Een goede nachtrust, een goed ontbijt, zon en een harde voorband beter kan de dag niet beginnen.
B&B uitbater heeft een motorservices in de buurt gevonden. Volgens de site reparatie van alle merken specialisatie Harley.

Na het ontbijt ga ik dan op zoek naar een nieuwe voorband. De Harley specialist kan ik niet direct vinden maar ik kom wen bij een bandencentrale uit. Dat valt mee denk ik, en zwierig rij ik de Try de parking van de centrale op. Ik leg het probleem uit en krijg dan een ongelofelijke opmerking. We kunnen je wel helpen als je zelf gereedschap kunt geven. Hoezo gereedschap, jullie hebben wel banden maar geen gereedschap om en voorwiel te demonteren. Ik bedank ze hartelijk en ben weg hier.
Bij een garage zouden ze mij kunnen helpen maar ze moeten een band bestellen , die zouden ze misschien morgen kunnen hebben. Geen optie voor mij.

Uiteindelijk vind ik de Harley specialist met zijn prachtige website PTH motorservices. Een heel vriendelijke joviale uitbater die zelf ook motor rijdt. Maar banden, neen die heeft hij niet kan er wel één bestellen maar dat duurt wel een paar dagen.
Rond half elf ben ik terug bij de B&B met nog altijd een keiharde band. Inpakken en wegwezen en maar zien hoe het af zal lopen.
Na een uurtje rijden zitten we in de Burren en rijden door mooie beschermde landschappen. Honderden kilometers muurtjes zijn er hier te zien in de weilanden en langs de wegen. De soeppauze wordt een theepauze met gebak in een mooi aangeklede Thea-room.
Onder een strakke blauwe lucht rijden we verder door de Burren naar de Cliffs of Moher. Eindelijk eens nat van het zweten. Het is prachtig weer, de stranden en terrassen zijn bezet. Eindelijk een zomers gevoel.

Langs een zeer mooie kustweg rijden we naar de Cliffs. In 2002 ben ik hier geweest met Theo en André, wat is dat hier veranderd en commercieel geworden. Grote aangelegde parkeerpleinen, inkom betalen, diverse winkeltjes en een groot bezoekers centrum. Ook hier staat in een folder vermeld dat de Cliffs de meest bezochte bezienswaardigheid van Ierland is. Volgens mij zijn hier alle bezienswaardugheden de meest bezochte;

Na dit bezoek is het de hoogste tijd om naar de B&B te rijden. Toch kan ik, het niet laten om te stoppen bij een groepje muzikanten die op straat Ierse liedjes aan het spelen zijn. Een geweldige sfeer is het hier wel.
Tamelijk laat in de B&B aangekomen, deze ligt echt wel ver van alles afgelegen en is te bereiken langs een slecht stuk weg. Een restaurant is hier dan ook in geen velden of wegen te bekennen. Ook dit is vandaag geen probleem. De uitbaatster van de B&B speelt zonder probleem voor taxi. Na het eten een wandeling langs het haventje, telefoon naar de B&B voor de taxi en het is weeral bedtijd.

De voorband rijdt als nieuw en de weersvoorspellingen is voor morgen uitstekend.
Morgen rijden we door de streek van de Shanon naar Killorgin.

Gisteren een mooie zonnige dag zonder motor, vandaag regen en een houten kop met motor. Een wereld van verschil. Ondanks de korte nacht op tijd aan het ontbijt zodat er rond 8u30 gestart kan worden in regenkleding.
Vandaag door de Connemara een provincie die zeer dun bevolkt is en met enorme uitgestrekte lege gebieden. Op de schrale gronden wordt er nog turf gestoken.
Af en toe rijden we door bergen alsof we in Oostenrijk rijden door de lage bewolking zijn de bergtoppen niet te zien. Na de soeppauze stopt het eindelijk met regenen, het blijft zwaar bewolkt met veel wind.

Als er nog een kilometer of vijf moet gereden worden voordat we bij de B&B zijn is er opeens een vreemd geluid aan het voorwiel van de motor. Ik stop en tot mijn grote verbazing (mijn verbazing was zo groot dat ik er niet aan gedacht heb om er een foto van te maken) zie ik dat er een schroef in de voorband zit waar een ijzeren beugeltje aanhangt. Het is niet mogelijk om zo verder te rijden. Ik trek dat ding uit de band en zie twee kleine gaatjes in de groef van de splinternieuwe band zitten. Dikke miserie, uit het verleden weet ik dat het bijna onmogelijk is om twee pluggen zo dicht bij elkaar in de band te krijgen.
De eerste plug geeft weinig problemen, de tweede is er met geen geweld in te krijgen. Ik met twee luchtpatronen krijg ik de band hard genoeg om even te rijden.

Na vijfhonderd meter moet ik bij een benzine station al terug lucht in de band pompen . Er zat nog 0,8 bar in en dat is bitter weinig als je een rotonde moet oprijden. Na nog twee keer gepompt te hebben ben ik bij een garage aangekomen. Ik leg mijn probleem uit en krijg te horen dat er een kilometer of vijftig terug een motorservices is waar ze de band kunnen vervangen. Ik kan daar onmogelijk naar toe rijden met een band die om de vijfhonderd meter moet opgepompt worden. Met handen en voeten leg ik uit dat er nog een gaatje in de band zit en of er geen mogelijkheid bestaat om er nog een plug in te steken. Hij ziet het niet zitten maar wil het wel proberen. Met de dunste plug die hij kan vinden lukt het om de band dicht te krijgen.

Ondertussen is het te laat geworden om nog een nieuwe band te laten monteren. Onder de zoveelste regenbui rij ik de laatste vier kilometer naar de B&B. Het is dan 18u30 en de regen valt met bakken uit de hemel.
Na de douche staat het nog flink te regenen en zie ik het absoluut niet zitten om in dit weer een restaurant te gaan zoeken. De B&B uitbater stelt voor om een Pizza aan huis te laten leveren. Het smaakte best goed.

We zien morgen wel wat het gaat worden met die klote band.

Een echte rustdag vandaag in Westport. Laat uit bed, en op het gemakje ontbijten. De B&B uitbater heeft een goede tip voor een wandeling in Westport en ik besluit om de motor een dag op stal te laten staan. En niet onbelangrijk? het is heerlijk weer vandaag.
De wandeling is inderdaad de moeite en wordt afgesloten met een eerste Irisch Coffee op deze reis. Het zal de laatste niet zijn vandaag.

Na het avondeten een pub met livemuziek bezocht en aan de Guinness begonnen, nog altijd een heerlijk biertje, de Irisch Coffee in de pub is ook goed te doen. Rond een uur of tien is het stilletjes aan tijd om naar de B&B te wandelen.

Op weg naar de B&B kom ik voorbij een pub waar prachtige muziek gespeeld wordt. Toch maar even binnen gaan. Een prachtige pub met een geweldige sfeer, de ene na de andere halve liter Guinness loopt naar binnen alsof het water is? Er wordt gezongen dat het een lust is ik zou me zowaar een echte Ier gaan voelen.
Het komt erop neer dat de rustdag een fantastische lange dag is geworden en een zeer korte nacht. Ik ben na deze korte nacht dan ook met een flinke kater opgestaan.

Morgen door de Connemara naar Galway

Het is weer kloten vandaag, ik kan het woord nog amper schrijven zonder ziek te worden maar het is weer volop aan het regenen. Een uur wachten is niet voldoende dus vertrokken met regen. De stranden zijn leeg op een paar enkelingen na die met winterjassen aan de wind en regen trotseren. Na een kilometer of twintig is het niet meer te doen. We stoppen in het dorpje Cliffony om in een bar te schuilen. Als de regen wat minder is geworden een paar foto’s van het haventje nemen en vertrekken want het ondertussen als een uur of elf.

Nog een mistige foto aan de kust getrokken en dan weer maar gaan schuilen in en pottenbakkerij. Er zijn nu amper zestig km gereden van de 240 die gepland waren. Aangezien het blijft regenen en de tijd toch te kort wordt om deze rit van het www te rijden wordt de gps om een route gevraagd die rechtstreeks naar de B&B gaat. Om 15u30 komen we dan ook in Westport aan waar we twee nachten verblijven.

Het ergerlijke van het weer hier is dat het tegen de avond goed opklaart en er geen druppel regen meer valt. Zo ook vandaag bij aankomst in Westport is het gedaan met regen. Dan maar een wasje doen, douchen en gaan eten. Na het eten toch nog wat geprofiteerd van het goede weer met een wandeling in Westport. Meer kan ik over vandaag absoluut niet vertellen.

Morgen een rustdag, misschien goed weer voor een rit door de Connemara, misschien minder goed weer om een wandeling rond Westport te doen, misschien slecht weer om heel de dag op de kamer te zitten. Ik zal het wel zien zodra ik mijn ogen morgenochtend open heb.

Donkere wolken boven de B&B maar de temperatuur is goed en het is droog. Het ontbijt is hier fantastisch evenals de ontvangst bij het inchecken. B&B Sonas in Carrigart is zeker een aanrader.

Vandaag de tweede rit op The Wild Atlantic Way die perfect wordt aangegeven door zeer duidelijke borden in beide richtingen. De vergezichten en/of speciale bezienswaardigheden worden ook perfect met borden aangegeven. In principe kan heel de route gereden worden zonder gps of landkaart.
De rit van vandaag is niet zo spectaculair als gisteren, we rijden door het gedeelte zonder kliffen maar wel door een mooi afwisselend landschap. En niet onbelangrijk de zon is ook van de partij.

We rijden over smalle bochtige wegen door landschappen die aan Oostenrijk doen denken. Afwisselend rijden we langs mooie stranden en door uitgestrekte eenzame turfgebieden.
In het dorpje Clencolmcille dat pal op de www route ligt een stop ingelast om een Woolfarm te bezoeken. Er staan prachtige weefgetouwen en een paar mooie oude spinnenwielen.
Na dit bezoek gaan we over de Glengesh Pass waar op een parking met een prachtig uitzicht geposeerd wordt.

Via de havenstad Killybegs naar het gezellige stadje Donegal. Donegal betekent ‘fort/burcht van de vreemdelingen’, want de stad is genoemd naar de Vikingen die hier ooit een vestiging bouwden. De plaats fungeert als een ware toegangspoort tot de regio en is bijgevolg heel toeristisch. Nadat hier het avondeten is genomen gaat het richting B&B The Gap Lodge.

Ook de ontvangst in deze B&B is zeer hartelijk. Na het inchecken en de douche geeft de gastvrouw de raad om een mooie pub in de buurt te bezoeken. Het is maar een paar minuten rijden, aangezien ik absoluut geen zin heb om terug de motor op te kruipen stelt ze voor om me met de auto naar daar te brengen. Zonder dat ik er nog maar even over kan nadenken staat de auto al klaar, instappen en wegwezen. Onderweg zit ik nog wat te pruttelen hoe ver het wel ik en hoe ik terug moet komen. Geen probleem zegt ze, terwijl ze aan honderd km per uur naar de pub rijdt. Als je daar bent en je wilt terug gaan vraag je het maar aan één van de klanten dat je naar de B&B moet. We arriveren aan de pub, ze laat me uitstappen en is verdwenen. Mooie pub lekkere Guinness en drie klanten. Eer ik mijn Guinness op had waren de drie klanten ook verdwenen. Het gevolg was een mooie wandeling terug naar de B&B. Onderweg kan ik een mooie foto trekken van de B&B

Morgen naar Westport, we zitten dan in de Connemara voor een verblijf van twee nachten in een B&B.

Het verslag voor vandaag is snel geschreven,
REGEN

Wakker worden en de regen horen die tegen de ramen klettert, het begint voor mij een te bekend geluid te worden. Gelukkig ben ik nogal een redelijke dwarskop anders zou een mens er moedeloos van worden en de eerste ferry terug naar huis nemen. Maar als de Kees in zijn kop heeft gestoken dat hij The Wild Atlantic Way gaat rijden dan gaat hij die ook rijden. Vandaag dus ook gereden ondanks een stormachtige wind en kletterende regenbuien. Eer ik de moed had om te vertrekken was het wel al 10u30.

Natuurlijk blijf ik geen uren aan een stuk op een kamer zitten te kniesoren. Motorkleren aan en Londonderry in om de muurschilderingen gaan bekijken die er aangebracht zijn na Bloody Sunday. Op een van de muurschilderingen staat een schoolmeisje afgebeeld. Het is het veertienjarige schoolmeisje Annette McGavigan. Ik citeer het opschrift ’’Shot dead by the Britisch Army’’ 6 september 1971. Daar wordt je toch wel even stil van, dan moet je blij zijn dat je in de regen kunt rijden, enige relevatie is hier dan ook wel van toepassing. Dus vanaf nu gaat de Kees niet meer zeveren en zagen over regen.

Zoals gezegd om 10u30 vertrokken en redelijk snel komen we het bord tegen dat ons welkom heet op The Wild Atlantic Way. Jammer dat het op een plaats staat waar je geen gelegenheid hebt om de motor aan de kant te zetten en er een foto van te nemen.
Regen of geen regen het is zeer zeker de moeite hier te rijden. Het is wel geconcentreerd rijden want de wegen zijn smal, bochtig en zeiknat. De vergezichten zijn mooi tot zeer mooi.
Door de weersomstandigheden zijn het wat minder foto’s geworden in aantal dan gewoonlijk maar ik denk dat dat de volgende dagen wel zal veranderen. Ooit zal het weleens beter weer worden en ik heb nog een paar duizend km Atlantic Way te doen.

In Carrigart een Fisch and chips gegeten als middagmaal en dan naar de B&B die nogal afgelegen ligt maar wel met een prachtig uitzicht. Een afgelegen B&B heeft natuurlijk wel het nadeel dat je voor het avondeten terug op pad moet met de Try. Aangezien ik dat absoluut niet zie wordt het noodrantsoen aangesproken zijnde een paar droge voedzame koeken.

Morgen naar Donegal. Onderweg zijn er een paar bezoeken aan bezienswaardigheden gepland.

Achter de foto's van deze rit de foto's van Bloody Sunday

Een regenachtige morgen gebruikt om de muurschilderingen in Londonderry te fotograferen.

Ook deze morgen is de zon van de partij, maar ook vandaag is het weer maar voor een uurtje. Het zal heel de dag afwisselend buien en zon worden.

Rond de middag, we hebben dan heel de voormiddag over de prachtige Causeway Coast Route gereden komen we bij de Giant’s Causeway aan. De Giant’s Causeway is een rotsformatie aan de noordoostkust van Noord- Ierland, die bestaat uit zo’n 40.000 basalt-zuilen. Deze locatie is naar het schijnt de meest bezochte toeristische attractie van Noor-Ierland.

We rijden voorbij mooie stranden, grote campings en parken met vakantiewoningen. Door het bar slechte weer is het hier overal heel stilletjes. Het weer is dan ook tamelijk grillig. Als de zon schijnt halen we 15 graden, tijdens de talrijke buien hebben we nog 9 graden. Dit alles gaat gepaard met een stevige westenwind.

Onder de zoveelste bui komen we in Londonderry aan. Er is niemand aanwezig in de B&B maar na een paar telefoontjes is dit opgelost. Londonderry had ik me heel anders voorgesteld een beetje achteruit gesteld en verpauperd. Dit is absoluut niet het geval. Het oude ommuurde stadsgedeelte is prachtig. Een wandeling over de Peace bridge is natuurlijk een must. Door heel Derry wordt je herinnert aan Bloody Sunday hier en daar wel indrukwekkend.

Morgen naar Carrigart, de eerste rit over de Wild Atlantic Way.

Dublin is toch wel groter dan ik had gedacht, we hebben minstens een uur nodig om er door te rijden. Vandaag is dit geen opdracht het is namelijk prachtig weer. Wat schapen wolkjes en zon meer moet dat niet zijn.

Als we Dublin uit zijn rijden we eerst een honderdtal kilometers over de M1 en N1 naar Newry. Ondertussen zijn we Noord Ierland ingereden. Met Euro’s kan er niet meer betaald worden en de afstanden worden weer in mijlen aangegeven in plaats van kilometers. Heel raar als je toch op hetzelfde eiland blijft.

In Newry gaan we rechtsaf langs het Carlingford Lough om dan tot in Strandford over de kustweg langs de Ierse Zee te rijden. Vandaag maar één regenbui gehad en die gebruikt om een koffiepauze te nemen. Voor de rest af en toe wat motregen en opklaringen. De temperatuur is heel de dag rond de 15 graden.
De kustweg is een smalle weg met talrijke bochten en weinig gelegenheid om te parkeren zelfs met een motor er kunnen dan ook jammer genoeg weinig foto’s gemaakt worden van de mooie Ierse landschappen.

In Strangford nemen we een ferry over het verbindingswater van Strangford Loch en de Ierse Zee naar het mooie dorpje Portaferry. We rijden nu langs het grote Strangford Loch naar Belfast.
Om 15u30 komen we in Belfast aan. Zoals gewoonlijk moet de bagage weer naar de derde verdieping over trappen gesleurd worden. Voor het douchen eerst ponden gaan halen hotel aanvaard geen Euro’s en/of kredietkaarten

.
Over Belfast kan ik maar één ding vertellen, je kunt er bij een Chinees voor € 10 eten tot je van je stoel valt. De reden dat ik niets over Belfast heb te vertellen is heel simpel.

Na de overdadige maaltijd ben ik in de gietende regen rond 18 uur naar het hotel gerend en het is heel de avond blijven regenen.
Morgen naar Londonderry, we rijden 220 km langs de Antrim Coast.

Dat kan niet, het is niet waar hé, ongelooflijk maar het is weer zo!! Kletterende regen bij het wakker worden. Ik denk voor de zoveelste keer op een regen reis; Kees jongen blijf toch thuis. Na de douche en het bijwerken van de blog staat het nog steeds te gieten. Van het Full Iers ontbijt wat ze hier serveren wordt een normale mens ook niet direct gelukkig. Mijn ochtendhumeur dat onder normale omstandigheden al niet over loopt van geluk staat nu wel heel laag.

Na het ontbijt, het is dan ondertussen een uur of tien is de gietende regen overgegaan in een miezerige motregen. Schoenen aan en aan een fikse wandeling beginnen richting centrum van Dublin. Geloof het of niet, ik ben nog geen tien minuten aan het wandelen en de weergoden schakelen weer over van motregen naar echte regen. Het regent op een moment zo hard dat ik een plaatselijke Spar winkel bezoek om even te bekomen. Als ik terug buiten ga komt er een meneer binnen die staat te klooien om zijn paraplu op te vouwen. Voor de grap vraag ik hem of hij die paraplu niet verkoopt. Verkopen zegt hij, je kunt het ding zo krijgen zelfs met veel plezier. Natuurlijk neem ik het aanbod aan. Zo fier als een gieter naar buiten paraplu opengevouwen en wandelen maar. Laat het nu toch dezelfde soort paraplu zijn waar ik op één van mijn vorige reizen mee door Istanbul gewandeld heb. Dat wil zeggen dat er bij een zuchtje wind heel dat ding weg vliegt en je nog enkel een miserabel steeltje in je handen hebt. Mijn toenmalige reisgezel Armin kan dit bevestigen.

Redelijk nat in het centrum aangekomen (ik heb nochtans een formidabele regenjas bij) en zo snel mogelijk een ticket gekocht voor de Dublin bus Hop-On Hop-Off. Geen foto’s van de toer door Dublin regen en weinig te zien.
De eerste stop is aan het Guinness Storehouse een museum dat ondergebracht is in de oude brouwerij van Guinness. Het staat naast de huidige brouwerij. In het prachtig industrieel gebouw wordt over vijf verdiepingen stap voor stap het brouwersproces van Guinness uitgelegd. Guinees proeven, Guinness tappen het hoort er allemaal bij. Ik heb er zelfs een certificaat ontvangen voor het tappen van een perfecte Guinees. En of het smaakte. Op de bovenste verdieping een mooi uitzicht over de huidige brouwerij en Dublin.

Na een paar uurtjes terug de bus op, natuurlijk is het weer aan het regenen maar regen of geen regen er staat een bezoek aan de wijk The Temple Bar op het programma waar ik echt naar uitgekeken heb. Nu is het weer bijna niet te geloven maar als we op het punt aankomen waar de halte voor die wijk ligt schijnt de zon. EN DIT VOOR DE HELE VERDERE DAG.
Als je ooit in Dublin komt zeker deze wijk bezoeken. Een geweldige sfeer, prachtige pubs met fantastische livemuziek en heerlijke Guinness. Zeker doen.
Na een heerlijk avondmaal (Irisch Stew) terug naar de B&B een wandeling van een km of vier door Dublin met het zonnetje op mijn bolletje.

Vanavond inpakken en morgen naar Belfast.

Bij goed weer binnenwegen bij slecht weer Autosnelweg. Een rit van ongeveer 250 km

Na een goed ontbijt nog een wandeling door het gezellige centrum van Cardiff. Een bezoek aan de overdekte market hoort daar natuurlijk ook bij. Er zijn talrijke gezellige winkelstraatjes en koffieshops te vinden het is heerlijk weer.
Rond een uur of elf is de Tri gepakt en gezakt om te vertrekken. Een rit van 160 km naar Pembroke waar we de ferry naar Rosslare (Ierland) nemen. Het weer is uitstekend het is dan ook heerlijk rijden.

Na 80 km is het gedaan met de pret de regen valt werkelijk met bakken uit de hemel. Doornat komen we Pembroke in aan? een uur te vroeg dus nog tijd om een heerlijke koffie te nemen.
Als we de Ferry op kunnen is het nog altijd aan het regenen. Als de Tri is vastgesjord zo snel mogelijk naar boven om een ruime hoek in beslag te nemen voor de overtocht van vier uren naar Rosslare. Ik verdeel mijn kleren, handschoenen en helm over vier stoelen om ze een beetje te laten drogen en heb nog een comfortabele bank over om mezelf te installeren.

Als de ferry vertrekt is het nog steeds aan het regen dus weinig foto’s van de haven. Jammer want het is wel spectaculair. Er staat hier een grote olieraffinaderij we varen dan ook voorbij grote installaties waar de tankschepen ruwe olie komen lossen.

Door al de regenmiserie vergeet ik een pil in te nemen tegen zeeziekte waar ik extreem gevoelig voor ben. Als we de haven uit zijn zie ik niets dan schuimkoppen op de Ierse zee, er is een ferme golfslag die dwars op de ferry komt zodat het redelijk wiebelen is aan boord.
Na een uurtje krijg ik dan ook het mottige gevoel dat het symptoom is van zeeziekte. Ik ga naar buiten om op een beschut plekje wat frisse lucht te nemen. Het helpt, ik steek dan toch maar een sigaartje op, tijdens het roken zie ik een dolfijn of vier spelen in de boeggolf van de ferry. Weg gevoel van zeeziekte, mijn dag kan weeral niet meer stuk.

Met een Panini of twee en het weer dat beter wordt kan ik de zeeziekte min of meer onderdrukken. Als Ierland in zicht komt klaart het op en is er zelfs af en toe zon. Er hangen welke dreigende wolken boven Ierland maar het is droog als we van de ferry af rijden.

De 160 km naar Dublin zijn dan ook een fluitje van een cent met dit weer. Rond 21 u plaatselijke tijd (22u in België) komen we in de B&B aan. De koffers drie verdiepingen met de trap omhoog sleuren, douchen en het is tijd om te gaan slapen. Al bij al was het weer een intensieve dag.

Morgen Dublin verkennen en hopen en smeken dat het goed weer is.

Om stipt zes uur deze morgen de Tri gestart en vertrokken voor de eerste 250 km onder een zwaar bewolkte hemel. Maar het is droog dus geen klachten. Op ring rond Antwerpen natuurlijk in de file echter geen paniek hier heb ik op gerekend dus ik ga zeker niet te laat in Calais aankomen.

Eenmaal voorbij Antwerpen trekt de hemel de hemel volledig dicht en valt er een miezerige motregen. Het is niet dat je er zeiknat van wordt maar heel gelukkig toch ook niet. Na 150 km een stop om te tanken en we knallen verder naar Calais waar we onder een nog altijd miezerige regen ruim op tijd aankomen. Geen lange wachttijden en problemen bij de paspoortcontrole, we staan dan ook rond kwart over negen in line 103 tussen een tiental andere motorrijders te wachten om in te checken. Om kwart over tien kunnen we aan boord en is het ook gedaan met regenen.

Na een rustige overtocht zijn we redelijk snel Dover uitgereden. Het wolkendek trekt open en we krijgen zelfs prachtig weer. Dite komt goed uit want er moeten nog 365 km afgemaald worden voordat we in Cardiff zijn waar we overnachten in het Park Inn Radison Hotel.
Om 16u30 sta ik aan de receptie om in te checken dat overigens zonder problemen verloopt. Voor mijn trouwe Tri is er een ondergrondse parking voorzien waar ik met een tamelijke zure glimlach € 10 voor moet ophoesten.

Na de douche de stad in, het is nog altijd goed weer het perfecte moment om de eerste pint Guiness achterover te slaan. Na een flinke wandeling en een goede maaltijd is het de hoogste tijd om na deze toch wel zware dag tussen de lakens te kruipen.
Morgen een rit van 160 km naar Pembroke, daar de ferry op voor een overtocht op de Ierse zee naar Rosslare. De aankomst in Rosslare is voorzien om 18u45. Dan een rit van 170 km naar Dublin waar we twee nachten blijven. Rond 21u hopelijk in het hotel.

Het begint te kriebelen. Nog één week en we zijn weg.

Routes staan in de gps en de hotels zijn geboekt.

Als nu het weer eens wilt veranderen zijn we op de goede weg.

Deze morgen zo ziek als een hond opgestaan. Emmers snot en een hoest om u tegen te zeggen dat beloofd voor vandaag. Gisterenavond heeft een vriendelijke jongen beloofd om tegen 06u30 een ontbijt klaar te zetten om mee te nemen.
Voor de verandering vertrekken we nog maar eens met regen en stormachtige wind.(met het ontbijtzakje)

Veel kan ik over deze rit niet vertellen maar het was alles behalve leuk. Slechte wegen, gelukkig weinig verkeer koud mist en regen herfstweer dus.

Het is eigenlijk ongelooflijk maar de laatste 20 km begint de zon te schijnen en gaat de temperatuur van zo'n acht graden naar een graadje of twintig. Helemaal groggy gereden komen we rond 15 u in de haven aan. Er zijn al een twintigtal motorrijders(de meeste zijn Nederlanders) aangekomen ze staan allemaal in een t shirt van het zonnetje te genieten. Ze hebben een week in het zuiden van Schotland gereden en prachtig weer gehad.

Vroeg gaan eten op de ferry, pillen gepakt en als een blok rond 20 u in slaap gevallen. Om 22u30 wakker geworden met mijn kleren nog aan dus moet ik inderdaad toch wel redelijk aan het einde van mijn krachten hebben gezeten.

Goed uitgerust opgestaan, buiten een heerlijk zonnetje en een strakke blauwe lucht. Een foto genomen van een groep zwanen die de oversteek proberen te maken van Nederland naar Engeland.
Op tijd in IJmuiden aangekomen, tientallen motors die van de ferry komen verspreiden zich alle kanten uit op weg naar huis. Altijd een speciale sfeer, er wordt onderweg dan ook duchtig naar elkaar gezwaaid. 

Ook wij hebben de rit naar huis van 200 km zonder problemen kunnen rijden.
Het zit er weer op en ook deze keer mag ik wel zeggen dat het weer niet echt heeft meegewerkt. Hopelijk volgende keer beter.

De volgende reis is in voorbereiding. We gaan dan de Wild Atlantic Way in Ierland rijden. Ik weet het weer een regenland maar ik wil deze route absoluut rijden voordat ik in het rusthuis terecht kom.

Weeral bedankt voor de reacties en mails die ik gekregen heb op deze reis.

Na een heerlijke dag in Ullapool starten we vandaag weer met regen en veel wind.

Onze eerste stop is aan de Corrieshalloch. Een kloof van een honderdtal meters diep en de moeite om er wandeling naar te maken. Het is zelfs angstwekkend om over de brug te lopen die over de kloof ligt. Er is ook een uitkijkpunt gemaakt die een paar meter over de rand van de kloof hangt.
Het bezoek aan Inverewe Garden wordt niet gedaan wegens te duur en te druk. Een wandelingetje in de buurt gedaan was zeker zo gezellig was
Wegens de slechte weersomstandigheden wordt de Applecross pas niet genomen.(te veel wind en regen)Toch nog wat mooie foto's kunnen trekken.

Via een mooie brug komen we op het schiereiland aan waar onderdak is gevonden in Kyleakin.
Aan de receptie van het hotel is de ontvangst niet hartelijk te noemen. Een pinnige dame geeft een korte uitleg en verteld er ook bij dat het restaurant van het hotel is gesloten vandaag. Ik vraag of het mogelijk was om morgen het ontbijt wat vroeger te nemen, het antwoord is zeer kort, No. Zelfs ik kon dat met mijn gebrekkig Engels heel goed verstaan.
Op de kamer aangekomen cv open gedraaid pillen en pillen gepakt want ik heb ondertussen een tamelijk zware verkoudheid opgelopen. Na de douche een half uurtje te voet door de storm en regen om een restaurant te vinden. Weer dikke pech, er is hier vandaag een aankomst van een rally met oldtimer vrachtwagens. Alle restaurants zitten propvol. In de buurt van het haventje toch iets gevonden waar een heerlijke maaltijd is geserveerd.

Morgen een zware rit van 530 km naar New Castle.Na een heerlijke dag in Ullapool starten we vandaag weer met regen en veel wind.

Vandaag een rit naar Ullapool, er hangt een zware bewolking maar het is droog. Er staat nog wel een felle wind.
Ook nu rijden we weerdoor een prachtige streek met mooi afwisselende landschappen. De pret kan helemaal niet meer op als het wolkendek open trekt en we een heldere blauwe hemel krijgen, de kleuren zijn opeens veel intenser.

De soeppauze wordt genomen in het mooie dorpje Lochinver. Op het terras in het zonnetje zitten een paar Vlamingen die met de auto door Schotland aan het toeren zijn.(het moeten niet altijd Nederlanders zijn die je tegenkomt hé) Als de twee vertrokken zijn stopt er een Vlaamse motorrijder om ook een soepje te nemen, de pauze is dan ook iets langer uitgelopen dan de bedoeling was.
Goed op tijd komen we onder een stralende zon in Ullapool aan. Een gezellig stadje met diverse eet en drinkgelegenheden aan het water. Er heerst hier een gezellige zomerse sfeer natuurlijk met dank aan het mooie weer. Snel inchecken in de B&B, douchen, zomerse kleren aantrekken en het stadje gaan verkennen. Eindelijk is het genieten van zomerse temperaturen.

Na een heerlijke maaltijd nog een wandeling langs de haven die ondertussen door het hoge tij is volgelopen en deze tot nu toe fijnste dag van deze reis zit er weer op.
Hopelijk morgen ook zo'n stralend weer als we naar Kyleakin rijden een stadje dat op een schiereiland ligt.

Er staat een bezoek aan de Corrieshalloch, een canyon van honderd meter diep op het programma. Als het weer het toe laat rijden we via een omweg over de Applecross pas één van de hoogste passen van Schotland.

Het basic ding waar we hebben geslapen is niet voor herhaling vatbaar. Mijn trouwe Tri was zeer tevreden met een goede afgesloten plaats maar dat is dan ook het enige lichtpunt van deze overnachting.
Slecht bed (ben er door gezakt) slechte douche die het water op je kop laat druppelen, vuile kamer en een ontbijt dat je met de beste wil va de wereld geen ontbijt kunt noemen. Maar de zon schijnt dus wat kan het me schelen.

We rijden een stuk langs de prachtige kust en een stuk door de Highlands. Het waait verschrikkelijk hard, het weerbericht geeft een waarschuwing voor windstoten tot 90 km per uur. Aan de kust was het nog te doen op de relatief goede wegen. Voordat we de Highlands in gaan nemen we een koffiepauze op een uitstekende plaats met een mooi uitzicht.

Eenmaal in de Highlands was het een ander pannetje eten. Smalle weggetjes met grind en op veel plaatsen gras en mos op de kruin van de weg. Er was eigenlijk maar een meter van de weg beschikbaar om fatsoenlijk te rijden. Niet simpel als je regelmatig een stevige windstoot krijgt. De gemiddelde snelheid is amper dertig km per uur. Wat ben ik blij dat ik toch wel wat ervaring en motorbeheersing heb opgedaan op de tijd dat ik met een motor rij, dit komt hier goed van pas. Tijdens het rijden vraag ik me wel geregeld af waarom ik altijd de meest onnozele weggetjes moet opzoeken. Als ik gewoon de kustweg had gevolg zou er geen enkel probleem geweest zijn. Maar dan had ik natuurlijk de stilte en de pracht van de Highlands niet op deze manier kunnen ervaren. Ook had ik de grote kudde herten niet gezien enz.enz.

Na een uurtje of twee zijn we niet tot mijn spijt terug op de kustweg. De route die we rijden is zonder te overdrijven fantastisch. Ik zou al durven zeggen dat er meer afwisseling van landschappen is dan in Noorwegen dat ik nochtans ook een prachtig land vindt.

Als we bij de Smoo Cave grot aankomen hebben we tegenslag. We kunnen tot aan de ingang van de grot komen maar de grot zelf kunnen we niet bezoeken. Wegens de stormachtige zuid westen wind gaat het lage tij niet ver genoeg af en daardoor blijft het waterniveau in de grot te hoog. Natuurlijk moet mij dit weer overkomen. De waterval die de rivier vormt door zich in de grot te storten is wel te zien vanuit de ingang van de grot. Filmpje op fb.

Goed op tijd komen we in de aangename B&B aan. Aangezien er geen restaurant in de buurt is en ik absoluut geen zin meer heb om nog met de Tri op pad te gaan in dit weer wordt er een brood en wat toespijs in de plaatselijke Spar gekocht. Het avondeten is dus doodgewoon een boterham met een koffie in de ontbijtruimte van de B&B.

Morgen naar Ullapool.

Vervolg foto's Durness

Met spijt in het hart vertrekken we hier. Tulloch Castle is een aanrader. Vandaag rijden we naar Thurso, een ritje van 240 km we zitten dan op het noordelijkste punt van het vaste land van Schotland. Om half tien word de Tri gestart die voor de eerste keer op deze reis poederdroog staat te wachten. er wordt vandaag geen regen verwacht maar er staat weer wel een stevige wind. We rijden heel de dag langs de kust met volgens de reisgids fantastische vergezichten.

Rond 11u30 komen we bij het Dunrobin Castle aan. Dit kasteel is één van de oudste en best bewaarde kastelen van Schotland. Een bezoek aan dit kasteel is dan ook een must. Wandelen door de prachtige tuin, en een mooie show met roofvogels is in het ticket inbegrepen. De zalen in het kasteel, die toegankelijk zijn voor het publiek zijn prachtig. Het is echter streng verboden om in het kasteel te fotograferen en er wordt ook streng op toegezien dat dit verbod niet wordt overtreden. De zalen zijn prachtig aangekleed, gedekte tafels met zilverwerk, en diverse schilderijen en wandtapijten aan de muren. De tijd hier vliegt voorbij, rond de middag een heerlijke kom soep genomen in het kasteel en dan is het de hoogste tijd om verder te rijden.

We rijden verder over werkelijk over prachtige stukken kustweg. Rechts de Noordzee en links de altijd aanwezige Noordelijke Highlands. Het is droog maar er staat nog altijd een beukende zijwind die er voor zorgd dat het af en toe toch wel lastig rijden is. Het links rijden is zachtjes aan een gewoonte aan het worden.

Onderweg stoppen bij The Royal Bank of Scotland om wat Schotse ponden af te halen. Ja ja, Schotland heeft een eigen munt. De munten zien er hetzelfde uit als de Engelse ponden maar de briefjes hebben totaal niet het uitzicht van de Engelse ponden. De waarde van het geld is hetzelfde als de Engelse ponden. Het eigenaardige is dat in het Zuiden van Engeland de Schotse ponden niet aanvaard worden, althans dat wordt hier verteld.

Met een zak vol ponden rijden we via het dorpje John O' Groats naar Dunnet Head, een schiereiland waarop het meest noordelijke punt van Schotland ligt. Op het noordelijkste punt van Dunnet Head staat een vuurtoren die we gaan bezoeken. De vuurtoren is alleen via de B855 te bereiken. Brough is het laatste dorp op het schiereiland. Van daar voert de B855 door leeg, typisch Scots , heidelandschap naar de vuurtoren. Er staat een koude stormachtige wind als we bij de vuurtoren aankomen. De vuurtoren staat op een 90 m hoge rots van Easter Head De 15 m hoge vuurtoren is in 1831 gebouwd door Robert Sevenson. We kunnen vanaf dit punt de Orknye eilanden zien liggen. Tussen het vaste land en de eilanden komt de Noordzee links in de Noordelijk Atlantische Oceaan en rechts in de Noorse Zee die overgaat in de Barendszee. Na dit spectaculaire bezoek is he nog 25 km door een beukende zijwind naar Thurso.

Goed op tijd komen we in Thurso aan waar een kamer geboekt is in Sandras Backpackers.Onderweg heb ik al zitten fantaseren hoe Sandra er wel uit zou zien. Toch heb ik wat bedenkingen bij het backpackers gedoente, volgens mijn beperkte kennis van het Engels betekent dit woord iets met rugzakken!!!

Bij aankomst in het hotel blijkt Sandra een redelijke onverzorgde bebaarde man te zijn. In een rommelig kotje dat de receptie moet voorstellen wordt er betaald, €49 voor de kamer met ontbijt. De kamer is zeer basic en het minste dat je ervan kan zeggen is dat het er niet erg schoon was. Voor het ontbijt kan er gebruik gemaakt worden van een keuken, geen gebruik van gemaakt wegens vies en vuil.

Recht over Sandras Backpackers staat een frituur waar veel volk op afkomt, toch nog een meevaller hier. Niet dus, nog nooit zo'n verschrikkelijk slechte vettige dure friet gehad als hier.

Na deze vettige brol nog een wandeling door het stille stadje en langs het strand en de dag zit er weer op.

Morgen naar Durness, er staat een bezoek op het programma aan de Smoo Gave grot. 

Na een zeer goede nachtrust en een goed ontbijt is het uitkijken naar opklaringen. De bedoeling is dat we vandaag een rondrit maken over het schiereiland Black Isle. Black Isle is een schiereiland aan de Oostkust van het Schotse Graafschap Ross and Cromarty. De talrijke dorpjes en één stadje(Cromarty) zijn zeker de moeite waard om te bezoeken. Nadat de buien met wat langere tussenposen overkomen vertrekken we.

We rijden langs een mooie baai met op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Highlands. In de baai zijn diverse watervogels te spotten. Jammer dat er een scherpe koude wind over de baai waait. Het sigaartje wordt dan ook gerookt in een mooie uitkijkpost die beschutting geeft tegen de wind.

Als we in Cromarty aankomen worden de hemelsluizen nog maar eens open gezet. De bui gaat gepaard met hevige windstoten en felle regen, de plaatselijke pottenbakkerij biedt een goede uitkomst om te schuilen. De buien zijn zeer hevig maar van korte duur en zodra de bui is overgedreven krijgen we de zon weer te zien. Na de bui kan er dan ook een wandeling gedaan worden door het mooie stadje.

We rijden verder naar Rosemarkie Beach, volgens de reisgids de beste plaats ter wereld om dolfijnen te spotten. Aangezien ik al redelijk dikwijls mijn neus gestoten heb bij de fantastische, mooiste, grootste beschrijvingen van de diverse reisgidsen rijden we met de nodige bedenkingen naar het plaatsje. Het is niet te geloven, maar ook als we daar aankomen, zitten we weer in een helse bui met regen, hagel en een stormachtige wind. Maar de miserie van het weer is snel vergeten als we tientallen dolfijnen zien zwemmen en zelfs buitelingen zien maken. Het is werkelijk prachtig om deze dieren in de vrije natuur bezig te zien. Er staan een tiental mensen de kou te trotseren met verrekijkers en fototoestellen om één van deze mooie dieren op de foto te krijgen. Dat valt dus niet mee, na zeker een half uur en tientallen foto's met enkel water heb ik uiteindelijk een drietal foto's waarop met een beetje goede wil een dolfijn te zien is.

Het is te koud om nog langer te blijven staan, een wandeling over het strand en langs de vuurtoren zorgt voor wat opwarming. We rijden verder over het mooie schiereiland en de opklaringen worden breder en langer we halen zelfs een temperatuur van 12 graden waar we al heel blij mee zijn. Nadat er nog wat foto's genomen worden van de landschappen en van één van de vele pittoreske haventjes die hier te vinden zijn verlaten we het schiereiland om een bezoek te brengen Caledonian Canal in Inverness.
Het kanaal verbindt in Inverness de Schotse Oostkust (Noordzee) met Corpach bij Fort William aan de Westkust (Atlantische Oceaan)De schepen moeten in Inverness vijf sluizen achter elkaar nemen om op het kanaal te komen. Het 107 km lange kanaal gaat 72 km door vier natuurlijke meren namelijk, Loch Lochy, Loch Oich, Loch Ness en Loch Dochfour. Momenteel wordt het vooral gebruikt door plezierboten.

Na een wandeling langs het sluizencomplex is het tijd om door prachtige landschappen en onder een blauwe hemel naar het hotel te rijden. Een foto van de ontelbare Schotse schapen mag natuurlijk niet ontbreken. Voordat we naar het hotel gaan eerst een heerlijke fish and chips genomen in Dingwall.
Bij aankomst aan het hotel nog een foto genomen van dit prachtige gebouw en het is weer tijd om in te pakken.
Morgen langs de Oostelijke kustweg naar Thurso. We komen dan in het Noordelijkste punt van Schotland.