Zoals ik in het vorig verslag heb geschreven was het avondeten benden alle peil. Het bed en het ontbijt maken echter alles goed. Ik heb geslapen als was ik Doornroosje. Het ontbijt was zeer uitgebreid met allerlei verschillende soorten, toespijs de alom aanwezige paprika's en gebakken, gekookte en roerei. Na een ferm ontbijt starten we dan ook welgemutst rond negen uur. De donkere wolken zijn uit het zicht verdwenen maar het is nog redelijk fris in de zomerkledij (17 graden) Na een tiental kilometer rijden we het Nemziti park in. Aan de rechterkant rijden we langs de Donau terwijl we aan de linkerkant door een soort Bokrijk rijden maar dan in het groot. Je struikelt er bijna over de hazen, konijnen en reeën. Van de hazen heb ik een foto, de reeën waren me telkens te vlug af. Na 35 kilometer is het tijd om de Donau met een ferry over te steken. Het is verdacht stil op de baan die naar de ferry gaat. Garmien (de gps) wist te vertellen dat het nog 3 kilometer was, geen levende ziel te bespeuren op die 3 kilometer. Als we de aanlegplaats voor de ferry oprijden is het daar zo stil als in mijn broekzak. Ook aan de overkant is er geen levende ziel te bekennen. Plots komt er een roeibootje aan, het zal toch niet waar zijn zeker? Ik krijg van zijn leven Guz niet op een dergelijk bootje. Het bootje legt aan waar normaal de ferry moet liggen, er stapt een visser uit en het bootje tuft verder. Visser snapt niets van mijn taal en ik niet van die van hem. Zo geraken we niet veel verder. Terug keren staat niet in Kees zijn woordenboek dus geduldig gaat hij aan de kant zitten wachten. De zon schijnt, het sigaartje is lekker geen reden om zenuwachtig te worden. Na een tiental minuten komt er een gastje van een jaar of twaalf vol belangstelling naar Guz kijken. Hij begint een heel verhaal in het Hongaars af te steken waar ik maar drie woorden van heb verstaan namelijk; TODAY NO BOOT. Oei, dan toch maar terug keren. Guz weigert echter pertinent te starten tot ik beloofd heb om zeker terug te keren en niet zal proberen om de Donau over te steken zonder boot. Volgens de reisgids is de laatste brug over de Donau in Baja! Juist, daar kom ik net vandaan ik heb dan ook niet veel zin om daar terug naar toe rijden. Ik laat Garmien een nieuwe toer berekenen met uitschakeling van veerponten. Ik wordt inderdaad terug gestuurd naar Baja. Starten en weg wezen. Na enkele kilometers kom ik op een kruispunt, Garmien zegt naar rechts, een verkeersbord zegt echter als we linksaf gaan een brug tegenkomen. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven, heb er dan ook een foto van gemaakt. Hallo reisgids geen bruggen meer? Natuurlijk kan ik het niet laten om linksaf te gaan, we zien wel waar we uitkomen. Kerewere bleef Garmien maar roepen, tot ik het ding uitzette en het rustig werd onder mijn helm. De borden die de brug aangaven waren goed te volgen, moeilijk was het dus niet. Op een gegeven moment maakt de weg een redelijk scherpe bocht. Toen ik de bocht uitkwam viel ik bijna van mijne Guz. Inderdaad op een driehonderd meter verder lag er een ferry die aan het laden was. Blijkbaar is een bootje op een verkeersbord tekenen hier te moeilijk. Ik geef een beetje gas en kan mooi aansluiten bij de laatste die op de ferry rijdt, niet dus. Op kordate wijze wordt ik terug gestuurd. Eerst ticket kopen aan het ticketkantoortje. Ik spring van Guz loop als een haas naar een onooglijk kantoortje dat verstopt is naast het terras van een café. Een oud vrouwtje verkoopt mij twee tickets, neen zeg ik één is genoeg ik kom niet terug, geen retour. Ze begint driftig gebaren te maken waaruit ik begreep dat dit niet kon. Oké, zeg ik, wat kan mij het schelen kost amper twee euro. Het vrouwtje geeft me twee tickets. Wat blijkt nu, er is een ticket voor Guz en een ticket voor Kees. Ondanks dat er maar twee man en een paardenkop op de ferry waren besloten ze om net voor mijn neus weg te varen. Geen probleem, koffietje gedronken de temperatuur was intussen aangenaam genoeg om op het terras te zitten.
Aan de overkant aangekomen is het tijd om te tanken. 355 kilometer gereden voor achtentwintig euro. We rijden nu het Donaupark in. Ik stop om een foto te maken van een koppel ooievaars die zitten/staan te zonnen.
Jammer genoeg loopt de rit na enkele kilometers uit het park. We komen terecht in een ongelooflijk groot landbouw gebied. Kilometers rijden we op kaarsrechte wegen langs onmenselijk grote maisvelden, koren en graslanden. Tientallen grote tractoren zijn duizenden liters onkruidverdelgers aan het sproeien. Dit is pas stilte, maar dan wel een stilte van de dood. Er zijn kilometers aan een stuk geen vogels te zien, geen roofvogels in de lucht zelfs geen kraaien. Uren door dit soort landschap gereden, zelfs geen vlieg op het scherm van Guz gespat. Geef mij de stilte van de Poesta maar. Na dit eentonig stuk komen we aan de grens van Kroatië. Om de douanier niet te veel uit te dagen laat ik het fototoestel in de tanktas zitten en zet ik de helmcamera af. Een vriendelijke meneer heeft meer oog voor Guz dan voor mijn paspoort. Hij bladert er wat door om een plaats te vinden om een stempel in het paspoort te zetten. Veel plaats is er niet meer, er staan redelijk wat stempels in die ik samen met Theo heb vergaard tijdens de reis naar het Midden-Oosten.
Op een terras in Vukovar, met uitzicht op de Donau stoppen we voor de middagpauze. Vukovar, oorlog en aan flarden geschoten huizen en gebouwen.
Hier moet met Kuna's betaald worden. De prijzen delen door 7,5 om in euro te berekenen.
Eerst wordt er een smerige oorlog uitgevochten, natuurlijk met zo veel mogelijk doden, ze gaan geen monumenten zetten voor een paar oorlogsslachtoffers natuurlijk. Als er genoeg doden zijn gevallen worden er grote monumentale monumenten gebouwd. Het zal nooit meer gebeuren enz.enz. Als de toeristenstroom op gang is gekomen om de monumenten te komen bekijken mogen de oorlogsinvaliden aan deze monumenten souvenirs verkopen. Grote borden leiden naar massagraven, het één zogezegd nog mooier dan het andere. Ik heb er geen bezocht, ik word er namelijk kotsmisselijk van. Heb bij een oorlogsinvalide in alle stilte een onnozel souvenirtje gekocht en een snijdend verhaal ten gehore gekregen. In Aleppo worden binnenkort de volgende monumenten ontworpen. Het zal nooit meer gebeuren enz. enz.
|
