Om halfnegen deze morgen wordt de Tri van stal gehaald, hij heeft er even veel zin in als ik, moet maar amper de starter aanraken en hij staat al te zoemen. Garmien is ook in vorm en de Kees ziet het ook helemaal zitten. Zonder één foutje rijden we dan ook gezwind de Médina van Marrakesh uit, deze keer niet zonder spijt. Ik verlang terug naar de natuur en de echte vriendelijkheid van de mensen, niet de gemaakte vriendelijkheid van hier die er alleen maar is om geld uit je zakken te halen.

Amai, toch is Marrakesh wel een grote stad en we hebben dan ook even de tijd nodig om eruit te geraken. Eenmaal buiten Marrakesh rijden we zeker een kilometer of vijftig over een ongelooflijke saaie weg. Ik begin de moed al te verliezen, is dat nu het Atlasgebergte? Maar ongemerkt begint het landschap te veranderen. We komen in een groot dal waar veel aan landbouw wordt gedaan. Er liggen kanalen en er zijn lange goten gebouwd die het water moeten verdelen. Het is oogsttijd, als de landbouwmachines de velden hebben afgereden komt de plaatselijke bevolking in actie. De graankorrels die achter gebleven zijn op het land worden zorgvuldig ik zou bijna zeggen bijeengeveegd. In grote plastic zakken worden ze door ezeltjes naar het dorp gebracht. Ook de graanhalmen die achtergebleven zijn worden bijeengeraapt en meegenomen. Als dat allemaal gebeurd is worden er nog een ontelbare kuddes schapen en geiten over de velden gestuurd. Werkelijk niets gaat hier verloren.

Na de landbouwstreek komen we dan eindelijk in het Atlasgebergte. Ik kan alleen maar zeggen dat het werkelijk prachtig is om hier te rijden, de wegen zijn goed tot zeer goed en de landschappen zijn afwisselend en prachtig. Boven de 1200 m een heerlijke temperatuur van 25 graden, een motor die werkelijk perfect draait, de landschappen en de zon meer heb ik echt niet nodig om een gelukkig man te zijn. Af en toe ben ik toch weleens blij dat ze me op deze wereld gezet hebben.

We rijden door dorpjes en steden en komen voorbij diverse marktjes, de terrasjes zien er heel uitnodigend uit en de koffie is perfect. Het enigste minpuntje vandaag is de nevel die over de dalen hangt, ik heb er geen last van maar de foto’s zijn niet zo scherp als ik zou willen. Ook de Tri stond vandaag weer in de belangstelling.
Rond een uur of vier kom ik aan in het hotel Les Belles Terrasses in Beni Mellal. Ik heb een kamer zo groot als een appartement met vanaf het balkon een prachtig uitzicht. Wat kan het leven toch heerlijk zijn. De temperatuur is weer opgelopen tot een graadje of 32.

Morgen naar Meknes (weer een stad en weer een verblijf in een riad) hopelijk kan ik daar wel een Hammam vinden om mij daar eens goed te laten verwennen.       310 km