|
10/05/14 We zitten in Bulgarije.
Fantastische goede nacht gehad. Jammer genoeg is dit één van de weinige positieve dingen die we vandaag hebben mee gemaakt. Kwart voor zeven opgestaan, gordijnen open en het regent niet. Vol goede moed begin ik mijn bazaar in te pakken. Zodra ik beneden kom, geloof het of niet, begint het weer te regenen. Niets aan te doen, rap de binnen tassen in de koffers en het kettingslot er af halen. Nu beste vrienden als je met een motor onderweg bent moet rap uit den boze zijn. Rap en een motor is water en vuur. Dit was de Kees even vergeten, het gevolg is dat hij de sleutel van het kettingslot breekt. Geen probleem zullen er veel denken. Het gebroken stukje er uit halen en het slot openen met de reserve sleutel. Hier komen we aan les nr. twee. ALTIJD een reserve sleutel mee nemen, ook daar had de Kees even niet aan gedacht. Ondertussen sta ik al redelijk nat beteuterd naar de Tri te gapen. Les nummer drie heb ik gelukkig wel geleerd op mijn diverse reizen, met gapen wordt er niets opgelost. Kloten in de handen nemen en actie ondernemen. Ikke met mijn probleem naar de mijnheer aan de receptie, hij komt eens even naar het probleem kijken en heeft direct en oplossing. Schud een beetje met het kettingslot, stukje gebroken sleutel valt er uit, strooit met een brede glimlach nog wat zout in de wonde door te zeggen; walla opgelost je pakt je reservesleutel en rijden maar. Rood tot achter mijn oren vertel ik hem dat deze optie niet van toepassing is. De ketting van gehard staal (volgens de beschrijving) moet doorgezaagd worden. Na en meelijwekkende glimlach gaat hij terug naar zijn receptie en belt een vriend om te vragen of die met en slijpschijf kan langskomen. Ik zie het al gebeuren. Duizenden vonken die mijn koetswerk van mijn geliefde Tri gaan beschadigen maar helaas zie ik ook geen andere oplossing. Ondertussen, al redelijk nat gaan we toch maar ontbijten, het ontbijt is goed en wel binnen en daar staat een dikke vriendelijke Turk met een piepklein slijpschijfje. Zonder woorden pakt hij een stuk karton, zet dit tussen het koetswerk en de ketting, zwiert zijn slijpschijfje in gang en slijpt de ketting door. Gehard staal? Mijn oor, het schijfje vliegt er door of het was een stuk boter. De ketting lag in twee voordat ik nog maar de kans had om een foto te maken. Hij wilde geen geld, heb hem toch 70 Lira gegeven voor de moeite. Het waren trouwens mijn laatste Turkse centen. Al bij al zijn we dan toch met weinig oponthoud kunnen vertrekken in de gietende regen.
Na een paar kleine navigatie foutjes zijn we drie kwartier later uit de onnoemelijk grote stad Istanbul geraakt. We rijden door mooie Turkse landschappen waar we helaas af en toe maar iets van te zien krijgen wegens regen en mist. Het wegdek dat we voor onze wielen krijgen is van alle soorten, van zeer slecht tot zeer goed. We rijden op een mooie nieuwe baan in aanbouw en moeten er af voor een stukje omleiding. Een verschrikkelijk slecht stuk van amper 5OO meter maar redelijk bergop. Het laatste stukje, voordat we terug op de rijbaan komen is zelfs steil. Niet simpel, om zo op de rijbaan te komen want we hebben natuurlijk geen voorrang. En hier gebeurt het. Armin zit en versnelling te laag en zijn motor blokkeert als hij de rijbaan op wilt rijden. Het is onmogelijk om een afgeladen motor die over zijn kantelpunt komt recht te houden. Je kunt er alleen maar voor zorgen dat je niet onder je motor terecht komt. In mijn spiegel zie ik dat Armin gevallen is, zet mijn motor aan de kant en we krijgen met twee de motor niet zonder moeite terug recht. Een vriendelijk Turk die passeerde vroeg of we hulp nodig hadden maar al bij al viel het nog al mee. Armin mankeert niets en de schade aan de Tri beperkt zich tot wat krassen op de zijkoffer. Elk foutje dat je hier op dit soort wegen maakt wordt onmiddellijk afgestraft. Daarom ook dat het zo vermoeiend is om in dit soort landen met de motor te rijden. Na even te bekomen van de schrik moeten we verder, het is nog een twintigtal kilometers voordat we aan de grensovergang Turkije-Bulgarije zijn. Zonder noemenswaardige gebeurtenissen bereiken we nog altijd in de gietende regen de grens. Eerst buiten aan een kotje paspoort controle. Dan honderd meter rijden, motor achter laten en een redelijk groot gebouw binnenstappen voor de andere controles. Mijn ervaring aan de grenzen die ik heb opgedaan met mijn reis naar het Midden-Oosten komt nu goed van pas. Twee stempels en een half uurtje later moet er nog één loket gepasseerd worde. Daar moeten we een formulier invullen met een stuk of twintig vragen zoals: hoeveel overnachtingen in Turkije, wat hebben de overnachtingen gekost, waar geslapen, hoeveel geld aan eten, benzine, cadeaus besteedt. Enz, enz. Ook deze hindernis kan ons niet tegenhouden. De motor op voor een laatste controle van de bagage. We komen bij de controle aan zeggen dat we uit Belgica komen en mogen doorrijden zonder een koffer te moeten openen. We hebben meer geluk dan een gast die zijn camionet volledig moest leeg laden. Maar ook in Bulgarije gietende regen en spekgladde wegen. We worden moe, nog 115 km. Als we aan de Zwarte zee komen stopt het eindelijk met regenen we vinden de temperatuur van 17 graden zelfs aangenaam nadat we een poos op zeshonderdvijftig meter gereden hebben met 9 graden. Na een derde stop rijden we het mooie schiereilandje op waar Nessebar ligt. We worden verwelkomd door de Duitstalige eigenaar van het Guest-house. Hij laat ons de werkelijk prachtige kamers zien en zegt waar we de motors kunnen parkeren. Van op het terras van de kamer kan ik een meeuw zien zitten broeden.
Na de douche beging ik aan het verslag van vandaag. Om 19 u klop ik bij Armin aan, hij heeft een kamer boven de mijne. Het blijft verdacht stil en na nog enkele keren te kloppen besluit ik om hem te laten slapen. Hij is dan ook werkelijk steendood aangekomen. Waarschijnlijk recupereer ik vrij snel, ik zit nog redelijk fris en ga op pad om een restaurantje te zoeken. Ook moet ik nog iets zien te vinden waar we kunnen ontbijten. De temperatuur is aangenaam aan het worden en ik geniet met volle teugen van het vergezicht over de Zwarte Zee. Een restaurantje gevonden waar ik goed heb gegeten, een goede koers krijg voor mijn Euro’s en waar we morgen kunnen ontbijten. Terwijl een waterachtig zonnetje onder aan het gaan is wandel ik terug naar mijn kamer. De foto’s en het verslag op de blog zetten en gaan slapen.
|
