Dublin is toch wel groter dan ik had gedacht, we hebben minstens een uur nodig om er door te rijden. Vandaag is dit geen opdracht het is namelijk prachtig weer. Wat schapen wolkjes en zon meer moet dat niet zijn.

Als we Dublin uit zijn rijden we eerst een honderdtal kilometers over de M1 en N1 naar Newry. Ondertussen zijn we Noord Ierland ingereden. Met Euro’s kan er niet meer betaald worden en de afstanden worden weer in mijlen aangegeven in plaats van kilometers. Heel raar als je toch op hetzelfde eiland blijft.

In Newry gaan we rechtsaf langs het Carlingford Lough om dan tot in Strandford over de kustweg langs de Ierse Zee te rijden. Vandaag maar één regenbui gehad en die gebruikt om een koffiepauze te nemen. Voor de rest af en toe wat motregen en opklaringen. De temperatuur is heel de dag rond de 15 graden.
De kustweg is een smalle weg met talrijke bochten en weinig gelegenheid om te parkeren zelfs met een motor er kunnen dan ook jammer genoeg weinig foto’s gemaakt worden van de mooie Ierse landschappen.

In Strangford nemen we een ferry over het verbindingswater van Strangford Loch en de Ierse Zee naar het mooie dorpje Portaferry. We rijden nu langs het grote Strangford Loch naar Belfast.
Om 15u30 komen we in Belfast aan. Zoals gewoonlijk moet de bagage weer naar de derde verdieping over trappen gesleurd worden. Voor het douchen eerst ponden gaan halen hotel aanvaard geen Euro’s en/of kredietkaarten

.
Over Belfast kan ik maar één ding vertellen, je kunt er bij een Chinees voor € 10 eten tot je van je stoel valt. De reden dat ik niets over Belfast heb te vertellen is heel simpel.

Na de overdadige maaltijd ben ik in de gietende regen rond 18 uur naar het hotel gerend en het is heel de avond blijven regenen.
Morgen naar Londonderry, we rijden 220 km langs de Antrim Coast.

Dat kan niet, het is niet waar hé, ongelooflijk maar het is weer zo!! Kletterende regen bij het wakker worden. Ik denk voor de zoveelste keer op een regen reis; Kees jongen blijf toch thuis. Na de douche en het bijwerken van de blog staat het nog steeds te gieten. Van het Full Iers ontbijt wat ze hier serveren wordt een normale mens ook niet direct gelukkig. Mijn ochtendhumeur dat onder normale omstandigheden al niet over loopt van geluk staat nu wel heel laag.

Na het ontbijt, het is dan ondertussen een uur of tien is de gietende regen overgegaan in een miezerige motregen. Schoenen aan en aan een fikse wandeling beginnen richting centrum van Dublin. Geloof het of niet, ik ben nog geen tien minuten aan het wandelen en de weergoden schakelen weer over van motregen naar echte regen. Het regent op een moment zo hard dat ik een plaatselijke Spar winkel bezoek om even te bekomen. Als ik terug buiten ga komt er een meneer binnen die staat te klooien om zijn paraplu op te vouwen. Voor de grap vraag ik hem of hij die paraplu niet verkoopt. Verkopen zegt hij, je kunt het ding zo krijgen zelfs met veel plezier. Natuurlijk neem ik het aanbod aan. Zo fier als een gieter naar buiten paraplu opengevouwen en wandelen maar. Laat het nu toch dezelfde soort paraplu zijn waar ik op één van mijn vorige reizen mee door Istanbul gewandeld heb. Dat wil zeggen dat er bij een zuchtje wind heel dat ding weg vliegt en je nog enkel een miserabel steeltje in je handen hebt. Mijn toenmalige reisgezel Armin kan dit bevestigen.

Redelijk nat in het centrum aangekomen (ik heb nochtans een formidabele regenjas bij) en zo snel mogelijk een ticket gekocht voor de Dublin bus Hop-On Hop-Off. Geen foto’s van de toer door Dublin regen en weinig te zien.
De eerste stop is aan het Guinness Storehouse een museum dat ondergebracht is in de oude brouwerij van Guinness. Het staat naast de huidige brouwerij. In het prachtig industrieel gebouw wordt over vijf verdiepingen stap voor stap het brouwersproces van Guinness uitgelegd. Guinees proeven, Guinness tappen het hoort er allemaal bij. Ik heb er zelfs een certificaat ontvangen voor het tappen van een perfecte Guinees. En of het smaakte. Op de bovenste verdieping een mooi uitzicht over de huidige brouwerij en Dublin.

Na een paar uurtjes terug de bus op, natuurlijk is het weer aan het regenen maar regen of geen regen er staat een bezoek aan de wijk The Temple Bar op het programma waar ik echt naar uitgekeken heb. Nu is het weer bijna niet te geloven maar als we op het punt aankomen waar de halte voor die wijk ligt schijnt de zon. EN DIT VOOR DE HELE VERDERE DAG.
Als je ooit in Dublin komt zeker deze wijk bezoeken. Een geweldige sfeer, prachtige pubs met fantastische livemuziek en heerlijke Guinness. Zeker doen.
Na een heerlijk avondmaal (Irisch Stew) terug naar de B&B een wandeling van een km of vier door Dublin met het zonnetje op mijn bolletje.

Vanavond inpakken en morgen naar Belfast.

Bij goed weer binnenwegen bij slecht weer Autosnelweg. Een rit van ongeveer 250 km

Na een goed ontbijt nog een wandeling door het gezellige centrum van Cardiff. Een bezoek aan de overdekte market hoort daar natuurlijk ook bij. Er zijn talrijke gezellige winkelstraatjes en koffieshops te vinden het is heerlijk weer.
Rond een uur of elf is de Tri gepakt en gezakt om te vertrekken. Een rit van 160 km naar Pembroke waar we de ferry naar Rosslare (Ierland) nemen. Het weer is uitstekend het is dan ook heerlijk rijden.

Na 80 km is het gedaan met de pret de regen valt werkelijk met bakken uit de hemel. Doornat komen we Pembroke in aan? een uur te vroeg dus nog tijd om een heerlijke koffie te nemen.
Als we de Ferry op kunnen is het nog altijd aan het regenen. Als de Tri is vastgesjord zo snel mogelijk naar boven om een ruime hoek in beslag te nemen voor de overtocht van vier uren naar Rosslare. Ik verdeel mijn kleren, handschoenen en helm over vier stoelen om ze een beetje te laten drogen en heb nog een comfortabele bank over om mezelf te installeren.

Als de ferry vertrekt is het nog steeds aan het regen dus weinig foto’s van de haven. Jammer want het is wel spectaculair. Er staat hier een grote olieraffinaderij we varen dan ook voorbij grote installaties waar de tankschepen ruwe olie komen lossen.

Door al de regenmiserie vergeet ik een pil in te nemen tegen zeeziekte waar ik extreem gevoelig voor ben. Als we de haven uit zijn zie ik niets dan schuimkoppen op de Ierse zee, er is een ferme golfslag die dwars op de ferry komt zodat het redelijk wiebelen is aan boord.
Na een uurtje krijg ik dan ook het mottige gevoel dat het symptoom is van zeeziekte. Ik ga naar buiten om op een beschut plekje wat frisse lucht te nemen. Het helpt, ik steek dan toch maar een sigaartje op, tijdens het roken zie ik een dolfijn of vier spelen in de boeggolf van de ferry. Weg gevoel van zeeziekte, mijn dag kan weeral niet meer stuk.

Met een Panini of twee en het weer dat beter wordt kan ik de zeeziekte min of meer onderdrukken. Als Ierland in zicht komt klaart het op en is er zelfs af en toe zon. Er hangen welke dreigende wolken boven Ierland maar het is droog als we van de ferry af rijden.

De 160 km naar Dublin zijn dan ook een fluitje van een cent met dit weer. Rond 21 u plaatselijke tijd (22u in België) komen we in de B&B aan. De koffers drie verdiepingen met de trap omhoog sleuren, douchen en het is tijd om te gaan slapen. Al bij al was het weer een intensieve dag.

Morgen Dublin verkennen en hopen en smeken dat het goed weer is.

Om stipt zes uur deze morgen de Tri gestart en vertrokken voor de eerste 250 km onder een zwaar bewolkte hemel. Maar het is droog dus geen klachten. Op ring rond Antwerpen natuurlijk in de file echter geen paniek hier heb ik op gerekend dus ik ga zeker niet te laat in Calais aankomen.

Eenmaal voorbij Antwerpen trekt de hemel de hemel volledig dicht en valt er een miezerige motregen. Het is niet dat je er zeiknat van wordt maar heel gelukkig toch ook niet. Na 150 km een stop om te tanken en we knallen verder naar Calais waar we onder een nog altijd miezerige regen ruim op tijd aankomen. Geen lange wachttijden en problemen bij de paspoortcontrole, we staan dan ook rond kwart over negen in line 103 tussen een tiental andere motorrijders te wachten om in te checken. Om kwart over tien kunnen we aan boord en is het ook gedaan met regenen.

Na een rustige overtocht zijn we redelijk snel Dover uitgereden. Het wolkendek trekt open en we krijgen zelfs prachtig weer. Dite komt goed uit want er moeten nog 365 km afgemaald worden voordat we in Cardiff zijn waar we overnachten in het Park Inn Radison Hotel.
Om 16u30 sta ik aan de receptie om in te checken dat overigens zonder problemen verloopt. Voor mijn trouwe Tri is er een ondergrondse parking voorzien waar ik met een tamelijke zure glimlach € 10 voor moet ophoesten.

Na de douche de stad in, het is nog altijd goed weer het perfecte moment om de eerste pint Guiness achterover te slaan. Na een flinke wandeling en een goede maaltijd is het de hoogste tijd om na deze toch wel zware dag tussen de lakens te kruipen.
Morgen een rit van 160 km naar Pembroke, daar de ferry op voor een overtocht op de Ierse zee naar Rosslare. De aankomst in Rosslare is voorzien om 18u45. Dan een rit van 170 km naar Dublin waar we twee nachten blijven. Rond 21u hopelijk in het hotel.

Het begint te kriebelen. Nog één week en we zijn weg.

Routes staan in de gps en de hotels zijn geboekt.

Als nu het weer eens wilt veranderen zijn we op de goede weg.

Deze morgen zo ziek als een hond opgestaan. Emmers snot en een hoest om u tegen te zeggen dat beloofd voor vandaag. Gisterenavond heeft een vriendelijke jongen beloofd om tegen 06u30 een ontbijt klaar te zetten om mee te nemen.
Voor de verandering vertrekken we nog maar eens met regen en stormachtige wind.(met het ontbijtzakje)

Veel kan ik over deze rit niet vertellen maar het was alles behalve leuk. Slechte wegen, gelukkig weinig verkeer koud mist en regen herfstweer dus.

Het is eigenlijk ongelooflijk maar de laatste 20 km begint de zon te schijnen en gaat de temperatuur van zo'n acht graden naar een graadje of twintig. Helemaal groggy gereden komen we rond 15 u in de haven aan. Er zijn al een twintigtal motorrijders(de meeste zijn Nederlanders) aangekomen ze staan allemaal in een t shirt van het zonnetje te genieten. Ze hebben een week in het zuiden van Schotland gereden en prachtig weer gehad.

Vroeg gaan eten op de ferry, pillen gepakt en als een blok rond 20 u in slaap gevallen. Om 22u30 wakker geworden met mijn kleren nog aan dus moet ik inderdaad toch wel redelijk aan het einde van mijn krachten hebben gezeten.

Goed uitgerust opgestaan, buiten een heerlijk zonnetje en een strakke blauwe lucht. Een foto genomen van een groep zwanen die de oversteek proberen te maken van Nederland naar Engeland.
Op tijd in IJmuiden aangekomen, tientallen motors die van de ferry komen verspreiden zich alle kanten uit op weg naar huis. Altijd een speciale sfeer, er wordt onderweg dan ook duchtig naar elkaar gezwaaid. 

Ook wij hebben de rit naar huis van 200 km zonder problemen kunnen rijden.
Het zit er weer op en ook deze keer mag ik wel zeggen dat het weer niet echt heeft meegewerkt. Hopelijk volgende keer beter.

De volgende reis is in voorbereiding. We gaan dan de Wild Atlantic Way in Ierland rijden. Ik weet het weer een regenland maar ik wil deze route absoluut rijden voordat ik in het rusthuis terecht kom.

Weeral bedankt voor de reacties en mails die ik gekregen heb op deze reis.

Na een heerlijke dag in Ullapool starten we vandaag weer met regen en veel wind.

Onze eerste stop is aan de Corrieshalloch. Een kloof van een honderdtal meters diep en de moeite om er wandeling naar te maken. Het is zelfs angstwekkend om over de brug te lopen die over de kloof ligt. Er is ook een uitkijkpunt gemaakt die een paar meter over de rand van de kloof hangt.
Het bezoek aan Inverewe Garden wordt niet gedaan wegens te duur en te druk. Een wandelingetje in de buurt gedaan was zeker zo gezellig was
Wegens de slechte weersomstandigheden wordt de Applecross pas niet genomen.(te veel wind en regen)Toch nog wat mooie foto's kunnen trekken.

Via een mooie brug komen we op het schiereiland aan waar onderdak is gevonden in Kyleakin.
Aan de receptie van het hotel is de ontvangst niet hartelijk te noemen. Een pinnige dame geeft een korte uitleg en verteld er ook bij dat het restaurant van het hotel is gesloten vandaag. Ik vraag of het mogelijk was om morgen het ontbijt wat vroeger te nemen, het antwoord is zeer kort, No. Zelfs ik kon dat met mijn gebrekkig Engels heel goed verstaan.
Op de kamer aangekomen cv open gedraaid pillen en pillen gepakt want ik heb ondertussen een tamelijk zware verkoudheid opgelopen. Na de douche een half uurtje te voet door de storm en regen om een restaurant te vinden. Weer dikke pech, er is hier vandaag een aankomst van een rally met oldtimer vrachtwagens. Alle restaurants zitten propvol. In de buurt van het haventje toch iets gevonden waar een heerlijke maaltijd is geserveerd.

Morgen een zware rit van 530 km naar New Castle.Na een heerlijke dag in Ullapool starten we vandaag weer met regen en veel wind.

Vandaag een rit naar Ullapool, er hangt een zware bewolking maar het is droog. Er staat nog wel een felle wind.
Ook nu rijden we weerdoor een prachtige streek met mooi afwisselende landschappen. De pret kan helemaal niet meer op als het wolkendek open trekt en we een heldere blauwe hemel krijgen, de kleuren zijn opeens veel intenser.

De soeppauze wordt genomen in het mooie dorpje Lochinver. Op het terras in het zonnetje zitten een paar Vlamingen die met de auto door Schotland aan het toeren zijn.(het moeten niet altijd Nederlanders zijn die je tegenkomt hé) Als de twee vertrokken zijn stopt er een Vlaamse motorrijder om ook een soepje te nemen, de pauze is dan ook iets langer uitgelopen dan de bedoeling was.
Goed op tijd komen we onder een stralende zon in Ullapool aan. Een gezellig stadje met diverse eet en drinkgelegenheden aan het water. Er heerst hier een gezellige zomerse sfeer natuurlijk met dank aan het mooie weer. Snel inchecken in de B&B, douchen, zomerse kleren aantrekken en het stadje gaan verkennen. Eindelijk is het genieten van zomerse temperaturen.

Na een heerlijke maaltijd nog een wandeling langs de haven die ondertussen door het hoge tij is volgelopen en deze tot nu toe fijnste dag van deze reis zit er weer op.
Hopelijk morgen ook zo'n stralend weer als we naar Kyleakin rijden een stadje dat op een schiereiland ligt.

Er staat een bezoek aan de Corrieshalloch, een canyon van honderd meter diep op het programma. Als het weer het toe laat rijden we via een omweg over de Applecross pas één van de hoogste passen van Schotland.

Het basic ding waar we hebben geslapen is niet voor herhaling vatbaar. Mijn trouwe Tri was zeer tevreden met een goede afgesloten plaats maar dat is dan ook het enige lichtpunt van deze overnachting.
Slecht bed (ben er door gezakt) slechte douche die het water op je kop laat druppelen, vuile kamer en een ontbijt dat je met de beste wil va de wereld geen ontbijt kunt noemen. Maar de zon schijnt dus wat kan het me schelen.

We rijden een stuk langs de prachtige kust en een stuk door de Highlands. Het waait verschrikkelijk hard, het weerbericht geeft een waarschuwing voor windstoten tot 90 km per uur. Aan de kust was het nog te doen op de relatief goede wegen. Voordat we de Highlands in gaan nemen we een koffiepauze op een uitstekende plaats met een mooi uitzicht.

Eenmaal in de Highlands was het een ander pannetje eten. Smalle weggetjes met grind en op veel plaatsen gras en mos op de kruin van de weg. Er was eigenlijk maar een meter van de weg beschikbaar om fatsoenlijk te rijden. Niet simpel als je regelmatig een stevige windstoot krijgt. De gemiddelde snelheid is amper dertig km per uur. Wat ben ik blij dat ik toch wel wat ervaring en motorbeheersing heb opgedaan op de tijd dat ik met een motor rij, dit komt hier goed van pas. Tijdens het rijden vraag ik me wel geregeld af waarom ik altijd de meest onnozele weggetjes moet opzoeken. Als ik gewoon de kustweg had gevolg zou er geen enkel probleem geweest zijn. Maar dan had ik natuurlijk de stilte en de pracht van de Highlands niet op deze manier kunnen ervaren. Ook had ik de grote kudde herten niet gezien enz.enz.

Na een uurtje of twee zijn we niet tot mijn spijt terug op de kustweg. De route die we rijden is zonder te overdrijven fantastisch. Ik zou al durven zeggen dat er meer afwisseling van landschappen is dan in Noorwegen dat ik nochtans ook een prachtig land vindt.

Als we bij de Smoo Cave grot aankomen hebben we tegenslag. We kunnen tot aan de ingang van de grot komen maar de grot zelf kunnen we niet bezoeken. Wegens de stormachtige zuid westen wind gaat het lage tij niet ver genoeg af en daardoor blijft het waterniveau in de grot te hoog. Natuurlijk moet mij dit weer overkomen. De waterval die de rivier vormt door zich in de grot te storten is wel te zien vanuit de ingang van de grot. Filmpje op fb.

Goed op tijd komen we in de aangename B&B aan. Aangezien er geen restaurant in de buurt is en ik absoluut geen zin meer heb om nog met de Tri op pad te gaan in dit weer wordt er een brood en wat toespijs in de plaatselijke Spar gekocht. Het avondeten is dus doodgewoon een boterham met een koffie in de ontbijtruimte van de B&B.

Morgen naar Ullapool.

Vervolg foto's Durness

Met spijt in het hart vertrekken we hier. Tulloch Castle is een aanrader. Vandaag rijden we naar Thurso, een ritje van 240 km we zitten dan op het noordelijkste punt van het vaste land van Schotland. Om half tien word de Tri gestart die voor de eerste keer op deze reis poederdroog staat te wachten. er wordt vandaag geen regen verwacht maar er staat weer wel een stevige wind. We rijden heel de dag langs de kust met volgens de reisgids fantastische vergezichten.

Rond 11u30 komen we bij het Dunrobin Castle aan. Dit kasteel is één van de oudste en best bewaarde kastelen van Schotland. Een bezoek aan dit kasteel is dan ook een must. Wandelen door de prachtige tuin, en een mooie show met roofvogels is in het ticket inbegrepen. De zalen in het kasteel, die toegankelijk zijn voor het publiek zijn prachtig. Het is echter streng verboden om in het kasteel te fotograferen en er wordt ook streng op toegezien dat dit verbod niet wordt overtreden. De zalen zijn prachtig aangekleed, gedekte tafels met zilverwerk, en diverse schilderijen en wandtapijten aan de muren. De tijd hier vliegt voorbij, rond de middag een heerlijke kom soep genomen in het kasteel en dan is het de hoogste tijd om verder te rijden.

We rijden verder over werkelijk over prachtige stukken kustweg. Rechts de Noordzee en links de altijd aanwezige Noordelijke Highlands. Het is droog maar er staat nog altijd een beukende zijwind die er voor zorgd dat het af en toe toch wel lastig rijden is. Het links rijden is zachtjes aan een gewoonte aan het worden.

Onderweg stoppen bij The Royal Bank of Scotland om wat Schotse ponden af te halen. Ja ja, Schotland heeft een eigen munt. De munten zien er hetzelfde uit als de Engelse ponden maar de briefjes hebben totaal niet het uitzicht van de Engelse ponden. De waarde van het geld is hetzelfde als de Engelse ponden. Het eigenaardige is dat in het Zuiden van Engeland de Schotse ponden niet aanvaard worden, althans dat wordt hier verteld.

Met een zak vol ponden rijden we via het dorpje John O' Groats naar Dunnet Head, een schiereiland waarop het meest noordelijke punt van Schotland ligt. Op het noordelijkste punt van Dunnet Head staat een vuurtoren die we gaan bezoeken. De vuurtoren is alleen via de B855 te bereiken. Brough is het laatste dorp op het schiereiland. Van daar voert de B855 door leeg, typisch Scots , heidelandschap naar de vuurtoren. Er staat een koude stormachtige wind als we bij de vuurtoren aankomen. De vuurtoren staat op een 90 m hoge rots van Easter Head De 15 m hoge vuurtoren is in 1831 gebouwd door Robert Sevenson. We kunnen vanaf dit punt de Orknye eilanden zien liggen. Tussen het vaste land en de eilanden komt de Noordzee links in de Noordelijk Atlantische Oceaan en rechts in de Noorse Zee die overgaat in de Barendszee. Na dit spectaculaire bezoek is he nog 25 km door een beukende zijwind naar Thurso.

Goed op tijd komen we in Thurso aan waar een kamer geboekt is in Sandras Backpackers.Onderweg heb ik al zitten fantaseren hoe Sandra er wel uit zou zien. Toch heb ik wat bedenkingen bij het backpackers gedoente, volgens mijn beperkte kennis van het Engels betekent dit woord iets met rugzakken!!!

Bij aankomst in het hotel blijkt Sandra een redelijke onverzorgde bebaarde man te zijn. In een rommelig kotje dat de receptie moet voorstellen wordt er betaald, €49 voor de kamer met ontbijt. De kamer is zeer basic en het minste dat je ervan kan zeggen is dat het er niet erg schoon was. Voor het ontbijt kan er gebruik gemaakt worden van een keuken, geen gebruik van gemaakt wegens vies en vuil.

Recht over Sandras Backpackers staat een frituur waar veel volk op afkomt, toch nog een meevaller hier. Niet dus, nog nooit zo'n verschrikkelijk slechte vettige dure friet gehad als hier.

Na deze vettige brol nog een wandeling door het stille stadje en langs het strand en de dag zit er weer op.

Morgen naar Durness, er staat een bezoek op het programma aan de Smoo Gave grot. 

Na een zeer goede nachtrust en een goed ontbijt is het uitkijken naar opklaringen. De bedoeling is dat we vandaag een rondrit maken over het schiereiland Black Isle. Black Isle is een schiereiland aan de Oostkust van het Schotse Graafschap Ross and Cromarty. De talrijke dorpjes en één stadje(Cromarty) zijn zeker de moeite waard om te bezoeken. Nadat de buien met wat langere tussenposen overkomen vertrekken we.

We rijden langs een mooie baai met op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Highlands. In de baai zijn diverse watervogels te spotten. Jammer dat er een scherpe koude wind over de baai waait. Het sigaartje wordt dan ook gerookt in een mooie uitkijkpost die beschutting geeft tegen de wind.

Als we in Cromarty aankomen worden de hemelsluizen nog maar eens open gezet. De bui gaat gepaard met hevige windstoten en felle regen, de plaatselijke pottenbakkerij biedt een goede uitkomst om te schuilen. De buien zijn zeer hevig maar van korte duur en zodra de bui is overgedreven krijgen we de zon weer te zien. Na de bui kan er dan ook een wandeling gedaan worden door het mooie stadje.

We rijden verder naar Rosemarkie Beach, volgens de reisgids de beste plaats ter wereld om dolfijnen te spotten. Aangezien ik al redelijk dikwijls mijn neus gestoten heb bij de fantastische, mooiste, grootste beschrijvingen van de diverse reisgidsen rijden we met de nodige bedenkingen naar het plaatsje. Het is niet te geloven, maar ook als we daar aankomen, zitten we weer in een helse bui met regen, hagel en een stormachtige wind. Maar de miserie van het weer is snel vergeten als we tientallen dolfijnen zien zwemmen en zelfs buitelingen zien maken. Het is werkelijk prachtig om deze dieren in de vrije natuur bezig te zien. Er staan een tiental mensen de kou te trotseren met verrekijkers en fototoestellen om één van deze mooie dieren op de foto te krijgen. Dat valt dus niet mee, na zeker een half uur en tientallen foto's met enkel water heb ik uiteindelijk een drietal foto's waarop met een beetje goede wil een dolfijn te zien is.

Het is te koud om nog langer te blijven staan, een wandeling over het strand en langs de vuurtoren zorgt voor wat opwarming. We rijden verder over het mooie schiereiland en de opklaringen worden breder en langer we halen zelfs een temperatuur van 12 graden waar we al heel blij mee zijn. Nadat er nog wat foto's genomen worden van de landschappen en van één van de vele pittoreske haventjes die hier te vinden zijn verlaten we het schiereiland om een bezoek te brengen Caledonian Canal in Inverness.
Het kanaal verbindt in Inverness de Schotse Oostkust (Noordzee) met Corpach bij Fort William aan de Westkust (Atlantische Oceaan)De schepen moeten in Inverness vijf sluizen achter elkaar nemen om op het kanaal te komen. Het 107 km lange kanaal gaat 72 km door vier natuurlijke meren namelijk, Loch Lochy, Loch Oich, Loch Ness en Loch Dochfour. Momenteel wordt het vooral gebruikt door plezierboten.

Na een wandeling langs het sluizencomplex is het tijd om door prachtige landschappen en onder een blauwe hemel naar het hotel te rijden. Een foto van de ontelbare Schotse schapen mag natuurlijk niet ontbreken. Voordat we naar het hotel gaan eerst een heerlijke fish and chips genomen in Dingwall.
Bij aankomst aan het hotel nog een foto genomen van dit prachtige gebouw en het is weer tijd om in te pakken.
Morgen langs de Oostelijke kustweg naar Thurso. We komen dan in het Noordelijkste punt van Schotland.

Na een goed diner en een slechte nachtrust zijn we zonder problemen maandagmorgen rond kwart voor tien in de haven van New Castle aangekomen. Na veel gesukkel zijn we om half elf van boord gereden.

Niets zon meer, weg aangename temperaturen. De Kees is in Schotland en de Schotten zullen het geweten hebben. Onder een zwaar wolkendek en een temperatuur van amper 10 graden gaan we aan de rit naar Dingwall beginnen. (478 km) Tijdens de rit worden we regelmatig getrakteerd op een stevige bui en er waait een harde gure wind. Welkom in Schotland.

Als we een stop maken op de grens van Engeland - Schotland komen de andere meestal Duitse motorrijders die we op de ferry gezien hebben hier ook aan. Het gespreksonderwerp is natuurlijk het weer. Iedereen loopt te verrekken van de kou.

We rijden door de Highlands met af en toe een opklaring maar het blijft bitter koud. Door de slechte weersomstandigheden hebben we maar één lullige foto van de prachtige Highlands.

Rond 18 uur komen we koud en nat in Tulloch Castle aan, een kasteel dat nu gebruikt wordt als hotel. Bij het inchecken kunnen ze aan receptie amper geloven dat we in één ruk van New Castle tot hier gereden zijn in dit weer. Morgen wordt het beter weten ze aan de receptie te zeggen.

Hopelijk is dat ook zo, er staat namelijk een rondrit op het mooie schiereiland Black Isle op het programma.

Eindelijk aan de eerste reis van het nieuwe seizoen begonnen. En het is nog altijd hetzelfde gevoel als bij mijn eerste reis zo veel jaar geleden. Zenuwachtig worden, slecht slapen, vroeg op staan ondanks dat we pas om 15 uur in IJmuiden moeten zijn.

Rond een eer of negen is mijn geduld op en wordt de Tri gestart en zijn we vertrokken. Ondanks de koffiepauze onderweg staan we rond twaalf uur al in de haven te koekeloeren. De tijd vliegt echter voorbij op een terrasje in een heerlijk zonnetje. Rond twee uur worden de hekkens open gedraaid en kan het inchecken beginnen. Het duurt allemaal wat lang, ik vind dat er weinig organisatie is tegenover andere ferrymaatschappijen waar ik al met mee ben geweest.

Rond drie uur zijn we dan toch aan boord gesukkeld, motorkleren uit en naar het zonnedek om een plaatsje in de zon te veroveren. Onder het genot van een half litertje en een heerlijk zonnetje op het bolletje vaart de ferry van DFDS SEAWAYS de haven van IJmuiden uit voor een overtocht van ongeveer 600 km naar New Castle.

Ik geef hier letterlijk het weerbericht van Schotland zoals vermeld op de National Severe Weather Warnings.

Yellow Alert for Snow untill Friday 29/04/16

A spell of persistent and at times heavy snow is expected for parts of eastern Scotland starting Thursday night and lasting into Friday. Accumulations of 5-10 cm are likely above bout 100 m with 20 cm or more possible above 200 m,where drifting of snow in strong winds could be an additional hazard.

At lower levels and near coasts an uncertain mix of rain and snow is expected, with rain likely to predominate, bringing the risk of standing ware on roads.

Please be aware of the risk of dangerous driving conditions and disruption to transport. A depression is expected to cross Scotlandon Thursday and into Friday bringing a slow-moving band of rain, sleet and snow into the area on Thursday evening. This is likely to come to a halt somewhere across eastern Scotland, tough there are difirences between models in the position which brings uncertainty about location. In addition, there are uncertainties about the lowest level to which snow will fall, which could be 100 m either side of heights quoted in the warning.

This warning will be kept under review and will be updated on Thursday. The public is advised to take extra care, further information and advice can be found here: www.meteoffice.gov.uk/public/weather/warnings.

Het ziet er naar uit dat het weleens een extreem reisje kan gaan worden.

Indien we niet ondersneeuwen is het natuurlijk weer dagelijks te volgen op deze blog.

Hotels zijn geboekt, programma is klaar en de routes zitten in de gps. De Tri gaat volgende week binnen voor een groot onderhoud dus gaan we ervan uit dat ook deze reis zonder problemen zal verlopen.

02/04/2016

Na maanden rond de kerktoren te hebben gereden is het eindelijk weer tijd om in de reismodus te komen.

Om te starten en het reisgevoel wat aan te kweken is er gekozen om een weekend naar Engeland te gaan. Een hotelltje geboekt in Folkstone en tickets geregeld bij de ferrymaatschappij DFDS Seaways die de overtochten Calais-Dover en Dover-Duinkerken verzorgt.

Zatermorgen om kwart over vijf staat mijn ouwe trouwe reisgezel den Triumph(die ondertussen 64.094 km op de teller heeft staan)te trappelen en te snuiven om te vertrekken. het is een graad of tien dus redelijk aangenaam om te rijden. Na een goede 100 km komt de zon boven de horizon en rijden we onder een heldere blauwe hemel. De temperatuur is echter gezakt tot een kleine drie graden niet echt de ideale temperatuur om op een motor te rijden. De thermostaat van de gerbing jas wordt dan ook op de hoogste stand gezet.

Zonder problemen en ruim op tijd komen we in Calais aan.Het is jaren geleden dat ik hier nog ben geweest, ik kan mijn ogen dan ook maar amper geloven als we het havengebied inrijden.Het vluchtelingenkamp is verre van opgeruimd, er staan nog honderden barakken, afdakjes  en in elkaar geknutselde tentjes. Tientallen rookpluimpjes stijgen op vanuit kamp. De toegang tot de haven, is volledig afgespannen met meters hoog hekwerk waar prikkeldraad over is getrokken. Het geeft een raar gevoel hier te rijden heb dan ook geen zin om te stoppen en foto's te maken.

Het inchecken op de ferry verloopt zeer vlot. Terwijl de automobilisten allemaal gecontroleerd worden op bagage kunnen wij na de paspoortcontrole ongehinderd de ferry oprijden. De triumph ktijgt een mooi plekje en wordt vakkundig door één van de bemaningsleden vast gesjord. Perfecte services bij DFDS, dat is bij P&O wel iets anders. Daar is het van trek je plan met je motor. Sitpt om 9u20 vertrekt de luxe ferry in werkelijk prachtig weer voor een overtocht van 90 minuten. Als we in Dover voet aan wal zetten wordt de klok één uur terug gedraaid zodat we nog een mooie lange dag voor ons hebben.

Vanuit Dover rijden we over de mooie kustweg naar Folkstone, aangezien we redelijk vroeg zijn kunnen we tenvolle van het landschap genieten. Rond 13 u arriveren we in The Southcliff Hotel eigenlijk te vroeg maar de vriendelijke jongeheer aan de receptie zorgt ervoor dat de kamer binnen een kwartiertje beschikbaar is. Na een aangeboden kop koffie en een sigaartje is de kamer beschikbaar. Zicht op zee en de Tri onder het raam.

Folkstone is een leuk stadje, een mooie boulevard, gezellig haventje en leuke winkelstraatjes waaronder het zeer gezellige Old High Street. Ook is het Coast Parc de moeite waard om te bezoeken.

02/04/2016

Na een goede nachtrust en matig ontbijt staat de zon uitnodigend aan de hemel. het is de bedoeling om op tijd te vertrekken zoda we met een mooie omweg naar Dover kunnen rijden. Maar door het zeer goede weer en het gezellige Folkstone wordt er eerst toch nog maar een wandeling gedaan. Rond de middag is het dan toch wel tijd om te vertrekken.De eertse stop is in het gezellige stadje Rije. Het stikt hier elke zondag van de motorrijders en er hangt een gezellige sfeer in het stadje. Heerlijk wandelen is het hier, maar de tijd begint te dringen. Ik kan het echter niet laten om nog een fish en chips in mijn kas te slaan en juist dat is er teveel aan. Niet die fish en chips maar wel de tijd. Het komt er op neer dat we na een spannende rit als allerlaatse in de haven aankomen.

Een heerlijk weekend gehad en geen druppel regen beter kan een seizoen toch niet beginnen zou ik denken.

01/05/2016 vertrek naar Schotland hopelijk ook eens een keer zonder regen

25/08/15

We zijn op tijd aan het eenvoudig ontbijt en vertrekken om 08u30 naar Oslo. Het is zwaar bewolkt maar droog en we hebben een aangename temperatuur.

De rit door Zweden valt me 100% mee. Het is er heuvelachtig met mooie landschappen die afgewisseld worden door prachtige grote meren. Het wegdek is zeer goed en het weinige verkeer rijdt heel rustig. Politie zijn we op heel de rit niet tegengekomen.

De bewolking blijft maar er valt geen druppel regen uit. Aangezien we goed op schema zitten hebben we meer dan voldoende tijd om een sigaar te paffen en uitgebreid te lunchen. Als we Noorwegen binnen rijden gebeurd het onvermijdelijke. We zijn nog geen vijfhonderd meter over de grens pof de regen valt met bakken uit de donkergrijze lucht. Het doet me denken aan verleden jaar toen ik solo naar de Lofoten ben geweest. Ik heb toen veertien dagen aan een stuk in de gietende regen gereden. Nu rijden we welgeteld een kilometer of vijftig door Noorwegen en ik heb het weer aan mijn pan.

In de tunnel bij Oslo is het opletten dat we de goede afslag nemen. Ik heb geen zin om in dit weer ook nog eens een eind om te moeten rijden door het missen van een afslag. Het verloopt zonder problemen en als we de lange tunnel uitkomen ben ik op bekend terrein.

We rijden de kade van Color Line op en kunnen meteen inchecken. De vriendelijke dame aan het loket bezorgd ons de nodige documenten en verwijst ons naar Line 26 Als we er aankomen, staan er al en stuk of vijftien motors te wachten om aan boord te gaan Een heel verschil met de ferry Helsinki-Stockholm, daar waren welgeteld twee motorrijders; den Theo en de Kees.

Om stipt twaalf uur staan we in de rij om aan boord te gaan. Tijd genoeg denkt Theo om nog maar eens naar de wc te gaan. Hij is goed en wel weg en er wordt teken gedaan dat de motors aan boord kunnen komen. Ik start er rij zo traag mogelijk de kade af, de motorrijders die voor ons stonden zijn in geen velden of wegen nog te zien. De seingever wordt zenuwachtig en doet teken dat ik een beetje sneller moet komen Ik blijf treuzelen en roep dat ik op mijn maat wacht. De seingever blijft driftig teken doen maar ik verrek het om zonder Theo aan boord te gaan. Gelukkig zie ik in mijn spiegel dat hij aan het starten is. Ik ga wat sneller rijden om de seingever geen hartaanval te bezorgen en we gaan aan boord. Nu de laatste motors aan boord zijn komen de personenwagens aan de beurt. Ook op deze ferry moeten we zelf de motors vastmaken. Aangezien het op deze overtocht wel eens wild aan toe kan gaan geven we meer aandacht aan het sjorren dan op de overtocht Helsinki-Stockholm. Al goed dat we dat gedaan hebben zal later blijken.

Met klamme natte kleren komen we op dek negen aan waar we twee hutten naast elkaar hebben. We kunnen echter nog niet naar onze hut omdat de schoonmaak ploeg nog bezig is. We gooien onze bagage in een hoek en gaan een sigaartje roken Na een half uurtje kunnen we eindelijk in onze luxe cabine een heerlijke douche nemen. Stipt om 14 u vertrekt de ferry onder een grijze regenachtige hemel. Om 17 uur kunnen we aan een gereserveerde tafel ons diner nemen.

Morgen het verslag van de overtocht en onze laatste rit van 635 km.

23/08/15

Vandaag en echte rustdag. Aan de receptie gaan we vragen of we later kunnen uitchecken. Dit blijkt geen probleem te zijn, we blijven tot 15 uur in het hotel.

Langzaam is het dan toch tijd om te gaan vertrekken, niet voordat we onze parking hebben afgerekend, één plaats voor de twee motors voor twee dagen kost ons € 58.

Rond 15u30 zijn we aan de terminal van Viking Line. We staan lekker in de schaduw en roken nog en sigaartje. Om 16 u checken we zonder problemen in. We krijgen onze tickets voor de hutten, en de tickets voor de maltijden aan boord. Wat ons het meest is opgevallen in Finland zijn het ongelooflijke aantal dikke mensen die hier rond lopen. En, hier is dik echt dik.

Bij alle ferry’s die ik al heb genomen mogen de motors naar voren rijden, hier niet we staan gewoon in de rij met de personenwagens. Om 16 uur wordt er teken gedaan dat we voertuigen aan boord kunnen komen. We staan redelijk vooraan dus dat gaat meevallen met de wachttijd, althans dat dachten we. Als het onze beurt is om aan boord te gaan worden we aan de kant gezet. Hier staan we dan, in de zon met onze motorkleren aan. Alles letterlijk maar dan ook alles wat op die ferry moet gaat voor ons. We hebben dan ook al de tijd om heel het gebeuren te volgen. Er rijden prachtige supercombinaties van vrachtwagens aan boord. Terwijl we staan te wachten vertrekt de ferry van de Silja Line en beginnen we toch wel een beetje ons geduld te verliezen.

0m 17u15 is het eindelijk aan ons, we rijden door een lange gang tot vooraan in het schip. We krijgen een paar aanwijzingen waar we moeten staan en één van de bemanningsleden gooit een bak met verroeste vettige spanbanden naar ons. Daar staan we dan, bloedheet is het in dat ruim de deuren gaan dicht en met en hels kabaal worden de motoren op toeren gebracht en weg zijn we. Er staan nog twee sukkels te sukkelen in heel dat grote ruim. Den Theo en de Kees. Er komt nog even een bemanningslid een kijkje nemen, spreekt geen woord Engels steekt zijn handen in de lucht om te zeggen; bij mij moet je niet zijn en weg is hij. Na veel gevloek en getier hebben we dan toch eindelijk de motors min of meer gesjord gekregen.

Douchen, eten en als de zon onder gaat is het de hoogste tijd om de cabine op te zoeken.