|
17/05/14 Naar Medias
Nog nooit op een dergelijk slecht bed geslapen als vannacht. Om één uur vannacht wissel ik van bed maar helaas brengt het geen verbetering. De regen komt ook vannacht met bakken uit de hemel, het is echt ongelooflijk aan het worden. Om zes uur opgestaan, ingepakt en rond de klok van zeven tussen twee buien door de bagage naar de motor gesleurd. Het ontbijt viel mee, zelfs twee spiegeleitjes stonden er per persoon klaar. Ik vraag aan de eigenaar van het pension of de Transfagarasan open is. Het is de op één na hoogste pas van Roemenië (2.040 m) Hij is jammer genoeg gesloten wegens te veel sneeuw boven de vijftienhonderd meter. We moeten de alternatieve route nemen een omweg van ongeveer 50 km.
Om acht uur starten we de motors en onder een zwaar wolkendek maar droog vertrekken we. Het is als of de duivel er mee speelt, we waren geen tien minuten aan het rijden en de regen kwam weer met bakken uit de lucht. We zitten ongeveer op 1.100 m hoogte en we hebben ocharm een temperatuur van welgeteld vier graden. De normale temperatuur in mei is hier tussen de twintig en vijfentwintig graden. Armin doet zijn warme binnen voering in zijn jas en trekt voor de zoveelste keer zijn regenpak aan. Kees zet zijn verwarmde Gerbings onder stroom en zet de schakelaar op de hoogste stand. Ook de handvat verwarming staat op de hoogste stand. Niettemin rijden we door prachtige landschappen en genieten we ook nog van.. Als we eerste afdaling gedaan hebben is het zowaar droog. We stoppen zodat Armin zijn regenpak weer uit kan doen. Hij zweet zich te pletter met die kleren aan. Want als de zon even schijnt tussen de buien door is het direct 22 graden. Jammer dat de opklaringen van korte duur zijn en zeer zeldzaam. We nog regelmatig een bui te verwerken, Armin wisselt nog een paar keer van kleren mar rond een uur of één wordt het aanzienlijk beter en kunnen de regenkleren voor vandaag opgeruimd worden. Als we door het dorpje Berevoiesti rijden beginnen we natuurlijk weer direct over de bruine beren te fantaseren. We rijden door dorpjes waar volop kelders leeg gepomd worden.
Hier en daar zijn er huizen waar de boel is ondergelopen. Het is dikke miserie hier voor de mensen.
Als we op het punt komen om aan de Transfagarasan te beginnen staat er inderdaad aangegeven dat die is gesloten. (te veel sneeuw) We rijden om naar Pitesti om daar de E 81 te nemen naar Sibiu. Die E 81 is een zeer drukke maar mooie verbindingsweg met ontzettend veel vrachtverkeer en talrijke snelheidsbeperkingen. We rijden over een perfect wegdek met heerlijke vloeiende bochten. Waar het kan laten we de Trophy’s even gaan en komen tot de conclusie dat je er heerlijk bochten mee kunt nemen. Op een bepaald moment rijden we kilometers aan een stuk door een prachtige kloof. De bochten volgen elkaar snel op langs de mooie rivier die hier loopt. De paar buien en wat motregen nemen we er bij zonder te morren. Het is nog altijd genieten op de Trophy’s. Door het drukke verkeer en de af en toe kletsnatte wegen wordt het vandaag een lange dag om de 360 km af te malen. Hier en daar lopen er een soort beekjes dwars over de weg. Niet bepaald bevorderlijk voor het zelfvertrouwen. In Sibiu Verlaten we de drukke maar mooie E 81.
We rijden de laatste 35 km over splinternieuw asfalt, het zonnetje schijnt waterachtig en de ooievaar in zijn nest maakt van het zonnetje gebruik om op te drogen en zijn veren glad te strijken. We houden het droog tot aan het hotel. Het is halfzes als we aankomen, toch wel moe van een lange dag intensief motorrijden. 360 km bergwegen met de nodige regenbuien is nu niet bepaals een makkie.
Tot onze verbazing staat de parking van het hotel barstens vol. We worden door allerlei mensen in chique kleren aangekeken als o we van Mars komen. Eerlijk gezegd we zien er ook niet uit. Uit de zal naast de receptie komt oorverdovende muziek. Er is hier een trouwfeest bezig. Aan de receptie excuseert een vriendelijke dame zich voor het lawaai en weet ons ook te zeggen dat het restaurant gesloten is. Joepie, een mooi einde van deze zware dag. Er is geen lift en we sleuren onze bagage langs de trappen naar de tweede verdieping. Douchen en op zoek naar eten. Als we uit de douche komen is de hemel ondertussen pikzwart geworden. Bliksem en donder boven de bergen. Het is droog en we wagen het er op om een restaurant e zoek. Een kilometer gelopen maar niets te vinden dat er ook maar op kan wijzen dat er een restaurant in de buurt zou zijn. Aangezien de lucht steeds driegender wordt beslissen we om terug naar het hotel te aan. Eerst nog even in een pompstation vagen of er op loopafstand een restaurant is. Enthousiast stuurt de bediende van het station ons naar het hotel waar we verblijven. We konden hem niet duidelijk maken dat het daar gesloten is. Een stuk chocolade gekocht, een paar pakjes Leo wafels en een Twix dit is ons avondmaal. Terwijl ik dit aan het schrijven ben is het nog maar eens aan het regenen. Hoe is het in Godsnaam mogelijk, we rijden nu juist geteld zeventien dagen in de regen. Ik vraag me inderdaad af, zoals Theo op de blog schrijft wie ik zo kwaad gemaakt heb dat hij me dat flikt. Maar de moraal is nog goed, morgen een motor loze dag, zal nodig zijn naar een waarschijnlijk slapeloze nacht. In ieder geval gaan we morgen Medias verkennen. Regen of geen regen.
|
