Na een heerlijke nachtrust en een goed ontbijt nog wat met de blog bezig geweest en aan het zwembad geluierd. Het is tenslotte ook nog wel een beetje vakantie he. Rond de middag vertrek ik vol verwachting naar oase de Fint en zie ik ook wel een beetje zenuwachtig uit naar het off road gedeelte.

In het hotel hebben ze een plannetje getekend hoe ik er moet komen. Redelijk duidelijk maar ik beging te twijfelen of ik wel goed zit en vraag aan een gast die langs de baan staat of ik op de goede weg zit. Hij weet me te zeggen dat ik nog een paar km verder moet zijn, er staat een bord waar ik moet afslaan. Hij bekijkt mijn motor eens en vraagt of ik van plan ben om met deze motor naar de oase te rijden. Ik knik opgewekt ja, hij kijkt bedenkelijk naar mijn banden en zegt letterlijk en waarschijnlijk zal ik het wel verkeerd schrijven; Pas de bons pneus de moto waaruit ik opmaak dat er verkeerde banden op mijn motor liggen. Hij kijkt me nog een aan en zegt; Sable et des pierres sur la route n’est pas bon? Volgens mijn vertaalmachientje betekent dit zand en stenen op de weg niet goed. Dat beloofd
Na een paar leuke foto’s is het dan zover. Inderdaad zand en stenen, ribbels en klei alle ingrediënten om off road te rijden. Bij een temperatuurtje van 32 graden beginnen we eraan. Garmien laat zien dat het toch wel een km of twintig is om aan de oase te geraken. Aangezien ik nog nooit van mijn leven ben teruggedraaid draai ik nu ook niet terug. Tri en ik, wij kunnen alles aan. Het verhaal ga ik jullie besparen ik neem aan dat de foto’s duidelijk genoeg zijn.

Na een uurtje zweten kom ik in het zicht van de oase, ik word opgewacht door een zekere Achmed die me weet te vertellen dat het nog een paar km rijden is. Als ik de rivier ben overgestoken is er nog een padje waarlangs ik moet klimmen en dan kom ik op de parking aan. Als de Tri hoort dat hij een rivier moet oversteken valt hij van pure ellende stil, bij mij is het nu geen liter zweet meer dat over mijn rug loopt maar zeker een litertje of twee. Achmed ziet het helemaal zitten en loopt op een drafje voor mij uit om me de weg te tonen. Brabbelend en pruttelend roept hij waar ik moet rijden, ik trek er me geen zak van aan en probeer zo goed mogelijk een fatsoenlijk spoor te houden.

Na veel vijven en zessen zijn we dan toch op de parking terecht gekomen. Na de lunch neemt Achmed me mee voor een rondwandeling door zijn dorp. Hij spreekt Engels, Frans en Arabisch door elkaar maar we verstaan elkaar eigenlijk redelijk goed. Mekkerend vliegt Achmed met zijn bad slofjes aan als een berggeit door het dorpje. Klimmen, dalen, het maakt hem allemaal geen reet uit. Het is 34 graden en de Kees met zijn motorbroek en laarzen aan begint het stuk warmer te krijgen dan dat hij het op heel de off road rit heeft gehad. Eindelijk vind ik een manier om Achmed de berggeit even tot rust te laten komen, ik steek een sigaartje op en steek er ook een in zijn kwebbelende mond. He he even zitten. Het heeft me een sigaartje of vijf gekost maar ik weet dan ook alles van het dorpje. In de oven die hij me laat zien worden nog dagelijks zeventien broden gebakken . Hij woont nog met twee andere families in het dorpje de rest van de gezinnen zijn aan de overkant van de rivier gaan wonen.

Op het einde van de rondleiding komen we bij de motor aan en kan ik zwetend gaan vertrekken. Bij Achmed heb ik nog geen druppel zweet gezien, hij stelt voor om me te begeleiden tot voorbij de rivier dan is het moeilijkste gedeelte achter de rug. Dit accepteer ik maar wat graag, moest ik om ver gaan ik zou de motor nooit alleen terug recht gekregen hebben.

Achmed rent roepend rond de motor, nog altijd op zijn bad slofjes en sommeert me om te stoppen. Ik stop en uit zijn gemekker kan ik op maken dat hij mijn gsm wilt hebben, hij zal dan wat foto’s nemen. Ik geef hem mijn gsm en in een tik en een wip heeft Achmed een voorsprong van een meter of vijftig. Ik snap er geen ballen van hoe hij het volhoud. Maar hij heeft wel en paar mooie foto’s gemaakt. Voorbij de moeilijke passage geef ik hem een goede fooi en nemen we als twee vrienden afscheid. Toffe kerel die Achmed

Na een kleine twintig km ben ik zonder ongevallen terug in de bewoonde wereld aangekomen, weer een fantastische ervaring rijker. Ik weet nu ook zeker dat ik met mijne Tri elk wegdek aan kan.

We rijden langs de filmstudio’s en de landschappen waar de opnames gebeuren terug naar het hotel.

Morgen 15/05/17 naar Marrakesh voor een verblijf van drie nachten. Een ritje van 185 km.