Een goede nacht gehad in een kamer waar je gemakkelijk met vier had kunnen verblijven. Het probleem van de jeuk is ook opgelost. Ik ben blij dat het opgelost, maar minder blij om het probleem te voorkomen. Het ligt namelijk aan de hitte in combinatie met alcohol en het gebruik van Medrol. Het zal dus redelijk waterachtig worden op deze reis, maar het gevoel van een paar honderd muggenbeten te hebben is ook niet alles.

De start liep vandaag niet over een leiendakje, om de eerste omleiding te vermijden sla ik een weggetje in dat na een paar honderd meter wel heel slecht wordt. Een drietal km is het laveren rond diepe putten en over losse steenslag. Het zweten is nu al begonnen. Na deze hindernis heb ik echter een fantastische rit gereden vandaag. Om dit soort ritten te rijden is de reden dat ik zo graag op reis ga met mijn geliefde Tri. Wat kan mij de hitte schelen, de slechte wegen en alle andere miserie die je altijd wel tegenkomt als je op reis bent. Elke dag starten met het gevoel hoe zal het vandaag zijn en dan onverwachts is er altijd wel die ene rit die eigenlijk perfect is.

Ook vandaag kom ik weer groggy aan in Dresden, het hotel ligt in het centrum van de stad en ik kan jullie verzekeren als je met 34 graden van het ene stoplicht naar het andere moet rijden je gevoel krijgt dat je ballen aan het koken zijn en je hersenen liggen te pruttelen. Toch ben ik blij dat ik rij.

Het ergste van zo’n dag is aan de receptie aankomen. Terwijl je half bewusteloos van je motor gestapt bent, kom je zwetend en puffend aan die receptie, daar krijg je een papiertje voorgeschoven om dit even in te vullen. Hallo, ik weet nog amper hoe ik heet op dit ogenblik. De receptionist kijkt me meewarig aan terwijl ik hevig bibberend dat onnozel papiertje probeer in te vullen. Op de zweetdruppels die op dat klote papiertje vallen kun je geen letter geschreven krijgen het wordt dan ook een janboel van jewelste. Ondertussen dat ik zo sta te klooien krijg ik hele uitleg over het ontbijt, of ik een kamer met zicht op de rivier wens of een stadszicht. Ik kijk hem onnozel aan en zeg hem dat het mij geen bal kan schelen. IK WIL NAMELIJK DOUCHEN.

Na de douche heb ik nog een goed gesprek gehad met die mijnheer, hij heeft me zelfs een pint aangeboden in de bar. Dat kan ik toch moeilijk laten liggen dan gaat die mens denken dat ik echt kierewiet ben. En ik zie het echt niet zitten om die mens heel mijn jeukverhaal te gaan vertellen dus hoop ik maar dat het van één pint mee zal vallen.

Morgen Dresden gaan verkennen, volgens de weersvoorspelling in de regen.

Ik heb een kamer met zicht op de rivier en heel de middag de zon op mijn raam zonder airco. Maar wel lekker gegeten.

Even terugkomen op gisterennacht, een kwartier na middernacht word ik wakker van een verschrikkelijke jeuk. De linkse kant van mijn bovenlichaam staat vol met bobbels. Ik maak er een foto van om het te tonen aan de receptie bij het uitchecken. Ik kan in mijn bed niets bijzonders vinden en ga terug proberen te slapen weliswaar met mijn hemd en broek aan. Nog geen half uur later staat ook de rechtse kant van mijn bovenlichaam vol met dezelfde bobbels. Ik ga wat googelen en kom bij foto’s uit met dezelfde bobbels als ik heb. Waarschijnlijk zijn het beten van bed wants. Ik besluit om niet meer in dat bed te gaan liggen, probeer nog een paar uur te slapen in een stoel die op de kamer staat. Geen prettige nachtrust gehad, ben dan ook niet van plan om voor deze nacht 52 euro te betalen.

Aan de receptie denken ze er echter anders over. De dame die daar zit was zwaar verontwaardigd als ik over beestjes in het bed begon. Dit is een viersterrenhotel mijnheer hoe durft u zoiets te veronderstellen? Volgens haar kan ik niet tegen de zeep waarmee het beddengoed gewassen is. (Haar dochter heeft dat ook) Hallo mevrouw, ik heb al in honderden hotels geslapen en dit in de raarste landen nooit last gehad van zeep. Afijn om een lang verhaal kort te houden, ik heb de nacht wel moeten betalen.

Ik vertrek met een aangename 20 graden en ben benieuwd wat de dag gaat brengen. Ik wist het redelijk snel, hitte, hitte  en nog eens hitte. Ik ga hier zeker niet zitten klagen over het weer maar als het rond een uur of elf al 29 graden is en dat oploopt tot 33 graden is het echt niet heerlijk rijden met een lijf vol bobbels die jeuken als de pest.

In normale omstandigheden is dit best een leuke rit om te rijden, aangename slingerwegen, het wegdek is van redelijke kwaliteit, charmante dorpjes en mooie steden. De laatste 150 km gaan echter constant door landbouwgebied, de eerste kilomaters is het nog aangenaam maar na 50 km heb je het wel gezien. De wegen blijven gelukkig bochtig genoeg om me niet te vervelen.

De laatste 40 kilometers eindigen in een ongezien chaos (inderdaad Theo, altijd aan het einde van een rit) ik kom op een rotonde en de hoofdweg naar Ceska Lipa waar ik moet zijn is afgesloten. Er komen vier wegen uit op de rotonde, op alle vier die wegen staan km files. Als ik eindelijk de rotonde kan op rijden volg ik het omleidingsbord naar Ceska Lipa. Aan het eerstvolgende kruispunt gedaan met omleidingsborden. Tot drie keer toe kom ik in de files te staan om de rotonde te passeren. De derde keer helpt een vriendelijke mens op een scooter mij uit de problemen. Ik verlies hier anderhalf uur op het heetste van de dag. Als ik aan sta te schuiven zit ik in een temperatuur van 36 graden. Het was weer een gezellige dag.

Morgen naar Dresden voor twee nachten, het ticket voor de hop on hop off bus is al besteld. Een rit van 285 km. De weersvoorspelling zegt dat het morgen nog een paar graden warmer zal zijn dan vandaag. Joepie, leve de jeuk.

Eindelijk kan ik vandaag de bron van de Elbe gaan ontdekken. Aan de receptie van het hotel heb ik een Gopass gekregen waarmee ik korting krijg bij het gebruik van de kabelbanen. Ik kom erachter dat ik weer niets bij heb om het materiaal in te steken wat ik onderweg nodig heb. Ik moet namelijk nogal wat meeslepen zoals een koeltasje waar mijn insuline spuiten inzitten, een paar pakjes koekjes om een eventuele hypo op te vangen drinken sigaren enz. Te veel om in mijn broekzakken te stoppen. Voor de zoveelste keer in mijn reis carrière ga ik weer maar een rugzakje kopen.

Alles ingepakt, gezwind de motor op (in mijn jeansbroek een motorbroek is wat zwaar om bij een graadje of 28 te gaan wandelen) De eerste kabelbaan werkt nog niet, de tweede evenmin en de derde doet het ook niet. Waarschijnlijk te vroeg in het seizoen. Ik ben goed gezind vandaag dus ik maak me er niet druk over. Ik rij gewoon met de motor naar boven en dan zie ik wel waar ik uit kom.

Nog geen vijfhonderd meter ben ik weg en sta ik voor een bord dat zeer duidelijk is. Verboden voor auto’s en motors om verder te rijden. Na wat opzoekwerk kom ik te weten dat er enkel speciale bussen door het nationale park mogen rijden. Er zijn onderweg diverse stopplaatsen waar je dan met een wandeling kunt beginnen. Na nog wat opzoekwerk kom ik te weten dat de dichtstbijzijnde stopplaats om naar de bron te wandelen een wandeling van ongeveer viereneenhalf uur is. Nu begint het me wel serieus mijn kloten uit te hangen. IK denk er niet aan om met deze hitte drie uur bergop te gaan wandelen en nog eens anderhalf uur terug alleen maar om een foto van die klote bron te hebben. Hier sta ik dan met mijn rugzakje, omdat ik niet heel de dag op een terras wil gaan hangen besluit ik om aan een stuwdam langs het meer te gaan wandelen.

In de namiddag nog wat gewandeld in het stadje waar ik de dorpsgek tegen kwam. Een beer van een vent met een grote baard en een wandelstok bekleed met het vel van een hermelijn denk ik. Ik heb hem een tijdje in de gaten gehouden en kom tot de conclusie dat hij zo gek nog niet is. Elke toerist die een foto van hem nam moest hem betalen. Ik heb geen enkele toerist zien weigeren om te betalen.

Al bij al een rustige aangename dag gehad, lekker gegeten en redelijk wat terrasjes gedaan.

Morgen beginnen we langs de Elbe te sokkelen, de overnachting is voorzien in Ceska Lipa. Toch nog een rit van 285 km.

Redelijk geslapen, maar ik vraag me af waarom ze in Duitsland van die onnozele dunne kussens hebben. Twee op elkaar in vieren gevouwen en nog het gevoel hebben dat je op een dun kussen ligt.

Na een uitstekend ontbijt wordt de Tri (die zich zoals altijd fantastisch gedraagt) rond kwart voor acht gestart. Vol goede moed vertrek ik niet wetende dat deze dag verschrikkelijk zwaar gaat worden. Thuis een toertje maken van 512 km met hier en daar een stukje snelweg is poepsimpel. Zo’n toer is te doen op een fatsoenlijke manier als alles meezit. Maar als er een tiental omleidingen gedaan moeten worden en als het om elf uur in de voormiddag al een graadje of 28 is en er flinke stukken slecht wegdek in de toer zitten dan is het zweten, puffen en werken geblazen. Vandaag weer regelmatig gedacht; jongen toch waarom doe je dit je eigen aan, blijf toch lekker thuis en doe een ritje rond de kerktoren. Neen, dus deze oude man zal het waarschijnlijk nooit afleren, hoe verder hoe liever is nog altijd het motto.

Ik heb vandaag dus zes uur en drie kwartier gereden, de spaarzame stukken snelweg heb  ik wel constant rond de honderdzestig km per uur kunnen rijden. Op het einde van de rit nog een onweersbui en dertig km bar slechte weg dus was ik weer aan het mekkeren waarom ik hier in godsnaam rond lig te dalken. Al bij al geen tijd gehad om fatsoenlijk foto’s te nemen alhoewel het hier prachtig is, niet gegeten juist drie keer gestopt om rap rap een sigaartje te roken. Rond 16 u steendood aangekomen in het hotel.

Na een heerlijke douche, en een paar sigaartjes op het terras met een prachtig uitzicht ben ik alle ellende weeral vergeten. Ik heb hier een heerlijke kamer met mooi uitzicht, het bier is lekker en koud en het avondmaal is uitstekend. En er liggen normale kussens op het bed. Dus de Kees gaat toch nog maar een paar jaartjes wachten om rond de kerktoren te gaan rijden.

Morgen heeft de Tri een welverdiende rustdag en trekt de Kees de bergen in om de bron van de Elbe te gaan bezoeken, als het geen wandeling is van een uurtje of vier;

Buiten de wegomleggingen en een afgesloten autosnelweg zonder een fatsoenlijke aanduiding van de omleiding niet veel beleefd vandaag.

Het spannenste was de wegomleiding, ik rij met een Garmin en een Zumo en met route begeleing om mijn smartphone. Je zou toch denken dat dan een omleiding nemen een fluitje van een cent moet zijn. NIET dus, ze slaan alle drie tilt en ik zoek me het lazerus om terug op de route te komen. Ik kan jullie zeggen dat dit met een temperatuur van 28 graden niet echt een leuke manier is om motor te rijden. Alles uitgeschakeld en het gezond verstand gebruikt dat was nog de beste oplossing. Met al die miserie en gezoek zijn er veel te veel sigaartjes opgesmoord ik heb nu al een derde van mijn voorraad in de lucht geblazen. Uit ervaring weet ik dat er in Tjechie en Duitsland zeer moeilijk sigaartjes kunt bekomen. Afijn, we zien maar wat het wordt.

Het stadje Stolberg in Hartz valt ontzettend mee, het is er aangenaam wandedlen en er zijn volop gezellige terrasjes. Mooie straatjes, lekker bier en goed eten. De eendenborst was uitstekend.

De overnachting is vandaag in gasthaus Kupfer, het gasthaus ligt in het centrum van het stadje dus dat is een meevaller.

Morgen een rit van ongeveer 500 km over binnenwegen en autosnelweg.Als alles goed gaat zit ik morgen in Tjechie.

21/07/18
Aan het ontbijt kunnen we zien dat we Oostenrijk naderen, er was werkelijk niets aan op te merken.

De rit naar Innsbruck was aangenaam en over een goed wegdek en een paar cols met de nodige haarspeldbochten.
Er is veel verkeer op de wegen en in de dorpjes maar je kunt moeilijk verlangen dat je in het hoogseizoen de weg voor je alleen hebt natuurlijk.
De laatste dertig kilometer naar Innsbruck moet we de regenkleren nog eens aantrekken. Ruim op tijd zijn we aan het station waar de motors op de trein moeten gezet worden. Voor de zoveelste keer deze reis staan we weer te wachten. Stipt om 18u45 kunnen de motors de trein op en om 20u45 zijn we vertrokken naar Düsseldorf.

Na een niet zo aangename nacht wordt rond zeven uur het ontbijt gebracht, om 08u45 rijden se het station van Düsseldorf binnen.

Om 09u15 beginnen we aan de laatste kilometers van deze reis. Als ik rond de middag thuis kom staan er 3.945 km meer op de teller van de Triumph.

19/07/18-20/07/18

Goed geslapen, vannacht muisstil in het dorpje. Na een matig ontbijt vertrekken we rond half negen met een temperatuur van 27 graden.

Er valt over deze rit weinig te vermelden, slechte wegen, druk verkeer, en totaal niets te zien in deze streek. We zijn dan ook blij als we na 130 km de Dolomieten in zicht krijgen. Er hangen dreigende wolken boven het majestueuze gebergte maar we komen ervan af met een paar regendruppels.

Om 15u zijn we in San Martino di Castrozza een dorpje dat op een hoogte van 1.500 m ligt waar we deze nacht verblijven. Het is hier ook nog 27 graden maar de warmte is niet zo drukkend. Douchen, blog bijwerken en rusten dat is zowat het enige wat we hier gaan doen.
S’ avonds koelt het goed af en het is dan ook een verademing om eens te kunnen slapen zonder de koude lucht van een airco. Vroeg naar bed en fantastische geslapen. Gewekt worden door de koebellen is eens iets anders. We hebben afgesproken om morgen rond negen uur te gaan ontbijten, vroeg vertrekken is absoluut niet noodzakelijk.

Het is fris als we naar het ontbijt gaan en er hangt wat mist ronde de bergtoppen. Er is regen voorspeld voor vandaag maar zo ziet het er voorlopig nog niet naar uit. De kamers moeten om tien uur vrij zijn, we zullen hier dus rond kwart over tien vertrekken.
We rijden heel de dag door de bergen naar Innsbruck, daar moeten we rond 19u aankomen om onze motors op de autoslaaptrein naar Düsseldorf te zetten. DE afstand naar Innsbruck is 220 km.
Na een nacht op de trein is het over de autostrade naar huis. Theo 150 km, Kees 250 km.

Ook deze reis zit er dan weer op. Ik ga toch eens moeten nadenken of ik dit soort reizen nog ga blijven doen. Zeker niet meer op deze manier, het schema was te strak met te weinig rustdagen. Volgens mij moet je om de zeven dagen minstens twee overnachtingen hebben zodat je de motor een dag kunt laten staan.

Ik zal wel zien wat het volgend jaar wordt. Maar een zekerheid is dat ik wel blijf rijden.(zolang de gezondheid het toelaat)

18/07/18
Redelijk geslapen op de ferry, maar echt uitgerust ben ik toch niet. Na een zeer karig ontbijt 1 croissant en een kop koffie kunnen we rond half acht in de morgen van de ferry af. Over een bar slechte weg rijden we de haven van Ancona uit. Het wordt saai, maar de hitte is er nog altijd. Na een half uurtje stoppen we aan een terras om een paar koffies te drinken en onze ogen wat verder open te trekken. De honderden strandstoelen staan al klaar om de toeristen op te vangen. Echt gezellig kan dat volgens mij toch niet zijn als die allemaal bezet zijn.

We hebben maar een ritje van 225 km te doen, we beslissen dan ook om een bezoekje te brengen aan San Marino. Volgens de gps is het niet zover om rijden. Na een uurtje komen we San Marino aan, niet het San Marino wat wij bedoelen maar een klein kerkje in een nog kleiner dorpje heet daar San Marino. Terug de gps er bijgenomen maar helaas er staan een stuk of twintig San Marino’s in de gps. We beslissen dat we verder doorrijden in de richting van Rimini. Een paar kilometer voor Rimini loopt er een weg naar San Marino. Ondertussen zijn we aan het rijden in een temperatuur van 36 graden.

We rijden door heuvelachtig landschap maar de wegen zijn hier van zeer slechte kwaliteit. Eindelijk krijgen we een richtingaanwijzer die ons naar San Marino wijst. Op de derde rotonde die we moeten doen is het gedaan met richting aan te geven. Alles bij elkaar hebben we het een keer of vijf moeten vragen om daar te geraken. Het is al een uur of drie als we in San Marino aankomen en het moet gezegd, het is er gezellig, aangenaam leuke terrasjes en mooie uitzichten.
Na een goede maaltijd gaat gaan we tevergeefs sigaren zoeken, Theo loopt over de omwalling (waar eerst een ferme klim aan voorafgaat) terug naar de parking waar onze motors geparkeerd staan. De Kees ziet die beklimming absoluut niet zitten en gaat op zijn gemakje langs de hoofdstraat naar beneden.

Na het bezoek hebben we 120 km te rijden naar Commacchio een zeer eigenaardig dorpje dat het kleine Venetië van Italië wordt genoemd. Rond vijf uur komen we daaraan. Het is bloedheet, we rijden het stadje binnen waar het stikt van de kanaaltjes. Op een gegeven moment kunnen we niet verder. De trappen waar we voor staan zijn iets te stijl om met de motor over te gaan. Op één van de foto’s is aan de overkant van dat kanaaltje een roze huisje te zien. Dat is onze B&B waar we vandaag overnachten. Wij te voet naar daar, de madam komt opendoen, bekijkt het probleem, neemt een fiets en sleurt die over de trappen tot bij onze motors. Met redelijk wat moeite draaien we onze motors en rijden gezwind achter de fietsende madam aan. We kunnen onze motor voor de deur van de B&B parkeren. Kleren wassen, en ophangen douchen, goei sigaren gaan kopen, en een terrasje gezocht om te eten. Rond kwart over zes zitten we op een heerlijk terras, bestellen een halve liter en vragen de kaart. Drinken krijgen we, maar de keuken gaat pas om 19u open. Halve liter leeggedronken en weg wezen hier.

Eten gevonden en een litertje wijn in een ander restaurant, daar mochten we na het eten niet met onze wijn en een sigaar op het terras. Onze wijn en de glazen meegenomen naar de overkant van de straat waar een leeg terras stond. Daar mogen we niet blijven zitten, zelfs niet als we iets willen bestellen. Misschien zagen ze dat we al iets hadden gedronken. Dan zijn we met onze karafwijn en de glazen op een terras gaan zitten van een Pizzeria die geen pizza’s verkocht en gesloten was.

We werden niet meer lastiggevallen maar hadden redelijk wat bekijks.
Vandaag weer 325 km gereden met onze omweg naar San Marino.

Morgen zitten we in de Dolomiten

17/07/18
Het was weer gezellig gisterenavond, een goed hotel, goed eten en een goed glas wijn meer hebben we niet nodig.
Vannacht wakker geworden van de regen die tegen het raam kletterde, oei dacht ik dat beloofd voor morgen. Als we naar het ontbijt gaan hangt er een dreigende lage bewolking. We hebben nog een temperatuur van 14 graden. Na het ont bijt is het nog wat aan het motregenen, we vertrekken dan ook met onze regenkleding aan.
Ook vandaag weer slechte wegen, het slechtste stuk was een weg die ongeveer 5 km opgebroken was. We rijden erover in de regen, door het slijk en grove steenslag.
De grens passeren we moeiteloos en in Bosnië krijgen we de zon te zien. Aan het eerste terras dat we tegenkomen stoppen we dan ook om de regenkleding op te ruimen.

Als we aan de laatste 75 km naar Split beginnen moeten we de vluchtstrook op om onze regenkleding terug aan te trekken. De regen valt met bakken uit de hemel, alles erop en eraan, donder, bliksem en hevige windstoten. De temperatuur zakt van 29 naar 19 graden.
Als we door het centrum van Split rijden schijnt de zon weer een klimt de temperatuur flink. Het is echter te druk om te stoppen, we rijden dan ook rechtstreeks nar de haven. In de binnenstad is het een drukte van belang. Iedereen loopt in de kleuren van het Kroatisch elftal rond. Het elftal wordt vandaag in Split ontvangen.
Nog een paar kilometer naar de haven en we krijgen weer een hevige bui over ons heen. Druipnat komen we in de haven aan.

Een uurtje later beginnen alle schepen de scheepshoorn te laten loeien en er wordt vuurwerk afgestoken. Het Kroatisch elftal komt Split binnengevaren.

Stipt om 20u vertrekt de ferry naar Ancona in Italië. Rond zeven uur in de morgen komen we daaraan.

16/07/18
Wat was het gisterennamiddag gezellig in Debar. Op elk terras grote schermen waar de finale van het WK voetbal werd uitgezonden. Natuurlijk zijn wij dan niet als twee watjes op onze kamer gebleven. En zeg nu zelf, als je in zo’n bruisende sfeer terecht komt en je hebt heel de dag met deze hitte liters water gedronken dan is toch zo’n heerlijke lekkere koele frisse pint niet versmaden. Als je dan na match een heerlijke maaltijd voorgeschoteld krijgt dan laat je toch die fles rode wijn ook, niet staan he. Als dan de rekening nog geen tien euro bedraagt voor twee personen is het helemaal feest.

Verschrikkelijk slecht geslapen, het bed was precies een blok beton. De airco was absoluut niet te regelen en desondanks dat het buiten fris was (we zaten op een hoogte van 850 m) kon je het raam niet openzetten wegens het vervelende geluid van blaffende honden, Na een matig ontbijt en een onnodige discussie over de rekening zijn we rond negen uur vertrokken.

De eerste twintig kilometers waren subliem, een zeer goed wegdek en een prachtig landschap. Na het tanken hadden we nog wat kilometers met goed wegdek en de kans om een paar foto’s te maken De volgende negentig kilometers waren een absolute ramp. Zwaar geladen dertigtonners hebben hier de weg volledig naar de bliksem geholpen. Regelmatig moeten we door kuilen en putten zo’n mastodont van een vrachtwagen inhalen. Ik moet werkelijk al mijn rijervaring uit de kast halen om overeind te blijven. Er zijn stukken bij waar we over een richel van 50 cm breed naast kuilen rijden die twintig tot dertig cm diep zijn. Meestal is het in de bochten te doen, het asfalt wordt warm door de hitte en dan rijden die vrachtwagens het asfalt gewoonweg op hopen en trekken ze diepe sporen. Er zijn zelfs volledige stukken uit het wegdek.

Elke bocht die je hier neemt is spannend omdat je niet weet wat je te wachten staat. We rijden welgeteld twee uur en twintig minuten voordat we het stuk van 88 kilometer achter onze kiezen hebben. Het is dan ook bijna middag als we op enigszins fatsoenlijk wegdek komen. We nemen onze laatste lunch in Albanië op deze reis. Twee spaghetti ’s twee frisdrankjes en twee waters voor €1,75 per persoon. Gisteren een geweldig diner met de nodige drank voor €3,50 per persoon. De prijzen zijn dan ook het enige voordeel van dit land. De bergen zijn prachtig maar door de slechte staat van de meeste wegen kun je er niet van genieten, het rijden vereist al je aandacht. Heel jammer.

Na de lunch komen we op een goed wegdek maar in een hels verkeer terecht. De temperatuur schommelt tussen 34 en 36 graden en het is weer vechten om een plaats in het verkeer. Het is vechten tot aan de grens van Albanië – Montenegro. We hebben een twintigtal minuten nodig om deze grens te passeren. We rijden de grens over met aan de linkse kant een mooi moerasgebied en aan de rechterkant de bergen. Ik heb er maar 1 onnozele foto van getrokken op een moment dat ik moest wachten tot Theo voorbij de douane was. De resterende 75 km heb ik geen zin meer gehad om te stoppen in deze hitte. Het fototoestel van mijn gsm werkt niet meer en het is een gedoe om bij elke foto het toestel uit de koffer te nemen, handschoenen aan en uit, fototoestel terug opbergen enz. enz.

Rond 16 u zijn we Niksic, wat een verademing om terug in een normaal hotel te zijn waar je gewoon euro’s kunt gebruiken, waar je normaal eten kunt bestellen en waar je niet moet discussiëren over van alles en nog wat. En ook nu vinden we dat we na deze zware dag wel eden pintje en een wijntje verdiend hebben. Vanuit de kamer een mooi uitzicht over Niksic.

Morgen weer een tamelijke zware rit. We rijden door Bosnië naar Split. Een rit van 295 km. In split nemen we de ferry naar Ancona in Italië. De ferry vertrekt morgenavond om 20 u in Split.

Op 18/07/18 komen we om zeven uur in de morgen aan in Ancona. We rijden dan 225 km naar Comacchio waar we overnachten in een B&B. Comacchio staat beschreven als het kleine Venetië van Italie.

15/07/18
Goed geslapen maar het campinggevoel is niet aan mij besteed. Na een redelijk ontbijt zijn we weer weg onder een stralende zon.
De eerste 40 km zijn moordend, verschrikkelijk slecht wegdek, aangezien de zon nog laag staat is het door de schaduwen die over de weg vallen moeilijk om op tijd de gaten in het wegdek te vermijden. Het eerste uur hebben we 38 kilometer afgelegd. We rijden wel door en prachtig landschap en de wegen beginnen iets beter te worden.

We rijden heel de dag op een hoogte tussen zeshonderd en elfhonderd meter. De warmte is hier dan ook niet zo drukkend.
Als we de min of meer bewoonde wereld binnen rijden zien we zeer duidelijk de schrijnende armoede die hier op het platteland heerst. In de landbouw wordt nog veel met de hand gewerkt en het paard heeft hier ook nog een belangrijke rol voor het ploegen en het vervoer. We zien veel oudere vrouwen op de kleine stukjes grond die ze hier bezitten keihard werken. In de stadjes die we passeren zien we dan weer het zeer grote verschil tussen arm en rijk. Het verschil is ook te zien aan de woningen. Prachtige villa’s met luxeauto’s op de oprit worden afgewisseld met kotjes waar een paard en kar voor de deur staat. Er is iets dat niet klopt in dit land. De wegen en toegangswegen in en naar de dorpjes zijn erbarmelijk. In deze afgelegen dorpjes geboren worden moet verschrikkelijk zijn.

De toegangswegen naar de steden zijn van uitzonderlijke kwaliteit, in de meer toeristische gebieden zoals aan het grote Ohrit meer in Progradec is het fantastische rijden op de SH3.
In Radozhda gaan we de grens over, we staan hier een twintigtal minuten in de hete zon aan te schuiven eer we Macedonië kunnen binnen rijden. Als we de grens gepasseerd zijn rijden we over de A2 naar Struga. Het wegdek is goed een we rijden door een zeer mooie streek met veel uitzichten over het meer. Voorbij Struga rijden we over de R1201 een fantastische mooi dal in. Zeer goed wegdek en we rijden constant naast de rivier Drim. We blijven op deze weg tot we in Debar zijn waar we vandaag overnachten.

Morgen staat de zwaarste rit van deze reis op het programma. 285 km naar Niksic in Montenegro. De eerste 135 km door de bergen in het Noorden van Albanië. Inderdaad terug naar Albanië, na een twintigtal kilometers staan we terg aan een grens en verlaten we Macedonië.

14/07/2018

Gisteren in Albanie geen internet, we staan dus weer een dag achter met de blog.

Op tijd opgestaan met de ogen redelijk goed open. Ook vandaag zitten we heel de dag in de bergen en het blijft hier zeer warm. We vertrekken goed op tijd en onze eerste stop is in Meteora. (Veel informatie te vinden op Google) Het is de tweede keer dat ik hier kom maar het blijft indrukwekkend om te zien hoe ze op de hoge bergtoppen de kloosters hebben gebouwd. We blijven er niet lang want het is er behoorlijk druk en ik krijg het min of meer aan de stok met een soort parkeerwachter die perse wil hebben dat we onze motors op een soort pleintje zetten maar dan moet ik een stoeprand op rijden van zo’n dertig cm hoog, dat zie ik absoluut niet zitten.
Na Meteora rijden we over tamelijk goede wegen een mooie rit door de bergen. Op een gegeven moment zien we Ioannina een tamelijk grote stad dat aan een groot meer ligt. Geen Pelikanen gezien.

Voordat we de grens met Albanië bereiken stoppen we nog op een terrasje in de schaduw aan een natuurlijke bron. Uit de verre omtrek komen ze hier water halen. Rond de middag staan we aan de grens met Albanië. Aan deze grens is het muisstil, geen voertuig te bekennen. Na een kwartiertje rijden we Albanië binnen. Klok een uur teruggezet zodat we onze normale tijd terug hebben.
Tot Carcova gaat het goed in Albanië maar dan moeten we voor de laatste 35 km de SH75 naar Leskovik nemen. Verschrikkelijk, ik heb bij mijn weten nog nooit zolang op zo’n verschrikkelijk wegdek gereden. Gaten, kuilen, grint, paarden koeien loslopende honden en zelfs af en toe een tegenligger. Na een uur hebben we ongeveer zestien kilometer gereden onder een loodzware zon. Een keer of drie met veel moeite recht kunnen blijven, zeker in de afdalingen is het af en toe gewoonweg gevaarlijk om hier met een baanmotor te rijden.

We stoppen dan ook in Leskovik, een mooi onderhouden dorp minden in de bergen, om te tanken en een beetje te bekomen. We nemen een lunch en een half litertje. Hier kom ik tot ontdekking dat ik de roaming op mijn gsm niet heb afgezet. Ik krijg een vriendelijk bericht van Proximus dat de kosten in het buitenland op dit ogenblik €20,85 bedragen.
De serveerster geeft ons niet veel goede moede voor de volgende zestien kilometer en we vertrekken dan ook met redelijk wat tegenzin. De eerste kilometers gaat het nog, de laatste tien kilometers zijn weer erbarmelijk. We komen eindelijk op een soort camping aan, we slapen ieder in een houten huisje.
Morgen rijden we nog altijd door de bergen we rijden naar Debar, een rit van 200 km.

We zitten dan in Macedonië.

13/07/18
Wat was het gezellig gisterenavond in Patras, we maken echter van ons hard een steen en gaan op tijd naar ons hotel. Morgen een zware bergrit van 295 km te zwaar met deze temperaturen. Ik maak dan ook een andere route.

Op tijd opgestaan, ontbijten en rond een uur of acht vertrekken we. De eerste 125 km rijden we langs de kust van de Ionische Zee. Het gaat goed vooruit en na 125 langs de kust te hebben gereden rijden we de bergen in. De wegen blijven goed tot middelmatig en er is amper verkeer zodat we goed kunnen doorrijden. Toch blijf ik redelijk voorzichtig in de bochten want een paar dagen geleden ben ik in een bocht flink in de problemen gekomen.

Een zestigtal kilometers voor Trikala zijn we de bergen uit en komen we in een dal met eindeloze katoenvelden. Het dal werkt als een oven en we rijden met een temperatuur van 40 graden. De vochtigheidsgraad is 65 %, de hitte is dan ook een marteling. We nemen geen lunchpauze en maken dat we zo snel mogelijk in Trikala komen. Rond een uur of twee zijn we op onze bestemming. Inchecken en zo rap mogelijk de airco aan. Uitkleden en een half uurtje plat op bed bekomen van de hitte.

Na een half uurtje bekomen douchen en een heerlijke koele lekkere halve liter gaan nuttigen, ook een tweede gaat er goed in. Heel de dag niet gegeten dus eten gaan zoeken. Vlakbij ons hotel vinden we een gezellig restaurantje, half litertje besteld en een spaghetti met zeevruchten. Na drie kwartier wachten vraag ik aan de ober of de keuken al open is. Maar mijnheer zegt hij wij werken met verse producten, u moet begrijpen dat dat even duurt. Als na een kwartiertje wachten mijn half litertje op is en de stoom uit mijn oren begint te komen ren ik met de rekening van de halve liters naar de kassa om te betalen. Maar mijnheer u hebt ook eten besteld wordt me gezegd. In mijn allerbeste Engels, wat er trouwens redelijk op vooruit is gegaan, zeg ik dat ze ferm mijn zak kunnen op blazen en het eten in een bepaalde plaats kunnen steken. In pakken en weg wezen hier ik laat me niet als een timide toerist behandelen.

De vriendelijke mijnheer aan de receptie geeft ons een tip voor een paar goede restaurants niet ver uit de buurt. En gelijk had hij, heerlijk eten een flesje rode wijn, een half litertje en een ouzo later zijn we weg hier.

Het is nog altijd rond de veertig graden en de Kees begint toch wel wat last van de drank te krijgen. Gisteren was het Theo en nu de Kees die kleine oogjes begint te krijgen.
Vroeg naar bed, morgen op tijd ontbijten zodat we fris aan de bergrit van 230 km kunnen beginnen. We komen in de buurt van Ioannina (Griekenland) in deze streek heb ik een paar jaar geleden rondgereden met mijn andere motormaat Armin.

We slapen ergens op en soort camping in Albanië. Ben benieuwd wat dat weer gaat worden.

12/07/18
We hebben onze tijd genomen om te vertrekken. Theo heeft slecht geslapen en doet het kalm aan. Veel last van rugpijn.

Voordat we de autosnelweg opgaan rijden we eerst naar Arta. Theo heeft op internet gevonden dat daar een oude brug ligt, de mijnheer aan de receptie bevestigd ons dat het de moeite is om langs te rijden. Het is maar een kilometer of dertien rijden om tot bij de brug te komen. Als we er aan komen is het al heet aan het worden, na het bezoek aan de brug zoeken we dan ook een terras in de schaduw om iets fris te drinken. Nog 155 kilometers hete autostrade te rijden, we rijden door bergachtig gebied en af en toe is de kust te zien van de Ionische Zee.

Als we tijdens onze middagstop een heerlijke Panini gegeten hebben en een lekkere Cappuccino  gedronken moeten we nog een vijftigtal kilometers rijden tot we in Patras zijn. Het is ondertussen 34 graden geworden de wind werkt als een föhn en we zweten ons te pletter. We rijden over een mooie brug Patras binnen. Morgen probeer ik er een foto van te nemen.

Rond een uur of twee zijn we in hotel Mediterranee dat pal in het centrum van Patras ligt in een mooie winkelstraat vlakbij de haven. De airco volle bak aan, bezwete kleren wassen, douchen en een terras zoeken in de schaduw. Na een koele pint gaan we nog even in de haven kijken maar ook daar brengt de wind geen verkoeling het is vijf uur en de zon brandt nog stevig door. We besluiten om naar de kamer te gaan en terug om een uur of zeven terug naar buiten te komen om te gaan eten.

Voor morgen voorspellen ze temperaturen van 36 tot 39 graden, er staat een zware bergrit op het programma, als het inderdaad zo warm wordt gaan we de route proberen aan te passen want 295 km rijden in deze omstandigheden geeft niet direct het gevoel van vakantie. Het wordt dan meer werken, puffen en blazen.

In ieder geval zullen we morgen in Trikala aan moeten komen een middelgrote stad die belangrijk is als regionaal verkeersknooppunt en handelscentrum voor een vruchtbare landbouwstreek (onder meer katoen)

11/07/18
Eerste werk na het ontbijt tickets kopen voor de ferry die ons terug naar Igoumenitsa brengt. Na een discussie of dat met grote motors rijden of kleine hebben we de tickets op zak. Om 12u15 komt de vriendelijke dame van gisteren de sleutel halen. Niet meer zo vriendelijk omdat ik een slechte recensie had geschreven op de site van Booking.com.

We hebben besloten om de drie eilanden die nog op het programma staan te laten vallen. Het risico is te groot dat we er niet op tijd weggeraken en we zitten met een redelijk strak schema en al onze overnachtingen zijn al geboekt. We moeten op 17/07/18 in Split zijn voor de nacht ferry naar Ancona.

Op het eiland is niet veel te beleven, een rondritje van een kilometer of dertig en je hebt alles gezien. Doordat het al bloedheet is besluiten we om rechtstreeks naar de haven te rijden. We willen absoluut de ferry niet missen want er vaart maar één ferry per dag vanaf dit eiland. Het is dan ook wachten van 12u30 tot 14u voordat we aan boord kunnen. Om 14u40 vertrekken we voor een overtocht van tweeënhalf uur.
Rond 17u kunnen we in Igoumenitsa van boord. We beslissen om nog een paar uur richting Patras te rijden waar een hotel is gereserveerd voor 12/07/18. Om 19 uur komen we in Filippiade aan waar we met behulp van de gps een goed en betaalbaar hotel gevonden hebben. We zitten op ongeveer 165 km van Patras, morgen dus een kalme dag.

10/07/18
Net op tijd vertrokken, Theo leeft nog altijd een uur achter. Rap rap ontbijten en maken dat we in de haven van Lefkimmi komen. De ferry vertrekt om 9u30. Het zou logisch zijn dat we naar het volgende eiland zouden varen, maar we zijn er ondertussen achter gekomen dat er hier niets logisch is. We varen gewoonweg terug naar Igounimitsa. Als we in Igoumenitsa aankomen hebben we en half uur tijd om tickets te kopen voor de ferry die ons naar Paxos brengt. Een vriendelijke dame met mooie borsten verkoopt ons de tickets. Twee tickets voor de personen en één ticket voor een motor. Gelukkig sta ik niet al te veel naar die borsten te staren en zie ik dat er iets niet klopt. Moet mijn motor zwemmen vraag ik, ze kijkt me met ogen aan die nog groter zijn dan haar borsten en vraagt ben u ook met de motor. Ik zou kunnen antwoorden maar ik hou de eer voor mezelf. Wel vraag ik of we eventueel de tickets voor morgen ook al kunnen kopen want we komen tenslotte met dezelfde ferry terug die voor dezelfde maatschappij vaart. De ogen worden nog groter, mijnheer zegt ze wat vraagt u nu, dat kan absoluut niet u moet in Paxos opnieuw een ticket kopen. Echt waar het is hier niet te doen zelfs een Griek zoekt zich te pletter naar tickets en uur tabellen waarop vermeld staat wanneer en naar waar de ferry’s varen.

Om 13u15 komen we in het haventje van Paxos aan. We hebben afgesproken dat we eerst tickets gaan halen voor de terugvaart van morgen. Wat blijkt nu? De kantoren die de tickets verkopen zijn toch wel gesloten zeker. Gelukkig hangt hier wel een tabel. Volgens de tabel vertrekt er morgen om 08u40 een ferry naar Lefkada. Dat komt zeer goed uit voor ons want om 12u30 moeten we in Lefkada een ferry nemen naar het eiland Kafalonia.

Het is een prutseiland waar we nu zitten, maar het is niet te doen om ons appartement te vinden. Via vragen en veel omwegen komen we op een domein met mooie huisjes en een zwembad. Het heet Olympia Villias & Appartementen. Redelijk ver van het centrum en de oude haven maar het staat ons wel aan. Koffer uitgeladen en naar de bar van het domein om ons in te checken. Daar weet een zeer vriendelijke dame ons te vertellen dat we op de verkeerde plaats zitten. Ze ziet onze gezichten betrekken (we zijn al minstens en half uur aan het zoeken, het is 32 graden) en biedt ons een drankje aan. Ze brengt ons naar het appartement waar we moeten zijn. Er is niets te zien dat erop wijst dat we hier moeten zijn. Ik vraag aan de mevrouw hoe we moeten weten dat we hier moeten zijn, ze glimlacht en zegt dat kunnen jullie niet weten!!

Dan komt er een verhaal dat gewoonweg niet te geloven is.
We moeten morgen 11/07/18 naar een ander eiland, dit halen we nooit er vertrekt van het eiland waar we nu zitten welgeteld 1 ferry en die gaat dan terug naar Igoumenitsa, dit is de derde keer dat we in Igoumenitsa aankomen. Die ferry vertrekt hier om 14u30 en vaar twee uur tot Igoumenitsa. 150 km verder moeten we een ferry hebben voor onze volgende bestemming maar ook daar gaat maar 1 ferry per dag naar het eiland en die vertrekt om 12u30. Je moet niet lang gestudeerd hebben om te weten dat we dat niet kunnen halen. Hotel annuleren, andere route zien te maken ander hotel reserveren en we zijn weer weg. We troosten ons met het grote scherm dat bij een restaurant is opgesteld voor de voetbalmatch België-Frankrijk. We reserveren een tafel tegen 21 u. Vol goede moet zijn we een beetje voor negen uur op weg naar om naar de wedstrijd te gaan kijken. Er is een plezante sfeer en stipt om negen uur begint het spektakel. Het beeld valt wat tegen maar het gaat. Na een half uur valt het beeld compleet weg, er wordt aan stekkertjes en kabeltjes gepruld en af en toe komt het beeld terug. We zitten ons dood te ergeren, als de tweede helft zonder beeld begint zijn we weg. Nuchter en vroeg liggen we in bed. Geen blog wegens geen internet. Griekenland, er moet hier nog veel veranderen eer ik terugkom.

Morgen 11/07/18 zien we van dit eiland af te komen en rijden we richting Patras. We zullen wel zien hoe ver we geraken. We hebben nog altijd temperaturen van boven de dertig graden.

09/07/18
Die kilometer bergop klopte gelukkig wel, toch was het nog een pittige wandeling. Als we in het dorpje aankomen zien we al van redelijk ver waar het te doen is. Een klein pleintje, twee kleine restaurantjes, en een hoop levenslustige Grieken. We vrezen dat er voor ons geen plaats meer is maar dat werd direct opgelost. Er wordt een tafel en een paar stoelen buiten gezet en we kunnen ons lekker installeren.

Morgen een vrije dag, een litertje huiswijn moet kunnen zeggen we tegen elkaar. Amai, wat is het hier gezellig, wanneer de ouzo op tafel komt blijft er van onze afspraak in verband met het alcoholgebruik niets meer over. Het komt er op neer dat we in de late avond met de eigenaar van het hotel (die even zat was als wij) mee terug gereden zijn naar het hotel.
Een goede nachtrust gehad, en een heel speciaal ontbijt.

We hadden om een omelet gevraagd we krijgen een grote pan met van alles en nog wat in. Ei, gebakken aardappelen, ham kaas ajuin enz. Redelijk zwaar na een gezellige avond. Na het ontbijt de was gedaan.

Rond de middag rijden we met de zoon van de eigenaar naar de haven van Lefkimmi en kopen daar het ticket voor de overtocht terug naar Igoumenitsa. Als we in Igoumenitsa aankomen moeten we daar een ticket kopen voor de overtocht naar het eiland Paxoi. Volgens de kaarten van mijn gps is er een rechtstreekse verbinding vanuit Lekimmi maar die line bestaat niet meer.

Na de boodschappen heerlijk gezwommen in het zalige zwembad van het hotel, pintje gedronken, sigaartje gerookt en wat platte rust.
Het diner in het dorpje is zeer rustig verlopen, een paar glaasjes rode wijn en dat was het.

Morgen hebben we amper kilometers te rijden we zitten meer op de veerboten dan op de motor.
We overnachten op het eiland Paxoi.

08/07/17
We hebben ons aan de afspraak gehouden in verband met ons alcohol gebruik. Gisteren praktisch niets gedronken met alcohol. We vertrekken dan ook fris voor onze rit naar Griekenland.

In Fier, wat een tamelijke grote stad blijkt te zijn, is het even zoeken om op de juiste weg te komen omdat er wat omleidingen zijn. Garmien doet echter uitstekend haar werk en loost ons zonder problemen door de stad.
Als we Fier gepasseerd zijn veranderd het landschap van saai en eentonig naar een landschap met leuke uitzichten en we rijden langs een rivier. Het is redelijk afwisselend en we rijgen de kilometers aaneen.

Rond de middag stoppen we aan een gezellig terras met een waterval voor een sigaartje en een frisdrankje, dat drankje kunnen we goed gebruiken want we hebben weer temperaturen tot 34 graden.

De grens Griekenland-Albanië passeren we zonder problemen. In Griekenland moeten we de klok een uur vooruitzetten wat een beetje tegenvalt, dat is een uur later in het hotel dan dat we verwacht hadden.
De drukte in de haven van Igoemenitsa valt mee, maar toch presteren we het om een verkeerde ferry naar Corfu te nemen. Het was de bedoeling dat we in de haven van Lefkimi zouden aankomen een overtocht van een uurtje. Het hotel waar we verblijven ligt acht kilometer van deze haven.

Wij hebben dus een ticket naar de stad Corfu genomen een overtocht van twee uur en een rit naar het hotel van 38 km. Een rit van 38 km op Corfu betekent ongeveer vijftig minuten rijden. Het is dan ook vrijlaat als we in het hotel aankomen, de ontvangst die ons te beurt valt maakt echter veel goed. Na een lange hete dag is zo’n heerlijke frisse pint onbetaalbaar.
We kunnen niet in het hotel eten, na de douche gaan we te voet een kilometer bergop naar het dorpje waar blijkbaar een gezellig restaurantje is.

Morgen blijven we hier, er staat niets op het programma, waarschijnlijk zal het platte rust worden want de vermoeidheid begint door te wegen.

07/07/18
En of het een lange dag is geworden. De rit naar Fier was de hel. Moordend verkeer, bloedheet en onderweg niets tegengekomen dat de moeite was om te stoppen voor een foto.

Rond een uur of vier zijn we in Fier, we slapen in een zeer mooi complex in een werkelijk uitstekende kamer. Jammer dat we nogal ver van het centrum zitten en we hebben echt geen zin om nog met de motor naar Fier te rijden. Waar we zitten hebben we alles wat we nodig hebben dus wordt het platte rust die we goed kunnen gebruiken.

Tijdens één van onze eindeloze gesprekken hebben we nog maar eens afgesproken dat we het drank gebruik toch echt gaan minderen nu.

Morgen rijden we naar Griekenland we overnachten op het eiland Korfoe. Een rit van 260 km.

Blijkbaar is er een probleem om de blog van deze reis te volgen.
Wanneer je de blog opent ga je rechts naar categorieën, het onderste artikel 2018 018 Kroatische-Griekse eilanden en Albanië. Daarop klikken en je komt op de blog van deze reis.

06/07/18

Het gaat uitstekend. We hebben nog drie ferry’s gehad, de Kroatische eilanden hebben we nu wel gezien.

De overwinning van België tegen Brazilië hebben we zeer uitbundig gevierd in Petrovac, Montenegro.

Vandaag een rit van 245 km naar Fier, we zitten dan in Albanië.

Het zal een heeeeele lange dag worden