Na het uitstekende en gezellig diner(iets te veel drank)beginnen we na een korte nachtrust aan een degelijk ontbijt. Het is hier ongelooflijk, we betalen voor een overnachting met diner en ontbijt € 24 per persoon incl. de drank die we achterover hebben gekapt.
Ook vandaag vertrekken we weer met een temperatuur van 26 graden. De koelvesten zijn dan ook flink ondergedompeld om deze temperaturen te kunnen weerstaan. We rijden heel de dag door het Pieniny gebergte.
Pieninygebergte
De Pieniny is een klein berggebied in het Zuiden van Polen. Dwars door het gebied heen stroomt de rivier de Dunajec. Het grootste gedeelte van het berggebied bestaat uit een Nationaal Park. Een gedeelte hiervan is ook gelegen in Slowakije. Een specifieke attractie voor dit gebied is het vlotje varen over de rivier de Dunajec.
Tijdens onze soeppauze beginnen er in de verte donkere wolken te verschijnen. Gelukkig blijft de donder en bliksem op een tamelijke afstand zodat we er voorlopig geen last van hebben. Als we na de soeppauze terug starten wordt het aanmerkelijk kouder. Als de thermometer 18 graden aan geeft is het de hoogste tijd om de koelvesten uit te trekken. We rijden over nat wegdek maar rijden tussen de buien door zonder dat we regen moeten verwerken.
Van het ene op het andere moment klaart het op en zitten we weer aan een graadje of zesentwintig. Stoppen aan een bushalte en koelvest terug aan. De uitzichten zijn mooi, het wegdek goed en de bochten vloeiend het is weer genieten.
We rijden een stuk over het parcours van een wielerwedstrijd, we denken de ronde van Polen. Het stikt hier dan ook van de politie, we rijden dan ook braaf aan de opgelegde snelheid.
We komen in een gebied met mooie meren die gevoed worden door de rivier de Dunajec. Jammer genoeg wordt de lucht weer inktzwart. Er is geen ontkomen aan, de laatste dertig rijden we in de regen met een temperatuur van een schrale 19 graden.
Het hotel valt ook vandaag weer mee. Grote kamers, een groot restaurant en een grote gezellige bar. Dat beloofd voor vanavond. O ja, voor een goede whisky betaal je hier € 1,50
Morgen een rit van 250 km. We overnachten dan in Lublin. (Polen)
Gisteren geen verslag van Theo wegens uitgelopen gezellig diner. Geen zin om op een heerlijke zomeravond op de kamerte te gaan zitten piekeren over een verslag. Het is tenslotte verlof.
De dag is goed verlopen maar bloedheet. De Polen houden zich wegens de hoge boetes precies aan de af en toe absurde snelheidsbeperkingen. We hebben dan ook een lange hete dag achter de rug om 305 km binnenwegen op de teller te krijgen.
We rijden de volle 305 km door landbouwgebied. Eindeloze graan en mais velden in een heuvelachtig landschap. Niet direct een rit waar je talloze foto's neemt. Daarom twee foto's, 1 bij het vertrek en 1 bij de aankomst in Strumien.
Morgen dus 05/08/15 is het een rit van 266 km. Het weerbericht geeft ons 34 graden. Van één ding zijn we dan ook zeker HET ZAL WEER PUFFEN WORDEN.
Ondanks dat we er geen goed oog in hadden wat betreft onze nachtrust is dit goed mee gevallen. Ik heb in ieder geval uitstekend geslapen. Ook vandaag ziet het weer er veel belovend uit. Als we vertrekken hebben we 26 graden, het is dan ook tijd om de koelvesten boven te halen.
Vol goede moed vertrekken voor 170 km binnen wegen. We rijden constant langs de Pools Tsjechische grens. Een stukje Tsjechië, dan weer een stuk je Polen. Het landschap is te vergelijken met de Ardennen. De heuvels van het gebergte zijn iets hoger dan de Ardennen . We hebben hier bergjes met een maximale hoogte van 1.000 meter.
Na een uurtje gaan de koelvesten terug in de koffers. Onze ruggen zijn zo koud dat het geen prettig gevoel meer is. Het is toch altijd wel iets als je met een motor onderweg bent. Je moet echt wel een liefhebber zijn om op deze manier te blijven reizen. Maar we zijn dan ook echte liefhebbers en we blijven halsstarrig naar speciale reizen zoeken.
Als we op een goed wegdek met vloeiende bochten terecht komen is het tijd om een paar paarden meer van stal te halen. De machines snorren dan heerlijk door de bochten. Als we even stoppen op een plaats waar een motorijder is verongelukt worden de bochten toch iets voorzichtiger genomen.
Als we voor de tweede keer aan de Tsjechische grens komen is het tijd voor ons dagelijks soepje. Een vriendelijk Engels sprekende dame uit Oekraïne die ook perfect Pools spreekt helpt ons om de alleen Pools sprekende uitbater aan zijn verstand te krijgen dat we enkel een soepje wensen. We nemen een echt Pools maaltijd soepje. Ik denk dat die soep in wereld oorlog twee is uitgevonden. Dik grijs met veel aardappels en een soort vettige worst. Het ziet er niet echt smakelijk uit maar al bij al valt het wel mee.
We zitten in een tamelijk toeristisch gebied waar wandelaars en fietsers zicht thuis voelen. Er moet nog 86 km gereden worden en deze kilometers gaan werkelijk over piepkleine wegen. Het wegdek is bij momenten om te schreeuwen zo slecht. Gaten en veel (te veel) losse grindslag in de ontelbare bochten. Er wordt dan ook zeer alert gereden.
Rond 15u30 komen we in Struga(Polen) aan waar we de nacht door brengen in het hotel Palac Struga. De kamers vallen ook deze keer weer goed in de smaak . We slapen hier voor € 26 per nacht.
Morgen staat er een tamelijk zware rit naar Strumien op het programma. 285 km meestal binnenwegen. Als die wegen te slecht zijn hebben we ons voorgenomen om de grotere wegen op te zoeken. Garmien kan ons daar perfect mee helpen.
Vandaag is het verslag door Theo geschreven. We hebben afgesproken om de beurt het verslag te schrijven. Ik denk dat het interessant is om twee verschillende meningen over deze reis te kunnen lezen. Commentaar op de verandering is natuurlijk altijd welkom.
De fotograaf heeft vandaag min of meer een vrije dag genomen daarom staan er maar enkele foto’s op de blog van het kasteel van Weinar dat we hebben bezocht.
Pffft! Kees is op het lumineuze idee gekomen dat elk om beurt “iets” op de blog zet.
We zitten momenteel in een stadje vol vuurwerk en lawaaierige pubers ergens in het noorden van Tsjechië (goedkoop!), maar van slapen zal waarschijnlijk zo te horen niet veel meer in huis komen.
En of we onze slaap nodig hebben! Gisteren meer dan zeshonderd kilometer afgemaald, vandaag nog een dikke vierhonderd bijgepompt. En neen, niet allemaal autosnelwegkilometerkes.
Elk uur of anderhalf uur lassen we een pauze in. Vandaag wel een beetje bizar: we stoppen aan een Tsjechisch pension dat er op het eerste gezicht heel verlaten uitziet. Ik tegen Kees: “Dat veel drinken is allemaal goed en wel, maar ik moet er telkens dringend van pissen!”
Op het ogenblik – en ik verzin dit niet – dat ik de eerste drukknop van mijn motorbroek openzet om tot actie over te gaan (nota bene in het voortuintje van dat pension) zie ik een dame van middelbare leeftijd op ons afgefietst komen. Ik denk bij mezelf: “Ik ga toch wachten tot die gepasseerd is!”
Gelukkig! Want de dame in kwestie stopt. Aanvankelijk leek ze een gewoon praatje te willen maken. Tot ze zei: “Geen overnachting nodig?” Bleek het de eigenares te zijn van dat gesloten pension! Ons volgende aangename gesprek met haar had er helemaal anders kunnen uitzien.
Ik zal hier proberen om het kort samen te vatten.
Zij: “En? Waar gaan jullie naartoe?” (laat dit nu net de vraag zijn die we niet graag beantwoorden)
Wij: “Moskou”
Zij (met een uitdrukking van je-zijt-hier-ferm-met-mijn-voeten-aan-het-spelen gezicht): “Moskou? Kom nou!”
Wij: “Echt! “ en dan: “Is het geen mooie stad dan?”
Zij: “Dat weet ik niet, ik ben er nooit geweest. Maar Moskou, écht?”
Wij: “Mmmm”.
O ja, de prijs van een soepje gevolgd door een spaghetti di mare, vergezeld van een half liter pint Tsjechisch bier (lekker!) en achteraf gegaan door een lekkere capuccino: € 10!!!
En de prijs van onze hotelkamer (***): € 28, inclusief de tien procent voor Booking.com, de 15 procent toeristenbelasting, de gewone belasting en… het ontbijt.
Eindelijk zijn we vertrokken, het is zalig weer en we hebben er zin in. Het verkeer valt reuze mee en we schieten dan ook goed op.
Rond de middag is het weeral tijd voor het dagelijks soepje. Vandaag is het Goulashsoep.
Door allerlei omleidingen en een keer verkeerd rijden zetten we vandaag 665 km op de teller. Rond 17 uur zijn we in Gotha een stadje dat ongeveer 200 km voor Dresden ligt en waar we vandaag overnachten in het pension Der Kleine Nachbar.
Morgen een ritje van 385 km we slapen dan in Tjechie.
Eindelijk, vandaag voor de laatste keer naar het visumbureau in Brussel gereden om de visums voor Belarus en Rusland af te halen.
Als ik de factuur krijg is het wel even slikken. CIBTvisas heeft een factuur opgemaakt van € 429,23 Daar komt dan nog € 92 bij om een uitnodigingsbrief voor Belarus te krijgen die is verzorgd door Rubel Trade in Nederland.
Om drie dagen door Belarus te rijden en elf dagen in Rusland te verblijven zijn we per persoon maar eens even € 521,23 kwijt. Volgens mij moeten dit verschrikkelijk mooie landen zijn. Melk en honing, altijd zon en ongelooflijke vriendelijke mensen en perfecte wegen. Voor dat geld hebben we natuurlijk geen enkel probleem aan de grensovergangen en worden we als koningen ontvangen. Ook het internet zal overal perfect werken en het eten zal niet te overtreffen zijn.
Of dit inderdaad allemaal zo zal zijn kan weer gevolgd worden via de dagelijkse verslagen die op de blog zullen verschijnen. (indien er geen internet problemen zijn
Voor de derde keer wordt het attest van de mutualiteit afgekeurd. Het woordje Russia staat er in vermeld en dat mag niet volgens de ambassade van Belarus.
Terug naar de mutualiteit om weer een nieuw attest. Helaas de attesten zitten standaard in de computer en de bediende van de mutualiteit kan die zelf niet veranderen. Ze neemt contact op met het hoofdkantoor en legt het probleem uit. Op het hoofdkantoor gaan ze het standaardformulier voor Wit Rusland aanpassen Na een wachttijd van drie kwartier heb ik eindelijk een attest dat geldig is.
Nadat we nog een kopie van onze identiteitskaarten hebben gemaild komt eindelijk het verlossende document per mail aan. De officiële aanvraag voor het visum van Rusland. Te ondertekenen en het originele formulier terug te bezorgen aan het visumbureau. Mailen telt niet en met de post op sturen durf ik niet wegens de tijd die begint te dringen Voor de derde keer terug naar Brussel om de documenten af te geven. Met de kilometers die ik gereden heb om al de documenten bijeen te krijgen had ik al bijna in Moskou kunnen zijn.
Waarschijnlijk zullen we onze visums hebben tussen 22/07 en 25/07/15.
Nog vijfentwintig dagen en we zijn weer weg. Deze reis is mijn Limburgse motorvriend den Theo mijn reisgezel.
We gaan er weer goed tegen aan. Natuurlijk is het weer een speciale reis. Vertrek in Essen (België) naar Ham (Limburg Theo ophalen)dan Moskou, St. Petersburg, Helsinki, Stockholm, Oslo, Kiel, Essen.
Kees, de routeplanner had een route gemaakt om via de Baltische Staten naar Moskou te rijden. Een ferme omweg maar je vermijdt dan de Republiek Belarus (Wit Rusland). Theo, die ondertussen al maanden naar de avondschool aan het gaan is om Russisch te leren. Ja, ja Theo is deze reis voorbereid hij spreekt Russisch. Hij kan na al die maanden al twee zinnen zeggen in het Russisch. Ik ben Belg, hij is Nederlander. Het zullen waarschijnlijk beroemde zinnen worden in het verslag van deze reis. Op die avondschool leert Theo een motorrijder kennen die in 2003 met de motor naar Moskou is geweest. Als die hoort dat wij via de Baltische Staten naar Rusland willen rijden valt hij bijna van zijn stoel van het lachen. Vraag toch gewoon een visum aan voor Wit Rusland en laat die Baltische Staten links liggen is zijn goede raad. Zo gezegd, zo gedaan. Formulieren ingevuld voor het visumbureau, route aangepast, hotels in de Baltische Staten geannuleerd hotels in Wit Rusland geboekt en klaar is Kees.
Beste lezers, laat je nooit wijsmaken dat je zo maar even een visum voor Wit Rusland kunt aanvragen. We zijn nu twee maanden aan het zwoegen om de documenten die we nodig hebben bij elkaar te krijgen. Het einde is gelukkig in zicht. Theo moet nog 1 attest krijgen en dan kunnen de dossiers naar het visumbureau. Dan is het hopen, bidden en smeken dat alles in orde komt voor 01/08/2015.
Welke problemen kun je verwachten als je met eigen vervoer door Wit Rusland wilt rijden?
- Je hebt een uitnodigingsbrief nodig, het visumbureau kan hier voor niet zorgen(voor Rusland wel)de uitnodigingsbrief moet worden geleverd door een reisbureau dat gevestigd is in Wit Rusland. Niet simpel, na veel gezoek op het internet kom ik op een site terecht Rubel Trade. Irina is de contactpersoon. Rubel Trade kan voor een uitnodigingsbrief zorgen mits een storting van € 92 per persoon. Er moet een visumaanvraag ingevuld worden die Irina ons bezorgd. Deze moet zeer zorgvuldig ingevuld worden. (drie keer terug gekregen wegens niet goed ingevuld) Op basis van deze aanvraag wordt een uitnodigingsbrief geleverd.
- Je hebt een attest nodig van de ziekteverzekering waarin expliciet vermeld wordt dat het in Wit Rusland geldig is. Opgesteld in het Engels of Russisch)
- Je hebt een attest nodig van een bijstandverzekering geldig in Wit Rusland met de vermelding van de verzekerde bedragen. Voor alle verzekeraars die een bijstandverzekering afleveren is het attest geldig op het grondgebied van Rusland incl. Wit Rusland. Attest wordt afgekeurd omdat Wit Rusland niet op het attest vermeldt wordt. Na wat gepalaver met de bijstandverzekering wordt er een apart attest opgemaakt
- Aangezien de Europese verzekeringsbewijzen (groene kaart) niet geldig zijn in Wit Rusland en Rusland moet er een uitbreiding van de verzekering aangevraagd worden. Geen enkele maatschappij wil hier op ingaan. Dus zal er aan de grens een verzekering moeten worden afgesloten.
Deze week worden de dossiers over gemaakt aan het visumbureau. Hopelijk kan ik binnen veertien dagen melden dat we in het bezit zijn van onze visums.
De laatse nacht van deze reis slaap ik in een mooi pension. Er is geen mogelijkheid voor avondeten maar er is een restaurantje op loopafstand van het pension.
Welgemutst ga ik rond 18 uur naar het restaurant, het ligt aan een grote vijver waar prachtige forellen in rond zwemmen. Het water loopt me in de mond als ik er aan denk dat er straks zo één op mijn bord ligt.
Als ik de menu kaart vraag stelt er zich een probleem. Het is niet te geloven maar vandaag is het pastadag. Er wordt niets van de kaart geserveerd. Je kunt kiezen uit drie verschillende soorten pasta en de ingredienten die je er in wil hebben kun je zelf samenstellen uit een soort buffet dat er staat. De kok maakt dan de pasta klaar in een grote wok. Ik leg uit dat ik drie weken in Italie heb rond gereden en dat ik geen pasta meer kan zien , graag zou ik een heerlijke forel geserveerd zien. Niets aan te doen pastadag is pastadag en daarmee basta.
Na een zeer goede nachtrust en een uitstekend ontbijt starten we om 8u30 voor een rit van 875 km. Het is lang geleden dat dergelijke afstand nog gereden heb. Ben dan ook benieuwd of ik het ga volhouden.
Rond de middag krijg ik een dipje maar dit wordt opgelost met een goede braadwordt. We hebben een aangename temperatuur van 22 graden. Drie file's trotseren we bij de onvermijdelijke wegenwerken in Duitsland, hoe dichter we bij Belgie komen hoe hoger de temperatuur wordt. Nabij Venlo zitten we aan 28 graden. In Nederland nog een ferme file, maar dan eindelijk de afslag Roosendaal.
Stipt om 19 uur zijn we terug thuis.
Italie was een mooie reis, het is de tweede keer dat ik in dit land geweest ben. De foto's geven maar een beperkt beeld, zijn moment opnamen. Er is zo veel meer te zien geweest op deze meer dan 5.000 km lange reis. Je kunt met foto's proberen een beetje de sfeer mee te geven. Je mist echter de geur, het gevoel van het rondrijden in echt prachtige streken en zo veel meer. Wil je het echte Italie beleven moet je er in rond trekken, het is zelfs met de beste foto's niet weer te geven wat er te beleven is in dit land.
Ook deze reis heb ik weer met veel plezier aan de blog gewerkt. Ik had even overwogen om er mee te stoppen, er kruipt een pak werk in, het is dikwijls sukkelen met een slechte internetverbindingen en het mag ook neit te veel ergernis worden. Maar ik heb nu weer ondervonden dat ik het nog altijd graag doe, dus de volgende reis die op de agenda staat zullen de artikels en foto's weer verschijnen. (iets meer commentaren zijn altijd welkom)
Het motorpak is gewassen, de Tri staat terug te blinken en de plannen voor de volgende reis moeten dringend aangepakt worden.
Op 01/08/2015 willen we (Theo & Kees) indien we de documenten in orde krijgen naar Rusland. Het programma ziet er ongeveer alsvolgt uit; Essen, Moskou, St. Petersburg, Helsinki, Stockholm, Oslo, ferry Olslo-Kiel, Essen.
10/06/2015 Een goed ontbijt en mooi weer, de dag kan weer niet beter beginnen. Een paar Noren, die gisteravond zijn aangekomen rijden hier een week rond met gehuurde motors. Ik verschrik van de prijs, ze betalen € 100 per dag per motor. Ze hadden geen tijd om met de motor van Noorwegen naar hier te komen. Dat noem ik dus een dure vakantie.
We rijden over een mooie route naar de Stelvio die al redelijk snel in beeld komt. De Stelvio is een fantastische pas voor motorrijders. De verhalen die ik er al over gehoord heb zijn zeker niet overdreven. Zeer de moeite waard. Alle informatie over de Stelvio is weer heel gemakkelijk te vinden op het web. Op de top aangekomen kom ik aan de praat met een Belg als we samen bij het monument van Coppi staan. Het is de eerste keer dat hij solo op reis is voor veertien dagen. Hij heeft nog maar drie dagen gedaan en het bevalt hem goed. Nu ik moet zeggen dat het mij ook nog steeds bevalt, geen sprake van verveling of heimwee. De dagen vliegen voorbij, zeker met het prachtige weer dat ik tot nu heb gehad.
Na de fantastische afdaling van de Stelvio zijn we al redelijk snel in Oostenrijk. Getankt, een paar heerlijke keizerbroodjes en een vignet gekocht, we kunnen er weer tegen. Het is een heerlijke 25 graden als we Oostenrijk binnen rijden. Het eerste dorpje dat we tegenkomen is Nauders. Vele jaren geleden ben ik hier op verlof geweest maar ik kan me van het dorpje toch niet veel meer herinneren.
Het mag gezegd worden vind ik, Oostenrijk is toch ook een prachtig land. Je moet natuurlijk wel van bergen houden, maar welke motorrijder wil er niet over en perfect wegdek rijden en heerlijke bergpassen nemen. Wat een verschil met Italië als het over de wegen gaat. Gewoonweg perfect hier. Geen putje, geen kiezelsteentje niets van dit alles hier. Als je pech hebt ligt er een dennenappel op de weg, en die ligt dan nog aan de kant. Als je heel veel pech hebt liggen er wel eens twee van die dingen. Maar als je echt pech hebt wordt je aangehouden door de politie. Een charmante jongedame heeft twee problemen met mijn rijgedrag. Ten eerste te hard gereden en ten tweede een inhaalverbod genegeerd. De snelheid die ik had was 73 km per uur waar ik 60 per uur mag rijden. Zal wel zijn, weinig tegen in te brengen. De discussie gaat echter over het inhaalverbod. Ik rij achter een mobilhome die ruim plaats maakt voor mij. Ik passeer hem zonder op de weghelft van het tegemoet komend verkeer te komen. Ik weiger dan ook de minnelijke schikking voor het inhaalverbod. Dit kan niet, mag niet en gaat niet en nog veel meer tralala. Oké, zeg ik maak maar pv op dan laat ik het voor de rechtbank komen. Waarschijnlijk was dit te veel werk en kom ik er van af met een minnelijke schikking van € 25 contant te betalen.
Terwijl ik mijn papieren terug weg steek wordt er nog iemand aangehouden wegens overdreven snelheid. Blijkbaar kent hij de politie goed want er worden een paar grapjes gemaakt en hij mag doorrijden. Wat hebben we geleerd, dat de politie in elk land toeristen pesten en dat een boer in elk land altijd moet werken.
Garmien weet me te vertellen dat we morgen nog een ritje hebben van exact 878 km. Voor de Tri zal dit geen probleem zijn, en de Kees zal dat ook nog wel aankunnen zeker.
Dus, bij leven en welzijn zal morgen het laatste verslag van deze reis op de blog komen.
Zeer goed geslapen en wat ook belangrijk is een fantastisch ontbijt gekregen. Van de donder en bliksem die werden voorspeld is geen spoor te zien. Het is bewolkt, we starten met een aangename temperatuur van 22 graden.
Een prachtige dag is het geworden. We zijn door talrijke mooie bergdorpjes gereden die letterlijk in een fantastisch decor liggen van besneeuwde bergtoppen. In de voormiddag krijgen we af en toe een mals buitje(af en toe heel mals) maar dat kan de pret niet drukken. De temperaturen varieren naargelang op welke hoogte we rijden. Het minium 10 graden. Maximum 22 graden.
Wat is die Tri toch een dijk van een machine. Ze ziet er misschien wel log uit maar wat kun je er bochten mee pakken. We rijden 250 km door de bergen en het is ongelooflijk genieten. We rijden toeristisch maar af en toe wordt er ook flink aan het gas gedraaid het is een lust om met deze machine door de bergen te rijden. Geen enkele foto of filmpje kan weergeven wat een gevoel het geeft om hier rond te rijden. Vandaag heb ik werkelijk de essentie en de beheersing van het motor rijden kunnen ondergaan. HEERLIJK.
Na de middag komen we in het Parco Nazionale dello Stelvio. Hier kan de pret helemaal niet meer op. De ene bergpas na de andere. Technisch gezien is de moeilijkste pas vandaag de Passo Gavia 2.621 m Langs één kant is hij goed te doen. Ik heb de beklimming langs de minder goede kant gedaan. Zeer smalle weg met verschrikkelijk scherpe haarspelbochten. Je hebt in deze bochten werkelijk de hele breedte van de baan nodig om er door te komen. De pas is dan ook verboden voor bussen, vrachtwagens, mobilhomes en voertuigen met een aanhangwagen. Op de kaart staat de weg aangegeven met rode puntjes. Je rijdt langs ijzingwekkende diepten zonder wegbescherming. Op veel plaatsen zijn er verbredingen gemaakt waar de voertuigen kunnen passeren. Dit is zeker nodig omdat de weg op veel plaatsen te smal is om elkaar te kruisen.
De Tri heeft er geen problemen mee. De Kees heeft af en toe klamme handjes als hij in de diepte kijkt. Een ware belevenis.
Na deze pas nog een paar tunnels en we komen om 15u30 in het hotel Delle Alpi aan gelegen in Sondalo. Wat ik niet goed begrijp is dat Wikipedia zegt dat deze pas in de Italiaanse Alpen ligt en dat ik onderweg een bord tegen kom waar op staat Dolomiti di Brenda. Als er onder de lezers een Italië specialist is kan die mij dat misschien uitleggen. Ik zie er naar uit.
Morgen een ritje van 195 km. Weer heel de dag door de bergen. Ik hoop dat weer is zoals vandaag want de STELVIO staat op het programma. Onze rit eindigt in Klosterle am Alberg we zitten dan in Oostenrijk.
Om acht uur vertrokken met een temperatuur van 28 graden. Het mooie Toscane valt een beetje tegen. De typische heuvels met cipressen is maar in een klein deel van Toscane te zien. Zodra we Firenze met zijn hectisch verkeer verlaten hebben rijden we pardoes de bergen in. Niks heuveltjes van Toscane maar bergen die tot een hoogte van 1.500 m gaan. Zeer dun bewoont maar perfecte wegen. De doorkomst van de Giro zal hier wel mee te maken hebben.
Vanaf 800 m hoogte wordt de airco aangezet. We hebben een heerlijke temperatuur van 22 graden. De eerste koffie stop is er dan ook redelijk snel. Het is aangenaam vertoeven op en groot terras in een klein bergdorpje. De prijzen zijn er eerlijk en de koffie heerlijk.
We rijden tot Modena door de bergen, het is een plezier om met de Tri de vloeiende bochten maar evenzo de haarspeldbochten te nemen. Na Modena gaan we voor 50 km op de peage. We passeren op een dertigtal kilometer voorbij het Garda meer maar ik heb geen zin om een omweg te maken om daar te gaan zien. Ik heb in het verleden de toer, trouwens een hele mooie toer al gedaan. Het kan er zeer druk zijn en ik ben dan ook bang dat ik daar in een file terecht ga komen. Niet direct een mooi vooruitzicht bij een temperatuur van 31 graden.
We nemen de kortste weg naar Brescia en rijden nog door verschillende mooie dorpjes. Om stipt 15 uur komen we in de mooie B&B aan. De ontvangst is hartelijk en de bagage wordt door de uitbater naar boven gebracht. Ik krijg een platte grond van het stadje en enkele goede tips om het stadje te gaan verkennen.
Uitpakken, douchen en weer op verkenning in het zoveelste stadje van deze reis. Brescia, gelegen in Lombardije, tussen het Garda meer en het Iseo meer vind ik een aanrader, prachtige piazza’s, heel open en weinig verkeer. Niets van het hectische van Firenze en naar mijn gevoel niet minder mooi. Oké, er zijn hier wat minder kunstwerken en standbeelden maar je struikelt hier niet over de toeristen. Je hebt amper last van verkeer en de prijzen zijn normaal. Prachtige winkelstraten verbinden de piazza’s. Het leuke is dat er op elk plein wel een piano staat waar vrij op gespeeld mag worden. Er klinkt dan ook werkelijk goede muziek in de straatje en op de pleinen. Er heerst hier een fantastische sfeer die je naar mijn gevoel in Firenze niet kunt vinden.
Morgen een tamelijke zware bergrit van 215 km naar Sondalo. Dit stadje ligt op een hoogte van 800 meter, we zitten dan in het hartje van de Italiaanse Alpen.
Ik citeer het weerbericht nog even letterlijk; Lombardy, Orange Warning for Thunderstorms until dinsdag,jun 9
Een bezoek aan Firenze en of ik het geweten heb. Om half tien begin ik er aan. Het is 23 graden. Ik heb me voorgenomen om alle hoogtepunten van het centrum te bezoeken. Een wandeling van een kleine 10 km. Ik zal proberen om de foto’s in volgorde op de blog te zetten van de bezienswaardigheden die ik heb bezocht.
Vol goede moed vertrekken we naar Piazza della Liberta. Hier is een poort die de moeite waard is om te fotograferen. Van hieruit vervolgen we de wandeling naar Piazza S.S Annunziata een mooi plein met een prachtig gebouw en standbeelden. Vervolgens is Piazza Duomo aan de beurd, volgens mij het mooiste plein dat ik vandaag tegenkom. Prachtige gebouwen met en een geweldig mooie toren. Ondertussen is de temperatuur op aan het lopen en is het al een graadje of 30 in de schaduw. De wandeling begint al een beetje een kruisweg te worden. Met al wat minder goede moet wordt de Piazza del Signoria gezocht. Het zoeken is geen enkel probleem dankzij de fantastische gps op mijn gsm die me werkelijk zonder moeite naar elke bezienswaardigheid brengt. Na het bezoek aan Piazza del Signoria is de beroemde maar werkelijk overroepen Ponte Vecchio aan de beurd. Vroeger werd deze brug bewoond door slagers en leerlooiers. Omdat deze de rivier Arno te zwaar bevuilden zijn die hier min of meer buiten gevlogen. In de plaats van deze ambachtslieden hebben de juweliers de brug in beslag genomen. Aan beide zijden van de brug staat de juwelierszaken tegen elkaar. Alles van sieraden tot horloges is er te koop. Niet voor de Kees zijn budget.
Het is 33 graden als ik de steile beklimming aanvang naar Piazzi de ‘Pitti. De wandeling is nu meer en marteling. Mijn voeten branden in mijn schoenen. De pas genezen bleinen die ik een paar dagen geleden heb opgelopen zijn in volle glorie terug aan het komen. Het wandelen is meer strompelen geworden. Maar aangezien opgeven niet mijn sterkste punt is strompel ik naar boven. Ik heb geluk, vandaag is het kasteel of hoe je het gebouw ook wilt noemen gratis te bezichtigen, evenals de bijbehorende grote, wat zeg ik, zeg maar zeer grote tuin. De tuin is zo groot dat het zelfs een naam heeft gekregen Giardino di Boboli.
Het gebouw heeft drie verdiepingen met ontelbare kamers die barstens vol met kunstwerken staan. Het eerste wat me opvalt, is dat al de mannelijke beelden verminkt zijn. Waarschijnlijk doordat de maatschappij steeds preutser is geworden zijn in opdracht van god weet wie de penissen van letterlijk alle beelden verwijderd. Het is echt pure verminking van deze kunstwerken. In diverse kamers zijn er prachtige schilderwerken op de plafonds aangebracht. De aankleding van de kamers is zo overweldigend dat het voor mij bijna kitscherig wordt. Na dit cultureel hoogstandje is het tijd voor de luch. Er moeten wat krachten opgedaan worden om de zware beklimming in de tuin te beginnen. Eenmaal op het hoogste punt aangekomen is er een mooi zicht over Firenze.
Puffend, blazend en stomend begin ik aan de afdaling om terug via de Ponte Vecchio naar het Piazza S.M Novellate gaan. Daar aangekomen wordt ik door en paar jongeren aangesproken, ze werken voor een vereniging die de strijd aan gaat tegen het druggebruik bij jongeren. Ik heb de fut niet om te discussiëren en doneer € 10. Ik krijg zelfs een officieel reçu.
Het bloed loopt ondertussen uit mijn schoenen, diverse spataders staan op springen, mijn tong is een lap leer ondanks de liters water en ijsjes die al soldaat zijn gemaakt. Mijn broek hangt bijna op mijn enkels van de kilo’s die er af vliegen en mijn knieën doen zeer tot in mijn nek als ik vallend, kruipend en huilend naar de laatste bezienswaardigheid sukkel, het Fortezza da Basso. Gelukkig kan het niet bezocht worden want zo te zien zouden er weer vel trappen moeten worden genomen. Met mijn laatste krachten begin ik aan de 2,5 km naar mijn kamer.
Na een frisse douche en een goede maaltijd ziet het er allemaal weer veel beter uit. Toch heb ik het voor vandaag wel gezien. Verslag schrijven, mailtjes beantwoorden boekje lezen en slapen.
Morgen een rit door het mooie Toscane van 330 km. We overnachten in Brescia en zijn dan zowat aan de voet van de Italiaanse Alpen.
PS
Er is toch weer een foutje geslopen bij het plaatsen van de foto's. Het ligt aan de warmte of aan de leeftijd of aan de vermoeidheid of aan de concentratie of aan van al die dingen een beetje.
06/06/2015 Inderdaad met een frisse kop opgestaan. Op tijd gaan slapen en niet te veel gedronken het schilt toch wel. Het ontbijt overgeslagen, om half acht staan we startensklaar en het ontbijt wordt pas geserveerd om kwart over acht. Ik wil weg om voor de grootste hitte aan te komen in Firenze. Terwijl ik het slot van de Tri haal komt de uitbaatster vragen of ik geen ontbijt moet hebben. Ze wil het direct klaar maken. Ik bedank er voor, om kwart voor acht vertrekken we met een temperatuur van 23 graden.
Met wat moeite en stuurmanskunst door de smalle steile straatjes van Perugia gereden en op weg naar het Lago Trasimeno, en prachtig meer waar ik in het verleden al ben geweest. Mooie herinneringen komen in mij op. Als we hier aan komen neem ik het ontbijt uit mijn noodvoorraad.
Het volgende meer wat we tegen komen is het Lago di Montedoglio. Tussen deze twee meren rijden we een saai stuk van ongeveer 50 km. Het is de eerste keer, dat het werkelijk saai is. Veel industrie en een kaars rechte baan. De colletjes tot 1.500 m hoogte die we na het saaie gedeelte krijgen maken alles weer goed. Ondertussen zijn we Toscane binnen gereden. Het is er aan te zien, volgens mij toch wel de mooiste provincie van Italië. Mooie glooiende heuvels, talrijke cipressen, druiven en olijfbomen. Toscane heeft een speciale sfeer die ik niet kan beschrijven, het is er heerlijk rijden en je verveeld je geen seconde.
De middagpauze nemen we op een col waarvan ik de naam niet kan terug vinden. Het is een geliefkoosde stopplaats bij de motorrijders, er staan er een stuk of twintig op de parking. Een heerlijk stuk belegd vers brood en een gekoelde fles water is hier voor een paar euro te krijgen. We maken er een redelijke lange stop van om toch een beetje te bekomen van de hitte. Het is ondertussen 32 graden. Het is wel zweten maar het is zeker geen drukkende laffe warmte zoals bij ons.
Na de stop rijden we door en mooi landschap rechtstreeks naar Firenze. Het verkeer in de stad valt reuze mee. Ik denk dat er veel binnen blijven voor de hitte want we zitten nu aan 37 graden in de schaduw. Om 15 uur ben ik op de kamer en geniet van en overheerlijke douche. Bij deze temperaturen moet er nogal dikwijls van kledij worden gewisseld. Na de douche begin ik dan ook aan de was. Als ik de kleur van het water bekijk is volgens mij de was zeer geslaagd.
Vanavond dineren in Firenze. Morgen staat een bezoek aan de hoogtepunten van Firenze op het programma.
05/06/2015 Laatste avond in Perugia, ik heb het beschaafd bij 1 litertje gehouden, op tijd naar de kamer, inpakken en morgen vertrekken. Het is me hier al bij al 100% mee gevallen.
Eindelijk weer een goed ontbijt gekregen, en geweldig geslapen. Misschien heeft de drank daar ook wel voor iets tussen gezeten.
Eerst toch even een rechtzetting over het stadje Perugia. Ik heb er gisteren toch wel te negatief over geschreven. De vermoeidheid en warmte zullen hier wel voor iets tussen zitten. Gisterenavond een andere kant van het stadje ingetrokken, en inderdaad het is stijgen en dalen en trappen lopen maar dit heeft ook en bijzondere charme en mooie vergezichten. En, het was feest in het oude stadsgedeelte. Fantastische orkestjes en straatartiesten zorgden voor een ongelooflijke sfeer. De terrasjes waren goed bezet en het eten heerlijk. Het was dan ook na middernacht wanneer ik goedgemutst aan de beklimming van de zestig treden naar mijn kamer ben begonnen. Het kon me niets meer schelen al waren het honderd treden geweest. De Kees was in hogere sferen.
Vandaag is het weer bloedheet, om een uur of elf ga ik toch de stad verkennen. Er zijn veel schaduwrijke straatjes en er is een gezellige sfeer. Mijn canderel en tandpasta is op. Na een in een paar winkeltjes te vergeefs gevraagd te hebben naar wat ik nodig heb kreeg is van een winkelier de raad om het in een apotheek te gaan vragen. En inderdaad daar kunnen ze me helpen. Volgens mij niet goedkoop. Voor doosje Aspartaam (400 stuks)en een tube tandpasta betaal ik € 10. Theo vraagt in de commentaren of de Italianen wel gelukkig zijn. Volgens mij valt dit best mee, ze klagen net zo als bij ons ook over de prijzen. Volgens mij af en toe met reden. Benzine € 1,80 tot € 1,95. Volgens de uitbaatster zijn de wasserijen hier verschrikkelijk duur. Ik kan er van mee spreken heb voor die paar onnozele kleren die ik heb laten wassen € 37 betaald. De gewone levensmiddelen zijn ongeveer hetzelfde van prijs als bij ons. Op restaurant gaan is hier een pak goedkoper dan bij ons. Een volledige (goede)maaltijd incl. drank heb je voor en gemiddelde prijs van € 25.
Vanop het centrale plein van Perugia (waar ook de meeste bedrijvigheid is) heb je mooie zichten over de stad. Toevallig kom ik te weten dat er ondergronds ook nog wat te zien is. Als ik met de roltrap naar beneden ga kom ik in een heerlijke koel ondergronds stadsgedeelte. Het geeft en mooi beeld van er vroeger fantastisch werd gebouwd. Werkelijk prachtige hoge gewelven in ongelooflijk moeilijk metselwerk opgetrokken. Ik loop werkelijk met open mond het metselwerk te bekijken. Ik probeer het zo volledig mogelijk op foto te krijgen maar ik kan de werkelijkheid nauwelijks benaderen. Probeer toch bij het bekijken van de foto’s op de details te letten. In verschillende zalen zijn er tentoonstellingen. En een mooi schilderij krijgt een plaatsje op de blog.
Om 15 uur geef ik er de brui aan. Ben me er van bewust dat ik zeker niet alles gezien heb wat hier te zien is maar het is weer best vermoeiend aan het worden. Met al mijn gewandel en gesjouw kan ik lunchen (€ 5) en een ijsje (€ 1 per bol) eten zonder dat ik insuline hoef in te spuiten. Na de lange siësta schrijf ik het artikel voor de blog en ga me op het gemakje klaar maken om het stadje weer in te trekken. Mijn tafel voor het diner is al gereserveerd, ben benieuwd wat deze avond gaat brengen. Ik heb me voorgenomen om van de drank af te blijven. Maar je weet natuurlijk maar nooit.
Morgen een ritje van 225 km naar Firenze. We zitten dan in het mooie Toscane.
04/06/2015 Na een flinke discussie over de kamerprijs starten we vandaag met een heerlijke temperatuur van 22 graden voor een rustige rit naar Umbrië. Na een lange afdaling komen we in een dal waar we praktisch heel de rit blijven doorrijden. Perfect wegdek vloeiende bochten die uitnodigend uitdagen om eens flink gas te geven. We houden het echter toeristisch en genieten van de mooie omgeving. We blijven op een hoogte rijden tussen 500 en 1000 meter.
Rond de middag is de temperatuur gestegen tot 34 graden. Er hangen thermometers aan de gevels die zelfs 36 graden aangeven. Nu rij ik doodgraag met een motor, ontelbare keren stoppen om de mooiste foto te maken allemaal geen enkel probleem. Maar als zelfs drie minuten voor een rood licht staan een marteling is dan zie ik het niet meer zitten om nog veel te stoppen voor een foto te trekken.
Bij deze temperaturen liggen je kloten in het water zoals de aardappeltjes in een pannetje liggen om gekookt te worden. Het zweet gutst vanonder mijn helm en loopt langs mijn kraag over mijn bloedhete rug wat maakt dat mijn hemd door en door nat wordt. De Tri heeft duidelijk geen last van de hitte, hij houdt zich koel door de overtollige bloedhete lucht over mijn voeten te blazen. Ik stop nog enkel bij benzinestations om in de eetgelegenheden die met airco gekoeld worden een beetje terug mens te worden. Liters water worden er verzwolgen. Met pas perfect gestreken hemd hangt als een vod aan mijn lijf en vertoont op de rug diverse witte strepen van het zweten. Hoe mijn onderbroek er uit ziet ga ik niet vertellen, het zou te onsmakelijk worden.
In de planning van vandaag staat ook een bezoek aan Assisi, een mooi stadje waar ik in het verleden al ben geweest. Ik doe toch nog even de moeite om te stoppen om van uit de verte Assisi op de foto te zetten. Het is echter nog bloedheet als we er aankomen. Ik verrek het dan ook om in mijn motorkleren een tiental trappen te gaan doen. Want zoals elk stadje of dorp is ook dit stadje op een heuvel gebouwd. Ik neem de tijd om in de schaduw een ijsje te nuttigen mijn hemd wat te laten drogen. Met de rapte een paar onnozele foto’s genomen en rijden weer maar. De rijwind brengt weinig soelaas, er staat precies een haardroger op zijn hoogste stand constant in mijn gezicht te blazen.
Om stipt 15 uur zijn we op onze bestemming. We zitten knal in het centrum van het oude stadsgedeelte van Perugia. Smalle straatjes, veel straatjes waar je niet in mag en een verschrikkelijk parkeerprobleem. De uitbaatster van de B&B vraagt aan een gebuur om zijn auto te verplaatsen zodat ik kan parkeren. Eindelijk kan ik mijn koffer pakken en naar mijn gaan, ondertussen ben ik namelijk al een klein half uurtje ter plaatse en sta te zweten als een paard. Ik sjouw alles naar de derde verdieping waar ik logeer(60 traptreden) en kom halfdood op mijn kamer. Oei, mijn sigaren zitten in een andere koffer, terug 120 treden en dan de douche in. Vakantie is toch ook altijd wel een beetje werken.
Na de douche even op verkenning (60 treden naar beneden) Natuurlijk ligt Perugia ook op een heuvel. Het bestaat niet dat je een foto kunt maken zonder trappen. Ik heb het dan ook vlug gezien en maak dat ik terug op mijn kamer ben. (60 treden omhoog) Godverdomme, ik heb mijn kettingslot niet op de Tri gelegd. 60 trappen naar beneden en 60 trappen omhoog. Af en toe is vakantie heel hard werken.
Morgen verblijf ik hier ook nog. Ik weet nog niet goed wat te gaan doen. Het stadje gaan verkennen (puf, puf) Garmien een route laten maken door het mooie Umbrië (puf, puf) of een echte vrije dag nemen en het boek lezen dat ik al veertien dagen mee sleur.
Het is tijd om een avondmaal te gaan zoeken. Joepie, één keer 60 treden naar beneden en één keer 60 treden naar boven. Kees, jongen toch, blijf toch thuis.
03/06/2015 Na weer een zeer matig ontbijt(het is hier nog erger aan het worden dan in Frankrijk) starten we onder begeleiding van de nimmer aflatende zon aan onze eerste serieuze bergrit. We rijden heel de dag door de Abruzzo een prachtige streek die volgens mij nog niet door de toeristen ontdekt is.
Al snel zijn we aan de eerste druiven en prachtige zichten. Lang duurt de pret echter niet. Als we half weg in een beklimming zitten komen we aan een wegafsluiting. De weg is hier zwaar beschadigd en er is geen doorkomen aan. Niets te vinden van omleidingsborden ze verwachten waarschijnlijk geen toeristen hier. Het is nochtans een redelijke grote baan waar we op zitten. In de bergen even een omweg maken is niet zo simpel, maar Garmien zal dit probleem voor mij wel even oplossen. Dat ging deze keer niet door. Ze blijft halsstarrig zeggen dat ik deze weg moet volgen. Ik gooi er de route uit en geef opdracht om en nieuwe route te maken. Ook dit had geen succes. Er zit niets anders op dan de goeie ouwerwetse wegenkaart boven te halen. Ben ik even blij dat ik alle detailkaarten van Italië bij heb. Na wat zoeken vind ik een onooglijk klein prutsweggetje (verboden voor vrachtwagens, caravans en mobilhomes) waarlangs ik waarschijnlijk de wegversperring kan mijden. De omleiding kost ons anderhalf uur en een liter of twee zweet om de Tri over dit onooglijke weggetje met weer een slecht wegdek te leiden. Het is bijna niet te geloven maar als we terug op de route komen zijn we geen vijf meter voor de wegversperring (aan de goede kant natuurlijk uitgekomen) Af en toe heb je toch wel een beetje geluk nodig.
We zitten nu diep in de bergen en dan weet je dat je van alles tegen kunt komen. Maar wat ik nu weer nu plotseling mee maak heb ik nog niet aan de hand gehad. Plots komt er met een rotgang een schaap over de baan gevolgd door de hond van een schaapherder. Het schaap is afgedwaald van de kudde en de hond moet er voor zorgen dat zij terug bij de kudde komt. Volgens mij heeft die hond veel geleerd maar eerst naar links en rechts kijken voordat hij oversteekt was er niet bij. De Kees was weer blij met het abs systeem van de Tri.
Het volgende dat ik tegenkom is een kudde geiten. Ze zijn een stuk beter opgevoed dan de schapen van daarstraks, netjes gaan ze onder begeleiding van de geitenhoeder aan de kant. Om alle problemen te vermijden zijn er nog twee Heiligen op de foto vereeuwigd. De Heiligste natuurlijk op de voorgrond.
We rijden door geurende dennenbossen, langs kale bergtoppen en door prachtige ravijnen. Ik kan het allemaal wel vertellen maar de indrukken die ik hier op kan ik onmogelijk beschrijven. Zelfs de foto’s geven maar een beperkt beeld van deze prachtige streek. Ik zou zeggen pak je biezen en verken Italië, en zoek zeker niet de struikelt over de toeristen. Italië heeft veel meer te bieden dan dat.
Ondanks de omleiding zijn we om 16 uur in het hotel. We logeren op een hoogte van 1.500 m. Het slapen zal geen probleem worden want we zitten midden in de natuur. Kilometers van bewoond gebied. Eindelijk hoef ik eens niet naar eten te gaan zoeken. Het hotel heeft namelijk een restaurant. Vol goede moed ga ik rond half acht naar het restaurant het is nog gesloten, aan de receptie vraag ik wanneer het open gaat. Om zeven uur is krijg ik als antwoord. Maar het is half acht zeg ik en volgens mij is het nog gesloten. Ik word aangekeken als of ik om een kilo goud vraag in plaats van een bord dampende spaghetti. Ik hoor ze denken weer zo’n domme toerist. Mijnheer zegt ze, morgenochtend om zeven uur is er ontbijt. Ach zo zeg ik, en waar kan ik hier dan ergens gaan eten? In het centrum mijnheer. Nu heeft mijnheer net iets te veel gereisd om zich aan een receptie van gelijk welk hotel en in gelijk welke taal op deze manier zich te laten afschepen. Ik heb een godganse dag door de bergen aan het rijden geweest. In ben dan ook absoluut niet van plan om mijn motorkledij terug aan te trekken en in het pikke donker over en onverlichte baan te gaan rijden. Ik ga heel de discussie die er is geweest niet uit leggen.(die gene die mij een beetje kennen kunnen het zich ongeveer wel voorstellen) De foto zegt meer dan woorden.
Morgen een rit van 240 km naar Perugia de hoofdstad van Umbrië.
Mijn perfect gewassen en gestreken kleren zijn precies op het afgesproken uur in het hotel. “ hemden met korte mouwen, 1 hemd met lange mouwen, 1 T shirt, 4 boxer onderbroeken, 2 zakdoeken en twee paar kousen. We maken er een quiz vraag van. Hoeveel betaal je hier voor in Italië?
Nu nog uit de garage zien te geraken één of andere pipo heeft zijn auto voor de poort geparkeerd. Navraag gedaan bij de gasten, niets opgeleverd. Het is een bewoner van het stadje die dit geflikt heeft. De uitleg aan de receptie is dat het vandaag een vrije dag is in Italië(dag van de Republiek) die inwoner weet dat vandaag de garage niet gebruikt wordt er staat namelijk enkel materiaal in van een bouwbedrijf. Na veel vijven en zessen en nadat het witte voertuig opzij gezet is ga ik onder grote belangstelling een poging wagen. Natuurlijk heb ik er eerst mijn koffers afgehaald. Het val uiteindelijk nog mee, ik heb aan beide kanten ongeveer 5 cm speling. Ik probeer niet te letten op de talrijke goedbedoelde aan wijzingen en rij zo kalm mogelijk de Tri naar buiten. Onder luid applaus geraak ik zonder kleerscheuren de garage uit. Koffers inpakken en afscheid nemen van de twee olijke nieuwe vrienden die in hun nestje zitten te keuvelen en weg zijn we bij een temperatuur van 26 graden.
Ik kan gerust zonder overdrijving zeggen dat we weer door een grandioze streek rijden. De heuvels zijn kaal en worden volop gebruikt voor de landbouw. Er worden diverse soorten granen geteeld in deze streek. Tientallen roofvogels zweven boven de velden. De route loopt over zeer kleine binnenwegen en jammer genoeg is dat niet te doen wegens het zeer slechte wegdek. Na twintig km is er nog geen verbetering integendeel, met momenten wordt het zelfs gevaarlijk om met een zware toerbuffel die de Tri toch is op deze wegen te rijden. Ik heb er een paar foto’s van gemaakt, het lijkt misschien nog mee te vallen. Ik kan jullie echter verzekeren dat een foto nog iets anders is dan er met een dikke Tri over dit soort wegen te moeten rijden. Aangezien je verstand gebruiken niets kost besluit ik om er de brui aan te geven. Garmien krijgt opdracht om een andere route te maken, de tolwegen en snelwegen worden uitgeschakeld en Garmien heeft binnen de minuut een nieuwe route gevonden die ongeveer dezelfde afstand heeft dan de geplande route. Binnen de kortste keer zitten we op fatsoenlijk wegen en er mag gezegd worden dat ik zeker geen mooiere route zou gemaakt kunnen hebben. I LOVE GARMIEN. Tot mijn spijt maak ik vandaag het eerste slachtoffer op deze reis, er kruipt een slang over de weg die ik onmogelijk kan ontwijken ik rij er dan ook vol met twee wielen over. In mij n spiegel zie ik hem nog kronkelen. Er zijn twee mogelijkheden, of het is een geweldig taai beest en kruipt hij verder of hij is en lekker hapje voor één van de tientallen roofvogels die hier rond zweven. Ik kom het niet te weten aangezien ik geen mogelijkheid om op de smalle baan te keren.
Na de landbouwstreek worden de heuvels bergjes, we gaan tot een hoogte van 750 m en passeren diverse dorpjes die op de toppen van de bergjes gelegen zijn. Eindelijk heb ik voor de eerste keer in Italië een twintigtal koeien in de wei zien staan. En dan, zullen jullie denken, wel zo’n dingen beginnen op te vallen als je al dagen alleen op een motor onderweg bent. Belangrijk is het niet, ik vermeld het maar om de sfeer van het solo reizen een beetje weer te geven.
Rond 14 uur beginnen er zich buien te vormen, de weersvoorspelling heeft in de namiddag onweersbuien voorspeld. Die blijken dus uit te komen. Het verleden heeft me geleerd dat als er ergens in de omtrek van 200 km een bui is dat deze gegarandeerd op de Kees zijn kop tot ontlading komt. Er is nog 90 km te rijden en ik zet me al schrap voor wat gaat komen. Geen foto’s meer, de Tri fors de sporen geven, wel met de nodige ruimte en zeker niet op het scherp van de snede gaan rijden, verstand gebruiken, het blijft belangrijk onderweg. Maar, het is bijna ongelooflijk ik rij mooi rond de bui. Hoe is het mogelijk dacht ik, ik ruik de regen en kom er van zonder één spatje. Het venijn zit zoals al dikwijls is gebleken ook hier in de staart. Mijn gedachten zijn nog niet koud of het begint me daar te gieten dat het niet mooi meer is. Nu die regen tot daar toe, dat ben ik onderhand wel gewend, het grootste probleem bij een dergelijk plensbui is dat het wegdek echt spiegelglad wordt. De snelheid wordt dan ook drastisch naar beneden gehaald. Gelukkig is na een minuut of vijf het leed weeral geleden, het wegdek is nog wel wat nat maar ook daar komt stilletjes aan een einde aan.
Stipt om 15 uur zijn we in onze B&B in Benevento. De Tri krijgt een prachtige afgesloten parking en de Kees en zeer degelijke mooi kamer. Het is prachtig weer en trek dan ook het stadje in. In het centrum kun je over de koppen lopen. Snel zoek ik dan ook de smalle steegjes op.
Morgen een rit van 255 km naar Celano. We rijden door drie grote parken; Parco Regionale de Matere, Parco Nazionale d’Ambruzzo en het Parco Regionale Sinerte-Velino.
Ik weet dat er een foto dubbel op staat. Aangezien ik ferm aan het klooien ben met het internet zal het vandaag niet gewijzigd worden. Ooit msschien nog wel.
