|
05/07/17
Het ging deze morgen niet van harte, we zitten vol goede plannen maar we raken niet gestart. Vooral de Kees heeft last van de late avondmaaltijd, het bier en de wijn. Om elf uur gaan we dan toch het stadje verkennen en het moet gezegd het is echt wel de moeite. Ons doel is het Astra park een soort Bokrijk maar dan een pak groter. Ook vandaag is het weer warm, we lopen binnen een uurtje dan ook te zweten als twee paarden. De symptomen die vertonen beginnen verdacht veel op een kater te lijken. Op het eerste terrasje waar we neerstrijken zweren dat we onze levensstijl voor de resterende dagen iets aan veranderen.
Na een paar uur komen we in het park aan, plaatselijke bewoners zitten in groepjes te kaarten en Back Gammon te spelen. Wij ontdekken dat we in een verkeerd park zitten, alle parken en musea lijken hier Astra te heten. Na wat gezoek vinden we een info bord waar het park dat we willen bezoeken aangegeven staat. Het ligt een km of zes buiten het stadscentrum. We staan alle twee met een rode en zwetende kop te puffen, het besluit om een taxi te nemen is dan ook snel genomen.
Opgewekt stappen we uit de taxi en kopen we onze tickets en als de gesmeerde bliksem lopen we het park in. We hebben de tickets nodig om door de elektronische ingang te kunnen gaan. Lap, de Kees heeft de ticket aan de balie laten liggen. Terug naar de balie, de tickets liggen er nog, de mevrouw achter de balie kijkt ons eens aan, zegt niets haalt haar schouders eens op en denkt waarschijnlijk hier heb je de sukkels.
Het park is prachtig aangelegd, je krijgt er een zeer goed beeld van hoe het er vroeger is aan toe gegaan. Alles is goed onderhouden en de huisjes zijn er met zeer veel vakmanschap neergezet. Het is schaduwrijk, de kater is aan het verdwijnen en we amuseren ons te pletter. Vol verbazing staan we te kijken hoe ze vroeger op een slimme manier houten tandwielen maken.
Na de soep pauze, wil ik een foto nemen en kom ik tot ontdekking dat ik mijn gsm niet meer heb. Teruggelopen en gsm onder een bank gevonden deze was uit mijn broekzak gevallen.
Rond 17 u verlaten we het park, in de verte staat er een taxi dus dat valt mee. Als we bij de taxi aankomen blijkt de chauffeur in geen velden of wegen te bekennen, we besluiten dan ook om met het openbaar vervoer terug te gaan. Er staan wat mensen aan de bushalte die ons weten te zeggen dat de bus (lijn 13) naar Sibiu rijdt. Als de bus aankomt stapt er een jolige chauffeur uit, hij spreekt geen woord Engels, we krijgen hem duidelijk gemaakt dat we mee willen rijden en een ticket willen kopen. Dat gaat niet je moet een ticket uit een machientje op de bus halen. Dit is mogelijk met een bankkaart. We stappen de bus op en beginnen aan zo’n machientje te klooien met onze bankkaart, er is echter geen enkele mogelijkheid om met onze kaart een ticketje uit dat ding te krijgen. Een lief oud vrouwtje kan ons gesukkel niet meer aanzien en ze geeft ons elk een ticket dat we in een ander machientje moeten steken om het geldig te maken. Ik geeft ze vijf Leu is ongeveer een euro die ze categoriek weigert, na veel vijven en zessen neemt ze het toch aan maar ze staat erop dat een Ron teruggeeft. De mentaliteit van deze mensen is echt niet te vergelijken met die we bij ons kennen.
Bij de halte waar we uit moeten stappen staat een lange muur vol met politieke spreuken. Heel leuk om te zien en er staan prachtige spreuken op. Als we het centrum inkomen is alles klaargezet om de internationale wielerwedstrijd die hier van start gaat te laten beginnen. Vandaag is dat een tijdrit door Sibiu.
Gezellige sfeer, heerlijke terrasjes en fantastisch weer doen onze dure eed van deze morgen smelten als sneeuw voor de zon.
Tijdens de avondmaaltijd krijgt Theo iets vreemds op zijn bord, kan er iemand raden wat het is. Reacties zijn welkom op de blog.
Morgen (06/07/17) komen we bij ons eerste doel aan van deze reis, we gaan de Transfagarassan rijden de hoogst berijdbare weg in Roemenië die bekend is geworden door het programma Top Gear. Een rit van 200 km
|
