Als we om negen uur vertrekken is het al 27 graden. Garmien heeft er geen enkel probleem me om mij moeiteloos uit de stad te loodsen. De Kees en Garmien een beter koppel bestaat er niet, laten we het maar op een trio houden want met de Tri heb ik ook zelden ruzie. Vandaag rijden we heel de dag door het Rifgebergte, het is een bergketen van ongeveer 350 km lang. Van de 350 km rijden we 275 km,en of het mooi was. Het Rifgebied bestaat niet allen uit gebergte maar, het bevat ook vlaktes geschikt voor landbouw. In de dalen, granen, kruiden, sinaasappelen en diverse soorten groenten. Wat hogerop staan er ontelbare olijfbomen. Om een goede indruk van dit gebergte te krijgen raad ik google aan er zijn prachtige professionele foto’s van het gebergte te vinden. Maar ik vind mijn foto’s eigenlijk ook wel mooi
Rond de middag is de temperatuur opgelopen tot een graadje of 35, ik heb even mijn koelvest aangehad maar dat is niet aangenaam onder mijn zomerjas. Door de rijwind die door mijn jas komt is het koelvest eigenlijk te koud. Als we dichter bij de zee komen en in het hoger gedeelte van de bergen rijden steekt er een felle wind op. Ik moet mijn rijstijl wat aanpassen want met die stevige zijwind is de Tri toch wel wat onstabiel, zeker in de bochten kan dit weleens verassend overkomen. En bochten zijn er maar genoeg, het asfalt is echter van perfecte kwaliteiten en de bochten zijn redelijk vloeiend. De bewolking die vanaf de kust komt binnen drijven raakt niet over de toppen van het Rifgebergte zodat we in prachtig weer blijven rijden. Het is dan ook vandaag weer heerlijk rijden. Ik durf gerust zeggen dat er vandaag van de 275 km die we gereden hebben geen kilometer saai was. Het klinkt misschien wat overdreven maar het is de pure waarheid. Er zit ontzettend veel kleurverschil in de diverse landschappen waar we door rijden, we passeren mooie dorpjes en prachtige steden.
Alleen de laatste 10 km zijn een hel wegens grootscheepse wegenwerken. De vrachtwagens veroorzaken enorme stofwolken op de opgebroken wegen, de auto’s rijden met mistlampen aan en ik heb voor alle zekerheid mijn dubbele richtingaanwijzers aangezet. Met momenten zie je geen hand voor ogen en regelmatig is het door steenslag rijden.
Als ik aankom in het super-de-luxe hotel zie ik eruit alsof ik een hele dag motorcross heb gereden. Stof, stof en nog eens stof mijn bezweet gezicht is amper te herkennen. De vriendelijke dame aan de receptie kijkt verschrikt op als ik opduik. Waarschijnlijk denkt ze aan een overval of iets dergelijks. Helemaal bezweet haal ik de verfrommelde reservering uit mijn zak en geef haar mijn paspoort om ze wat gerust te stellen. Ze bekijkt me eens, zegt niets en ik stamel iets van slechte wegen en stof. Precies of ze zal dat niet gezien hebben. Ze laat me een paar documenten tekenen geeft wat uitleg over de kamer en is blij dat ik de receptie verlaat. Ik kom op een prachtige kamer gooi mijn helm op het bed en ga in mijn bestofte motorkleren mijn bagage halen. Ik hoef de weg niet te zoeken want ik kan mooi het spoor volgen dat ik op de marmeren vloer heb achtergelaten. Ik sluip langs de receptie, iets mompelend over mijn bagage, ik krijg geen antwoord enkel een opgetrokken wenkbrauw. Als ik nogmaals langs de receptie kom met twee zwarte koffers die grijs zien van het stof zeg ik maar niets meer.
Als ik zou zeggen dat ik na deze rit zo fris als een hoentje ben aangekomen zou ik de waarheid verschrikkelijk geweld aan doen. Ik voel me als een oude uitgewrongen dweil, ik zweer bij mezelf dat ik na de douche niet meer van mijn kamer af kom. Lekker op mijn terrasje een sigaartje roken en de stad de stad laten, ze bekijken het maar. Na de verkwikkende douche denk ik er weeral anders over en maak toch een wandelingetje in de buurt van het hotel. Ik zit nogal ver van het centrum en aangezien Tétouan tegen een berg aangeplakt is kom ik niet in het centrum, ik heb echt geen zin om vandaag nog te gaan klimmen. Ik ga hier zeker terugkomen om deze stad fatsoenlijk te kunnen bezoeken. De Medina staat zelfs op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Er zijn talrijke monumenten die het bezoeken waard zijn onder andere het oude paleis, een fort en de oude stadsmuren.
We zitten nu ongeveer zeven km van de Westelijke Middellandse zee een 80 km van de Noordelijke Atlantische oceaan.
Morgen naar Tanger, ik ga mijn route wat verleggen zodat ik langs de Middellandse zee kom en langs de Ocea
Het begint misschien wel wat saai te worden maar ik heb vandaag weer heel goed weer (30 graden) en weer een prachtige rit. De eerste tien km rij ik op de inspiratieloze N8. Dat ben ik redelijk snel beu. Nadat ik ben gaan tanken en een koffie heb gedronken besluit ik dan ook om de kleinere wegen op te gaan zoeken.
Natuurlijk kom je dan op off road terecht. Na een paar km kom ik op de wegen die ik graag rij, verdwalen kan ik niet want elke weg komt terug op de N8. Wie mij een beetje kent weet dat ik dolgraag bochten rij, maar na 335 km van de ene naar de andere bocht rijden wordt zelfs voor de Kees tamelijk veel
Voor de rest kan ik alleen maar vertellen dat de rit zeer voorspoedig is verlopen en dat ik bij aankomst in Meknes 348 km op de teller heb gezet. Ontelbaar veel bochten dus best een vermoeiende dag gehad vandaag. Nu ik in Meknes ben krijg ik meer en meer spijt dat ik drie nachten in Marrakesh ben gebleven. Meknes heeft ook soeks en een groot plein maar het stikt hier niet van de drommen toeristen. Je kunt hier overal doorheen wandelen zonder dat je constant wordt lastige gevallen door verkopers van prullaria. Ook is deze stad veel opener, hier kun je tenminste adem halen. De volgende reis naar Marokko, die er zeker komt, zal heel anders gepland worden dan deze reis.
Ik slaap voor de eerste keer deze reis in een echte Marokkaanse rad. De foto’s geven een maar een beperkt beeld van deze mooie riad.
Morgen een rit naar Tetouan. Weer een tamelijke zware dag van 275 km met het nodige bochten werk.
Om halfnegen deze morgen wordt de Tri van stal gehaald, hij heeft er even veel zin in als ik, moet maar amper de starter aanraken en hij staat al te zoemen. Garmien is ook in vorm en de Kees ziet het ook helemaal zitten. Zonder één foutje rijden we dan ook gezwind de Médina van Marrakesh uit, deze keer niet zonder spijt. Ik verlang terug naar de natuur en de echte vriendelijkheid van de mensen, niet de gemaakte vriendelijkheid van hier die er alleen maar is om geld uit je zakken te halen.
Amai, toch is Marrakesh wel een grote stad en we hebben dan ook even de tijd nodig om eruit te geraken. Eenmaal buiten Marrakesh rijden we zeker een kilometer of vijftig over een ongelooflijke saaie weg. Ik begin de moed al te verliezen, is dat nu het Atlasgebergte? Maar ongemerkt begint het landschap te veranderen. We komen in een groot dal waar veel aan landbouw wordt gedaan. Er liggen kanalen en er zijn lange goten gebouwd die het water moeten verdelen. Het is oogsttijd, als de landbouwmachines de velden hebben afgereden komt de plaatselijke bevolking in actie. De graankorrels die achter gebleven zijn op het land worden zorgvuldig ik zou bijna zeggen bijeengeveegd. In grote plastic zakken worden ze door ezeltjes naar het dorp gebracht. Ook de graanhalmen die achtergebleven zijn worden bijeengeraapt en meegenomen. Als dat allemaal gebeurd is worden er nog een ontelbare kuddes schapen en geiten over de velden gestuurd. Werkelijk niets gaat hier verloren.
Na de landbouwstreek komen we dan eindelijk in het Atlasgebergte. Ik kan alleen maar zeggen dat het werkelijk prachtig is om hier te rijden, de wegen zijn goed tot zeer goed en de landschappen zijn afwisselend en prachtig. Boven de 1200 m een heerlijke temperatuur van 25 graden, een motor die werkelijk perfect draait, de landschappen en de zon meer heb ik echt niet nodig om een gelukkig man te zijn. Af en toe ben ik toch weleens blij dat ze me op deze wereld gezet hebben.
We rijden door dorpjes en steden en komen voorbij diverse marktjes, de terrasjes zien er heel uitnodigend uit en de koffie is perfect. Het enigste minpuntje vandaag is de nevel die over de dalen hangt, ik heb er geen last van maar de foto’s zijn niet zo scherp als ik zou willen. Ook de Tri stond vandaag weer in de belangstelling. Rond een uur of vier kom ik aan in het hotel Les Belles Terrasses in Beni Mellal. Ik heb een kamer zo groot als een appartement met vanaf het balkon een prachtig uitzicht. Wat kan het leven toch heerlijk zijn. De temperatuur is weer opgelopen tot een graadje of 32.
Morgen naar Meknes (weer een stad en weer een verblijf in een riad) hopelijk kan ik daar wel een Hammam vinden om mij daar eens goed te laten verwennen. 310 km
Drie dagen Marrakesh, overweldigend bij aankomst, de tweede dag zoeken en de derde dag ben je het gewend. Zo heb ik Marrakesh ondervonden. Het grote plein dat s’avonds tot leven komt met talrijke eetkraampjes, orkestjes , afgerichte aapjes en slangenbezweerders.
De soeks met de ontelbare kleine straatjes waar toch een zeker patroon in zit, de vele ambachtslieden zoals schoenmakers steenkappers, leerbewerkers mandenvlechters, die met een minimum aan gereedschap de meest kunstige voorwerpen maken. Bromfietsen die met twee sleutels en een tang volledig uit elkaar gehaald worden en naar tevredenheid van de klant gerepareerd worden.
Letterlijk alles is hier te koop en te zien. De sfeer is niet t e beschrijven je moet hier rondlopen, kijken en ruiken en met de mensenstroom mee gaan. Ik ben tevreden dat ik er geweest ben maar drie dagen is voor mij genoeg, op een gegeven moment heb je het wel gezien. Het wordt dan ook vermoeiend om de zoveelste niet aflatende verkoper er op te wijzen dat je niets wenst te kopen, zeker op het grote plein kun je daar toch wel veel last van hebben. Voor een foto die je neemt moet er betaald worden en er is altijd discussie over de prijs. Je niet laten doen is heer heel belangrijk en je kunt niet drie dagen aan een stuk elke bedelaar iets geven. Maar kom je ooit in Marokko dan zou ik Marrakesh zeker bezoeken het is de moeite waard.
Nu echt de laatste foto’s van Marrakesh die vanavond op het grote plein zijn getrokken.
Eerst nog wat sfeerbeelden van gisterenavond op de blog gezet. Na het ontbijt en de was die weer gedaan moest worden ga ik opgewekt naar de Hammam waar ik om tien uur een afspraak heb. Niet dus, het is gesloten elkaar misschien verkeerd begrepen en is de afspraak om 22 u. Ik zal het vanavond wel zien.
Vandaag ga ik eens een kijkje nemen buiten de Médina van Marrakesh. Ik wandel op mijn gemakje de Médina uit en laat de paardenkoetsen voor wat het is, mij te heet om in een open koets te gaan zitten. Als ik op een plein vlakbij de moskee een sigaartje aan het roken ben komen er twee verklede pipo ’s zagen voor een foto. Ik stem ermee in en weet nu al dat we ruzie gaan krijgen. Zij gaan te veel vragen en ik ga te weinig geven zo gaat dat hier nu eenmaal. We maken pret voor tien tijdens fotosessie, na de derde foto gaat de hoed af en wordt omgekeerd om het geld te ontvangen. Ik gooi er zes dinar in ongeveer zestig eurocent wat zeker niet te weinig is als je weet dat je hier voor tien dinar al kunt eten. Er wordt wat over en weer geroepen, ik draai me om en wandel op mijn gemak verder.
Ik wil vandaag Jardin Majorelle gaan bekijken. Volgens de reisgids moet deze tuin de moeite waard zijn om te gaan bezichtigen. Op de plattegrond die ik heb lijkt het niet zover dus ik stap stevig door. Ik kom langs een prachtig kerkhof maar het is er absoluut verboden om te fotograferen. Ondertussen is het stevig doorstappen eerder strompelen geworden, ik maak dan ook dat ik op een prachtig plekje wat in de schaduw kan gaan zitten en thee kan drinken. Aan de ober vraag ik of het nog ver is naar die tuin. Minstens veertig minuten zegt hij, niet te doen bij deze hitte neem een taxi.
Na de pauze steek ik mijn hand op naar één van de tweeduizend (volgens de chauffeur) taxi’s. Ik vraag de prijs om me naar de tuin te brengen, hij vraagt 100 dinar, hij heeft me gebracht voor 60 dinar wat nog teveel is zoals later zal blijken. Aan het ticket kantoor is het serieus aanschuiven, dat kan alleen maar en goed teken zijn denk ik dan maar. De tuin nis werkelijk prachtig al had ik het wel wat groter verwacht, maar ik heb geen goed fototoestel om de tuin in beeld te brengen zoals ik zou willen. Nadat ik het hier gezien heb brengt een taxi me voor 50 dinar terug naar de Médina, ik slenter nog wat rond, drink de zoveelste thee en neem de zoveelste foto van de kruiden die hier opgesteld staan. Bij mijn verblijf aangekomen is het tijd om de was binnen te halen en kunnen we in gaan pakken. Amai, wat ruiken mijn onderbroken weer lekker.
Het is tijd voor de Kees om hier te vertrekken. Drie dagen is voor mij genoeg, Het is mooi en je moet er zeker geweest zijn als je toch in Marokko bent, maar nu zie ik ernaar uit om het Atlasgebergte in te rijden. We rijden naar Beni Mellal (als ik me niet vast rij in de smalle straatje van de Médina) een rit van 260 km.
Gistrenavond de sfeer al wat opgesnoven in de Médina van Marrakesh. Vandaag uren geslenterd door de nauwe straatjes en grote pleinen. Als dit nog een paar dagen zo doorgaat zijn mijn poten zover afgesleten dat ik op de motor niet meer met mijn voeten aan de grond kan komen.
Ik start vandaag in de soek waar ik eerst een riem koop, ik vind het vervelend om met mijn apparaat om mijn suiker te meten in mijn zak te lopen. In een tik en een wip wordt de riem van lengte gemaakt. Onvoorstelbaar wat er hier allemaal te vinden is. Prachtige kleuren en heerlijke geuren. Letterlijk alles is hier te vinden. Nadat ik een paar uur in de soek heb rondgedwaald ga ik het paleis Bahia bezoeken. De beste werklieden en ambachtslieden van het land hebben continu gedurende zes jaar (1894-1900) eraan gewerkt. Voor meer informatie raad ik google aan. Het paleis is prachtig, vooral het snijwerk en het tegelwerk zijn onvoorstelbaar mooi.
Na dit paleis wandel ik door een wir war van straatjes naar het paleis Badi. Jammer genoeg mogen hier binnen geen foto’s genomen worden want ook hier is er binnen prachtig houtsnijwerk te zien. Er hangen talrijke foto’s die volgens mij tijdens de Franse overheersing van Marokko zijn genomen. Het zijn allemaal foto’s van Marokkaanse gevangen die op een afschuwelijke manier werden behandeld. De bouwwerkzaamheden van dit paleis duurden van 1578 tot 1594. Ik moet hier echter mijn bezoek voortijdig afbreken, ik voel me onwel worden, als ik mijn suiker meet blijkt dat die op 58 staat wat veel te laag is. Natuurlijk heb ik weer niets bij om in te nemen. Zo rap mogelijk een terras opgezocht en een paar glazen mierzoete theegedronken met wat koekjes.
Ik ben hier ongelooflijk aan het klooien met mijn suiker in deze hitte. Vanmiddag was het 43 graden in de schaduw. Door die hitte kan ik moeilijk bepalen welke dosis insuline ik moet spuiten. Spuit ik niets dan sta ik veel te hoog, spuit ik de normale dosis dan kom ik te laag te staan. Dus het is wat zoeken naar de juiste dosis. Dat suiker gedoente blijft een vervelend punt tijdens het reizen. Maar zoals ze hier zeggen Insjallah.
Na deze thee en rookpauze wandel ik op mijn gemakje terug naar de riad waar ik verblijf. Onderweg koop ik nog een heel nuttig voorwerp, goed te gebruiken met dit weer!!
Dankzij de prachtige reisgids van Marokko die ik van mijn jongste zus heb gekregen (ook een trouwe blog fan) kan ik de bezienswaardigheden kiezen die ik zeker zou willen zien.
Vanavond ga ik wat dieper de Médina in, ik heb het systeem van de straatjes ongeveer wel door dus ik denk niet dat ik hier zal verdwalen.
Morgen staat er een bezoek aan de Hammam op het programma, ook een rondrit met de paardenkoets mag natuurlijk niet ontbreken.
We zijn weer vertrokken, zelfs met een beetje spijt maar we moeten verder. Vandaag staat de Col du Tichka op het programma. Op aanraden van de hoteleigenaar neem ik de oude weg. Het wordt bloedheet vandaag, volgens de Marokkaanse tv is er en hittegolf hier die tot woensdag zal duren, er woorden temperaturen voorspeld van meer dan 40 graden. We rijden weer door een mooie omgeving, al is het hier en daar wel slecht van wegdek. Ook in deze streek weer enorme wegenwerken wat wil zeggen dat de Kees over lange slechte stukken moet rijden. Eenmaal deze wegen hier klaar zijn zal het fantastisch rijden zijn. Eigenlijk moet ik daar alleen al voor terugkomen.
Na de middagpauze in het nog een tachtig km rijden, de thermometer geeft 38 graden aan als we vertrekken. Het is een ritje van 185 km maar toch zijn we redelijk lang onderweg. Het is werkelijk van de ene bocht naar de andere bocht rijden. In talrijke dorpjes wordt de was gedaan in de plassen die nog in de rivieren staan, het gebrek aan water laat zich hier goed voelen. Je ziet ook regelmatig mensen met kruiken op ezels water gaan halen in de bronnen. Op de Col du Tichka hou ik het niet lang uit, je wordt constant aangesproken door agressieve verkopers. Zeer vervelend, er wordt een foto en een selfie genomen en weg wezen hier. Als ik de selfie zie weet ik nu al dat die niet op de blog zal verschijnen. De groeven(rimpels kun je dat niet noemen) in mijn gezicht zijn zo diep dat het niet om aan te zien is.
Marrakesh ligt in een groot dal, ook hier wegenwerken een aanleg van industrieterreinen. Er liggen een paar zeer grote resorts rond Marrakesh ommuurd en bewaakt met immens grote golfvelden. Óp de golfvelden staan honderden sproeiers het kostbare water te vermorsen om het gras op de golf groen te houden. Hier zou je toch ziek van worden.
In Marrakesh aangekomen komt er ook hier een gast naar me toe die me naar het hotel wil begeleiden. Hier heb ik er dankbaar gebruik van gemaakt, ik zou anders nu nog aan het rondrijden zijn. Ík zit namelijk in een Riad die pal in de grote Médina van Marrakesh ligt. We rijden door een wir war van straatjes die net breed genoeg zijn voor de Tri. Voor € 12 ben ik bij de Riad afgezet.
Óp de Riad wordt er me verteld dat ik de bagage uit de Tri moet halen en dan de Tri buiten de Médina moet parkeren. Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt om dat te doen. Ik zie geen enkele reden om de Tri hier niet te late staan. Aangezien madam enkel Frans sprak heeft ze haar echtgenoot gebeld, ze geeft me de telefoon en de discussie begint opnieuw. Om een lang verhaal kort te houden, de Tri staat voor de deur in de Médina.
Vanavond heel voorzichtig een stapje in de Médina zetten ik ben niet van plan om nu nog verloren te lopen.
Na een heerlijke nachtrust en een goed ontbijt nog wat met de blog bezig geweest en aan het zwembad geluierd. Het is tenslotte ook nog wel een beetje vakantie he. Rond de middag vertrek ik vol verwachting naar oase de Fint en zie ik ook wel een beetje zenuwachtig uit naar het off road gedeelte.
In het hotel hebben ze een plannetje getekend hoe ik er moet komen. Redelijk duidelijk maar ik beging te twijfelen of ik wel goed zit en vraag aan een gast die langs de baan staat of ik op de goede weg zit. Hij weet me te zeggen dat ik nog een paar km verder moet zijn, er staat een bord waar ik moet afslaan. Hij bekijkt mijn motor eens en vraagt of ik van plan ben om met deze motor naar de oase te rijden. Ik knik opgewekt ja, hij kijkt bedenkelijk naar mijn banden en zegt letterlijk en waarschijnlijk zal ik het wel verkeerd schrijven; Pas de bons pneus de moto waaruit ik opmaak dat er verkeerde banden op mijn motor liggen. Hij kijkt me nog een aan en zegt; Sable et des pierres sur la route n’est pas bon? Volgens mijn vertaalmachientje betekent dit zand en stenen op de weg niet goed. Dat beloofd Na een paar leuke foto’s is het dan zover. Inderdaad zand en stenen, ribbels en klei alle ingrediënten om off road te rijden. Bij een temperatuurtje van 32 graden beginnen we eraan. Garmien laat zien dat het toch wel een km of twintig is om aan de oase te geraken. Aangezien ik nog nooit van mijn leven ben teruggedraaid draai ik nu ook niet terug. Tri en ik, wij kunnen alles aan. Het verhaal ga ik jullie besparen ik neem aan dat de foto’s duidelijk genoeg zijn.
Na een uurtje zweten kom ik in het zicht van de oase, ik word opgewacht door een zekere Achmed die me weet te vertellen dat het nog een paar km rijden is. Als ik de rivier ben overgestoken is er nog een padje waarlangs ik moet klimmen en dan kom ik op de parking aan. Als de Tri hoort dat hij een rivier moet oversteken valt hij van pure ellende stil, bij mij is het nu geen liter zweet meer dat over mijn rug loopt maar zeker een litertje of twee. Achmed ziet het helemaal zitten en loopt op een drafje voor mij uit om me de weg te tonen. Brabbelend en pruttelend roept hij waar ik moet rijden, ik trek er me geen zak van aan en probeer zo goed mogelijk een fatsoenlijk spoor te houden.
Na veel vijven en zessen zijn we dan toch op de parking terecht gekomen. Na de lunch neemt Achmed me mee voor een rondwandeling door zijn dorp. Hij spreekt Engels, Frans en Arabisch door elkaar maar we verstaan elkaar eigenlijk redelijk goed. Mekkerend vliegt Achmed met zijn bad slofjes aan als een berggeit door het dorpje. Klimmen, dalen, het maakt hem allemaal geen reet uit. Het is 34 graden en de Kees met zijn motorbroek en laarzen aan begint het stuk warmer te krijgen dan dat hij het op heel de off road rit heeft gehad. Eindelijk vind ik een manier om Achmed de berggeit even tot rust te laten komen, ik steek een sigaartje op en steek er ook een in zijn kwebbelende mond. He he even zitten. Het heeft me een sigaartje of vijf gekost maar ik weet dan ook alles van het dorpje. In de oven die hij me laat zien worden nog dagelijks zeventien broden gebakken . Hij woont nog met twee andere families in het dorpje de rest van de gezinnen zijn aan de overkant van de rivier gaan wonen.
Op het einde van de rondleiding komen we bij de motor aan en kan ik zwetend gaan vertrekken. Bij Achmed heb ik nog geen druppel zweet gezien, hij stelt voor om me te begeleiden tot voorbij de rivier dan is het moeilijkste gedeelte achter de rug. Dit accepteer ik maar wat graag, moest ik om ver gaan ik zou de motor nooit alleen terug recht gekregen hebben.
Achmed rent roepend rond de motor, nog altijd op zijn bad slofjes en sommeert me om te stoppen. Ik stop en uit zijn gemekker kan ik op maken dat hij mijn gsm wilt hebben, hij zal dan wat foto’s nemen. Ik geef hem mijn gsm en in een tik en een wip heeft Achmed een voorsprong van een meter of vijftig. Ik snap er geen ballen van hoe hij het volhoud. Maar hij heeft wel en paar mooie foto’s gemaakt. Voorbij de moeilijke passage geef ik hem een goede fooi en nemen we als twee vrienden afscheid. Toffe kerel die Achmed
Na een kleine twintig km ben ik zonder ongevallen terug in de bewoonde wereld aangekomen, weer een fantastische ervaring rijker. Ik weet nu ook zeker dat ik met mijne Tri elk wegdek aan kan.
We rijden langs de filmstudio’s en de landschappen waar de opnames gebeuren terug naar het hotel.
Morgen 15/05/17 naar Marrakesh voor een verblijf van drie nachten. Een ritje van 185 km.
Na de heerlijke maaltijd een inspannend bezoek aan de Kasbah. Ik ben met mijn oude knoken tot op het hoogste punt van de Kasbah geraakt waar je een prachtig uitzicht hebt op de rivier waar maar een paar maanden per jaar water doorstroomt. Hert water is een probleem aan het worden in Marokko, door de steeds langere droge periodes rukt de woestijn op en komen de natuurlijke waterbronnen onder druk te staan. In de Kasbah is nog een permanente bewoning van een vijftal families. De Kasbah is nu door Unesco geklasseerd.
Ik heb vandaag een tip gekregen om morgen een oase te bezoeken waar een dorpje ligt dat gebruikt is om scenes om te nemen voor de film over Asterix. Er is een klein probleempje, om er te komen moet er een stuk off road gereden worden. Aangezien ik deze week het diploma off road rijden behaald heb zal dat wel geen probleem opleveren zou ik denken.
Dus morgen 14-05-17 gaan we bewust off road rijden.
Beste blogvrienden, vandaag weer een fantastische dag gehad? Ik ben aangekomen in Ait-Benhaddou. Heb juist de filmset bezocht waar Lawrence of Arabia gedraaid is. De was is gedaan maar die moet ik nog strijken en opvouwen en ik moet nog gaan eten. Dus uw journalist terplaatse gaat deze avond zijn verslag niet meer gemaakt krijgen. Ik neem vandaag de tip van Lieve terherte het zal dus relax zijn vanavond.
Door het gesukkel met de foto's op de blog te krijgen zijn nu hier de foto's van de rit Tinerhir naar Aid-Benhaddou met een bezoek aan de Dadeskloog. Deze rit is gereden op 13-05-17. Aan bochten was er geen gebrek. Goede tot zeer goede wegen buiten de wegwerkzaamheden. Ik slaap in de kamer recht over het zwembad. De foto van de beklimming van de pas is kompleet mislukt op de blog terecht gekomen, het was nochtans eden mooie foto.
