Istanbul boottocht op de Bosporus en bezoek aan de grote Bazaar.

Na een redelijke nachtrust en redelijk ontbijt gaan we tickets kopen voor onze geplande vijf uur durende (althans volgens de verkoper) rondvaart op de Bosporus. De Bosporus vormt de grens tussen Europa en Azië. Om tien uur worden we als een kudde schapen naar een busje begeleid die ons naar de rondvaartboot brengt. We bevinden ons in een gezelschap dat uit diverse landen komt. Het is na elf uur dat de rondvaart eindelijk start, één uur van de rondvaart is dus al voorbij. We steken de Bosporus over en vertrekken langs de Aziatische kant. Verdomme, wat is het koud op die boort zeg. Er waait een snijdende wind over de Bosporus die dwars door je kleren gaat. Al redelijk snel ga ik benedendeks een plaatsje uit de wind zoeken. Het is hier veel draaglijker om te staan en uitstekend om ongestoord foto’s te nemen. Ik doe teken naar Armin om ook naar hier te komen. Juist een half uurtje later wordt het dringen om je plaats te behouden.

Na een uurtje keert de boot juist voor de laatste brug over de Bosporus om langs de Europese kant terug te varen. Als we terug bij ons vertrekpunt komen varen we nog een kwartietje verder voordat er aangemeerd wordt. Het is de bedoeling dat we van hier uit met een kabelbaan naar en uitkijkpunt gaan (kosten 3 Turkse Lira(1 euro) niet inbegrepen) We betalen aan de gids en gaan naar boven. We krijgen een half uur de tijd en moeten dan in groep terug naar beneden. Daar staat dan een bus klaar die ons terug brengt naar het vertrekpunt. Kees en Armin kennende trekken die zich natuurlijk geen kloten aan van dat half uur. Ze bekijken de bezienswaardigheden op het gemakje, Kees eet een lekkere krakeling en een soort plat gebakken deeg met geitenkaas. Na dit eetfestijn zakken we nog af voor een Turkse koffie en thee. Dit krijg je natuurlijk nooit gedaan op en half uur. Terug bij de kabellift aangekomen was er geen enkel schaap met een badge meer te bespeuren. We tonen onze badge aan de kabelliftman en denken dat we dan wel mee naar beneden kunnen gaan. Niet dus, de man trekt zich geen zak aan van onze badge en ons verhaal dat we hier met een groep zijn aangekomen en dat de kabelbaan al betaald is. Bekijk het maar denkt deze Turk, zonder een jeton te kopen komen jullie niet in de cabine om naar beneden te gaan. Drie Lira opgevist, jeton gekocht naar beneden gegaan waar de bus die ons terug moest brengen natuurlijk al lang was vertrokken.

Een taxichauffeur zit op klanten te wachten, dat komt dus goed uit. We hebben zelfs een kaartje bij met de naam en adres van het hotel dus dat mag geen probleem zijn. We geven het kaartje aan de chauffeur, hij zet zijn brilletje op, bestuurt het kaartje lans alle kanten en komt tot de conclusie dat hij niet weet waar we naar toe willen. Wablief, een taxichauffeur van over de zestig die waarschijnlijk al zijn hele leven met dat gele ding door Istanbul rijdt weet geen hotel te vinden dat midden in het oude stadscentrum ligt. Raar maar waar, we maken er geen woorden meer aan vuil en beginnen aan een lange, lange wandeling langs de Bosporus weliswaar in de zon. Na een uurtje wandelen een terrasje gepikt en onverwachts terecht gekomen op de grote Bazaar van Istanbul. Spijt hebben we allang niet meer over onze wandeling en we duiken in de Oostersfeer van de Bazaar ar we allerlei spulletjes kopen en afdingen als of we nooit iets anders hebben gedaan. Na dit bezoek vinden we redelijk snel ons hotel inmiddels is het over vijf uur. We besluiten om een paar uurtjes platte rust te nemen alvorens naar een Turkse barbier te gaan om ons haar te laten knippen en iets te zoeken om te eten. En zo is al weer een fijne dag verstreken met en boottocht van twee uur in plaats van vijf uur en een wandeling van tweeëneenhalf uur in plaats van tien minuten. Morgen het vervolg van ons verblijf in Istanbul.