Helsinki-Stockholm. Schipper mag ik over varen ja of nee?
23/08/15
Vandaag en echte rustdag. Aan de receptie gaan we vragen of we later kunnen uitchecken. Dit blijkt geen probleem te zijn, we blijven tot 15 uur in het hotel.
Langzaam is het dan toch tijd om te gaan vertrekken, niet voordat we onze parking hebben afgerekend, één plaats voor de twee motors voor twee dagen kost ons € 58.
Rond 15u30 zijn we aan de terminal van Viking Line. We staan lekker in de schaduw en roken nog en sigaartje. Om 16 u checken we zonder problemen in. We krijgen onze tickets voor de hutten, en de tickets voor de maltijden aan boord. Wat ons het meest is opgevallen in Finland zijn het ongelooflijke aantal dikke mensen die hier rond lopen. En, hier is dik echt dik.
Bij alle ferry’s die ik al heb genomen mogen de motors naar voren rijden, hier niet we staan gewoon in de rij met de personenwagens. Om 16 uur wordt er teken gedaan dat we voertuigen aan boord kunnen komen. We staan redelijk vooraan dus dat gaat meevallen met de wachttijd, althans dat dachten we. Als het onze beurt is om aan boord te gaan worden we aan de kant gezet. Hier staan we dan, in de zon met onze motorkleren aan. Alles letterlijk maar dan ook alles wat op die ferry moet gaat voor ons. We hebben dan ook al de tijd om heel het gebeuren te volgen. Er rijden prachtige supercombinaties van vrachtwagens aan boord. Terwijl we staan te wachten vertrekt de ferry van de Silja Line en beginnen we toch wel een beetje ons geduld te verliezen.
0m 17u15 is het eindelijk aan ons, we rijden door een lange gang tot vooraan in het schip. We krijgen een paar aanwijzingen waar we moeten staan en één van de bemanningsleden gooit een bak met verroeste vettige spanbanden naar ons. Daar staan we dan, bloedheet is het in dat ruim de deuren gaan dicht en met en hels kabaal worden de motoren op toeren gebracht en weg zijn we. Er staan nog twee sukkels te sukkelen in heel dat grote ruim. Den Theo en de Kees. Er komt nog even een bemanningslid een kijkje nemen, spreekt geen woord Engels steekt zijn handen in de lucht om te zeggen; bij mij moet je niet zijn en weg is hij. Na veel gevloek en getier hebben we dan toch eindelijk de motors min of meer gesjord gekregen.
Douchen, eten en als de zon onder gaat is het de hoogste tijd om de cabine op te zoeken.
Gisteravond, dus na de douche gaat eten. Ze gebruiken hier een heel raar systeem. Bij het organiseren van deze reis zijn de tickets voor de ferry betaald bij de boeking. Inclusief het diner en ontbijt. Ik heb bij het boeken gekozen voor de formule a la cart. We gaan naar het restaurant, worden naar een tafel begeleid en dan ontstaat er een rare discussie. We krijgen de menukaart met allerlei gerechten aan verschillende prijzen. Het komt er op neer dat we een ticket voor het diner hebben met een waarde van € 76, dus € 38 per persoon. Als we voor minder dan €38 per persoon eten zijn we het overschot kwijt, als we voor meer dan € 38 per persoon eten moeten we bijleggen. Bij de afrekening is het dan ook een redelijk gepuzzel.
Na een woelige nachtrust(dikwijls wakker) loop ik om zes uur in de morgen al rond te dalken op de ferry. De ferry vaart ondertussen door een nauwe vaargeul langs honderden eilandjes. Veel van deze eilandjes zijn bewoond het is dan ook een kleurrijk beeld dat van af de ferry te zien is. Het ontbijt zorgde ook voor een probleempje. We varen namelijk van Finse tijd naar Zweedse tijd.(1 uur verschil)De ferry blijft de Finse tijd behouden, onze gsm verspringt een uur zodra we in de territoriale waters van Zweden komen. Negen uur wordt dan acht uur. We hadden afgesproken om te ontbijten om acht uur Zweedse tijd, dat is negen uur Finse tijd dus de tijd die de ferry aanhoudt. De Kees die al van zes uur Zweedse tijd aan het ronddolen is begint honger te krijgen om kwart over acht. Maar die kwart over acht is Finse tijd, dus eigenlijk is het kwart over zeven. Ik ga naar beneden en klop bij Theo op de deur die snapt er niets van en roept dat ik een uur te vroeg ben. Er volgt een discussie over Finse en Zweedse tijd, op den duur kunnen we er zelf geen wijs meer uit. Uiteindelijk zijn we dan eigenlijk een uur te vroeg gaan ontbijten. In het restaurant worden we weer naar een tafel begeleid en wordt ons een glaasje champagne aan geboden. Het ontbijtbuffet bevat werkelijk alles wat je je maar kunt indenken. Eigenlijk een beetje degoutant maar we profiteren er toch maar van. Na het ontbijt nog een sigaar roken en Stockholm komt in zicht. Aangezien we vooraan staan en dus bij het ontladen van de ferry zeer waarschijnlijk eerst van boord kunnen gaan we ons ruil voor tijd omkleden. Geen foto’s van het mooie Stockholm. Als we in het ruim bij onze motors komen is de ferry al aan het aanleggen. We halen vliegensvlug de vieze spanbanden van de motor en staan juist op tijd klaar om te vertrekken. Stipt om 10 uur rijden we van de ferry.
We rijden vlak langs het mooie kleine stadscentrum van Stockholm. De bebouwing en de variaties aan kleuren van de bebouwing doen me sterk aan Alesund in Noorwegen denken. Jammer dat ik geen gelegenheid heb om hier een paar foto’s te nemen.
Als we het centrum uit zijn komen we op de E18 terecht een soort snelweg waar we heel de dag op blijven. We rijden van daag 361 km en zijn om 16u30 in Kil. (Zweden)
Op tijd naar bed vandaag, morgen een ritje van 225 km naar Oslo waar we om 13 uur op de kade van Color Line moeten zijn. We vertrekken daar dan voor de overtocht Oslo-Kiel.
Op verkenning in Helsinki worden we een beetje glossy.
22/08/15
Wat en verschil, het Europees ontbijt is toch net iets anders dan in Rusland. Ook de sfeer is niet te vergelijken, geroezemoes, vriendelijke obers en er wordt gelachen. We hadden van de kamer meer verwacht, het is er bloedheet en het koelt hel langzaam af. Geen airco bij deze hitte is een gemis zeker voor een Radisson hotel.
Rond en uur of elf gaan we op verkenning in Helsinki. Al snel komen we op voor mij bekende plaatsen van een eerder bezoek aan Helsinki, toen met mijn Moto Guzzi. Ik denk dat dit weeral een jaar of vijftien geleden is. Gelukkig is Helsinki nog steeds de muziekstad bij uitstek. Niet verwonderlijk want het conservatorium van Helsinki staat wereldwijd hoog aangeschreven.
Op het eerste terras dat we tegenkomen begint juist een fantastisch orkest te spelen. We kunnen een goed plaatsje bemachtigen en beginnen welgemoed aan onze eerste halve liter. Er is weinig keus om de inhoud van de pinten te kiezen er worden hier enkel halve liters verkocht. De stemming zit er direct in en de pinten smaken opperbest.
Na het concert gaan we naar een gezellige markt aan de haven waar we in één van de vele eetkraampjes ons dagelijks bord soep nemen. Na het eten wordt er nog wat fruit gekocht en een sticker voor op de Tri. Het weer is zalig, we zitten dan ook redelijk snel op een volgend terras met zicht op de cruiseschepen die hier aanleggen.
Het plan was om met de op on op off bus de stad te gaan verkennen. Maar het is gezellig wandelen langs het water en de terrassen volgen elkaar goed op. We hebben vandaag dan ook weer flink gewandeld. Vermoeiend en toch wel pijnlijk met de blein die volledig open licht.
Via een paar mooie parken waar volop gevliegerd en gepicknickt wordt wandelen we terug naar ons hotel. Een beetje glossy van de halve litertjes. Als we daar aankomen is het 18 uur. Douchen, eten en nog wat nababbelen op het terras van het hotel en ook deze dag is weer voorbij gevlogen. Ook de euro’s vliegen hier uit de portefeuille. L
Theo zijn sigaren zijn weer op. In een supermarkt waar we water inslaan vraagt Theo of ze sigaren hebben. De tabakswaren staan hier in gesloten kasten ze mogen niet zichtbar zijn, er mag ook geen reclame gemaakt worden voor tabakswaren. Het gesprek verloopt als volgt; Natuurlijk hebben we sigaren. Theo; Ik wil er graag kopen. Winkel; Ja, welke? Theo; kleintjes. Winkel, welke kleintjes. Theo; neemt en leeg doosje, deze kleintjes. Winkel; die hebben we niet. Theo; laat eens zien wat jullie wel hebben. Winkel; dat kan niet. Theo; Goedendag en bekijk het maar. Winkel; stilte. Theo weg met zijn flesje water zonder sigaren.
Morgen om 16u30 inschepen op de ferry van Viking Line voor de overtocht naar Stockholm. De aankomst in Stockholm is maandagmorgen rond tien uur voorzien. Dar staat ons dan een rit van 361 km door Zweden te wachten. We overnachten in Kils.
Om zes uur opgestaan, inpakken, ontbijten en weg zijn we weer. Van een Russische ober waar we een goed contact mee hebben gehad krijgen we een magneetje met een foto van St. Petersburg. We rijden een kilometer of acht langs de rivier de Neva en draaien dan onze oude bekende M10 op. Er is geen half uur verstreken en we zijn St. Petersburg uit. Ook op de M10 valt het heel goed mee en we sokkelen tegen de maximum toegelaten snelheid van 100 km per uur naar het eerste tolkotje. Blauwe lucht, een snorrende Tri, goed wegdek en weinig verkeer meer kunnen we echt niet wensen. We betalen nog één keer tol en kunnen voor de rest van de dag zonder nog één cent te betalen op de M10 Blijven. Tolgeld ongeveer €1,50 per persoon.
De Tri geeft al twintig km aan dat ik nog nul km kan rijden, met de billen dicht genepen komen we eindelijk bij een benzinestation. Tanken, sigaar en koffie bij een heerlijke temperatuur. Het doet weer deugd om op pad te zijn. Drie dagen St. Petersburg is meer dan genoeg voor ons.
Na 190 km moeten we stoppen voor een eerste paspoortcontrole, een blijk op het paspoort is voldoende, we kijken elkaar aan en zeggen als het dat maar is dan gaat het allemaal nog wel meevallen. Vol goede moed snorren we verder, een km of acht verder is het gedan met de pret. Er staat een file van zeker 500 m voor de grenspost. We rijden er voorbij tot aan een rood licht. We staan er een paar minuten en krijgen een teken dat we verder mogen komen. Nog een paspoortcontrole maar ook direct opgelost. Een paar honderd meter verder weer een file, iemand van voren heeft niet aangesloten, we voegen daar in toch een plats of tien gewonnen. Een chagrijnige madam begint in het Fins te schelden en een chagrijnige Kees scheld even hard in het Nederlands terug. De stand is geëindigd op 1-1. Eindelijk zijn we aan de beurt, controle van paspoort, inschrijvingsbewijs, declaratie van de motor, en het inschrijvingsdocument dat we aan de grens in Belarus hebben gekregen. Het duurt en het duurt en het blijft duren. De rij wachtenden achter ons groeit maar aan. Na een uurtje komt de douanier uit zijn kotje en krijgen we een bevel en echt niet vriendelijk om onze motors aan de kant te zetten zodat de wachtenden achter ons de grens over kunnen. De onbeleefde klootzak van een douanier kruipt terug in zijn kotje en begint voor de zoveelste keer onze papieren te controleren. Om en lang verhaal kort te maken, na twee uur krijgen we eindelijk de stempel die we nodig hebben om naar een volgend kotje te gaan. Weer een controle van de papieren die al gecontroleerd zijn. Bij Theo ging het redelijk vlot. Bij de Kees wilde het niet lukken. Het paspoort moet in één of ander machine gestoken worden en dat lukte niet. Het bleef maar duren maar zonder resultaat. Of ik mijn ID Card even wilde geven. Heb ik niet zeg ik. De ID Card die ik heb is een onnozel kaartje waarop staat dat ik als vreemdeling in België verblijf. Ik zal eens een beetje gek zijn om dat aan een Russische grenspost boven te gaan halen. Douane madam wordt chagrijnig en vraagt of ik een ander document bij heb om me te identificeren. Ja, zeg ik, mijn Nederlands paspoort maar dat hebt u al. EEN ANDER DOCUMENT MIJNHEER. O, sorry madam ik heb ook nog en internationaal rijbewijs. Geef mij dat dan. Ligt in de motor madam, zal het even halen. De douane madam en de tien wachtenden kunnen er niet om lachen. Benieuwd wat er nu zal komen geef ik mijn rijbewijs aan de madam. Tot mijn grote verwondering en ergernis heeft ze mijn rijbewijs nodig om de foto van het rijbewijs te vergelijken met de foto op mijn paspoort. Een half uur heeft dit spelletje geduurd. In totaal hebben we dus tweeëneenhalf uur staan klooien aan de grensovergang. In volle zon met motorkleren aan niet direct een vakantie gevoel.
Juist voor de grens hebben we getankt en een soepje gegeten niets houd ons dan ook tegen om aan de laatste 190 km te beginnen.
Rond 17 uur rijden we Helsinki binnen. Aangezien ons hotel aan de haven ligt moeten we los door het centrum van Helsinki. Om 17u30 kunnen we inchecken. Hoera, we zijn terug in Europa € 7,20 voor ons half litertje. Dat is wel even slikken.
En we zijn weer weg voor de laatste dag in St. Petersburg. Een lawaaierige, nerveuze stad. Een metrostelsel dat ontoereikend is en een massa volk op de straten.
Er staat geen blein meer op mijn voet het vel van de blein is weg en ik zit dus met een redelijke wonde. Het is absoluut niet aangenaam om op deze manier te wandelen maar en hele dag op de kamer blijven zitten heeft ook niet veel zin.
Rond de middag vertrekken we dan ook naar ons metrostation. Via ellenlange roltrappen gaan we naar een diepte van honderd meter. Theo bestudeerd de kaart, we moeten een keer of drie over stappen. We nemen eerst en stukje stad voor onze rekening. Theo gooit wat munten op een speciale steen om zijn wensen in vervulling te laten gaan. We gaan dan met een ferry naar het park Peter De Grote. Die meneer heeft daar in de jaren stilletjes en mooi optrekje laten zetten. Tijdens de tweede wereldoorlog wisten de Duitsers niets beter te doen in het park en ware ravage aan te richten. De Russen hebben na die oorlog alles in oorspronkelijke staat hersteld. We kunnen gerust zeggen dat ze daar wonderwel in geslaagd zijn.
Nu een paar uurtjes hebben we het wel gezien en gaan we terug de ferry op. We hebben het redelijk rap gezien wegens, te druk, te duur en het ergste van alles het is in het hele park verboden te roken.
Als we rond 18 uur terug in St. Petersburg aankomen begint het spitsuur in de metro. Volle trappen, drummende mensen en als haringen in een ton in de wagon. Niet te doen. Zweten, zuchten, steunen en kreunen zo aanvaarden we het lot van het toeristisch gebeuren in St. Petersburg. Onze voorkeur gaat dan ook zeer sterk naar Moskou. Om 18u30 zijn we in ons hotel waar de rust over ons daalt. Aan een oud vrouwtje dat staat te bedelen geven we een paar honderd roebel los geld, steken nog een sigaar op want in heel het hotel geldt een streng rookverbod. Een beetje uitpuffen, douchen en eten. Daarna inpakken en op tijd gaan slapen. Morgen om zeven uur ontbijten en weg zijn we weer.
Morgen een rit van 210 km naar de grensovergang Rusland-Finland. Dan een rit van 290 km naar Helsinki waar we twee dagen zullen verblijven.
Gisteren zou het dus een makkie worden. 200 km M10 naar St. Petersburg. We nemen onze tijd en starten rond half tien. Na 75 km een tankstop. Terwijl we na het tanken aan de koffie zitten krijg ik telefoon. Er verschijnt een Nederlands nummer op de display en ik zeg tegen Theo, niet voor mij mij ben op vakantie. Een paar minuten later krijg ik een bericht dat er een boodschap is ingesproken. Toch het antwoordapparaat maar afgeluisterd. Het is een melding van Booking.com. Mr. de Lange heeft zijn papieren van de motor en zijn internationaal rijbewijs in het hotel laten liggen. Lap, daar gaan we. Het internationaal rijbewijs kan ik hier missen, is zelfs niet noodzakelijk. Maar zonder de papieren van mijn motor geraak ik zonder problemen niet over de grens. Ook mijn Europees verzekeringsbewijs zit bij de papieren van de motor. Aangezien we nog door Finland, Zweden, Noorwegen en Duitsland moeten heb ik dit ook wel nodig. Er zit niets anders op dan terug naar het hotel te crossen. Het is te belachelijk om met tweeën terug te rijden, ik geef Theo de gegevens en adres van het hotel in St. Petersburg. Hij heeft de karten van Rusland in Map Here op zijn tablet staan dus hij kan zijn plan trekken.
De Kees begint ongelooflijk tegen zijn zin en door zijn eigen lompe onnozele stommiteit aan een helse rit van in totaal 150 km. Natuurlijk kom ik in de middagspits aan in Novgorod en wring ik me door de files. Als ik mijn papieren heb rij ik (af en toe tegen onverantwoorde snelheden) terug naar St. Petersburg waar ik een uurtje of twee na Theo steendood van moeheid aankom. Hallo Armin, er zijn dan wel geen valpartijen maar misschien is dit ook wel genoeg om een beetje leedvermaak te hebben.
Vandaag een lange warme drukke dag in St. Petersburg gehad. Het metronetwerk is absoluut niet met Moskou te vergelijken. Veel, heel veel gewandeld vandaag zeker niet bevorderlijk voor de bleinen die ik heb en toch al slecht genezen. Nog maar een doosje Compeet gekocht. Het centrum van St.Petersburg is ook niet te vergelijken met dat van Moskou. Ontzettend veel verkeer met het bijbehorende lawaai, heel veel lawaai. Veel gedrang in de metro en op de trottoirs in een onoverzichtelijk mensen zee. We kunnen dan ook niet zeggen dat we een gezelloge ontspannende dag hebben gehad. Het Hermitage bezoeken we vandaag niet wegens een veel te lange rij die aan het wachten is om een ticket te kopen. Wel bezoeken we een eilandje waar nu het ministerie van oorlog is gevestigd. Vroeger was het eiland een plaats waar de gevangen terecht kwamen.
Morgen zijn we nog een dag in St. Petersburg. We gaan dan nog eens proberen om het Hermitage te bezoeken en eventueel een rondvaart over de mooie rivier de Neva.
Redelijk geslapen maar vroeg wakker door een kloot die in een kamer naast mij verschrikkelijk ligt te snurken. GEEN koppijn.
Gisteren hebben we dus heel de dag op de M10 gezeten. Het valt niet mee om deze weg te beschrijven. Het is een machtig zwart lint dat door het landschap klieft van Moskou naar St.Petersburg. Er wordt constant gewerkt aan deze weg. Asfalt afschrapen, nieuwe asfalt leggen, en reparaties uitvoeren. Je zou denken dat er van voor af aan gewerkt wordt aan de belangrijke weg. Niets is echter minder waar. We rijden over hele stukken splinternieuw asfalt vijf rijstroken breed. Dan weer eens kilometers aan een stuk over geschraapt asfalt. De ergste stukken zijn echter de opgelapte stukken op deze stukken is het echt opletten geblazen en moeten er soms echte gaten in het wegdek worden vermeden. (amai mijn kloten, wat ligt die kloot weer hart te snurken)
Ik vind het wel iets hebben om over deze weg te rijden. er is ook van alles te zien. Machtige vrachtwagencombinaties denderen met een snelheid van 100 km per uur over de M10. Bussen stoppen kris kras langs de baan om de passagiers op te laten stappen. Er ontstaan langs de kant van de weg diverse handeltjes, er wordt van alles te koop aangeboden. Ook over de benzine hoeven we ons geen zorgen te maken om de vijf kilometer ligt e wel een tankstation.
Ook hier is het schrijnend om het verschil te zien tussen de weelde van de bewoners in de steden en de bewoners in de armzalige houten huisjes die langs de M10 staan. Het is voor ons een raadsel hoe deze meestal oude mensen overleven in die houten huisjes bedekt met wat golfplaten.
We rijden door zeer waterrijk en moerassig gebied. Door de honderden riviertjes en meren is landbouw hier onmogelijk. Dit heeft tot gevolg dat er kilometers en kilometers ongerepte natuur ligt langs beide kanten van de M10.
Na een enerverende rit zijn we rond 15u30 op onze bestemming. Inchecken, douchen en de stad gaan verkennen. Het hotel ligt in Veliky Novgorod pal aan de rivier Volkhov die hier uitmondt in het grote Ilmen meer. We maken gebruik van de mooie voetgangersbrug om de rivier over te steken. Aan de overkant kunnen we direct het Kremlin binnen wandelen. Een Kremlin is eigenlijk een versterkt en ommuurd fort gebouwd in de vijftiende eeuw. Op één van de foto’s kun je zien wat er allemaal niet mag binnen de muren van het Kremlin. Door bewakers wordt alles goed in de gaten gehouden. Er zijn veel meer foto’s te maken in het Kremlin maar een uit de hand gelopen diner in een oergezellig restaurant met lekker eten en fijne bediening heeft er voor gezorgd dat hier niets meer van is gekomen.
Nu ga ik flink lawaai maken om die ongelooflijke snurker een koekje van eigen deeg te geven. Om acht uur ontbijten en dan het laatste stuk van de M10 op tot in St. Petersburg.
Deze morgen vroeg een wandelingtje gemaakt om de eerste foto van deze dag te nemen. Van zo'n foto wordt ik dus blij. Met dit weer is het zalig rijden. Het maakt me iets blijer dan het karig ontbijt dat we in een prutszaaltje moeten nemen. Een ritje van 200 km, dat wordt en makkie vandaag. Althans dat dacht ik. Morgen hier meer over.
Drie dagen M10, nou dan heb je het wel gezien. In ieder geval zijn we goed in St.Petersburg aangekomen en staan de motors op een fantastische plaats.
Uw blogschrijver houdt het gezien voor vandaag en kruipt doodmoe in zijn bed.
Morgen gaan we St. Petersburg verkennen en krijgen jullie het ongelooflijke verhaal van de rit van vandaag. Een rit die voor de Kees 360 km lang is geworden in plaats van 200 km. Dit door zijn eigen ongelooflijke stomme schuld.
Na een lange rit over de beruchte en mythische M10 zijn we goed aangekomen in Veliky Novgorad.
Misschien jammer voor de volgers van de blog maar prettig voor de Kees, het verslag van deze rit zal morgen op de blog verschijnen. Vandaag enkel de foto’s.
De reden hier voor is eigenlijk heel simpel. Overmatig drank gebruik van uw verslaggever ter plaatse. Het zal dan ook geen probleem zijn om heerlijk te slapen!!!! En nog een fantastisch voordel, IK LIG OP TIJD IN BED.
Ook mijn reisgenoot den Theo ziet het niet zitten om een verslag te schrijven.
Morgen een rit over de M10 van 200 km naar St. Petersburg.
Om stipt 09.u vetrekken we nar onze nieuwe bestemming. Aangezien ik gisterenavond tot middernacht heb zitten klooien om de foto’s op de blog te zetten vertrek ik min of meer als een zombie. Na een halfuurtje rijden zit ik als en zak patatten om mijn motor. We rijden door een land van tegenstellingen zo ook wat het weer betreft. Vandaag zitten de koelvesten van onder in de koffer. De elektrisch verwarmde vesten worden aangetrokken en de handvatverwarming wordt eveneens ingeschakeld. We hebben 13 graden en er waait en gure koude Oostenwind. Het is hier niet te zien dat het zondag is. Overal wordt er gewerkt en het vrachtverkeer is niet minder dan een doordeweekse dag. Toch komen we vrij gemakkelijk uit Moskou. In een tik en een wip zitten we op de ring van Moskou die vijf rijvakken breed is. Er is een vlotte doorstroming van het verkeer we draaien dan ook na een half uurtje de A108 op. Moskou is van af nu verleden tijd. We vinden dat Moskou zeker de moeite is om nog eens terug te komen. Het is en zeer aangename en naar wij menen goedkope stad. Je hebt nooit het gevoel in een stad te zijn zitten met ongeveer 10.000.000 inwoners. Het verkeer is zeer gedisciplineerd en er is niet al te veel file leed. Bij de wegenwerken is het wel eens aanschuiven mar voor de rest valt het heel goed mee.
De A108 loopt dwars door stadjes en dorpjes. De steden zijn goed gestructureerd en is er weinig armoede te zien. De dorpjes daar in tegen zijn zeer armoedig en er zit weinig structuur in de bebouwing. De wegen in die dorpjes zijn bijna overal onverhard en de vele houten huisjes zien er zeer armoedig uit. We blijven ons verbazen over het grote verschil van weelde tussen dorp en stad.
Als we de brede mooie bevaarbare rivier de Volga oversteken, rijden we door een onmetelijk moeras gebied. Het verschil tussen arm en rijk wordt hier nog duidelijker zichtbaar. We rijden langs diverse haventjes waar het stikt van de schijters dure plezier jachten. Jammer dat we op een baan zitten met ontzettend druk verkeer en weinig parkeergelegenheid, een foto nemen is onmogelijk.
Van de A108 komen we op de beruchte M10 die Moskou met St. Petersburg verbindt. OP de M10 worden meerdere snelheidscontroles gehouden. We rijden dan ook met een maximum snelheid van honderd km per uur. Als we door een bebouwde kom rijden houden we zestig km per uur aan. Met een gerust gevoel rijden we dan ook voorbij één van de vele snelheidscontroles. Nu is het voor de Kees toch wel de laatste keer geweest dat hij een deel van zijn broodnodige nachtrust opoffert voor de blog. De weinige commentaren die op de blog verschijnen zijn ook niet direct een reden om tot een gat in de nacht te zitten ploeteren. Ik heb vandaag verschrikkelijk veel moeite om geconcentreerd te rijden. Ik schaam me dood om in deze conditie op een motor te zitten, trouwens het is onverantwoord om half slapend over de M10 te rijden.
Na de soeppauze gaat het gelukkig iets beter met de concentratie, we proberen wat afwisseling te zoeken door een binnenweg op te rijden. Niet te doen, na een kilometer is het onverhard met verschrikkelijke putten en sporen. De weg staat nochtans verhard aangegeven op de kaart. We laten ons geen twee keer vangen en rijden terug naar de M10. Ook langs, bijna tegen de M10 staan er zeer armoedige houten huisjes. Er wordt aan de M10 voor honderdduizenden euro’s asfalt gelegd maar voor de bewoners hier is er blijkbaar geen geld. Er staan diverse mensen langs de M10 met enkele emmertjes aardappels, appels, en meloenen zo proberen ze een graantje mee te pikken van deze druk bezette weg. Je kunt deze weg ook niet vergelijken met een autosnelweg zoals in België. Iedereen maakt gebruik van de M10. Er zijn bushalten waar altijd volk staat te wachten, af en toe geparkeerde auto’s en vrachtwagens. Er rijden bromfietsen, tractors en zelfs af en toe een fietser. Een paard en kar hebben we nog niet gezien. Het is hier dan ook zaak om je ogen flink open te houden.
Voordat we de M10 opdraaien moeten we nog een officieel foto van de ouwe trouwe BMW van den Theo nemen. Er staan precies 100.000 km op de teller en dat kunnen we zo maar niet voorbij laten gaan. Na deze officiële onderbreking zijn we binnen een half uurtje in Torzhok. Rond 16 uur zijn we ingeschreven en is er nog tijd om een paar foto’s in Torzhok te nemen.
Morgen een rit van 310 km naar Novgorad. Heel de rit over de M10 om de simpele reden dat er geen andere doorlopende wegen zijn.
Om half twaalf vertrekken we om het space museum te gaan bezoeken. We houden het vandaag kalm. Op tijd terug naar het hotel want morgen gaan we weer rijden. Het museum ligt tamelijk ver buiten het centrum van Moskou. We moeten drie keer van Metro veranderen en zes keer overstappen.
Er staat voor het museum een monument van 130 m hoog. Het stelt een raket voor die de ruimte in gaat. Net zoals alles In Rusland is het monument en museum verschrikkelijk groot. Voor € 3 kun je in dit museum je uren vermaken. In een cinema wordt een interessante film gegeven over het ontstaan van de ruimtevaart en alles wat in het museum te zien is komt zeer realistisch over.
Rond een uur of drie hebben we het wel gezien. Terwijl we buiten nog en sigaartje roken beslissen we om een ritje met een monorail te gaan doen. We vinden het nog wat vroeg om al terug naar het hotel te gaan. Met onze metrokaart kunnen we opstappen en weg zijn we weer.
Tijdens het ritje rijden we voorbij een mooi park, ook dat kunnen we nog wel even mee pakken nu we hier toch zijn. We stappen dan ook bij de ingang van het park uit en komen een mensenmassa van jawelste uit. De moed zakt al een beetje in onze schoenen maar we gaan toch op verkenning. Mensenlief, een dergelijk park heb ik nog nergens gezien. 62 grote prachtige gebouwen, tientallen monumenten en kunstwerken. De mensenmassa lost na een paar honderd meter volledig op. Werkelijk alle kanten kun je hier uit. Het wordt 16u, 17u, 18u en we zijn nog altijd aan het wandelen. Ondanks de vermoeidheid en het late uur gaan we nog een hal bezoeken waar prachtige oldtimers tentoon gesteld staan. Ondanks de dreigende wolken op de foto’s hebben we geen druppel regen gehad.
Terug keren heeft geen zin meer het zal veel te laat worden. Op en platte grond waar we geen bal van snappen wordt er een uitgang aangegeven in de richting waar we aan het gaan zijn. Over afstanden is niets te vinden. Na nog een uurtje wandelen en diverse keren de weg naar de uitgang te hebben gevraagd komen we rond 19u30 bij de uitgang van het park. Hier staat en prachtige klimconstructie waar door jong en oud gretig gebruik van wordt gemaakt. Nu nog een metrostation gaan zoeken. Normaal doen we dat met mijn gsm waar een gps op staat. De kaarten kunnen off line geraadpleegd worden dus het is een fluitje van een cent om je weg te vinden. Als je natuurlijk constant aan het fotograferen bent is op een gegeven moment die klote batterij leeg. Geen batterij, geen navigatie zo simpel zit de wereld in elkaar.
Nog wat drentelen en aan voorbijgangers vragen of er een metro in de buurt is brengt geen oplossing. We besluiten een taxi te nemen, Theo onderhandeld in zijn fantastisch Russisch dat hij spreekt over de prijs en de plek waar we naar toe moeten. We komen met de taxichauffeur overéén dat hij ons voor 800 roebel(€ 12) naar het hotel brengt. Amai wat ben ik blij dat we niet meer metro in, metro uit, trap op en trap af moeten gaan. Na een rijtje van en half uurtje worden we netjes aan het hoetel afgezet. Aangezien we de laatste avond in Moskou zijn gaan we in een goed restaurantje dineren.
Een rustig dagje is een tamelijk sportieve prestatie geworden. De bleinen op mijn voeten zijn niet meer te tellen. De Compeed plakkers verdwijnen al even snel als mijn sigaren. Als we onze kamer binnen wil gaan blijkt dat de kaart die we nodig hebben om de deur te openen niet meer te werken. Terug naar de receptie om te vragen wat er aan de hand is. Awel, mijnen heren u hebt voor drie nachten geboekt en die waren gisteren voorbij. Awel, mevrouw wij hebben een nacht bijgeboekt via Hotels.com en dit zou geregeld zijn. Ondertussen staan er tientallen Japanners achter ons te dringen en te keren.
Ze moeten nog ingeschreven worden en hebben niet al te veel geduld. Na wat zoekwerk van de vriendelijke dame aan de receptie worden onze kaarten geactiveerd.
Morgen rijden we naar Torzhok, een ritje van 290 km. Aangezien we alle twee van geen ophouden weten gaan we toch weer maar proberen om wat binnenwegen te rijden.
We hebben vandaag een normale temperatuur. Het is de eerst keer sinds we vertrokken dat we geen 35 graden halen. Rond elf uur in de voormiddag duiken we de metro in voor een tweede verkenning van Moskou. Het plan is dat we vandaag het historischmuseum gaan bezoeken, het Rode Plein met zijn beroemde gebouwen om daarna met de metro tot buiten het centrum te rijden om een klooster te bezoeken waar ook het kerkhof ligt waar veel Russische prominenten begraven liggen. Natuurlijk worden de gezellige terrasjes niet vergeten.
Na een ritje van een kleine twintig minuten zijn we in de buurt van het Rode Plein. Als we het metrostation uitkomen, zitten we meten op een gezellig marktje. We wandelen langs kunstwerkjes die van diverse soorten fruit gemaakt zijn. Het eerst volgende dat we tegenkomen is het grote majestueuze gebouw van het historisch museum. Ook hier hebben we weer pech, het is gesloten. Na een tiental minuten wandelen, komt het Rode Plein in zicht. Kees poseert met op de achtergrond de ingang van het Rode Plein.
Vlak voor de ingang van het Rode Plein moet je volgens de traditie in een cirkel gaan staan, de cirkel stelt de vier windstreken voor. Als je van uit de cirkel een muntstuk over je schouder gooit kun je een wens in vervulling laten gaan. Slachtoffer van dienst is de Kees. Volgens mij is de enige die hier zijn wens in vervulling ziet gaan de dakloze die zo snel mogelijk de muntjes opraapt en in een plastic zak verzamelt.
Het is tijd voor een koffie, we snellen dan ook naar het eerste terras dat in zicht is en houden onze sigaren al in de aanslag. En dat beste vrienden is iets waar ze in Moskou niets van moeten hebben. Je mag absoluut niet roken op de terrassen. Ik zal het nog sterker vertellen, je moet verschrikkelijk goed zoeken om één sigarettenpeuk op straat te vinden. En dit niet alleen op het Rode Plein alle straten zijn kraaknetjes. Geen papiertjes, geen kauwgom en zeker gen zwerfvuil. We beginnen ons zelfs een beetje te schamen als we ieder met een grote sigaar in onze kwek rondlopen.
Het plein is indrukwekkend en alle grote winkelketens zijn hier vertegenwoordig. Een paar schoenen van Louis Vuitton staan opvallend in de etalage. We steken het plein over om de graftombe van Lenin te gaan bezoeken, ook dit is vandaag gesloten voor bezoekers. Dan maar een foto van Theo met op de achtergrond het Kremlin.
Nieuwsgierig gaan we een kijkje nemen in een mega groot winkelcentrum dat in een prachtig pand ligt. Ook hier alle bekende merken. Veel kleren en juwelen en een prachtige afwerking van het gebouw. Maar nergens zijn er sigaren te koop.
Dan maar naar het Kremlin om te poseren naast de bewaker. Van hieruit wandelen we naar het voor velen mooiste gebouw op Het Rode Plein. De basiliek die in opdracht van Ivan de Verschrikkelijke is gebouwd. Voor ons komt het nogal kitscheger over maar het metselwerk is fenomenaal. Dit is vakmanschap van de bovenste plank. Er is een legende die zegt dat Ivan de ogen van de architect van het gebouw heeft laten uitsteken omdat hij geen mooier gebouw meer zou kunnen ontwerpen.
We hebben het hier gezien en gaan de metro in om een bezoek te brengen aan een beroemd klooster. Het ligt en kilometer of zeven buiten Moskou maar dat is geen afstand met de metro die ongeveer om de twee minuten het station met veel lawaai binnen rijdt. Het klooster is beroemd vanwege het kerkhof. Jammer dat we van het mooie gebouw geen foto's kunnen nemen, het staat volledig in de steigers. Op het kerkhof worden de Russische prominenten begraven. Het kerkhof is indrukwekkend maar jammer genoeg zeer slecht onderhouden. We sluiten de dag af met een bezoek aan het graf van Mw. Gorbachev.
Over het weer hebben we absoluut niet te klagen. Ook deze dag begint weer met en blauwe lucht en stralende zon. Ik heb me voorgenomen om eerst het probleem met de steun van de gps te gaan oplossen. Terwijl ik in de brandende zon aan het zwoegen ben om het dashboard van de Tri te verwijderen zit Theo in de schaduw grote dikke zwarte sigaren te roken. Met heel wat moeite krijg ik het dashboard zo ver los dat ik bij de schroefjes van de steun kan. Ze zaten nog op een paar mm schroefdraad. Geluk gehad dat ze er niet volledig af gekomen zijn. Ik ga dit bevestigingssysteem zeker veranderen als ik thuis. Na het ontbijt motor terug in elkaar gezet en nog een probleem in het hotel opgelost. Ik heb hier namelijk een nacht te weinig geboekt. Via Hotels.com is dit probleem ook opgelost geraakt. Om 12 uur kunnen we de metro naar het centrum van Moskou nemen. We kopen voor een paar euro een rittenkaart en duiken ondergronds via ellenlange roltrappen.
De metro is hier indrukwekkend prachtige afwerking en ware kunstwerken aan muren en plafonds. Alle opschriften zijn in het Russisch, mijn persoonlijke gids den Theo moet dan ook wel eens zoeken om de juiste perrons te kiezen. Terwijl Theo aan het puzzelen is met de metrostations kan ik op mijn gemakje wat foto’s nemen. Als hij het niet meer ziet zitten wordt het aan een Rus gevraagd. Zonder probleem krijgt Theo een uitgebreide uitleg, weliswaar in het Russisch. Nogmaals, zonder een woordje Russisch kun je hier niets komen doen. Trouwens, de Russen waar we hier mee in contact komen zijn uitermate vriendelijk.
Alles is hier groot. De gebouwen, de metrostations, de parken en pleinen. Er zijn heel veel straten en pleinen verkeersvrij gemaakt zodat het centrum zeer rustig overkomt. Rond de middag is het tijd om de inwendige mens te versterken. Geen soep vandaag maar een sandwich clubkip. Ook dit is naar Russische normen gemaakt. Roken verboden op het terras. Na een discussie over Poetin met een zatte Rus en een nuchtere Rus is het tijd om verder te gaan. We gaan het nationaal theater bezoeken. Volgens mijn gids Theo, het grootste theater ter wereld. Jammer dat het tot 07/09/15 gesloten is voor bezoekers. Dan maar even poseren voor het gebouw. We gaan wandelend op pad om het Kremlin te gaan bezoeken. Het mooiste plein van Moskou. Na een stevige wandeling komen we langs mooie gebouwen o.a. het parlementsgebouw( ik denk dat het de Doema heet, Theo moet het maar verbeteren via de commentaren) pleinen en parken bij het Kremlin aan. Ook hier weer pech, op donderdag wordt er niet gewerkt dus we kunnen ook het Kremlin niet bezoeken. Dit zal iets voor morgen worden. Terug de metro in om naar de beroemdste winkelstraat van Moskou te rijden. De naam van de straat moet Theo maar bij de commentaren zetten. Eindelijk tijd voor een terrasje of twee drie. En of het gesmaakt heeft. Theo was zo goed gezind dat hij een bedelaar die vandaag jarig is (we hebben zijn paspoort gezien) een handvol geld geeft. Aangezien onze voorraad sigaren angstwekkend begint te slinken hebben we ons ook te pletter gezocht naar een sigarenwinkeltje om wat sigaren te kopen. Heel moeilijk te vinden hier.
Wat ook opvalt in Moskou is de netheid op straat. Er is werkelijk geen peukje, papiertje of andere rommel te vinden. Ook de gevels van de gebouwen zijn kraakhelder en zeer goed onderhouden. Ondanks dat het een wereldstad is komt het centrum heel rustig en kalm over. Het is dan ook zeer ontspannend om hier te wandelen en een terrasje te pikken. Nadat Theo nog een pot oploskoffie heeft gekocht in één van de vele mega grote winkels is het tijd om de metro naar het hotel te nemen.
Om 20u15 komen we aan in de mooie lobby van het hotel. Morgen weer een dagje Moskou.
Na weer een goede nachtrust en karig ontbijt starten we rond haf negen. Het weer is ook vandaag weer uitstekend. De zenuwen staan toch wel en beetje gespannen. We rijden naar Moskou, niet zo maar een stadje maar en wereldstad met ongeveer 10.000.000 inwoners. Hiermee vergeleken is Parijs een gehucht. Onze mascotte Fagu maakt zich niks zenuwachtig lachend hangt hij aan de motor te bengelen. Zelfs de Russen moeten er af en toe om lachen.
Ben verschrikkelijk aan het sukkelen met mijn gps. Volgens mij is de steun afgebroken. Heb gisteren met plakband geprobeerd om het toestel wat stabiel te krijgen maar het helpt geen fluit. Morgen proberen om een andere oplossing te bedenken. Juist nu we Moskou inrijden heb ik het aan mijn fles. Ik kan niet fatsoenlijk inzoomen en dat is tamelijk vervelend.
De keuze van de te nemen route is snel gemaakt. Van de binnenwegen hebben we na gisteren onze buik meer dan vol, ook voor onze motors is het niet te doen op dit soort wegen.
Vandaag dus een lange rechte weg naar Moskou. Op een dertigtal kilometers beginnen de eerste files zich te vormen. We proberen tussen de auto’s door te rijden maar de Russen werken niet echt me. We besluiten dan ook om enkel bij de stoplichten tussen de file door te wurmen.
Als we het centrum naderen wordt het echt vervelend dat ik niet met Garmien kan werken zoals ik wil. Ik mis het inzoomen van het beeld en het is ook vervelend dat de straatnamen in Het Engels op het scherm komen. De verkeersborden geven de namen enkel in het Russisch ik kan ze dus onmogelijk vergelijken wat het allemaal niet simpel maakt. Na een paar keer verkeerd te rijden en een paar omleidingen te moeten nemen loopt het zweet over heel mijn lijf. Kalmte kan ons ook deze keer weer redden. Stilletjes aan komen we in de buurt van het hotel over goed doorstromende wegen van en baanvak of tien. Theo lost nog een Russisch spraakprobleem op bij het tanken. Het toeval wil dat euvro in het Russisch zowel een soort benzine betekent als ook onze euro. Ik blijf me verbazen over het Russisch van Theo. Het is onvoorstelbaar wat die op één jaartje geleerd heeft. Er komen nog dagelijks woorden bij zodat zijn woordenschat blijft groeien. DE nieuwe woordtjes woorden dan ook direct gebruikt.
Om 14u45 komen we in het hotel aan. Druipnat van het zweet en redelijk vermoeid van de concentratie die wel nodig is om door Moskou te rijden. Hier dient ook nog een probleem opgelost e worden onze kamers blijken geannuleerd te zijn. Uiteindelijk zijn we na veel vijven en zessen dan toch rond half vier op onze kamer.
Morgen wasdag, gps steun proberen te repareren, planning maken om Moskou te verkennen en tussendoor een beetje proberen te rusten. We vertrekken hier op 16/08/15 dus we hebben wel wat tijd om het nodige te verkennen.
Wegens heel de rit op de autosnelweg te hebben gereden en een paar uur in Moskou te klooien zijn er vandaag maar twee foto’s. Er zullen de komende dagen ongetwijfeld genoeg foto’s van Moskou op de blog verschijnen.
We hebben een heerlijke nachtrust gehad en zitten dan ook fris en monter stipt om acht uur aan het ontbijt. We kunnen vandaag kiezen of we rijden rechtstreeks over de M1 naar Vyaz’ma een rit van 165 km altijd rechtdoor. Of we kiezen voor een beetje avontuur en gaan het binnenland van Rusland veder verkennen. Een rit van 285 km Goed uitgeslapen dat we zijn kiezen we voor het avontuur.
Eerst tanken en een km of twintig over de M1 voordat we op verkenning gaan. Zodra we van de M1 zijn komen we in heuvelachtig landschap terecht met zelfs hier en daar fijne bochten. Het wegdek valt honderd procent mee en we snorren met een gelukzalige smile op onze gezichten door het uitgestrekte landschap. Gedaan met graan en mais velden. De grond is hier te schraal en te nat. Honderden riviertjes lopen als aders door het landschap, veel berken en struikgewas heel het landschap is een en al moeras.
Ook hier zijn alle zijwegen van de hoofdbaan onverhard. Zelfs in de dorpjes liggen er geen verharde wegen. Onze eerste stop is bij één van de vele armoedige huisjes. Als we te dicht bij de armtierige omheining komen komt er norse vrouw scheldend roepen dat we hier niets te zoeken hebben. Ze jaagt me werkelijk van de omheining weg en verdwijnt scheldend en tieren terug in haar huisje. Een heel andere ontmoeting dan met onze toezichter aan het monument dat we gisteren gehad hebben. Ik trek me er niet veel van aan en neem toch maar een paar foto’s.
We snorren rustig verder tot we op een stuk onverhard wegdek komen. We rijden over grof steenslag met een laagje zand. Niet echt prettig rijden met de machines waar wij mee rijden. Een kilometer, twee kilometer er komt precies geen einde aan. Sommige stukken kun je vergelijken met een wasbord. Keiharde dicht op elkaar liggende rimpels je tanden kletteren in je je bek. De motors worden op een verschrikkelijke manier door elkaar geschud. En het blijft maar duren. 10 km hebben we zo gereden en dan plotseling weer goed wegdek. Amai, wat een opluchting. Toch nog even van de hoofdweg af om door een dorpje te rijden. Pure zandwegen geen stukje verharde weg te vinden. Vadertje staat heeft hier duidelijk nog heel veel werk. Als we uit het dorpje rijden komen we weer op goed asfalt. De omgeving blijft redelijk interessant en we hebben inmiddels een temperatuur van 28 graden. Geen vijf kilometer verder hebben we het weer aan ons been, zonder waarschuwingsbord verandert het asfalt in een pure zandweg vermengt met keien. We rijden verder met de hoop dat het niet te lang zal duren. De misrekening van de dag is het geworden. Na dertig km keihard werken komen we op een stuk waar werkelijk geen doorkomen aan is. Je zou er bij gaan staan schreeuwen, we zijn op amper 90 km van onze bestemming en moeten terug. Er is absoluut geen doorkomen aan. We proberen bij Garmien een oplossing te vinden maar er is geen ontkomen aan. Dertig km terug door deze hel. Dan een stukje asfalt en dan weer de 10 km waar we een paar uur van te voren aan het zwoegen geweest zijn. Door al het geschok en gedaver begeeft de standaard van mijn gps het ook nog eens. Hij hangt aan het dashboard zoals een gebroken vleugel aan een eend hangt. Werkelijk vleugellam dus. Met wat plak en knipwerk kunnen we de gps tijdelijk op zijn plaats houden. Hopelijk zijn alleen de boutjes losgetrild en is de bevestiging niet afgebroken. Het is niet simpel om dit vast te stellen heel het dashboard moet er voor gedemonteerd worden.
Het komt er op neer dat we 450 km op de teller hebben gezet vandaag waarvan tachtig over onverhard. Om 08u30 gestart en om 18u30 komen we eindelijk op onze bestemming aan. Niet gegeten, geen soep, geen insuline gespoten en de suiker op peil gehouden met koekjes en druivensuiker. Na het eten krijg ik de weerslag in de vorm van een ferme hypo.
Na een maaltijd een goede kop koffie en een mooie zonsondergang is het leed weer ver geleden. We zitten in een afgelegen stil dorpje in een heerlijk rustig hotel zodat we weer goed kunnen slapen.
Morgen naar Moskou, ik heb weer twee toeren rechtstreeks over de M1 of nog een stukje binnenwegen. Ik weet nu al wat we gaan kiezen.
Gisteravond het bezoek gehad van een koppel uit Oeral.(beiden met de motor) We zijn samen met deze motorijders de grens gepasseerd zonder enig contact te hebben gehad. Toevallig overnachten ze in het zelfde hotel dan wij. Ook zij hebben een prutskamertje dat bloedheet is. Gezellige babbel gedaan.
Goed ontbijt gekregen, sigaartje gerookt op het gemakje ingepakt en starten maar. We rijden zeer vlot uit het stadje. Het begint afgezaagd te worden maar ook vandaag vertrekken we met 28 graden. We hebben de klok en uur vooruit moeten zetten maar hebben daar weinig last van. Als we het stadje uit zijn rijden we een stukje over de M1 om vervolgens zo snel mogelijk deze tolweg te verlaten.(gratis voor motorrijders)
Na een km of twintig verlaten we de tolweg en gaan we de binnenwegen verkennen. Mensen wat is dit land dun bevolkt. Er wordt wel eens gezegd dat Frankrijk de graanschuur van Europa is, hier zijn de landerijen tien keer groter. Ze zijn gewoonweg onoverzichtelijk. In de zeldzame stadjes waar we doorrijden is er weinig armoede zichtbaar. Op het zeer dun bevolkte platteland waar nog veel in houten huisjes wordt gewoond (meestal gepensioneerden) is er zeker geen weelde. We denken dat de gepensioneerden hier werkelijk in armoedige omstandigheden leven.
We rijden over ellenlange kaarsrechte wegen met hier en daar een huisje en een klein dorpje. De zijwegen van de hoofdweg zijn voor 80% onverhard. In sommige dorpjes zijn er zelfs geen verharde wegen. De weinige auto’s die we tegenkomen zijn meestal overjaarse wagens. Hier en daar een stationnetje(barak) waar een oude dieseltrein aankomt getuft. De verschrikkelijk grote landerijen worden ook hier met vooroorlogse machines bewerkt. We passeren een tractor met een aanhangwagen waarvan we denken dat die elk ogenblijk door zijn as zal zakken.
De hoofdwegen zijn van tamelijk kwaliteit, er ligt weinig vuil en in de zeldzame stadjes waar we doorrijden is het netjes en staan de appartementen ver uit elkaar zodat je een open stad krijgt met volop ruimte. Ik vind dat de stadjes wel een gezellige sfeer uitstralen.
Na 130 km gaan we terug de compleet lege tolweg M1 terug op. De temperatuur is weer behoorlijk opgelopen we zitten constant tussen de 36 en 37 graden. Onze soeppauze loopt dan eigenlijk ook iets te lang uit(anderhalf uur)Het is dan ook heerlijk zitten in de schaduw met een vleugje wind.
De M1 is voor iedereen toegelaten. Bij de diverse vijvers en grote natuurgebieden wordt berm van de M1 gebruikt als parking voor de dagjes mensen die naar hartenlust in de vijvers aan het zwemmen zijn.
Rond 16 uur plaatselijke tijd komen we met een frisse en aangename 38 graden aan in ons superlux hotel. We worden aan de receptie door een lieftallige jongedame ingeschreven. Niet zonder de onvermijdelijke kopies van paspoort, visum en het ondertekenen van een drietal documenten.
Het eerste wat we moeten doen als we in de kamer zijn is weer wassen. Letterlijk alle kleren zijn doornat van het zweet. Na de was een overheerlijke douche genomen, een taxi besteld(we zitten tamelijk ver van het centrum van Minsk) en een heerlijke maal tijd genomen in het restaurantje wat het koppel uit Oeral ons had aangeraden. We hebben een voorgerecht met kaviaar, een heerlijk hoofdgerecht en nagerecht en de onvermijdelijke halve liter voor € 20 per persoon.
De taxi is zoals was afgesproken (Theo spreekt voor mij verbazend goed Russisch na 1 jaar les) stipt om 21 uur terug. Bij het hotel aangekomen nog een laatste sigaartje, foto’s selecteren en verslag schrijven en dan heerlijk gaan slapen in het fantastische King Size bed dat uitnodigend staat te wachten.
Morgen passeren we de grens en komen we in Rusland aan. We overnachten in Smolensk. Een rit van 335 km.
Fantastisch geslapen in een perfecte kamer. Maar wat en verschrikkelijk slecht ontbijt voor vel te veel geld. Trouwens keiharde muziek s ’morgens tijdens het ontbijt daar maak je de Kees echt niet blij mee. En, het kon natuurlijk niet blijven duren. Onweer, gedonder en kletterende regen met een temperatuur van 20 graden. We rekken en trekken het een beetje tot het droog is en hier en daar zelfs een streepje blauwe lucht tevoorschijn komt.
Rond half negen vertrekken we en Garmien loodst ons zonder enig probleem door het toch wel mooie centrum van Minsk. De bibliotheek van Minsk is in een prachtig gebouw ondergebracht.
Eenmaal buiten het centrum is het tijd om te tanken en van jas te wisselen het is ondertussen 28 graden geworden. Ook nu komt het jaar Russische les van Theo weer goed van pas. Je moet namelijk eerst aan een loketje gaan vertellen aan welk pompnummer je gaat tanken, wat voor soort benzine en het aantal liters. Ze spreken geen woord Engels hier en als je wat onbegrijpelijk staat te kijken ratelen ze aan één stuk door, in het Russisch natuurlijk. Theo legt woordje voor woordje uit wat we nodig hebben en het lukt wonderbaarlijk. Neem het van mij aan, zonder een woordje Russisch is het onmogelijk om hier te komen. Je geraakt niet aan eten en benzine. Je kunt zelfs geen taxi nemen.
Ook vandaag rijden we een honderdtal km binnendoor. Het verschil tussen de steden (die wij gezien hebben ) en het platteland is schrijnend. Als we door een stad rijden zo je denken dat we in een modern Wester land aan het rijden zijn. Op het platteland daar in tegen is het werkelijk armoede troef. Meer houten huizen met golfplaten als dakbedekking dan stenen huizen. Ook de stenen huizen zien er tamelijk armoedig uit. Ik begrijp ook niet hoe ze met de werkelijk vooroorlogse machines de oogsten binnen halen op de ongelooflijk grote velden.
Als we over de rivier de Berzina rijden denken we aan het leger van Napoleon die hier op de hielen gezeten door de Russen moesten terug trekken. Bij bosjes zakten de soldaten door het ijs en werden door de kou bevangen. 10.000 man van het machtige 600.000 man sterke leger overleefden het.
Als we voor de soeppauze stoppen hebben we weer de normale temperatuur die we deze reis gewend zijn. We ondergaan lijdzaam de 33 graden. Bij de bestelling van de soep ging het even fout. De norse dame die de bestelling opneemt ratelt een heel verhaal af over twee verschillende soepen. Heel raar want er is meestal maar één soort soep namelijk rode bietensoep. Theo, die de echt hele norse dame absoluut niet kan volgen denkt bekijk het maar als we maar soep hebben. Heel snel komt de soep er aan, we kijken elkaar aan en zeggen dat is wel heel snel. Ik neem een lepel soep en die blijkt gewoonweg koud te zijn. Niet echt smakelijk voor rode bietensoep. We gaan alle twee met onze kom soep naar de nog steeds ongelooflijke norse trees en beklagen ons over de koude soep. Amai, dat viel wel in heel slechte aarde. Er komt een Russisch geratel uit die bek als of het een salvo was van een machinegeweer. Uiteindelijk kwar het er op neer dat we voor de koude soep hadden gekozen.
Een km of drie na onze soeppauze komen we aan de grens met Rusland. Een groot elektronisch bord begroet ons met de tekst WELCOM TO RUSSIA. Het zal waarschijnlijk kinderachtig overkomen maar we hebben alle twee een ongelooflijk fijn gevoel als we Rusland binnen rijden. Dankzij het grensoverschrijdend verdrag tussen Belarus en Rusland rijden fluitend de grens over zonder enige controle.
Goed en wel de grens over rijden we de laatste 80 km binnendoor. We vinden het echt machtig om hier te rijden. We worden al direct geconfronteerd met een zeer effectieve spoorwegovergang. Het landschap verandert naar heuvelachtig en de wegen vallen goed mee. Er is minder landbouw maar ontzettend grote gebieden met puur natuur. Langs beide kanten van de weg kun je kilometers kijken zonder één huisje te zien. De Hongaarse poesta is in geval van oppervlakte een kinderspeeltuin. We worden echt overrompeld door dit landschap. Van de bombastische beelden die overgebleven zijn uit het communistisch tijdperk zijn we iets minder onder de indruk. Een monument valt echter op, we nemen daar dan ook en sigarenstop. Al snel worden we door de fiere toezichter van het monument benaderd. Hij vertelt honderd uit, Theo begrijpt er een beetje van als hij een dik gastenboek bovenhaalt met een vermelding die er ooit eens door een Belg is ingezet. Onze eerste Russische kennismaking is dan ook een succes.
Om 17 uur plaatselijke tijd arriveren we in Smolensk voor onze overnachting. Na wat gestrubbel met paspoorten en visum en een stel kopieën geraken we ingeschreven. Van uit de tuin van het hotel hebben we een mooi zicht op een kathedraal.
Voor €1 brengt en taxi ons naar het centrum waar we ons te goed doen aan een Big Mac.
Morgen een ritje binnendoor van 285 km. We overnachten dan in Vyaz’ma.
Stopt om zeven uur zitten we op ons terrasje aan het ontbijt. Er is geen kat te zien op de terrassen en de zon staat helder in de blauwe lucht waar geen wolkje te bespeuren is. In de schaduw is het nu al 26 graden. Rond negen uur vertrekken we voor onze laatste rit van deze reis door Polen. Na wat zoekwerk en een verboden straatje te zijn ingereden geraken we uit het oude stadscentrum.
Het wegdek is van goede kwaliteit het verkeer minimaal en de afstand vandaag is maar 156 km. We gaan niet klagen over het weer maar rond een uur of elf hebben we toch weeral 34 graden. Hier en daar krijgen we commentaar dat we blij moeten zijn dat we eindelijk eens goed weer hebben op onze reis. Maar na de zevende dag op rij met temperaturen rond de dertig graden beginnen we de vermoeidheid best te voelen.
Hoe dichter we de grens van Belarus (Wit Rusland) naderen hoe stiller het wordt. We krijgen het gevoel dat we in een soort niemandsland rijden. Kaarsrechte lange wegen door eindeloze graan en maisvelden. Ooievaars stappen parmantig door de afgereden graanvelden. We krijgen ook meer en meer bewoonde nesten van ooievaars te zien. De diverse granen die hier verbouwd worden op de eindeloze velden worden geoogst met vooroorlogse machines. Bij de boerderijtjes staan de volle melkbussen (die bij ons allang in een museum staan)in de volle zon te wachten tot ze opgehaald worden.
Hier en daar staat en een huis afgewisseld met een boerderijtje en een dorpje. Het eindeloze fietspad dat afgescheiden naast de verkeersweg loopt is goed beveiligd met splinternieuwe hekkens.
Na de tankstop naderen we de grens met rasse stappen. We krijgen een vaag gevoel van ongerustheid over ons. We stoppen ook opmerkelijk meer. Het is precies of we stellen het zo lang mogelijk uit om aan de grens te komen. Er staan dan ook de wildste verhalen op het internet over de grens van Belarus. We zitten ook met een formulier dat niet helemaal conform de wet zou zijn om met een voertuig de grens over te mogen.
Rond de middag komen we dan toch aan de grote grenspost in Terespol aan. Het is aanschuiven maar het is minder druk dan we hadden verwacht. Geen enkele vrachtwagen te bespeuren. Op een gegeven moment komen er twee douaniers tot bij ons om de chassisnummers van de motors te controleren. Tot onze verassing spreekt een van die gasten perfect Nederlands. Het ijs is meten gebroken en de spanning is verdwenen. De Nederlander komt hier twee maanden werken en gaat dan terug naar huis. Dankzij het vrij verkeer van goederen en werk is dit blijkbaar mogelijk.
Na een uurtje zijn we de Poolse grens gepasseerd. Het is nu aanschuiven aan de grens van Belarus. Ook deze passage valt redelijk mee. Theo die halsstarrig een jaar Russische les heeft gevolgd krijgt met een paar woorden Russisch meteen de douaniers aan zijn kant. Hier en daar wordt er zelfs gelachen. Na de paspoortcontrole moeten we naar kotje acht. Daar moeten we een stel onnozele formuliertjes invullen. Als dat gedaan is komt weer en andere douanier deze halen en gaat er mee in weer een ander kotje zitten. De spanning is bij ons totaal verdwenen en we vullen de wachttijd op met een goei sigaartje. (met toestemming van de douaniers)Als we de papieren terug krijgen moeten we nog naar één loket. Daar worden voor de zoveelste keer onze gegevens in de computer gebracht. We betalen € 10 en krijgen nog maar eens een papiertje dat we bij moeten houden tot we Belarus verlaten. We hebben in België van alles moeten regelen om een visum van twee dagen te krijgen. Groot is dan ook onze verwondering als er een vriendelijk dame van de douane komt zeggen dat we drie maanden in Belarus mogen blijven. We zijn er niet achter gekomen waarom we € 10 hebben moeten betalen. Als we alle benodigde documenten hebben gekregen moeten we nog één kotje doen voor de zoveelste controle. Ook hier geen problemen. De topkoffer even openen voor een vluchtige blik van weer een andere douanier en we zijn na anderhalf uur wachten en papiertjes invullen vertrokken. Na een kilometer of tien zijn we in Brest waar en vriendelijke Wit Rus ons het hotel aanwijst.
Na de douche in en veel te klein bloedheet kamertje zonder airco is het tijd om te gaan dineren. Niet zonder enige moeite en dankzij de Russische les van den Theo krijgen we een lekker menu samengesteld. Voor twee personen betalen we 458.700 Belarusian Ruble. (€1 = 16.904 BYR)
Na het eten nog een korte wandeling en even chatten en ook deze dag is weer voorbij gevlogen.
Morgen een ritje van 360 km door Belarus. We slapen in Minsk de hoofdstad van Belarus.
