Stopt om zeven uur zitten we op ons terrasje aan het ontbijt. Er is geen kat te zien op de terrassen en de zon staat helder in de blauwe lucht waar geen wolkje te bespeuren is. In de schaduw is het nu al 26 graden. Rond negen uur vertrekken we voor onze laatste rit van deze reis door Polen. Na wat zoekwerk en een verboden straatje te zijn ingereden geraken we uit het oude stadscentrum.
Het wegdek is van goede kwaliteit het verkeer minimaal en de afstand vandaag is maar 156 km. We gaan niet klagen over het weer maar rond een uur of elf hebben we toch weeral 34 graden. Hier en daar krijgen we commentaar dat we blij moeten zijn dat we eindelijk eens goed weer hebben op onze reis. Maar na de zevende dag op rij met temperaturen rond de dertig graden beginnen we de vermoeidheid best te voelen.
Hoe dichter we de grens van Belarus (Wit Rusland) naderen hoe stiller het wordt. We krijgen het gevoel dat we in een soort niemandsland rijden. Kaarsrechte lange wegen door eindeloze graan en maisvelden. Ooievaars stappen parmantig door de afgereden graanvelden. We krijgen ook meer en meer bewoonde nesten van ooievaars te zien. De diverse granen die hier verbouwd worden op de eindeloze velden worden geoogst met vooroorlogse machines. Bij de boerderijtjes staan de volle melkbussen (die bij ons allang in een museum staan)in de volle zon te wachten tot ze opgehaald worden.
Hier en daar staat en een huis afgewisseld met een boerderijtje en een dorpje. Het eindeloze fietspad dat afgescheiden naast de verkeersweg loopt is goed beveiligd met splinternieuwe hekkens.
Na de tankstop naderen we de grens met rasse stappen. We krijgen een vaag gevoel van ongerustheid over ons. We stoppen ook opmerkelijk meer. Het is precies of we stellen het zo lang mogelijk uit om aan de grens te komen. Er staan dan ook de wildste verhalen op het internet over de grens van Belarus. We zitten ook met een formulier dat niet helemaal conform de wet zou zijn om met een voertuig de grens over te mogen.
Rond de middag komen we dan toch aan de grote grenspost in Terespol aan. Het is aanschuiven maar het is minder druk dan we hadden verwacht. Geen enkele vrachtwagen te bespeuren. Op een gegeven moment komen er twee douaniers tot bij ons om de chassisnummers van de motors te controleren. Tot onze verassing spreekt een van die gasten perfect Nederlands. Het ijs is meten gebroken en de spanning is verdwenen. De Nederlander komt hier twee maanden werken en gaat dan terug naar huis. Dankzij het vrij verkeer van goederen en werk is dit blijkbaar mogelijk.
Na een uurtje zijn we de Poolse grens gepasseerd. Het is nu aanschuiven aan de grens van Belarus. Ook deze passage valt redelijk mee. Theo die halsstarrig een jaar Russische les heeft gevolgd krijgt met een paar woorden Russisch meteen de douaniers aan zijn kant. Hier en daar wordt er zelfs gelachen. Na de paspoortcontrole moeten we naar kotje acht. Daar moeten we een stel onnozele formuliertjes invullen. Als dat gedaan is komt weer en andere douanier deze halen en gaat er mee in weer een ander kotje zitten. De spanning is bij ons totaal verdwenen en we vullen de wachttijd op met een goei sigaartje. (met toestemming van de douaniers)Als we de papieren terug krijgen moeten we nog naar één loket. Daar worden voor de zoveelste keer onze gegevens in de computer gebracht. We betalen € 10 en krijgen nog maar eens een papiertje dat we bij moeten houden tot we Belarus verlaten. We hebben in België van alles moeten regelen om een visum van twee dagen te krijgen. Groot is dan ook onze verwondering als er een vriendelijk dame van de douane komt zeggen dat we drie maanden in Belarus mogen blijven. We zijn er niet achter gekomen waarom we € 10 hebben moeten betalen. Als we alle benodigde documenten hebben gekregen moeten we nog één kotje doen voor de zoveelste controle. Ook hier geen problemen. De topkoffer even openen voor een vluchtige blik van weer een andere douanier en we zijn na anderhalf uur wachten en papiertjes invullen vertrokken. Na een kilometer of tien zijn we in Brest waar en vriendelijke Wit Rus ons het hotel aanwijst.
Na de douche in en veel te klein bloedheet kamertje zonder airco is het tijd om te gaan dineren. Niet zonder enige moeite en dankzij de Russische les van den Theo krijgen we een lekker menu samengesteld. Voor twee personen betalen we 458.700 Belarusian Ruble. (€1 = 16.904 BYR)
Na het eten nog een korte wandeling en even chatten en ook deze dag is weer voorbij gevlogen.
Morgen een ritje van 360 km door Belarus. We slapen in Minsk de hoofdstad van Belarus.
We hebben tijdens het ontbijt afgesproken dat het gisterenavond de laatste zware avond van deze reis is geweest. We zijn nu aan dag zeven en als we er elke avond zo blijven invliegen als de laatste drie avonden gaan we met onze conditie in de problemen komen. Ook in verband met mijn gezondheidstoestand is dit niet de ideale manier om te reizen.
Ook vandaag is het weer een bloedhete dag, in de voormiddag halen we al een graadje of vierendertig. We besluiten toch om een stukje van het stadje te gaan verkennen.
We passeren het smalle gangetje waar we gisteren doorgereden zijn om in het oude stadsgedeelte te komen. Tijdens het wandelen ontdekken we dat we over een normale weg ook tot hier hadden kunnen komen. Foutje van Garmien.
Plotseling is Theo achter gebleven. Hij wordt aangesproken door twee dames. Amai denk ik, Theo heeft nog aantrek op zijn oude dag. Als ik me bij het gezelschap voeg kom ik tot ontdekking dat de dames Jehova getuigen zijn .Nu een pittige discussie nemen we vriendschappelijk afscheid en zoeken we een terrasje in de schaduw om met een half litertje te bekomen van de schrik. Na het terrasje lopen we een paar keer onder een heerlijke verfrissing. Het is nodig bij deze temperatuur. Er zijn door de hitte weinig toeristen te bespeuren, ook wij hebben het tamelijk snel gezien. Er valt hier ook niet echt veel te bekijken. Voordat we terug keren koopt Theo nog een paar doosjes extreem zware Poolse zwarte sigaren.
We keren terug naar het hotel, voordat we naar de kamer gaan nog even op een leeg terras een glaasje en dan op de kamer met de airco op de hoogste stand. Stilletjes aan weer wat gaan inpakken want morgen vroeg aan het ontbijt. We willen goed op tijd aan de grensovergang Polen-Belarus aan komen. Als het aan de grens even tegenvalt verwachten we wat problemen met een bepaald document dat eventueel niet in orde zou kunnen zijn. Over dit probleem zal ik morgen zeker een uitleg geven.
Tegen de avond als het wat frisser wordt lopen ook de terrassen vol. Er is tijdens het avondeten dan ook een gezellig sfeer op de terrasjes. Wij houden het echter bij een paar sigaartjes, een klein pintje en 1 cocktail. We tonen karakter en trekken rond negen uur naar onze kamer.(enigszins tegen onze zin)
Ik heb een paar mails gekregen met de opmerking dat er weinig foto’s en korte verslagen op de blog verschijnen. Dit kan helaas niet anders . Het doel van deze reis is Moskou, we hebben afgesproken om de autosnelwegen te vermijden en zo veel mogelijk via binnenwegen naar Moskou te rijden. We hebben dan ook geen tijd om onderweg toeristische atrakties(die er zeker zijn) te bezoeken. Dus automatisch minder foto’s en kortere verslagen. Het zit er ook niet in om elke avond na een lange rit in extreem warme omstandigheden nog eens een uurtje te gaan wandelen om wat foto’s en bezienswaardigheden te zoeken in de stadjes waar we overnachten. Zeker niet als we min of meer blijven plakken na het avondeten.
Morgen gaan we de grens over en begint voor ons eigenlijk deze reis. We weten nog niet wat we gaan tegenkomen maar ik zal allicht interessantere verslagen kunnen schrijven.
We hopen rond een uur of tien aan de grens te zijn. Als alles verloopt zoals het zou moeten verlopen slapen we in Brest, een stadje dat juist in Belarus licht.
Als ze komen zeggen; sorry heren maar de bar gaat sluiten dan is dat geen al te goed teken. Dat is een teken dat het al tamelijk laat is. Als je weet dat we water redelijk smakeloos vinden dan is het natuurlijk niet moeilijk uit te rekenen dat je met een houten kop gaat opstaan. Zelfs het smakelijk ontbijt kan er niet veel aan verhelpen.
En inderdaad, na een woelige nachtrust is het bij de Kees bim bam beieren in de kop. Ook de 26 graden die we hebben bij het vertrekken willen niet echt helpen. Ik begin dan ook met lode schoenen aan de dik 250 km.
Bij de eerste tankstop rond een uur of tien zitten we alle twee te puffen bij een temperatuur van 26 graden. Hadden we toch maar een uurtje eerder gaan slapen en een gin tonic minder gedronken. Maar goed, eigen schuld dikke bult troosten we elkaar.
De rit is eindeloos aan het worden. We stoppen voor onze soeppauze met een temperatuur van 34 graden. Ik durf mijn koelvest niet aan te doen omdat ik in de conditie waar ik nu in verkeer bang ben dat ik het temperatuur verschil niet kan verdragen. Na de soeppauze moeten er nog honderdtien saaie bloedhete kilometers worden afgelegd. We hebben ons voorgenomen om geen pauze meer te nemen, het haalt niets uit want je staat je kapot te zweten.
Om 15u30 komen we in Lublin aan. Gelukkig een stad waar je vrij gemakkelijk door kunt rijden. We zitten in het centrum van het mooie oude stadsgedeelte waar we toch wel door een heel smal straatje moeten om tot bij het hotel te komen(morgen de foto’s hier van)
Steendood komen we aan maar voor de Kees is het wasdag vandaag. We blijven hier twee nachten dus ga ik dan ook eerst mijn was doen zodat ik zeker weet dat die op tijd droog is. Van rusten is er dan ook nog geen sprake.
De was lukt goed met mijn splinternieuwe Scrubba Washbag. Als een volleerde huisvrouw heb ik mijn was picobello schoon gekregen. De waslijn die ik in de badkamer heb gemonteerd blijkt te kort te zijn dus wordt de rest van de was op de kamer gehangen om te drogen.
Ondertussen is het etenstijd geworden. We nemen onze heerlijke maaltijd op een gezellig terras en ontdekken dat de cocktails hier amper iets kosten.
Want denk je zeg ik tegen Theo, we moeten morgen niet rijden en zo’n cocktailtje is niet te versmaden bij deze temperatuur. Absoluut geen probleem voor den Theo. Sigaren dampend en cocktails achteroverslaand is het eensklaps 22u30. Ver domme zit ik weer met het verslag te klooien.
Morgen een vrije dag en tijd om een degelijk verslag te schrijven en de essentie van deze reis uit te leggen. Vandaag is het dus meer een wasdag verslag na een zware hete rit van bijna 260 km.
Na het uitstekende en gezellig diner(iets te veel drank)beginnen we na een korte nachtrust aan een degelijk ontbijt. Het is hier ongelooflijk, we betalen voor een overnachting met diner en ontbijt € 24 per persoon incl. de drank die we achterover hebben gekapt.
Ook vandaag vertrekken we weer met een temperatuur van 26 graden. De koelvesten zijn dan ook flink ondergedompeld om deze temperaturen te kunnen weerstaan. We rijden heel de dag door het Pieniny gebergte.
Pieninygebergte
De Pieniny is een klein berggebied in het Zuiden van Polen. Dwars door het gebied heen stroomt de rivier de Dunajec. Het grootste gedeelte van het berggebied bestaat uit een Nationaal Park. Een gedeelte hiervan is ook gelegen in Slowakije. Een specifieke attractie voor dit gebied is het vlotje varen over de rivier de Dunajec.
Tijdens onze soeppauze beginnen er in de verte donkere wolken te verschijnen. Gelukkig blijft de donder en bliksem op een tamelijke afstand zodat we er voorlopig geen last van hebben. Als we na de soeppauze terug starten wordt het aanmerkelijk kouder. Als de thermometer 18 graden aan geeft is het de hoogste tijd om de koelvesten uit te trekken. We rijden over nat wegdek maar rijden tussen de buien door zonder dat we regen moeten verwerken.
Van het ene op het andere moment klaart het op en zitten we weer aan een graadje of zesentwintig. Stoppen aan een bushalte en koelvest terug aan. De uitzichten zijn mooi, het wegdek goed en de bochten vloeiend het is weer genieten.
We rijden een stuk over het parcours van een wielerwedstrijd, we denken de ronde van Polen. Het stikt hier dan ook van de politie, we rijden dan ook braaf aan de opgelegde snelheid.
We komen in een gebied met mooie meren die gevoed worden door de rivier de Dunajec. Jammer genoeg wordt de lucht weer inktzwart. Er is geen ontkomen aan, de laatste dertig rijden we in de regen met een temperatuur van een schrale 19 graden.
Het hotel valt ook vandaag weer mee. Grote kamers, een groot restaurant en een grote gezellige bar. Dat beloofd voor vanavond. O ja, voor een goede whisky betaal je hier € 1,50
Morgen een rit van 250 km. We overnachten dan in Lublin. (Polen)
Gisteren geen verslag van Theo wegens uitgelopen gezellig diner. Geen zin om op een heerlijke zomeravond op de kamerte te gaan zitten piekeren over een verslag. Het is tenslotte verlof.
De dag is goed verlopen maar bloedheet. De Polen houden zich wegens de hoge boetes precies aan de af en toe absurde snelheidsbeperkingen. We hebben dan ook een lange hete dag achter de rug om 305 km binnenwegen op de teller te krijgen.
We rijden de volle 305 km door landbouwgebied. Eindeloze graan en mais velden in een heuvelachtig landschap. Niet direct een rit waar je talloze foto's neemt. Daarom twee foto's, 1 bij het vertrek en 1 bij de aankomst in Strumien.
Morgen dus 05/08/15 is het een rit van 266 km. Het weerbericht geeft ons 34 graden. Van één ding zijn we dan ook zeker HET ZAL WEER PUFFEN WORDEN.
Ondanks dat we er geen goed oog in hadden wat betreft onze nachtrust is dit goed mee gevallen. Ik heb in ieder geval uitstekend geslapen. Ook vandaag ziet het weer er veel belovend uit. Als we vertrekken hebben we 26 graden, het is dan ook tijd om de koelvesten boven te halen.
Vol goede moed vertrekken voor 170 km binnen wegen. We rijden constant langs de Pools Tsjechische grens. Een stukje Tsjechië, dan weer een stuk je Polen. Het landschap is te vergelijken met de Ardennen. De heuvels van het gebergte zijn iets hoger dan de Ardennen . We hebben hier bergjes met een maximale hoogte van 1.000 meter.
Na een uurtje gaan de koelvesten terug in de koffers. Onze ruggen zijn zo koud dat het geen prettig gevoel meer is. Het is toch altijd wel iets als je met een motor onderweg bent. Je moet echt wel een liefhebber zijn om op deze manier te blijven reizen. Maar we zijn dan ook echte liefhebbers en we blijven halsstarrig naar speciale reizen zoeken.
Als we op een goed wegdek met vloeiende bochten terecht komen is het tijd om een paar paarden meer van stal te halen. De machines snorren dan heerlijk door de bochten. Als we even stoppen op een plaats waar een motorijder is verongelukt worden de bochten toch iets voorzichtiger genomen.
Als we voor de tweede keer aan de Tsjechische grens komen is het tijd voor ons dagelijks soepje. Een vriendelijk Engels sprekende dame uit Oekraïne die ook perfect Pools spreekt helpt ons om de alleen Pools sprekende uitbater aan zijn verstand te krijgen dat we enkel een soepje wensen. We nemen een echt Pools maaltijd soepje. Ik denk dat die soep in wereld oorlog twee is uitgevonden. Dik grijs met veel aardappels en een soort vettige worst. Het ziet er niet echt smakelijk uit maar al bij al valt het wel mee.
We zitten in een tamelijk toeristisch gebied waar wandelaars en fietsers zicht thuis voelen. Er moet nog 86 km gereden worden en deze kilometers gaan werkelijk over piepkleine wegen. Het wegdek is bij momenten om te schreeuwen zo slecht. Gaten en veel (te veel) losse grindslag in de ontelbare bochten. Er wordt dan ook zeer alert gereden.
Rond 15u30 komen we in Struga(Polen) aan waar we de nacht door brengen in het hotel Palac Struga. De kamers vallen ook deze keer weer goed in de smaak . We slapen hier voor € 26 per nacht.
Morgen staat er een tamelijk zware rit naar Strumien op het programma. 285 km meestal binnenwegen. Als die wegen te slecht zijn hebben we ons voorgenomen om de grotere wegen op te zoeken. Garmien kan ons daar perfect mee helpen.
Vandaag is het verslag door Theo geschreven. We hebben afgesproken om de beurt het verslag te schrijven. Ik denk dat het interessant is om twee verschillende meningen over deze reis te kunnen lezen. Commentaar op de verandering is natuurlijk altijd welkom.
De fotograaf heeft vandaag min of meer een vrije dag genomen daarom staan er maar enkele foto’s op de blog van het kasteel van Weinar dat we hebben bezocht.
Pffft! Kees is op het lumineuze idee gekomen dat elk om beurt “iets” op de blog zet.
We zitten momenteel in een stadje vol vuurwerk en lawaaierige pubers ergens in het noorden van Tsjechië (goedkoop!), maar van slapen zal waarschijnlijk zo te horen niet veel meer in huis komen.
En of we onze slaap nodig hebben! Gisteren meer dan zeshonderd kilometer afgemaald, vandaag nog een dikke vierhonderd bijgepompt. En neen, niet allemaal autosnelwegkilometerkes.
Elk uur of anderhalf uur lassen we een pauze in. Vandaag wel een beetje bizar: we stoppen aan een Tsjechisch pension dat er op het eerste gezicht heel verlaten uitziet. Ik tegen Kees: “Dat veel drinken is allemaal goed en wel, maar ik moet er telkens dringend van pissen!”
Op het ogenblik – en ik verzin dit niet – dat ik de eerste drukknop van mijn motorbroek openzet om tot actie over te gaan (nota bene in het voortuintje van dat pension) zie ik een dame van middelbare leeftijd op ons afgefietst komen. Ik denk bij mezelf: “Ik ga toch wachten tot die gepasseerd is!”
Gelukkig! Want de dame in kwestie stopt. Aanvankelijk leek ze een gewoon praatje te willen maken. Tot ze zei: “Geen overnachting nodig?” Bleek het de eigenares te zijn van dat gesloten pension! Ons volgende aangename gesprek met haar had er helemaal anders kunnen uitzien.
Ik zal hier proberen om het kort samen te vatten.
Zij: “En? Waar gaan jullie naartoe?” (laat dit nu net de vraag zijn die we niet graag beantwoorden)
Wij: “Moskou”
Zij (met een uitdrukking van je-zijt-hier-ferm-met-mijn-voeten-aan-het-spelen gezicht): “Moskou? Kom nou!”
Wij: “Echt! “ en dan: “Is het geen mooie stad dan?”
Zij: “Dat weet ik niet, ik ben er nooit geweest. Maar Moskou, écht?”
Wij: “Mmmm”.
O ja, de prijs van een soepje gevolgd door een spaghetti di mare, vergezeld van een half liter pint Tsjechisch bier (lekker!) en achteraf gegaan door een lekkere capuccino: € 10!!!
En de prijs van onze hotelkamer (***): € 28, inclusief de tien procent voor Booking.com, de 15 procent toeristenbelasting, de gewone belasting en… het ontbijt.
Eindelijk zijn we vertrokken, het is zalig weer en we hebben er zin in. Het verkeer valt reuze mee en we schieten dan ook goed op.
Rond de middag is het weeral tijd voor het dagelijks soepje. Vandaag is het Goulashsoep.
Door allerlei omleidingen en een keer verkeerd rijden zetten we vandaag 665 km op de teller. Rond 17 uur zijn we in Gotha een stadje dat ongeveer 200 km voor Dresden ligt en waar we vandaag overnachten in het pension Der Kleine Nachbar.
Morgen een ritje van 385 km we slapen dan in Tjechie.
Eindelijk, vandaag voor de laatste keer naar het visumbureau in Brussel gereden om de visums voor Belarus en Rusland af te halen.
Als ik de factuur krijg is het wel even slikken. CIBTvisas heeft een factuur opgemaakt van € 429,23 Daar komt dan nog € 92 bij om een uitnodigingsbrief voor Belarus te krijgen die is verzorgd door Rubel Trade in Nederland.
Om drie dagen door Belarus te rijden en elf dagen in Rusland te verblijven zijn we per persoon maar eens even € 521,23 kwijt. Volgens mij moeten dit verschrikkelijk mooie landen zijn. Melk en honing, altijd zon en ongelooflijke vriendelijke mensen en perfecte wegen. Voor dat geld hebben we natuurlijk geen enkel probleem aan de grensovergangen en worden we als koningen ontvangen. Ook het internet zal overal perfect werken en het eten zal niet te overtreffen zijn.
Of dit inderdaad allemaal zo zal zijn kan weer gevolgd worden via de dagelijkse verslagen die op de blog zullen verschijnen. (indien er geen internet problemen zijn
Voor de derde keer wordt het attest van de mutualiteit afgekeurd. Het woordje Russia staat er in vermeld en dat mag niet volgens de ambassade van Belarus.
Terug naar de mutualiteit om weer een nieuw attest. Helaas de attesten zitten standaard in de computer en de bediende van de mutualiteit kan die zelf niet veranderen. Ze neemt contact op met het hoofdkantoor en legt het probleem uit. Op het hoofdkantoor gaan ze het standaardformulier voor Wit Rusland aanpassen Na een wachttijd van drie kwartier heb ik eindelijk een attest dat geldig is.
Nadat we nog een kopie van onze identiteitskaarten hebben gemaild komt eindelijk het verlossende document per mail aan. De officiële aanvraag voor het visum van Rusland. Te ondertekenen en het originele formulier terug te bezorgen aan het visumbureau. Mailen telt niet en met de post op sturen durf ik niet wegens de tijd die begint te dringen Voor de derde keer terug naar Brussel om de documenten af te geven. Met de kilometers die ik gereden heb om al de documenten bijeen te krijgen had ik al bijna in Moskou kunnen zijn.
Waarschijnlijk zullen we onze visums hebben tussen 22/07 en 25/07/15.
Nog vijfentwintig dagen en we zijn weer weg. Deze reis is mijn Limburgse motorvriend den Theo mijn reisgezel.
We gaan er weer goed tegen aan. Natuurlijk is het weer een speciale reis. Vertrek in Essen (België) naar Ham (Limburg Theo ophalen)dan Moskou, St. Petersburg, Helsinki, Stockholm, Oslo, Kiel, Essen.
Kees, de routeplanner had een route gemaakt om via de Baltische Staten naar Moskou te rijden. Een ferme omweg maar je vermijdt dan de Republiek Belarus (Wit Rusland). Theo, die ondertussen al maanden naar de avondschool aan het gaan is om Russisch te leren. Ja, ja Theo is deze reis voorbereid hij spreekt Russisch. Hij kan na al die maanden al twee zinnen zeggen in het Russisch. Ik ben Belg, hij is Nederlander. Het zullen waarschijnlijk beroemde zinnen worden in het verslag van deze reis. Op die avondschool leert Theo een motorrijder kennen die in 2003 met de motor naar Moskou is geweest. Als die hoort dat wij via de Baltische Staten naar Rusland willen rijden valt hij bijna van zijn stoel van het lachen. Vraag toch gewoon een visum aan voor Wit Rusland en laat die Baltische Staten links liggen is zijn goede raad. Zo gezegd, zo gedaan. Formulieren ingevuld voor het visumbureau, route aangepast, hotels in de Baltische Staten geannuleerd hotels in Wit Rusland geboekt en klaar is Kees.
Beste lezers, laat je nooit wijsmaken dat je zo maar even een visum voor Wit Rusland kunt aanvragen. We zijn nu twee maanden aan het zwoegen om de documenten die we nodig hebben bij elkaar te krijgen. Het einde is gelukkig in zicht. Theo moet nog 1 attest krijgen en dan kunnen de dossiers naar het visumbureau. Dan is het hopen, bidden en smeken dat alles in orde komt voor 01/08/2015.
Welke problemen kun je verwachten als je met eigen vervoer door Wit Rusland wilt rijden?
- Je hebt een uitnodigingsbrief nodig, het visumbureau kan hier voor niet zorgen(voor Rusland wel)de uitnodigingsbrief moet worden geleverd door een reisbureau dat gevestigd is in Wit Rusland. Niet simpel, na veel gezoek op het internet kom ik op een site terecht Rubel Trade. Irina is de contactpersoon. Rubel Trade kan voor een uitnodigingsbrief zorgen mits een storting van € 92 per persoon. Er moet een visumaanvraag ingevuld worden die Irina ons bezorgd. Deze moet zeer zorgvuldig ingevuld worden. (drie keer terug gekregen wegens niet goed ingevuld) Op basis van deze aanvraag wordt een uitnodigingsbrief geleverd.
- Je hebt een attest nodig van de ziekteverzekering waarin expliciet vermeld wordt dat het in Wit Rusland geldig is. Opgesteld in het Engels of Russisch)
- Je hebt een attest nodig van een bijstandverzekering geldig in Wit Rusland met de vermelding van de verzekerde bedragen. Voor alle verzekeraars die een bijstandverzekering afleveren is het attest geldig op het grondgebied van Rusland incl. Wit Rusland. Attest wordt afgekeurd omdat Wit Rusland niet op het attest vermeldt wordt. Na wat gepalaver met de bijstandverzekering wordt er een apart attest opgemaakt
- Aangezien de Europese verzekeringsbewijzen (groene kaart) niet geldig zijn in Wit Rusland en Rusland moet er een uitbreiding van de verzekering aangevraagd worden. Geen enkele maatschappij wil hier op ingaan. Dus zal er aan de grens een verzekering moeten worden afgesloten.
Deze week worden de dossiers over gemaakt aan het visumbureau. Hopelijk kan ik binnen veertien dagen melden dat we in het bezit zijn van onze visums.
De laatse nacht van deze reis slaap ik in een mooi pension. Er is geen mogelijkheid voor avondeten maar er is een restaurantje op loopafstand van het pension.
Welgemutst ga ik rond 18 uur naar het restaurant, het ligt aan een grote vijver waar prachtige forellen in rond zwemmen. Het water loopt me in de mond als ik er aan denk dat er straks zo één op mijn bord ligt.
Als ik de menu kaart vraag stelt er zich een probleem. Het is niet te geloven maar vandaag is het pastadag. Er wordt niets van de kaart geserveerd. Je kunt kiezen uit drie verschillende soorten pasta en de ingredienten die je er in wil hebben kun je zelf samenstellen uit een soort buffet dat er staat. De kok maakt dan de pasta klaar in een grote wok. Ik leg uit dat ik drie weken in Italie heb rond gereden en dat ik geen pasta meer kan zien , graag zou ik een heerlijke forel geserveerd zien. Niets aan te doen pastadag is pastadag en daarmee basta.
Na een zeer goede nachtrust en een uitstekend ontbijt starten we om 8u30 voor een rit van 875 km. Het is lang geleden dat dergelijke afstand nog gereden heb. Ben dan ook benieuwd of ik het ga volhouden.
Rond de middag krijg ik een dipje maar dit wordt opgelost met een goede braadwordt. We hebben een aangename temperatuur van 22 graden. Drie file's trotseren we bij de onvermijdelijke wegenwerken in Duitsland, hoe dichter we bij Belgie komen hoe hoger de temperatuur wordt. Nabij Venlo zitten we aan 28 graden. In Nederland nog een ferme file, maar dan eindelijk de afslag Roosendaal.
Stipt om 19 uur zijn we terug thuis.
Italie was een mooie reis, het is de tweede keer dat ik in dit land geweest ben. De foto's geven maar een beperkt beeld, zijn moment opnamen. Er is zo veel meer te zien geweest op deze meer dan 5.000 km lange reis. Je kunt met foto's proberen een beetje de sfeer mee te geven. Je mist echter de geur, het gevoel van het rondrijden in echt prachtige streken en zo veel meer. Wil je het echte Italie beleven moet je er in rond trekken, het is zelfs met de beste foto's niet weer te geven wat er te beleven is in dit land.
Ook deze reis heb ik weer met veel plezier aan de blog gewerkt. Ik had even overwogen om er mee te stoppen, er kruipt een pak werk in, het is dikwijls sukkelen met een slechte internetverbindingen en het mag ook neit te veel ergernis worden. Maar ik heb nu weer ondervonden dat ik het nog altijd graag doe, dus de volgende reis die op de agenda staat zullen de artikels en foto's weer verschijnen. (iets meer commentaren zijn altijd welkom)
Het motorpak is gewassen, de Tri staat terug te blinken en de plannen voor de volgende reis moeten dringend aangepakt worden.
Op 01/08/2015 willen we (Theo & Kees) indien we de documenten in orde krijgen naar Rusland. Het programma ziet er ongeveer alsvolgt uit; Essen, Moskou, St. Petersburg, Helsinki, Stockholm, Oslo, ferry Olslo-Kiel, Essen.
10/06/2015 Een goed ontbijt en mooi weer, de dag kan weer niet beter beginnen. Een paar Noren, die gisteravond zijn aangekomen rijden hier een week rond met gehuurde motors. Ik verschrik van de prijs, ze betalen € 100 per dag per motor. Ze hadden geen tijd om met de motor van Noorwegen naar hier te komen. Dat noem ik dus een dure vakantie.
We rijden over een mooie route naar de Stelvio die al redelijk snel in beeld komt. De Stelvio is een fantastische pas voor motorrijders. De verhalen die ik er al over gehoord heb zijn zeker niet overdreven. Zeer de moeite waard. Alle informatie over de Stelvio is weer heel gemakkelijk te vinden op het web. Op de top aangekomen kom ik aan de praat met een Belg als we samen bij het monument van Coppi staan. Het is de eerste keer dat hij solo op reis is voor veertien dagen. Hij heeft nog maar drie dagen gedaan en het bevalt hem goed. Nu ik moet zeggen dat het mij ook nog steeds bevalt, geen sprake van verveling of heimwee. De dagen vliegen voorbij, zeker met het prachtige weer dat ik tot nu heb gehad.
Na de fantastische afdaling van de Stelvio zijn we al redelijk snel in Oostenrijk. Getankt, een paar heerlijke keizerbroodjes en een vignet gekocht, we kunnen er weer tegen. Het is een heerlijke 25 graden als we Oostenrijk binnen rijden. Het eerste dorpje dat we tegenkomen is Nauders. Vele jaren geleden ben ik hier op verlof geweest maar ik kan me van het dorpje toch niet veel meer herinneren.
Het mag gezegd worden vind ik, Oostenrijk is toch ook een prachtig land. Je moet natuurlijk wel van bergen houden, maar welke motorrijder wil er niet over en perfect wegdek rijden en heerlijke bergpassen nemen. Wat een verschil met Italië als het over de wegen gaat. Gewoonweg perfect hier. Geen putje, geen kiezelsteentje niets van dit alles hier. Als je pech hebt ligt er een dennenappel op de weg, en die ligt dan nog aan de kant. Als je heel veel pech hebt liggen er wel eens twee van die dingen. Maar als je echt pech hebt wordt je aangehouden door de politie. Een charmante jongedame heeft twee problemen met mijn rijgedrag. Ten eerste te hard gereden en ten tweede een inhaalverbod genegeerd. De snelheid die ik had was 73 km per uur waar ik 60 per uur mag rijden. Zal wel zijn, weinig tegen in te brengen. De discussie gaat echter over het inhaalverbod. Ik rij achter een mobilhome die ruim plaats maakt voor mij. Ik passeer hem zonder op de weghelft van het tegemoet komend verkeer te komen. Ik weiger dan ook de minnelijke schikking voor het inhaalverbod. Dit kan niet, mag niet en gaat niet en nog veel meer tralala. Oké, zeg ik maak maar pv op dan laat ik het voor de rechtbank komen. Waarschijnlijk was dit te veel werk en kom ik er van af met een minnelijke schikking van € 25 contant te betalen.
Terwijl ik mijn papieren terug weg steek wordt er nog iemand aangehouden wegens overdreven snelheid. Blijkbaar kent hij de politie goed want er worden een paar grapjes gemaakt en hij mag doorrijden. Wat hebben we geleerd, dat de politie in elk land toeristen pesten en dat een boer in elk land altijd moet werken.
Garmien weet me te vertellen dat we morgen nog een ritje hebben van exact 878 km. Voor de Tri zal dit geen probleem zijn, en de Kees zal dat ook nog wel aankunnen zeker.
Dus, bij leven en welzijn zal morgen het laatste verslag van deze reis op de blog komen.
Zeer goed geslapen en wat ook belangrijk is een fantastisch ontbijt gekregen. Van de donder en bliksem die werden voorspeld is geen spoor te zien. Het is bewolkt, we starten met een aangename temperatuur van 22 graden.
Een prachtige dag is het geworden. We zijn door talrijke mooie bergdorpjes gereden die letterlijk in een fantastisch decor liggen van besneeuwde bergtoppen. In de voormiddag krijgen we af en toe een mals buitje(af en toe heel mals) maar dat kan de pret niet drukken. De temperaturen varieren naargelang op welke hoogte we rijden. Het minium 10 graden. Maximum 22 graden.
Wat is die Tri toch een dijk van een machine. Ze ziet er misschien wel log uit maar wat kun je er bochten mee pakken. We rijden 250 km door de bergen en het is ongelooflijk genieten. We rijden toeristisch maar af en toe wordt er ook flink aan het gas gedraaid het is een lust om met deze machine door de bergen te rijden. Geen enkele foto of filmpje kan weergeven wat een gevoel het geeft om hier rond te rijden. Vandaag heb ik werkelijk de essentie en de beheersing van het motor rijden kunnen ondergaan. HEERLIJK.
Na de middag komen we in het Parco Nazionale dello Stelvio. Hier kan de pret helemaal niet meer op. De ene bergpas na de andere. Technisch gezien is de moeilijkste pas vandaag de Passo Gavia 2.621 m Langs één kant is hij goed te doen. Ik heb de beklimming langs de minder goede kant gedaan. Zeer smalle weg met verschrikkelijk scherpe haarspelbochten. Je hebt in deze bochten werkelijk de hele breedte van de baan nodig om er door te komen. De pas is dan ook verboden voor bussen, vrachtwagens, mobilhomes en voertuigen met een aanhangwagen. Op de kaart staat de weg aangegeven met rode puntjes. Je rijdt langs ijzingwekkende diepten zonder wegbescherming. Op veel plaatsen zijn er verbredingen gemaakt waar de voertuigen kunnen passeren. Dit is zeker nodig omdat de weg op veel plaatsen te smal is om elkaar te kruisen.
De Tri heeft er geen problemen mee. De Kees heeft af en toe klamme handjes als hij in de diepte kijkt. Een ware belevenis.
Na deze pas nog een paar tunnels en we komen om 15u30 in het hotel Delle Alpi aan gelegen in Sondalo. Wat ik niet goed begrijp is dat Wikipedia zegt dat deze pas in de Italiaanse Alpen ligt en dat ik onderweg een bord tegen kom waar op staat Dolomiti di Brenda. Als er onder de lezers een Italië specialist is kan die mij dat misschien uitleggen. Ik zie er naar uit.
Morgen een ritje van 195 km. Weer heel de dag door de bergen. Ik hoop dat weer is zoals vandaag want de STELVIO staat op het programma. Onze rit eindigt in Klosterle am Alberg we zitten dan in Oostenrijk.
Om acht uur vertrokken met een temperatuur van 28 graden. Het mooie Toscane valt een beetje tegen. De typische heuvels met cipressen is maar in een klein deel van Toscane te zien. Zodra we Firenze met zijn hectisch verkeer verlaten hebben rijden we pardoes de bergen in. Niks heuveltjes van Toscane maar bergen die tot een hoogte van 1.500 m gaan. Zeer dun bewoont maar perfecte wegen. De doorkomst van de Giro zal hier wel mee te maken hebben.
Vanaf 800 m hoogte wordt de airco aangezet. We hebben een heerlijke temperatuur van 22 graden. De eerste koffie stop is er dan ook redelijk snel. Het is aangenaam vertoeven op en groot terras in een klein bergdorpje. De prijzen zijn er eerlijk en de koffie heerlijk.
We rijden tot Modena door de bergen, het is een plezier om met de Tri de vloeiende bochten maar evenzo de haarspeldbochten te nemen. Na Modena gaan we voor 50 km op de peage. We passeren op een dertigtal kilometer voorbij het Garda meer maar ik heb geen zin om een omweg te maken om daar te gaan zien. Ik heb in het verleden de toer, trouwens een hele mooie toer al gedaan. Het kan er zeer druk zijn en ik ben dan ook bang dat ik daar in een file terecht ga komen. Niet direct een mooi vooruitzicht bij een temperatuur van 31 graden.
We nemen de kortste weg naar Brescia en rijden nog door verschillende mooie dorpjes. Om stipt 15 uur komen we in de mooie B&B aan. De ontvangst is hartelijk en de bagage wordt door de uitbater naar boven gebracht. Ik krijg een platte grond van het stadje en enkele goede tips om het stadje te gaan verkennen.
Uitpakken, douchen en weer op verkenning in het zoveelste stadje van deze reis. Brescia, gelegen in Lombardije, tussen het Garda meer en het Iseo meer vind ik een aanrader, prachtige piazza’s, heel open en weinig verkeer. Niets van het hectische van Firenze en naar mijn gevoel niet minder mooi. Oké, er zijn hier wat minder kunstwerken en standbeelden maar je struikelt hier niet over de toeristen. Je hebt amper last van verkeer en de prijzen zijn normaal. Prachtige winkelstraten verbinden de piazza’s. Het leuke is dat er op elk plein wel een piano staat waar vrij op gespeeld mag worden. Er klinkt dan ook werkelijk goede muziek in de straatje en op de pleinen. Er heerst hier een fantastische sfeer die je naar mijn gevoel in Firenze niet kunt vinden.
Morgen een tamelijke zware bergrit van 215 km naar Sondalo. Dit stadje ligt op een hoogte van 800 meter, we zitten dan in het hartje van de Italiaanse Alpen.
Ik citeer het weerbericht nog even letterlijk; Lombardy, Orange Warning for Thunderstorms until dinsdag,jun 9
Een bezoek aan Firenze en of ik het geweten heb. Om half tien begin ik er aan. Het is 23 graden. Ik heb me voorgenomen om alle hoogtepunten van het centrum te bezoeken. Een wandeling van een kleine 10 km. Ik zal proberen om de foto’s in volgorde op de blog te zetten van de bezienswaardigheden die ik heb bezocht.
Vol goede moed vertrekken we naar Piazza della Liberta. Hier is een poort die de moeite waard is om te fotograferen. Van hieruit vervolgen we de wandeling naar Piazza S.S Annunziata een mooi plein met een prachtig gebouw en standbeelden. Vervolgens is Piazza Duomo aan de beurd, volgens mij het mooiste plein dat ik vandaag tegenkom. Prachtige gebouwen met en een geweldig mooie toren. Ondertussen is de temperatuur op aan het lopen en is het al een graadje of 30 in de schaduw. De wandeling begint al een beetje een kruisweg te worden. Met al wat minder goede moet wordt de Piazza del Signoria gezocht. Het zoeken is geen enkel probleem dankzij de fantastische gps op mijn gsm die me werkelijk zonder moeite naar elke bezienswaardigheid brengt. Na het bezoek aan Piazza del Signoria is de beroemde maar werkelijk overroepen Ponte Vecchio aan de beurd. Vroeger werd deze brug bewoond door slagers en leerlooiers. Omdat deze de rivier Arno te zwaar bevuilden zijn die hier min of meer buiten gevlogen. In de plaats van deze ambachtslieden hebben de juweliers de brug in beslag genomen. Aan beide zijden van de brug staat de juwelierszaken tegen elkaar. Alles van sieraden tot horloges is er te koop. Niet voor de Kees zijn budget.
Het is 33 graden als ik de steile beklimming aanvang naar Piazzi de ‘Pitti. De wandeling is nu meer en marteling. Mijn voeten branden in mijn schoenen. De pas genezen bleinen die ik een paar dagen geleden heb opgelopen zijn in volle glorie terug aan het komen. Het wandelen is meer strompelen geworden. Maar aangezien opgeven niet mijn sterkste punt is strompel ik naar boven. Ik heb geluk, vandaag is het kasteel of hoe je het gebouw ook wilt noemen gratis te bezichtigen, evenals de bijbehorende grote, wat zeg ik, zeg maar zeer grote tuin. De tuin is zo groot dat het zelfs een naam heeft gekregen Giardino di Boboli.
Het gebouw heeft drie verdiepingen met ontelbare kamers die barstens vol met kunstwerken staan. Het eerste wat me opvalt, is dat al de mannelijke beelden verminkt zijn. Waarschijnlijk doordat de maatschappij steeds preutser is geworden zijn in opdracht van god weet wie de penissen van letterlijk alle beelden verwijderd. Het is echt pure verminking van deze kunstwerken. In diverse kamers zijn er prachtige schilderwerken op de plafonds aangebracht. De aankleding van de kamers is zo overweldigend dat het voor mij bijna kitscherig wordt. Na dit cultureel hoogstandje is het tijd voor de luch. Er moeten wat krachten opgedaan worden om de zware beklimming in de tuin te beginnen. Eenmaal op het hoogste punt aangekomen is er een mooi zicht over Firenze.
Puffend, blazend en stomend begin ik aan de afdaling om terug via de Ponte Vecchio naar het Piazza S.M Novellate gaan. Daar aangekomen wordt ik door en paar jongeren aangesproken, ze werken voor een vereniging die de strijd aan gaat tegen het druggebruik bij jongeren. Ik heb de fut niet om te discussiëren en doneer € 10. Ik krijg zelfs een officieel reçu.
Het bloed loopt ondertussen uit mijn schoenen, diverse spataders staan op springen, mijn tong is een lap leer ondanks de liters water en ijsjes die al soldaat zijn gemaakt. Mijn broek hangt bijna op mijn enkels van de kilo’s die er af vliegen en mijn knieën doen zeer tot in mijn nek als ik vallend, kruipend en huilend naar de laatste bezienswaardigheid sukkel, het Fortezza da Basso. Gelukkig kan het niet bezocht worden want zo te zien zouden er weer vel trappen moeten worden genomen. Met mijn laatste krachten begin ik aan de 2,5 km naar mijn kamer.
Na een frisse douche en een goede maaltijd ziet het er allemaal weer veel beter uit. Toch heb ik het voor vandaag wel gezien. Verslag schrijven, mailtjes beantwoorden boekje lezen en slapen.
Morgen een rit door het mooie Toscane van 330 km. We overnachten in Brescia en zijn dan zowat aan de voet van de Italiaanse Alpen.
PS
Er is toch weer een foutje geslopen bij het plaatsen van de foto's. Het ligt aan de warmte of aan de leeftijd of aan de vermoeidheid of aan de concentratie of aan van al die dingen een beetje.
06/06/2015 Inderdaad met een frisse kop opgestaan. Op tijd gaan slapen en niet te veel gedronken het schilt toch wel. Het ontbijt overgeslagen, om half acht staan we startensklaar en het ontbijt wordt pas geserveerd om kwart over acht. Ik wil weg om voor de grootste hitte aan te komen in Firenze. Terwijl ik het slot van de Tri haal komt de uitbaatster vragen of ik geen ontbijt moet hebben. Ze wil het direct klaar maken. Ik bedank er voor, om kwart voor acht vertrekken we met een temperatuur van 23 graden.
Met wat moeite en stuurmanskunst door de smalle steile straatjes van Perugia gereden en op weg naar het Lago Trasimeno, en prachtig meer waar ik in het verleden al ben geweest. Mooie herinneringen komen in mij op. Als we hier aan komen neem ik het ontbijt uit mijn noodvoorraad.
Het volgende meer wat we tegen komen is het Lago di Montedoglio. Tussen deze twee meren rijden we een saai stuk van ongeveer 50 km. Het is de eerste keer, dat het werkelijk saai is. Veel industrie en een kaars rechte baan. De colletjes tot 1.500 m hoogte die we na het saaie gedeelte krijgen maken alles weer goed. Ondertussen zijn we Toscane binnen gereden. Het is er aan te zien, volgens mij toch wel de mooiste provincie van Italië. Mooie glooiende heuvels, talrijke cipressen, druiven en olijfbomen. Toscane heeft een speciale sfeer die ik niet kan beschrijven, het is er heerlijk rijden en je verveeld je geen seconde.
De middagpauze nemen we op een col waarvan ik de naam niet kan terug vinden. Het is een geliefkoosde stopplaats bij de motorrijders, er staan er een stuk of twintig op de parking. Een heerlijk stuk belegd vers brood en een gekoelde fles water is hier voor een paar euro te krijgen. We maken er een redelijke lange stop van om toch een beetje te bekomen van de hitte. Het is ondertussen 32 graden. Het is wel zweten maar het is zeker geen drukkende laffe warmte zoals bij ons.
Na de stop rijden we door en mooi landschap rechtstreeks naar Firenze. Het verkeer in de stad valt reuze mee. Ik denk dat er veel binnen blijven voor de hitte want we zitten nu aan 37 graden in de schaduw. Om 15 uur ben ik op de kamer en geniet van en overheerlijke douche. Bij deze temperaturen moet er nogal dikwijls van kledij worden gewisseld. Na de douche begin ik dan ook aan de was. Als ik de kleur van het water bekijk is volgens mij de was zeer geslaagd.
Vanavond dineren in Firenze. Morgen staat een bezoek aan de hoogtepunten van Firenze op het programma.
05/06/2015 Laatste avond in Perugia, ik heb het beschaafd bij 1 litertje gehouden, op tijd naar de kamer, inpakken en morgen vertrekken. Het is me hier al bij al 100% mee gevallen.
Eindelijk weer een goed ontbijt gekregen, en geweldig geslapen. Misschien heeft de drank daar ook wel voor iets tussen gezeten.
Eerst toch even een rechtzetting over het stadje Perugia. Ik heb er gisteren toch wel te negatief over geschreven. De vermoeidheid en warmte zullen hier wel voor iets tussen zitten. Gisterenavond een andere kant van het stadje ingetrokken, en inderdaad het is stijgen en dalen en trappen lopen maar dit heeft ook en bijzondere charme en mooie vergezichten. En, het was feest in het oude stadsgedeelte. Fantastische orkestjes en straatartiesten zorgden voor een ongelooflijke sfeer. De terrasjes waren goed bezet en het eten heerlijk. Het was dan ook na middernacht wanneer ik goedgemutst aan de beklimming van de zestig treden naar mijn kamer ben begonnen. Het kon me niets meer schelen al waren het honderd treden geweest. De Kees was in hogere sferen.
Vandaag is het weer bloedheet, om een uur of elf ga ik toch de stad verkennen. Er zijn veel schaduwrijke straatjes en er is een gezellige sfeer. Mijn canderel en tandpasta is op. Na een in een paar winkeltjes te vergeefs gevraagd te hebben naar wat ik nodig heb kreeg is van een winkelier de raad om het in een apotheek te gaan vragen. En inderdaad daar kunnen ze me helpen. Volgens mij niet goedkoop. Voor doosje Aspartaam (400 stuks)en een tube tandpasta betaal ik € 10. Theo vraagt in de commentaren of de Italianen wel gelukkig zijn. Volgens mij valt dit best mee, ze klagen net zo als bij ons ook over de prijzen. Volgens mij af en toe met reden. Benzine € 1,80 tot € 1,95. Volgens de uitbaatster zijn de wasserijen hier verschrikkelijk duur. Ik kan er van mee spreken heb voor die paar onnozele kleren die ik heb laten wassen € 37 betaald. De gewone levensmiddelen zijn ongeveer hetzelfde van prijs als bij ons. Op restaurant gaan is hier een pak goedkoper dan bij ons. Een volledige (goede)maaltijd incl. drank heb je voor en gemiddelde prijs van € 25.
Vanop het centrale plein van Perugia (waar ook de meeste bedrijvigheid is) heb je mooie zichten over de stad. Toevallig kom ik te weten dat er ondergronds ook nog wat te zien is. Als ik met de roltrap naar beneden ga kom ik in een heerlijke koel ondergronds stadsgedeelte. Het geeft en mooi beeld van er vroeger fantastisch werd gebouwd. Werkelijk prachtige hoge gewelven in ongelooflijk moeilijk metselwerk opgetrokken. Ik loop werkelijk met open mond het metselwerk te bekijken. Ik probeer het zo volledig mogelijk op foto te krijgen maar ik kan de werkelijkheid nauwelijks benaderen. Probeer toch bij het bekijken van de foto’s op de details te letten. In verschillende zalen zijn er tentoonstellingen. En een mooi schilderij krijgt een plaatsje op de blog.
Om 15 uur geef ik er de brui aan. Ben me er van bewust dat ik zeker niet alles gezien heb wat hier te zien is maar het is weer best vermoeiend aan het worden. Met al mijn gewandel en gesjouw kan ik lunchen (€ 5) en een ijsje (€ 1 per bol) eten zonder dat ik insuline hoef in te spuiten. Na de lange siësta schrijf ik het artikel voor de blog en ga me op het gemakje klaar maken om het stadje weer in te trekken. Mijn tafel voor het diner is al gereserveerd, ben benieuwd wat deze avond gaat brengen. Ik heb me voorgenomen om van de drank af te blijven. Maar je weet natuurlijk maar nooit.
Morgen een ritje van 225 km naar Firenze. We zitten dan in het mooie Toscane.
