Gistrenavond de sfeer al wat opgesnoven in de Médina van Marrakesh. Vandaag uren geslenterd door de nauwe straatjes en grote pleinen. Als dit nog een paar dagen zo doorgaat zijn mijn poten zover afgesleten dat ik op de motor niet meer met mijn voeten aan de grond kan komen.
Ik start vandaag in de soek waar ik eerst een riem koop, ik vind het vervelend om met mijn apparaat om mijn suiker te meten in mijn zak te lopen. In een tik en een wip wordt de riem van lengte gemaakt. Onvoorstelbaar wat er hier allemaal te vinden is. Prachtige kleuren en heerlijke geuren. Letterlijk alles is hier te vinden. Nadat ik een paar uur in de soek heb rondgedwaald ga ik het paleis Bahia bezoeken. De beste werklieden en ambachtslieden van het land hebben continu gedurende zes jaar (1894-1900) eraan gewerkt. Voor meer informatie raad ik google aan. Het paleis is prachtig, vooral het snijwerk en het tegelwerk zijn onvoorstelbaar mooi.
Na dit paleis wandel ik door een wir war van straatjes naar het paleis Badi. Jammer genoeg mogen hier binnen geen foto’s genomen worden want ook hier is er binnen prachtig houtsnijwerk te zien. Er hangen talrijke foto’s die volgens mij tijdens de Franse overheersing van Marokko zijn genomen. Het zijn allemaal foto’s van Marokkaanse gevangen die op een afschuwelijke manier werden behandeld. De bouwwerkzaamheden van dit paleis duurden van 1578 tot 1594. Ik moet hier echter mijn bezoek voortijdig afbreken, ik voel me onwel worden, als ik mijn suiker meet blijkt dat die op 58 staat wat veel te laag is. Natuurlijk heb ik weer niets bij om in te nemen. Zo rap mogelijk een terras opgezocht en een paar glazen mierzoete theegedronken met wat koekjes.
Ik ben hier ongelooflijk aan het klooien met mijn suiker in deze hitte. Vanmiddag was het 43 graden in de schaduw. Door die hitte kan ik moeilijk bepalen welke dosis insuline ik moet spuiten. Spuit ik niets dan sta ik veel te hoog, spuit ik de normale dosis dan kom ik te laag te staan. Dus het is wat zoeken naar de juiste dosis. Dat suiker gedoente blijft een vervelend punt tijdens het reizen. Maar zoals ze hier zeggen Insjallah.
Na deze thee en rookpauze wandel ik op mijn gemakje terug naar de riad waar ik verblijf. Onderweg koop ik nog een heel nuttig voorwerp, goed te gebruiken met dit weer!!
Dankzij de prachtige reisgids van Marokko die ik van mijn jongste zus heb gekregen (ook een trouwe blog fan) kan ik de bezienswaardigheden kiezen die ik zeker zou willen zien.
Vanavond ga ik wat dieper de Médina in, ik heb het systeem van de straatjes ongeveer wel door dus ik denk niet dat ik hier zal verdwalen.
Morgen staat er een bezoek aan de Hammam op het programma, ook een rondrit met de paardenkoets mag natuurlijk niet ontbreken.
We zijn weer vertrokken, zelfs met een beetje spijt maar we moeten verder. Vandaag staat de Col du Tichka op het programma. Op aanraden van de hoteleigenaar neem ik de oude weg. Het wordt bloedheet vandaag, volgens de Marokkaanse tv is er en hittegolf hier die tot woensdag zal duren, er woorden temperaturen voorspeld van meer dan 40 graden. We rijden weer door een mooie omgeving, al is het hier en daar wel slecht van wegdek. Ook in deze streek weer enorme wegenwerken wat wil zeggen dat de Kees over lange slechte stukken moet rijden. Eenmaal deze wegen hier klaar zijn zal het fantastisch rijden zijn. Eigenlijk moet ik daar alleen al voor terugkomen.
Na de middagpauze in het nog een tachtig km rijden, de thermometer geeft 38 graden aan als we vertrekken. Het is een ritje van 185 km maar toch zijn we redelijk lang onderweg. Het is werkelijk van de ene bocht naar de andere bocht rijden. In talrijke dorpjes wordt de was gedaan in de plassen die nog in de rivieren staan, het gebrek aan water laat zich hier goed voelen. Je ziet ook regelmatig mensen met kruiken op ezels water gaan halen in de bronnen. Op de Col du Tichka hou ik het niet lang uit, je wordt constant aangesproken door agressieve verkopers. Zeer vervelend, er wordt een foto en een selfie genomen en weg wezen hier. Als ik de selfie zie weet ik nu al dat die niet op de blog zal verschijnen. De groeven(rimpels kun je dat niet noemen) in mijn gezicht zijn zo diep dat het niet om aan te zien is.
Marrakesh ligt in een groot dal, ook hier wegenwerken een aanleg van industrieterreinen. Er liggen een paar zeer grote resorts rond Marrakesh ommuurd en bewaakt met immens grote golfvelden. Óp de golfvelden staan honderden sproeiers het kostbare water te vermorsen om het gras op de golf groen te houden. Hier zou je toch ziek van worden.
In Marrakesh aangekomen komt er ook hier een gast naar me toe die me naar het hotel wil begeleiden. Hier heb ik er dankbaar gebruik van gemaakt, ik zou anders nu nog aan het rondrijden zijn. Ík zit namelijk in een Riad die pal in de grote Médina van Marrakesh ligt. We rijden door een wir war van straatjes die net breed genoeg zijn voor de Tri. Voor € 12 ben ik bij de Riad afgezet.
Óp de Riad wordt er me verteld dat ik de bagage uit de Tri moet halen en dan de Tri buiten de Médina moet parkeren. Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt om dat te doen. Ik zie geen enkele reden om de Tri hier niet te late staan. Aangezien madam enkel Frans sprak heeft ze haar echtgenoot gebeld, ze geeft me de telefoon en de discussie begint opnieuw. Om een lang verhaal kort te houden, de Tri staat voor de deur in de Médina.
Vanavond heel voorzichtig een stapje in de Médina zetten ik ben niet van plan om nu nog verloren te lopen.
Na een heerlijke nachtrust en een goed ontbijt nog wat met de blog bezig geweest en aan het zwembad geluierd. Het is tenslotte ook nog wel een beetje vakantie he. Rond de middag vertrek ik vol verwachting naar oase de Fint en zie ik ook wel een beetje zenuwachtig uit naar het off road gedeelte.
In het hotel hebben ze een plannetje getekend hoe ik er moet komen. Redelijk duidelijk maar ik beging te twijfelen of ik wel goed zit en vraag aan een gast die langs de baan staat of ik op de goede weg zit. Hij weet me te zeggen dat ik nog een paar km verder moet zijn, er staat een bord waar ik moet afslaan. Hij bekijkt mijn motor eens en vraagt of ik van plan ben om met deze motor naar de oase te rijden. Ik knik opgewekt ja, hij kijkt bedenkelijk naar mijn banden en zegt letterlijk en waarschijnlijk zal ik het wel verkeerd schrijven; Pas de bons pneus de moto waaruit ik opmaak dat er verkeerde banden op mijn motor liggen. Hij kijkt me nog een aan en zegt; Sable et des pierres sur la route n’est pas bon? Volgens mijn vertaalmachientje betekent dit zand en stenen op de weg niet goed. Dat beloofd Na een paar leuke foto’s is het dan zover. Inderdaad zand en stenen, ribbels en klei alle ingrediënten om off road te rijden. Bij een temperatuurtje van 32 graden beginnen we eraan. Garmien laat zien dat het toch wel een km of twintig is om aan de oase te geraken. Aangezien ik nog nooit van mijn leven ben teruggedraaid draai ik nu ook niet terug. Tri en ik, wij kunnen alles aan. Het verhaal ga ik jullie besparen ik neem aan dat de foto’s duidelijk genoeg zijn.
Na een uurtje zweten kom ik in het zicht van de oase, ik word opgewacht door een zekere Achmed die me weet te vertellen dat het nog een paar km rijden is. Als ik de rivier ben overgestoken is er nog een padje waarlangs ik moet klimmen en dan kom ik op de parking aan. Als de Tri hoort dat hij een rivier moet oversteken valt hij van pure ellende stil, bij mij is het nu geen liter zweet meer dat over mijn rug loopt maar zeker een litertje of twee. Achmed ziet het helemaal zitten en loopt op een drafje voor mij uit om me de weg te tonen. Brabbelend en pruttelend roept hij waar ik moet rijden, ik trek er me geen zak van aan en probeer zo goed mogelijk een fatsoenlijk spoor te houden.
Na veel vijven en zessen zijn we dan toch op de parking terecht gekomen. Na de lunch neemt Achmed me mee voor een rondwandeling door zijn dorp. Hij spreekt Engels, Frans en Arabisch door elkaar maar we verstaan elkaar eigenlijk redelijk goed. Mekkerend vliegt Achmed met zijn bad slofjes aan als een berggeit door het dorpje. Klimmen, dalen, het maakt hem allemaal geen reet uit. Het is 34 graden en de Kees met zijn motorbroek en laarzen aan begint het stuk warmer te krijgen dan dat hij het op heel de off road rit heeft gehad. Eindelijk vind ik een manier om Achmed de berggeit even tot rust te laten komen, ik steek een sigaartje op en steek er ook een in zijn kwebbelende mond. He he even zitten. Het heeft me een sigaartje of vijf gekost maar ik weet dan ook alles van het dorpje. In de oven die hij me laat zien worden nog dagelijks zeventien broden gebakken . Hij woont nog met twee andere families in het dorpje de rest van de gezinnen zijn aan de overkant van de rivier gaan wonen.
Op het einde van de rondleiding komen we bij de motor aan en kan ik zwetend gaan vertrekken. Bij Achmed heb ik nog geen druppel zweet gezien, hij stelt voor om me te begeleiden tot voorbij de rivier dan is het moeilijkste gedeelte achter de rug. Dit accepteer ik maar wat graag, moest ik om ver gaan ik zou de motor nooit alleen terug recht gekregen hebben.
Achmed rent roepend rond de motor, nog altijd op zijn bad slofjes en sommeert me om te stoppen. Ik stop en uit zijn gemekker kan ik op maken dat hij mijn gsm wilt hebben, hij zal dan wat foto’s nemen. Ik geef hem mijn gsm en in een tik en een wip heeft Achmed een voorsprong van een meter of vijftig. Ik snap er geen ballen van hoe hij het volhoud. Maar hij heeft wel en paar mooie foto’s gemaakt. Voorbij de moeilijke passage geef ik hem een goede fooi en nemen we als twee vrienden afscheid. Toffe kerel die Achmed
Na een kleine twintig km ben ik zonder ongevallen terug in de bewoonde wereld aangekomen, weer een fantastische ervaring rijker. Ik weet nu ook zeker dat ik met mijne Tri elk wegdek aan kan.
We rijden langs de filmstudio’s en de landschappen waar de opnames gebeuren terug naar het hotel.
Morgen 15/05/17 naar Marrakesh voor een verblijf van drie nachten. Een ritje van 185 km.
Na de heerlijke maaltijd een inspannend bezoek aan de Kasbah. Ik ben met mijn oude knoken tot op het hoogste punt van de Kasbah geraakt waar je een prachtig uitzicht hebt op de rivier waar maar een paar maanden per jaar water doorstroomt. Hert water is een probleem aan het worden in Marokko, door de steeds langere droge periodes rukt de woestijn op en komen de natuurlijke waterbronnen onder druk te staan. In de Kasbah is nog een permanente bewoning van een vijftal families. De Kasbah is nu door Unesco geklasseerd.
Ik heb vandaag een tip gekregen om morgen een oase te bezoeken waar een dorpje ligt dat gebruikt is om scenes om te nemen voor de film over Asterix. Er is een klein probleempje, om er te komen moet er een stuk off road gereden worden. Aangezien ik deze week het diploma off road rijden behaald heb zal dat wel geen probleem opleveren zou ik denken.
Dus morgen 14-05-17 gaan we bewust off road rijden.
Beste blogvrienden, vandaag weer een fantastische dag gehad? Ik ben aangekomen in Ait-Benhaddou. Heb juist de filmset bezocht waar Lawrence of Arabia gedraaid is. De was is gedaan maar die moet ik nog strijken en opvouwen en ik moet nog gaan eten. Dus uw journalist terplaatse gaat deze avond zijn verslag niet meer gemaakt krijgen. Ik neem vandaag de tip van Lieve terherte het zal dus relax zijn vanavond.
Door het gesukkel met de foto's op de blog te krijgen zijn nu hier de foto's van de rit Tinerhir naar Aid-Benhaddou met een bezoek aan de Dadeskloog. Deze rit is gereden op 13-05-17. Aan bochten was er geen gebrek. Goede tot zeer goede wegen buiten de wegwerkzaamheden. Ik slaap in de kamer recht over het zwembad. De foto van de beklimming van de pas is kompleet mislukt op de blog terecht gekomen, het was nochtans eden mooie foto.
De Kees is weer terug in vorm. Na een paar dagen niet te hebben gegeten, op een paar pakjes Sultana’s na om mijn suiker op peil te houden is de miserie achter de rug. Ik denk maar zo niet eten is niet schijten. Ik ga straks voor het eerst nog eens een warme maaltijd proberen.
De Tri snort weer als de beste, de stormen zijn verdwenen en de Kees is terug in vorm, zijn sigaartjes smaken weer dus dat zit wel goed. Ik heb vandaag een kleine ceremonie voor mijzelf gehouden en mij het diploma toegekend met het maximum van de punten voor de beheersing van het off road rijden met een baanmotor. Ook de Tri mag in het zonnetje gezet worden want letterlijk in elk kiertje ,spleetje en gaatje zit zand en alles blijft perfect werken.
Vandaag een fantastische mooie rit gereden van ongeveer 300 km. Het off road stuk was geen enkel probleem, dit ook wel omdat er geen mekkerende Marokkaan achterop zat. De eerste km kom ik enkel kamelen tegen en blijf ik redelijk lang op een slecht wegdek rijden. De omgeving verandert voortdurend en het is een heerlijke 25 graden.
Onderweg drink ik thee met een vriendelijke Berber en het is weer genieten vandaag. De rit door de Todrakloof is eigenlijk niet te beschrijven ik hoop dat de foto’s een beetje een beeld kunnen geven van deze fantastische kloof.
Bij het hotel word ik natuurlijk weer ontvangen met thee, na de thee krijg ik een rondleiding door het oude stadsgedeelte dat ze volledig aan het renoveren zijn.
Na het diner een mooie wandeling naar de rivier en de dag is weer voorbij gevlogen. Morgen naar Ait-Benhaddou waar we twee nachten verblijven een rit van 255 km.
Kan er iemand van de lezers mij uitleggen hoe ik mijn foto's moet synchroniseren in Windows 10, dit lukt niet meers sinds de laatste update. Doordat de foto's niet gevonden worden kan ik ze niet op de blog zetten.
Ik kan niet anders dan nog even terug te komen op gisteravond. Zoals jullie hebben kunnen lezen ben ik niet in de meest ideale omstandigheden in het hotel aangekomen. Eenmaal aangekomen maakte ik dan ook dat ik zo rap mogelijk met mijn bagage op mijn kamer kwam. Ik heb de ongelooflijke stomme gewoonte om mijn motor weg te zetten in zijn eerste versnelling om hem dan op zijn zijstandaard te zetten. De motor valt dan automatisch stil, het contact blijft dan wel opstaan natuurlijk. En de lichten blijven dan ook branden. Gisteren ook zo te werk gegaan maar één ding vergeten namelijk mijn contact af te zetten. Douchen, verslag schrijven foto’s sorteren enz. Na een uurtje of drie als de storm is gaan liggen ga ik eens buiten kijken en zie tot mijn stomme verbazing het achterlicht van mijn motor branden. Wat ik vreesde was dus waar, de accu zo plat als een cent. Stomme kloot dat ik ben. Het is te laat om nog iets te kunnen doen, we zien morgen wel hoe het we kunnen oplossen.
Vanmorgen accu uit de motor gehaald zodat die door de hoteleigenaar kan worden weggebracht naar een garage die de accu kan laden. Probleem opgelost.
Voordat de jeep mij komt halen maak ik nog wat foto’s in de buurt van het hotel. Dan is het tijd om me klaar te maken om een bezoek aan de Sahara te brengen. Inuline spuiten niet vergeten, wat koeken en suiker mee nemen (leve de diabeten) en ik kan vertrekken. Ik heb de jeep helemaal alleen voor mezelf wat wel fijn is, de chauffeur, gids, spreekt ongeveer hetzelfde Engels als ik dus dat komt goed uit.
In het eerste dorpje dat we binnen rijden worden we ontvangen met muziek en de onafscheidelijk thee. Het dorpje ziet er zeer armmoedig uit, door allerlei omstandigheden heb ik geen foto’s van het dorpje. Na de thee rijden we een dertigtal km van het parcours Paris-Dakar zeer spectaculair, je kijkt heel anders naar de deelnemers als je er zelf eens hebt gereden. Ik zie in de verte een tentenkamp liggen en vraag aan mijn gids of dat daar een permanente bewoning is. Hij moet eens lachen, en zegt dat de bevolking in de woestijn zich niet zo’n dure tenten kunnen permitteren. Het is een tentenkamp waar toeristen vanuit hun hotels naar toe gebracht worden om een overnachting in de woestijn te kunnen doen. Het zijn geen Marokkanen die in de Sahara leven maar de black people zoals ze hier genoemd worden. Je kunt ze vergelijken met de Roma’s bij ons. De zwarte mensen komen uit het diepe Afrika en hebben het hier ondanks de armoede beter dan waar ze vandaan komen.
Als ik een foto neem van de gids bij zijn wagen(hij is niet in verwachting maar zijn kleren staan zo bol van de wind die weer begint op te steken) staan we op een kilometer of twintig van de Algerijnse grens. Als we door rijden voorspeld de gids dat we vandaag weer in een zandstorm terecht zullen komen. Het is uitzonderlijk dat er hier rond deze tijd van het jaar zoveel wind is. De Kees en het weer, ze zullen nooit goede vrienden worden.
Als we bij een paar vervallen gebouwen komen die bewoond zijn kom ik te weten dat hier vroeger een grensovergang is geweest naar Algerije. We drinken thee en eten pizza in een tentje in de Sahara, nog een foto samen met de gids en we zijn weer weg. De foto’s worden onduidelijker omdat er al maar meer zand begint op te waaien. Na het middag eten rijden we dan ook door een barre zandstorm terug naar het hotel. Ik heb een uurtje of vier door de ogenschijnlijke oneindige Sahara gereden en op deze rit een zeer goed contact gehad met de gids.
De foto’s ogen misschien niet bijzonder spectaculair maar de ervaring is onvergetelijk. Ik kan voorlopig mijn accu niet terug in de motor zetten met deze weersomstandigheden.
Morgen vertrek ik uit de woestijn, hopelijk niet in een zandstorm. We overnachten in Tenirhir vlakbij de Todrakloof.
Het is nu Half vier en ik heb nog steeds geen accu terug? Ook is het weer aan het stormen dus ik vrees dat ik hier vandaag niet meer weggeraak. En ik vrees nog meer dat ze mijn accu naar de kloen aan het helpen zijn . Waarschijnlijk zal ik P&V moeten inschakelen om een nieuwe accu te bekomen.
Komt er nog bij dat ik vanmorgen zo ziek als een hond ben opgestaan, overgeven en diaree. Mijn dag kan echt niet meer stuk.
Het internet is zo slecht dat ik er mijn foto's van gisteren niet op krijg.
Wat jammer dat ik hier vandaag al weer moet vertrekken. Een fantastische kamer, meer dan een goed ontbijt en s’nachts ongelooflijk stil en een prachtige sterrenhemel. Het weer is onstabiel, dreigende wolken en een harde hete wind. Dat belooft voor vandaag. Dit soort weer heb ik in Syrie ook meegemaakt en dat was echt niet om mee te lachen.
Eerst naar het stadje gereden om een oplossing te vinden voor mijn gsm. Ik ga een soort Proximus winkel binnen en leg mijn probleem uit aan een zeer vriendelijke medewerker in de winkel. Het scherm van de gsm staat vol met scheuren en de batterij laat niet meer op dus wens ik een nieuwe gsm te kopen. Obar, zo heet de man die me helpt kijkt me eens aan en weet me in nog slechter Engels dan ik spreek te zeggen dat een Nokia niet stuk kan. Hij zet elektriciteit op de gsm en geloof het of niet dat ding begint op te laden. Zoals een zieke koe in een stal sta ik wezenloos naar de gsm te kijken die inderdaad volop aan het laden is. Gisteren uren aan een kabeltje gehangen, zelfs vanmorgen nog geprobeerd maar dat ding gaf geen teken van leven. Terwijl de gsm aan het laden is gaan we samen geld afhalen en neemt hij me mee naar zijn appartement waar hij apetrots op is. Ik word aan zijn vrouw voorgesteld, er komt thee en koeken op tafel en hij staat er op dat ik vanmiddag blijf eten. Ook zijn echtgenote wenst dat ik blijf eten, ze zal een tajine klaarmaken. Ik probeer uit te leggen dat het dan te laat gaat worden voor mij het weer ziet er nog altijd niet goed uit en ik heb juist een serieus ontbijt achter de kiezen. Ik vraag hem ook of hij geen problemen op zijn werk gaat krijgen nu hij daar zo lang weg blijft maar blijkbaar kan dat hier allemaal. Ne een uurtje vraag ik hem toch om te vertrekken. Lita, zijn echtgenote vindt het jammer dat ik ga en neemt nog een paar foto’s die ze zal opsturen. De gsm is ver genoeg geladen opgeladen om hem te testen, alles blijkt te werken. Er wordt een Marokkaanse chip ingestoken zodat ik ongeloof goedkoop kan bellen surfen. €O, O5 voor 1 gigabyte en 0,5 eurocent per minuut om te bellen. Voor sms en WhatsApp is mijn eigen nummer terug beschikbaar. Om me te bellen moet er naar het Marokkaanse nummer gebeld worden maar ik denk niet dat dat goedkoop zal zijn omdat vanuit Europa te doen. Ik geef Obar 250 dinar fooi wat ongeveer € 25 is. De mens is zo blij dat hij me zou willen kussen, dat vind ik nu net iets teveel van het goede. Er wordt hartelijk afscheid genomen en de Kees is weg met zijn gsm die fantastisch werkt ondanks dat er een viertal scheuren in het scherm zitten.
Eenmaal het stadje uit voel ik pas hoe krachtig de wind is. Het is precies of je rijdt door een gloeiende föhn. Het landschap wordt stilletjes aan desolater en veranderd van kleur. Je ziet en ruikt dat we de Sahara naderen. Eerst nog wat valleien met duizenden palmbomen en dit is echt niet overdreven. Kilometerslang staan de valleien barstens vol met palmbomen. Bijna bij elke fotostop komt er wel iemand op een vriendelijke manier polshoogte nemen. Altijd dezelfde vragen, waar kom je vandaan, waar ga je naar toe en wat vind je van Marokko. Er is zelfs een werkende Marokkaan die even komt kijken als ik voor zijn woning stop om een foto te nemen. Ik ga niet verraden wat hij aan het doen is volgens mij is de foto duidelijk genoeg. Hij was zo fier als een gieter met se selfie.
Het is nu weeral de hoogste tijd om te gaan eten, mijn eerste heerlijke tajine is dan ook een feit. Op een prachtige plek blijf ik een uurtje hangen heerlijk gegeten en maar thee leuteren. Na het eten nog een laatste stadje en dan de grote leegte maar echt grote leegte. De hete wind beukt met enorme kracht zijdelings tegen de motor. In de verte zie ik regelmatig zandhozen ontstaan en er hangt een soort mist over de weg van het zand. Amai wat voel ik me hier nietig. Het is nog dertig km naar het hotel en tijdens die dertig km heb ik geen levende ziel gezien. De hete wind heeft de temperatuur naar 39 graden gebracht, ik rij met mijn scherm gesloten om fatsoenlijk te kunnen ademen. Wat een ongelooflijk fantastisch gevoel heb ik hier, ik en mijn Tri vechtend tegen de wind aan de rand van de Sahara, ook dit is met foto’s niet te bevatten. Nooit zal ik dit vergeten.
Eindelijk kom ik bij het hotel aan, druipnat van het zweet en toch wel moe. Als ik op de kamer kom met mijn bagage overkomt me iets dat ik nog nooit heb meegemaakt. Ik zit in een verkeerd hotel, een piepklein kamertje eigenlijk meer een gevangeniscel geen airco en een piepklein raampje. Ik ga naar de receptie en vraag of ze mijn reservering willen laten zien. Neen dus ze hebben geen reservering. Sorry, zeg ik dan ben ik weg hier. Terwijl ik terug in aan het pakken ben staan ze me aan te kijken zoals ik vanmorgen naar mijn gsm. Ik was terecht gekomen in een hotel met dezelfde naam als het hotel dat ik overmorgen moet hebben. De kees terug weg, nog altijd in de storm door een mist van zand, ik zie een bordje met een pijl staan met daarop de naam van het juiste hotel. Ik kan mijn ogen niet geloven ik moet offroad gaan rijden. Een hel, na de vijf langste km van mijn leven kom ik weer een bordje tegen van het hotel en die wijst precies naar de richting waar ik vandaan kom. Maar als je in Marokko in de problemen zit komt er altijd wel iemand opdagen die je kan helpen. Er staan in de verte een paar mannen te roepen en te wijzen dat ik naar hen moet komen. Ik sukkel werkelijk door het zand naar de mannen toe. Deze kijken ook weer als die koe naar mijn banden en vragen of ik misschien een beetje gek geworden ben om met deze banden en deze motor offroad te gaan rijden. Ik leg ze uit dat ik een klote hotel gereserveerd heb waar niet bij vermeld stond dat je daar een km of tien offroad voor moest rijden. Ze wisten waar het hotel was maar kregen het niet aan mij uitgelegd, geen probleem zegt er iemand ik spring wel achterop. Ik kijk weer als die koe, en vraag of hij zijn leven beu is, geen probleem zegt hij rijden maar. Amai mijn kloten, een km door ongelooflijk fijn zand met een motor van 320 kg de bakken vol geladen en iemand achterop dat kan niet goed aflopen. Na een paar slippartijtjes zit mijn gids al niet meer zo lekker, hij wijst en brabbelt wat ik moet doen maar ik heb er echt geen aandacht voor. En dan is het gedaan, ik zak werkelijk tot aan het motorblok in het zand op nog geen honderd meter van het hotel. Dat we niet omver gegaan zijn is eigenlijk niet te geloven. Mijn gids springt van de motor af en begint als een gek tegen de motor te duwen. Terwijl ik gas geef ga ik constant met mijn stuur van links naar recht zodat de Tri met sprongetjes door het zand ploegt. Na een meter of tien waren we erdoor. Op de foto kun je goed het spoor zien en de voetstappen van mij om de motor in evenwicht te houden. Welkom in de Sahara.
Morgen met een vier maal vier de Sahara in. Ben benieuwd wat dat gaat wordenoe
Weer problemen vandaag, de dag begon nochtans uitstekend met het ontbijt. Stokbrood, pannenkoeken, gebakken ei; nog wat andere Marokkaanse gebakken toestanden waarvan ik absoluut niet van kan zeggen wat het was.(maar wel lekker) Alsof dat nog niet genoeg was werd er ook nog een schaaltje olijven bijgezet. Zeker geen klachten over het ontbijt.
Rond negen uur zet ik de gps op de motor en laat ik ze de route voor vandaag berekenen. Dat viel even tegen , er kwam een route tevoorschijn van zomaar eventjes 550 km. Dat is zelfs voor de Kees toch net wat teveel. Ik laat de route op ,alle mogelijke manieren berekenen maar Garmien blijft halsstarrig dezelfde route geven. Ik schakel de route uit en ga enkel met de kaart op het scherm en zonder aanwijzingen proberen om Fés uit te geraken. Ik weet dat ik op de N6 moet zijn en die volgen tot ik op de N8 kan. Dit klinkt dan wel simpel, maar als je in een onooglijk straatje in Fés staat is het toch niet zo simpel althans niet voor mij. Uiteindelijk kom ik dan toch op de N6, ik laat de route nog een keer berekenen en krijg in een tik en een wip de juiste route op het scherm.
Als we een dertigtal km buiten Fés zijn beginnen we aan een mooie beklimming naar een hoogte van 1.800 m. Tijdens de beklimming geeft de gps een signaal dat de gsm is los gekoppeld, geen probleem dat gebeurt wel vaker. We komen op een leuk plekje om een foto te nemen dus ik neem mijn gsm waarmee ik altijd mijn foto’s heb genomen. Inderdaad heb genomen want vanaf vandaag zit de Kees zonder gsm en dus zonder fototoestel. Er is geen sikkepit leven meer in te krijgen. Is dat erg? Eigenlijk niet je gaat er niet dood van he. Is dat vervelend, ja natuurlijk, dat is verschrikkelijk vervelend juist nu dat ik een paar honderd km door niemandsland moet rijden zit ik zonder gsm. Ook kan ik geen fatsoenlijk foto’s meer nemen. Dan maar wat foto’s genomen met mijn laptop maar dat is een geklooi en daar kun je geen fatsoenlijke foto mee trekken.
Maar er is ook goed nieuws, die gsm zal ik zeker niet van wakker liggen, mezelf kennende wordt dat wel opgelost. Trouwens die foto’s zijn niet zo belangrijk, voelen zien horen proeven ondergaan is zeker zo belangrijk. En het beste nieuws is dat ik me te pletter amuseer en dat is nog altijd het voornaamste.
We rijden dus op een hoogte van 1.880 m en blijven de hele rit rijden op een hoogte van 1.000 m tot 2.200 m. Boven de 2000 m is het 22 graden rond de 1.000 m is het 33 graden. Wat heb ik vandaag een fantastische mooie rit gereden, eindeloze vlakten, besneeuwde bergtoppen en met momenten in een surrealistisch landschap. Ik zou durven zeggen dat ik vandaag één van de mooiste ritten heb gereden in mijn reis carrière. Perfecte wegen, geen stukje plastic of vuil te bespeuren en regelmatig verschijnt er uit het niets een dorpje te midden van de eindeloze vlakten. Het is onmogelijk om dit met foto’s te bevatten, ik krijg het zelf amper bevat terwijl ik hier aan het rijden ben. Natuurlijk is het al prachtig als je een hele dag onder een strakke blauwe hemel kunt rijden, onder een zon die de kleuren perfect tot zijn recht laten komen. Maar dan nog, onder het rijden was ik echt onder de indruk van de landschappen. De N8 van Fés naar Arrachidia is indrukwekkend.
Morgen vervolgen we onze weg naar Merzouga waar we twee nachten verblijven. Een ritje van 131 km. We zitten dan aan de rand van de Sahara, en ik ga daar zeker de Todrakloof bezoeken.
PS. Ik wil niemand jaloers maken maar de laatste foto is genomen vanaf het terras van mijn kamer
Eindelijk kon ik gisteravond dus rond 19 u vertrekken. 130 km rijden moet gemakkelijk te doen zijn. Maar net nu moet ik natuurlijk over wegen rijden waar aan gewerkt wordt. Verschrikkelijke slechte stukken zitten er tussen met veel gaten en steenslag het gaat dan ook voor geen meter voorruit. Wat ik op al mijn reizen heb kunnen vermijden heb ik nu aan mijn been. De laatste 30 km zit ik in het donker te klooien. En klooien is hier echt klooien. Bloed, zweet en tranen heb ik gelaten. Onverlichte voertuigen, muilezels fietsers al wat kan bewegen of rijden ben ik tegen gekomen. Om een lang verhaal kort te maken, het is tien uur dat ik uiteindelijk in mijn hotel aan kom. Tien uur in Marokko is elf uur in België, ik kan jullie verzekeren dat het hier dan pikke donker is. Ik zie het maar als weer een nieuwe rijervaring erbij. Ik ga nog een specialist worden om door min of meer achterlijke landen te rijden. Ne een heerlijke maaltijd in het mooie stadje Chefchaouen lig ik rond een uur of twaalf in mijn bedje.
Na een bezoek aan de blauwe stad vertrek ik rond de middag naar Fés. Een ritje van 230 km. Ik rij door werkelijk prachtige landschappen over tamelijk goede wegen bij een heerlijke temperatuur van een graadje of dertig!! (Amai morgen vroeg wakker vrees ik terwijl ik dit artikel zit te schrijven zet de plaatselijke moskee de luidsprekers wagenwijd open.) Weinig foto’s kunnen maken, de meeste parkeerplaatsen zijn onverhard en in zo’n slechte staat dat ik daar mijn motor niet weg gezet kan krijgen. Ook de bermen naast de wegen zijn niet te doen om daar te parkeren. Op de bochtige wegen stil te gaan staan zie ik ook niet zitten want het verkeer verloopt wel iets anders dan bij ons.
Ik ben nu twee dagen in Marokko en kan nu al zeggen dat je een serieuze knop moet omdraaien om niet onmiddellijk terug naar huis te rijden. Schrijnende armoede op het platteland, van ontbering omgekomen jonge katjes in de goten, krotjes van woningen, muilezels die verschrikkelijk veel stokslagen krijgen enz. Indien je daar echter door kunt kijken krijg je er wel wat voor in de plaats. Zeer vriendelijke mensen, zwaaiende automobilisten, prachtige landschappen, talrijke witte reigers en ooievaars, een bepaald soort parkieten, eten met kruiden waar ik niet eens van wist dat ze bestonden enz. en niet te vergeten de prachtige steden. Mijn conclusie is dan ook dat ik naar zeer grote waarschijnlijkheid een mooie reis zal maken want de knop is bij mij snel omgedraaid. Als ik Fés nader (aan 40 km per uur en zeker niet harder want de snelheidscontroles zijn hier zeer intens. Trouwens de politie is overal heel zichtbaar aanwezig) komt er één of andere pipo naast me rijden, hij weet me al rijdend te vertellen dat ik niet met de motor via deze weg in Fés mag komen. Dat lijkt me heel vreemd want mijn gps maakt geen probleem om op mijn bestemming te komen.
Ik blijf naast die pipo rijden en zie dat hij begint bellen, hij begint me nu toch wel wat op mijn zenuwen te werken, ik roep dat ik de weg wel zal vinden en van het verschikken laat hij zijn gsm vallen. Ik heb hem niet meer gezien. In Fés aangekomen moet ik wat zoeken, spontaan komen er gasten vragen waar ik moet zijn en ze kunnen me allemaal direct helpen. Maar ze gaan eerst voor een parkeerplaats zorgen voor mij tegen betaling natuurlijk. Nu ben ik al genoeg in dit soort landen geweest om te weten hoe ik met deze gasten om moet gaan. Ik laat ze uitleggen waar ik moet zijn en zeg dat ik terug kom als ik mijn bagage op de kamer heb afgezet. Ik moet een smal straatje in waar drie militairen bewapende militairen de wacht houden. Vriendelijk vraag ik of ik in het straatje mag rijden, zonder probleem laten ze me door. Als ik bij het hotel aankom wordt ik door een vriendelijk parkeerwachter met een fantastische motor een plaats toegewezen om de Tri te parkeren. Zo simpel kan het dus gaan.
Wat een fantastische sfeer in de Medina. Honderden straatjes, ik heb me wel een beetje in de afstand vergist. Ongemerkt bij het vertrek door een wir war van straatjes ga ik heel de tijd naar beneden maar al wat je naar beneden gaat moet je natuurlijk terug naar boven. Natuurlijk verdwaald dat kan bijna niet anders hier maar dankzij de gps op mijn gsm de weg redelijk snel terug gevonden. Een uurtje bergop en talloze trapjes. Ik heb vanavond dan ook geen insuline moeten spuiten en meer dan genoeg beweging gehad.
Morgen naar Ar Rachidia een rit van 345 km, hopelijk over goede wegen.
Om 04h30 legt de ferry aan in Barcelona. Er is dan al veel bedrijvigheid in de haven. Schepen worden gelost en geladen en het is een komen en gaan van vrachtwagens. Een olietanker komt naast de ferry liggen en pompt gedurende tweeënhalf uur zware stookolie in de ferry. Om 08 uur is het restaurant open voor het ontbijt. Net als het avondeten is ook het ontbijt zeer karig voor veel geld. Om 10 uur is er douane aan boord en kun indien je wenst een stempel in je paspoort laten knallen. Ik ga samen met de twee Marokkaanse gasten naar de douane, is wel gemakkelijk als er eventueel moeilijke vragen worden gesteld. Na een paar probleempjes te hebben opgelost staat er een stempel in mijn paspoort. De formaliteiten voor de motor dienen te gebeuren in Tanger.
Klokslag 10u30 vertrekt de ferry uit de haven begeleid door twee sleepboten. Als we de haven uitvaren komen we langs vier grote cruiseschepen die hier gisteren en vandaag aangekomen zijn. Barcelona is inderdaad een druk bezochte stad. De verwachte aankomst in Tanger is zaterdag zes mei rond 16u. Na de middag zijn de twee Marokkaanse jongens een stuk kalmer geworden. Ze konden nogal enthousiast zijn. De zee is echter woeliger geworden en dat kun je goed voelen op de ferry. Blijkbaar hebben ze daar wat problemen mee want ze trekken zich terug in hun cabine. Ik heb toch ook maar een pilletje genomen. De ferry is niet meer van de jongste en volgens mij met een minimum aan boordpersoneel.
Zo is er op geen enkel dek ook maar één stoel te vinden laat staan ligstoelen. Als je buiten gaat is het dan ook om wat aan de reling te hangen wat na een tijd best vermoeiend wordt.
Zeer goed geslapen, en naar Franse normen een goed ontbijt gehad. Natuurlijk vertrekken we weer met regen, en nog geen beetje. De gemiddelde snelheid in de eerste twee uur is ongeveer honderd km per uur. Ik heb toch al verschrikkelijk veel in de regen gereden maar ik durfde niet harder te rijden dan ongeveer honderd per uur. Harder rijden zou trouwens niet verantwoord zijn. Tot Lyon dus regen, maar na Lyon eindelijk prachtig weer. Als we de Ardèche binnen rijden moet er nog een flinke bui van een kwartiertje verteerd worden en dat was dan hopelijk de laatste regen van deze reis.
Wat is Frankrijk toch een mooi land, zelfs als je enkel autostrade rijdt is er genoeg afwisseling van landschappen zodat je met plezier blijft rijden. Ruim op tijd kom ik in de haven van Sete aan. Niet te geloven wat hier allemaal staat. Wagens barstens vol geladen met van alles en nog wat. Oude fietsen, stoelen, half versleten tapijten enz. Noem iets op en het ligt wel ergens in of op een auto. De witte Porsche die op de achtergrond staat is van twee Belgen die aan een rally gaan deelnemen in Marokko.
We zijn met vijf motorijders op de ferry, een Duitser die ook solo rijdt twee Fransen en twee Nederlanders van Marokkaanse afkomst. Met de Nederlanders had ik direct een goed contact, we hebben onze gsm-nummers uitgewisseld zodat ik kan bellen als ik eventueel problemen zou hebben, ze spreken tenslotte Marokkaans. Ondanks wat Italiaanse chaos vertrekt de ferry maar een haf uurtje te laat, om 19h varen we onder een stralend zonnetje en met begeleiding van en havenloods de haven uit.
We zijn vertrokken voor een overtocht van 44 uur inclusief een stop in Barcelona.
