De emoties van gisterenavond met de verdwijning van mijn motor hebben toch wat dieper gezeten dan ik had gedacht. Ik sta namelijk na een tamelijke goede nachtrust om 06u30 op en ben nog zo moe als een hond. Een stevig ontbijt genomen en om acht uur zijn we aan het rijden. Amai, wat ben ik blij dat ik weer op mijn trouwe Tri zit.
Het verkeer in Barcelona is hectisch, de scooters zoemen als muggen rond je hoofd en ze zijn even vervelend. Ook de taxi’s zijn niet te onderschatten ze wanen zich baas in Barcelona. Als je niet een beetje agressief rijdt kom je geen meter verder. Garmien is in goede doen en binnen een half uurtje hebben we de grootste drukte achter ons. We zitten nu op de ring van Barcelona en het is file filteren geblazen, gelukkig krijg ik redelijk wat ruimte van de Spanjaarden maar toch vergt het met deze warmte een tamelijke inspanning en concentratie.
Na tachtig km zijn we eindelijk op de wegen waar ik graag rij namelijk de bergen vanaf nu is het constant klimmen en dalen. Bij de eerste mooie vergezichten gaat het al een stuk beter met de vermoeidheid. Enthousiast neem ik mijn gsm om de eerste foto van de dag te maken. Maar gsm wil vandaag weer niet meewerken, er is geen sikkepit leven in te krijgen. Ik heb ondertussen op deze reis wel geleerd om kalm te blijven, met vloeken en tieren krijg ik nu éénmaal die gsm ook niet in werking. Daar krijg je het alleen maar warm van want zelfs in de bergen is het 32 graden. Ik zie geen andere oplossing dan af en toe een foto te maken met de laptop waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb maar het is nu niet anders.
Marokko was echt heel mooi om te rijden, maar om nu te zeggen dat het hier maar gewoontjes is dat zou fel overdreven zijn. De zuidkant van de Midi Pyreneeën zijn echt prachtig, je kunt het simpelweg niet vergelijken met Marokko. De landschappen zijn totaal anders, misschien kun je zeggen dat je na tweehonderd km Pyreneeën sneller begint te vervelen. Het zijn dikwijls dezelfde landschappen en het is veel vermoeiender om hier te rijden. Maar toch niet vergeten dat je hier door de typische bergdorpjes rijdt, langs rivieren met ongelooflijk helder water en regelmatig een watervalletje, tientallen zwevende roofvogels boven je hoofd, de paarden, koeien en schapen op de baan het is allemaal even prachtig maar zeer vermoeiend.
Rond 16 u kom ik In Seix aan waar ik een overnachting heb geboekt. Steendood van vermoeidheid stap ik van de Tri, ik verlang hevig naar een frisse douche. Het hotel wordt door Vlamingen uit Limburg uitgebaat, ze hebben het een jaar of vier geleden van Nederlanders gekocht. Als ik vertel dat ik vandaag uit Barcelona naar hier ben gekomen kunnen ze het amper geloven. Eindelijk kunnen we dan aan het officiële gedeelte beginnen, ik geef mijn reservering af en vraag om de sleutel voor de kamer. Helaas zal dit niet voor vandaag zijn, de kamer blijkt voor morgen gereserveerd te zijn. Het is ongelooflijk aan het worden op deze reis, elke dag is het wel iets waar ik me in druk kan maken. Ik ben te moe om te gaan discussiëren, geef maar een andere kamer dan betaal ik maar dubbel. Helaas het is hier in Frankrijk ook een verlengd weekend en het hotel is volgeboekt. Hij begint rond te bellen en vind een kamer in een dorp waar ik voorbij gekomen ben, terug op de Tri en rijden weer maar. Het komt erop neer dat ik om 17u15 een douche kon nemen. Ongelooflijk, als ik uit de douche kom staat mijn gsm aan zonder dat ik er aangekomen ben.
Na ded douche, twee pinten en een pstis gaat het weer wat beter met de Kees. Vandaag toch maar op tijd naar bed.
In het dorpje waar ik nu zit passeert dit jaar de Tour de France. Het zal klimmen zijn voor de renners.
Morgen weer een zware rit van 300 km door de bergen naar Souillac. Ben benieuwd wat het nu weer gaat worden.
Eindelijk in Barcelona, wat een overtocht was dat. Nog nooit zoveel vertraging op een ferry meegemaakt.
Het eerste wat me in Barcelona opvalt zijn de wel hele grote katten. Ik kom er één voorbij als ik op weg ben naar het kasteel van Montjuic. (Zie google voor meer informatie) Ik heb een stadsplannetje bij maar ik twijfel toch of ik op de goede weg zit. Ik vraag aan een Spanjaard de weg naar het kasteel. Hij kijkt me eens aan en zegt wil je daar naar toe met deze warmte? Eigenlijk wel zeg ik, ik neem de kabelbaan en heb dan een mooi zicht over Barcelona. Inderdaad zegt hij, maar voordat je bij de kabelbaan bent moet je een km of drie klimmen en dat zal niet meevallen met deze warmte. Maar je de Kees is de Kees als hij nar een kasteel wilt gaan dan gaat hij. De Spanjaard legt me uit hoe ik moet gaan, moeilijk is het niet zegt hij, je moet altijd klimmen. Hij kijkt eens naar mijn onnozele schoentjes die ik aan heb en wenst me veel succes.
Puffend, zwetend en zo rood als een kreeft kom ik boven aan. Inderdaad een prachtig zicht maar dat mag dan ook wel. Er is een prachtig terras en daar strompel ik eerst naar toe alvorens ik naar de kabelbaan ga. Ik zet me in de schaduw en maak een hele domme fout. Aangezien ik al een weel of drie plat water aan het drinken ben heb ik nu toch wel een ongelooflijke zin in een frisse pint. Dus och waarom niet, binnen enkele tellen staat er een heerlijke frisse grote (0,30 cl) pint voor mijn neus. Wat liep die lekker binnen, bij de tweede overheerlijke pint krijg ik me daar een klop van de hamer om u tegen te zeggen. Iets meer dan een halve liter bier is blijkbaar net iets teveel voor de Kees. Ik heb toch wel een uurtje nodig om te bekomen, met frisse tegenzin verlaat ik het terras en ga verder met de kabelbaan omhoog en bezoek het kasteel wat werkelijk de moeite waard is. Ik heb een prachtig zicht over Barcelona en de haven.
Als ik terug naar beneden ga zit ik met een Japanner in de kabelbaan. We verstaan elkaar absoluut niet maar we hebben dolle pret en er worden de nodige foto’s gemaakt. Beneden aangekomen drink ik toch maar weer plat water. Via de beroemde La Rambla wandel ik naar Placa Catalunya waar het zeker zo mooi is als in de Rambla. Ik begrijp trouwens niet waar die beroemdheid vandaan komt. De Keyserlei in Antwerpen vind ik gezelliger. Als ik terug naar het hotel wandel kom ik voorbij een ongelooflijke grote overdekte markt. Het is hier ontzettend gezellig en ik beslis om hier vanavond terug naar toe te gaan om iets te eten. Daar is helaas niet van gekomen door de problemen van de verdwenen motor.
Barcelona is zeker de moeite, maar ik heb door allerlei omstandigheden veel te weinig tijd om deze stad op een fatsoenlijk manier te verkennen. Goedkoop is het hier wel niet, wat ik hier op een halve dag uitgeef kan ik in Marokko vijf dagen me toe komen.
Toch wil ik nog wel eens terug gaan voor een dag of drie om een beter beeld van deze stad te krijgen.
Ik kom vanmorgen om halftien aan in het hotel in Barcelona, zonder veel moeite vind ik een uitstekende plaats om de Tri te parkeren. Ik ga altijd eerst inchecken voordat ik mijn bagage meeneem, terwijl ik naar de receptie ga zie ik dat er een politieagent stopt bij de Tri. Ik loop snel terug naar de motor en vraag aan de agent of de motor mag blijven staan. Dat was volgens die agent geen probleem. De kees gaat inchecken, zijn bagage halen, omkleden en rond halfelf ga ik Barcelona verkennen. Motor staat op slot, koffers zijn afgesloten en de politie heeft gezegd dat de motor daar mag staan. Beter kan het toch niet zou je dan denken.
In Barcelona moet je niet veel moeite doen om een dag bezig te zijn, zeker niet als je alles al wandelend doet. Het is dan ook al halfzes als ik terug bij het hotel aankom. Ik wil me wat verfrissen en dan gaan eten. Altijd maar letterlijk altijd ga ik eerst even naar mijn motor kijken als ik ergens vandaan kom. Wat er door me heen ging toen ik de motor niet op zijn plaats zag staan is niet te beschrijven. Ik doe aan de receptie van het hotel mijn verhaal, ja zegt de meneer hier wordt ontzettend veel gestolen. Wil je dan de politie even bellen a.u.b. vraag ik. Dat heeft weinig zin meneer ze vullen wat papieren in en meer doen ze niet. Ik val bijna achterover van zoveel onwil, vraag mijn sleutel van de kamer en bel naar P&V verzekeringen waar ik een bijstand verzekering heb. Die kunnen echter nietsdoen zonder een copy van een pv. Ik terug naar de receptie met de vraag om alsnog de politie te bellen zodat ik aangifte van de diefstal kan doen. Hij belt niet, maar geeft me het adres van het dichtstbijzijnde politiebureau. Ik spring in een taxi en laat me naar het politiebureau brengen. Ik vertel mijn verhaal aan de chauffeur, die zegt spontaan die motor is niet gestolen die is opgeladen door de politie. Ik kijk hem ongelovig aan maar hij is er absoluut zeker van. Hij zet me af bij het politiebureau (€ 10) en zegt dat hij op me zal wachten. Ik heb geluk, aan het loket zit een agent die goed Engels spreekt, ik doe hem mijn verhaal laat de papieren van de motor zien en ik laat hem ook een foto van de motor zien. Onmiddellijk herkent hij de foto, die motor hebben wij zegt hij. Ik kijk hem aan en weet niet of ik blij of kwaad moet zijn. Wawawablief doddel ik, waarom hebben jullie mijn motor? Waarschijnlijk verkeerd geparkeerd zegt de agent heel vriendelijk. Ja maar doddel ik nog altijd, het mocht van een collega van u.
De uitleg die ik dan krijg is echt onwaarschijnlijk; Luister meneer zegt de agent, we hebben in Barcelona twee soorten politieagenten. Een korps dat enkel auto’s controleert en een corps dat enkel motors controleert. Mamama maar wil ik zeggen. Niets maar maar maar meneer je moet Barcelona begrijpen, als je aan een agent vraagt die enkel auto’s controleert; mag ik mijn motor daar parkeren zegt hij ja want eigenlijk kan hem dat niet schelen waar jij je motor zet. Hij controleert namelijk auto’s. Mamama maar wil ik zeggen. Niks maar maar mijnheer zo is het. Nu heeft een agent die motors controleert uw motor laten wegslepen, omdat hij fout geparkeerd stond. En staat mijn motor hier vraag ik deze keer zonder te doddelen. Neen, mijnheer uw motor staat in het depot. U kunt hem daar gaan halen mits het betalen van een boete, hier hebt u het adres het is 24u per dag open.
Taxi naar het hotel (€10) helm en sleutels en gps halen. Terug taxi naar het depot (€10) boete van €89 betalen. Ondertussen is het 21u45 dus de Kees kan nog eens een keer in het donker door Barcelona naar zijn hotel rijden. Om 22u15 ben ik terug op mijn kamer, de motor staat in een ondergrondse parking in de buurt van het hotel.
Amai, ik heb het voorlopig wel gehad met Italiaanse ferry’s. Maandag 22/05/17 in de haven van Tanger is de reis naar Barcelona gestart. Normaal zou ik op 23/05/17 om 23 u uur in Barcelona aankomen waar ik voor twee nachten een hotel heb geboekt.
Vandaag om 8u30 kunnen we eindelijk van de ferry af. De paspoortcontrole gaat redelijk vlot, beter als de werking van Garmien die er vandaag precies niet veel zin in heeft. Ik krijg al een kwartier de melding dat ze satellieten aan het zoeken is. Ik durf niet goed zonder mijn gps Barcelona inrijden? Het is een grote stad met verschrikkelijk veel verkeer en ik moet praktisch in het centrum zijn. Nog steeds geen satellieten, ik ontkoppel de batterij van Garmien wacht een paar minuten en steek de batterij er terug in. Probleem opgelost, binnen enkele ogenblikken heb ik satellietontvangst.
Al bij al is het 9u30 als ik aan de receptie van het hotel sta, daar vragen ze of ik verkeerd heb geboekt ze hadden me natuurlijk gisteravond verwacht. Ik leg ze uit dat ik wel kan zwemmen maar dat ik mijn motor niet in de steek kan laten, Ik probeer nog te regelen om een nacht minder in rekening te brengen maar die vlieger gaat natuurlijk niet op.
Omkleden, eten zoeken en Barcelona gaan verkennen dat staat vandaag op het programma.
Morgen via Andorra naar Frankrijk een rit van 300 km over de kleine wegen.
Amai, ik heb het voorlopig wel gehad met Italiaanse ferry’s. Maandag 22/05/17 in de haven van Tanger is de reis naar Barcelona gestart. Normaal zou ik op 23/05/17 om 23 u uur in Barcelona aankomen waar ik voor twee nachten een hotel heb geboekt.
Vandaag om 8u30 kunnen we eindelijk van de ferry af. Ik loop dan al vanaf vijf uur deze morgen rondjes op de ferry. De paspoortcontrole gaat redelijk vlot, beter als de werking van Garmien die er vandaag precies niet veel zin in heeft. Ik krijg al een kwartier de melding dat ze satellieten aan het zoeken is. Ik durf niet goed zonder mijn gps Barcelona inrijden? Het is een grote stad met verschrikkelijk veel verkeer en ik moet praktisch in het centrum zijn. Nog steeds geen satellieten, ik ontkoppel de batterij van Garmien wacht een paar minuten en steek de batterij er terug in. Probleem opgelost, binnen enkele ogenblikken heb ik satellietontvangst.
Al bij al is het 9u30 als ik aan de receptie van het hotel sta, daar vragen ze of ik verkeerd heb geboekt ze hadden me natuurlijk gisteravond verwacht. Ik leg ze uit dat ik wel kan zwemmen maar dat ik mijn motor niet in de steek kan laten, Ik probeer nog te regelen om een nacht minder in rekening te brengen maar die vlieger gaat natuurlijk niet op.
Omkleden, eten zoeken en Barcelona gaan verkennen dat staat vandaag op het programma.
Morgen via Andorra naar Frankrijk een rit van 300 km over de kleine wegen.
Amai, wat een dag. Deze morgen nog wat rond gewandeld in Tanger, om 12 uur moet ik van de kamer zijn dus om elf uur in gaan pakken. Ik rij Tanger langs een heel andere kant uit dan dat ik ben aangekomen. Nu valt het pas op hoe een mooie stad dit is. Ik heb hier altijd in het oude stadsgedeelte gezeten ook wel mooi, maar als je een km of 5 verder rijdt hen je prachtige stranden en een fantastische boulevard. Geen Foto's van genomen.
Eenmaal we Tanger uit zijn rijden we over een hele mooie kustweg naar de haven van Tanger Med. Aan onze linkse kant blijven constant de straat van Gibraltar zien. Ik kan Spanje zien liggen, op de foto’s is het moeilijk te onderscheiden vanwege wat nevel die over het water hangt. Regelmatig hebben we prachtige vergezichten, zo zijn ook de laatste 50 km die we in Marokko rijden zeer mooi. Ik neem flink de tijd onderweg, drink veel te veel koffie, rook te veel en wandel nog maar een beetje. Om 15U30 (Marokkaanse tijd, voor België twee uur bijtellen) komen we in de haven aan. Om 17u30 zijn alle papiertjes en stempeltjes ontvangen en kan ik de zeer grote haven inrijden.
Om 18u15 is de ferry die ik moet hebben aangekomen. Het duurt en blijft duren eer we aan boord kunnen. Om 20u45 krijgen we eindelijk het signaal dat we aan boord kunnen gaan. Een stuk of vijftien motors mogen als eerste aan boord. Er is maar één solorijder, inderdaad de Kees. En de Kees wordt toch wel naar een verkeerd dek gestuurd zeker. We moeten met de motors op twee verschillende dekken gaan staan. De ferry gaat van Barcelona verder naar Genua dus de groep voor Barcelona staat op een heel ander dek dan de groep van Genua, hetzelfde voor de auto’s natuurlijk. Iedereen krijgt dan ook een redelijk groot document waarop vermeld staat naar welke stad je moet, dit moet goed zichtbaar aan het voertuig aangebracht worden. Om het nog duidelijker te maken gebruiken ze verschillende kleuren. Er komt wel wat organisatie bij kijken. Dus mij sturen ze met mijn bruine vermelding Barcelona naar het dek met de rode vermelding Genua. Ik moet terugkeren en krijg redelijk wat bekijks als ik de ferry terug af rij.
Om 21 u sta ik dan eindelijk onder de langverwachte heerlijke douche. Na de douche de gordijnen open want ik heb een prachtig zicht vanuit mijn kajuit.
Morgen 23/05/17 komen we om 23 u in Barcelona aan. (Belgische tijd)
En weer is er een dag voorbijgevlogen. De Marokkanen hebben de klok ook een uur teruggezet, het verschil met de Europese tijd is n u twee uur. Het was vandaag maar een ritje van alles bij elkaar 80 km. Dit komt goed uit want de Kees begint moe te worden. De hitte, de talrijke bochten waar toch wel concentratie voor nodig is, de vele km die gewandeld zijn, de artikels schrijven, foto's sorteren en verkleinen om ze op de blog te kunnen zetten het begint min of meer een tol te eisen.
We waren redelijk vroeg in Tanger, natuurlijk ook omdat het uur hier vannacht verzet is. Als we in Tanger aankomen, wat trouwens een verschrikkelijk grote stad is blijkt dat het hotel nog maar eens in een soek ligt. Het is nog te vroeg om naar het hotel te gaan, ik ga dan ook eerst een koffie drinken. Ik ben nog niet van mijn motor af of er staat een soort parkingwachter om geld te zeuren gevolgd door pipo ’s die me de weg naar het hotel willen wijzen en dan nog de schoenpoetsers en de bedelaars. Ze hebben allemaal pech vandaag, mijn humeur heeft zijn bekende ochtendgesteldheid aangenomen en dan kan de Kees niet veel verdragen, ik kan gerust zeggen dat hij dan niets kan verdragen. Ik heb dan ook niet veel moeite om al die zeveraars van me af te houden? Als ze ik eens chagrijnig aan kijk hoef ik zelfs niets te zeggen ze maken zo wel dat ze weg zijn.
Na de koffie rij ik een aangenaam stuk langs de Noordelijke Oceaan. Het is 24 graden en er staat een heerlijk windje. Fotootje nemen sigaartje roken en het humeur begint zich op een normaal peil te zetten. Rond een uur of één rij ik terug naar Tanger om me naar het hotel te begeven. 80Amai, wat heb ik Garmien weer hart nodig. Ik moet los door de soek rijden en sta in een ellenlange file aan te schuiven. Het humeur begint weer serieus te dalen. Nadat ik door de soek gesukkeld ben kom ik op een parking terecht waar ik de Tri moet stallen. Hoog boven mij zie ik het hotel liggen. Ik vraag aan de parkeerwachter of er een mogelijkheid is om met de motor tot bij het hotel te komen. Niet dus, er staan me twee lange trappen te wachten in totaal zo’n 80 treden. Voordat ik mijn bagage mee sleur ga ik eerst toch maar eens kijken. En inderdaad, er is met een motorvoertuig geen doorkomen aan.
Ik ga inchecken en krijg een kamer op de eerste verdieping (geen lift) Als ik in de kamer kom blijkt dit een pieterpeuterig eenpersoonskamertje te zijn. Ik heb nochtans betaald voor een superior double room. Zo staat het letterlijk op mijn reservering. Zwetend, blazend en hijgend ga ik terug naar de receptie om mijn beklag over de kamer te doen. (Ik heb nog altijd mijn motorkleren aan) De mijnheer aan de receptie blijft heeeeeel kalm. U had liever een groter bed vraagt hij. Neen mijnheer, antwoord ik, ik wens een SUPERIOR DOUBLE KAMER daar heb ik tenslotte voor betaald. Geen probleem zegt hij, geef me de sleutel van uw kamer en hier heb je de sleutel voor een andere kamer. Sleutel zit nog op de deur mijnheer zeg ik. Geen probleem mijnheer zegt hij ga hem dan halen he. Puffend zwetend, vloekend en tierend ga ik de trappen weer op. Compleet rood aangelopen kom ik terug bij de receptie en krijg de sleutel voor kamer 211. Inderdaad de tweede verdieping, geen lift, motorkleren nog aan zeiknat van het zweet en terug de trappen op naar de tweede verdieping. Kamer is goedgekeurd. Trappen af bagage gaan halen en een kleine honderd treden terug omhoog. Hoezo de Kees is moe hoe kan dat nu.
Na de prutteldouche gaat het al iets beter, sigaartje roken op de kamer want zo superior is hij nu ook weer niet. Ik wilde het vandaag wat kalmer aandoen maar na een uurtje heb ik het wel gezien op mijn zielige kamer. Ik wandel op mijn gemakje naar de haven, ben niet van plan om vandaag de soek te gaan bezoeken, het is dan weer klimmen en dalen. Ik wandel diep de vissershaven in, er is hier geen toerist meer te bekennen, even denk ik of het niet verstandig zou zijn om terug te keren, maar ja, Kees en terugkeren dat gaat niet goed samen. De houten boten worden zeer vakkundig gerepareerd. Het is een lust voor het oog om de vakman bezig te zien. Als een visser, die zijn netten aan het repareren is mij aanspreekt voel ik me opeens een stuk beter. In mijn wereldberoemd brabbeltaaltje hebben we een heell gesprek. Hij vist enkel op de grote vissen zijn netten hebben dan ook mazen van 10 cm bij 10 cm. Ik dwaal nop wat verder en durf hier en daar al eens een foto te nemen. Al bij al ben ik weer de hele middag aan de wandel. Ondertussen is het etenstijd geworden, na een goede maaltijd ga ik nog maar eens bergop naar de kamer waar ik vandaag niet meer af kom. Toch nog twee verdiepingen hoger gegaan naar de ontbijtruimte van het hotel. Hier heb je een mooi uitzicht over de haven en een stukje van de stad.
Morgen naar de nieuwe haven van Tanger 45 km hier vandaan. De haven heet Tanger Med. In het huidige Tanger leggen nog enkel de snelle ferry’s aan die van Gibraltar komen. De vrachtschepen en grote ferry’s leggen aan in Tanger Med.
Voordat ik hier morgen vertrek ga ik misschien de soek nog bezoeken. Ik heb heel de dag de tijd vermits ik maar om 19 uur plaatselijke tijd in Tanger Med moet zijn. Daar de ferry op naar Barcelona. Aankomst voorzien in Barcelona op 23/05/17 om 23 uur.
Als we om negen uur vertrekken is het al 27 graden. Garmien heeft er geen enkel probleem me om mij moeiteloos uit de stad te loodsen. De Kees en Garmien een beter koppel bestaat er niet, laten we het maar op een trio houden want met de Tri heb ik ook zelden ruzie. Vandaag rijden we heel de dag door het Rifgebergte, het is een bergketen van ongeveer 350 km lang. Van de 350 km rijden we 275 km,en of het mooi was. Het Rifgebied bestaat niet allen uit gebergte maar, het bevat ook vlaktes geschikt voor landbouw. In de dalen, granen, kruiden, sinaasappelen en diverse soorten groenten. Wat hogerop staan er ontelbare olijfbomen. Om een goede indruk van dit gebergte te krijgen raad ik google aan er zijn prachtige professionele foto’s van het gebergte te vinden. Maar ik vind mijn foto’s eigenlijk ook wel mooi
Rond de middag is de temperatuur opgelopen tot een graadje of 35, ik heb even mijn koelvest aangehad maar dat is niet aangenaam onder mijn zomerjas. Door de rijwind die door mijn jas komt is het koelvest eigenlijk te koud. Als we dichter bij de zee komen en in het hoger gedeelte van de bergen rijden steekt er een felle wind op. Ik moet mijn rijstijl wat aanpassen want met die stevige zijwind is de Tri toch wel wat onstabiel, zeker in de bochten kan dit weleens verassend overkomen. En bochten zijn er maar genoeg, het asfalt is echter van perfecte kwaliteiten en de bochten zijn redelijk vloeiend. De bewolking die vanaf de kust komt binnen drijven raakt niet over de toppen van het Rifgebergte zodat we in prachtig weer blijven rijden. Het is dan ook vandaag weer heerlijk rijden. Ik durf gerust zeggen dat er vandaag van de 275 km die we gereden hebben geen kilometer saai was. Het klinkt misschien wat overdreven maar het is de pure waarheid. Er zit ontzettend veel kleurverschil in de diverse landschappen waar we door rijden, we passeren mooie dorpjes en prachtige steden.
Alleen de laatste 10 km zijn een hel wegens grootscheepse wegenwerken. De vrachtwagens veroorzaken enorme stofwolken op de opgebroken wegen, de auto’s rijden met mistlampen aan en ik heb voor alle zekerheid mijn dubbele richtingaanwijzers aangezet. Met momenten zie je geen hand voor ogen en regelmatig is het door steenslag rijden.
Als ik aankom in het super-de-luxe hotel zie ik eruit alsof ik een hele dag motorcross heb gereden. Stof, stof en nog eens stof mijn bezweet gezicht is amper te herkennen. De vriendelijke dame aan de receptie kijkt verschrikt op als ik opduik. Waarschijnlijk denkt ze aan een overval of iets dergelijks. Helemaal bezweet haal ik de verfrommelde reservering uit mijn zak en geef haar mijn paspoort om ze wat gerust te stellen. Ze bekijkt me eens, zegt niets en ik stamel iets van slechte wegen en stof. Precies of ze zal dat niet gezien hebben. Ze laat me een paar documenten tekenen geeft wat uitleg over de kamer en is blij dat ik de receptie verlaat. Ik kom op een prachtige kamer gooi mijn helm op het bed en ga in mijn bestofte motorkleren mijn bagage halen. Ik hoef de weg niet te zoeken want ik kan mooi het spoor volgen dat ik op de marmeren vloer heb achtergelaten. Ik sluip langs de receptie, iets mompelend over mijn bagage, ik krijg geen antwoord enkel een opgetrokken wenkbrauw. Als ik nogmaals langs de receptie kom met twee zwarte koffers die grijs zien van het stof zeg ik maar niets meer.
Als ik zou zeggen dat ik na deze rit zo fris als een hoentje ben aangekomen zou ik de waarheid verschrikkelijk geweld aan doen. Ik voel me als een oude uitgewrongen dweil, ik zweer bij mezelf dat ik na de douche niet meer van mijn kamer af kom. Lekker op mijn terrasje een sigaartje roken en de stad de stad laten, ze bekijken het maar. Na de verkwikkende douche denk ik er weeral anders over en maak toch een wandelingetje in de buurt van het hotel. Ik zit nogal ver van het centrum en aangezien Tétouan tegen een berg aangeplakt is kom ik niet in het centrum, ik heb echt geen zin om vandaag nog te gaan klimmen. Ik ga hier zeker terugkomen om deze stad fatsoenlijk te kunnen bezoeken. De Medina staat zelfs op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Er zijn talrijke monumenten die het bezoeken waard zijn onder andere het oude paleis, een fort en de oude stadsmuren.
We zitten nu ongeveer zeven km van de Westelijke Middellandse zee een 80 km van de Noordelijke Atlantische oceaan.
Morgen naar Tanger, ik ga mijn route wat verleggen zodat ik langs de Middellandse zee kom en langs de Ocea
Het begint misschien wel wat saai te worden maar ik heb vandaag weer heel goed weer (30 graden) en weer een prachtige rit. De eerste tien km rij ik op de inspiratieloze N8. Dat ben ik redelijk snel beu. Nadat ik ben gaan tanken en een koffie heb gedronken besluit ik dan ook om de kleinere wegen op te gaan zoeken.
Natuurlijk kom je dan op off road terecht. Na een paar km kom ik op de wegen die ik graag rij, verdwalen kan ik niet want elke weg komt terug op de N8. Wie mij een beetje kent weet dat ik dolgraag bochten rij, maar na 335 km van de ene naar de andere bocht rijden wordt zelfs voor de Kees tamelijk veel
Voor de rest kan ik alleen maar vertellen dat de rit zeer voorspoedig is verlopen en dat ik bij aankomst in Meknes 348 km op de teller heb gezet. Ontelbaar veel bochten dus best een vermoeiende dag gehad vandaag. Nu ik in Meknes ben krijg ik meer en meer spijt dat ik drie nachten in Marrakesh ben gebleven. Meknes heeft ook soeks en een groot plein maar het stikt hier niet van de drommen toeristen. Je kunt hier overal doorheen wandelen zonder dat je constant wordt lastige gevallen door verkopers van prullaria. Ook is deze stad veel opener, hier kun je tenminste adem halen. De volgende reis naar Marokko, die er zeker komt, zal heel anders gepland worden dan deze reis.
Ik slaap voor de eerste keer deze reis in een echte Marokkaanse rad. De foto’s geven een maar een beperkt beeld van deze mooie riad.
Morgen een rit naar Tetouan. Weer een tamelijke zware dag van 275 km met het nodige bochten werk.
Om halfnegen deze morgen wordt de Tri van stal gehaald, hij heeft er even veel zin in als ik, moet maar amper de starter aanraken en hij staat al te zoemen. Garmien is ook in vorm en de Kees ziet het ook helemaal zitten. Zonder één foutje rijden we dan ook gezwind de Médina van Marrakesh uit, deze keer niet zonder spijt. Ik verlang terug naar de natuur en de echte vriendelijkheid van de mensen, niet de gemaakte vriendelijkheid van hier die er alleen maar is om geld uit je zakken te halen.
Amai, toch is Marrakesh wel een grote stad en we hebben dan ook even de tijd nodig om eruit te geraken. Eenmaal buiten Marrakesh rijden we zeker een kilometer of vijftig over een ongelooflijke saaie weg. Ik begin de moed al te verliezen, is dat nu het Atlasgebergte? Maar ongemerkt begint het landschap te veranderen. We komen in een groot dal waar veel aan landbouw wordt gedaan. Er liggen kanalen en er zijn lange goten gebouwd die het water moeten verdelen. Het is oogsttijd, als de landbouwmachines de velden hebben afgereden komt de plaatselijke bevolking in actie. De graankorrels die achter gebleven zijn op het land worden zorgvuldig ik zou bijna zeggen bijeengeveegd. In grote plastic zakken worden ze door ezeltjes naar het dorp gebracht. Ook de graanhalmen die achtergebleven zijn worden bijeengeraapt en meegenomen. Als dat allemaal gebeurd is worden er nog een ontelbare kuddes schapen en geiten over de velden gestuurd. Werkelijk niets gaat hier verloren.
Na de landbouwstreek komen we dan eindelijk in het Atlasgebergte. Ik kan alleen maar zeggen dat het werkelijk prachtig is om hier te rijden, de wegen zijn goed tot zeer goed en de landschappen zijn afwisselend en prachtig. Boven de 1200 m een heerlijke temperatuur van 25 graden, een motor die werkelijk perfect draait, de landschappen en de zon meer heb ik echt niet nodig om een gelukkig man te zijn. Af en toe ben ik toch weleens blij dat ze me op deze wereld gezet hebben.
We rijden door dorpjes en steden en komen voorbij diverse marktjes, de terrasjes zien er heel uitnodigend uit en de koffie is perfect. Het enigste minpuntje vandaag is de nevel die over de dalen hangt, ik heb er geen last van maar de foto’s zijn niet zo scherp als ik zou willen. Ook de Tri stond vandaag weer in de belangstelling. Rond een uur of vier kom ik aan in het hotel Les Belles Terrasses in Beni Mellal. Ik heb een kamer zo groot als een appartement met vanaf het balkon een prachtig uitzicht. Wat kan het leven toch heerlijk zijn. De temperatuur is weer opgelopen tot een graadje of 32.
Morgen naar Meknes (weer een stad en weer een verblijf in een riad) hopelijk kan ik daar wel een Hammam vinden om mij daar eens goed te laten verwennen. 310 km
Drie dagen Marrakesh, overweldigend bij aankomst, de tweede dag zoeken en de derde dag ben je het gewend. Zo heb ik Marrakesh ondervonden. Het grote plein dat s’avonds tot leven komt met talrijke eetkraampjes, orkestjes , afgerichte aapjes en slangenbezweerders.
De soeks met de ontelbare kleine straatjes waar toch een zeker patroon in zit, de vele ambachtslieden zoals schoenmakers steenkappers, leerbewerkers mandenvlechters, die met een minimum aan gereedschap de meest kunstige voorwerpen maken. Bromfietsen die met twee sleutels en een tang volledig uit elkaar gehaald worden en naar tevredenheid van de klant gerepareerd worden.
Letterlijk alles is hier te koop en te zien. De sfeer is niet t e beschrijven je moet hier rondlopen, kijken en ruiken en met de mensenstroom mee gaan. Ik ben tevreden dat ik er geweest ben maar drie dagen is voor mij genoeg, op een gegeven moment heb je het wel gezien. Het wordt dan ook vermoeiend om de zoveelste niet aflatende verkoper er op te wijzen dat je niets wenst te kopen, zeker op het grote plein kun je daar toch wel veel last van hebben. Voor een foto die je neemt moet er betaald worden en er is altijd discussie over de prijs. Je niet laten doen is heer heel belangrijk en je kunt niet drie dagen aan een stuk elke bedelaar iets geven. Maar kom je ooit in Marokko dan zou ik Marrakesh zeker bezoeken het is de moeite waard.
Nu echt de laatste foto’s van Marrakesh die vanavond op het grote plein zijn getrokken.
Eerst nog wat sfeerbeelden van gisterenavond op de blog gezet. Na het ontbijt en de was die weer gedaan moest worden ga ik opgewekt naar de Hammam waar ik om tien uur een afspraak heb. Niet dus, het is gesloten elkaar misschien verkeerd begrepen en is de afspraak om 22 u. Ik zal het vanavond wel zien.
Vandaag ga ik eens een kijkje nemen buiten de Médina van Marrakesh. Ik wandel op mijn gemakje de Médina uit en laat de paardenkoetsen voor wat het is, mij te heet om in een open koets te gaan zitten. Als ik op een plein vlakbij de moskee een sigaartje aan het roken ben komen er twee verklede pipo ’s zagen voor een foto. Ik stem ermee in en weet nu al dat we ruzie gaan krijgen. Zij gaan te veel vragen en ik ga te weinig geven zo gaat dat hier nu eenmaal. We maken pret voor tien tijdens fotosessie, na de derde foto gaat de hoed af en wordt omgekeerd om het geld te ontvangen. Ik gooi er zes dinar in ongeveer zestig eurocent wat zeker niet te weinig is als je weet dat je hier voor tien dinar al kunt eten. Er wordt wat over en weer geroepen, ik draai me om en wandel op mijn gemak verder.
Ik wil vandaag Jardin Majorelle gaan bekijken. Volgens de reisgids moet deze tuin de moeite waard zijn om te gaan bezichtigen. Op de plattegrond die ik heb lijkt het niet zover dus ik stap stevig door. Ik kom langs een prachtig kerkhof maar het is er absoluut verboden om te fotograferen. Ondertussen is het stevig doorstappen eerder strompelen geworden, ik maak dan ook dat ik op een prachtig plekje wat in de schaduw kan gaan zitten en thee kan drinken. Aan de ober vraag ik of het nog ver is naar die tuin. Minstens veertig minuten zegt hij, niet te doen bij deze hitte neem een taxi.
Na de pauze steek ik mijn hand op naar één van de tweeduizend (volgens de chauffeur) taxi’s. Ik vraag de prijs om me naar de tuin te brengen, hij vraagt 100 dinar, hij heeft me gebracht voor 60 dinar wat nog teveel is zoals later zal blijken. Aan het ticket kantoor is het serieus aanschuiven, dat kan alleen maar en goed teken zijn denk ik dan maar. De tuin nis werkelijk prachtig al had ik het wel wat groter verwacht, maar ik heb geen goed fototoestel om de tuin in beeld te brengen zoals ik zou willen. Nadat ik het hier gezien heb brengt een taxi me voor 50 dinar terug naar de Médina, ik slenter nog wat rond, drink de zoveelste thee en neem de zoveelste foto van de kruiden die hier opgesteld staan. Bij mijn verblijf aangekomen is het tijd om de was binnen te halen en kunnen we in gaan pakken. Amai, wat ruiken mijn onderbroken weer lekker.
Het is tijd voor de Kees om hier te vertrekken. Drie dagen is voor mij genoeg, Het is mooi en je moet er zeker geweest zijn als je toch in Marokko bent, maar nu zie ik ernaar uit om het Atlasgebergte in te rijden. We rijden naar Beni Mellal (als ik me niet vast rij in de smalle straatje van de Médina) een rit van 260 km.
