|
Ik kan niet anders dan nog even terug te komen op gisteravond. Zoals jullie hebben kunnen lezen ben ik niet in de meest ideale omstandigheden in het hotel aangekomen. Eenmaal aangekomen maakte ik dan ook dat ik zo rap mogelijk met mijn bagage op mijn kamer kwam. Ik heb de ongelooflijke stomme gewoonte om mijn motor weg te zetten in zijn eerste versnelling om hem dan op zijn zijstandaard te zetten. De motor valt dan automatisch stil, het contact blijft dan wel opstaan natuurlijk. En de lichten blijven dan ook branden. Gisteren ook zo te werk gegaan maar één ding vergeten namelijk mijn contact af te zetten. Douchen, verslag schrijven foto’s sorteren enz. Na een uurtje of drie als de storm is gaan liggen ga ik eens buiten kijken en zie tot mijn stomme verbazing het achterlicht van mijn motor branden. Wat ik vreesde was dus waar, de accu zo plat als een cent. Stomme kloot dat ik ben. Het is te laat om nog iets te kunnen doen, we zien morgen wel hoe het we kunnen oplossen.
Vanmorgen accu uit de motor gehaald zodat die door de hoteleigenaar kan worden weggebracht naar een garage die de accu kan laden. Probleem opgelost.
Voordat de jeep mij komt halen maak ik nog wat foto’s in de buurt van het hotel. Dan is het tijd om me klaar te maken om een bezoek aan de Sahara te brengen. Inuline spuiten niet vergeten, wat koeken en suiker mee nemen (leve de diabeten) en ik kan vertrekken. Ik heb de jeep helemaal alleen voor mezelf wat wel fijn is, de chauffeur, gids, spreekt ongeveer hetzelfde Engels als ik dus dat komt goed uit.
In het eerste dorpje dat we binnen rijden worden we ontvangen met muziek en de onafscheidelijk thee. Het dorpje ziet er zeer armmoedig uit, door allerlei omstandigheden heb ik geen foto’s van het dorpje. Na de thee rijden we een dertigtal km van het parcours Paris-Dakar zeer spectaculair, je kijkt heel anders naar de deelnemers als je er zelf eens hebt gereden. Ik zie in de verte een tentenkamp liggen en vraag aan mijn gids of dat daar een permanente bewoning is. Hij moet eens lachen, en zegt dat de bevolking in de woestijn zich niet zo’n dure tenten kunnen permitteren. Het is een tentenkamp waar toeristen vanuit hun hotels naar toe gebracht worden om een overnachting in de woestijn te kunnen doen. Het zijn geen Marokkanen die in de Sahara leven maar de black people zoals ze hier genoemd worden. Je kunt ze vergelijken met de Roma’s bij ons. De zwarte mensen komen uit het diepe Afrika en hebben het hier ondanks de armoede beter dan waar ze vandaan komen.
Als ik een foto neem van de gids bij zijn wagen(hij is niet in verwachting maar zijn kleren staan zo bol van de wind die weer begint op te steken) staan we op een kilometer of twintig van de Algerijnse grens. Als we door rijden voorspeld de gids dat we vandaag weer in een zandstorm terecht zullen komen. Het is uitzonderlijk dat er hier rond deze tijd van het jaar zoveel wind is. De Kees en het weer, ze zullen nooit goede vrienden worden.
Als we bij een paar vervallen gebouwen komen die bewoond zijn kom ik te weten dat hier vroeger een grensovergang is geweest naar Algerije. We drinken thee en eten pizza in een tentje in de Sahara, nog een foto samen met de gids en we zijn weer weg. De foto’s worden onduidelijker omdat er al maar meer zand begint op te waaien. Na het middag eten rijden we dan ook door een barre zandstorm terug naar het hotel. Ik heb een uurtje of vier door de ogenschijnlijke oneindige Sahara gereden en op deze rit een zeer goed contact gehad met de gids.
De foto’s ogen misschien niet bijzonder spectaculair maar de ervaring is onvergetelijk.
Ik kan voorlopig mijn accu niet terug in de motor zetten met deze weersomstandigheden.
Morgen vertrek ik uit de woestijn, hopelijk niet in een zandstorm. We overnachten in Tenirhir vlakbij de Todrakloof.
Het is nu Half vier en ik heb nog steeds geen accu terug? Ook is het weer aan het stormen dus ik vrees dat ik hier vandaag niet meer weggeraak. En ik vrees nog meer dat ze mijn accu naar de kloen aan het helpen zijn . Waarschijnlijk zal ik P&V moeten inschakelen om een nieuwe accu te bekomen.
Komt er nog bij dat ik vanmorgen zo ziek als een hond ben opgestaan, overgeven en diaree. Mijn dag kan echt niet meer stuk.
Het internet is zo slecht dat ik er mijn foto's van gisteren niet op krijg.
De groeten uit Marokko.
|
