|
26/05/2015
Redelijk geslapen op een keihard matras.(eigenlijk iets te hard). Wakker geworden met het voor zeer bekende geluid van kletterende regen. Het zal toch weer niet waar zijn zeker. Is het nu echt niet mogelijk dat ik eens een reis kan maken zonder een dag of tien regen vraag ik mij af. Na het ontbijt is er nog geen beterschap en ik besluit om nog even te wachten. Om acht uur nog niets veranderd maar ik kan niet blijven wachten met en rit van 630 km voor de boeg. Motor pak aan, koffers inladen en rijden dondeju. De Tri staat eigenlijk slecht geparkeerd op een schuine kant. Ik heb hem gisteren dan ook op de midden bok gezet omdat hij te ver overhelde bij het gebruik van de zijstandaard. Omdat ik in die klote regen nogal stond te klooien gooi ik de Tri nogal wild van zijn midden bok. Het gevolg laat zich raden, niet te houden en met veel moeite leg ik hem op zijn kant. Vloekend en kermend van de pijn (waarschijnlijk een spier verrokken in mijn links been) zet ik de Tri met behulp van twee lieve dames te toevallig passeren terug recht. Voor de tienduizendste keer op al mijn reizen denk ik ; Kees blijf toch thuis jongen. Maar de Kees die blijft natuurlijk niet thuis want na een uurtje in de regen te rijden komt de zon er door en stijgt de temperatuur naar een graadje of tweeëntwintig. De Tri snort als een verwende kat wanneer we aan een redelijke snelheid over de A1 rijden. We rijden trouwens heel de dag op deze autosnelweg. Ondertussen heb ik me aan de Italiaanse manier van rijden aangepast. Heel simpel eigenlijk, wie het harst rijdt is er als eerste. De Tri heeft absoluut geen problemen met deze mentaliteit en de Kees nog minder.
Het eerste uur is het fantastisch rijden op deze A1. Je waant je op een racecircuit. Meer bochten dan op een gemiddelde col in de Franse Alpen. Het is echt kicken, geen kat trekt zich iets aan van de snelheidsbeperkingen het wegdek is perfect en de bochten heerlijk vloeiend. Lang zal het hier echter niet meer duren met de pret er wordt een splinternieuwe naast de A1 gelegd die kaarsrecht loopt en in de eindfase komt. Als we Toscane binnenrijden is het gedaan met door de bochten te gieren. Hier is de A1 al volledig vernieuwd en rechtgetrokken. Maar van verveling is er hier geen sprake, we rijden door de prachtige landschappen van Toscane. De talrijke cipressen en mooie dorpjes in de typische bouwstijl gebouwd op de heuvels zijn een streling voor het oog. Je zou wel gek zijn om thuis te blijven als je door dit soort landschappen kunt rijden. Na Toscane is het de beurd aan Umbrië om zijn schoonheid te laten zien. Minder cipressen, meer loofbomen en iets ruwer dan Toscane en zeker ook de moeite om het voorbij te zien glijden van af de A1. Op dit stuk zie ik bekende namen op de verkeersborden. Ik moet denken aan de vakantie die ik hier heb doorgebracht met mijn Moto Guzzi. Fijne herinneringen.
Rond de middag hebben we er 350 km opzitten en is het tijd voor de dagelijkse heerlijke Panini. Na een lekkere cappuccino en het onvermijdelijke sigaartje rijden we gezwind verder. Als we Rome passeren kijk ik even naar boven en hoop dat Hij geen wraak neemt op mijn ontuchtig leven. Ik ben nog nooit zo dicht bij de Heilige stoel geweest en je weet maar nooit. Er gebeurt niets en ik lach stilletjes in mijn vuistje. Dat had ik natuurlijk beter niet gedaan. Geen tien minuten later kom ik in een geweldige onweersbui terecht. Het verkeer gaat stapvoets omdat je geen hand voor ogen ziet van de regen, ook nu komt mijn waterdichte motorkledij weer goed van pas. Na een minuut of vijf zijn we ook van deze ellende af en rijden we het bord voorbij waarop vermeld staat dat het nog honderd kilometer is naar Napoli. Ondanks de mooie landschappen zal ik blij zijn dat we er zijn. De vermoeidheid van drie dagen autosnelweg begint deze oude man te voelen. Een paar km voor Napels moet ik de peage betalen. € 45 voor zeshonderd fantastische kilometers.
We rijden Napels(na betaling van € 0,95) binnen een metropool waar het dagelijks leven zich afspeelt in een kakofonie van claxonnerende en optrekkende auto’s. Tel daar de paar duizend scooters bij die hier werkelijk overal kris kras door rijden en je hebt een beetje het beeld van het verkeer hier. Dankzij het voortreffelijk werk van Garmien rij ik zonder foutje recht naar het hotel Sweet Sleep gelegen in het Centrum van Napels.
Morgen een verslag over Napels.
Nog en foto die gisterenavond getrokken is in Reggio Emilia
|
