Wakker geworden van het getuf van een bootje dat over de rivier vaart, zalig. Na een goed ontbijt is er nog tijd voor een wandeling door het stadje. Een bezoek aan een glasblazerij is mooi meegenomen. Ook het bezoek aan het Waterford Cristal museum is de moeite waard. De prijzen die bij de kunstwerken staan zijn niet direct voor mijn portemonnee maar het is wel mooi.(toch maar niets gekocht) De koets met de vier paarden is te koop voor € 40.000,00. Btw wel inbegrepen.

Na de wandeling is het tijd om te vertrekken we moeten ten laatste om 14 uur in de haven van Rosslare zijn voor de overtocht naar Cherbourg. De overtocht wordt verzorgd door de Irisch Ferries. We varen met de Oscar Wilde.
Motor ingeladen , starten en de zon verschijnt. De Ieren zullen blij zijn dat de Kees vertrokken is kunnen ze van het goede weer gaan genieten. Het Waterford Marina hotel is zeer aan te raden. Ruime kamer, goed restaurant en een zeer goed ontbijt. Goed gelegen bij het oude stadscentrum van Waterford.

Na een veertig tal kilometers brengt een veerboot ons over de mooie rivier Shannon. Naar het schijnt is deze rivier de grootste van Ierland. Rond 13u30 komen we in de haven aan, geen problemen bij de paspoortcontrole. en we voegen ons bij bonte verzameling van motorrijders die er al zijn. Allerlei nationaliteiten, Italianen, Duitsers, Fransen een Oostenrijker en één Belgische nummerplaat.(die van mij)

Mijn trouwe kameraad die nooit de moed opgeeft en in alle weersomstandigheden paraat is staat ook deze morgen enigszins triestig in de regen te wachten tot hij kan vertrekken. Inderdaad de regen komt weer met bakken naar beneden en er staat een felle wind met windstoten tot 70 km per uur. Dit is niet het weer om meer dan driehonderd km over smalle bochtige wegen te gaan rijden. Ik laat Garmien dan ook een andere route berekenen en sla het laatste stuk van The Wild Atlantic Way over. Eigenlijk is dat niet zo erg want dit stuk heb ik in 2002 met mijn Limburgse motormaat Theo al gereden.

Tegen de wind en regen inbeukend zijn we rond half drie in Waterford voor de laatste overnachting in Ierland.
Eindelijk nog eens een hotel, en dan nog met een mooi uitzicht op de rivier Suir.Na veertiern dagen B&B een veraseming. Ik weet dat er talrijke mensen zijn die graag overnachten in een B&B maar mijn ding is het toch niet. De volgende reis zal terug een hotel reis worden daar ben ik nu al zeker van. Als dat weer een reis zou worden met regen dan denk ik eraan om maar tuinier te worden in mijne hof, dan kom ik buiten wanneer ik wil maar zeker niet in de regen.
Bij gebrek aan foto’s en een verslag over deze rechtstreekse rit naar Waterford geef ik maar een beetje geschiedenis over deze stad.

De stad Waterford werd in 914 gesticht door de Vikingen en is hiermee de oudste stad van Ierland, nu wereldberoemd om zijn kristal. De County Waterford heeft echter veel meer te bieden dan alleen maar geslepen glas. Met zijn ideale mix van bergen, stranden en stads vertier (behalve op zondag) is deze een uniek stukje Ierland. Met zijn schitterende ligging aan de zonnige (ha ha ha) zuidoost kust zijn de stranden een van de aantrekkelijkste punten. Populaire bezienswaardigheden zijn: het Dungarvan Castle gebouwd in 1185 aan de rivier Colligan, De Waterford Crystal fabriek (ga ik morgen bezoeken) en het Waterford Treasures museum waar een uitgebreide collectie van zeldzame kunstvoorwerpen te bewonderen zijn.
Amai, nu ben ik echt wel de culturele toer opgegaan.

Morgen ten laatste om 14 uur in de haven van Rosslare inchecken voor de overtocht naar Cherbourg. Aankomst in Cherbourg dinsdagmorgen rond elf uur. Dan een ritje van 685 km en we zijn weer thuis.
Beste lezers, profiteer nog van het mooie weer in België want als de Kees terug in het land is zal de regen daar heel waarschijnlijk ook zijn.

Gisterenavond is het dan toch nog redelijk weer geworden. Ik profiteer hiervan door een wandeling naar het stadje te doen. Onderweg kom ik er achter dat ik mijn sigaartjes vergeten ben. Aangezien ik geen zin heb om terug te gaan besluit ik om een pakje sigaretten te kopen. Amai mijn oor, viel dat even tegen, €10,90 voor een pakje met 20 sigaretten. Dus Armin, als je ooit naar Ierland zou gaan hang dan maar een aanhangwagen aan je motor anders gaat dat niet goed komen.

Vanmorgen het vertrek weer maar eens uitgesteld wegens gietende regen en harde wind. Rond half tien is het min of meer droog en de hoogste tijd om te vertrekken. We rijden direct over de ring van Kerry een bekende toeristische route in Ierland. Helaas is er door de mist die hier hangt niets te zien van de vergezichten die we regelmatig tegenkomen. Zolang we beneden blijven gaat het nog maar zodra we wat klimmen rijden we letterlijk de laaghangende bewolking in. Ik heb dan ook maar één foto van een vergezicht om te laten zoen in wat voor weer we hier rijden.

Rond de middag klaart het wat op, ondertussen rijden we op de ring van Beara en kan de lunch op een terras in het zonnetje genomen worden. Zelfs met een mooi uitzicht. Persoonlijk vind ik de ring van Beara een stuk mooier dan de ring van Kerry. De bussen met toeristen komen hier niet wegens te smalle wegen en het is er ook een stuk minder druk met de personenwagens. We rijden door prachtige dorpjes waar de huisjes netjes in diverse verschillende kleuren geschilderd zijn. Er hangt hier ook nog wel wat mist maar veel minder dicht dan op de ring van Kerry.

Na deze ring gaan we richting Dursey Island, een eiland dat men alleen kan bereiken door middel van een kabelbaantje. Volgens de reisgids de enige kabelbaan ter wereld die over de Atlantische Oceaan gaat. Om het kwartier vertrekt de gondel, een retourtje kost € 8. Zeker de moeite om dit te doen als je hier in de buurt bent. Op dit ogenblik wonen er nog zes personen permanent op het eiland. Je kan er een prachtige wandeling maken. Het kabelbaantje is open tot 19 uur.
Na het bezoek aan dit eiland is het nog een veertig tal mooie tot zeer mooie kilometers rijden naar Adrigole waar de overnachting voor vandaag is gereserveerd. Helaas heb ik hier geen foto’s van wegens problemen met het toestel.(deze problemen zijn ondertussen opgelost).

Morgen naar Waterford voor de laatste nacht in Ierland.

Het ziet er goed uit deze morgen als ik een foto neem van de B&B. Regenkleding blijft dan ook in de koffer. Bij de foto van de viser staat het logo van The Wild Atlantic Way die heel de route perfect aan geeft.

Na vijftig kilometer gaan we de ferry op die ons over de vier kilometer brede rivier Shannon (grootste rivier van Ierland) vaart. Als we aan de overkant aankomen begint de miserie. Regen, een gps die van geen kanten haar wek doet en nog wat mist er bovenop. Wat één van de mooiste ritten moest worden valt letterlijk en figuurlijk compleet in het water. Het duurt meer dan een uur dat ik eindelijk in de gaten krijg wat er aan de hand is met de gps.

Eenmaal als we op de goede weg zitten naar het schiereiland Dingle begint het weer steeds slechter te worden. Bij mijn motormaat Theo zal waarschijnlijk een lichtje gaan branden als het over Dingle gaat. In 2002 hebben we hier de Corner pass gereden in zeer dichte mist en eigenlijk geen bal gezien van het blijkbaar mooie schiereiland. Het is niet te geloven maar ik rij nu anno 2016 in precies dezelfde weersomstandigheden. Gietende regen en een dichte mist op de Connerpas.

Na de afdaling heb ik er mijn buik van vol en laat het laagste stuk van de rit op Dingle voor wat het is. Er is niets te zien van de vergezichten wegens de mist en de regen blijft gestaag vallen.
Bij het verlaten van het schiereiland komen we op de Ring of Kerry een populaire toeristische rondrit in Ierland. Ook hier is jammer genoeg ban de vergezichten weinig te zien wegens de laaghangende wolken.

Als we in het stadje Killorglin aankomen waar we overnachten is het je raad het nooit nog altijd aan het regenen. Wat een klote dag ,zelfs de ontvangst in de B&B trekt op geen botten. Koel en afstandelijk, op de kamer geen koffie of thee faciliteiten wat nochtans in Ierland redelijk normaal is.

Tussen twee buien door het stadje in voor een heerlijke maaltijd. Het is me niet gelukt om droog terug aan te komen laat staan om hier nog een wandeling te maken. Mijn voorband was nog het beste vandaag, die geeft geen krimp en plakt aan de baan ook met dit regenweer.

Morgen naar Adrigole, we rijden nog een stuk over de Ring of Kerry en een stuk over de Ring of Beara. Ook staat de Healy Pass op het programma. De weersvooruitzichten voor morgen zijn buien.

Een goede nachtrust, een goed ontbijt, zon en een harde voorband beter kan de dag niet beginnen.
B&B uitbater heeft een motorservices in de buurt gevonden. Volgens de site reparatie van alle merken specialisatie Harley.

Na het ontbijt ga ik dan op zoek naar een nieuwe voorband. De Harley specialist kan ik niet direct vinden maar ik kom wen bij een bandencentrale uit. Dat valt mee denk ik, en zwierig rij ik de Try de parking van de centrale op. Ik leg het probleem uit en krijg dan een ongelofelijke opmerking. We kunnen je wel helpen als je zelf gereedschap kunt geven. Hoezo gereedschap, jullie hebben wel banden maar geen gereedschap om en voorwiel te demonteren. Ik bedank ze hartelijk en ben weg hier.
Bij een garage zouden ze mij kunnen helpen maar ze moeten een band bestellen , die zouden ze misschien morgen kunnen hebben. Geen optie voor mij.

Uiteindelijk vind ik de Harley specialist met zijn prachtige website PTH motorservices. Een heel vriendelijke joviale uitbater die zelf ook motor rijdt. Maar banden, neen die heeft hij niet kan er wel één bestellen maar dat duurt wel een paar dagen.
Rond half elf ben ik terug bij de B&B met nog altijd een keiharde band. Inpakken en wegwezen en maar zien hoe het af zal lopen.
Na een uurtje rijden zitten we in de Burren en rijden door mooie beschermde landschappen. Honderden kilometers muurtjes zijn er hier te zien in de weilanden en langs de wegen. De soeppauze wordt een theepauze met gebak in een mooi aangeklede Thea-room.
Onder een strakke blauwe lucht rijden we verder door de Burren naar de Cliffs of Moher. Eindelijk eens nat van het zweten. Het is prachtig weer, de stranden en terrassen zijn bezet. Eindelijk een zomers gevoel.

Langs een zeer mooie kustweg rijden we naar de Cliffs. In 2002 ben ik hier geweest met Theo en André, wat is dat hier veranderd en commercieel geworden. Grote aangelegde parkeerpleinen, inkom betalen, diverse winkeltjes en een groot bezoekers centrum. Ook hier staat in een folder vermeld dat de Cliffs de meest bezochte bezienswaardigheid van Ierland is. Volgens mij zijn hier alle bezienswaardugheden de meest bezochte;

Na dit bezoek is het de hoogste tijd om naar de B&B te rijden. Toch kan ik, het niet laten om te stoppen bij een groepje muzikanten die op straat Ierse liedjes aan het spelen zijn. Een geweldige sfeer is het hier wel.
Tamelijk laat in de B&B aangekomen, deze ligt echt wel ver van alles afgelegen en is te bereiken langs een slecht stuk weg. Een restaurant is hier dan ook in geen velden of wegen te bekennen. Ook dit is vandaag geen probleem. De uitbaatster van de B&B speelt zonder probleem voor taxi. Na het eten een wandeling langs het haventje, telefoon naar de B&B voor de taxi en het is weeral bedtijd.

De voorband rijdt als nieuw en de weersvoorspellingen is voor morgen uitstekend.
Morgen rijden we door de streek van de Shanon naar Killorgin.

Gisteren een mooie zonnige dag zonder motor, vandaag regen en een houten kop met motor. Een wereld van verschil. Ondanks de korte nacht op tijd aan het ontbijt zodat er rond 8u30 gestart kan worden in regenkleding.
Vandaag door de Connemara een provincie die zeer dun bevolkt is en met enorme uitgestrekte lege gebieden. Op de schrale gronden wordt er nog turf gestoken.
Af en toe rijden we door bergen alsof we in Oostenrijk rijden door de lage bewolking zijn de bergtoppen niet te zien. Na de soeppauze stopt het eindelijk met regenen, het blijft zwaar bewolkt met veel wind.

Als er nog een kilometer of vijf moet gereden worden voordat we bij de B&B zijn is er opeens een vreemd geluid aan het voorwiel van de motor. Ik stop en tot mijn grote verbazing (mijn verbazing was zo groot dat ik er niet aan gedacht heb om er een foto van te maken) zie ik dat er een schroef in de voorband zit waar een ijzeren beugeltje aanhangt. Het is niet mogelijk om zo verder te rijden. Ik trek dat ding uit de band en zie twee kleine gaatjes in de groef van de splinternieuwe band zitten. Dikke miserie, uit het verleden weet ik dat het bijna onmogelijk is om twee pluggen zo dicht bij elkaar in de band te krijgen.
De eerste plug geeft weinig problemen, de tweede is er met geen geweld in te krijgen. Ik met twee luchtpatronen krijg ik de band hard genoeg om even te rijden.

Na vijfhonderd meter moet ik bij een benzine station al terug lucht in de band pompen . Er zat nog 0,8 bar in en dat is bitter weinig als je een rotonde moet oprijden. Na nog twee keer gepompt te hebben ben ik bij een garage aangekomen. Ik leg mijn probleem uit en krijg te horen dat er een kilometer of vijftig terug een motorservices is waar ze de band kunnen vervangen. Ik kan daar onmogelijk naar toe rijden met een band die om de vijfhonderd meter moet opgepompt worden. Met handen en voeten leg ik uit dat er nog een gaatje in de band zit en of er geen mogelijkheid bestaat om er nog een plug in te steken. Hij ziet het niet zitten maar wil het wel proberen. Met de dunste plug die hij kan vinden lukt het om de band dicht te krijgen.

Ondertussen is het te laat geworden om nog een nieuwe band te laten monteren. Onder de zoveelste regenbui rij ik de laatste vier kilometer naar de B&B. Het is dan 18u30 en de regen valt met bakken uit de hemel.
Na de douche staat het nog flink te regenen en zie ik het absoluut niet zitten om in dit weer een restaurant te gaan zoeken. De B&B uitbater stelt voor om een Pizza aan huis te laten leveren. Het smaakte best goed.

We zien morgen wel wat het gaat worden met die klote band.

Een echte rustdag vandaag in Westport. Laat uit bed, en op het gemakje ontbijten. De B&B uitbater heeft een goede tip voor een wandeling in Westport en ik besluit om de motor een dag op stal te laten staan. En niet onbelangrijk? het is heerlijk weer vandaag.
De wandeling is inderdaad de moeite en wordt afgesloten met een eerste Irisch Coffee op deze reis. Het zal de laatste niet zijn vandaag.

Na het avondeten een pub met livemuziek bezocht en aan de Guinness begonnen, nog altijd een heerlijk biertje, de Irisch Coffee in de pub is ook goed te doen. Rond een uur of tien is het stilletjes aan tijd om naar de B&B te wandelen.

Op weg naar de B&B kom ik voorbij een pub waar prachtige muziek gespeeld wordt. Toch maar even binnen gaan. Een prachtige pub met een geweldige sfeer, de ene na de andere halve liter Guinness loopt naar binnen alsof het water is? Er wordt gezongen dat het een lust is ik zou me zowaar een echte Ier gaan voelen.
Het komt erop neer dat de rustdag een fantastische lange dag is geworden en een zeer korte nacht. Ik ben na deze korte nacht dan ook met een flinke kater opgestaan.

Morgen door de Connemara naar Galway

Het is weer kloten vandaag, ik kan het woord nog amper schrijven zonder ziek te worden maar het is weer volop aan het regenen. Een uur wachten is niet voldoende dus vertrokken met regen. De stranden zijn leeg op een paar enkelingen na die met winterjassen aan de wind en regen trotseren. Na een kilometer of twintig is het niet meer te doen. We stoppen in het dorpje Cliffony om in een bar te schuilen. Als de regen wat minder is geworden een paar foto’s van het haventje nemen en vertrekken want het ondertussen als een uur of elf.

Nog een mistige foto aan de kust getrokken en dan weer maar gaan schuilen in en pottenbakkerij. Er zijn nu amper zestig km gereden van de 240 die gepland waren. Aangezien het blijft regenen en de tijd toch te kort wordt om deze rit van het www te rijden wordt de gps om een route gevraagd die rechtstreeks naar de B&B gaat. Om 15u30 komen we dan ook in Westport aan waar we twee nachten verblijven.

Het ergerlijke van het weer hier is dat het tegen de avond goed opklaart en er geen druppel regen meer valt. Zo ook vandaag bij aankomst in Westport is het gedaan met regen. Dan maar een wasje doen, douchen en gaan eten. Na het eten toch nog wat geprofiteerd van het goede weer met een wandeling in Westport. Meer kan ik over vandaag absoluut niet vertellen.

Morgen een rustdag, misschien goed weer voor een rit door de Connemara, misschien minder goed weer om een wandeling rond Westport te doen, misschien slecht weer om heel de dag op de kamer te zitten. Ik zal het wel zien zodra ik mijn ogen morgenochtend open heb.

Donkere wolken boven de B&B maar de temperatuur is goed en het is droog. Het ontbijt is hier fantastisch evenals de ontvangst bij het inchecken. B&B Sonas in Carrigart is zeker een aanrader.

Vandaag de tweede rit op The Wild Atlantic Way die perfect wordt aangegeven door zeer duidelijke borden in beide richtingen. De vergezichten en/of speciale bezienswaardigheden worden ook perfect met borden aangegeven. In principe kan heel de route gereden worden zonder gps of landkaart.
De rit van vandaag is niet zo spectaculair als gisteren, we rijden door het gedeelte zonder kliffen maar wel door een mooi afwisselend landschap. En niet onbelangrijk de zon is ook van de partij.

We rijden over smalle bochtige wegen door landschappen die aan Oostenrijk doen denken. Afwisselend rijden we langs mooie stranden en door uitgestrekte eenzame turfgebieden.
In het dorpje Clencolmcille dat pal op de www route ligt een stop ingelast om een Woolfarm te bezoeken. Er staan prachtige weefgetouwen en een paar mooie oude spinnenwielen.
Na dit bezoek gaan we over de Glengesh Pass waar op een parking met een prachtig uitzicht geposeerd wordt.

Via de havenstad Killybegs naar het gezellige stadje Donegal. Donegal betekent ‘fort/burcht van de vreemdelingen’, want de stad is genoemd naar de Vikingen die hier ooit een vestiging bouwden. De plaats fungeert als een ware toegangspoort tot de regio en is bijgevolg heel toeristisch. Nadat hier het avondeten is genomen gaat het richting B&B The Gap Lodge.

Ook de ontvangst in deze B&B is zeer hartelijk. Na het inchecken en de douche geeft de gastvrouw de raad om een mooie pub in de buurt te bezoeken. Het is maar een paar minuten rijden, aangezien ik absoluut geen zin heb om terug de motor op te kruipen stelt ze voor om me met de auto naar daar te brengen. Zonder dat ik er nog maar even over kan nadenken staat de auto al klaar, instappen en wegwezen. Onderweg zit ik nog wat te pruttelen hoe ver het wel ik en hoe ik terug moet komen. Geen probleem zegt ze, terwijl ze aan honderd km per uur naar de pub rijdt. Als je daar bent en je wilt terug gaan vraag je het maar aan één van de klanten dat je naar de B&B moet. We arriveren aan de pub, ze laat me uitstappen en is verdwenen. Mooie pub lekkere Guinness en drie klanten. Eer ik mijn Guinness op had waren de drie klanten ook verdwenen. Het gevolg was een mooie wandeling terug naar de B&B. Onderweg kan ik een mooie foto trekken van de B&B

Morgen naar Westport, we zitten dan in de Connemara voor een verblijf van twee nachten in een B&B.

Het verslag voor vandaag is snel geschreven,
REGEN

Wakker worden en de regen horen die tegen de ramen klettert, het begint voor mij een te bekend geluid te worden. Gelukkig ben ik nogal een redelijke dwarskop anders zou een mens er moedeloos van worden en de eerste ferry terug naar huis nemen. Maar als de Kees in zijn kop heeft gestoken dat hij The Wild Atlantic Way gaat rijden dan gaat hij die ook rijden. Vandaag dus ook gereden ondanks een stormachtige wind en kletterende regenbuien. Eer ik de moed had om te vertrekken was het wel al 10u30.

Natuurlijk blijf ik geen uren aan een stuk op een kamer zitten te kniesoren. Motorkleren aan en Londonderry in om de muurschilderingen gaan bekijken die er aangebracht zijn na Bloody Sunday. Op een van de muurschilderingen staat een schoolmeisje afgebeeld. Het is het veertienjarige schoolmeisje Annette McGavigan. Ik citeer het opschrift ’’Shot dead by the Britisch Army’’ 6 september 1971. Daar wordt je toch wel even stil van, dan moet je blij zijn dat je in de regen kunt rijden, enige relevatie is hier dan ook wel van toepassing. Dus vanaf nu gaat de Kees niet meer zeveren en zagen over regen.

Zoals gezegd om 10u30 vertrokken en redelijk snel komen we het bord tegen dat ons welkom heet op The Wild Atlantic Way. Jammer dat het op een plaats staat waar je geen gelegenheid hebt om de motor aan de kant te zetten en er een foto van te nemen.
Regen of geen regen het is zeer zeker de moeite hier te rijden. Het is wel geconcentreerd rijden want de wegen zijn smal, bochtig en zeiknat. De vergezichten zijn mooi tot zeer mooi.
Door de weersomstandigheden zijn het wat minder foto’s geworden in aantal dan gewoonlijk maar ik denk dat dat de volgende dagen wel zal veranderen. Ooit zal het weleens beter weer worden en ik heb nog een paar duizend km Atlantic Way te doen.

In Carrigart een Fisch and chips gegeten als middagmaal en dan naar de B&B die nogal afgelegen ligt maar wel met een prachtig uitzicht. Een afgelegen B&B heeft natuurlijk wel het nadeel dat je voor het avondeten terug op pad moet met de Try. Aangezien ik dat absoluut niet zie wordt het noodrantsoen aangesproken zijnde een paar droge voedzame koeken.

Morgen naar Donegal. Onderweg zijn er een paar bezoeken aan bezienswaardigheden gepland.

Achter de foto's van deze rit de foto's van Bloody Sunday

Een regenachtige morgen gebruikt om de muurschilderingen in Londonderry te fotograferen.

Ook deze morgen is de zon van de partij, maar ook vandaag is het weer maar voor een uurtje. Het zal heel de dag afwisselend buien en zon worden.

Rond de middag, we hebben dan heel de voormiddag over de prachtige Causeway Coast Route gereden komen we bij de Giant’s Causeway aan. De Giant’s Causeway is een rotsformatie aan de noordoostkust van Noord- Ierland, die bestaat uit zo’n 40.000 basalt-zuilen. Deze locatie is naar het schijnt de meest bezochte toeristische attractie van Noor-Ierland.

We rijden voorbij mooie stranden, grote campings en parken met vakantiewoningen. Door het bar slechte weer is het hier overal heel stilletjes. Het weer is dan ook tamelijk grillig. Als de zon schijnt halen we 15 graden, tijdens de talrijke buien hebben we nog 9 graden. Dit alles gaat gepaard met een stevige westenwind.

Onder de zoveelste bui komen we in Londonderry aan. Er is niemand aanwezig in de B&B maar na een paar telefoontjes is dit opgelost. Londonderry had ik me heel anders voorgesteld een beetje achteruit gesteld en verpauperd. Dit is absoluut niet het geval. Het oude ommuurde stadsgedeelte is prachtig. Een wandeling over de Peace bridge is natuurlijk een must. Door heel Derry wordt je herinnert aan Bloody Sunday hier en daar wel indrukwekkend.

Morgen naar Carrigart, de eerste rit over de Wild Atlantic Way.

Dublin is toch wel groter dan ik had gedacht, we hebben minstens een uur nodig om er door te rijden. Vandaag is dit geen opdracht het is namelijk prachtig weer. Wat schapen wolkjes en zon meer moet dat niet zijn.

Als we Dublin uit zijn rijden we eerst een honderdtal kilometers over de M1 en N1 naar Newry. Ondertussen zijn we Noord Ierland ingereden. Met Euro’s kan er niet meer betaald worden en de afstanden worden weer in mijlen aangegeven in plaats van kilometers. Heel raar als je toch op hetzelfde eiland blijft.

In Newry gaan we rechtsaf langs het Carlingford Lough om dan tot in Strandford over de kustweg langs de Ierse Zee te rijden. Vandaag maar één regenbui gehad en die gebruikt om een koffiepauze te nemen. Voor de rest af en toe wat motregen en opklaringen. De temperatuur is heel de dag rond de 15 graden.
De kustweg is een smalle weg met talrijke bochten en weinig gelegenheid om te parkeren zelfs met een motor er kunnen dan ook jammer genoeg weinig foto’s gemaakt worden van de mooie Ierse landschappen.

In Strangford nemen we een ferry over het verbindingswater van Strangford Loch en de Ierse Zee naar het mooie dorpje Portaferry. We rijden nu langs het grote Strangford Loch naar Belfast.
Om 15u30 komen we in Belfast aan. Zoals gewoonlijk moet de bagage weer naar de derde verdieping over trappen gesleurd worden. Voor het douchen eerst ponden gaan halen hotel aanvaard geen Euro’s en/of kredietkaarten

.
Over Belfast kan ik maar één ding vertellen, je kunt er bij een Chinees voor € 10 eten tot je van je stoel valt. De reden dat ik niets over Belfast heb te vertellen is heel simpel.

Na de overdadige maaltijd ben ik in de gietende regen rond 18 uur naar het hotel gerend en het is heel de avond blijven regenen.
Morgen naar Londonderry, we rijden 220 km langs de Antrim Coast.

Dat kan niet, het is niet waar hé, ongelooflijk maar het is weer zo!! Kletterende regen bij het wakker worden. Ik denk voor de zoveelste keer op een regen reis; Kees jongen blijf toch thuis. Na de douche en het bijwerken van de blog staat het nog steeds te gieten. Van het Full Iers ontbijt wat ze hier serveren wordt een normale mens ook niet direct gelukkig. Mijn ochtendhumeur dat onder normale omstandigheden al niet over loopt van geluk staat nu wel heel laag.

Na het ontbijt, het is dan ondertussen een uur of tien is de gietende regen overgegaan in een miezerige motregen. Schoenen aan en aan een fikse wandeling beginnen richting centrum van Dublin. Geloof het of niet, ik ben nog geen tien minuten aan het wandelen en de weergoden schakelen weer over van motregen naar echte regen. Het regent op een moment zo hard dat ik een plaatselijke Spar winkel bezoek om even te bekomen. Als ik terug buiten ga komt er een meneer binnen die staat te klooien om zijn paraplu op te vouwen. Voor de grap vraag ik hem of hij die paraplu niet verkoopt. Verkopen zegt hij, je kunt het ding zo krijgen zelfs met veel plezier. Natuurlijk neem ik het aanbod aan. Zo fier als een gieter naar buiten paraplu opengevouwen en wandelen maar. Laat het nu toch dezelfde soort paraplu zijn waar ik op één van mijn vorige reizen mee door Istanbul gewandeld heb. Dat wil zeggen dat er bij een zuchtje wind heel dat ding weg vliegt en je nog enkel een miserabel steeltje in je handen hebt. Mijn toenmalige reisgezel Armin kan dit bevestigen.

Redelijk nat in het centrum aangekomen (ik heb nochtans een formidabele regenjas bij) en zo snel mogelijk een ticket gekocht voor de Dublin bus Hop-On Hop-Off. Geen foto’s van de toer door Dublin regen en weinig te zien.
De eerste stop is aan het Guinness Storehouse een museum dat ondergebracht is in de oude brouwerij van Guinness. Het staat naast de huidige brouwerij. In het prachtig industrieel gebouw wordt over vijf verdiepingen stap voor stap het brouwersproces van Guinness uitgelegd. Guinees proeven, Guinness tappen het hoort er allemaal bij. Ik heb er zelfs een certificaat ontvangen voor het tappen van een perfecte Guinees. En of het smaakte. Op de bovenste verdieping een mooi uitzicht over de huidige brouwerij en Dublin.

Na een paar uurtjes terug de bus op, natuurlijk is het weer aan het regenen maar regen of geen regen er staat een bezoek aan de wijk The Temple Bar op het programma waar ik echt naar uitgekeken heb. Nu is het weer bijna niet te geloven maar als we op het punt aankomen waar de halte voor die wijk ligt schijnt de zon. EN DIT VOOR DE HELE VERDERE DAG.
Als je ooit in Dublin komt zeker deze wijk bezoeken. Een geweldige sfeer, prachtige pubs met fantastische livemuziek en heerlijke Guinness. Zeker doen.
Na een heerlijk avondmaal (Irisch Stew) terug naar de B&B een wandeling van een km of vier door Dublin met het zonnetje op mijn bolletje.

Vanavond inpakken en morgen naar Belfast.

Bij goed weer binnenwegen bij slecht weer Autosnelweg. Een rit van ongeveer 250 km

Na een goed ontbijt nog een wandeling door het gezellige centrum van Cardiff. Een bezoek aan de overdekte market hoort daar natuurlijk ook bij. Er zijn talrijke gezellige winkelstraatjes en koffieshops te vinden het is heerlijk weer.
Rond een uur of elf is de Tri gepakt en gezakt om te vertrekken. Een rit van 160 km naar Pembroke waar we de ferry naar Rosslare (Ierland) nemen. Het weer is uitstekend het is dan ook heerlijk rijden.

Na 80 km is het gedaan met de pret de regen valt werkelijk met bakken uit de hemel. Doornat komen we Pembroke in aan? een uur te vroeg dus nog tijd om een heerlijke koffie te nemen.
Als we de Ferry op kunnen is het nog altijd aan het regenen. Als de Tri is vastgesjord zo snel mogelijk naar boven om een ruime hoek in beslag te nemen voor de overtocht van vier uren naar Rosslare. Ik verdeel mijn kleren, handschoenen en helm over vier stoelen om ze een beetje te laten drogen en heb nog een comfortabele bank over om mezelf te installeren.

Als de ferry vertrekt is het nog steeds aan het regen dus weinig foto’s van de haven. Jammer want het is wel spectaculair. Er staat hier een grote olieraffinaderij we varen dan ook voorbij grote installaties waar de tankschepen ruwe olie komen lossen.

Door al de regenmiserie vergeet ik een pil in te nemen tegen zeeziekte waar ik extreem gevoelig voor ben. Als we de haven uit zijn zie ik niets dan schuimkoppen op de Ierse zee, er is een ferme golfslag die dwars op de ferry komt zodat het redelijk wiebelen is aan boord.
Na een uurtje krijg ik dan ook het mottige gevoel dat het symptoom is van zeeziekte. Ik ga naar buiten om op een beschut plekje wat frisse lucht te nemen. Het helpt, ik steek dan toch maar een sigaartje op, tijdens het roken zie ik een dolfijn of vier spelen in de boeggolf van de ferry. Weg gevoel van zeeziekte, mijn dag kan weeral niet meer stuk.

Met een Panini of twee en het weer dat beter wordt kan ik de zeeziekte min of meer onderdrukken. Als Ierland in zicht komt klaart het op en is er zelfs af en toe zon. Er hangen welke dreigende wolken boven Ierland maar het is droog als we van de ferry af rijden.

De 160 km naar Dublin zijn dan ook een fluitje van een cent met dit weer. Rond 21 u plaatselijke tijd (22u in België) komen we in de B&B aan. De koffers drie verdiepingen met de trap omhoog sleuren, douchen en het is tijd om te gaan slapen. Al bij al was het weer een intensieve dag.

Morgen Dublin verkennen en hopen en smeken dat het goed weer is.

Om stipt zes uur deze morgen de Tri gestart en vertrokken voor de eerste 250 km onder een zwaar bewolkte hemel. Maar het is droog dus geen klachten. Op ring rond Antwerpen natuurlijk in de file echter geen paniek hier heb ik op gerekend dus ik ga zeker niet te laat in Calais aankomen.

Eenmaal voorbij Antwerpen trekt de hemel de hemel volledig dicht en valt er een miezerige motregen. Het is niet dat je er zeiknat van wordt maar heel gelukkig toch ook niet. Na 150 km een stop om te tanken en we knallen verder naar Calais waar we onder een nog altijd miezerige regen ruim op tijd aankomen. Geen lange wachttijden en problemen bij de paspoortcontrole, we staan dan ook rond kwart over negen in line 103 tussen een tiental andere motorrijders te wachten om in te checken. Om kwart over tien kunnen we aan boord en is het ook gedaan met regenen.

Na een rustige overtocht zijn we redelijk snel Dover uitgereden. Het wolkendek trekt open en we krijgen zelfs prachtig weer. Dite komt goed uit want er moeten nog 365 km afgemaald worden voordat we in Cardiff zijn waar we overnachten in het Park Inn Radison Hotel.
Om 16u30 sta ik aan de receptie om in te checken dat overigens zonder problemen verloopt. Voor mijn trouwe Tri is er een ondergrondse parking voorzien waar ik met een tamelijke zure glimlach € 10 voor moet ophoesten.

Na de douche de stad in, het is nog altijd goed weer het perfecte moment om de eerste pint Guiness achterover te slaan. Na een flinke wandeling en een goede maaltijd is het de hoogste tijd om na deze toch wel zware dag tussen de lakens te kruipen.
Morgen een rit van 160 km naar Pembroke, daar de ferry op voor een overtocht op de Ierse zee naar Rosslare. De aankomst in Rosslare is voorzien om 18u45. Dan een rit van 170 km naar Dublin waar we twee nachten blijven. Rond 21u hopelijk in het hotel.

Het begint te kriebelen. Nog één week en we zijn weg.

Routes staan in de gps en de hotels zijn geboekt.

Als nu het weer eens wilt veranderen zijn we op de goede weg.

Deze morgen zo ziek als een hond opgestaan. Emmers snot en een hoest om u tegen te zeggen dat beloofd voor vandaag. Gisterenavond heeft een vriendelijke jongen beloofd om tegen 06u30 een ontbijt klaar te zetten om mee te nemen.
Voor de verandering vertrekken we nog maar eens met regen en stormachtige wind.(met het ontbijtzakje)

Veel kan ik over deze rit niet vertellen maar het was alles behalve leuk. Slechte wegen, gelukkig weinig verkeer koud mist en regen herfstweer dus.

Het is eigenlijk ongelooflijk maar de laatste 20 km begint de zon te schijnen en gaat de temperatuur van zo'n acht graden naar een graadje of twintig. Helemaal groggy gereden komen we rond 15 u in de haven aan. Er zijn al een twintigtal motorrijders(de meeste zijn Nederlanders) aangekomen ze staan allemaal in een t shirt van het zonnetje te genieten. Ze hebben een week in het zuiden van Schotland gereden en prachtig weer gehad.

Vroeg gaan eten op de ferry, pillen gepakt en als een blok rond 20 u in slaap gevallen. Om 22u30 wakker geworden met mijn kleren nog aan dus moet ik inderdaad toch wel redelijk aan het einde van mijn krachten hebben gezeten.

Goed uitgerust opgestaan, buiten een heerlijk zonnetje en een strakke blauwe lucht. Een foto genomen van een groep zwanen die de oversteek proberen te maken van Nederland naar Engeland.
Op tijd in IJmuiden aangekomen, tientallen motors die van de ferry komen verspreiden zich alle kanten uit op weg naar huis. Altijd een speciale sfeer, er wordt onderweg dan ook duchtig naar elkaar gezwaaid. 

Ook wij hebben de rit naar huis van 200 km zonder problemen kunnen rijden.
Het zit er weer op en ook deze keer mag ik wel zeggen dat het weer niet echt heeft meegewerkt. Hopelijk volgende keer beter.

De volgende reis is in voorbereiding. We gaan dan de Wild Atlantic Way in Ierland rijden. Ik weet het weer een regenland maar ik wil deze route absoluut rijden voordat ik in het rusthuis terecht kom.

Weeral bedankt voor de reacties en mails die ik gekregen heb op deze reis.

Na een heerlijke dag in Ullapool starten we vandaag weer met regen en veel wind.

Onze eerste stop is aan de Corrieshalloch. Een kloof van een honderdtal meters diep en de moeite om er wandeling naar te maken. Het is zelfs angstwekkend om over de brug te lopen die over de kloof ligt. Er is ook een uitkijkpunt gemaakt die een paar meter over de rand van de kloof hangt.
Het bezoek aan Inverewe Garden wordt niet gedaan wegens te duur en te druk. Een wandelingetje in de buurt gedaan was zeker zo gezellig was
Wegens de slechte weersomstandigheden wordt de Applecross pas niet genomen.(te veel wind en regen)Toch nog wat mooie foto's kunnen trekken.

Via een mooie brug komen we op het schiereiland aan waar onderdak is gevonden in Kyleakin.
Aan de receptie van het hotel is de ontvangst niet hartelijk te noemen. Een pinnige dame geeft een korte uitleg en verteld er ook bij dat het restaurant van het hotel is gesloten vandaag. Ik vraag of het mogelijk was om morgen het ontbijt wat vroeger te nemen, het antwoord is zeer kort, No. Zelfs ik kon dat met mijn gebrekkig Engels heel goed verstaan.
Op de kamer aangekomen cv open gedraaid pillen en pillen gepakt want ik heb ondertussen een tamelijk zware verkoudheid opgelopen. Na de douche een half uurtje te voet door de storm en regen om een restaurant te vinden. Weer dikke pech, er is hier vandaag een aankomst van een rally met oldtimer vrachtwagens. Alle restaurants zitten propvol. In de buurt van het haventje toch iets gevonden waar een heerlijke maaltijd is geserveerd.

Morgen een zware rit van 530 km naar New Castle.Na een heerlijke dag in Ullapool starten we vandaag weer met regen en veel wind.

Vandaag een rit naar Ullapool, er hangt een zware bewolking maar het is droog. Er staat nog wel een felle wind.
Ook nu rijden we weerdoor een prachtige streek met mooi afwisselende landschappen. De pret kan helemaal niet meer op als het wolkendek open trekt en we een heldere blauwe hemel krijgen, de kleuren zijn opeens veel intenser.

De soeppauze wordt genomen in het mooie dorpje Lochinver. Op het terras in het zonnetje zitten een paar Vlamingen die met de auto door Schotland aan het toeren zijn.(het moeten niet altijd Nederlanders zijn die je tegenkomt hé) Als de twee vertrokken zijn stopt er een Vlaamse motorrijder om ook een soepje te nemen, de pauze is dan ook iets langer uitgelopen dan de bedoeling was.
Goed op tijd komen we onder een stralende zon in Ullapool aan. Een gezellig stadje met diverse eet en drinkgelegenheden aan het water. Er heerst hier een gezellige zomerse sfeer natuurlijk met dank aan het mooie weer. Snel inchecken in de B&B, douchen, zomerse kleren aantrekken en het stadje gaan verkennen. Eindelijk is het genieten van zomerse temperaturen.

Na een heerlijke maaltijd nog een wandeling langs de haven die ondertussen door het hoge tij is volgelopen en deze tot nu toe fijnste dag van deze reis zit er weer op.
Hopelijk morgen ook zo'n stralend weer als we naar Kyleakin rijden een stadje dat op een schiereiland ligt.

Er staat een bezoek aan de Corrieshalloch, een canyon van honderd meter diep op het programma. Als het weer het toe laat rijden we via een omweg over de Applecross pas één van de hoogste passen van Schotland.