De frisheid van gisteren was vanmorgen als sneeuw voor de zon verdwenen. Het ontbijt was niet slecht maar we hebben er toch niet ten volle van kunnen genieten. Het slaapgebrek is weer al voelbaar. We vertrekken op een redelijk uur maar hebben de verdomde pech dat de eerste 95 km van ongekende saaiheid is, rechte baan niets te zien een traag rijdend en stinkend verkeer. Na meer dan een uur hebben we amper veertig km gereden, de hitte is er ook nog steeds en zonder rijwind is er amper verkoeling. Integendeel zelfs de hete lucht die de motor afgeeft wordt bij dit tempo ook slecht afgevoerd zodat je de volle laag krijgt. Na een uurtje stoppen we dan ook om een verfrissing te drinken. (Geen alcohol) Er wordt hier nergens geen woord Engels gesproken en we moeten met handen en voeten uitleggen dat we een flesje plat water willen en een flesje bruiswater. Het komt zelfs zover dat we naar binnen moeten gaan om het aan te wijzen. Het toerisme is hier dan ook, in velden of wegen te bekennen.

Rond de middag nemen we onze soeppauze in een groot restaurant met weinig klanten. Een menukaart is er niet en er zijn maar aan paar gerechten te verkrijgen, geen soep. We hebben zijn de gezonde toer opgegaan door een salade met brood nemen. Ook hier weer geen woord Engels, de ober wist wel én van onze weinige sigaartjes te bekomen.

Voordat we aan de bergen beginnen gaan we tanken zodat we niet ongerust hoeven te zijn over de inhoud van onze tanks. Als we de bergen in gaan is het gedaan met het drukke verkeer, de laatste kleinen honderd kilometer is het dan ook weer dolle pret op de motor. Het asfalt is tamelijk goed alhoewel we hier en daar tamelijke grote stenen op de weg tegenkomen die van de bergen afgerold zijn.
Bij het passeren van de grens zitten we op een hoogte van 1.800 m en is de temperatuur gedaald naar 18 graden. Wat een verademing na dagen van 35 graden en meer. Bij het verlaten van Kosovo wordt voor de eerste keer het verzekeringsbewijs dat we voor Kosovo gekocht hebben gecontroleerd, we kunne zonder problemen de grens over. Montenegro binnen rijden geeft ook geen problemen. Ik heb wel twee stempels meer in mijn paspoort staan, altijd een mooie herinnering.

Om 15u30 komen we in Bijelo Poelje aan waar we deze nacht overnachten. Er is werkelijk geen bal te beleven en ook het hotel waar we verblijven heeft zijn beste tijd gehad. Met moeite vinden we een restaurant waar we min of meer iets kunnen eten. Het uitzicht van op de kamer viel wel mee.

Morgen trekken we verder Montenegro (175 km door de bergen) in we hebben dan twee overnachtingen in Niksic dus dat betekent een vrije dag die zeer welkom is.