Zo fris als een hoentje of beter gezegd als een oud kieken beginnen we aan het ontbijt, het weer ziet er weer zeer goed uit en wij zijn klaar om de Transfagarasan aan te pakken. Omdat we wat vroeger vertrokken zijn zitten we om elf uur al aan de koffie, het wegdek is tot nu toe meegevallen en van vel verkeer hebben we ook geen. Boven het gebergte hangt er wel veel bewolking.
Bij het laatste tankstation voor de Transfagasan worden de tanks van onze motors volgegooid om dan na een kilometer of dertig aan de beklimming te beginnen. Tijdens de beklimming blijkt dat het wegdek goed meevalt, de bochten zijn pittig en er zijn onvoorstelbaar veel haarspeldbochten. We komen een pak meer motors tegen dan dat we gewent zijn, ook zien we regelmatig supersnelle sportwagen voorbij rijden. Maar de drie gasten die met een oldtimers reden met daar achter een karretje op 1 wiel waren wel de bijzonderste rijders op deze berg. (Filmpje op fb)
Tijdens de afdaling is het wegdek veel slechter dan bij de beklimming. Het val ook op dat er tijdens de beklimming veel meer verkeer is dan bij de afdaling. De meeste rijders die boven komen rijden langs dezelfde kant terug, ze rijden maar juist dat stuk dat het team van Top Gear ook heeft gereden. Als we op de top van de Transfagarasan zijn (2.600 m) moet er natuurlijk een foto genomen worden van de Stig de onbekende van het programma Top Gear.
We passeren nog een paar grote meren en dan hebben we de Transfagarasan gehad. Het laatste uur rijden we over slechte wegen en onder een onweersbui met gietende regen naar Pitesti waar we overnachten.
Morgen een rit van 240 km over binnenwegen. We zitten dan in Bulgarije. De weersvoorspelling ziet er goed uit.
05/07/17 Het ging deze morgen niet van harte, we zitten vol goede plannen maar we raken niet gestart. Vooral de Kees heeft last van de late avondmaaltijd, het bier en de wijn. Om elf uur gaan we dan toch het stadje verkennen en het moet gezegd het is echt wel de moeite. Ons doel is het Astra park een soort Bokrijk maar dan een pak groter. Ook vandaag is het weer warm, we lopen binnen een uurtje dan ook te zweten als twee paarden. De symptomen die vertonen beginnen verdacht veel op een kater te lijken. Op het eerste terrasje waar we neerstrijken zweren dat we onze levensstijl voor de resterende dagen iets aan veranderen.
Na een paar uur komen we in het park aan, plaatselijke bewoners zitten in groepjes te kaarten en Back Gammon te spelen. Wij ontdekken dat we in een verkeerd park zitten, alle parken en musea lijken hier Astra te heten. Na wat gezoek vinden we een info bord waar het park dat we willen bezoeken aangegeven staat. Het ligt een km of zes buiten het stadscentrum. We staan alle twee met een rode en zwetende kop te puffen, het besluit om een taxi te nemen is dan ook snel genomen.
Opgewekt stappen we uit de taxi en kopen we onze tickets en als de gesmeerde bliksem lopen we het park in. We hebben de tickets nodig om door de elektronische ingang te kunnen gaan. Lap, de Kees heeft de ticket aan de balie laten liggen. Terug naar de balie, de tickets liggen er nog, de mevrouw achter de balie kijkt ons eens aan, zegt niets haalt haar schouders eens op en denkt waarschijnlijk hier heb je de sukkels.
Het park is prachtig aangelegd, je krijgt er een zeer goed beeld van hoe het er vroeger is aan toe gegaan. Alles is goed onderhouden en de huisjes zijn er met zeer veel vakmanschap neergezet. Het is schaduwrijk, de kater is aan het verdwijnen en we amuseren ons te pletter. Vol verbazing staan we te kijken hoe ze vroeger op een slimme manier houten tandwielen maken. Na de soep pauze, wil ik een foto nemen en kom ik tot ontdekking dat ik mijn gsm niet meer heb. Teruggelopen en gsm onder een bank gevonden deze was uit mijn broekzak gevallen.
Rond 17 u verlaten we het park, in de verte staat er een taxi dus dat valt mee. Als we bij de taxi aankomen blijkt de chauffeur in geen velden of wegen te bekennen, we besluiten dan ook om met het openbaar vervoer terug te gaan. Er staan wat mensen aan de bushalte die ons weten te zeggen dat de bus (lijn 13) naar Sibiu rijdt. Als de bus aankomt stapt er een jolige chauffeur uit, hij spreekt geen woord Engels, we krijgen hem duidelijk gemaakt dat we mee willen rijden en een ticket willen kopen. Dat gaat niet je moet een ticket uit een machientje op de bus halen. Dit is mogelijk met een bankkaart. We stappen de bus op en beginnen aan zo’n machientje te klooien met onze bankkaart, er is echter geen enkele mogelijkheid om met onze kaart een ticketje uit dat ding te krijgen. Een lief oud vrouwtje kan ons gesukkel niet meer aanzien en ze geeft ons elk een ticket dat we in een ander machientje moeten steken om het geldig te maken. Ik geeft ze vijf Leu is ongeveer een euro die ze categoriek weigert, na veel vijven en zessen neemt ze het toch aan maar ze staat erop dat een Ron teruggeeft. De mentaliteit van deze mensen is echt niet te vergelijken met die we bij ons kennen.
Bij de halte waar we uit moeten stappen staat een lange muur vol met politieke spreuken. Heel leuk om te zien en er staan prachtige spreuken op. Als we het centrum inkomen is alles klaargezet om de internationale wielerwedstrijd die hier van start gaat te laten beginnen. Vandaag is dat een tijdrit door Sibiu.
Gezellige sfeer, heerlijke terrasjes en fantastisch weer doen onze dure eed van deze morgen smelten als sneeuw voor de zon. Tijdens de avondmaaltijd krijgt Theo iets vreemds op zijn bord, kan er iemand raden wat het is. Reacties zijn welkom op de blog.
Morgen (06/07/17) komen we bij ons eerste doel aan van deze reis, we gaan de Transfagarassan rijden de hoogst berijdbare weg in Roemenië die bekend is geworden door het programma Top Gear. Een rit van 200 km
04/07/17 We vertrekken in stralend weer voor een rit van 326 km door Roemenië niet direct met een bang hartje maar we zijn toch wel benieuwd hoe de wegen zullen zijn die ons voorgeschoteld worden. Als we Gyula uit rijden draaien we een lange weg op die in zeer goede staat is. Deze weg gaat rechtstreeks naar de Roemeense grens. Ongelooflijk, we rijden moederziel alleen op deze weg, veel interesse in Roemenië blijkt er niet te zijn. Als we aan de grens aankomen zijn we nog steeds alleen. Na een paspoortcontrole en controle van de boorddocumenten kunnen we zonder problemen onze weg vervolgen. Ik sta nog wat te zeuren aan het loket om een stempel in mijn paspoort te krijgen maar die vlieger gaat niet op. Enkel de reizigers die van buiten Europa komen krijgen een stempel.
We rijden over ongelooflijke rustige stille wegen met een goed wegdek. We passeren talrijke dorpjes waar je werkelijk de armoede kunt ruiken. De huisjes die bewoond zijn ongelooflijk simpel en zien er ook zeer armoedig uit. Theo heeft al aan paar keer aangedrongen om hier foto’s van te nemen, ik krijg het echter niet over mijn hart om de armoede van deze mensen te fotograferen. Ik schaam me bijna om met een motor van een pak geld hier rond te rijden. De foto’s die op de blog staan geven dan ook wel een verkeerd beeld van Roemenië. In de steden is het prachtig mar op het platteland is het echt schrijnend.
De soep stop wordt genomen in een mooi en prettig restaurant waar het eten voortreffelijk is en spotgoedkoop. Na deze pauze krijgen we toch wel meer slechte wegen voor onze wielen geschoven gelukkig wordt er wel werk van gemaakt om daar verbetering in te brengen. Het is en blijft aangenaam rijden vooral omdat er meer afwisseling in de streek komt. Het is gedaan met eindeloze velden zonnebloemen en mais. De streek wordt bergachtig en de bochten talrijker met hier en aar mooie vergezichten.
De laatste 100 km rijden we over een splinternieuwe snelweg, doordat ook hier weinig verkeer is blijft het redelijk ontspannend rijden.
Redelijk vermoeid komen we rond 18u in Sibiu aan, volgens het internet één van de mooiste steden van Roemenië met ongeveer 145.000 inwoners. De aankomst viel wat tegen, Theo kijkt op de klok van een kerktoren en ziet dat het 19u is we moeten dus de klok een uur vooruit zetten. Inchecken, douchen een restaurant zoeken en gaan eten, het was inderdaad niet vroeg wanneer we in bed kropen.
Morgen blijft de motor op stal staan en gaan we hier op verkenning
Voor het ontbijt een ochtendwandeling gedaan door het verkeersvrije oude stadsgedeelte van Szekesfeharvaz. Voordat we vertrekken gaan we eerst nog een kasteeltje bezoeken (dat niet in de reisgids vermeld staat maar dat Theo op een of andere site gevonden heeft) dat gebouwd is door een architect ter ere van zijn echtgenote. Waarschijnlijk heeft hij heel veel van deze vrouw gehouden want hij heeft er met zijn leerlingen 20 zomers aan gewerkt voordat het af was.
Als we bij het kasteel aankomen blijkt dat we enkel met Hongaars geld de inkom kunnen betalen we hebben echter geen enkele Florint op zak en staan wat beteuterd naar elkaar te kijken. Waarschijnlijk beteuterd genoeg om wat medelijden op te wekken bij de lieftallige dame aan de kassa, we mogen gratis naar binnen en we mogen zelfs onze helmen in bewaring geven aan de kassa. Aangezien het bezoek zeer de moeite was is er afgesproken dat Theo elke dag voor een activiteit gaat zorgen. Na het bezoek een terrasje gedaan aan de overkant van het kasteel waar we wel met euro’s konden betalen
Het is nu de hoogste tijd dat we aan onze laatste rit van 270 Km in Hongarije gaan beginnen. We rijden door mooie rustige stadjes en langs eindeloze velden met zonnebloemen en mais. Er wordt hier ontzettend veel aan landbouw gedaan. Het valt ook op dat er hard wordt gewerkt aan nieuwe grote wegen. Maar het meeste wat hier opvalt is dat we op die twee dagen dat we door Hongarije rijden geen politie hebben gezien en niet één hoofddoek en/of boerka. We rijden nu wel niet over de allerkleinste wegen maar we doen ook geen meter autostrade dus rijden we toch tamelijk veel door stadjes en dorpjes die allemaal even rustige en proper zijn. Geen militairen op straat, we hebben werkelijk geen enkele vreemdeling gezien en alles verloopt hier in een rustig en gezapig tempo. Zelfs het verkeer is tamelijk gedisciplineerd.
Voor de rest is er over onze ritten weinig te vertellen want het doel van deze vakantie is om over de hoogstgelegen weg van Roemenië te rijden en Montenegro te bezoeken. Alle andere landen zijn eigenlijk landen waar we door rijden om ons doel te bereiken.
Rond 18u komen we in Gyula aan, een klein stadje (34.000 inw.) gezellig mooi stadje. Inchecken in een mooi hotel, douchen en het centrum gaan verkennen. Op een pleintje speelt een jeugdharmonie mooie muziek, het is prachtig weer en de sfeer zit er dan ook goed in. Na de avondmaaltijd drie heerlijke bollen ijs genuttigd en een paar sfeerfoto’s getrokken. We hadden niet genoeg klein geld in euro’s om voor Theo een ijsje te nemen. Ik kreeg van mijn twee euro 1 Florint terug = 0,032 eurocent. Voor de ene Florint kreeg Theo een mooie lekkere grote bol vanille ijs. Waar kun je bij ons een ijsje krijgen als je nog maar50 cent te weinig hebt?
We zitten nu een viertal km van de Roemeense grens, morgen een rit van 326 km door Roemenië we blijven dan twee nachten in Sibiu.
De weersvoorspellingen blijven uitstekend.
PS
Foutje in de foto's. Toch misschien weer ietsie pietsie te veel gedronken.
Zoals vermeld op de blog zijn we met een ferme vertraging in Wenen aangekomen. Het is 11u45 als we aan onze rit kunnen beginnen. Het regent niet, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Als we Wenen uit zijn is het al tijd voor ons dagelijks soepje. Nou, soepje is wat overdreven zeg maar gerust soep de kom is zo groot dat je er een kleine in kunt laten pootjebaden.
Na de soep zitten we al snel in Slovakije, we rijden zonder problemen door de grote stad Bratislava. Het wegdek wordt hier matig tot goed we kunnen dan ook aan een aangenaam tempo rijden. Het weer wordt beter we hebben een aangename temperatuur van 23 graden.
Als we Hongarije binnen rijden stoppen we aan een gezellig terras voor een paar kommen straffe koffie. Ik heb het nodig, amper geslapen in die trein en ik begin last te krijgen van het slaapgebrek. Heerlijk land is dat Hongarije vier kommen uitstekende koffie voor € 6, redelijke goede wegen en onoverzichtelijke velden met zonnebloemen die nu in bloei staan. Wegens de vertraging is er echter weinig tijd om foto’s te trekken.
Om 17u30 komen we in ons hotel aan. De motors staan prachtig overdekt en achter slot en grendel. Mijn allerbeste trouwe kameraad den Tri heeft vandaag de kaap van 90.000 km gepasseerd. Daar gaan we er één op drinken vanavond. Voordat we de douche opzoeken eerst nog een paar goede sigaren van Theo gerookt en dan op zoek naar eten. Het hotel waar we verblijven heeft jammer genoeg geen restaurant.
Het weer is zo goed geworden dat we op een gezellig terras onze uitstekende avondmaaltijd kunnen nuttigen en inderdaad de Hongaarse wijn is van uitstekende kwaliteit.
Morgen een rit van 270 km naar Gyula, we zitten dan nog in Hongarije.
01/07/17 Rond elf uur is het wat minder gaan regenen, ik heb al veel in de regen gereden maar echt wennen zal het nooit. Maar het is niet anders en de trein in Düsseldorf wacht niet op ons dus regen of geen regen we zullen moeten rijden. Veel valt er niet te vertellen over vandaag. Als ik bij Theo aankom regent het nog altijd en dit zal blijven tot we in Düsseldorf zijn.
We komen zeer gemakkelijk in het centrum ondanks dat gier vandaag de start van de Tour De France is. We zitten nochtans dicht bij het parkoers van de tijdrit we kunnen zelfs omroeper horen. Om 17u30 zijn we op de plaats waar de autotrein geladen wordt. Er is hier absoluut niets te zien, we zitten ver van het station van Düsseldorf. Stipt om 19u kunnen we onze motors op de trein rijden, gelukkig is het gestopt met regenen want we moeten over metalen platen rijden. Helm ophouden en diep over het stuur gebogen rijden we de wagon op. De motors worden vakkundig vastgesjord en wij zoeken onze slaapcoupe op. De coupe is klein maar we hebben alles wat we nodig hebben er ligt zelfs een verwelkomingspakketje klaar. Omkleden, een kom goulaschsoep met brood bestelt bij de steward en we kunnen er weer tegen voor vandaag.
Het ontbijt is besteld voor morgenochtend om zeven uur, rond half negen komen we in Wenen aan.
Daar starten we voor een rit van 250 km om aan te komen in Szekesfeherfaz een dorpje in Hongarije waar we overnachten.
Deze reis wordt weer geweldig. Gisteren heel de dag regen, vandaag zitten we in een trein die nu 2 uur vertraging heeft. We zullen pas rond de middag in Wenen zijn terwijl we normaal vanmorgen om 9 uur in Wenen moesten aankomen. Blijkbaar waren er problemen met een illegaal die zich op de trein had verstopt.
We zijn nog niet vertrokken en het eerste probleem dient zich al aan. Ik krijg een mail van een hotel dat ik in Roemenië heb geboekt; De reservatie kan niet doorgaan voordat ik een update heb gedaan van mijn creditcard. Ik bel naar Hotels.com die de reservatie geregeld heeft, die nemen contact op met het hotel maar kunnen blijkbaar nietsdoen, ik moet zelf maar contact opnemen.
Ik bel naar Roemenië en leg uit dat er niets aan de hand is met mijn creditcard, ik geef ze het nummer van de kaart en de vervaldag. Hallo meneer, zegt die pipo we hebben ook uw geheime code nodig die vanachter op uw kaart staat. Ik val bijna van mijn stoel en vraag of ze daar denken dat ze met een achterlijke te doen hebben. Waarom is dat een geheime code meneer vraag ik hem. Stilte, geen woord nog stilte hallo meneer, roep ik rood aanlopend hoe zit het met mijn reservatie. Na veel vijven en zessen wordt de reservatie aanvaard zonder geheime code.
Als dat een voorteken is van deze reis kan het nog plezant worden om de blog te volgen.
Mijn trouwe vriend de Tri staat te blinken en te trappelen van ongeduld om te vertrekken.
Op mijn bureau wordt het weer, zoals altijd een dag voor het vertrek, een gezellige bende van allerlei soorten bagage dat meegenomen dient te worden. Zeker niet te vergeten de reparaties set om banden te herstellen, een motor heeft nu eenmaal geen reservewiel. We moeten bij een lekke band een plug in de band zien te krijgen, dat lukt meestal vrij gemakkelijk maar dan sta je natuurlijk nog met een lege band. Er zit dan ook een pomp in de bagage die op 12 volt werkt. De voorraad insuline moet berekend worden, deze wordt opgeslagen in een koeltasje want de insuline mag niet warmer dan 20 graden worden. Er moeten een paar honderd pillen verdeeld worden waarvoor ik twee zeer gemakkelijke pillendozen heb waar ik de dagelijkse dosissen pillen in kan verdelen. Natuurlijk mag ik ook mijn bloedmeter niet vergeten deze meter meet het suikergehalte in mijn bloed, op basis van die metingen bepaal ik de hoeveelheid insuline die moet worden ingespoten. Een honderdtal naalden voor de insulinespuiten, een honderdtal naalden om bloed te prikken en een honderdtal strips om in de bloedmeter te steken. Druivensuiker en een paar pakken koeken met veel koolhydraten om eventuele hypo’s op te vangen. Paspoort, internationaal rijbewijs en verzekeringsbewijs van de motor kunnen we ook maar beter niet vergeten. Allerlei kabeltjes en stekkers om al de elektronische toestanden die we tegenwoordig meesleuren op te laden zoals, een laptop, gsm, gps, intercom van de helm. Ook niet onbelangrijk mijn wasdraad en zeep voor een handwas. Het is onmogelijk om voor drie weken kleren mee te nemen op een motorfiets. En om na drie dagen al met stinkende kleren te gaan rondrijden is nu ook niet bepaald prettig dus moet er onderweg gewassen worden. Ook een reserve bril heeft zijn nut in het verleden al eens bewezen. Ook heel belangrijk zijn de sigaren, gelukkig telt dit voor Theo ook, we moeten af en toe een sigaartje kunnen opsteken. Als er een doos of vijf bij de plaatselijke Spar besteld wordt vraagt Sandra altijd; Waar gaat hij deze keer naar toe?
Als ik dat allemaal heb kan ik aan de normale bagage beginnen. Je moet toch maar graag reizen he!!!!!!!!
Het is bijna zo ver. Overmorgen gaan we weer op pad voor een reis van een kleine 5000 km. Deze keer blijf ik binnen Europa en mijn Limburgse motormaat Theo rijdt nog eens mee. Eerlijk gezegd ben ik nog maar goed en wel bekomen van mijn prachtige reis naar Marokko maar ik begin toch weer de spanning te voelen die bij elk vertrek opkomt. Het is raar dat ik dat gevoel blijf houden ondanks de tientallen reizen naar de meest vreemde landen die ik al gemaakt heb. Het reizen is gelukkig nog geen routine geworden.
De cronologische volgorde van de landen waar we door rijden is als volgt; Belgie, Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Roemenie, Bulgarije, Griekenland, Macedonië, Kosovo, Montenegro, Bosnie-Herzegovine, Slovenie, Oostenrijk en Terug naar Belgie.
Het eerste probleem is te verwachten in Dusseldorf . We rijden namelijk naar Dusseldorf om daar op een autotrein te stappen die ons naar Wenen brengt. Het bespaart ons tijd en een eindeloze rit over de autostrade. Het probleem is dat dit jaar in Dusseldorf de Tour De France start met een tijdrit. Het parcours van de tijdrit ligt nog geen twee kilometer van het station waar wij moeten zijn. Ben benieuwd hoe we daar gaan doorkomen. Ik heb de route al wat verlegd maar we zullen toch door de drukte moeten
Het tweede probleem verwacht ik aan de grens Servie-Kosov. Kosovo is namelijk afgescheurd van Servie maar de staat Kosovo is in Europa nog altijd niet erkend. Onze groene kaart (verzekering) is dan ook niet geldig in Kosovo. Een hele slimme zal dan zeggen/denken rij onder Kosovo door via Albanie maar ook in dit land is de Europese groene kaart niet geldig Lang leve de politiek. We zullen ons plan wel trekken als we aan de grens zijn.
Nog iets leuks meegemaakt na mijn reis naar Marokko; steeds meer mensen beginnen te vragen naar het adres van de blog.
01/07/2017 Rijden we om 19u de trein op we komen 02/07/2017 om 8u30 in Wenen aan.
Gisteren een vlotte rit gehad, enkel wat file rond Parijs en een paar km file rond Antwerpen. Toch is 654 km waarvan ongeveer 100 km over binnenwegen een hele trek. Ik zou dan ook liegen moest ik zeggen dat ik niet moe was bij aankomst in Essen. Ik lag dan ook vroeg in bed en heb heerlijk geslapen.
Vandaag op tijd terug opgestaan want amai wat ziet mijn motor eruit, ook mijn motorkleren en helm hebben een grondige schoonmaakbeurt nodig. Ik heb me dan ook niet verveeld vandaag.
Ik heb ook een paar mankementen aan de Tri ontdekt die hersteld moeten worden. De claxon heeft zoveel zand te slikken gekregen dat er geen geluid meer uitkomt. Minder leuk is dat de rechtse remklauw aan het voorwiel redelijk wat olie lekt, die olie komt op de remschijf en de band terecht niet direct aangenaam om zo te rijden. Morgen dus met de Tri naar de dokter.
Deze week begint de voorbereiding van de volgende reis weeral. De planning is er al in grote lijnen maar ik moet de routes nog wat verfijnen en de belangrijkste bezienswaardigheden zoeken die we eventueel tegenkomen.
Op 01/07/2017 vertrek ik met den Theo naar de Balkanlanden.
Gisteren schreef ik nog dat we de bergen uit waren, maar ik had beter geschreven dat we geen cols meer moeten doen. Want vandaag rijden we heel de dag door een streek die je kunt vergelijken met de Ardennen bij ons. Iets hoger, 350m tot 850m. In het begin nog tamelijk kleine wegen, later mooie doorlopende wegen met vloeiende bochten. Het is weer stralend weer, geen flitspalen en af en toe liggen de bochten zo uitnodigend dat er toch weleens aan snelheden wordt gereden die niet helemaal wettelijk zijn.
We rijden door talloze mooie typische Franse dorpjes komen voorbij diverse marktjes en ik kan het dan ook niet laten om regelmatig te stoppen aan een bar tabac met een uitnodigend terrasje om een koffie te drinken. De laatste veertig km, het is ondertussen weer bloedheet geworden, rijden we door eindeloos landbouwgebied over kaarsrechte wegen. Het verveeld niet, maar erg bevorderlijk voor de concentratie is het nu ook weer niet. Ik ben dan ook blij dat we rond 16 u in Bourges Nord-Saint Doulchard aankomen. We overnachten hier in een Campanile hotel. Ik weet uit ervaring dat ze in de restaurants van deze hotelketen heerlijke desserts hebben met fantastische vanille saus.
Het zit erop, ik heb een fantastische reis gehad. Een geweldige ervaring, er staat misschien een tiende op de blog van wat ik allemaal heb meegemaakt. Ik heb zeker niet overdreven in hetgeen op de blog verschenen is. Integendeel zou ik zeggen, het was bijzonder zwaar ook wel door de hitte. Ik heb zeker mijn slechte dagen gehad maar die wegen niet op tegen al wat ik onderweg beleefd heb.
Ik rij ontzettend graag met een motor en liefst door de vreemdste landen, en zo lang mogelijk. Maar als er eelt op je kont begint te komen van in het zadel te zitten dan is het tijd om weer eens even naar huis te gaan. Ook mijn kleren kunnen onderhand wel een goede wasbeurt gebruiken. De Tri, die het ook op deze reis weer fantastisch heeft gedaan kan ook wel een paar nieuwe filters gebruiken en wat olie zonder zand. Hij moet dringend grondig schoongemaakt worden en er zijn diverse punten die best wat smeerolie kunnen gebruiken. Ik ben tegen mijn zin uit Marokko vertrokken, ik ga met frisse tegenzin Frankrijk verlaten maar ik rij morgen vol goede moed de laatste 650 km van deze reis naar België.
Als ik thuis ben zal ik de blog nog eens na lezen en alles een beetje laten bezinken. Het gaat namelijk ontzettend snel voorbij als je elke dag onderweg bent. Ik blijf een maandje thuis en dan vertrek ik weer voor een drietal weken. Deze keer ga ik met mijn Limburgse motormaat den Theo Montenegro verkennen en nog een stuk of tien andere landen denk ik. Het vertrek is op 01/07/17
Bedankt voor de reacties op de blog, de mails die ik ontvangen heb en de likes op face book.
Om 08u30 zijn we na een goed ontbijt weg uit dit heerlijke hotel. Gisterenavond vroeg gaan slapen en een hele goede nachtrust gehad, we kunnen er weer tegenaan.
We volgen de D37 een klein onooglijk weggetje dat door de bergen loopt, het is prachtig maar we schieten voor geen meter op. Na een uur hebben we 37 km gereden. Na de koffiepauze bij een mooie kerk worden de wegen wat beter we kunnen een hele tijd redelijk doorrijden. Ook vandaag rijden we weer door een mooie streek. We hebben het altijd over de Ardèche maar er zijn zeker nog andere streken in Frankrijk die zeker niet onder moeten doen voor de Ardèche en het voordeel is hier dat je niet over de toeristen struikelt en alles nog redelijk betaalbaar is.
De foto’s worden minder, de ritten worden langer en de verslagen korter maar ik kan jullie verzekeren dat het plezier even hoog blijft zoals het al op heel de reis is geweest. Nog steeds verveel ik me geen seconde en rij ik elke meter met ongelooflijk veel plezier. Buiten een vliegje in mijn oog waar ik een uurtje of twee last van heb is het eindelijk nog eens een normale dag zonder allerlei toestanden. Bij een brug over de rivier La Dordogne stop ik voor een rookpauze en kijk ik naar de vele kajakkers die langs komen gevaren. We rijden al kilometers door het mooie dal van de Dordogne.
Rond 16u komen we in Souillac aan waar we vandaag overnachten. Er staan 315 km op de dagteller. Het is ook vandaag weer bloedheet (34 graden) en na de douche zit ik dan ook snel op een heerlijk terras aan een lekkere frisse halve liter Kronenburg. Die heb ik vandaag wel verdiend.
Na de halve liter is het nog te vroeg om te gaan eten. Ondanks dat ik twee cm groter ben geworden van de dikke blaren die op mijn voeten staan besluit ik toch om nog maar eens te gaan wandelen. Aangezien we vlakbij (althans dat dacht ik) bij La Dordogne zitten dacht ik daar maar naar toe te wandelen. Het kan niet moeilijk te vinden zijn, als je blijft dalen moet je wel bij die rivier komen. Ik kom langs een riviertje en volg die stroomafwaarts, logischerwijze moet dat riviertje in de Dordogne uitkomen. De echte wandelaars hebben mij altijd proberen wijs te maken dat je met blaren op je voeten gewoon door moet lopen dan gaat de pijn van eigens over. Of ik ben heel kleinzerig of ik heb andere voeten dan de echte wandelaars maar na drie kwartier wandelen kan ik echt niet zeggen dat ik geen pijn meer heb. En, als ik nog eens drie kwartier wandel om terug in het dorp te komen kun je hetgeen wandelen meer noemen maar is het meer strompelen van de pijn. Maar, ik ben wel aan de rivier geweest. Ik trakteer mezelf voor deze prestatie op een frisse halve liter, sla een grote entrecote met frites en sla in mijn nek en neem een heerlijke pech melba als dessert. Dan steken we een speciale sigaar (ik heb een doosje heerlijke sigaren in Marokko gekocht) op en rook die zeer rustig op bij het genot van een lekkere straffe koffie. Of ik nog een maandje langer weg zou willen blijven? Het zal wel zijn.
Morgen een rit van 335 km over D wegen we zijn de bergen uit dus ik denk dat die afstand niet veel problemen zal opleveren. We overnachten in Bourges.
De emoties van gisterenavond met de verdwijning van mijn motor hebben toch wat dieper gezeten dan ik had gedacht. Ik sta namelijk na een tamelijke goede nachtrust om 06u30 op en ben nog zo moe als een hond. Een stevig ontbijt genomen en om acht uur zijn we aan het rijden. Amai, wat ben ik blij dat ik weer op mijn trouwe Tri zit.
Het verkeer in Barcelona is hectisch, de scooters zoemen als muggen rond je hoofd en ze zijn even vervelend. Ook de taxi’s zijn niet te onderschatten ze wanen zich baas in Barcelona. Als je niet een beetje agressief rijdt kom je geen meter verder. Garmien is in goede doen en binnen een half uurtje hebben we de grootste drukte achter ons. We zitten nu op de ring van Barcelona en het is file filteren geblazen, gelukkig krijg ik redelijk wat ruimte van de Spanjaarden maar toch vergt het met deze warmte een tamelijke inspanning en concentratie.
Na tachtig km zijn we eindelijk op de wegen waar ik graag rij namelijk de bergen vanaf nu is het constant klimmen en dalen. Bij de eerste mooie vergezichten gaat het al een stuk beter met de vermoeidheid. Enthousiast neem ik mijn gsm om de eerste foto van de dag te maken. Maar gsm wil vandaag weer niet meewerken, er is geen sikkepit leven in te krijgen. Ik heb ondertussen op deze reis wel geleerd om kalm te blijven, met vloeken en tieren krijg ik nu éénmaal die gsm ook niet in werking. Daar krijg je het alleen maar warm van want zelfs in de bergen is het 32 graden. Ik zie geen andere oplossing dan af en toe een foto te maken met de laptop waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb maar het is nu niet anders.
Marokko was echt heel mooi om te rijden, maar om nu te zeggen dat het hier maar gewoontjes is dat zou fel overdreven zijn. De zuidkant van de Midi Pyreneeën zijn echt prachtig, je kunt het simpelweg niet vergelijken met Marokko. De landschappen zijn totaal anders, misschien kun je zeggen dat je na tweehonderd km Pyreneeën sneller begint te vervelen. Het zijn dikwijls dezelfde landschappen en het is veel vermoeiender om hier te rijden. Maar toch niet vergeten dat je hier door de typische bergdorpjes rijdt, langs rivieren met ongelooflijk helder water en regelmatig een watervalletje, tientallen zwevende roofvogels boven je hoofd, de paarden, koeien en schapen op de baan het is allemaal even prachtig maar zeer vermoeiend.
Rond 16 u kom ik In Seix aan waar ik een overnachting heb geboekt. Steendood van vermoeidheid stap ik van de Tri, ik verlang hevig naar een frisse douche. Het hotel wordt door Vlamingen uit Limburg uitgebaat, ze hebben het een jaar of vier geleden van Nederlanders gekocht. Als ik vertel dat ik vandaag uit Barcelona naar hier ben gekomen kunnen ze het amper geloven. Eindelijk kunnen we dan aan het officiële gedeelte beginnen, ik geef mijn reservering af en vraag om de sleutel voor de kamer. Helaas zal dit niet voor vandaag zijn, de kamer blijkt voor morgen gereserveerd te zijn. Het is ongelooflijk aan het worden op deze reis, elke dag is het wel iets waar ik me in druk kan maken. Ik ben te moe om te gaan discussiëren, geef maar een andere kamer dan betaal ik maar dubbel. Helaas het is hier in Frankrijk ook een verlengd weekend en het hotel is volgeboekt. Hij begint rond te bellen en vind een kamer in een dorp waar ik voorbij gekomen ben, terug op de Tri en rijden weer maar. Het komt erop neer dat ik om 17u15 een douche kon nemen. Ongelooflijk, als ik uit de douche kom staat mijn gsm aan zonder dat ik er aangekomen ben.
Na ded douche, twee pinten en een pstis gaat het weer wat beter met de Kees. Vandaag toch maar op tijd naar bed.
In het dorpje waar ik nu zit passeert dit jaar de Tour de France. Het zal klimmen zijn voor de renners.
Morgen weer een zware rit van 300 km door de bergen naar Souillac. Ben benieuwd wat het nu weer gaat worden.
Eindelijk in Barcelona, wat een overtocht was dat. Nog nooit zoveel vertraging op een ferry meegemaakt.
Het eerste wat me in Barcelona opvalt zijn de wel hele grote katten. Ik kom er één voorbij als ik op weg ben naar het kasteel van Montjuic. (Zie google voor meer informatie) Ik heb een stadsplannetje bij maar ik twijfel toch of ik op de goede weg zit. Ik vraag aan een Spanjaard de weg naar het kasteel. Hij kijkt me eens aan en zegt wil je daar naar toe met deze warmte? Eigenlijk wel zeg ik, ik neem de kabelbaan en heb dan een mooi zicht over Barcelona. Inderdaad zegt hij, maar voordat je bij de kabelbaan bent moet je een km of drie klimmen en dat zal niet meevallen met deze warmte. Maar je de Kees is de Kees als hij nar een kasteel wilt gaan dan gaat hij. De Spanjaard legt me uit hoe ik moet gaan, moeilijk is het niet zegt hij, je moet altijd klimmen. Hij kijkt eens naar mijn onnozele schoentjes die ik aan heb en wenst me veel succes.
Puffend, zwetend en zo rood als een kreeft kom ik boven aan. Inderdaad een prachtig zicht maar dat mag dan ook wel. Er is een prachtig terras en daar strompel ik eerst naar toe alvorens ik naar de kabelbaan ga. Ik zet me in de schaduw en maak een hele domme fout. Aangezien ik al een weel of drie plat water aan het drinken ben heb ik nu toch wel een ongelooflijke zin in een frisse pint. Dus och waarom niet, binnen enkele tellen staat er een heerlijke frisse grote (0,30 cl) pint voor mijn neus. Wat liep die lekker binnen, bij de tweede overheerlijke pint krijg ik me daar een klop van de hamer om u tegen te zeggen. Iets meer dan een halve liter bier is blijkbaar net iets teveel voor de Kees. Ik heb toch wel een uurtje nodig om te bekomen, met frisse tegenzin verlaat ik het terras en ga verder met de kabelbaan omhoog en bezoek het kasteel wat werkelijk de moeite waard is. Ik heb een prachtig zicht over Barcelona en de haven.
Als ik terug naar beneden ga zit ik met een Japanner in de kabelbaan. We verstaan elkaar absoluut niet maar we hebben dolle pret en er worden de nodige foto’s gemaakt. Beneden aangekomen drink ik toch maar weer plat water. Via de beroemde La Rambla wandel ik naar Placa Catalunya waar het zeker zo mooi is als in de Rambla. Ik begrijp trouwens niet waar die beroemdheid vandaan komt. De Keyserlei in Antwerpen vind ik gezelliger. Als ik terug naar het hotel wandel kom ik voorbij een ongelooflijke grote overdekte markt. Het is hier ontzettend gezellig en ik beslis om hier vanavond terug naar toe te gaan om iets te eten. Daar is helaas niet van gekomen door de problemen van de verdwenen motor.
Barcelona is zeker de moeite, maar ik heb door allerlei omstandigheden veel te weinig tijd om deze stad op een fatsoenlijk manier te verkennen. Goedkoop is het hier wel niet, wat ik hier op een halve dag uitgeef kan ik in Marokko vijf dagen me toe komen.
Toch wil ik nog wel eens terug gaan voor een dag of drie om een beter beeld van deze stad te krijgen.
Ik kom vanmorgen om halftien aan in het hotel in Barcelona, zonder veel moeite vind ik een uitstekende plaats om de Tri te parkeren. Ik ga altijd eerst inchecken voordat ik mijn bagage meeneem, terwijl ik naar de receptie ga zie ik dat er een politieagent stopt bij de Tri. Ik loop snel terug naar de motor en vraag aan de agent of de motor mag blijven staan. Dat was volgens die agent geen probleem. De kees gaat inchecken, zijn bagage halen, omkleden en rond halfelf ga ik Barcelona verkennen. Motor staat op slot, koffers zijn afgesloten en de politie heeft gezegd dat de motor daar mag staan. Beter kan het toch niet zou je dan denken.
In Barcelona moet je niet veel moeite doen om een dag bezig te zijn, zeker niet als je alles al wandelend doet. Het is dan ook al halfzes als ik terug bij het hotel aankom. Ik wil me wat verfrissen en dan gaan eten. Altijd maar letterlijk altijd ga ik eerst even naar mijn motor kijken als ik ergens vandaan kom. Wat er door me heen ging toen ik de motor niet op zijn plaats zag staan is niet te beschrijven. Ik doe aan de receptie van het hotel mijn verhaal, ja zegt de meneer hier wordt ontzettend veel gestolen. Wil je dan de politie even bellen a.u.b. vraag ik. Dat heeft weinig zin meneer ze vullen wat papieren in en meer doen ze niet. Ik val bijna achterover van zoveel onwil, vraag mijn sleutel van de kamer en bel naar P&V verzekeringen waar ik een bijstand verzekering heb. Die kunnen echter nietsdoen zonder een copy van een pv. Ik terug naar de receptie met de vraag om alsnog de politie te bellen zodat ik aangifte van de diefstal kan doen. Hij belt niet, maar geeft me het adres van het dichtstbijzijnde politiebureau. Ik spring in een taxi en laat me naar het politiebureau brengen. Ik vertel mijn verhaal aan de chauffeur, die zegt spontaan die motor is niet gestolen die is opgeladen door de politie. Ik kijk hem ongelovig aan maar hij is er absoluut zeker van. Hij zet me af bij het politiebureau (€ 10) en zegt dat hij op me zal wachten. Ik heb geluk, aan het loket zit een agent die goed Engels spreekt, ik doe hem mijn verhaal laat de papieren van de motor zien en ik laat hem ook een foto van de motor zien. Onmiddellijk herkent hij de foto, die motor hebben wij zegt hij. Ik kijk hem aan en weet niet of ik blij of kwaad moet zijn. Wawawablief doddel ik, waarom hebben jullie mijn motor? Waarschijnlijk verkeerd geparkeerd zegt de agent heel vriendelijk. Ja maar doddel ik nog altijd, het mocht van een collega van u.
De uitleg die ik dan krijg is echt onwaarschijnlijk; Luister meneer zegt de agent, we hebben in Barcelona twee soorten politieagenten. Een korps dat enkel auto’s controleert en een corps dat enkel motors controleert. Mamama maar wil ik zeggen. Niets maar maar maar meneer je moet Barcelona begrijpen, als je aan een agent vraagt die enkel auto’s controleert; mag ik mijn motor daar parkeren zegt hij ja want eigenlijk kan hem dat niet schelen waar jij je motor zet. Hij controleert namelijk auto’s. Mamama maar wil ik zeggen. Niks maar maar mijnheer zo is het. Nu heeft een agent die motors controleert uw motor laten wegslepen, omdat hij fout geparkeerd stond. En staat mijn motor hier vraag ik deze keer zonder te doddelen. Neen, mijnheer uw motor staat in het depot. U kunt hem daar gaan halen mits het betalen van een boete, hier hebt u het adres het is 24u per dag open.
Taxi naar het hotel (€10) helm en sleutels en gps halen. Terug taxi naar het depot (€10) boete van €89 betalen. Ondertussen is het 21u45 dus de Kees kan nog eens een keer in het donker door Barcelona naar zijn hotel rijden. Om 22u15 ben ik terug op mijn kamer, de motor staat in een ondergrondse parking in de buurt van het hotel.
Amai, ik heb het voorlopig wel gehad met Italiaanse ferry’s. Maandag 22/05/17 in de haven van Tanger is de reis naar Barcelona gestart. Normaal zou ik op 23/05/17 om 23 u uur in Barcelona aankomen waar ik voor twee nachten een hotel heb geboekt.
Vandaag om 8u30 kunnen we eindelijk van de ferry af. De paspoortcontrole gaat redelijk vlot, beter als de werking van Garmien die er vandaag precies niet veel zin in heeft. Ik krijg al een kwartier de melding dat ze satellieten aan het zoeken is. Ik durf niet goed zonder mijn gps Barcelona inrijden? Het is een grote stad met verschrikkelijk veel verkeer en ik moet praktisch in het centrum zijn. Nog steeds geen satellieten, ik ontkoppel de batterij van Garmien wacht een paar minuten en steek de batterij er terug in. Probleem opgelost, binnen enkele ogenblikken heb ik satellietontvangst.
Al bij al is het 9u30 als ik aan de receptie van het hotel sta, daar vragen ze of ik verkeerd heb geboekt ze hadden me natuurlijk gisteravond verwacht. Ik leg ze uit dat ik wel kan zwemmen maar dat ik mijn motor niet in de steek kan laten, Ik probeer nog te regelen om een nacht minder in rekening te brengen maar die vlieger gaat natuurlijk niet op.
Omkleden, eten zoeken en Barcelona gaan verkennen dat staat vandaag op het programma.
Morgen via Andorra naar Frankrijk een rit van 300 km over de kleine wegen.
