|
17/08/14
Na een zeer goede nachtrust word ik eindelijk wakker gemaakt door de zon. Vandaag staan er deze morgen eerst wat administratieve regelingen op het programma. Om een omweg van ongeveer 200 km te vermijden nemen we morgen de ferry naar Skutvik om zo weer op het vaste land terecht te komen. Een andere reden om deze ferry te nemen is dat de overtocht als één van de mooiste fjordenovertochten staat beschreven in de reisgids. De ferry vaart over het mooie Vestfjorden. De meest in het oog springende walvis rond de Lofoten is de orka of zwaardwalvis. s ’Winters jaagt hij de scholen haring achterna die hier komen paaien. Het fotogenieke dier werd jarenlang in de Vestfjord geobserveerd, maar het is sterk gebonden aan de altijd wijzigende koers van zijn prooi. Aangezien de haring steeds verder noordelijk trekt, duikt ook de orka nog slecht occasioneel voor de kust van de Lofoten op.
Het ticket bestel ik via internet, de betaling moet met Visa of Mastercard gebeuren. Geen probleem want ik heb mijn kaart bij. Het probleem is dat je tegenwoordig en kasje nodig hebt om een betaling via internet te verrichten. Dat heb ik natuurlijk niet bij. Gelukkig heb ik thuis nog een Mastercard liggen zodat ik telefonisch de gegevens aan mijn echtgenote kan geven die dan de verrichting kan uitvoeren. De betaling lukt en ik krijg een mail van de ferrymaatschappij met als bijlage het reisdocument dat ik nodig heb voor de overtocht. Natuurlijk heb ik geen printer bij, met laptop naar receptie en vragen of ik een print kan uitvoeren, dat gaat niet. Ik moet de mail die ik gekregen heb doorsturen en dan kunnen ze het document printen. Mail doorgestuurd en document is geprint. Na nog een paar knopen aan mijn hemd te hebben genaaid kan ik eindelijk vertrekken.
Mijn trouwe gezel den Tri heft vandaag een rustdag. Hij wordt net even wakker gemaakt om de tank te vullen. Het is heerlijk wandelweer, ik ga dan ook te voet Svinoya bezoeken. Dit stadsdeel ligt op een eilandje. Vanaf de steile brug die naar het eilandje leidt, krijg ik twee mooie fotomotieven voorgeschoteld. Het uitzicht aan de ene kant van de brug omvat de stad Svolvaer met alles er op en er aan. Aan de andere kant is het embleem van de stad te zien, de zogenaamde Svolvaergeita. In die rotsformatie valt duidelijk de kop van een geit te herkennen(met een beetje fantasie) De geit in kwestie werd volgens de legende een paar duizend jaar geleden door een geprikkelde trol tegen de bergen in Svolvaer gekwakt en lijkt sindsdien genoegen te nemen met haar versteende positie. De afstand tussen beide ‘horens’ bedraagt anderhalve meter. Alpinisten dagen elkaar uit om de sprong van de ene hoorn naar de andere te maken op een hoogte van 300 m.
Svinoya zelf komt met zijn vele dieprode rorbu of vissershuisjes nog het dichts in de buurt van een echt vissersdorp, ook al wordt de overgrote meerderheid ervan tegenwoordig door toeristen bewoond. Je ruikt hier de stokvis die opgeslagen ligt in een groot pakhuis. Grote ventilatoren draaien om de temperatuur op peil te houden. De houten droogrekken dienen nog steeds om kabeljauw tot stokvis te drogen.
Op het uiterste zuidpunt van Svinoya staat Per Ungs beeldhouwwerk Fiskerkona (Vissersvrouw) de uitvarende vissers uit te zwaaien in de hoop op een behouden thuiskomst(wat vooral in vroegere, pre gemotoriseerde tijden niet evident was).
Er is nog veel over het eilandje te vertellen maar hopelijk zeggen de foto’s meer dan woorden.
Toch nog even vertellen da er een getijde verschil is van 2 meter. Bij eb lopen dan ook veel inhammen leeg.
De bunker is een overblijdfsel uit de tweede wereldoorlog en gebouwd door de Duitse bezetter.
Vanavond inpakken, morgen slapen we in Bodo, nog altijd boven de Poolcirkel.
|
