|
14/08/13 Heerlijk geslapen. Ik word voor mijn doen tamelijk
laat wakker, gordijnen open en een blauwe lucht zien met volop zon. Heerlijk,
het ziet er naar uit dat het een fijne motor dag kan worden. Om halfnegen
zitten we aan een goed ontbijt met veel keuze. Jammer dat het brood in Polen
niet te vreten is. Eerlijk gezegd zien we eer naar uit om Polen te verlaten. Terwijl ik op Theo wacht neem ik een foto van het theater. Om
half tien worden de motors gestart. We spreken af dat we eerst zo snel mogelijk
uit de stad geraken om dan op de autostrade te tanken. Door dat er weinig verkeer was en redelijke
grote doorgaande wegen waren we op een klein half uurtje de stad uit. Na een
paar kilometer autostrade geeft een bord aan dat er over tien kilometer en
benzinestation is. We doen teken naar elkaar dat dit op het gepaste moment is.
Ik maak dan ook geen gebruik van Garmien om een benzinestation te zoeken. Na vijf
kilometer opnieuw een informatie bord maar er staat geen vermelding meer bij
van een benzinestation. We passeren de bewuste parking waar volgens het eerste
informatiebord een benzinestation zou moeten staan maar tot onze verwondering
is er niets te bespeuren om te tanken. We rijden op dit moment op de E40
richting Duitsland. We rijden verder en ik vraag Garmien om een benzinestation
te zoeken. Volgens Garmien zou er één zijn binnen vijf kilometer,
gerustgesteld rijden we verder en
inderdaad , na een paar kilometer een informatiebord, nog drie kilometer en dat
is er een benzinestation. Helaas , na een kilometer of tien nog steeds geen
spoor van een tankstation. Als we 41 kilkometer gereden hebben zie ik Theo de
pechstrook op gaan, het is halfelf , er zit geen druppel benzine meer in de
tank. Volgens Garmien zou er op zes kilometer een tankstation zijn. Te ver om te
lopen en ik zie het niet zitten om door te rijden om benzine te gaan halen. Ik
moet dan heel de weg terug af leggen om opnieuw aan de goede kant van de
autostrade te komen. Gelukkig heeft Theo de pechbijstand bij P&V
verzekeringen onderschreven in die polis is ook de waarborg opgenomen als je
zonder benzine komt te zitten. P&V gecontacteerd , dossier geopend en
binnen een uurtje zou er iemand van de
pechverhelping langskomen. Na een reeks telefoontjes in het Frans en Engels
komt er uiteindelijk om 12u45 een depanagewagen aan. Natuurlijk hebben we ons
Pools geld gisteren soldaat gemaakt, we zitten tenslotte maar 150 kilometer van
de Duitse grens. P&V betaald wel de depanage kosten maar niet de benzine
die wordt geleverd wat vrij normaal is.
41 Zlotys wordt er voor de benzine aangerekend. Ik heb er nog dertig Theo
heeft niets meer . Na een korte discussie aanvaard de pechverhelper 10 euro en
wordt er eindelijk 5 liter benzine in de motor gegooid. Inpakken en als de
gesmeerde bliksem naar het benzinestation dat Garmien heeft aangegeven. We
moeten hier voor de autostrade verlaten maar dat pakken we er graag bij. We
komen bij het benzinestation aan maar geloof het of niet het was afgebroken.
Terug naar de E40 gereden en nog maar eens een opdracht aan Garmien gegeven.
Binnen tien kilometer weet ze te vertellen, ook weer van de autostrade. Op het
gepaste moment de E40 verlaten, de aanwijzingen van Garmien gevolgd tot we een
bordje zien staan met een pijl die verwijst naar een station. Garmien gelaten
voor wat het was en een tiental kilometer verder komen we inderdaad bij een
benzinestation waar we gelukkig met een kredietkaart kunnen betalen. Het is
ondertussen 13 uur en we hebben dan 41 kilometer van onze geplande rit van
vandaag gereden. Nog 369 kilometer te gaan voordat we aan her gereserveerde
hotel zijn. Geen soep, geen sigarenpauze, de snelheidsmeter op honderddertig en rijden maar. Er komt
zware bewolking opgezet en de wind wakkert aan, dikke regendruppels spatten uit
elkaar op het vizier van de helm gelukkig niet van lange duur. We hebben een
onaangename temperatuut van 16 graden, leuk is het allemaal niet op dit moment.
We blijven doorrijden tot er weer getankt moet worden. Ondertussen rijden we in
Duitsland, de buien volgen elkaar nu redelijk snel op en we rijden over een
kletsnat wegdek. De Duitsers blijven echter aan hoge snelheden doorrijden, ook
de vrachtwagens kunnen er wat van. We moeten nog over de ring van Berlijn en
dat zie ik met dit weer niet zitten. Uit ervaring weet ik dat dit een zeer
drukken ring is waar men zelden zonder file kan door rijden. Terwijl we aan het
rijden zijn beslis ik op eigen houtje om de laatste 150 kilometer binnendoor te
rijden. We vermijden dan Berlijn en als we morgen van uit het hotel vertrekken
zijn we voorbij Berlijn. Garmien geeft zoals altijd razendsnel een nieuwe
route. Binnen vijf kilometer gaan we de autostrade af en rijden we binnendoor
naar het hotel. Het heerlijk in Duitsland is dat je op de binnenwegen honderd
kilometer per uur mag rijden. Er is weinig verkeer we schieten dan ook goed op.
De lucht trekt open , de zon laat zich terig zien en er is zelfs tijd voor een
korte sigarenstop. Tijdens de stop leg ik Theo uit waarom we binnendoor zijn
gaan rijden, hij is het er volledig mee eens. Uiteindelijk arriveren we rond 18
uur in het hotel. Het hotel ligt prachtig gelegen aan de oever van de Elbe. Een
mooi terras met uitzicht over de Elbe, rustig, goed eten en een goed glas bier
meer moeten we nu niet hebben. Onder het genot van een goede snapps en een
dikke sigaar kaarten we nog wat na over deze dag en de reis in het algemeen. We
vinden het alle twee ondanks alles nog redelijk positief. Er worden al
snode plannen gemaakt voor een volgende reis. Morgen de laatste kilometers naar
huis. Voor Theo zijn het er 628 Kees moet er nog 91 bij tellen. Ook nu zijn we
weer benieuwd wat de dag van morgen zal brengen.
|
