Rustdag in Albi, nu ja een rustdag is het niet bepaald geworden. Voor de eerste keer van mijn leven een wasje gedaan met een wasmachine  (alle aanwijzingen staan natuurlijk in het Frans op die machine) Even achter mijn oren staan krabben van hoe beginnen we hieraan. Toch een ingang gevonden, aan de bovenkant van de machine zit een deksel en daaronder een trommel waar ik mijn kleren heb ingegooid. Dan net zo lang op knopjes geduwd tot er iets begon te bewegen. Ik denk maar zo, er is nog nooit een wasmachine ontploft door op een verkeerde knop te duwen. Terwijl dat ding staat te daveren en te spartelen ga ik douchen. Na de douch is alles rustig geworden in het waskot. Deksel geopend, en jawel mijn kleren komen er fris uit.

Naar de bakker om mijn ontbijt, koffiegezet en op het terras van mijn appartement een heerlijk ontbijt genuttigd. Digitale krant op de laptop gelezen en het bed opgedekt en de blog bijgewerkt. Ondertussen is het tijd geworden om de stad te gaan verkennen. Zeer de moeite, alhoewel het redelijk zwaar is om met 32 graden bergje op en bergje af, trapje op en trapje af te gaan om de nodige foto’s te nemen.

Rond 16 u terug op het appartement en een paar uurtjes platte rust genomen.  Een restaurantje gaan zoeken, blog bijwerken, inpakken en slapen.

Morgen een rit van 295 km naar Mende. Er staat een stukje peage op het programma omdat ik over het viaduct van Millau wil rijden. Ik ben er al drie keer onderdoor gereden maar nu wil ik er per se eens over gaan. Dit is uiteindelijk ook het doel van deze reis.

Campenila in Clermont-Ferrand, wat een heerlijk hotel, uitstekende kamer, heerlijk bed ondergrondse afgesloten parking voor de Tri en een perfect ontbijt. Jammer dat er hier geen restaurant meer is.  Door het uitstekende bed later opgestaan dan gewoonlijk (met veel plezier).

Na het ontbijt inpakken en weg wezen, die verliep echter niet zo vlot. Motor uit garage gereden en sleutels ingeleverd. Helm op starten en oordoppen vergeten in te steken. Helm af oordoppen zoeken, niet te vinden. Motor stilgelegd en reserve oordoppen zoeken. Eerste zijkoffer overhoopgehaald zonder resultaat. Tweede zijkoffer compleet overhoopgehaald oordoppen gevonden, natuurlijk helemaal vanonder. Oordoppen ingestoken zomerjas aan, oordoppen die ik niet kon vinden zitten in de binnenzak van de jas!!! Starten en wegwezen, niet dus intercom van de helm heeft geen contact met Garmin. Helm af en intercom aangezet probleem opgelost. Nu toch eindelijk vertrokken. Het dagelijks ochtendritueel van een al wat oudere reiziger die alleen op reis is.

Nog geen kilometer gereden en jawel een wegomlegging met een bordje trek je plan. Het is altijd een avontuur om in Frankrijk een wegomlegging tot een goed einde te brengen. Nul komma nul aanwijzingen. Ik mag denk ik wel zeggen dat ik na al jaren met een Garmin te rijden goed weet hoe ik daar mee moet werken, maar zelfs dan is het op deze omleiding een redelijke puzzel om terug op mijn route te komen. Ik denk altijd maar; alles komt goed er is nog nooit niemand niet teruggekomen van een wegomlegging.

Het klinkt misschien eentonig maar ook vandaag was het weer rijden in een prachtig decor. Wel wat minder foto’s dan normaal maar dat komt omdat ik een paar keer een paar Franse motorrijders gevolgd heb. Aan de snelheid waaraan werd gereden was er niet veel tijd om van het landschap te genieten laat staan te fotograferen.  Ik kon die gasten volgen maar daar is dan ook alles mee gezegd, veel overschot had ik niet. Leuk om het eens te doen maar niets om dit elke dag te doen.

Als we in Albi aankomen is het 32 graden en hebben we 314 km door de bergen gereden. Ik zou liegen moest ik zeggen dat ik heerlijk fris ben afgestapt. Integendeel, meer als een levend lijk.

Morgen een welgekomen rustdag in Albi.

Amai, ik heb graag een hard bed maar zo hard als een plank is nu ook niet nodig. Jongens niet te doen, bij het opstaan heb ik pijn van mijn nek tot in mijn tenen. Eigen bed beste bed. De te verwachten kater in verband met de uitspatting van gisterenavond is redelijk meegevallen alhoewel het een lange hete dag is geworden en ik ooit al frisser op mijne Tri heb gezeten.

Na twee dagen gereden te hebben als een oud ventje heb ik besloten om vandaag de Tri te laten snorren. Het zijn allemaal wel mooie toeristische ritten maar het genot van motorrijden mag ook wel eens aan bod komen. In plaats van rond te speuren om een geschikte foto te kunnen maken is nu de aandacht naar de bochten gegaan. Dit komt goed uit want vandaag komen we in een nander landschap aan met meer bos. Dus minder vergezichten om foto's te nemen. Ik heb dan ook met plezier mijn banden terug een beetje rondgereden. Niet onverantwoordelijk, alhoewel de gendarmen er misschien wel iets anders over gedacht zouden hebben.

 In de dorpjes hou ik me braaf aan de opgelegde snelheden. Buiten de dorpjes laat ik de Tri naar hartenlust snorren. Het is heerlijk om in een mooi landschap met weinig verkeer de vloeiende bochten aan een bepaalde snelheid te nemen. Ik moet toch eens na zien hoever ik over de limiet mag gaan voordat mijn rijbewijs wordt afgenomen.

Rond een uur of half vier kom ik in het hotel aan met een temperatuur van 31 graden. Druipnat van het zweet, redelijk moe en blij dat ik er ben. Eindelijke eens een fatsoenlijke kamer met een heerlijke douche en een goed bed. Na de douche een halve liter genomen op het gezellige terras. Na die halve liter zit de moed er weer goed in en ik besluit om het oude stadsgedeelte van Clermont-Ferrand te gaan bezoeken om nog wat foto’s te nemen. Stom, stom, stom blijf toch lekker in je hotelletje jong. Neen, de Kees is weer overmoedig geworden die zit er niets mee in om 2,5 km naar het centrum te wandelen. Wat heb ik afgezien 2,5 km in stijgende lijn waarvan de laatste kilometer echt steil was. Waarom ben ik zo koppig om alles te willen doen wat in mijn hoofd opkomt. Waarom ga ik niet gewoon na een vijfhonderd meter te hebben gelopen terug. Neen, de Kees moet en zal doorgaan. Zwetend als een paard kom ik aan. Het belachelijke van heel de situatie is dat er in dat centrum geen zak te zien is. Een slecht onderhouden zwarte kathedraal en een paar straatjes die op een plein uitkomen. Ik was er direct uitgekeken en ben dan maar terug naar het hotel gewandeld.

Een douche genomen en naar het restaurant. Ik wil hier eten want weet uit ervaring dat ze bij Campanile heerlijke vanillesaus hebben.  In alle Campaniles hebben ze dat, hier hebben ze toch geen restaurant zeker. Dan sluit ik de dag maar af met een broodje in de nabijgelegen Subway.

Morgen een rit van 305 km we overnachten in Albi. Daar blijf ik twee nachten en eerlijk gezegd ben ik wel toe aan een rustdag.

Gisteren met een Engelsman (60 jaar) aan de praat geraakt. Hij is al vier weken onderweg met zijn KTM  en is nu op weg naar Corsica. Het plan is om nog een maand of twee rond te rijden. Corsica, Sicilië en Spanje. Het is de eerste keer in vier weken dat hij overnacht in een hotel. Allee, zeg ik, en als het regent? Geen probleem zegt hij; ik hoor die druppels graag op mijn tent vallen. De eigenlijke reden is dat hij het te duur vindt om een drietal maanden op hotel te gaan. Dan zou ik liever wat korter gaan of wat langer sparen maar drie maanden in een tentje mij niet gezien.  Ik heb hem vanmorgen niet meer gezien, het zal zo goed zijn in een bed dat hij vandaag niet meer wakker wordt denk ik.

Vroeg gaan slapen dan ook vroeg wakker natuurlijk. Rond een uur of half zes sta ik al rond te huppelen, het nog een uur voor ik kan gaan ontbijten en buiten is het nog stikdonker. Om stipt half zeven begin ik aan het zeer karig ontbijt, een kwartiertje kan ik er wel mee vullen. Het is zwaarbewolkt en tamelijk fris (14 graden) Nog wat rondslenteren, sigaartje roken koffers voor de honderdste keer nagekeken en dan kunnen we op een redelijk uur vertrekken. Eerst naar Soissons gereden viel een beetje tegen zo vroeg in de morgen.

Vandaag wel hele kleine wegen, de kwaliteit van het wegdek is een pak slechter dan gisteren. Al mijn organen zitten nu wel op de goede plaats, af en toe word ik letterlijk uit het zadel geschud. Maar het is wel prachtig rijden op deze wegen. Kilometers aan een stuk kom je geen kat tegen, ik krijg zelfs de neiging om me af en toe eenzaam te voelen in het uitgestrekte landschap.

We maken een omweg om langs een monument uit de eerste wereldoorlog te rijden. Als we eraan komen moet ik een kwartiertje wachten om fatsoenlijk foto’s te kunnen nemen. Er staan twee bussen te wachten om de horde toeristen die ze hier gedropt hebben terug op te laden.

De bewolking is weg aan het trekken en we krijgen een aangename temperatuur van 26 graden, het is en blijft hier heerlijk rijden. Met man en macht worden de druiven geplukt, het is een mooi om te zien hoe de volle aanhangwagens met druiven door de tractors worden weggebracht. Een gezellige drukte.

Na een sobere lunch op een uitgelezen plekje worden de laatste kilometers aangepakt. Rond een uur of drie zijn we in Auxerre.

Uitpakken, douchen en Auxerre gaan verkennen. Ik ben van plan om mij vandaag eens te gaan verwennen met heerlijke escargots en een glaasje wijn.

Een kleine driehonderd kilometer gereden vandaag best wel vermoeiend maar o zo mooi.

Morgen overnachten we CLermond Ferrand een rit van 295 km als we de route niet verlaten voor één of andere bezienswaardigheid. Ze voorspellen morgen minimum 32 graden.

De test om de routes die ik rij te tracken lukt zeer goed met de smartphone. Zelfs de foto’s die ik op de route maak komen er goed in te staan. Interessant om later de routes nog eens in detail te bekijken.

PS

Verschillende mails gekregen waarom ze naar beneden moeten scrollen om bij het laatste verslag te komen. Oplossing is klikken in de linkse kant van de blog(inhoud blog) het bovenste artikel is altijd het laatste verslag.

Het is weer eens wat anders. Over binnenwegen naar het zuiden van Frankrijk, met binnenwegen bedoel ik echte binnenwegen, geen peage, geen autosnelweg en geen route national. We rijden zoveel mogelijk over de wegen die op de Michelin kaart groen staan aangegeven. Dit is trouwens een redelijke puzzel om het voor elkaar te krijgen.

Vandaag in België autosnelweg gereden tot in Rijsel, zeer vlot verlopen. Na Rijsel (Lille) komen we terecht in een heuvelachtig landschap met redelijk veel afwisseling. De kwaliteit van de wegen valt goed mee buiten de stukken waar ze los grint gestrooid hebben (een nachtmerrie voor motorrijders).

Het is leuk rijden MAAR het gaat voor geen kloten vooruit. In elk dorpje wordt de maximumsnelheid van 50 km gereden. Op de binnenwegen mag er 80 km per uur gereden worden. Als ze bochtig genoeg zijn is dat nog plezant maar op de rechte stukken moet ik toch veel moeite doen om deze snelheid te handhaven. Ik vrees dan ook dat er deze reis weleens een paar onaangename brieven uit Frankrijk kunnen komen. Als je tijd hebt is het prettig rijden langs deze wegen. Je ziet veel meer van Frankrijk, het verschil tussen de verschillende departementen komt op deze manier veel beter over.

Ik moet toch wel toegeven dat deze manier van reizen een pak vermoeiender is. Je moet heel de dag veel alerter zijn dan dat je honderden kilometers op de autosnelweg rijdt. Zeker geen reis om s ’morgens de dag met een kater te beginnen. Vandaag zijn we in Soissons aangekomen voor de overnachting. We hebben 345 km gereden.

Morgen misschien foto’s van het stadje, vandaag geen zin meer om nog naar het centrum te gaan. Morgen naar Auxerre een rit van 275 km.

Wegens een verslikkelijke slechte verbinding maar een paar foto's.

Het is hier koud en regenachtig. Niets voor de Kees. De Triumph staat ook te stampen van verveling dus de routeplanners bovengehaald en een reisje naar het Zuiden van Frankrijk uitgewerkt. Morgenochtend eerst naar de tandarts en dan kan ik vertrekken naar de streek van de Tarn.

In België rijden we over de autosnelweg. Vanaf Rijsel nemen we de mooie binnenwegen in Frankrijk tot Albi waar een paar nachten blijven. Een dag of tien zijn we weg, we rijden ongeveer 2.800 km. De weersvooruitzichten zijn uitstekend voor Frankrijk hopelijk kan ik er dan ook weer een mooi reisje van maken.

Na een goed ontbijt starten we op tijd voor de tamelijk lange rit van 300 km. De kilometerteller van de Tri is gisteren over de 115.00 km gegaan. Wat is me dat een motor zeg, bar slechte wegen heeft ze gehad, een rit door de woestijn in Marokko, daar ook nog eens drie dagen in een zandstorm gestaan en nooit heeft mijn trouwe maat me één keer in de steek gelaten.

Het is redelijk fris bij de start, meer we hebben een blauwe lucht en na een uurtje is het ideaal motorweer. De rit ziet er op de kaart een stuk beter uit als gisteren. We rijden al snel door mooie stukjes natuur en zien de Elbe steeds forser worden.

In Hamburg rijden we door het havengebied er is echter weinig gelegenheid om hier foto’s te nemen. Tamelijk druk verkeer en geen parkeergelegenheid. Als we voorbij een scheepswerf komen kan ik op een parking gaan staan voor een paar foto’s ook neem ik hier aan een kraam mijn lunch. We zijn nu bijna de haven uit en vervolgen onze weg langs de Elbe. Het is hier heerlijk toeren, jammer dat we regelmatig stukken moeten overslaan van de route omdat het daar in het weekend verboden is voor motors. Het is natuurlijk gemakkelijker om zo’n bord weg te zetten dan die paar zotten die hier in het weekend over de dijken aan het racen zijn. Nu wordt elke motorrijder gestraft.

In het immens grote havengebied rijden we voorbij de productiehallen van Airbus, best wel indrukwekkend hoe groot het allemaal is. Volgens een mijnheer die daar gewerkt heeft zijn er hier 5.000 mensen te werk gesteld.

Mooi op tijd komen we in Cuxhaven aan, eerst een paar foto’s van de haven en dan het doel van deze reis de monding van de Elbe.

Morgen rijden we langs de Noordzee naar Bremerhaven daar gaan we de veerboot op die ons naar de overkant van de Weser brengt. Dan over binnenwegen naar de provincie Groningen en van daaruit op de autosnelweg naar huis. Een rit van ongeveer 530 km.

Het kan niet alle dagen kermis zijn, zo ook met de ritten het kan niet elke dag een fantastische rit zijn. Al wie dat beweert geloof ik niet. Vandaag had ik zo’n dag, een ongelooflijk saaie rit van meer dan 300 km. Ik heb een paar foto’s in het toch wel mooie stadje Magdeburg kunnen nemen. Veel tijd had ik niet om dit stadje te bezoeken, de veerboot die ik moest nemen om bij het hotel weg te kunnen vertrok pas om negen uur. Voor de rest eindeloze landbouw met één foto heb je alles gezien. Nog een veldje met klaprozen, een kleurrijke berm en dat is het dan zowat voor vandaag. Opmerkelijk was een dorpje dat letterlijk in de schaduw van een hoge dijk van grint ligt.

De dagelijkse omleiding waren vandaag het spannendste dat er te beleven viel. Het onprettigste was geflitst worden bij de ongelooflijke snelheid van 36 km per uur.

Maar ik ga niet klagen, het weer is uitstekend 20 tot 22 graden perfect om met de motor te toeren, en ik kon mij regelmatig uitleven op mooie bochtige wegen waar honderd km per uur mag gereden worden.

Al bij al dus een saaie rit maar toch amusementswaarde genoeg om niet in slaap te vallen.

Morgen komen we in Hamburg aan war de Elbe in de Noordzee stroomt. Toch weer een rit van 300 km, natuurlijk weer over de binnenwegen.

Ondanks de vele omleidingen toch een mooie rit gereden. De laatste veerboot die ik genomen heb zet me voor de deur van het hotel af.

Geen verslag van de rit vandaag, het weer is te mooi en er heerst hier een gezellige drukte in het hotel, te gezellig om mij op te sluiten in mijn kamer om aan de blog te werken. De Kees heeft ook verlof he.

Trouwens ik moet op tijd gaan slapen morgen staat er een rit van 335 km over binnenwegen op het programma.

Goed weer, goed hotel en geen problemen meer moet dat niet zijn om een dag in Dresden door te brengen. Op tijd het ontbijt genomen en al mijn rommel die ik bij een wandeling nog heb in de rugzak gekieperd. Een tweetal kilometer wandelen (het zullen niet de laatste zijn) om naar de startplaats van de op on op off bus te gaan. Het is nog warm maar niet meer zo verstikkend als gisteren 26 graden. 

Stipt op tijd vertrekt de bus, ik steek de audiogids en mijn oor en krijg heel de geschiedenis ver Dresden. Het valt op dat er weinig over de tweede wereldoorlog wordt gesproken die toch veel schade heeft toegebracht aan de stad. Ook hier krijgen de toeristen af en toe nogal optimistische informatie. Bv. het mooiste plein ter wereld, ik kan jullie verzekeren dat er in Moskou, St. Petersburg en Florence ook schitterende pleinen te vinden zijn. Volgens de gids is de Elbe met een lengte van 1.094 m de langste rivier van Europa. Met deze lengte staat de Elbe op de negende plaats en dit weet ik heel zeker want ik heb zelf een paar rivieren afgereden die langer zijn dan de Elbe. Maar die overdreven informatie geven ze in elk land, de mooiste kerk ter wereld, de hoogste toren ter wereld enz.

Dresden is een fijne stad en zeker een bezoek waard, gezellige terrasjes, geen overdreven drukte en de mooiste gebouwen en pleinen liggen relatief dicht bijeen. Het was fijn hier in het hotel Am Terrassenufer en het zal morgen weer fijn zijn op mijn goede trouwe reisgezel de Try.

Het is donker aan het worden in Dresden, tijd om te gaan slapen

Morgen rijden we verder langs de Elbe de overnachting is in Worlitz gelegen aan, hoe kan het anders, de Elbe. Een ritje van 250 km.

Een goede nacht gehad in een kamer waar je gemakkelijk met vier had kunnen verblijven. Het probleem van de jeuk is ook opgelost. Ik ben blij dat het opgelost, maar minder blij om het probleem te voorkomen. Het ligt namelijk aan de hitte in combinatie met alcohol en het gebruik van Medrol. Het zal dus redelijk waterachtig worden op deze reis, maar het gevoel van een paar honderd muggenbeten te hebben is ook niet alles.

De start liep vandaag niet over een leiendakje, om de eerste omleiding te vermijden sla ik een weggetje in dat na een paar honderd meter wel heel slecht wordt. Een drietal km is het laveren rond diepe putten en over losse steenslag. Het zweten is nu al begonnen. Na deze hindernis heb ik echter een fantastische rit gereden vandaag. Om dit soort ritten te rijden is de reden dat ik zo graag op reis ga met mijn geliefde Tri. Wat kan mij de hitte schelen, de slechte wegen en alle andere miserie die je altijd wel tegenkomt als je op reis bent. Elke dag starten met het gevoel hoe zal het vandaag zijn en dan onverwachts is er altijd wel die ene rit die eigenlijk perfect is.

Ook vandaag kom ik weer groggy aan in Dresden, het hotel ligt in het centrum van de stad en ik kan jullie verzekeren als je met 34 graden van het ene stoplicht naar het andere moet rijden je gevoel krijgt dat je ballen aan het koken zijn en je hersenen liggen te pruttelen. Toch ben ik blij dat ik rij.

Het ergste van zo’n dag is aan de receptie aankomen. Terwijl je half bewusteloos van je motor gestapt bent, kom je zwetend en puffend aan die receptie, daar krijg je een papiertje voorgeschoven om dit even in te vullen. Hallo, ik weet nog amper hoe ik heet op dit ogenblik. De receptionist kijkt me meewarig aan terwijl ik hevig bibberend dat onnozel papiertje probeer in te vullen. Op de zweetdruppels die op dat klote papiertje vallen kun je geen letter geschreven krijgen het wordt dan ook een janboel van jewelste. Ondertussen dat ik zo sta te klooien krijg ik hele uitleg over het ontbijt, of ik een kamer met zicht op de rivier wens of een stadszicht. Ik kijk hem onnozel aan en zeg hem dat het mij geen bal kan schelen. IK WIL NAMELIJK DOUCHEN.

Na de douche heb ik nog een goed gesprek gehad met die mijnheer, hij heeft me zelfs een pint aangeboden in de bar. Dat kan ik toch moeilijk laten liggen dan gaat die mens denken dat ik echt kierewiet ben. En ik zie het echt niet zitten om die mens heel mijn jeukverhaal te gaan vertellen dus hoop ik maar dat het van één pint mee zal vallen.

Morgen Dresden gaan verkennen, volgens de weersvoorspelling in de regen.

Ik heb een kamer met zicht op de rivier en heel de middag de zon op mijn raam zonder airco. Maar wel lekker gegeten.

Even terugkomen op gisterennacht, een kwartier na middernacht word ik wakker van een verschrikkelijke jeuk. De linkse kant van mijn bovenlichaam staat vol met bobbels. Ik maak er een foto van om het te tonen aan de receptie bij het uitchecken. Ik kan in mijn bed niets bijzonders vinden en ga terug proberen te slapen weliswaar met mijn hemd en broek aan. Nog geen half uur later staat ook de rechtse kant van mijn bovenlichaam vol met dezelfde bobbels. Ik ga wat googelen en kom bij foto’s uit met dezelfde bobbels als ik heb. Waarschijnlijk zijn het beten van bed wants. Ik besluit om niet meer in dat bed te gaan liggen, probeer nog een paar uur te slapen in een stoel die op de kamer staat. Geen prettige nachtrust gehad, ben dan ook niet van plan om voor deze nacht 52 euro te betalen.

Aan de receptie denken ze er echter anders over. De dame die daar zit was zwaar verontwaardigd als ik over beestjes in het bed begon. Dit is een viersterrenhotel mijnheer hoe durft u zoiets te veronderstellen? Volgens haar kan ik niet tegen de zeep waarmee het beddengoed gewassen is. (Haar dochter heeft dat ook) Hallo mevrouw, ik heb al in honderden hotels geslapen en dit in de raarste landen nooit last gehad van zeep. Afijn om een lang verhaal kort te houden, ik heb de nacht wel moeten betalen.

Ik vertrek met een aangename 20 graden en ben benieuwd wat de dag gaat brengen. Ik wist het redelijk snel, hitte, hitte  en nog eens hitte. Ik ga hier zeker niet zitten klagen over het weer maar als het rond een uur of elf al 29 graden is en dat oploopt tot 33 graden is het echt niet heerlijk rijden met een lijf vol bobbels die jeuken als de pest.

In normale omstandigheden is dit best een leuke rit om te rijden, aangename slingerwegen, het wegdek is van redelijke kwaliteit, charmante dorpjes en mooie steden. De laatste 150 km gaan echter constant door landbouwgebied, de eerste kilomaters is het nog aangenaam maar na 50 km heb je het wel gezien. De wegen blijven gelukkig bochtig genoeg om me niet te vervelen.

De laatste 40 kilometers eindigen in een ongezien chaos (inderdaad Theo, altijd aan het einde van een rit) ik kom op een rotonde en de hoofdweg naar Ceska Lipa waar ik moet zijn is afgesloten. Er komen vier wegen uit op de rotonde, op alle vier die wegen staan km files. Als ik eindelijk de rotonde kan op rijden volg ik het omleidingsbord naar Ceska Lipa. Aan het eerstvolgende kruispunt gedaan met omleidingsborden. Tot drie keer toe kom ik in de files te staan om de rotonde te passeren. De derde keer helpt een vriendelijke mens op een scooter mij uit de problemen. Ik verlies hier anderhalf uur op het heetste van de dag. Als ik aan sta te schuiven zit ik in een temperatuur van 36 graden. Het was weer een gezellige dag.

Morgen naar Dresden voor twee nachten, het ticket voor de hop on hop off bus is al besteld. Een rit van 285 km. De weersvoorspelling zegt dat het morgen nog een paar graden warmer zal zijn dan vandaag. Joepie, leve de jeuk.

Eindelijk kan ik vandaag de bron van de Elbe gaan ontdekken. Aan de receptie van het hotel heb ik een Gopass gekregen waarmee ik korting krijg bij het gebruik van de kabelbanen. Ik kom erachter dat ik weer niets bij heb om het materiaal in te steken wat ik onderweg nodig heb. Ik moet namelijk nogal wat meeslepen zoals een koeltasje waar mijn insuline spuiten inzitten, een paar pakjes koekjes om een eventuele hypo op te vangen drinken sigaren enz. Te veel om in mijn broekzakken te stoppen. Voor de zoveelste keer in mijn reis carrière ga ik weer maar een rugzakje kopen.

Alles ingepakt, gezwind de motor op (in mijn jeansbroek een motorbroek is wat zwaar om bij een graadje of 28 te gaan wandelen) De eerste kabelbaan werkt nog niet, de tweede evenmin en de derde doet het ook niet. Waarschijnlijk te vroeg in het seizoen. Ik ben goed gezind vandaag dus ik maak me er niet druk over. Ik rij gewoon met de motor naar boven en dan zie ik wel waar ik uit kom.

Nog geen vijfhonderd meter ben ik weg en sta ik voor een bord dat zeer duidelijk is. Verboden voor auto’s en motors om verder te rijden. Na wat opzoekwerk kom ik te weten dat er enkel speciale bussen door het nationale park mogen rijden. Er zijn onderweg diverse stopplaatsen waar je dan met een wandeling kunt beginnen. Na nog wat opzoekwerk kom ik te weten dat de dichtstbijzijnde stopplaats om naar de bron te wandelen een wandeling van ongeveer viereneenhalf uur is. Nu begint het me wel serieus mijn kloten uit te hangen. IK denk er niet aan om met deze hitte drie uur bergop te gaan wandelen en nog eens anderhalf uur terug alleen maar om een foto van die klote bron te hebben. Hier sta ik dan met mijn rugzakje, omdat ik niet heel de dag op een terras wil gaan hangen besluit ik om aan een stuwdam langs het meer te gaan wandelen.

In de namiddag nog wat gewandeld in het stadje waar ik de dorpsgek tegen kwam. Een beer van een vent met een grote baard en een wandelstok bekleed met het vel van een hermelijn denk ik. Ik heb hem een tijdje in de gaten gehouden en kom tot de conclusie dat hij zo gek nog niet is. Elke toerist die een foto van hem nam moest hem betalen. Ik heb geen enkele toerist zien weigeren om te betalen.

Al bij al een rustige aangename dag gehad, lekker gegeten en redelijk wat terrasjes gedaan.

Morgen beginnen we langs de Elbe te sokkelen, de overnachting is voorzien in Ceska Lipa. Toch nog een rit van 285 km.

Redelijk geslapen, maar ik vraag me af waarom ze in Duitsland van die onnozele dunne kussens hebben. Twee op elkaar in vieren gevouwen en nog het gevoel hebben dat je op een dun kussen ligt.

Na een uitstekend ontbijt wordt de Tri (die zich zoals altijd fantastisch gedraagt) rond kwart voor acht gestart. Vol goede moed vertrek ik niet wetende dat deze dag verschrikkelijk zwaar gaat worden. Thuis een toertje maken van 512 km met hier en daar een stukje snelweg is poepsimpel. Zo’n toer is te doen op een fatsoenlijke manier als alles meezit. Maar als er een tiental omleidingen gedaan moeten worden en als het om elf uur in de voormiddag al een graadje of 28 is en er flinke stukken slecht wegdek in de toer zitten dan is het zweten, puffen en werken geblazen. Vandaag weer regelmatig gedacht; jongen toch waarom doe je dit je eigen aan, blijf toch lekker thuis en doe een ritje rond de kerktoren. Neen, dus deze oude man zal het waarschijnlijk nooit afleren, hoe verder hoe liever is nog altijd het motto.

Ik heb vandaag dus zes uur en drie kwartier gereden, de spaarzame stukken snelweg heb  ik wel constant rond de honderdzestig km per uur kunnen rijden. Op het einde van de rit nog een onweersbui en dertig km bar slechte weg dus was ik weer aan het mekkeren waarom ik hier in godsnaam rond lig te dalken. Al bij al geen tijd gehad om fatsoenlijk foto’s te nemen alhoewel het hier prachtig is, niet gegeten juist drie keer gestopt om rap rap een sigaartje te roken. Rond 16 u steendood aangekomen in het hotel.

Na een heerlijke douche, en een paar sigaartjes op het terras met een prachtig uitzicht ben ik alle ellende weeral vergeten. Ik heb hier een heerlijke kamer met mooi uitzicht, het bier is lekker en koud en het avondmaal is uitstekend. En er liggen normale kussens op het bed. Dus de Kees gaat toch nog maar een paar jaartjes wachten om rond de kerktoren te gaan rijden.

Morgen heeft de Tri een welverdiende rustdag en trekt de Kees de bergen in om de bron van de Elbe te gaan bezoeken, als het geen wandeling is van een uurtje of vier;

Buiten de wegomleggingen en een afgesloten autosnelweg zonder een fatsoenlijke aanduiding van de omleiding niet veel beleefd vandaag.

Het spannenste was de wegomleiding, ik rij met een Garmin en een Zumo en met route begeleing om mijn smartphone. Je zou toch denken dat dan een omleiding nemen een fluitje van een cent moet zijn. NIET dus, ze slaan alle drie tilt en ik zoek me het lazerus om terug op de route te komen. Ik kan jullie zeggen dat dit met een temperatuur van 28 graden niet echt een leuke manier is om motor te rijden. Alles uitgeschakeld en het gezond verstand gebruikt dat was nog de beste oplossing. Met al die miserie en gezoek zijn er veel te veel sigaartjes opgesmoord ik heb nu al een derde van mijn voorraad in de lucht geblazen. Uit ervaring weet ik dat er in Tjechie en Duitsland zeer moeilijk sigaartjes kunt bekomen. Afijn, we zien maar wat het wordt.

Het stadje Stolberg in Hartz valt ontzettend mee, het is er aangenaam wandedlen en er zijn volop gezellige terrasjes. Mooie straatjes, lekker bier en goed eten. De eendenborst was uitstekend.

De overnachting is vandaag in gasthaus Kupfer, het gasthaus ligt in het centrum van het stadje dus dat is een meevaller.

Morgen een rit van ongeveer 500 km over binnenwegen en autosnelweg.Als alles goed gaat zit ik morgen in Tjechie.

21/07/18
Aan het ontbijt kunnen we zien dat we Oostenrijk naderen, er was werkelijk niets aan op te merken.

De rit naar Innsbruck was aangenaam en over een goed wegdek en een paar cols met de nodige haarspeldbochten.
Er is veel verkeer op de wegen en in de dorpjes maar je kunt moeilijk verlangen dat je in het hoogseizoen de weg voor je alleen hebt natuurlijk.
De laatste dertig kilometer naar Innsbruck moet we de regenkleren nog eens aantrekken. Ruim op tijd zijn we aan het station waar de motors op de trein moeten gezet worden. Voor de zoveelste keer deze reis staan we weer te wachten. Stipt om 18u45 kunnen de motors de trein op en om 20u45 zijn we vertrokken naar Düsseldorf.

Na een niet zo aangename nacht wordt rond zeven uur het ontbijt gebracht, om 08u45 rijden se het station van Düsseldorf binnen.

Om 09u15 beginnen we aan de laatste kilometers van deze reis. Als ik rond de middag thuis kom staan er 3.945 km meer op de teller van de Triumph.

19/07/18-20/07/18

Goed geslapen, vannacht muisstil in het dorpje. Na een matig ontbijt vertrekken we rond half negen met een temperatuur van 27 graden.

Er valt over deze rit weinig te vermelden, slechte wegen, druk verkeer, en totaal niets te zien in deze streek. We zijn dan ook blij als we na 130 km de Dolomieten in zicht krijgen. Er hangen dreigende wolken boven het majestueuze gebergte maar we komen ervan af met een paar regendruppels.

Om 15u zijn we in San Martino di Castrozza een dorpje dat op een hoogte van 1.500 m ligt waar we deze nacht verblijven. Het is hier ook nog 27 graden maar de warmte is niet zo drukkend. Douchen, blog bijwerken en rusten dat is zowat het enige wat we hier gaan doen.
S’ avonds koelt het goed af en het is dan ook een verademing om eens te kunnen slapen zonder de koude lucht van een airco. Vroeg naar bed en fantastische geslapen. Gewekt worden door de koebellen is eens iets anders. We hebben afgesproken om morgen rond negen uur te gaan ontbijten, vroeg vertrekken is absoluut niet noodzakelijk.

Het is fris als we naar het ontbijt gaan en er hangt wat mist ronde de bergtoppen. Er is regen voorspeld voor vandaag maar zo ziet het er voorlopig nog niet naar uit. De kamers moeten om tien uur vrij zijn, we zullen hier dus rond kwart over tien vertrekken.
We rijden heel de dag door de bergen naar Innsbruck, daar moeten we rond 19u aankomen om onze motors op de autoslaaptrein naar Düsseldorf te zetten. DE afstand naar Innsbruck is 220 km.
Na een nacht op de trein is het over de autostrade naar huis. Theo 150 km, Kees 250 km.

Ook deze reis zit er dan weer op. Ik ga toch eens moeten nadenken of ik dit soort reizen nog ga blijven doen. Zeker niet meer op deze manier, het schema was te strak met te weinig rustdagen. Volgens mij moet je om de zeven dagen minstens twee overnachtingen hebben zodat je de motor een dag kunt laten staan.

Ik zal wel zien wat het volgend jaar wordt. Maar een zekerheid is dat ik wel blijf rijden.(zolang de gezondheid het toelaat)

18/07/18
Redelijk geslapen op de ferry, maar echt uitgerust ben ik toch niet. Na een zeer karig ontbijt 1 croissant en een kop koffie kunnen we rond half acht in de morgen van de ferry af. Over een bar slechte weg rijden we de haven van Ancona uit. Het wordt saai, maar de hitte is er nog altijd. Na een half uurtje stoppen we aan een terras om een paar koffies te drinken en onze ogen wat verder open te trekken. De honderden strandstoelen staan al klaar om de toeristen op te vangen. Echt gezellig kan dat volgens mij toch niet zijn als die allemaal bezet zijn.

We hebben maar een ritje van 225 km te doen, we beslissen dan ook om een bezoekje te brengen aan San Marino. Volgens de gps is het niet zover om rijden. Na een uurtje komen we San Marino aan, niet het San Marino wat wij bedoelen maar een klein kerkje in een nog kleiner dorpje heet daar San Marino. Terug de gps er bijgenomen maar helaas er staan een stuk of twintig San Marino’s in de gps. We beslissen dat we verder doorrijden in de richting van Rimini. Een paar kilometer voor Rimini loopt er een weg naar San Marino. Ondertussen zijn we aan het rijden in een temperatuur van 36 graden.

We rijden door heuvelachtig landschap maar de wegen zijn hier van zeer slechte kwaliteit. Eindelijk krijgen we een richtingaanwijzer die ons naar San Marino wijst. Op de derde rotonde die we moeten doen is het gedaan met richting aan te geven. Alles bij elkaar hebben we het een keer of vijf moeten vragen om daar te geraken. Het is al een uur of drie als we in San Marino aankomen en het moet gezegd, het is er gezellig, aangenaam leuke terrasjes en mooie uitzichten.
Na een goede maaltijd gaat gaan we tevergeefs sigaren zoeken, Theo loopt over de omwalling (waar eerst een ferme klim aan voorafgaat) terug naar de parking waar onze motors geparkeerd staan. De Kees ziet die beklimming absoluut niet zitten en gaat op zijn gemakje langs de hoofdstraat naar beneden.

Na het bezoek hebben we 120 km te rijden naar Commacchio een zeer eigenaardig dorpje dat het kleine Venetië van Italië wordt genoemd. Rond vijf uur komen we daaraan. Het is bloedheet, we rijden het stadje binnen waar het stikt van de kanaaltjes. Op een gegeven moment kunnen we niet verder. De trappen waar we voor staan zijn iets te stijl om met de motor over te gaan. Op één van de foto’s is aan de overkant van dat kanaaltje een roze huisje te zien. Dat is onze B&B waar we vandaag overnachten. Wij te voet naar daar, de madam komt opendoen, bekijkt het probleem, neemt een fiets en sleurt die over de trappen tot bij onze motors. Met redelijk wat moeite draaien we onze motors en rijden gezwind achter de fietsende madam aan. We kunnen onze motor voor de deur van de B&B parkeren. Kleren wassen, en ophangen douchen, goei sigaren gaan kopen, en een terrasje gezocht om te eten. Rond kwart over zes zitten we op een heerlijk terras, bestellen een halve liter en vragen de kaart. Drinken krijgen we, maar de keuken gaat pas om 19u open. Halve liter leeggedronken en weg wezen hier.

Eten gevonden en een litertje wijn in een ander restaurant, daar mochten we na het eten niet met onze wijn en een sigaar op het terras. Onze wijn en de glazen meegenomen naar de overkant van de straat waar een leeg terras stond. Daar mogen we niet blijven zitten, zelfs niet als we iets willen bestellen. Misschien zagen ze dat we al iets hadden gedronken. Dan zijn we met onze karafwijn en de glazen op een terras gaan zitten van een Pizzeria die geen pizza’s verkocht en gesloten was.

We werden niet meer lastiggevallen maar hadden redelijk wat bekijks.
Vandaag weer 325 km gereden met onze omweg naar San Marino.

Morgen zitten we in de Dolomiten

17/07/18
Het was weer gezellig gisterenavond, een goed hotel, goed eten en een goed glas wijn meer hebben we niet nodig.
Vannacht wakker geworden van de regen die tegen het raam kletterde, oei dacht ik dat beloofd voor morgen. Als we naar het ontbijt gaan hangt er een dreigende lage bewolking. We hebben nog een temperatuur van 14 graden. Na het ont bijt is het nog wat aan het motregenen, we vertrekken dan ook met onze regenkleding aan.
Ook vandaag weer slechte wegen, het slechtste stuk was een weg die ongeveer 5 km opgebroken was. We rijden erover in de regen, door het slijk en grove steenslag.
De grens passeren we moeiteloos en in Bosnië krijgen we de zon te zien. Aan het eerste terras dat we tegenkomen stoppen we dan ook om de regenkleding op te ruimen.

Als we aan de laatste 75 km naar Split beginnen moeten we de vluchtstrook op om onze regenkleding terug aan te trekken. De regen valt met bakken uit de hemel, alles erop en eraan, donder, bliksem en hevige windstoten. De temperatuur zakt van 29 naar 19 graden.
Als we door het centrum van Split rijden schijnt de zon weer een klimt de temperatuur flink. Het is echter te druk om te stoppen, we rijden dan ook rechtstreeks nar de haven. In de binnenstad is het een drukte van belang. Iedereen loopt in de kleuren van het Kroatisch elftal rond. Het elftal wordt vandaag in Split ontvangen.
Nog een paar kilometer naar de haven en we krijgen weer een hevige bui over ons heen. Druipnat komen we in de haven aan.

Een uurtje later beginnen alle schepen de scheepshoorn te laten loeien en er wordt vuurwerk afgestoken. Het Kroatisch elftal komt Split binnengevaren.

Stipt om 20u vertrekt de ferry naar Ancona in Italië. Rond zeven uur in de morgen komen we daaraan.

16/07/18
Wat was het gisterennamiddag gezellig in Debar. Op elk terras grote schermen waar de finale van het WK voetbal werd uitgezonden. Natuurlijk zijn wij dan niet als twee watjes op onze kamer gebleven. En zeg nu zelf, als je in zo’n bruisende sfeer terecht komt en je hebt heel de dag met deze hitte liters water gedronken dan is toch zo’n heerlijke lekkere koele frisse pint niet versmaden. Als je dan na match een heerlijke maaltijd voorgeschoteld krijgt dan laat je toch die fles rode wijn ook, niet staan he. Als dan de rekening nog geen tien euro bedraagt voor twee personen is het helemaal feest.

Verschrikkelijk slecht geslapen, het bed was precies een blok beton. De airco was absoluut niet te regelen en desondanks dat het buiten fris was (we zaten op een hoogte van 850 m) kon je het raam niet openzetten wegens het vervelende geluid van blaffende honden, Na een matig ontbijt en een onnodige discussie over de rekening zijn we rond negen uur vertrokken.

De eerste twintig kilometers waren subliem, een zeer goed wegdek en een prachtig landschap. Na het tanken hadden we nog wat kilometers met goed wegdek en de kans om een paar foto’s te maken De volgende negentig kilometers waren een absolute ramp. Zwaar geladen dertigtonners hebben hier de weg volledig naar de bliksem geholpen. Regelmatig moeten we door kuilen en putten zo’n mastodont van een vrachtwagen inhalen. Ik moet werkelijk al mijn rijervaring uit de kast halen om overeind te blijven. Er zijn stukken bij waar we over een richel van 50 cm breed naast kuilen rijden die twintig tot dertig cm diep zijn. Meestal is het in de bochten te doen, het asfalt wordt warm door de hitte en dan rijden die vrachtwagens het asfalt gewoonweg op hopen en trekken ze diepe sporen. Er zijn zelfs volledige stukken uit het wegdek.

Elke bocht die je hier neemt is spannend omdat je niet weet wat je te wachten staat. We rijden welgeteld twee uur en twintig minuten voordat we het stuk van 88 kilometer achter onze kiezen hebben. Het is dan ook bijna middag als we op enigszins fatsoenlijk wegdek komen. We nemen onze laatste lunch in Albanië op deze reis. Twee spaghetti ’s twee frisdrankjes en twee waters voor €1,75 per persoon. Gisteren een geweldig diner met de nodige drank voor €3,50 per persoon. De prijzen zijn dan ook het enige voordeel van dit land. De bergen zijn prachtig maar door de slechte staat van de meeste wegen kun je er niet van genieten, het rijden vereist al je aandacht. Heel jammer.

Na de lunch komen we op een goed wegdek maar in een hels verkeer terecht. De temperatuur schommelt tussen 34 en 36 graden en het is weer vechten om een plaats in het verkeer. Het is vechten tot aan de grens van Albanië – Montenegro. We hebben een twintigtal minuten nodig om deze grens te passeren. We rijden de grens over met aan de linkse kant een mooi moerasgebied en aan de rechterkant de bergen. Ik heb er maar 1 onnozele foto van getrokken op een moment dat ik moest wachten tot Theo voorbij de douane was. De resterende 75 km heb ik geen zin meer gehad om te stoppen in deze hitte. Het fototoestel van mijn gsm werkt niet meer en het is een gedoe om bij elke foto het toestel uit de koffer te nemen, handschoenen aan en uit, fototoestel terug opbergen enz. enz.

Rond 16 u zijn we Niksic, wat een verademing om terug in een normaal hotel te zijn waar je gewoon euro’s kunt gebruiken, waar je normaal eten kunt bestellen en waar je niet moet discussiëren over van alles en nog wat. En ook nu vinden we dat we na deze zware dag wel eden pintje en een wijntje verdiend hebben. Vanuit de kamer een mooi uitzicht over Niksic.

Morgen weer een tamelijke zware rit. We rijden door Bosnië naar Split. Een rit van 295 km. In split nemen we de ferry naar Ancona in Italië. De ferry vertrekt morgenavond om 20 u in Split.

Op 18/07/18 komen we om zeven uur in de morgen aan in Ancona. We rijden dan 225 km naar Comacchio waar we overnachten in een B&B. Comacchio staat beschreven als het kleine Venetië van Italie.