Tulcea
Niet te best geslapen, dikwijls wakker geweest. En de naald is terug gevonden. Ik vertrouwde het niet erg om in bed te stappen, na een grondige inspectie heb ik de naald tussen de lakens uit gehaald. Het is redelijk mistig maar droog en niet koud. Normaal zou de garage van het hotel pas open gaan om negen uur. Eerder is er niemand aan de receptie. Dit was echter veel te laat voor de Oostenrijkse fietser. Hij had de manager van het hotel aangesproken, deze heeft er voor gezorgd dat er iemand om half acht de garage zou komen openen. Daar heb ik natuurlijk van mee geprofiteerd. Klokslag halfacht stond ik beneden voor een gesloten deur van de garage. Enkele minuten later was de Oostenrijker er ook. Volgens mij een redelijke ongeduldige man. Hij kwakte zijn bagage op de vloer, vraagde aan mij om even op zijn bagage te letten en verdween. Hij ging de persoon zoeken die de poort moest openen. In een tik en een wip was hij terug met die persoon. Ik zette mijn bagage buiten voordat ik Guz ging halen. De man met de sleutel had geen tijd om te wachten tot ik alles fatsoenlijk had ingeladen. Ook de Oostenrijker moest buiten zijn fiets optuigen. Hij was redelijk snel klaar, een ontbijt nam hij niet. Ik steek mijn rugzak in de topkoffer, gesp mijn tank tas op de tank en rij naar de gelegenheid waar ik kan ontbijten. Het is een tweehonderd meter voorbij het hotel. Ik geef de bon van het hotel die me recht geeft op een ontbijt. Binnen een paar minuten had ik thee, een grote omelet, en natuurlijk de gesneden komkommer en tomaten, zonder deze groenten gaat het hier niet. Al bij al zag het er smakelijk uit. Ik nam een hap van de omelet en viel bijna van mijn stoel. Jongens was dat kreng zout, maar echt niet doen he. Ik probeer de omelet een beetje te mengen met de groenten maar een echt succes was het niet. De helft is blijven staan. Voor ik vertrek rook ik nog een sigaartje, er is tijd genoeg. Vandaag een ritje van 235 km. Ik zet de helmcamera op mijn helm, en het draadloos systeem van Garmin. Dit is een blokje dat op de helm geschoven wordt en er voor zorgt dat ik Garmien kan horen. Normaal zit dit blokje in mijn tank tas, ik neem het elke dag mee naar de kamer om de batterij op te laden. Niet te vinden. Zal het deze keer waarschijnlijk bij de laptop hebben gestoken. Zijkoffer open waar de laptop altijd in zit, en lap, niets laptop. De laptop heeft al die tijd buiten aan de poort van het hotel gestaan. Open en bloot op straat, het zal toch niet waar zijn he? Neen, hij stond er nog, wat een ongelooflijk opluchting. Eerlijke Bulgaren.

Aangezien Silistra tegen de grens met Roemenië ligt waren we rond acht uur aan de grensovergang Bulgarije-Roemenië. Een paar dagen geleden was het juist anders om, alleen toen was de overgang met een ferry. Normaal gezien verwacht je dan ook geen problemen. Amai, dat liep wel even anders af. Als ik aan de beurt ben wordt mijn paspoort gevraagd en het inschrijvingsbewijs van Guz. Dit is de eerste keer dat ze dat vragen op deze reis. Klakmans gaat met de documenten een kotje in en blijft nog al redelijk lang weg. Ondertussen staan er een zestal auto’s achter mij te wachten. Opeens wordt ik aan het loket geroepen, of ik mijn rijbewijs kon laten zien. Voor mij geen probleem, voor de ondertussen twee klakmannen wel. Ik heb onlangs mijn rijbewijs moeten laten verlengen. Het rijbewijs voor diabeten is maar drie jaar geldig. De nieuwe rijbewijzen zijn een soort geplastificeerde kaartjes ter grote van een bankkaart. Dat vonden de klakmannen maar niets, nog nooit gezien. Ondertussen is de rij wachtenden achter Guz tamelijk lang geworden. Ik word dan ook gesommeerd om Guz aan de kant te zetten. Guz aan de kant gezet en terug naar het kantoor. Geloof het of niet, er stonden twee klakmannen met een loep dat rare kaartje te bekijken. Ze keken me ongelovig  aan en mompelden iets van dit klopt niet. De tweede klakmans vraagt triomfantelijk waarom er op mijn paspoort Nederland staat en op mijn rijbewijs België. Dit allemaal in brabbel Engels van  een jewelste. Ik leg hem uit dat ik in Nederland ben geboren maar al vijftig jaar in België woon. Of ik dit even wil bewijzen vraagt klakmans. Natuurlijk heb ik mijn Belgische verblijfsvergunning bij, maar rampzalig genoeg is dit ook weer zo’n rot kaartje. De klakmannen konden er niet meer mee lachen, ondertussen is het kwart voor negen. Met een grapje “kan ik hier misschien blijven slapen” probeer ik het er wat gemoedelijker aan toe te laten gaan. Niet goed dus, You have a big problem was het antwoord. Ho, ho zo niet he mannen. Ik haal uit de tank tas de telefoonnummers van de Nederlandse en Belgische ambassade in Bulgarije en vraag hen één van de ambassades te bellen. Dit zagen ze echter niet zitten. Ik neem mijn gsm en ga zelf dan maar bellen. Dit hadden ze liever niet. Na nog wat discussie en gemekker lieten ze me gaan. Het is dan kwart over negen. Welkom aan een grensovergang in 2013.

Het voorval is direct vergeten. Het landschap is prachtig en het wegdek perfect. We snorren langs de Donau door eindeloze velden met druiven. Mooie vergezichten, jammer voor de foto’s hing er redelijk wat nevel over de Donau. Om er door te rijden gaf het wel iets mysteriues.

Een schildpad heeft het einde van de oversteek gehaald, zijn laatste meter blijf ik op de baan staan, zou echt wel zonde zijn moesten ze hem/haar nu nog in de soep rijden.

Het delta gebied begint te naderen. De Donau krijgt steeds meer vertakkingen, we rijden voorbij enorme rietvelden. Hier overheerst de stilte, boven het gekwaak van de talrijke kikkers en eenden klinkt de roep van een koekoek, en dat is het. Eer we echter definitief in de delta zitten leidt de weg ons terug naar het binnenland. Het wegdek is zo goed dat ik al rijdend een paar foto’s kan nemen. Ook hier is er weer de overgang naar enorm onoverzichtelijk landbouwgebied. We rijden over kilometers lange kaars rechte weg met aan beide kanten alleen maar landbouw. Ik betrap me er op dat ik begin te zijlen, hiervoor had ik Kris gewaarschuwd toen hij uit Boedapest vertrok. Je rijdt met de motor en kijkt nog wel maar eigenlijk registreer je de beelden niet meer. Je begint eigenlijk te staren en ongemerkt van je lijn af te wijken. Met een schok realiseer je dat je danig uit aan het wijken bent. Het is dan hoogtijd om even te stoppen. Ondanks dat ik nog maar 50 kilometer moest rijden ben ik toch maar even gestopt. Iets eten en een sigaartje roken helpt al heel wat. Te drinken was er niets, wegens geen water meer. Normaal koop ik altijd een paar flessen water in een benzinestation. We hebben nu echter 150 kilometer gereden en nog niets van benzinestation tegen gekomen. Tijdens deze stop komt er in de verte weer een van de vele paardjes met wagen. Het is een geroep en getier in het karretje. Ik pak mijn verrekijker en zie dat het paard flink wordt afgebeuld. De voerman brult zich de longen uit het lijf, naast hem zit een manneke van hooguit een jaar of tien die constant met een lange stok flinke meppen geeft op de rug van het paard. Als de dierenbeulen wat dichter bij komen wordt de stok schijnheilig in de kar gelegd.

Eenmaal uit het landbouwgebied zijn de herders er ook weer. Meer en meer komen er grote stilstaande plassen in het landschap. Een koppel ooievaren is er aan het foerageren.

Eindelijk kom ik op kilometer 220 km bij een benzinestation zelfs een redelijk groot. Ik vraag of ik met een credit card kan betalen maar die vlieger gaat niet. Prospot kilomét zegt de uitbater, daar heb ik niet heel veel aan. Voor Guz is er geen probleem, die heeft nog bijna een kwart tank benzine. Ik begin nu toch wel ferme dorst te krijgen. Het eerste bord duikt op waarop de richting naar Tulcea wordt aangegeven. Het is nog een 30 tal kilometer mooie wegen. In Tulcea kan ik eindelijk tanken en water inslaan. Guz heeft 345 km gereden met 19 liter benzine. Lang niet slecht. Door het centrum van het stadje rijden we naar het hotel. Het hotel is omringd door water. We gaan een bruggetje over en staan bij de receptie. Het is nu klokslag half drie. Rap een douche gepakt en op verkenning. Grote boten varen de Donau op en af. Er liggen talrijke bootjes en boten waarmee tochten gedaan worden door de Donaudelta. De tochten variëren van 1 uur tot 8 uren per tocht(incl. lunch op een eiland in een vissersdorpje.) Van uit mijn kamer heb ik zicht op de fontein.

Ik heb voor morgen een excursie gereserveerd van 6 uren incl. lunch. Vertrek om halfelf.

Morgen dus een verslag over het bezoek aan de Donaudelta, als ik hier niet opgevreten wordt door de muggen. Ben benieuwd of ik veel zwaluwen tegen zal komen. J

17-05-2013 om 23:23 geschreven door theo

17-05-2013 om 22:31 geschreven door Ludwina

17-05-2013 om 22:12 geschreven door Guzzi