24/08/14
Heerlijk en lang geslapen. Om 22u30 bedje in en om 07u30 er uit. Buiten ziet het er niet zo heerlijk uit, er hangt lage zware bewolking boven het fjord. Dit zijn echter zorgen voor later, eerst aan tafel voor weer een uitermate goed ontbijt. De bus met Russen die hier voor één nacht waren zijn al vertrokken, het is dan ook heerlijk rustig in de ontbijtzaal.

We doen het rustig aan, het is dan ook bij negen uur dat we vertrekken. In het spiegelbeeld van het raam waar we voor staan zie ik dat er maar één van de twee lampen aan is. Het is de tweede keer dat ik dat me dit bij de Tri overkomt. Het is droog als we vertrekken, we beginnen al direct met een stevige beklimming, het uitzicht verandert per minuut met het open trekken van de bewolking. Als de zon er zich mee komt bemoeien is het schouwspel in de bergen werkelijk prachtig. Ik krijg de foto’s nog niet bij benadering van wat het in werkelijkheid is. Om intens van het schouwspel te genieten moet je het zien. Het water komt als zilveren linten van de kale bergwanden gestroomd. Het kleurenspel tussen de bergen is prachtig. Mensen, wat ben ik blij dat ik hier met mijn geliefde Tri kan rond tuffen.

Als we bij een gletsjer stoppen (die half is weggesmolten) raak ik aan de praat met een Noorse buschauffeur, hij is met een groep Schotse toeristen die hier met een cruiseschip in het Sognefjord liggen rond aan het toeren. Zijn Engels is hetzelfde als dat van mij dus we verstaan elkaar perfect. Hij woont in Sogndal en kent de streek dan ook zeer goed. Volgens hem is de gletsjer sinds 1965 met meer dan 30 m terug getrokken. Volgens in informatiebord liep de gletsjer in 1890 tot in het dal. Ondertussen is de helft weggesmolten. De vriendelijke man vindt de Tri prachtig, heeft ook motor willen rijden maar zijn vrouw heeft hem er van af gehouden. Nadat de vriendelijke man een foto van mij heeft gemaakt komt er een Schot vragen of hij de nummerplaat van Tri mag fotograferen. Mij niet gelaten zeg ik hem, maar ik zie er het nut niet van in. De nummerplaat is 1MJL944 en hij is het eerste kind van een gezin, zijn drie voornamen beginnen met MJL. Dit vindt hij prachtig.Als hij weg is raak ik aan de praat met een koppel uit Roeselare, weer een heel gesprek. Zoals ik al heb gezegd je bent nooit alleen op reis.

Als we eindelijk vertrokken zijn gaan we twintig km voorbij Sogndal op onze laatste binnenlandse ferry van deze reis om het Sognefjord over te steken. We komen uit een 7 km lange tunnel en staan pardoes voor de overzet. Als we de ferry af rijden gaan we direct met een mooie beklimming de bergen terug  en komen op een hoogte van 1.158 m. Op deze hoogte is het 8 graden. En in de bergen lopen er zoals overal in de bergen dieren op en over de weg. Vandaag zijn we een kudde geiten, schapen en een paard met een veulen tegen gekomen. De filmpjes van deze ontmoetingen ga ik op fb proberen te zetten.

Bij de zoveelste foto stop komt er een Spaanse motorrijder die ik onderweg al een paar keer gezien had ook de parking opgereden. Hij komt uit Barcelona en is op weg met een FJR. De landkaart wordt boven gehaald en we vertellen onze wederzijdse ritten die we Noorwegen hebben gereden. Natuurlijk vertel ik hem het verhaal van de reis naar het Midden-Oosten. Hij laat dan weer weten dat hij een paar jaar geleden in de Ardennen heeft rond gereden, is ook altijd alleen op reis. We zijn allebei op weg naar huis. Hij gaat via Denemarken omdat die ferry een stuk goedkoper is dan de ferry Oslo-Kiel. We nemen wederzijds een foto van elkaar en rijden nog een veertigtal km samen. Weer een leuke ontmoeting.

Stilletjes aan komt ons einddoel van deze dag in zicht. Ik heb Garmien de coördinaten ingegeven omdat het hotel of de weg van het hotel niet in de kaarten van Garmien te vinden zijn. Ik moet op het adres Liatoppen zijn in Al I Hallingsdal. Ook op de kaart van Noorwegen is er geen dorpje met deze naam te vinden. Als ik voorbij Gol het Hallingsdal in rij stop ik bij een informatiebord. En jawel, Liatoppen wordt er op aan gegeven het is een skigebied. Vol verwachting volg ik de weg die Garmien me laat weten. Op een gegeven moment moet ik rechtsaf het dal uit. Na een paar km krijg ik een beklimming voorgeschoteld die ik nooit meer zal vergeten. Smal, steil, hoog en buiten een paar kleine boerderijtjes niets van bewoning te zien. We zitten met stijgingspercentages van rond de 10%. Na de boerderijtjes wordt het niemandsland, ik moet er niet aan denken om hier op dit weggetje terug te draaien want dat is gewoonweg niet te doen. Er is geen andere keus dan Garmien maar te vertrouwen en hopen op een goede afloop. Tot overmaat van ramp wordt de weg onverhard, zelfs zo slecht dat ik niet durf te stoppen om een foto te maken. Zeker en km of drie onverhard met de nodige haarspeldbochten is eigenlijk niet te doen met een afgeladen motor.

Ik kan maar één ding doen, blijven rijden en hopen dat ik bij een hotel aan kom. Op heel de beklimming kom ik één bordje tegen met de vermelding skigebied. Niks bordje met de naam van het hotel. Na nog maar eens een haarspeldbocht komen we op asfalt, een paar bochten verder staan we voor het hotel. Het is letterlijk boven op een berg gelegen de weg loopt dan ook dood op de parking van het hotel. Als ik aan de afdaling van morgen denk breekt het zweet me uit. Mag ik vragen aan de gelovige lezers om vanavond een extra gebedje te doen met de vraag om het morgen bij de afdaling alstublieft niet te laten regenen. Ik ga de afdaling zeker met de helmcamera filmen.

Rond 15 u ben ik op de kamer. Zonder uit te pakken ga ik eerst een paar foto’s van die klote weg nemen. Gelukkig kan ik hier een avondmaal nemen.

Na eindelijk een normale maaltijd, gekookte aardappelen, worteltjes botersaus en koolvis wordt ook deze prachtige dag weer afgesloten. Het is windstil en droog. Hopelijk blijft het zo tot na de afdaling.

Morgen slapen we in Oslo, onze laatste nacht in dit prachtige land.