We zijn weer vertrokken, deze keer een reis naar Italië met name naar de Stelvio. Mijn Limburgse motormaat Theo moet werken, mijn Essense motormaat Armin heeft verlof dus rij ik ook deze reis niet solo. Trouwens het was een voorstel van Armin om naar de Stelvio te rijden. En als de Kees zo’n voorstel krijgt dan is er natuurlijk geen houden aan.
Over de rit van vandaag valt weinig te vertellen, eigenlijk kan ik het met twee woorden vertellen. Regen en zoeken. Door grootscheepse wegenwerken is de A1 op een gegeven moment gewoonweg afgesloten, daar konden we nog redelijk een omleiding volgen. Bij de volgende omleiding was het één grote miserie, om terug op de route te komen hebben we zeker 50 km om moeten rijden met het nodige gesukkel.
De motregen gaat af en toe over in echte regen, regelmatig de nodige wind er bovenop dus echt plezierig was het niet zeker niet met een temperatuur van 13 graden. De laatste 70 km klaart het op, geen regen meer en 18 graden. Van de opwarming van de aarde hebben we vandaag niet veel gemerkt. Rond17 uur komen we aan in Haguenau.
Morgen rijden we autostrade tot de Zwitserse grens, vanaf de grens rijden we door Zwitserland over binnenwegen naar Chur waar we twee dagen verblijven. Een rit van 365 km.
Op tijd opgestaan en met goed weer aan de 342 km begonnen. Na een paar uur gaan we van de autosnelweg af en rijden we het zwarte woud in. Onze eerste stop is bij de grootste koekoeksklok ter wereld. De parking staat vol met bussen die hier horden toeristen een twintigtal minuten vrijgeven om in de shop naast de koekoeksklok nog wat geld te spenderen. Het mooie van het Zwarte woud is dat er her en der zo’n vijftal van die klokken staan, en het allermooiste is dat er bij elk van de vijf een bordje staat dat het de grootste koekoeksklok ter wereld is. Het is en blijft mooi rijden hier in deze streek het stikt er dan ook van de motorrijders.
De rit verloopt goed en bij de volgende stop zitten we al in Allensbach dat aan de Bodensee ligt. Dit is volgens mij één van de grootste meren Duitsland. Een paar foto’s van het meer en het leuke kerkje van Allensbach getrokken. Een kopje koffie en thee bij een Chinees die volgens mij alleen Chinees verstaat (we moesten thee en koffie op de kaart aan wijzen) is het weer de hoogste tijd om verder te trekken.
In Alt Sankt Johann nemen we onze laatste sigaren stop en een paar foto’s van het prachtige dal waar we door rijden.
Rond 18 uur komen we Chur aan voor twee overnachtingen in het Ibis Centrum hotel. Morgen een vrije dag.
Ps.Het Wifi gedoente is op deze reis bar en bar slecht. Het is dan ook absoluut niet zeker dat er elke dag een verslag op de blog verschijnt.
Vandaag een vrije dag in Chur (Zwitserland) de motors blijven op stal en wij gaan Chur verkennen. Na een wandeling door het oude stadsgedeelte van Chur en een bezoek aan een terrasje besluit ik om met de kabelbaan naar een hoogte te gaan van 1.510 m. Op een kaart heb ik gezien dat er een wandelpad terug naar het dal is. Rita en Armin zien het niet zitten om mee te gaan.
Vanuit de kabelbaan krijg je een prachtig zicht van het stadje. Op 1.195 m moet er overgestapt worden in een andere kabelbaan die naar de top van de berg gaat waar de wandeling gestart wordt. Een km of tien dalen dat moet gemakkelijk kunnen voor een geoefende wandelaar. Later zal blijken dat ik dit geweldig onderschat heb.
Opgewekt wordt de wandeling aangepakt, en het gaat lekker en het is mooi ik beging zelfs liedjes te fluiten. Regelmatig wordt er gestopt om de gasten te bekijken die met een BMX-fiets over een speciaal aangelegd parcours met veel lef naar beneden fietsen. Bij de aankomst op 1.195 m is het fluiten al min of meer overgegaan in puffen. De beenspieren gaan pijn doen door het afremmen en ik maak dan ook nog eens de fout om langs een verkeerd pad verder te gaan. Op de wandelkaart is te zien dat het wandelpad van hieruit nogal stijl naar beneden gaat en veel door het bos loopt waar dus weinig uitzichten te zien zijn. Er loopt echter en fietspad (voor normale fietsen) dat langs de rand van de berg loopt met talrijke uitzichten. Op de kaart leek het een kleine omweg maar in de realiteit was het een omweg van een km of vijf. Halfweg ben ik het toch wel beu geworden en begin ik stukken van de wandeling af te snijden door over het BMX-parcours te gaan stappen. Een smal glibberig padje dat redelijk steil naar beneden gaat, eigenlijk wel leuk maar ik had absoluut niet de geschikte schoenen aan om op dit pad te wandelen.
Het resultaat is dat ik via dit pad op een redelijk drukke baan uit kom waar het mij te gevaarlijk lijkt om te gaan wandelen. De vangrail overgestapt en langs een steile gladde wei naar benden waar een fietspad ligt. Na wat omwegen kom ik bij een rusthuis aan waar ze het zo moeilijk gemaakt hebben om van het terrein af te komen dat ik aan een bezoeker daar moet vragen hoe ik hierbuiten geraak. Rond 16u30 kom ik strompelend in Chur aan.
Morgen een rit van 215 km. We zitten dan in Italië en overnachten in Lecco.
Vandaag weer stralend weer en dat komt goed uit want er staat ons een prachtige rit te wachten. We rijden door een mooie kloof (De Via Mala weg) naar de San Bernardinopas. De weg ligt Thisis en Zillis-Reischen en is ongeveer 7 km lang. De weg is geasfalteerd en er zijn diverse galarijen om eventueel steenslag op de voertuigen te voorkomen.
Er wordt over een aantal bruggen gereden om van de ene kant van het riviertje naar de andere kant te rijden. Vroeger gold deze weg als doorgang door de Alpen. Zo kon men naar de San Bernardino-en Splügenpas in het zuiden van het land reizen. Tegenwoordig kan men via de autobaan A13 (sinds 1967) van Chur naar Bellinzona rijden. Wij nemen dus de oude weg via de kloof
Na deze kloof beginnen we al snel aan de beklimming van de San Bernardinopas die een hoogte heeft van 2.066 m. De San Bernardinopas in Zwitserland verbindt het Duitstalige Hinterheintal (zeer mooi dal) met het Italiaanstalige Valle Mesolcina en werd al door de Romeinen gebruikt. De pas is vernoemd naar de heilige Bernardinus van Siena. Het huidige traject is aangelegd in het begin van de negentiende eeuw (1818-1823) In 1968 is de 6,6 km lange San Bernardinotunnel die onder de pas loopt in gebruik genomen. De pas is ’s winters voor het verkeer afgesloten, deze periode duurt meestal van eind oktober tot begin mei. Net voorbij Hinterheintal begint de weg vrijwel meteen te stijgen met boven elkaar liggende bochten (16). Na 9 km bereiken we de kale pashoogte van San Bernardino. Op de top ligt een prachtig meer (Lago Moesola) dat in mei vaak nog deels bevroren is.
De afdaling richting San Bernardino heeft minder bochten dan de beklimming. Het landschap is, op een enkele elektriciteitsmast na, ongeschonden. Na 8 km wordt het Italiaanse dorp San Bernardino bereikt waar ook de tunnel uitkomt. Deze plaats ligt te midden van uitgestrekte sparrenbossen. Het hoogste deel van het Valle Mesolcina is rijk aan watervallen. Vanuit San Bernardino vervolgen we onze weg over een eeuwenoude smalle weg vol bochten.
Als we het mooie meer Lago di Lugano gepasseerd zijn komen we in het stadje Menaggio aan. Dit stadje ligt aan het Lago di Como, een geweldig groot bergmeer dat we met een veerboot oversteken naar Varenne. Vanaf hier rijden we nog 25 prachtige kilometers langs de oever van het meer naar Lecco waar we vandaag overnachten.
Het ziet er gezellig uit hieraan dat meer, ik neem me dan ook voor om vanavond hier zeker te gaan wandelen. Allee, wandelen is wat veel gezegd, het is nog altijd strompelen. De beenspieren voelen nog zeer pijnlijk aan. Tijdens het rijden krijg ik regelmatig ferme krampen in mijn benen, de wandeling van gisteren is absoluut nog niet uit de oude beentjes van de Kees
Morgen een overgangs rit naar Breno waar we overnachten. Een rit van 145 km van de ene bocht naar de andere, ook de Dolomieten komen dan in beeld.
Op verzoek van Armin hebben we het diner gisterenavond in het hotel genomen waar we overnachten. Jammer, het was echt niet goed en tamelijk duur voor wat we gekregen hebben. Na het eten gaan Rita & Armin naar de kamer. Ik ga het stadje verkennen, tot mijn verbazing gaan er rond 20 u talrijke terrasjes en restaurantjes open langs het meer en zie ik heerlijke schotels met eten passeren. Drie bollen lekker Italiaans ijs en een paar frisse pinten heeft de pijn van de slechte maaltijd wat verzacht. Voor de pijn in mijn oude stramme benen hielp het geen fluit. Ongelooflijk, dit is nu twee dagen na die wandeling in Chur en ik heb er nog steeds veel last van.
Als we na het redelijk ontbijt een sigaartje gaan roken zien we vanuit de bergen donkere wolken over het meer verschijnen, ook de wind wakkert aan en binnen een paar minuten valt de regen dan ook met bakken uit de hemel. We stellen ons vertrek uit maar hierdoor valt ook mijn plan in duigen om in Mandello del Lario, waar we vlakbij, zijn de Moto Guzzi fabriek te bezoeken die daar staat.
Als de regen over gegaan is in motregen vertrekken we naar Breno, het is een korte rit maar met het nodige bochtenwerk. We moeten een drietal passen over en rijden door het mooie dal van de rivier Oglio. Rond de middag hebben we weer prachtig weer en er beginnen zich files te vormen bij de doorgangen van de diverse kleine dorpjes waar we door moeten. Bij een temperatuur van rond de dertig graden heb ik geen zin om voor elk dorpje een half uurtje in een file aan te schuiven, ik ga dan ook tussen de file doorrijden. Er is weinig plaats maar het gaat volgens mij wel. Bij de koffie stop laat Armin me weten dat hij het rijden tussen de file te gevaarlijk vindt. Daar ontstaat een pittige discussie over. Rita en Armin rijden namelijk vrij gemakkelijk bij dit warme weer in een jeansbroek en een T-shirt, dit vind ik persoonlijk veel gevaarlijker dan tussen een stilstaande file te rijden. Ik vind het zelfs belachelijk om met een motor in een file te blijven staan. Ik vind het eveneens belachelijk om in een T-shirt op een motor rond te rijden, trouwens in België is dit verboden. Maar iedereen doet er mee wat hij wil.
Na een laatste stop op een mooi terras in de bergen rijden we verder over een mooie weg langs het nationaal park Parco delle Orobie Bergamasche. Er is weinig verkeer en we kunnen zonder problemen naar Breno rijden.
Morgen een rit van 185 km naar Livigno. We moeten dan over Passo Gavia één van de mooiste en moeilijkste cols van Italië. De Gavia ligt in het prachtige natuurpark Parco Nazionale dello Stelvio
Vandaag starten we onder een heldere blauwe hemel. De aanloop naar de Gaviapas loopt nog altijd door het dal van de rivier Obligo. In Mezzo rijden we het Nationaal Park Stelvio in en beginnen na enkele kilometers aan de beklimming van de Gaviapas. De Gaviapas is een bergpas in de Italiaanse Alpen, in de regio Lombardije. Het is een van de hoogste paswegen van Europa. De weg voert dwars door het ongerepte Nationaal Park Stelvio. De weg is aangelegd in de eerste Wereldoorlog voor de bevoorrading van Italiaanse soldaten die vochten in het Italiaans-Oostenrijks grensgebied. De pashoogte behoort tot de mooiste van de Alpen. In het gebied zijn vele goed gemarkeerde wandelingen uitgezet. De pas is tot in mei en juni afgesloten vanwege de grote hoeveelheid sneeuw.
Het weggedeelte tussen Ponte di Legnood en de pashoogte is erg smal, vaak niet breder dan drie meter. Inhalen is op het traject haast onmogelijk, hiervoor zijn uitwijkplaatsen aangelegd. Diep onder in het dal stroomt de rivier de Frigidolfo. Langs de diepe afgronden is op de meeste plaatsen een vangrail aanwezig, maar op sommige plaatsen ontbreekt deze. Daar begint naast de weg direct de afgrond van ruim 500 m diep. Dit maakt deze weg tot één van de gevaarlijkste bergpassen.
Het is midden augustus en prachtig weer, we waren dus zeker niet alleen op deze pas. Juist op het smalle stuk komen we twee mobilhomes tegen en is het passen en meten om elkaar te passeren. Op de weg kan er niet gestopt worden om foto’s te nemen. Aangezien ik deze pas in 2015 ook gereden heb weet ik dat er half weg de pas een grote parking ligt. Van een wegdek op de parking is geen sprake het is steenslag met zeer grove keien, je kan ook moeilijk zeggen dat het alleemaal mooi vlak en horizontaal ligt. Bij het parkeren gaat Armin onderuit met zijn motor, waarschijnlijk op zo’n losse kei terecht gekomen en het evenwicht verloren. Geen lichamelijk letsel, (ik was blij dat ze niet in T-shirt reden)de zijkoffers van de Triumph vangen gelukkig veel op. Natuurlijk is er wat schade aan de koffer.
Op de Gavia worden we op een mooi wolkenspel getrakteerd, een sigaartje roken, wat foto’s trekken en we beginnen aan de afdaling die zeer vlot gaat, op naar de volgende pas. Na de afdaling komen we in het dal van de rivier Adda? We rijden het Nationaal Park Stelvio uit en rijden in Campocologo terug Zwitserland in. In dit deel van Zwitserland spreken ze Italiaans, ook hier is het prachtig rijden.
De laatste pas is de Passo Forcola, een relatief gemakkelijk te rijden pas. De grens Italië-Zwitserland ligt op deze pas. Als ik boven kom heb ik net tijd genoeg om een foto te maken van Rita en Armin die aankomen gereden. Aangezien het hier redelijk fris is beginnen we direct aan de afdaling naar Livigno onze bestemming voor vandaag. We overnachten hier in hotel Valeria.
Na de douche een wandeling in het uit de voegen gegroeid dorp, waar Taxfree inkopen gedaan kunnen worden. Ik kan het niet laten om een mooie muurschildering te fotograferen.
Morgen een rit van 210 km. We gaan dan over de Stelvio naar Oostenrijk
Het is weer schitterend weer als we vandaag vertrekken, we laten onze tank vullen voor € 0,97 per liter en vertrekken ook vandaag voor een prachtige rit. We rijden een flink stuk door het Park de Livignese over de mooie bochtige SS01. In de buurt van Bormio rijden we de SS38 op die ons terug in het Nazionale Parco dello Stelvio brengt. Na enkele kilometers beginnen we dan aan de beklimming van de Stelvio.
De Passo delle Stelvio is een bekende, zware, beruchte, hoge bergpas in Europa, 2758 m hoog, 48 haarspeldbochten aan de noordkant(Prato) en 39 keer een haarspeldbocht aan de zuidkant(Bornio). Wij gaan langs de zuidkant naar boven. Ruim 20 kilometer klimmen om bijna 2000 meter hoogteverschil te overwinnen (zo’n 7,7% gemiddeld stijgingspercentage) De Stelvio is sinds medio mei geopend. Het stikt hier van de motors, fietsers en sportauto’s. Natuurlijk ook de nodige gekken op een motor die per se willen laten zien hoe hart ze durven rijden. Het is dan ook oppassen geblazen op deze pas.
Op de top is zoeken naar een plaatsje om te parkeren, aangezien we op een berg zitten is het moeilijk om een horizontaal plekje te vinden, ook hier gaat het mis bij Armin tijdens het parkeren. Rita was al afgestapt en helpt met de motor op zijn plaats te duwen. Er staat echter een fietser die min of meer in de weg staat en opeens gaat Armin weer omver met de Triumph. Deze keer schade aan de andere zijkoffer en een ferme bloeduitstorting boven zijn enkel waarmee hij onder de motor is klem geraakt. Er staan direct een aantal motorrijders aan de motor om deze recht te zetten en het probleem is weer opgelost. Hier en daar een plakbandje om de boel bij elkaar te houden en we kunnen een koffie gaan drinken. Na de nodige foto’s te hebben genomen en enkele stickers te hebben gekocht zijn we terug weg. De afdaling verloopt perfect.
We rijden Oostenrijk binnen via de Timmelsjoch-Passo Rombo een bergpas met een hoogte van 2.509 m waar we €14 tol moeten betalen om erover te mogen rijden. Er komt hier zware bewolking opzetten en het wordt redelijk fris. Een twintigtal kilometers na deze pas komen we in Solden aan waar we vandaag overnachten. We zitten nu in Zuid Tirol in Oostenrijk. We slapen vandaag in een B&B en hebben vanuit onze kamer een mooi uitzicht over Solden en het Otztalerdal.
Als we in een hotel vlakbij onze B&B gaan eten komen we enkele koeien tegen die op weg zijn naar de stal om gemolken te worden. Het is een geklingel van jewelste. Armin heeft geen honger en gaat terug naar zijn kamer.
Morgen een rit van 295 km naar Tuttlingen we zitten dan in Duitsland.
19/08/17 Solden-Tuttlingen Het heeft heel de nacht geregend, als we vertrekken valt er nog wat motregen en we hebben een temperatuur van 15 graden. Vandaag een lange rit door Oostenrijk en Duitsland, waarschijnlijk is het een wisselweekend van vakantiegangers want het is opvallend druk op de wegen. Voor de tunnel van de Fernpass komen we in een kilometerslange file terecht. Ook hier rijden we weer tussen de file door, er zijn een paar tegenliggers die er zich moeilijk in maken maar dat kan de pret niet drukken.
Het wordt een lange dag met veel files en omleidingen er is dan ook maar één foto gemaakt bij het vertrek deze morgen. Na de middag hebben we prachtig weer en ondanks de files zijn we ruim op tijd in Tuttlingen. We overnachten hier in een nieuw modern complex waar we inchecken via een computer. Douchen en een wandelingetje door het stadje en even langs de Donau gelopen om dan lekker te gaan eten in een Grieks restaurant in de buurt van het hotel. Hoe Armin in leven blijft is mij een raadsel want ook hier slaat hij de avondmaaltijd over. Morgen een rit van Tuttlingen naar Sarrebourg. Een rit over binnenwegen van 230 km
20/08/17 Tuttlingen-Sarrebourg Na een goed ontbijt vertrekken we hier ook weer met zeer goed weer. We rijden over mooie wegen door het binnenland van Duitsland. We komen al vrij snel in het Zwarte Woud aan en rijden hier door de streek waar de beroemde koekoeksklokken worden gemaakt. In Rheinau varen we gratis de Rijn over en zitten we in Frankrijk. De Rijn is hier de natuurlijke grens tussen Duitsland en Frankrijk. Ruim op tijd komen we in Sarrebourg aan waar we vandaag overnachten. We zitten nu in de noordelijke Vogezen.
Het is prachtig weer en ik ga dan ook een lange wandeling maken langs het Sanal de la Marne au RIN. Dit kanaal wordt nog enkel gebruikt voor de pleziervaart. Na de wandeling douchen en gaan eten in het enigste hotel dat hier in de buurt open is. Het is een soort westerngedoente, er staat zelfs bizonvlees op het menu. Het is volle bak in het restaurant dus we hebben er goede moed op. Die goede moed was snel voorbij toen het eten op tafel kwam, ribben die niet gebakken maar gekookt waren, druipend van het vet. Het bizonvlees dat ik besteld had was een petieterig hoopje sliertjes in een bordje met een paar gebakken patatjes. Al goed dat het sliertjes waren want het was zo taai als leer. Voor te veel geld slecht gegeten.
21/08/17 Sarrenbourg-Wallendorf Het is onvoorstelbaar maar het blijft deze reis prachtig weer. Ook vandaag vertrekken we weer met volop zon. Vandaag een ritje van 208 km. We rijden door het nationaal natuurpark Lorraine en flirten heel de dag met de grens Duitsland Luxemburg. Bij de start rijden we regelmatig langs de Saar. In Konz zien we deze rivier in de Moezel stromen. Het laatste deel van de route rijden we langs de Our in Luxemburg. Door problemen met de gps is het vandaag een rit geworden van 230 km over minder binnenwegen dan voorzien. In Wallendorf slapen we in een hotel waar we vanaf het terras een mooi zicht hebben over de vallei van de Our.
22/08/17 Wallendorf-Essen Vandaag de laatste rit van deze reis, een rit van 280 km. We rijden tot Dasburg door het dal van de Our. We gaan dan door de Ardennen naar Malmedy waar we de autostrade opgaan voor de laatste 100 km van deze reis. De laatste foto vind ik wel leuk we rijden namelijk door een dorpje A DE LANGE mijn vader heeft precies dezelfde naam.
Voor de Kees is het ook de laatste reis van dit jaar geworden. De Tri moet op onderhoud, de Kees moet wat recupereren en de portemonnee moet aangevuld worden. Er zitten al een paar ideetjes voor 2018 in mijn achterhoofd die ik de komende winter ga uitwerken.
Jammer dat jullie de blog niet hebben kunnen volgen zoals gewoonlijk maar de verbindingen waren of te slecht of er moest te veel voor betaald worden.
Bedankt voor jullie aandacht en bij leven en welzijn ben ik terug op de blog in 2018. Kees
