn zeer hevig maar van korte duur en zodra de bui is overgedreven krijgen we de zon weer te zien. Na de bui kan er dan ook een wandeling gedaan worden door het mooie stadje.

We rijden verder naar Rosemarkie Beach, volgens de reisgids de beste plaats ter wereld om dolfijnen te spotten. Aangezien ik al redelijk dikwijls mijn neus gestoten heb bij de fantastische, mooiste, grootste beschrijvingen van de diverse reisgidsen rijden we met de nodige bedenkingen naar het plaatsje. Het is niet te geloven, maar ook als we daar aankomen, zitten we weer in een helse bui met regen, hagel en een stormachtige wind. Maar de miserie van het weer is snel vergeten als we tientallen dolfijnen zien zwemmen en zelfs buitelingen zien maken. Het is werkelijk prachtig om deze dieren in de vrije natuur bezig te zien. Er staan een tiental mensen de kou te trotseren met verrekijkers en fototoestellen om één van deze mooie dieren op de foto te krijgen. Dat valt dus niet mee, na zeker een half uur en tientallen foto's met enkel water heb ik uiteindelijk een drietal foto's waarop met een beetje goede wil een dolfijn te zien is.

Het is te koud om nog langer te blijven staan, een wandeling over het strand en langs de vuurtoren zorgt voor wat opwarming. We rijden verder over het mooie schiereiland en de opklaringen worden breder en langer we halen zelfs een temperatuur van 12 graden waar we al heel blij mee zijn. Nadat er nog wat foto's genomen worden van de landschappen en van één van de vele pittoreske haventjes die hier te vinden zijn verlaten we het schiereiland om een bezoek te brengen Caledonian Canal in Inverness.
Het kanaal verbindt in Inverness de Schotse Oostkust (Noordzee) met Corpach bij Fort William aan de Westkust (Atlantische Oceaan)De schepen moeten in Inverness vijf sluizen achter elkaar nemen om op het kanaal te komen. Het 107 km lange kanaal gaat 72 km door vier natuurlijke meren namelijk, Loch Lochy, Loch Oich, Loch Ness en Loch Dochfour. Momenteel wordt het vooral gebruikt door plezierboten.

Na een wandeling langs het sluizencomplex is het tijd om door prachtige landschappen en onder een blauwe hemel naar het hotel te rijden. Een foto van de ontelbare Schotse schapen mag natuurlijk niet ontbreken. Voordat we naar het hotel gaan eerst een heerlijke fish and chips genomen in Dingwall.
Bij aankomst aan het hotel nog een foto genomen van dit prachtige gebouw en het is weer tijd om in te pakken.
Morgen langs de Oostelijke kustweg naar Thurso. We komen dan in het Noordelijkste punt van Schotland.

Na een goed diner en een slechte nachtrust zijn we zonder problemen maandagmorgen rond kwart voor tien in de haven van New Castle aangekomen. Na veel gesukkel zijn we om half elf van boord gereden.

Niets zon meer, weg aangename temperaturen. De Kees is in Schotland en de Schotten zullen het geweten hebben. Onder een zwaar wolkendek en een temperatuur van amper 10 graden gaan we aan de rit naar Dingwall beginnen. (478 km) Tijdens de rit worden we regelmatig getrakteerd op een stevige bui en er waait een harde gure wind. Welkom in Schotland.

Als we een stop maken op de grens van Engeland - Schotland komen de andere meestal Duitse motorrijders die we op de ferry gezien hebben hier ook aan. Het gespreksonderwerp is natuurlijk het weer. Iedereen loopt te verrekken van de kou.

We rijden door de Highlands met af en toe een opklaring maar het blijft bitter koud. Door de slechte weersomstandigheden hebben we maar één lullige foto van de prachtige Highlands.

Rond 18 uur komen we koud en nat in Tulloch Castle aan, een kasteel dat nu gebruikt wordt als hotel. Bij het inchecken kunnen ze aan receptie amper geloven dat we in één ruk van New Castle tot hier gereden zijn in dit weer. Morgen wordt het beter weten ze aan de receptie te zeggen.

Hopelijk is dat ook zo, er staat namelijk een rondrit op het mooie schiereiland Black Isle op het programma.

Eindelijk aan de eerste reis van het nieuwe seizoen begonnen. En het is nog altijd hetzelfde gevoel als bij mijn eerste reis zo veel jaar geleden. Zenuwachtig worden, slecht slapen, vroeg op staan ondanks dat we pas om 15 uur in IJmuiden moeten zijn.

Rond een eer of negen is mijn geduld op en wordt de Tri gestart en zijn we vertrokken. Ondanks de koffiepauze onderweg staan we rond twaalf uur al in de haven te koekeloeren. De tijd vliegt echter voorbij op een terrasje in een heerlijk zonnetje. Rond twee uur worden de hekkens open gedraaid en kan het inchecken beginnen. Het duurt allemaal wat lang, ik vind dat er weinig organisatie is tegenover andere ferrymaatschappijen waar ik al met mee ben geweest.

Rond drie uur zijn we dan toch aan boord gesukkeld, motorkleren uit en naar het zonnedek om een plaatsje in de zon te veroveren. Onder het genot van een half litertje en een heerlijk zonnetje op het bolletje vaart de ferry van DFDS SEAWAYS de haven van IJmuiden uit voor een overtocht van ongeveer 600 km naar New Castle.

Ik geef hier letterlijk het weerbericht van Schotland zoals vermeld op de National Severe Weather Warnings.

Yellow Alert for Snow untill Friday 29/04/16

A spell of persistent and at times heavy snow is expected for parts of eastern Scotland starting Thursday night and lasting into Friday. Accumulations of 5-10 cm are likely above bout 100 m with 20 cm or more possible above 200 m,where drifting of snow in strong winds could be an additional hazard.

At lower levels and near coasts an uncertain mix of rain and snow is expected, with rain likely to predominate, bringing the risk of standing ware on roads.

Please be aware of the risk of dangerous driving conditions and disruption to transport. A depression is expected to cross Scotlandon Thursday and into Friday bringing a slow-moving band of rain, sleet and snow into the area on Thursday evening. This is likely to come to a halt somewhere across eastern Scotland, tough there are difirences between models in the position which brings uncertainty about location. In addition, there are uncertainties about the lowest level to which snow will fall, which could be 100 m either side of heights quoted in the warning.

This warning will be kept under review and will be updated on Thursday. The public is advised to take extra care, further information and advice can be found here: www.meteoffice.gov.uk/public/weather/warnings.

Het ziet er naar uit dat het weleens een extreem reisje kan gaan worden.

Indien we niet ondersneeuwen is het natuurlijk weer dagelijks te volgen op deze blog.

Hotels zijn geboekt, programma is klaar en de routes zitten in de gps. De Tri gaat volgende week binnen voor een groot onderhoud dus gaan we ervan uit dat ook deze reis zonder problemen zal verlopen.

02/04/2016

Na maanden rond de kerktoren te hebben gereden is het eindelijk weer tijd om in de reismodus te komen.

Om te starten en het reisgevoel wat aan te kweken is er gekozen om een weekend naar Engeland te gaan. Een hotelltje geboekt in Folkstone en tickets geregeld bij de ferrymaatschappij DFDS Seaways die de overtochten Calais-Dover en Dover-Duinkerken verzorgt.

Zatermorgen om kwart over vijf staat mijn ouwe trouwe reisgezel den Triumph(die ondertussen 64.094 km op de teller heeft staan)te trappelen en te snuiven om te vertrekken. het is een graad of tien dus redelijk aangenaam om te rijden. Na een goede 100 km komt de zon boven de horizon en rijden we onder een heldere blauwe hemel. De temperatuur is echter gezakt tot een kleine drie graden niet echt de ideale temperatuur om op een motor te rijden. De thermostaat van de gerbing jas wordt dan ook op de hoogste stand gezet.

Zonder problemen en ruim op tijd komen we in Calais aan.Het is jaren geleden dat ik hier nog ben geweest, ik kan mijn ogen dan ook maar amper geloven als we het havengebied inrijden.Het vluchtelingenkamp is verre van opgeruimd, er staan nog honderden barakken, afdakjes  en in elkaar geknutselde tentjes. Tientallen rookpluimpjes stijgen op vanuit kamp. De toegang tot de haven, is volledig afgespannen met meters hoog hekwerk waar prikkeldraad over is getrokken. Het geeft een raar gevoel hier te rijden heb dan ook geen zin om te stoppen en foto's te maken.

Het inchecken op de ferry verloopt zeer vlot. Terwijl de automobilisten allemaal gecontroleerd worden op bagage kunnen wij na de paspoortcontrole ongehinderd de ferry oprijden. De triumph ktijgt een mooi plekje en wordt vakkundig door één van de bemaningsleden vast gesjord. Perfecte services bij DFDS, dat is bij P&O wel iets anders. Daar is het van trek je plan met je motor. Sitpt om 9u20 vertrekt de luxe ferry in werkelijk prachtig weer voor een overtocht van 90 minuten. Als we in Dover voet aan wal zetten wordt de klok één uur terug gedraaid zodat we nog een mooie lange dag voor ons hebben.

Vanuit Dover rijden we over de mooie kustweg naar Folkstone, aangezien we redelijk vroeg zijn kunnen we tenvolle van het landschap genieten. Rond 13 u arriveren we in The Southcliff Hotel eigenlijk te vroeg maar de vriendelijke jongeheer aan de receptie zorgt ervoor dat de kamer binnen een kwartiertje beschikbaar is. Na een aangeboden kop koffie en een sigaartje is de kamer beschikbaar. Zicht op zee en de Tri onder het raam.

Folkstone is een leuk stadje, een mooie boulevard, gezellig haventje en leuke winkelstraatjes waaronder het zeer gezellige Old High Street. Ook is het Coast Parc de moeite waard om te bezoeken.

02/04/2016

Na een goede nachtrust en matig ontbijt staat de zon uitnodigend aan de hemel. het is de bedoeling om op tijd te vertrekken zoda we met een mooie omweg naar Dover kunnen rijden. Maar door het zeer goede weer en het gezellige Folkstone wordt er eerst toch nog maar een wandeling gedaan. Rond de middag is het dan toch wel tijd om te vertrekken.De eertse stop is in het gezellige stadje Rije. Het stikt hier elke zondag van de motorrijders en er hangt een gezellige sfeer in het stadje. Heerlijk wandelen is het hier, maar de tijd begint te dringen. Ik kan het echter niet laten om nog een fish en chips in mijn kas te slaan en juist dat is er teveel aan. Niet die fish en chips maar wel de tijd. Het komt er op neer dat we na een spannende rit als allerlaatse in de haven aankomen.

Een heerlijk weekend gehad en geen druppel regen beter kan een seizoen toch niet beginnen zou ik denken.

01/05/2016 vertrek naar Schotland hopelijk ook eens een keer zonder regen

25/08/15

We zijn op tijd aan het eenvoudig ontbijt en vertrekken om 08u30 naar Oslo. Het is zwaar bewolkt maar droog en we hebben een aangename temperatuur.

De rit door Zweden valt me 100% mee. Het is er heuvelachtig met mooie landschappen die afgewisseld worden door prachtige grote meren. Het wegdek is zeer goed en het weinige verkeer rijdt heel rustig. Politie zijn we op heel de rit niet tegengekomen.

De bewolking blijft maar er valt geen druppel regen uit. Aangezien we goed op schema zitten hebben we meer dan voldoende tijd om een sigaar te paffen en uitgebreid te lunchen. Als we Noorwegen binnen rijden gebeurd het onvermijdelijke. We zijn nog geen vijfhonderd meter over de grens pof de regen valt met bakken uit de donkergrijze lucht. Het doet me denken aan verleden jaar toen ik solo naar de Lofoten ben geweest. Ik heb toen veertien dagen aan een stuk in de gietende regen gereden. Nu rijden we welgeteld een kilometer of vijftig door Noorwegen en ik heb het weer aan mijn pan.

In de tunnel bij Oslo is het opletten dat we de goede afslag nemen. Ik heb geen zin om in dit weer ook nog eens een eind om te moeten rijden door het missen van een afslag. Het verloopt zonder problemen en als we de lange tunnel uitkomen ben ik op bekend terrein.

We rijden de kade van Color Line op en kunnen meteen inchecken. De vriendelijke dame aan het loket bezorgd ons de nodige documenten en verwijst ons naar Line 26 Als we er aankomen, staan er al en stuk of vijftien motors te wachten om aan boord te gaan Een heel verschil met de ferry Helsinki-Stockholm, daar waren welgeteld twee motorrijders; den Theo en de Kees.

Om stipt twaalf uur staan we in de rij om aan boord te gaan. Tijd genoeg denkt Theo om nog maar eens naar de wc te gaan. Hij is goed en wel weg en er wordt teken gedaan dat de motors aan boord kunnen komen. Ik start er rij zo traag mogelijk de kade af, de motorrijders die voor ons stonden zijn in geen velden of wegen nog te zien. De seingever wordt zenuwachtig en doet teken dat ik een beetje sneller moet komen Ik blijf treuzelen en roep dat ik op mijn maat wacht. De seingever blijft driftig teken doen maar ik verrek het om zonder Theo aan boord te gaan. Gelukkig zie ik in mijn spiegel dat hij aan het starten is. Ik ga wat sneller rijden om de seingever geen hartaanval te bezorgen en we gaan aan boord. Nu de laatste motors aan boord zijn komen de personenwagens aan de beurt. Ook op deze ferry moeten we zelf de motors vastmaken. Aangezien het op deze overtocht wel eens wild aan toe kan gaan geven we meer aandacht aan het sjorren dan op de overtocht Helsinki-Stockholm. Al goed dat we dat gedaan hebben zal later blijken.

Met klamme natte kleren komen we op dek negen aan waar we twee hutten naast elkaar hebben. We kunnen echter nog niet naar onze hut omdat de schoonmaak ploeg nog bezig is. We gooien onze bagage in een hoek en gaan een sigaartje roken Na een half uurtje kunnen we eindelijk in onze luxe cabine een heerlijke douche nemen. Stipt om 14 u vertrekt de ferry onder een grijze regenachtige hemel. Om 17 uur kunnen we aan een gereserveerde tafel ons diner nemen.

Morgen het verslag van de overtocht en onze laatste rit van 635 km.

23/08/15

Vandaag en echte rustdag. Aan de receptie gaan we vragen of we later kunnen uitchecken. Dit blijkt geen probleem te zijn, we blijven tot 15 uur in het hotel.

Langzaam is het dan toch tijd om te gaan vertrekken, niet voordat we onze parking hebben afgerekend, één plaats voor de twee motors voor twee dagen kost ons € 58.

Rond 15u30 zijn we aan de terminal van Viking Line. We staan lekker in de schaduw en roken nog en sigaartje. Om 16 u checken we zonder problemen in. We krijgen onze tickets voor de hutten, en de tickets voor de maltijden aan boord. Wat ons het meest is opgevallen in Finland zijn het ongelooflijke aantal dikke mensen die hier rond lopen. En, hier is dik echt dik.

Bij alle ferry’s die ik al heb genomen mogen de motors naar voren rijden, hier niet we staan gewoon in de rij met de personenwagens. Om 16 uur wordt er teken gedaan dat we voertuigen aan boord kunnen komen. We staan redelijk vooraan dus dat gaat meevallen met de wachttijd, althans dat dachten we. Als het onze beurt is om aan boord te gaan worden we aan de kant gezet. Hier staan we dan, in de zon met onze motorkleren aan. Alles letterlijk maar dan ook alles wat op die ferry moet gaat voor ons. We hebben dan ook al de tijd om heel het gebeuren te volgen. Er rijden prachtige supercombinaties van vrachtwagens aan boord. Terwijl we staan te wachten vertrekt de ferry van de Silja Line en beginnen we toch wel een beetje ons geduld te verliezen.

0m 17u15 is het eindelijk aan ons, we rijden door een lange gang tot vooraan in het schip. We krijgen een paar aanwijzingen waar we moeten staan en één van de bemanningsleden gooit een bak met verroeste vettige spanbanden naar ons. Daar staan we dan, bloedheet is het in dat ruim de deuren gaan dicht en met en hels kabaal worden de motoren op toeren gebracht en weg zijn we. Er staan nog twee sukkels te sukkelen in heel dat grote ruim. Den Theo en de Kees. Er komt nog even een bemanningslid een kijkje nemen, spreekt geen woord Engels steekt zijn handen in de lucht om te zeggen; bij mij moet je niet zijn en weg is hij. Na veel gevloek en getier hebben we dan toch eindelijk de motors min of meer gesjord gekregen.

Douchen, eten en als de zon onder gaat is het de hoogste tijd om de cabine op te zoeken.

23/08/15

Gisteravond, dus na de douche gaat eten. Ze gebruiken hier een heel raar systeem. Bij het organiseren van deze reis zijn de tickets voor de ferry betaald bij de boeking. Inclusief het diner en ontbijt. Ik heb bij het boeken gekozen voor de formule a la cart. We gaan naar het restaurant, worden naar een tafel begeleid en dan ontstaat er een rare discussie. We krijgen de menukaart met allerlei gerechten aan verschillende prijzen. Het komt er op neer dat we een ticket voor het diner hebben met een waarde van € 76, dus € 38 per persoon. Als we voor minder dan €38 per persoon eten zijn we het overschot kwijt, als we voor meer dan € 38 per persoon eten moeten we bijleggen. Bij de afrekening is het dan ook een redelijk gepuzzel.

Na een woelige nachtrust(dikwijls wakker) loop ik om zes uur in de morgen al rond te dalken op de ferry. De ferry vaart ondertussen door een nauwe vaargeul langs honderden eilandjes. Veel van deze eilandjes zijn bewoond het is dan ook een kleurrijk beeld dat van af de ferry te zien is. Het ontbijt zorgde ook voor een probleempje. We varen namelijk van Finse tijd naar Zweedse tijd.(1 uur verschil)De ferry blijft de Finse tijd behouden, onze gsm verspringt een uur zodra we in de territoriale waters van Zweden komen. Negen uur wordt dan acht uur. We hadden afgesproken om te ontbijten om acht uur Zweedse tijd, dat is negen uur Finse tijd dus de tijd die de ferry aanhoudt. De Kees die al van zes uur Zweedse tijd aan het ronddolen is begint honger te krijgen om kwart over acht. Maar die kwart over acht is Finse tijd, dus eigenlijk is het kwart over zeven. Ik ga naar beneden en klop bij Theo op de deur die snapt er niets van en roept dat ik een uur te vroeg ben. Er volgt een discussie over Finse en Zweedse tijd, op den duur kunnen we er zelf geen wijs meer uit. Uiteindelijk zijn we dan eigenlijk een uur te vroeg gaan ontbijten. In het restaurant worden we weer naar een tafel begeleid en wordt ons een glaasje champagne aan geboden. Het ontbijtbuffet bevat werkelijk alles wat je je maar kunt indenken. Eigenlijk een beetje degoutant maar we profiteren er toch maar van. Na het ontbijt nog een sigaar roken en Stockholm komt in zicht. Aangezien we vooraan staan en dus bij het ontladen van de ferry zeer waarschijnlijk eerst van boord kunnen gaan we ons ruil voor tijd omkleden. Geen foto’s van het mooie Stockholm. Als we in het ruim bij onze motors komen is de ferry al aan het aanleggen. We halen vliegensvlug de vieze spanbanden van de motor en staan juist op tijd klaar om te vertrekken. Stipt om 10 uur rijden we van de ferry.

We rijden vlak langs het mooie kleine stadscentrum van Stockholm. De bebouwing en de variaties aan kleuren van de bebouwing doen me sterk aan Alesund in Noorwegen denken. Jammer dat ik geen gelegenheid heb om hier een paar foto’s te nemen.

Als we het centrum uit zijn komen we op de E18 terecht een soort snelweg waar we heel de dag op blijven. We rijden van daag 361 km en zijn om 16u30 in Kil. (Zweden)

Op tijd naar bed vandaag, morgen een ritje van 225 km naar Oslo waar we om 13 uur op de kade van Color Line moeten zijn. We vertrekken daar dan voor de overtocht Oslo-Kiel.

22/08/15

Wat en verschil, het Europees ontbijt is toch net iets anders dan in Rusland. Ook de sfeer is niet te vergelijken, geroezemoes, vriendelijke obers en er wordt gelachen. We hadden van de kamer meer verwacht, het is er bloedheet en het koelt hel langzaam af. Geen airco bij deze hitte is een gemis zeker voor een Radisson hotel.

Rond en uur of elf gaan we op verkenning in Helsinki. Al snel komen we op voor mij bekende plaatsen van een eerder bezoek aan Helsinki, toen met mijn Moto Guzzi. Ik denk dat dit weeral een jaar of vijftien geleden is. Gelukkig is Helsinki nog steeds de muziekstad bij uitstek. Niet verwonderlijk want het conservatorium van Helsinki staat wereldwijd hoog aangeschreven.

Op het eerste terras dat we tegenkomen begint juist een fantastisch orkest te spelen. We kunnen een goed plaatsje bemachtigen en beginnen welgemoed aan onze eerste halve liter. Er is weinig keus om de inhoud van de pinten te kiezen er worden hier enkel halve liters verkocht. De stemming zit er direct in en de pinten smaken opperbest.

Na het concert gaan we naar een gezellige markt aan de haven waar we in één van de vele eetkraampjes ons dagelijks bord soep nemen. Na het eten wordt er nog wat fruit gekocht en een sticker voor op de Tri. Het weer is zalig, we zitten dan ook redelijk snel op een volgend terras met zicht op de cruiseschepen die hier aanleggen.

Het plan was om met de op on op off bus de stad te gaan verkennen. Maar het is gezellig wandelen langs het water en de terrassen volgen elkaar goed op. We hebben vandaag dan ook weer flink gewandeld. Vermoeiend en toch wel pijnlijk met de blein die volledig open licht.

Via een paar mooie parken waar volop gevliegerd en gepicknickt wordt wandelen we terug naar ons hotel. Een beetje glossy van de halve litertjes. Als we daar aankomen is het 18 uur. Douchen, eten en nog wat nababbelen op het terras van het hotel en ook deze dag is weer voorbij gevlogen. Ook de euro’s vliegen hier uit de portefeuille. L

Theo zijn sigaren zijn weer op. In een supermarkt waar we water inslaan vraagt Theo of ze sigaren hebben. De tabakswaren staan hier in gesloten kasten ze mogen niet zichtbar zijn, er mag ook geen reclame gemaakt worden voor tabakswaren. Het gesprek verloopt als volgt; Natuurlijk hebben we sigaren. Theo; Ik wil er graag kopen. Winkel; Ja, welke? Theo; kleintjes. Winkel, welke kleintjes. Theo; neemt en leeg doosje, deze kleintjes. Winkel; die hebben we niet. Theo; laat eens zien wat jullie wel hebben. Winkel; dat kan niet. Theo; Goedendag en bekijk het maar. Winkel; stilte. Theo weg met zijn flesje water zonder sigaren.

Morgen om 16u30 inschepen op de ferry van Viking Line voor de overtocht naar Stockholm. De aankomst in Stockholm is maandagmorgen rond tien uur voorzien. Dar staat ons dan een rit van 361 km door Zweden te wachten. We overnachten in Kils.

21/08/15

Om zes uur opgestaan, inpakken, ontbijten en weg zijn we weer. Van een Russische ober waar we een goed contact mee hebben gehad krijgen we een magneetje met een foto van St. Petersburg. We rijden een kilometer of acht langs de rivier de Neva en draaien dan onze oude bekende M10 op. Er is geen half uur verstreken en we zijn St. Petersburg uit. Ook op de M10 valt het heel goed mee en we sokkelen tegen de maximum toegelaten snelheid van 100 km per uur naar het eerste tolkotje. Blauwe lucht, een snorrende Tri, goed wegdek en weinig verkeer meer kunnen we echt niet wensen. We betalen nog één keer tol en kunnen voor de rest van de dag zonder nog één cent te betalen op de M10 Blijven. Tolgeld ongeveer €1,50 per persoon.

De Tri geeft al twintig km aan dat ik nog nul km kan rijden, met de billen dicht genepen komen we eindelijk bij een benzinestation. Tanken, sigaar en koffie bij een heerlijke temperatuur. Het doet weer deugd om op pad te zijn. Drie dagen St. Petersburg is meer dan genoeg voor ons.

Na 190 km moeten we stoppen voor een eerste paspoortcontrole, een blijk op het paspoort is voldoende, we kijken elkaar aan en zeggen als het dat maar is dan gaat het allemaal nog wel meevallen. Vol goede moed snorren we verder, een km of acht verder is het gedan met de pret. Er staat een file van zeker 500 m voor de grenspost. We rijden er voorbij tot aan een rood licht. We staan er een paar minuten en krijgen een teken dat we verder mogen komen. Nog een paspoortcontrole maar ook direct opgelost. Een paar honderd meter verder weer een file, iemand van voren heeft niet aangesloten, we voegen daar in toch een plats of tien gewonnen. Een chagrijnige madam begint in het Fins te schelden en een chagrijnige Kees scheld even hard in het Nederlands terug. De stand is geëindigd op 1-1. Eindelijk zijn we aan de beurt, controle van paspoort, inschrijvingsbewijs, declaratie van de motor, en het inschrijvingsdocument dat we aan de grens in Belarus hebben gekregen. Het duurt en het duurt en het blijft duren. De rij wachtenden achter ons groeit maar aan. Na een uurtje komt de douanier uit zijn kotje en krijgen we een bevel en echt niet vriendelijk om onze motors aan de kant te zetten zodat de wachtenden achter ons de grens over kunnen. De onbeleefde klootzak van een douanier kruipt terug in zijn kotje en begint voor de zoveelste keer onze papieren te controleren. Om en lang verhaal kort te maken, na twee uur krijgen we eindelijk de stempel die we nodig hebben om naar een volgend kotje te gaan. Weer een controle van de papieren die al gecontroleerd zijn. Bij Theo ging het redelijk vlot. Bij de Kees wilde het niet lukken. Het paspoort moet in één of ander machine gestoken worden en dat lukte niet. Het bleef maar duren maar zonder resultaat. Of ik mijn ID Card even wilde geven. Heb ik niet zeg ik. De ID Card die ik heb is een onnozel kaartje waarop staat dat ik als vreemdeling in België verblijf. Ik zal eens een beetje gek zijn om dat aan een Russische grenspost boven te gaan halen. Douane madam wordt chagrijnig en vraagt of ik een ander document bij heb om me te identificeren. Ja, zeg ik, mijn Nederlands paspoort maar dat hebt u al. EEN ANDER DOCUMENT MIJNHEER. O, sorry madam ik heb ook nog en internationaal rijbewijs. Geef mij dat dan. Ligt in de motor madam, zal het even halen. De douane madam en de tien wachtenden kunnen er niet om lachen. Benieuwd wat er nu zal komen geef ik mijn rijbewijs aan de madam. Tot mijn grote verwondering en ergernis heeft ze mijn rijbewijs nodig om de foto van het rijbewijs te vergelijken met de foto op mijn paspoort. Een half uur heeft dit spelletje geduurd. In totaal hebben we dus tweeëneenhalf uur staan klooien aan de grensovergang. In volle zon met motorkleren aan niet direct een vakantie gevoel.

Juist voor de grens hebben we getankt en een soepje gegeten niets houd ons dan ook tegen om aan de laatste 190 km te beginnen.

Rond 17 uur rijden we Helsinki binnen. Aangezien ons hotel aan de haven ligt moeten we los door het centrum van Helsinki. Om 17u30 kunnen we inchecken. Hoera, we zijn terug in Europa € 7,20 voor ons half litertje. Dat is wel even slikken.

Morgen op verkenning in Helsinki.

20/08/15

En we zijn weer weg voor de laatste dag in St. Petersburg. Een lawaaierige, nerveuze stad. Een metrostelsel dat ontoereikend is en een massa volk op de straten.

Er staat geen blein meer op mijn voet het vel van de blein is weg en ik zit dus met een redelijke wonde. Het is absoluut niet aangenaam om op deze manier te wandelen maar en hele dag op de kamer blijven zitten heeft ook niet veel zin.

Rond de middag vertrekken we dan ook naar ons metrostation. Via ellenlange roltrappen gaan we naar een diepte van honderd meter. Theo bestudeerd de kaart, we moeten een keer of drie over stappen. We nemen eerst en stukje stad voor onze rekening. Theo gooit wat munten op een speciale steen om zijn wensen in vervulling te laten gaan. We gaan dan met een ferry naar het park Peter De Grote. Die meneer heeft daar in de jaren stilletjes en mooi optrekje laten zetten. Tijdens de tweede wereldoorlog wisten de Duitsers niets beter te doen in het park en ware ravage aan te richten. De Russen hebben na die oorlog alles in oorspronkelijke staat hersteld. We kunnen gerust zeggen dat ze daar wonderwel in geslaagd zijn.

Nu een paar uurtjes hebben we het wel gezien en gaan we terug de ferry op. We hebben het redelijk rap gezien wegens, te druk, te duur en het ergste van alles het is in het hele park verboden te roken.

Als we rond 18 uur terug in St. Petersburg aankomen begint het spitsuur in de metro. Volle trappen, drummende mensen en als haringen in een ton in de wagon. Niet te doen. Zweten, zuchten, steunen en kreunen zo aanvaarden we het lot van het toeristisch gebeuren in St. Petersburg. Onze voorkeur gaat dan ook zeer sterk naar Moskou. Om 18u30 zijn we in ons hotel waar de rust over ons daalt. Aan een oud vrouwtje dat staat te bedelen geven we een paar honderd roebel los geld, steken nog een sigaar op want in heel het hotel geldt een streng rookverbod. Een beetje uitpuffen, douchen en eten. Daarna inpakken en op tijd gaan slapen. Morgen om zeven uur ontbijten en weg zijn we weer.

Morgen een rit van 210 km naar de grensovergang Rusland-Finland. Dan een rit van 290 km naar Helsinki waar we twee dagen zullen verblijven.

Vervolg foto's

19/08/15

Gisteren zou het dus een makkie worden. 200 km M10 naar St. Petersburg. We nemen onze tijd en starten rond half tien. Na 75 km een tankstop. Terwijl we na het tanken aan de koffie zitten krijg ik telefoon. Er verschijnt een Nederlands nummer op de display en ik zeg tegen Theo, niet voor mij mij ben op vakantie. Een paar minuten later krijg ik een bericht dat er een boodschap is ingesproken. Toch het antwoordapparaat maar afgeluisterd. Het is een melding van Booking.com. Mr. de Lange heeft zijn papieren van de motor en zijn internationaal rijbewijs in het hotel laten liggen. Lap, daar gaan we. Het internationaal rijbewijs kan ik hier missen, is zelfs niet noodzakelijk. Maar zonder de papieren van mijn motor geraak ik zonder problemen niet over de grens. Ook mijn Europees verzekeringsbewijs zit bij de papieren van de motor. Aangezien we nog door Finland, Zweden, Noorwegen en Duitsland moeten heb ik dit ook wel nodig. Er zit niets anders op dan terug naar het hotel te crossen. Het is te belachelijk om met tweeën terug te rijden, ik geef Theo de gegevens en adres van het hotel in St. Petersburg. Hij heeft de karten van Rusland in Map Here op zijn tablet staan dus hij kan zijn plan trekken.

De Kees begint ongelooflijk tegen zijn zin en door zijn eigen lompe onnozele stommiteit aan een helse rit van in totaal 150 km. Natuurlijk kom ik in de middagspits aan in Novgorod en wring ik me door de files. Als ik mijn papieren heb rij ik (af en toe tegen onverantwoorde snelheden) terug naar St. Petersburg waar ik een uurtje of twee na Theo steendood van moeheid aankom. Hallo Armin, er zijn dan wel geen valpartijen maar misschien is dit ook wel genoeg om een beetje leedvermaak te hebben.

Vandaag een lange warme drukke dag in St. Petersburg gehad. Het metronetwerk is absoluut niet met Moskou te vergelijken. Veel, heel veel gewandeld vandaag zeker niet bevorderlijk voor de bleinen die ik heb en toch al slecht genezen. Nog maar een doosje Compeet gekocht. Het centrum van St.Petersburg is ook niet te vergelijken met dat van Moskou. Ontzettend veel verkeer met het bijbehorende lawaai, heel veel lawaai. Veel gedrang in de metro en op de trottoirs in een onoverzichtelijk mensen zee. We kunnen dan ook niet zeggen dat we een gezelloge ontspannende dag hebben gehad. Het Hermitage bezoeken we vandaag niet wegens een veel te lange rij die aan het wachten is om een ticket te kopen. Wel bezoeken we een eilandje waar nu het ministerie van oorlog is gevestigd. Vroeger was het eiland een plaats waar de gevangen terecht kwamen.

Morgen zijn we nog een dag in St. Petersburg. We gaan dan nog eens proberen om het Hermitage te bezoeken en eventueel een rondvaart over de mooie rivier de Neva.

18/08/15

Redelijk geslapen maar vroeg wakker door een kloot die in een kamer naast mij verschrikkelijk ligt te snurken. GEEN koppijn.

Gisteren hebben we dus heel de dag op de M10 gezeten. Het valt niet mee om deze weg te beschrijven. Het is een machtig zwart lint dat door het landschap klieft van Moskou naar St.Petersburg. Er wordt constant gewerkt aan deze weg. Asfalt afschrapen, nieuwe asfalt leggen, en reparaties uitvoeren. Je zou denken dat er van voor af aan gewerkt wordt aan de belangrijke weg. Niets is echter minder waar. We rijden over hele stukken splinternieuw asfalt vijf rijstroken breed. Dan weer eens kilometers aan een stuk over geschraapt asfalt. De ergste stukken zijn echter de opgelapte stukken op deze stukken is het echt opletten geblazen en moeten er soms echte gaten in het wegdek worden vermeden. (amai mijn kloten, wat ligt die kloot weer hart te snurken)

Ik vind het wel iets hebben om over deze weg te rijden. er is ook van alles te zien. Machtige vrachtwagencombinaties denderen met een snelheid van 100 km per uur over de M10. Bussen stoppen kris kras langs de baan om de passagiers op te laten stappen. Er ontstaan langs de kant van de weg diverse handeltjes, er wordt van alles te koop aangeboden. Ook over de benzine hoeven we ons geen zorgen te maken om de vijf kilometer ligt e wel een tankstation.

Ook hier is het schrijnend om het verschil te zien tussen de weelde van de bewoners in de steden en de bewoners in de armzalige houten huisjes die langs de M10 staan. Het is voor ons een raadsel hoe deze meestal oude mensen overleven in die houten huisjes bedekt met wat golfplaten.

We rijden door zeer waterrijk en moerassig gebied. Door de honderden riviertjes en meren is landbouw hier onmogelijk. Dit heeft tot gevolg dat er kilometers en kilometers ongerepte natuur ligt langs beide kanten van de M10.

Na een enerverende rit zijn we rond 15u30 op onze bestemming. Inchecken, douchen en de stad gaan verkennen. Het hotel ligt in Veliky Novgorod pal aan de rivier Volkhov die hier uitmondt in het grote Ilmen meer. We maken gebruik van de mooie voetgangersbrug om de rivier over te steken. Aan de overkant kunnen we direct het Kremlin binnen wandelen. Een Kremlin is eigenlijk een versterkt en ommuurd fort gebouwd in de vijftiende eeuw. Op één van de foto’s kun je zien wat er allemaal niet mag binnen de muren van het Kremlin. Door bewakers wordt alles goed in de gaten gehouden. Er zijn veel meer foto’s te maken in het Kremlin maar een uit de hand gelopen diner in een oergezellig restaurant met lekker eten en fijne bediening heeft er voor gezorgd dat hier niets meer van is gekomen.

Nu ga ik flink lawaai maken om die ongelooflijke snurker een koekje van eigen deeg te geven. Om acht uur ontbijten en dan het laatste stuk van de M10 op tot in St. Petersburg.