02/08/13 Na een fantastisch ontbijt om acht uur vertrokken met een temperatuur van 28 graden. We hebben het probleem van de verlichting op Theo zijn motor aan Garmien voorgelegd. Zij kwam met een oplossing die ons niet erg aanstond. De dichtstbijzijnde BMW motor garage is in het centrum van Berlijn. Het is weliswaar maar een omweg van 40 km maar we zien het absoluut niet zitten om in het centrum van Berlijn rond te gaan dolen terwijl er nog meer dan 600 bloedhete kilometers te rijden zijn.  Voorlopig geen licht in de duisternis. Voordat we Polen kunnen binnen rijden moeten we eerst door een file manoeuvreren van een kilometer of tien.  Op het rechtse baanvak enkel vrachtwagens die een vreselijke stank en hitte veroorzaken terwijl de temperatuur opgelopen was tot 34 graden. De file werd veroorzaakt omdat er aan de grens met Polen zo nodig een putje moest opgevuld worden. Eenmaal de grens voorbij is het tijd voor de soepstop. De bloggers die onze reis naar het Midden-Oosten hebben gevolgd weten dat Theo elke middag een kom soep moet hebben. Theo een kom Poolse plattelandssoep met de nodige aardappels en groenten er in Kees een zure augurk en of ie zuur was. De augurk natuurlijk, want als de Kees op zijn geliefd vervoermiddel zit is hij nooit zuur. J We zitten op een autostrade met heel wat internationaal verkeer dus zou je denken dat er wel met Euro’s betaald kan worden. Niet dus enkel de Poolse Zlothy is welkom. Ze zijn wel zo slim om in het restaurant en wisselkantoortje weg te zetten. Het moet gezegd , we krijgen een eerlijke koers. 100 € is ongeveer 400 PZ. We komen nog iets nieuws tegen, de benzinepompen geven gen liters weer maar kubieke decimeters. En, we hebben onderweg onze eerste zwarte ooievaar gezien.

In Polen hangen er borden boven de Autostrade met de vermelding van de buitentemperatuur en vermelding van de temperatuur van het wegdek. Buitentemperatuur 34 graden. Het wegdek 46 graden. De hitte van de motor ongeveer 95 graden. Moet er nog zand zijn? Er is volgens Theo geen beter moment dan nu om zijn wonderbaarlijke airco afkoelingsvest boven te halen. Ik sta met open mond te kijken hoe hij dat prepareert.  De vest wordt aangetrokken op het blote bovenlijf, hij draait er een vuldop af en giet er een halve liter water in. Het water verdeeld zich in een dun laagje in de vest en verdampt door de lichaamstemperatuur van Theo. Door de verdamping geeft het vest dus de afkoeling. Werkelijk een prachtig systeem. Kees weet niets beters dan zijn geperforeerde zomerjas over zijn bloot bovenlichaam aan te doen. Wordt in ieder geval zijn T shirt niet nat en hoeft dan niet zo snel in de was te belanden. Na dat de onafscheidelijke sigaartjes zijn gerookt, we hebben trouwens vanmorgen aan de receptie een stuk of zes doosjes heerlijke kleine pikzwarte sigaartjes gekocht rijden we de peage op. IK schat dat we om de tien kilometer een    Voordat we vertrokken zijn heeft Garmien nieuwe kaarten gekregen. Zoals de laatste tijd nogal dikwijls het geval is met een update van Garmin stikt het van de fouten. Zodra we Polen binnen rijden slaat Garmien compleet tilt. Ze ligt maar te mekkeren dat ik naar de A2 moet gaan terwijl we op de A2 rijden. Constant zit ze in mijn oor te toeteren of ze een herberekening moet doen om naar de A2 te rijden. Je zou er zowaar zuur van worden.  Er klopte echt niets van de route. Het geluid afgezet en zoals in de middeleeuwen de landkaart erbij genomen en op de borden gaan rijden. Gelukkig klopte het adres van het hotel wel.

Om 17 uur rijden we Lodz binnen waar ons hotel ligt. Armoede, armoede en nog eens armoede hier. De gebouwen zijn niet om aan te zien en we beginnen te vrezen voor ons hotel. Het is echter nog en half uurtje rijden eer we aan het hotel zijn. Gelukkig begint na een kilometer of tien de staat van de gebouwen te verbeteren. Om 17u30 zijn we aan het hotel. Aan de receptie ziet het er zeer goed uit ook de kamers zijn  een geweldige meevaller. Ongelooflijk proper en een geweldige douche.  Amai, wat is dat toch lekker na zo’n rit. Het enige nadeel dat er is, geen restaurant. Volgens de lieftallige jonge dame aan de receptie zijn er vier restaurants in de buurt van het hotel. Na de heerlijke verfrissende douche gaan we te voet op pad. Een paar straten gedaan, geen restaurants te vinden. Een armzalig kotje met hamburgers was het enige dat we te zien kregen.  Aangezien we toch wel iets fatsoenlijks wilden eten vragen we aan een mijnheer of er ergens iets in de buurt is om te eten. Oei, hij bekijkt ons precies of dat we een ticket naar Mars vragen. Toch na lang denken en zwoegen verwijst hij ons naar iets dat eventueel wel een restaurant zou kunnen zijn, in het Pools want er wordt hier geen woord Engels of Duits gesproken. We hebben het toch gevonden , maar gesloten. Aan een jonge gast nog maar eens gevraagd naar en restaurant. Hij ratelt een heel verhaal af, weer in het Pools natuurlijk, maar we begrijpen dat hij vraagt of we een Chinees restaurant  ook goed vinden. We kijken elkaar scheel van de honger aan en vinden eigenlijk alles goed als we maar eten hebben. Met grote armgebaren probeert hij uit te leggen hoe we moeten gaan. Naar gelang zijn uitleg is het nog heel ver. Altijd rechtdoor tot aan een ronda (rotonde) daar is het. Met frisse tegenzin en een beetje wantrouwig beginnen we er aan. We zijn een minuut of vijf aan het stappen als er een auto stopt. De bestuurder is die gast die ons de uitleg van die Chinees had gedaan. Of we wilden instappen dan zou hij ons wel even brengen. In een tik en een wip zitten we in de auto en maken kennis met zijn vriendin. Amai een schoon meisje. Het valt trouwens op dat er veel mooie Poolse vrouwen rond lopen. We rijden, en rijden, en rijden kijken elkaar scheel aan (nog altijd honger) en maken de bedenking dat we nog wel terug naar het hotel moeten. We komen aan een immens grote rotonde en worden afgezet voor de deur van een soort afhaal Chinees. Nooit zouden we dat gevonden hebben zo goed was het verstopt. Toch eerst maar vragen of we Euro’s kunnen betalen, geen sprake van. Ook de vriendelijk Chinese jonge dame sprak geen woord Engels. Banca,banca toeterde ze alle kanten uitwijzend over de rotonde. Terug op stap, de rotonde rond gewandeld en een bankautomaat gevonden. Terug bij de Chinees aangekomen konden we ons eten gaan bestellen. Ik kan jullie in eer en geweten vertellen, dat is niet simpel in het Pools. De jonge dame begreep zelfs het woord curry niet. Soep, nog nooit van gehoord. Ik beeld soep uit door naar een kraan te wijzen de vorm van een soepkom aan te geven een lepel  te nemen  en dan denkbeeldig te eten. Aah zuppa moeten jullie hebben. Yep, zegt Theo spysi zuppa. Om het hoofdgerecht te krijgen beginnen we als twee onnozelaars te staan kakelen met de bedoeling om kip te krijgen. En we hebben kip gekregen, Theo met curry, Kees met een heerlijke saus en een soort lekkere paddestoelen. De spysi zuppa was klaar, een grote kom soep met alles er op en aan. Het zou echt heerlijke soep zijn geweest als het niet zo spysi was. Bij de eerste lepel kijken we elkaar nog altijd redelijk scheel aan, kunnen niets gezegd krijgen beginnen te zweten als zaten we in een sauna, pakken  een halve liter water en met uitpuilende ogen drinken we de fles leeg tot op de bodem. Man, man, ze hadden daar volgens mij een handvol zwarte peper in gesmeten. Lippen en tong  gloeiden van de peper niet te doen.  Terwijl we met de zuppa aan het vechten zijn wordt er geroepen dat het hoofdgerecht klaar is. Een groot bord rijst en heerlijk klaar gemaakte kip staat op de toog te wachten. We nemen ons plastic bestekje en voorzichtig wordt er een hapje geprobeerd. Zonder overdrijven dat was heerlijk. Elk nog een cola genomen om de zuppa te blussen en afgerekend. Omgerekend hebben we voor de maaltijd met drank inbegrepen vier euro per man betaald. Vlakbij de Chinees komt er om de twintig minuten een tram voorbij. Nou ja, tram is veel gezegd dit soort trams staat bij ons al jaren in het museum. Alles is echter beter dan nog eens een kilometer of zeven te voet naar het hotel te gaan. De tram op en zelfs aan de goede halte terug afgestapt zodat we rond 22 uur terug in het hotel waren. Niet moe van deze dag maar werkelijk doodmoe. Theo & Kees in verlof is werken, werken, en nog eens werken mar gelukkig ook ontzettend veel plezier. Morgen staat er weer een pittige rit op het programma en gaan we kennis maken met de binnenwegen in Polen. Ben benieuwd wat het weer gaat worden.

03-08-2013 om 16:47 geschreven door Ludwina