We zijn weer vertrokken, deze keer een reis naar Italië met name naar de Stelvio. Mijn Limburgse motormaat Theo moet werken, mijn Essense motormaat Armin heeft verlof dus rij ik ook deze reis niet solo. Trouwens het was een voorstel van Armin om naar de Stelvio te rijden. En als de Kees zo’n voorstel krijgt dan is er natuurlijk geen houden aan.

Over de rit van vandaag valt weinig te vertellen, eigenlijk kan ik het met twee woorden vertellen. Regen en zoeken. Door grootscheepse wegenwerken is de A1 op een gegeven moment gewoonweg afgesloten, daar konden we nog redelijk een omleiding volgen. Bij de volgende omleiding was het één grote miserie, om terug op de route te komen hebben we zeker 50 km om moeten rijden met het nodige gesukkel.

De motregen gaat af en toe over in echte regen, regelmatig de nodige wind er bovenop dus echt plezierig was het niet zeker niet met een temperatuur van 13 graden. De laatste 70 km klaart het op, geen regen meer en 18 graden. Van de opwarming van de aarde hebben we vandaag niet veel gemerkt. Rond17 uur komen we aan in Haguenau.

Morgen rijden we autostrade tot de Zwitserse grens, vanaf de grens rijden we door Zwitserland over binnenwegen naar Chur waar we twee dagen verblijven. Een rit van 365 km.

Vannacht heeft het flink geonweerd en is de regen met bakken uit de hemel gevallen. Wegens een storing in het elektriciteitssysteem kan ik mijn ramen en verduisteringsschermen niet openen. Het gevolg is dat ik amper heb geslapen van de hitte in mijn kamer waar geen airco was.
Na een zeer goed ontbijt vertrekken we vandaag voor de eerste dag met redelijk wat bewolking boven de bergen. We nemen goed onze tijd om in te pakken aangezien we maar een kleine 200 km van Wenen zitten. We kunnen pas rond 19u onze motors op de trein zetten dus hebben we tijd genoeg vandaag.

De bewolking verdwijnt en we rijden door mooie landschappen, goede wegen en swingende bochten. Onze soeppauze nemen we in een klein restaurantje waar een blonde dame in lederhosen de plak zwaait. Onderweg komen we borden tegen waar de motorrijders op een ludieke manier worden gewaarschuwd voor overdreven snelheid. We rijden over kleine weggetjes en door mooie dorpjes naar Wenen, var weg van de autostrade.

Voordat we naar het station rijden stoppen we in Wenen nog voor een koffie en een fris pintje. Door diverse omleidingen en het regelmatig wegvallen van het gps-signaal zoeken we ons eigen te pletter naar het station waar we de motors op de trein moeten zetten. Niet echt prettig met een temperatuur van een graadje of 30.
Rond 19u kunnen we de motors op de wagon rijden. Dit is het vervelendste karwei van de reis. De wagons zijn zo laag dat je bijna met je kin op het stuur van de motor moet zitten om erdoor te rijden. Het is dan ook verplicht om je helm op te houden als je de wagon in rijdt. We hoeven ons geen zorgen te maken over het vast sjorren van de motors dit wordt door het personeel van de spoorwegmaatschappij gedaan. Als je de folder bekijkt waarin ze de slaaptrein aanprijzen zou je denken dat je in de hemel terecht komt. Zoals al dit soort folders is dat weer ferm overdreven jen komt eerder in de hel terecht. Je zit werkelijk in een paar vierkante meter opgesloten met een airco die absoluut niet werkt waardoor je je te pletter zweet. De wasgelegenheid is minimaal, op deze trein kwamen er enkele druppels water uit het kraantje en dat was het. Ik me min of meer gewassen met een paar flesjes plat water die ik nog had. Reizen met de trein, altijd fijn. Na een uurtje of veertien in de trein is het eigenlijk; Reizen met de trein helemaal niet fijn.

Toch een paar uurtjes kunnen slapen, in de vroege ochtend rijden we langs de Moezel waar ik uit verveling nog wat foto’s heb proberen te nemen. De laatste rit van Wenen naar huis is perfect verlopen. Dieter, de zoon van Theo staat zijn vader vol ongeduld op te wachten hij wil immers zijn waterpijp vullen met de heerlijke tabak die zijn vader in Sofia heeft gekocht. Wat een teleurstelling blijkt dit te zijn. We hebben geen tabak gekocht maar een kilo blokjes om de waterpijp aan te steken. Deze blokjes dien om de tabak te laten ontbranden, eigenlijk zijn we dus ferm in de zak gezet in Sofia.

De reis zit erop, we hebben uitzonderlijk goed weer gehad en het was een leuke ervaring om door elf verschillende landen te rijden. Landen die volgens mij in de toekomst de groeilanden zullen worden. Wat me het meest bij zal blijven van deze reis is dat er zelfs in de armste landen geen sprake is van verzuring en ontevredenheid. We zijn door moslimlanden gereden waar geen hoofddoeken, lange zwarte kleren en mannen met lange jurken te zien waren. In deze landen is de Islam een gewoon geloof zonder al die fanatieke toestanden die we hier in België zien. Onze politiekers moeten volgens mij hier dringend stoppen met allerlei toegevingen te doen aan een minderheid van moslims die in normale moslimlanden niet aanvaard zouden worden.

Heerlijk geslapen, geen ochtendwandeling, ontbijt op het dakterras van het hotel en na het ontbijt lekker luieren is heerlijke ligzetels met een cappuccino en sigaren. Als dat geen vakantie is. 250 km door Slovenië en Oostenrijk wie maalt er om we zullen wel zien wanneer we aankomen. We nemen koffie en fruitsap zoveel we willen en blijven tot 9u30 op het terras genieten. Stilletjes aan is het dan toch tijd om op te gaan vertrekken. Eer we ingepakt hebben en betaald is het over tien uur. We rijden met stralend weer door het mooie Slovenië, fantastische stuurwegen waar elke motorrijder va kan genieten. We zitten zo goed in ons ritme van bochten pakken dat er van foto’s maken niet veel in huis komt. Jammer voor de blog, maar het zwaarte punt ligt vandaag bij het pure motorrijden.

Zonder problemen rijden we de grens over en komen in het altijd mooie Oostenrijk. In het eerste dorpje dat we tegen komen nemen we onze eerste koffie stop. Heel toevallig vlak bij een sigarenwinkel waar Theo zijn voorraad terug aanvult met lange lekkere dikke sigaren. Na de koffiestop is het weer bochten nemen, we hoeven niet op onze snelheid te letten want op de doorgaande wegen is een snelheid toegelaten van 100 km per uur. Dit halen we nooit op deze wegen waar de ene bocht na de andere komt. In de mooie dorpjes respecteren we de snelheid van vijftig km per uur, zeker nadat ik een bericht van het thuisfront heb gekregen dat ik op mijn laatste reis weer een proces heb gekregen in Frankrijk van € 50 wegens 5 km per te hard te hebben gereden.

Rond de middag is het tijd voor onze soeppauze, in een klein restaurantje hebben ze heerlijke zwiebelsuppe en fantastische koffie. Het belangrijkste was echter dat we tijdens de koffie Theo zijn nieuwe voorraad sigaren konden aanspreken zonder dat we als misdaders werden behandeld. Geen kwade gezichten, geen lullige opmerkingen wanneer er wolken sigarenrook boven onze tafel verschijnen. We vragen zelf of ze liever hebben dat we naar buiten gaan, het antwoordt was heel simpel; als we er last van krijgen zetten we een raam open. Zo simpel kan het zijn, we hebben dan ook een extra kom koffie genomen want de sigaren zijn wel heel lang en dik.
De mooie vergezichten volgen elkaar op in Oostenrijk, ook hier komt het er niet van om de nodige foto’s te nemen. Trouwens ik neem aan dat iedereen Oostenrijk wel een beetje zal kennen. We profiteren maximaal van deze gelegenheid om eens flink wat plezier te maken op onze motors.

De laatste zestig km worden saai, druk verkeer, stoplichten, stapvoets rijden bij een temperatuur van 35 graden hier is het plezier ver te zoeken. Als we rond 16u30 aankomen in het hotel zijn we ook deze keer weer tot op onze onderbroek nat van het zweet.
Na een goede maaltijd moeten we om 21u30 van het terras vluchten wegens hevig onweer en heel veel regen. De afkoeling is welkom, maar ook voor morgen worden er felle onweersbuien voorspeld.

Morgen de laatste 190 km naar Wenen waar we de auto-nachttrein nemen naar Düsseldorf. Voor Theo is het dan nog 150 km naar huis voor de Kees 250 km. Geen verslag morgen wegens geen wifi op de trein. Zaterdag of zondag het verslag van de allerlaatste kilometers.

Redelijk geslapen, Theo iets minder wakker geworden van de douche op de kamer naast hem. Ik weet zeker dat dat vroeg was want ik sliep daar en stond om 05u30 onder de douche. Gisterenavond is het niet gelukt om sigaren te kopen. Je zou dan denken we geven het op, in dit land zijn geen sigaren te vinden. Wie Theo echter een beetje kent zal weten dat hij redelijk koppig kan zijn en bij bepaalde zaken zich moeilijk wil neerleggen. Hij heeft dan ook heel het internet afgezocht om adressen te vinden waar ze sigaren verkopen. En jawel, hij heeft twee adressen gevonden in Zagreb, ik kan het moeilijk geloven maar als we vertrekken laat ik de gps een route berekenen die ons naar één van de adressen brengt.

Het is weer een strakke blauwe lucht en een temperatuur van 28 graden als we vertrekken. De temperatuur zal in de loop van de dag oplopen tot 35 graden. Weer kleren wassen vanavond, ik heb voldoende ondergoed bij om één keer in de week te wassen, met deze temperaturen ben je echter verplicht om elke dag te wassen. Indien je de ongewassen kleren in een snikhete koffer van je motor steekt is de stank na een dag niet meer te verdragen. Een gouden raad als je met een motor een week of drie op pad gaat, neem zo weinig mogelijk keren mee, je moet elke dag in en uitpakken en als het wat te warm wordt ben je toch verplicht om elke dag je kleren te wassen.
Na een twintigtal km steken we vlot de grens over en rijden op een bijna lege autostrade Kroatië binnen, we beginnen stilletjes aan naar het westen te komen dus tol betalen, duurdere benzine, dure koffie en slechte soep waterachtige soep.

Na 160 km rijden we Zagreb binnen, natuurlijk ligt de winkel die we moeten hebben midden in het centrum van Zagreb dat de hoofdstad van Kroatië is en een vrij grote stad. Als we op het adres aankomen blijkt er niets meer over te zijn van een winkel het is een leeg onderkomen pand zoals je op de foto kunt zien. Theo weet van geen opgeven, we wandelen een winkelstraat in en vinden een kiosk waar ze een paar doosjes sigaartjes met filter hebben niet direct onze eerste keus maar we hebben dan toch iets. Ook dit gaat niet door, er worden geen euro’s aanvaard en ook met een creditcard kunnen we niet betalen. Nog geeft Theo het niet op, we rijden vijf km verder de stad in naar zijn volgende adres dat hij van het internet heeft gehaald. Het is vijfendertig graden, we rijden zwetend van stop licht naar stop licht, Zagreb is trouwens een mooie open stad met verschillende prachtige gebouwen en parken. Als we op het adres aankomen blijkt er geen sigarenwinkel meer te zijn maar worden er schoenen verkocht. Door het drukke verkeer kan ik echter geen foto maken.

Door alle ergernis vergeten we om een soepje te nemen in Zagreb, we maken dat we zo snel mogelijk terug op de autostrade zitten en nemen bij het eerstvolgende restaurant aan de snelweg de slechtste soep die we ooit gegeten hebben. Twee koffies zes euro a.u.b. Nog zeventig km naar Maribor, ook de grens naar Slovenië gaat zeer vlot maar door zeer grote wegenwerken die hier aan de gang zijn sukkelen we in een file. Als we Maribor binnen rijden is het leed nog niet geleden ook hier wegenwerken en omleidingen om 16u30 zijn we eindelijk in het City Centrum hotel.

Theo heeft weer een adres gevonden waar we te voet naar toe kunnen, het is een megagroot winkelcentrum waar we met veel geluk een paar doosjes kleine niet al te beste sigaartjes hebben kunnen kopen. Eten, koffietje drinken sigaartje roken en een pintje drinken, zo is deze avond ook weer voorbijgevlogen. Als ik morgen op tijd wakker ben wil ik hier nog een wandeling maken. Het hotel staat aan de rivier Drava in een mooie omgeving.

Morgen rijden we naar Oostenrijk een rit van 250 km naar Sankt Lorenzen. We vertikken om een vignet in Oostenrijk te kopen en rijden dan ook niet over de autostrade.

Slecht geslapen, het is bloedheet maar heel de nacht de airco aanlaten is ook niet bepaald de beste oplossing. Na het ontbijt blijven we dan ook niet lang hangen, dit komt ook wel omdat we weer een chronisch gebrek aan sigaren hebben. Bij het vertrek is het weeral 28 graden

Theo heeft nog iets gevonden dat we eerst gaan bezoeken, namelijk het Dervish House een nationaal monument uit de vijftiende eeuw. (Tekija Blagaj)Zeer interessant om dit eens te googelen. Het is prachtig gelegen in de bergen en omringt door watervalletjes.
Na het bezoek gaan we tanken en rijden maar, bochtige wegen met een goed wegdek, het eerste deel zeer druk verkeer van vrachtwagens en bussen. Tot aan de soeppauze is het werkelijk werken op de motor en voeren we de ene passeerbeweging na de andere uit. De soep eten we in het gezelschap van een paar schapen die niet veel meer te klagen hebben ze hangen namelijk boven een spit te rollen wat er voor mij niet direct tamelijk fris uitziet. Geen voedselinspectie in Bosnië en Herzegovina.

Na de soeppauze splits de weg zich, links naar Banja Luca en rechts Sarajevo waar het meeste verkeer naar toe gaat. Vanaf hier kunnen we af en toe een foto nemen van het mooie landschap waar we heel de dag doorrijden. Veel tijd hebben we hier niet voor want de gemiddelde snelheid door de bergen valt toch wel wat tegen.

Een twintigtal km voor Banja Luka staat er een bord dat verwijst naar de bron en watervallen van de Vrbas een rivier die we de hele dag hebben gevolgd. Aangezien we redelijk op tijd zijn rijden we ernaartoe, en gelukkig maar het is was zeer de moeite. Er staat een watermolentje dat nog in bedrijf is. Er wordt graan gemalen waarmee ter plaatse een soort oliebollen worden gebakken. Theo wil er een paar kopen maar we komen absoluut niet te weten wat ze kosten. Hij geeft anderhalve euro aan het oude vrouwtje en krijgt een zak met tien van die grote vettige bollen en een potje met kaas die een zeer scherpe smaak heeft. De bedoeling is dat de kaas op een bol wordt gesmeerd en dan hap hap. Er was er één over. Ik heb er een hilarisch filmpje van maar moet nog met Theo onderhandelen of ik het op fb mag zetten.

Rond halfvijf zijn we in het hotel, en kunne we aan het dagelijkse ritueel beginnen. Bezwete kleren wassen, douchen, sigaren zoeken die er niet zijn zeer goed eten en een lekkere pint drinken en hopen dat we een goede nachtrust gaan hebben.

Morgen rijden we 320 km door Kroatië om te overnachten in Maribor de tweede grootste stad na Ljubjana in Slovenië.

Goed geslapen, aangezien er geen ontbijt geserveerd wordt zitten we al vroeg op de motor. Het is heel de dag klimmen en dalen, zodra we Cetinje uit zijn gaat het dan ook via diverse haarspeldbochten de hoogte in. Echter niet voor lang, na een half uurtje rijden komen we bij wagen werken aan en wordt de weg verspert door een vrachtwagen die dwars over de weg staat. Er is geen doorkomen aan, na wat informatie te hebben genomen komen we te weten dat de weg om 10 u opengesteld wordt. De weg is pal voor een café afgesloten, we nemen dan hier ook het ontbijt.

Om precies 10 u wordt de weg opengesteld en beginnen we terug aan een fantastische rit. Af en toe heel technisch veel haarspeldbochten en fantastische vergezichten. Als we langs het Lovensh natuurpark rijden zijn we beneden ons de baai van Kotor liggen, vanaf hier een heel mooi zicht. Ook hier rookpluimen in de bergen van de branden die er nog steeds zijn. Na 25 haarspeldbochten komen we Kotor aan. Het val door de drukte wat tegen, het is één lange file van auto’ en bussen die zich door het stadje wringt. Weinig of geen parking, zelfs voor een motor is het een probleem om te parkeren. Het is ondertussen 33 graden en we maken dat we hier wegkomen. Een paar km voorbij Kotor vinden we een weggetje langs het meer waar we wat foto’s nemen met Kotor op de achtergrond. We stoppen bij een restaurantje voor de soep maar zijn te vroeg, we moeten nog minstens een half uur geduld hebben en dat hebben we niet.

We rijden nog een half uur over een drukke weg langs het meer voordat we terug de bergen in gaan om naar Bosnië-Herzegovina te rijden. Het verkeer wordt een pak minder, en we kunnen eindelijk een beetje tempo aanhouden. Als we bijna bij de grens zijn stoppen we aan een restaurantje voor onze soep, ook hier serveren ze geen soep, ze serveren zelfs niets meer. We naderen de grens, rijden voorbij de file die staat te wachten en zetten onze motor vlakbij het grenskantoor om daar onze papieren af te geven. Er zijn geen problemen toch duurt het meer dan een uur voordat we de grens over zijn. Een Italiaan met een Yamaha die zo dom is om met een copy van zijn verzekeringsbewijs te rond te rijden heeft iets meer problemen dan wij. Het is 14u als we eindelijk aan de soep zitten, na de soep rijden we dan ook het snot voor onze ogen om op een redelijk uur in Mostar te zijn.

Rond 17 u komen we in Mostar aan. Mostar heeft een heel gezellig oud stadsgedeelte waar niet veel meer te zien is ven de oorlog die zich hier heeft afgespeeld. Na het bezoek aan de oude stad praten we nog even na op het dakterras van ons hotel. Om 21 u is het hier pikkedonker en tijd om in bed te kruipen.

Morgen naar Banja Luka een rit van 240 km door Bosnië-Herzegovina.

Na een zeer matig ontbijt, het brood was werkelijk niet te vreten zijn we goed op tijd vertrokken. We rijden vandaag weer heel de dag door de bergen, nog steeds zien we regelmatig rookpluimen van de bosbranden hoog op de bergtoppen. Als we Niksic uit zijn komen we op een mooie brede slingerende weg we met plezier nog eens kunnen gassen. Gelukkig worden we goed op tijd gewaarschuwd door tegenliggers dat we naar een snelheidscontrole aan het rijden zijn. We passeren de controle met een snelheid van de toegestane 60 km per uur en gedragen ons als twee communicantjes tot we uit het zicht van de politie zijn.

Als we een bord tegenkomen dat naar een toeristische attractie verwijst verlaten we onze route en volgen we de pijlen over een mooie weg door de bergen. De attractie zou een klooster moeten zijn maar blijkt een kerkje te zijn dat enkel te bereiken is door een fikse wandeling bergop vanaf een parking. De Kees heeft het al direct bekeken en past hiervoor, Theo gaat verder om er toch een paar foto’s te nemen. Eigenlijk was het allemaal en beetje verloren moeite. Na het bezoek blijven we in een prachtig landschap rijden.

Theo heeft echter vandaag zijn dipje, zeg maar dip hij is moe en ziet het niet zitten om de ganse dag door de bergen te rijden. Tijdens de lunch beslissen we dan ook om de route te veranderen en een kortere weg naar de kust te nemen. Met veel moeite forceert Theo een lach voor de foto, na een bord afschuwelijke vissoep zijn we weer weg.

We willen vandaag het schiereiland Sveti Stefan bezoeken dat aan de Adriatische zee ligt. Het is er druk, je moet betalen om op het schiereiland te komen en er is geen verkeer toegelaten. De temperatuur aan zee is dertig graden, we gaan dan ook die wandeling naar het schiereiland niet doen. Het stikt hier van de rijke Russen en ander volk dat meer geld heeft dan de gemiddelde mens. We hebben het dan hier ook redelijk snel gezien.

We rijden rechtstreeks naar Cetinje, de vroegere hoofdstad van Montenegro. Als we eraan komen valt het ook hier weer enorm tegen. Ik kom in een middeleeuwse kamer terecht en de ontvangst is alles behalve prettig. Theo moet douchen met koud water maar heeft tenminste een douche en wc op zijn kamer. Ik moet mijn plan trekken met en douche en een wc op de gang, we beginnen Montenegro min of meer te verafschuwen.
Gelukkig maakt de avondmaaltijd en wandeling veel goed. We komen op een gezellig plein, we strijken neer op een terras van een restaurant en hebben voor de eerste keer een ober die fatsoenlijk Engels spreekt, waar we een aangenaam gesprek mee hebben gehad voornamelijk over Montenegro. We komen dan ook tot het besluit dat we deze landen niet te gemakkelijk moeten veroordelen met onze vooroordelen.

Morgen een zware rit van 265 km met vier cols. We rijden naar Bosnie Herzegovina en overnachten in Mostar, een stad die veel geleden heeft met de oorlog.

Een echte rustdag vandaag, aangezien er volgens ons hier geen bal te zien is worden er geen plannen gemaakt. We zien het ook niet zitten om een toer met de motor te gaan rijden dus zitten we hier te zitten. Maar een hele dag zitten kan ik echt niet volhouden, na de middag begin ik aan een wandeling van een kilometer of vijf in de hoop iets tegen te komen dat de moeite waard is om te bezichtigen. Helaas verloren moeite, ik heb met de moed der wanhoop een paar foto’s getrokken die eigenlijk niet de moeite waard zijn om op de blog te zetten. Een kerk, een soort bazaar met heel veel rommel in openlucht en een monument waar ik geen bal van snap. Maar het is wat het is en het kan nu eenmaal niet dat elke dag een topdag is.

Het avondeten is prima, een glaasje wijn en een koffie met een sigaar, ja ja hier mag nog gerookt worden in een restaurant en vroeg naar de kamer. Over het hotel zijn er absoluut geen klachten, een goed bed en s' nachts absolute stilte.

Na het avondeten praten we nog wat met de dame aan de receptie die hier woont. Ze is het absoluut niet met ons eens dat er hier niets te beleven is, ze verdedigt vurig haar stad maar kan ons toch niet overtuigen. We bespreken de rit van morgen met haar en ze beweert dat het een heel mooie rit zal zijn. We komen dan in de buurt van de kust en rijden langs de grens van Albanië door de bergen naar het zuiden van Montenegro.

We overnachten in Cetinje. Het wordt een rit van 190 km.

Na een goede nachtrust en een zeer matig ontbijt zijn we weer vertrokken. We rijden heel de dag door de bergen en de temperatuur is nog altijd boven de dertig graden.
Onze eerste stop is bij een monument, bij het vertrek rijden we rijden we verkeerd zodat we een andere route rijden dan de bedoeling is. Veel verkeer en onnozele snelheidsbeperkingen, 50 km per uur buiten de dorpskom en op prachtige wegen.

We bezoeken één van de vele natuurparken betalen € 3 inkom en rijden langs een kronkelende baan naar boven tot aan een meer. Het staat er vol met bussen en er is eigenlijk weinig te zien. Aangezien het nog te vroeg is voor de lunch maken we dat we hier wegkomen. Onderweg zien we op de toppen van de bergen verschillende bosbranden, af en toe hebben we zelfs last van de rook die in het dal hangt. Er wordt niet geblust althans we zien daar niets van.

De lunch die we onderweg nemen is al even matig dan het ontbijt wat we deze morgen hebben gekregen. De route is mooi we rijden door een landschap dat te vergelijken is met de Ardèche in Frankrijk. Na een koffiestop besluiten we om een omweg te maken naar Podgorica een tamelijk grote stad waar helaas ook niet veel te beleven valt, ik heb er een foto getrokken van een orthodoxe kerk en dat was het.

Rond 16u zijn we in Niksic onze bestemming voor twee dagen. En inderdaad, het stadje heeft zijn naam niet gestolen, onze eerste indruk is dat er hier ook niks te zien is. Het hotel is piekfijn in orde, het eten heerlijk en de rode wijn niet te versmaden.

Morgen een vrije dag, ik moet een grote was doen van stinkende onderbroeken maar heb ontdekt dat er een was-service in het hotel is. Voor de Kees zal het dus een echte vrije dag worden.

De frisheid van gisteren was vanmorgen als sneeuw voor de zon verdwenen. Het ontbijt was niet slecht maar we hebben er toch niet ten volle van kunnen genieten. Het slaapgebrek is weer al voelbaar. We vertrekken op een redelijk uur maar hebben de verdomde pech dat de eerste 95 km van ongekende saaiheid is, rechte baan niets te zien een traag rijdend en stinkend verkeer. Na meer dan een uur hebben we amper veertig km gereden, de hitte is er ook nog steeds en zonder rijwind is er amper verkoeling. Integendeel zelfs de hete lucht die de motor afgeeft wordt bij dit tempo ook slecht afgevoerd zodat je de volle laag krijgt. Na een uurtje stoppen we dan ook om een verfrissing te drinken. (Geen alcohol) Er wordt hier nergens geen woord Engels gesproken en we moeten met handen en voeten uitleggen dat we een flesje plat water willen en een flesje bruiswater. Het komt zelfs zover dat we naar binnen moeten gaan om het aan te wijzen. Het toerisme is hier dan ook, in velden of wegen te bekennen.

Rond de middag nemen we onze soeppauze in een groot restaurant met weinig klanten. Een menukaart is er niet en er zijn maar aan paar gerechten te verkrijgen, geen soep. We hebben zijn de gezonde toer opgegaan door een salade met brood nemen. Ook hier weer geen woord Engels, de ober wist wel én van onze weinige sigaartjes te bekomen.

Voordat we aan de bergen beginnen gaan we tanken zodat we niet ongerust hoeven te zijn over de inhoud van onze tanks. Als we de bergen in gaan is het gedaan met het drukke verkeer, de laatste kleinen honderd kilometer is het dan ook weer dolle pret op de motor. Het asfalt is tamelijk goed alhoewel we hier en daar tamelijke grote stenen op de weg tegenkomen die van de bergen afgerold zijn.
Bij het passeren van de grens zitten we op een hoogte van 1.800 m en is de temperatuur gedaald naar 18 graden. Wat een verademing na dagen van 35 graden en meer. Bij het verlaten van Kosovo wordt voor de eerste keer het verzekeringsbewijs dat we voor Kosovo gekocht hebben gecontroleerd, we kunne zonder problemen de grens over. Montenegro binnen rijden geeft ook geen problemen. Ik heb wel twee stempels meer in mijn paspoort staan, altijd een mooie herinnering.

Om 15u30 komen we in Bijelo Poelje aan waar we deze nacht overnachten. Er is werkelijk geen bal te beleven en ook het hotel waar we verblijven heeft zijn beste tijd gehad. Met moeite vinden we een restaurant waar we min of meer iets kunnen eten. Het uitzicht van op de kamer viel wel mee.

Morgen trekken we verder Montenegro (175 km door de bergen) in we hebben dan twee overnachtingen in Niksic dus dat betekent een vrije dag die zeer welkom is.

Prizren is een gezellige bruisende stad in Kosovo waar je geen enkel moment de indruk hebt dat je in een Moslimland bent. Geen mannen in lange jurken, prachtige jonge vrouwen die zeer sexy gekleed zijn en niet uitgescholden worden voor sletten. Groepjes jongeren waar van enkelen een gekleurde vrolijke hoofddoek dragen die niet uitgesloten worden. Geen sombere mannen met lange baarden, geen loeiende luidsprekers die twintig minuten gebral uitbrullen om naar de Moskee te komen voor het gebed. Hier is een oproep van maximum twee minuten, we zijn tijdens het gebed in een Moskee gaan kijken er waren vijf mannen aanwezig.

De terrasjas zitten vol, zowel met mannen als met vrouwen en er heerst een heel aangename sfeer. Daar kunnen de politiekers en de moslims in België nog iets van leren. Er is hier van verzuring absoluut geen sprake.

Aangenaam verrast wandelen we langs de rivier die door de stad loopt en snuiven we de sfeer op. Van onze goede bedoelingen komt weer niet veel in huis. Als je rond 20 uur een gezellige stad intrekt is het bijna onmogelijk om rond 22 uur terug naar je kamer te gaan. De terrassen zitten nog overvol en de temperatuur is nog heerlijk. Het is dan ook een stuk over middernacht dat we terug in het hotel zijn, we kijken echter weer vol goede moed naar de dag van morgen.

Ik heb Theo gevraagd om een verslag te schrijven waarin hij uitlegt hoe hij hier de moslims ervaart tegenover België. Hopelijk komt dit er vandaag of morgen aan.

En of de Kees geslapen heeft. Als een lijk in bed gevallen en als herboren opgestaan. Wat ben ik blij dat ik er weer tegenaan kan.
Na een werkelijk voortreffelijk ontbijt wordt er nog een sigaartje gerookt op het balkon bij Theo. Theo komt echter in de problemen met zijn sigaren er dringt zich een zwaar tekort van sigaren op. Theo begint dan ook lichte paniekverschijnselen te krijgen.

We hebben besloten om het oude stadsgedeelte van Ohrid te gaan bezoeken. Langs kleine smalle straatjes rijden we dit gedeelte dat op een berg ligt in. Mooie uitzichten zijn onze beloning en we blijven er langer treuzelen dan was gepland. Er moeten nog 273 km gereden worden, het is dan ook echt te laat aan het worden. We komen op het schitterende idee om Garmien, een nieuwe route te laten berekenen. We krijgen een route voorgeschoteld van 200 km. We rijden niet naar Pristina zoals in het verslag van gisteren vermeld stond, we overnachten namelijk in Prizren een stad vlakbij de Albanese grens.

Gezwind verlaten we Ohrid, Kees zit zo fris als een hoentje op zijn Tri en de lucht is weer zoals we al dagen gewend zijn strakblauw. Rond de middag komen we bij een tankbeurt twee Italianen tegen die vanuit Sardinië komen om hier een rondje Balkanlanden te maken. We vinden een goed en gezellig restaurant, waar volgens Theo zijn gevoel de Albanese maffia thuishoort. Hert ten is er lekker en goedkoop, we hebben voorlopig nog geen last gehad van de Albanezen. Ook hier blijven we weer te lang hangen en de tijd begint te dringen, rijden weer maar.
Een twintigtal km verder val ik bijna van mijn motor als ik zie dat we bij een grensovergang aankomen, Garmien heeft een toer gemaakt die van Zuid naar Noord door Albanië loopt. Onze papieren zijn niet in orde om door Albanië te rijden. Om de een of andere belachelijke reden die niemand weet willen de Belgische verzekeringsmaatschappijen geen groene kaart geven die geldig is in Albanië. Ook voor Kosovo wensen die achterlijke maatschappijen geen verzekeringsdekking te geven.

Met een lichte zweetbui geef ik mijn papieren af aan het loket, motor wordt ingeschreven, paspoort gekopieerd en dat was het. Bij Theo gaat het even vlot.
Nu beste vrienden, wat zijn wij blij dat we door en toevalligheid door Albanië aan het rijden zijn. Werkelijk prachtig, 150 km bochten, vergezichten en prachtige meren en rivieren. Deze rit zit zeker in de top drie van de mooiste ritten die ik al heb gereden. Het is de Transfagarasan maar dan maal vijf.
In Albanië stoppen we nog voor een verfrissing want we rijden met een temperatuur van 39 graden, en het is werkelijk de ene bocht tegen de andere. Met een gemiddelde snelheid van ongeveer 50 km per uur schiet het niet echt op en is er jammer genoeg geen tijd genoeg om achter elke bocht en foto te nemen.
Albanië uit Kosovo binnen, het is ondertussen 18u geworden als we aan de gres van Kosovo staan. Zonder problemen zijn we Albanië uitgereden, en worden we ingeschreven in Kosovo. We moeten aan een ander loket voor € 10 een verzekering afsluiten die geldig is in Kosovo.

Om 18u30 zijn we aan het hotel, waar het terras er zo uitnodigend bij ligt dat we daar eest onze dorst gelaafd hebben met het heerlijke Kosovaarse bier.
Rond 20 u trekken we de stad in, eten en sigaren hebben we nu nodig. Middernacht is weeral gepasseerd als we op onze kamer terug zijn.
Morgen het verslag en foto’s van een avondje uit in Kosovo dat ons zeer aangenaam is meegevallen.

De rit voor morgen is 185 km we komen dan aan in Montenegro. Daar is eindelijk een rustdag voorzien, alhoewel er dringend moet worden gewassen en Theo de culturele activiteiten op aan het stapelen is.

De start verloopt uitermate moeizaam vandaag. We hangen wat in de zetels, maken grote plannen maar we starten niet. Nochtans staat er een bezoek aan de waterval van Edessa op het programma en we willen ook een bezoek brengen aan de warmwaterbron van Pozar. Zoals de laatste dagen wordt het ook vandaag weer bloedheet, de hitte, de korte nachtrusten en de nodige alcohol zijn niet echt bevorderlijk om in een goede conditie te blijven.

Rond een uur of tien zijn we dan toch vertrokken, eerst naar Edessa waar we de waterval na wat zoeken gevonden hebben. Het is eens wat anders om een waterval vanaf de bovenkant te zien. Van Edessa door de bergen naar Pozar om het water te voelen dat daar uit een bron stroomt. Het is inderdaad warm water en het wordt afgeleid naar een paar zwembaden. De fontein spuit doodgewoon koud water.

Vanaf Pozar is het 200 km naar Ohrid in Macedonië onze eindbestemming voor vandaag. Ik ga de rit niet beschrijven maar de Kees is meer dood dan levend aangekomen in Ohrid. Het stadje ligt aan een groot meer, we komen gelukkig in een fatsoenlijk hotel terecht en beide kamers hebben een mooi balkon. Zo moe als een bende honden val ik bijna van mijn motor. Ik wil maar één ding, rusten. Geen drank, geen blog, geen discussies, geen kleren wassen, geen wandeling geen foto’s.

Na het avondeten dat deze avond zeer kalm is verlopen kijkt Theo toevallig op een klok en merkt op de we het uur eindelijk kunnen terugzetten zodat we terug in ons normaal ritme zitten. Het uur verzetten kon niet op een beter tijdstip het is nu 22u als ik in bed val en kan ik een uurtje langer slapen.

Morgen een rit van 273 km naar Pristina de hoofdstad van Kosovo.

We vertrekken rond een uur of negen en het is dan al 26 graden. Onze koelvesten zijn in gebruik genomen, zonder is het bijna niet te doen om te blijven rijden in temperaturen die tot veertige graden oplopen. Als we het dorpje uit zijn komen we op een mooie route langs een groot meer, in de winter komen hier veel vogels overwinteren. Ook nu zitten er diverse vogels zoals witte reigers, aalscholvers, pelikanen en ooievaars.
De koeien steken ongevraagd over, een schaapsherder begeleid een grote kudde schapen en de stilte is hier oorverdovend. Ondertussen is de temperatuur flink opgelopen, zelfs de herdershond zoekt verfrissing in het water. We slaan regelmatig water in, als we bij een klein winkeltje aankomen hebben we en aangenaam gesprek met een paar Grieken. Zonder probleem mogen we onze koelvesten terug nat maken onder een de kraan van de wasbak die in de winkel staat.

Rond de middag passeren we de grens en rijden zonder problemen Macedonië binnen. We nemen daar een pizza als lunch vandaag, de prijzen zijn hier niet meer te vergelijken met Griekenland bv-benzine kost in Griekenland € 1,52 per liter hier €0,61 per liter. Ne de lunch beslissen we onze route te veranderen, het is te heet geworden en we rijden een stukje autostrade om in Griekenland zo snel mogelijk de bergen in te gaan. We hebben dan mooie vergezichten en op eden hoogte van 860 m hebben we toch zeven graden minder te verduren wat dan nog altijd 29 graden is.
De wegen in de bergen vallen wat tegen, veel grind in de bochten n iemand had zelfs een baal stro verloren en gewoon laten liggen, natuurlijk in een bocht de rijstijl wordt dan ook onmiddellijk aangepast. Als we een bord passeren waarop de richting naar de waterval van Skra staat kunnen we het natuurlijk niet laten om onze route weer te verlaten.

Als we op de parking aankomen van de waterval gebruiken we een riviertje om onze vesten weer nat te maken. Bij deze temperaturen is het water in de vesten na een uurtje verdampt. Er moet een stevig wandeling afgelegd worden om de waterval te bereiken. Na een lange afdaling komen we bij een riviertje en moet er terug geklommen worden. Hier heeft de Kees het wel bekeken, we zweten ons te pletter en we moeten heel de klim nog terug naar de parking doen. Van mijn part mag het een waterval zijn van honderd m hoog ik ga geen stap meer verder. Theo blijft niet bij de pakken zitten en besluit verder te gaan, als tegemoetkoming voor deze heldendaad neem ik zijn zware motorjas mee terug naar de parking (waar ik na enkele minuten klimmen al dik spijt van heb)

Terwijl ik voor de zoveelste keer puffend, blazend en naar zuurstof happen onder een boom zit komt Theo ook aan gestrompeld, kletsnat van het zweet, zo rood als een kreeft en als een vis boven water happend naar lucht. We bekijken elkaar eens en er wordt niets gezegd, voor een buitenstaander moet het een raar tafereel geweest zijn om dit te aanschouwen. Tweemannen in motorkleren, met zware laarzen aan die aan het klimmen zijn in een temperatuur van zo’n 35 graden.
Er waren nog een paar andere bezoeken gepland maar die zullen voor morgen zijn, het is 18u30 als we meer dood dan levend in het hotel aankomen. Lieve (de echtgenote van Theo) twijfelt eraan dat de vermoeidheid van het motorrijden komt. Ik kan jullie verzekeren dat het vandaag wel degelijk van het motorrijden is geweest, maar af en toe spelen er wel andere factoren mee. (Eigenlijk elke dag)

Ondanks de vermoeidheid hebben we ook vandaag de avond weer gezellig afgesloten.

Morgen een ritje van 200 km naar Ohrid we zitten dan weer in Macedonië

In Limburg gaat er iemand blij zijn als we aankomen, namelijk Dieter de zoon van Theo. Dieter rookt waterpijp en daar heb je speciale blokjes tabak voor nodig. Hij heeft op internet aan het zoeken geweest en ontdekt dat in Bulgarije die tabak een pak goedkoper is dan in België. Hij heeft zelfs een adres in Sofia opgezocht waar ze tabak voor waterpijpen verkopen. Het adres heeft hij aan zijn vader meegegeven zodat Theo daar waterpijptabak kan gaan kopen. Aan de receptie van het hotel in Sofia vragen we of het adres in de buurt van het hotel ligt, ze zeggen daar dat het een halfuurtje met een taxi is. Nu hebben we voor de zoon van Theo echt wel veel over maar ondertussen was het flink gaan waaien en de regen viel met bakken uit de lucht dus heel veel zin was er niet om er met dit weer op uit te trekken.

Om 19u30 is het weer beter geworden maar dan moesten we nog gaan eten en we wilden ook nog wel iets van Sofia zien. Als we na het eten door de grootste winkelstraat van Sofia lopen (gezellige winkelstraat) komen we bij een tabakswinkel terecht die heeft helaas geen waterpijptabak. We dachten daar een paar dozen goede sigaren gekocht te hebben maar die vielen echter ook wat tegen. Geen succes dus.

Opeens zien we iemand op en terras zitten die met veel enthousiasme aan een waterpijp zit te lurken. Ik zeg tegen Theo vraag aan die mens waar je die tabak kan kopen. Om een lang verhaal kort te maken komt het er op neer dat Theo daar op dat terras een kilo pijptabak heeft gekocht. De waterpijproker sprak dan ook nog Engels en zijn vrouw werkt in Antwerpen. Er worden gegevens uitgewisseld en Dieter kan in het vervolg zijn waterpijptabak in Bulgarije bestellen. Naar het schijnt schilt het veel in prijs tegenover in België en Nederland. Deze verbroedering was één van de oorzaken dat we weer veel te laat in ons bed lagen. Als er lezers van de blog interesse hebben in waterpijptabak stuur een mail via de blog en er kan voor gezorgd worden.

We zitten alle twee met een houtenkop aan het ontbijt en er worden weer fantastische afspraken gemaakt dat het zo niet verder kan. Het wordt vandaag bloedheet (39 graden) en eigenlijk is het niet verantwoordt om met zo’n duffe kop door die hitte te rijden. We drinken sloten koffie, en roken dikke sigaren om toch maar een beetje wakker te worden het is dan ook halfelf als we vertrekken. Gelukkig is het vandaag maar een ritje van 230 km. De eerste 75 km gaan over een saaie autostrade daar worden we echt niet beter van. We gaan tanken en nog maar eens een koffie drinken, we klagen en zagen wat tegen elkaar en vertrekken weer. Na deze tankstop rijden we door een zeer mooie streek, de autostrade is overgegaan in een provincieweg met zeer goed wegdek we rijden door een prachtig dal langs een rivier en zijn omringd door bergtoppen. Het is jammer dat we door het drukke verkeer geen fotostop kunnen maken, het is echt levensgevaarlijk om hier aan de kant te gaan staan. Er rijden veel vrachtwagens en de inhaalmaneuvers van sommige automobilisten zijn levensgevaarlijk.

De grensovergang Bulgarije Griekenland wordt zonder problemen genomen, we zetten ons nog even in de schaduw om onze onafscheidelijk sigaar te roken en leggen daarna in één trek de resterende 133 km af in een temperatuur van 39 graden.
De laatste 18 km rijden we over prutsweggetjes naar Crysochorafa waar we overnachten, rond 16u komen we er druipend van het zweten aan. Er is in het dorpje werkelijk geen levende ziel te bekennen. Er staat 1 restaurantje dat om 19u open gaat en dat is het. Vanavond zal het dus zeker niet laat worden alhoewel het terras er heel gezellig uitziet.

Morgen zijn we nog in Griekenland, er staat een rit van 220 km naar Skydra op het programma. Een rit door de bergen met ontelbaar veel bochten.

Aangezien we gisteren door het gesukkel met de overzet geen tijd meer hadden om twee belangrijke attracties te bezoeken besluiten we om deze vandaag nog te gaan bezoeken voordat we naar Sofia rijden. Als we rond negen uur vertrekken is de temperatuur al 25 graden, dit beloofd wat voor vandaag.
In Devetaschka is een grot waar ongeveer 30.000 vleermuizen gehuisvest zijn, dit wordt onze eerste stopplaats. De grot is werkelijk de moeite maar om de rust van de vleermuizen niet te verstoren mogen we niet echt diep in de grot gaan. In het verleden is hier een film opgenomen, tijdens die opnames zijn de vleermuizen verdwenen. Ze hebben hier dan ook geweldig veel geluk gehad dat deze zijn teruggekomen en mogen nu niet meer gestoord worden.

Na dit bezoek rijden we naar Krushuna waar een mooie waterval te bewonderen is. Het is geen spectaculaire waterval maar hij loopt over verschillende plateaus die zeer mooi begroeid zijn. Het is 30 graden als we daar aankomen, gelukkig mogen we onze jas en helm aan de balie van de inkom laten liggen. Het is een pittige maar mooie wandeling naar de waterval, als we er aangekomen zijn blijkt het dat het echt wel de moeite is om die wandeling te maken.

Om 12u30 zijn we terug op de parking en is het tijd voor de lunch deze keer geen soep maar een vettige hap. Na een uurtje is het de hoogste tijd dat we naar Sofia vertrekken in plaats van de geplande 210 km zijn het door de omweg die we gemaakt hebben om de attracties te bezoeken 256 km geworden.
Wat hebben we genoten op de prachtige brede perfecte weg die naar Sofia gaat. Weinig verkeer, amper politie en geen flitspalen maar bovenal een heerlijk bochtenfestijn. Hier wordt een motorrijder blij van. De Bulgaarse chauffeurs geven ons veel plaats we krijgen werkelijk de indruk dat we op een circuit aan het rijden zijn. De maximumsnelheid is 140 km per uur behalve in de dorpjes waar we door rijden natuurlijk. We rijden door een heerlijke streek waar we ondanks de snelheid waarmee we rijden toch redelijk wat van kunnen zien. Eerlijk gezegd hebben we toch het meeste plezier gehad op de motor en we hebben ons eens goed kunnen uitleven.

Om 16u15 bereiken we Sofia via een vierbaans autoweg waar amper verkeer op is. We rijden zeer vlot naar het centrum van de stad, passeren een paar bijzonder mooie parken en zijn juist voor de regen in het hotel. Een geweldige stier heet ons welkom.
Door de aanhoudende regen kunnen we pas om 19u30 de stad in. We raken dan ook niet verder dan de voornaamste winkelstraat van Sofia je kunt deze straat perfect vergelijken met de Rambla in Barcelona alleen is het hier veel gezelliger en zeker veel goedkoper. Het avondeten is vandaag heel simpel een Big Mac wat ook weleens kan smaken.

Tientallen leuke gezellige terrasjes zomaar voorbijlopen is te veel van ons gevraagd we waren dan ook niet echt vroeg terug in het hotel 
Morgen rijden we nog bijna de hele dag in Bulgarije We overnachten echter in Griekenland in een dorp waarvan ik de naam niet uitgesproken kan krijgen namelijk Crysochorafa. Het is een ritje van 230 km

Het zou vandaag een rustige dag worden, niet de allerkleinste wegen, geen drukke steden gewoon op het gemakje 240 km rijden. De laatste 150 km door Roemenië zijn geweldig saai, kaarsrechte wegen en niet te overziene velden met zonnebloemen, tarwe en mais. De gewassen worden met talrijke grote moderne machines geoogst. De wegen zijn variërend van slecht tot redelijk en we schieten goed op.
De Donau is de natuurlijke grens tussen Roemenië en Bulgarije en eindelijk krijgen we rond de middag de rivier in zicht.

Als we het dorpje Turnu uitrijden verteld Garmien me dat we binnen 12 km op de veerpont moeten rijden. Daar had ik niet meer bij stilgestaan en vond het dan ook een leuke verrassing. Ik moest onmiddellijk denken aan mijn reis die ik gemaakt heb van bron tot mondig van de Donau. We komen rond 13u staan we plotseling voor de Donau, Garmien zegt nog maar eens dat we de veerpont op moeten maar we staan werkelijk in niemandsland. Niets is er te zien, aan de overkant ligt een roestig bootje wat eventueel een ferry zou kunnen zijn. Er staan wat verlaten gebouwen en enkele roestige kranen in een soort haventje en dat was het.

Ondertussen is het bloedheet geworden (31 graden) we staan als twee zieke koeien naar de overkant te gapen maar er gebeurt helemaal niets. We nemen het ongelooflijke domme besluit om hier weg te rijden tot we een brug tegenkomen. Ik heb de Donau volledig van bron tot monding gereden en had dus kunnen en moeten weten dat er hier amper bruggen liggen. Terwijl we terug aan het rijden zijn blijf ik aan de gps een andere route vragen maar deze blijft me terugsturen naar de overzet waar we vandaan aan het rijden zijn. Na een km of vijfentwintig ben ik het beu, even stoppen, op de gps de veerboten uitgeschakeld en een nieuwe route gevraagd. Garmien geeft ons ijskoud een route van 475 km, terwijl we maar 90 km van onze bestemming zijn. 475 km is gewoonweg niet haalbaar en wijselijk besluiten we om toch maar terug naar de overzet te rijden.

Daar aangekomen is het nog altijd even stil, op een strand is er een barretje waar wat jongeren keiharde muziek aan het draaien zijn en Theo gaat daar proberen om wat inlichtingen te krijgen. Aan de kade staan een paar personen te staan en daar probeer ik inlichtingen te krijgen. En inderdaad het pontje dat aan de overkant licht dat moeten we hebben. Er zijn maar vier overvaarten per dag en de eerstvolgende is om 16u. We moeten ook een soort plein oprijden waar de verlaten gebouwen staan. We draaien het plein op en na een bocht staan we voor slagbomen die gesloten zijn. Als een duivel uit een doosje staan er plotseling twee douaniers aan de slagboom, ze wenken ons om verder te komen. Het is de grensovergang tussen Roemenië en Bulgarije. Paspoort en de papieren van de motor worden gecontroleerd.

Om 17 u staan we aan de overkant en hebben we nog een keer dezelfde controle om Bulgarije binnen te komen. Na deze controle moeten we nog een keer bij een loket stoppen om € 2,50 per motor te betalen om Bulgarije binnen te mogen. Nog 96 km te rijden voordat we in ons hotel zijn, weg zijn de plannen om nog een waterval en een grot te gaan bezoeken we hebben zelfs geen tijd meer om het leuke stadje te bezoeken.Om 18u45 aankomst in Lovetsj waar we vandaag verblijven. Na het verfrissende pintje is het 19u30 als we op de kamer zijn. Douchen en eten in een zeer gezellig restaurant met zicht op de rivier. Voor het hotel Varosha waar we verblijven ligt een gezellig plein waar de na de maaltijd nog een pintje drinken, om 23 u kan ik aan het verslag van de blog beginnen.

Morgen een rit naar Sofia als er geen problemen opduiken is het een ritje van 210 km.

Zo fris als een hoentje of beter gezegd als een oud kieken beginnen we aan het ontbijt, het weer ziet er weer zeer goed uit en wij zijn klaar om de Transfagarasan aan te pakken. Omdat we wat vroeger vertrokken zijn zitten we om elf uur al aan de koffie, het wegdek is tot nu toe meegevallen en van vel verkeer hebben we ook geen. Boven het gebergte hangt er wel veel bewolking.

Bij het laatste tankstation voor de Transfagasan worden de tanks van onze motors volgegooid om dan na een kilometer of dertig aan de beklimming te beginnen. Tijdens de beklimming blijkt dat het wegdek goed meevalt, de bochten zijn pittig en er zijn onvoorstelbaar veel haarspeldbochten. We komen een pak meer motors tegen dan dat we gewent zijn, ook zien we regelmatig supersnelle sportwagen voorbij rijden. Maar de drie gasten die met een oldtimers reden met daar achter een karretje op 1 wiel waren wel de bijzonderste rijders op deze berg. (Filmpje op fb)

Tijdens de afdaling is het wegdek veel slechter dan bij de beklimming. Het val ook op dat er tijdens de beklimming veel meer verkeer is dan bij de afdaling. De meeste rijders die boven komen rijden langs dezelfde kant terug, ze rijden maar juist dat stuk dat het team van Top Gear ook heeft gereden.  Als we op de top van de Transfagarasan zijn (2.600 m) moet er natuurlijk een foto genomen worden van de Stig de onbekende van het programma Top Gear.

We passeren nog een paar grote meren en dan hebben we de Transfagarasan gehad. Het laatste uur rijden we over slechte wegen en onder een onweersbui met gietende regen naar Pitesti waar we overnachten.

Morgen een rit van 240 km over binnenwegen. We zitten dan in Bulgarije. De weersvoorspelling ziet er goed uit.

05/07/17
Het ging deze morgen niet van harte, we zitten vol goede plannen maar we raken niet gestart. Vooral de Kees heeft last van de late avondmaaltijd, het bier en de wijn. Om elf uur gaan we dan toch het stadje verkennen en het moet gezegd het is echt wel de moeite. Ons doel is het Astra park een soort Bokrijk maar dan een pak groter. Ook vandaag is het weer warm, we lopen binnen een uurtje dan ook te zweten als twee paarden. De symptomen die vertonen beginnen verdacht veel op een kater te lijken. Op het eerste terrasje waar we neerstrijken zweren dat we onze levensstijl voor de resterende dagen iets aan veranderen.

Na een paar uur komen we in het park aan, plaatselijke bewoners zitten in groepjes te kaarten en Back Gammon te spelen. Wij ontdekken dat we in een verkeerd park zitten, alle parken en musea lijken hier Astra te heten. Na wat gezoek vinden we een info bord waar het park dat we willen bezoeken aangegeven staat. Het ligt een km of zes buiten het stadscentrum. We staan alle twee met een rode en zwetende kop te puffen, het besluit om een taxi te nemen is dan ook snel genomen.

Opgewekt stappen we uit de taxi en kopen we onze tickets en als de gesmeerde bliksem lopen we het park in. We hebben de tickets nodig om door de elektronische ingang te kunnen gaan. Lap, de Kees heeft de ticket aan de balie laten liggen. Terug naar de balie, de tickets liggen er nog, de mevrouw achter de balie kijkt ons eens aan, zegt niets haalt haar schouders eens op en denkt waarschijnlijk hier heb je de sukkels.

Het park is prachtig aangelegd, je krijgt er een zeer goed beeld van hoe het er vroeger is aan toe gegaan. Alles is goed onderhouden en de huisjes zijn er met zeer veel vakmanschap neergezet. Het is schaduwrijk, de kater is aan het verdwijnen en we amuseren ons te pletter. Vol verbazing staan we te kijken hoe ze vroeger op een slimme manier houten tandwielen maken.
Na de soep pauze, wil ik een foto nemen en kom ik tot ontdekking dat ik mijn gsm niet meer heb. Teruggelopen en gsm onder een bank gevonden deze was uit mijn broekzak gevallen.

Rond 17 u verlaten we het park, in de verte staat er een taxi dus dat valt mee. Als we bij de taxi aankomen blijkt de chauffeur in geen velden of wegen te bekennen, we besluiten dan ook om met het openbaar vervoer terug te gaan. Er staan wat mensen aan de bushalte die ons weten te zeggen dat de bus (lijn 13) naar Sibiu rijdt. Als de bus aankomt stapt er een jolige chauffeur uit, hij spreekt geen woord Engels, we krijgen hem duidelijk gemaakt dat we mee willen rijden en een ticket willen kopen. Dat gaat niet je moet een ticket uit een machientje op de bus halen. Dit is mogelijk met een bankkaart. We stappen de bus op en beginnen aan zo’n machientje te klooien met onze bankkaart, er is echter geen enkele mogelijkheid om met onze kaart een ticketje uit dat ding te krijgen. Een lief oud vrouwtje kan ons gesukkel niet meer aanzien en ze geeft ons elk een ticket dat we in een ander machientje moeten steken om het geldig te maken. Ik geeft ze vijf Leu is ongeveer een euro die ze categoriek weigert, na veel vijven en zessen neemt ze het toch aan maar ze staat erop dat een Ron teruggeeft. De mentaliteit van deze mensen is echt niet te vergelijken met die we bij ons kennen.

Bij de halte waar we uit moeten stappen staat een lange muur vol met politieke spreuken. Heel leuk om te zien en er staan prachtige spreuken op. Als we het centrum inkomen is alles klaargezet om de internationale wielerwedstrijd die hier van start gaat te laten beginnen. Vandaag is dat een tijdrit door Sibiu.

Gezellige sfeer, heerlijke terrasjes en fantastisch weer doen onze dure eed van deze morgen smelten als sneeuw voor de zon.
Tijdens de avondmaaltijd krijgt Theo iets vreemds op zijn bord, kan er iemand raden wat het is. Reacties zijn welkom op de blog.

Morgen (06/07/17) komen we bij ons eerste doel aan van deze reis, we gaan de Transfagarassan rijden de hoogst berijdbare weg in Roemenië die bekend is geworden door het programma Top Gear. Een rit van 200 km

04/07/17
We vertrekken in stralend weer voor een rit van 326 km door Roemenië niet direct met een bang hartje maar we zijn toch wel benieuwd hoe de wegen zullen zijn die ons voorgeschoteld worden. Als we Gyula uit rijden draaien we een lange weg op die in zeer goede staat is. Deze weg gaat rechtstreeks naar de Roemeense grens. Ongelooflijk, we rijden moederziel alleen op deze weg, veel interesse in Roemenië blijkt er niet te zijn. Als we aan de grens aankomen zijn we nog steeds alleen. Na een paspoortcontrole en controle van de boorddocumenten kunnen we zonder problemen onze weg vervolgen. Ik sta nog wat te zeuren aan het loket om een stempel in mijn paspoort te krijgen maar die vlieger gaat niet op. Enkel de reizigers die van buiten Europa komen krijgen een stempel.

We rijden over ongelooflijke rustige stille wegen met een goed wegdek. We passeren talrijke dorpjes waar je werkelijk de armoede kunt ruiken. De huisjes die bewoond zijn ongelooflijk simpel en zien er ook zeer armoedig uit. Theo heeft al aan paar keer aangedrongen om hier foto’s van te nemen, ik krijg het echter niet over mijn hart om de armoede van deze mensen te fotograferen. Ik schaam me bijna om met een motor van een pak geld hier rond te rijden. De foto’s die op de blog staan geven dan ook wel een verkeerd beeld van Roemenië. In de steden is het prachtig mar op het platteland is het echt schrijnend.

De soep stop wordt genomen in een mooi en prettig restaurant waar het eten voortreffelijk is en spotgoedkoop. Na deze pauze krijgen we toch wel meer slechte wegen voor onze wielen geschoven gelukkig wordt er wel werk van gemaakt om daar verbetering in te brengen. Het is en blijft aangenaam rijden vooral omdat er meer afwisseling in de streek komt. Het is gedaan met eindeloze velden zonnebloemen en mais. De streek wordt bergachtig en de bochten talrijker met hier en aar mooie vergezichten.

De laatste 100 km rijden we over een splinternieuwe snelweg, doordat ook hier weinig verkeer is blijft het redelijk ontspannend rijden.

Redelijk vermoeid komen we rond 18u in Sibiu aan, volgens het internet één van de mooiste steden van Roemenië met ongeveer 145.000 inwoners. De aankomst viel wat tegen, Theo kijkt op de klok van een kerktoren en ziet dat het 19u is we moeten dus de klok een uur vooruit zetten. Inchecken, douchen een restaurant zoeken en gaan eten, het was inderdaad niet vroeg wanneer we in bed kropen.

Morgen blijft de motor op stal staan en gaan we hier op verkenning