Het binnenland

Heerlijk geslapen hoewel het een moeilijke start was. Om half één in bed gestapt, om kwart voor één schiet ik wakker. Er is een gast aangekomen in de kamer boven mij die een vreselijke herrie maakt. Ik lig me dood te ergeren en roep een paar keer of het iets stiller kan. Blijkbaar niet. Ik stop met me te ergeren en denk, morgenochtend is het mijn beurt. Ik sta om zes uur op en zet de afzuiginstallatie van de douche aan die een verschrikkelijke herrie maakt. Laat per ongeluk een stuk zeep in de douchebak vallen en rammel goed met het douchescherm. Na de douche laat ik de schuifdeuren van de kleerkast flink op en neer gaan en zet de tv aan. En ja hoor, ik hoor boven mij gestommel en gekuch, die is wakker. Hij zal het eerste uur niet gemakkelijk terug in slaap vallen. Wraak kan toch zo lekker zoet zijn.

Gisterenavond alles ingepakt zodat we op tijd kunnen vertrekken. Buiten is het zoals gewoonlijk, een knal heldere blauwe lucht met en verfrissend windje. Het ontbijt is karig namelijk een halve Snicker. Ik heb geen zin in de brol de brol van het hotel en zie het al helemaal niet zitten om naar het stadje te gaan om daar een ontbijt te gaan zoeken. Om stipt acht uur start ik Guz. Of ik zot geworden ben vraagt Garmien, haar klok staat op zeven uur. Guz heeft nog meer last van een ochtendhumeur dan ik en laat dit blijken door twee keer stil te vallen. Ik zet beiden op hun plaats en we vertrekken zonder verdere problemen. Garmien heeft het echter nog niet naar haar zin en laat me een toertje of twee door de stad rijden voordat we op de goede baan zitten. Eenmaal de stad uit is het weer prachtig rijden over perfect asfalt en heerlijke bochten. We zitten midden in de natuur en krijgen mooie vergezichten voorgeschoteld. We rijden langs eindeloze wijngaarden en ontzagwekkende rietvelden. Als ik een ploeg rietsnijders in de verte bezig zie wordt er natuurlijk weer gestopt. De rietsnijders zijn vol op in de weer met bundels gedroogd riet. Op de foto’s is het niet te zien wat ze aan het doen zijn. Door de verrekijker zie ik dat ze het riet met een zaagmachine op lengte zagen. Een stoffige bedoening met deze hitte. Het is ondertussen 25 graden in de schaduw. Een eind verder kan ik het niet laten om nog eens van de route af te wijken en een laatste foto van de Donau te nemen. Dit kan natuurlijk niet heel de dag zo verder gaan. Na meer dan en uur rijden hebben we amper 40 km op de teller staan. Dit kan natuurlijk niet heel de dag zo verder gaan. Ik vrees dat we anders dit jaar niet thuis geraken. Ben trouwens eens één keer met Guz in de winter door Oostenrijk gekomen en dat is voor mij meer dan genoeg geweest. Het blijft mooi rijden tot we aan de ferry komen die ons overzet naar Calarasi. De ferry is nog aan het laden als ik de kade op kom gereden, maar blijkbaar was er geen plaatsje meer voor ons, het hek werd voor onze neus gesloten. Geen probleem, het is nog altijd verlof en ik heb nog sigaartjes. Ondertussen is het tien uur en staan er welgeteld 68 km op de teller. Een uurtje later staan we in Calarasi. Het is even wennen om door het hectische stadsverkeer te manoeuvreren. We staan dan ook alle drie redelijk scherp. De hoofdbaan die door de stad loopt en die wij natuurlijk moeten hebben is afgesloten. Garmien maakt er geen probleem van en geeft direct een alternatieve route. Guz loopt ook gesmeerd dus we raken er zonder kleerscheuren door en zijn blij dat we uit de hete drukke stad zijn.

Na Calarasi rijden we over een perfecte maar drukke baan een paar uur door eindeloze landerijen naar Buzau.. Hier besef ik pas hoe weinig ik van de verschillen soorten gewassen die geteeld worden ken. Tientallen verschillende soorten gewas staan te rijpen op deze onoverzichtelijke vlakte. Er komen sproei installaties op wielen in het landschap van minsten honderd meter lang. Ik zit me suf te piekeren hoe die installaties aan het nodige water komen. Het antwoordt meldt zich vanzelf aan. Er duiken tientallen ja knikkers in het landschap op. Het zijn ongeveer dezelfde zoals ik die gezien heb in het Midden-Oosten alleen hier dienen ze om water naar boven te halen. Volgens mij zijn het proefprojecten, na enkele kilometers zijn er geen sproei installaties of ja knikkers meer te zien. Ook hier grote kuddes op de braakliggende stukken grond.

Na de stad Bazau, waar de foto van de kerk is genomen beginnen de bergen in zicht te komen. Guz wordt volgetankt en er verdwijnen een paar flessen water in de tanktas. Rond één uur wordt er gestopt voor de lunch. Er staat een grote barbeqeu op een parking met terras en restaurant waarop allerlei soorten vlees worden klaargemaakt. Het ziet er echt smakelijk uit en ik neem heir mijn maaltijd. Ik vraag aan de ober om een paar heerlijke braadworsten met mosterd en op de gril gebakken rond brood. Geen probleem, laat hij mij weten. Een minuut of tien later brengt hij een biefstuk van de gril, een gemengde salade, gebakken aardappels en een rond brood van de gril. Weer moest ik aan Syrië denken. Ik heb ondertussen afgeleerd om met obers in discussie te gaan die je niet willen verstaan. Het is verloren moeite op alles wat je zegt zeggen ze ja den zijn ze weg. Ik heb het me dus laten smaken. Waarom zo ik ook reclameren heel de zooi koste amper elf euro.

We vertrekken met een temperatuur die nu opgelopen is tot 31 graden. Wat ben ik blij dat ik een zijkoffer heb opgeofferd om mijn motor kleren te kunnen wisselen met de zomerkleren die ik heb meegenomen. Ik rij nu in een geperforeerde broek en jas, natuurlijk met de nodige bescherming er in. Onlangs een nieuwe helm gekocht, de ventilatie doet prachtig zijn werk, nog geen zweetdruppel op mijn hoofd gehad. Je moet natuurlijk wel blijven rijden. Rechts van de weg blijven de bergen aanlokkelijk volgen? Ik begrijp niet waarom Garmien de weg door de bergen niet heeft gevolgd. Het is nog zeventig kilometer tot de plaats waar ik wil stoppen vandaag. Ik kan het dan ook niet laten om van de route af te gaan en de bergen in te rijden. Amai, dat heb ik geweten. Het is daar prachtig maar de wegen zijn bar slecht. Ik kan amper een snelheid van dertig kilometer per uur aanhouden? Niet genoeg natuurlijk om de helm te maten ventileren. Het zweet gutst dan ook binnen de korstte keren onder mijn helm uit. Ik begrijp nu ook waarom Garmien geen route door de bergen heeft gemaakt. Het gaat eenvoudigweg niet. De wegen lopen dood in de dorpjes, of ze gaan over in onverharde wegen. Tegen beter weten in heb ik drie keer geprobeerd om de laatste zeventig kilometer door de bergen re rijden maar telkens moest ik terug de hoofdweg op.

Om half vier staan er 310 km op de teller en beslis ik om een hotel te zoeken. Ik ben aangekomen in Vallenii de Munte. Ik trap niet in de reizigersval, zoals velen wel doen. Eenmaal richting naar huis kan het opeens niet snel genoeg meer gaan. Van s ’morgens tot s ’avonds moeten er zo veel mogelijk kilometers afgemaald worden om zo snel mogelijk thuis te zijn. Heb dit nooit begrepen. De keuze voor een hoetel is niet zo moeilijk. Er is hier een oud hotel en een heel oud hotel. Ik kies voor het oude hotel. € 10 per nacht ontbijt inbegrepen. De kamer valt uiteindelijk nog goed mee. En heel voornaam er is een geweldige douche. Geen internet op de kamer maar beneden naast het restaurant is een soort bar heb ik een goede aansluiting. Het is nu bijna half acht en het hotel begint aardig vol te lopen. Toch niet zo slecht gekozen denk kik dan maar. Omdat ik geen zin heb in weer paprika’s, een stuk vlees en vette frieten ga ik naar de bakker aan de overkant. Amai, liggen daar veel heerlijke koffiekoeken. Voelde me als een kind in een speelgoedwinkel.  Voor mij twee boordevol gevulde koeken met chocolade en één met lekkere gele pudding. Terug op mijn kamer zoek ik mijn waterkokertje op en zet een kop goede straffe thee. Als dessert natuurkijk het heerlijk onafscheidelijk sigaartje. Als dat geen verlof is. Ben weer al benieuwd wat de dag van morgen zal brengen. Moet dan ergens in de buurt van Sebes zitten. Nog altijd in Roemenië.

Beste blogvrienden, nog even een mededeling. Er zijn tot nu toe 948 verschillende volgers op de blog. Is zeker niet slecht voor een blog die pas is opgestart. Als we nu allemaal nog een beetje reclame maken komen we misschien aan DUIZEND. Dat zou echt geweldig zijn.

Groetjes,

Kees

Volgens mij zag je er zo uit toen je die koeken zag liggen,en ze riepen natuurlijk koop ons koop ons;omdat je soms wel eens mag zondigen heb je ze maar gekocht hé ... gelijk heb je, de boog moet niet altijd gespannen staan!!!!!!!!Hou het de laatste dagen ook verder veilig en rustig.De foto's zijn ook weer prachtig geworden voornamelijk de natuur foto's .Groetjes.

20-05-2013 om 20:49 geschreven door Ludwina