de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
21-01-2007
vertaling
naar aanleiding van een bericht in het gulden boek stel ik vast dat niet iedereen voldoende de taal van Voltaire beheerst. Vandaar dan ook deze vrije vertaling van het bericht dd 18/01/2007 aan juffrouw Lienecke.
Het is mij een eer en een waar genoegen , juffouw Lienecke, om u te mogen welkom heten op dit bescheiden weblog. Ik wens u dan ook veel leesgenot toe. Hoogachtend, Hercule.
Steeds tot uw dienst indien u zou wensen op mij beroep te doen, uit vriendendienst uiteraard, voor enig vertaalwerk vanuit of naar de franse taal. ( geen volledige website of boeken aub, dat is me toch wel wat te tijdrovend ... )
21-01-2007 om 15:50
geschreven door Hercule Poireau
Om even terug te komen op het verhaal van moeder Poireau ...
Vermits er toch geen kop of staart te krijgen is aan de kronkels van de ziekenhuisadmistraties, hebben we dan maar besloten om even een trapje hoger te gaan aankloppen, namelijk bij de hoofdgeneesheer van het revalidatiecentrum. Nu moet ik zeggen dat het mij eigenlijk stoort dit te moeten doen, maar als men mij verplicht ...
Eindelijk heb ik, denk ik, iemand gevonden die bereid is de zaken te zien en te zeggen zoals ze zijn. Geen geleuter, geen valse hoop, gewoon recht voor de raap.
Ik kan me echter wel voorstellen dat een groot aantal mensen hiermee niet zouden om kunnen, of zich zouden verslikken in die raap, want hetgeen men dan te horen krijgt is niet bijster aangenaam ...
De schaal voor hulpbehoevendheid: Deze worden bijgehouden (dixit hoofdgeneesheer) in de 'RB farde' (de rotten brol farde). Voor alles en nog wat worden er documenten gevraagd (toepasselijk dus de RB genoemd) en waaronder dus ook deze inmiddels beruchte 'schaal van hulpbehoevendheid'.
Hoe moet deze schaal dan ingevuld worden ? Doodeenvoudig ... in eer en geweten, en vermits iedereen een verschillende eer en een nog verschillenderder geweten heeft doet iedereen min of meer wat hij wil.
Voor zowat elke handeling van het dagelijkse leven moet er worden bepaald of de betrokken persoon dit : - kan - kan met wat hulp - kan met veel hulp - helemaal niet kan - en in functie daarvan wordt dan een aantal 'punten' toegekend.
bij voorbeeld:
een persoon moet zich aankleden:
kan de persoon zijn kleren uitkiezen: antwoord ja kan de persoon zijn kleren uit de kast nemen: antwoord ja kan hij ze zelf aantrekken: antwoord ja
dus: score = 0 want de persoon kan dit allemaal.
en hoe ziet de persoon er nu uit : als een cowboy op hoge hakken, met een tirolerhoed achterstevoren op.
maar ik heb wel in eer en geweten geantwoord op de gestelde vraag ...
Ik trek de zaak nu wel wat in het absurde, maar daar komt het wel op neer. En dat is wat wij ook hebben ondervonden in de praktijk.
Het tweede gedeelte van het onderhoud ging over de evolutie van de ziekte van Alzheimer en hier wordt het allemaal wel wat minder grappig ... Mensen overlijden niet rechtsreeks van deze ziekte, tenzij er in hun hersenen een vitale functie zou uitvallen. (letterlijk vergeten te ademen ...) Maar dat neemt niet weg dat geleidelijk aan alle ander functies wegvallen, die niet vitaal zijn. Als de patient 'geluk' heeft valt zijn 'bewuste kennis' vroeg weg, en beseft hij zijn eigen toestand niet meer. Als hij pech heeft daarentegen ... en dat kan zo jaren duren.
De enige 'hoop' is dat moeder nu 80 jaar oud is, dat de gemiddelde leeftijd van een vrouw in België ongeveer 86 jaar is, en dat er een reële kans is dat ze de gemiddelde leeftijd niet haalt (terug dixit hoofdgeneesheer) omwille van haar algemene toestand (diabetes)
Even slikken ? Inderdaad , ik ook ...
19-01-2007 om 23:33
geschreven door Hercule Poireau
twee open daken uit plexiglas, rijdt enkel rechtdoor en dus geen stuurbekrachtiging nodig, achteruitkijkspiegel met zoomlens. dubbele turbomotor (voor het geval er één uitvalt) ook verkrijgbaar in roze en turkoois.
17-01-2007 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Het is weer zover, ik ben aan een nieuwe auto toe.
Mijn huidig werkbeest heeft er 150.000 km op 4 jaar tijd opzitten en is dus afgeschreven.
Vreemd ... ik moet zeggen dat het mij eigenlijk weinig interesseert welk mijn volgend voertuig zal worden. Ik heb er helemaal geen zin in om de showrooms te gaan afschuimen en het autosalon op de brusselse Heyzel laat mij al helemaal koud. Ik kan mij ook moeilijk van de indruk ontdoen dat de constructeurs er ook weinig zin in hebben. Ofwel zijn de reclamecampagnes van zeer povere kwaliteit, ofwel ligt het aan mij.
Feit is dat ik op dit eigenste ogenblik duidelijk tot de doelgroep behoor van de verkopers van heilige koeien, maar dat niemand mij kan of wil boeien.
Noodgedwongen ben ik dan maar even gaan rondkijken in een paar showrooms.
Ik begin me toch wel af te vragen of het aan me te zien is, dan wel of het de laatste verkoperstruuk is ... maar mijn aanwezigheid laat de verkopers blijkbaar steenkoud. Je wordt gewoonweg genegeerd ... Zelf wanneer je kijkt met de blik van een beagle voor een bloedworst, dan nog blijven ze onbewogen Letterlijk zelfs, je krijgt ze van hun stoel niet af . Jij wil een wagen ? Dan ga jij naar mijn bureau komen ! Nochtans heb ik recentelijk geen look gegegeten, is mijn aftershave niet van airwick en ben ik 'normaal' gekleed ...
Het begint mij te inrtigeren. Een vergelijkende studie van de automerken lijkt mij aangewezen. Niet voor hun wagens, die zijn toch nagenoeg allemaal dezelfde, maar voor hun verkopers.
14-01-2007 om 20:58
geschreven door Hercule Poireau
uitsluitend bestemd voor stressbestendige personen ...
Sinds half december is moeder dus opgenomen in een revalidatiecenrtum en daar verblijft ze nog altijd in afwachting dat er een plaats beschikbaar komt in een rusthuis/rust en verzorgingstehuis.
Wetende dat deze opname niet definitief is, en gezien de tijd verder sluipt, hebben we dan toch maar even geïnformeerd bij de sociale assitente van het revalidatiecentrum hoe de zaken verder zouden verlopen.
"Alles is op zijn beloop, we wachten op een bericht van het RVT (rust- en verzorgingstehuis) dat er een plaats beschikbaar komt ..."
Met de inmiddels opgedane ervaringen, beseffen we we maar al te goed dat dergelijke uitspraken met een homp zout moeten worden genomen, en dus hebben we, uit voorzorg,, terug even geïnformeerd bij de soiale assitente van het RVT.
Het leek ons immers al vreemd dat er nog steeds geen plaats beschikbaar was gekomen ...
RED ALERT ... RED ALERT ... WE GO TO DEFCON 5
Blijkt dat bij een hospitalisatie, en dus ook bij de eerste hospitalisatie door de sociale assitent van de kliniek er een'schaal' wordt opgemaakt, schaal die een aanduiding geeft over de zorgbehoevendheid. Gezien wij een aanvraag hadden gedaan bij het rusthuis/RVT, werd deze schaal overgemaakt door de soaciale assistent van de de kliniek aan de sociale assitent van dit rusthuis.
Nog steeds op basis van deze zelfde schaal, blijkt dat moeder eigenlijk niet in aanmerking komt voor een opname in RVT; maar wel in een 'gewoon' rusthuis ...
Daar waar er in de afdeling RVT nagenoeg maandelijks plaatsen vrij komen, is dit voor het rusthuis niet het geval. Daarvoor is er een wachtlijst van nagenoeg een jaar ...
Op basis van het neurologisch verslag blijkt wel dat moeder eigenlijk in een RVT thuishoort, dat werd zo zelfs beoordeeld door een geneesheer verbonden aan het rusthuis, alleen blijkt dit niet uit de overgemaakte 'schaal', en dus werd moeder op de wachtlijst gezet voor het rusthuis en niet voor de RVT-afdeling. ...
De enige mogelijk om haar toch op te nemen in de RVT-afdeling zou dus zijn dat de sociale assistente van de revalidatiecentrum een nieuwe 'schaal' zou opmaken waaruit zou blijken dat moeder wel degelijk in aanmerking komt voor de RVT-afdeling, en dan kan de zaak terug herbekeken worden ...
Dus zijn we terug naar af, en kunnen we alles opnieuw beginnen.
Ik denk dat ik mijzelf ook maar al op een paar wachtlijsten ga inschrijven ... het zou wel eens kunnen nuttig zijn.
12-01-2007 om 19:23
geschreven door Hercule Poireau
Vandaag komt er een telefoontje vande sociale assitente van het revalidatiecentrum.
Of wij al enig idee hadden waar moeder zou naartoe gaan na haar verblijf in het revalidatiecentrum ?
Plonk - tingeling - pwetpwet -sssjjt - TILT Mijn brein was al niet veel soeps maar dit keer kreeg ik de indruk dat het echt in een waterige minestrone was veranderd ...
Euh ... heeft u dan geen dossier doorgekregen vanuit de kliniek ???
Neen mijnheer, niets ontvangen ...
Ik heb dan maar nogmaals het verhaal gedaan en tot mijn verwondering reageerde deze sociale assistente alsof ze het ook werkelijk begreep.
Sociale assistenten reageren meestal allemaal wel alsof ze het begrijpen, ze knikken goedkeurend, doen hmmm-hmmm, beginnnen hun zinnen met "als ik het goed begrijp" en herhalen dan wat je zelf zopas hebt gezegd, (alsof dat zelf niet weet wat je gezegd hebt), dat is hun zo aangeleerd, ik weet het; ik ken die kermistruks ook. Uiteindelijk kom je bij hen buiten, en weet je nog niets meer, en soms zelfs minder, dan wanneer je bij hen binnen ging ... en de frustratie krijg je er gratis bij, zeker wanneer je je dan nadien realiseert dat de schaarse informatie die ze hebben kunnen of willen geven ook nog verkeerd of onvolledig blijkt te zijn.
Applaus voor de sociale assistenten ! Mogen zij nog lang vanuit hun ivoren toren naar zichzelf blijven kijken en van hunzelf vinden dat ze het toch wel goed doen.
Enfin, deze gaat nu telefonisch contact nemen met haar collega in de kliniek. Ik ben benieuwd ...
Even heb ik nog gedacht haar dit ten stelligste af te raden, maar ik veronderstel dat dit ene telefoontje bij haar toch niet zal leiden tot een vlaag van zinsverbijstering ... ik zou dit niet graag op mijn geweten hebben.
18-12-2006 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Ziezo, moeder is goed en wel aangekomen in een revalidatiecentrum.
Niet dat er zoveel te revalideren valt.
Het is gewoonweg omdat wij ze hebben aangemeld voor een rusthuis en er daar voorlopig nog geen plaats beschikbaar is.
De kliniek, van haar kant, had blijkbaar wel besloten om nog een laatste verassingsaanval te plaatsen ...
Moeder was wel aangekomen maar haar identiteitsbewijs en sis-kaart waren blijkbaar ergens achterwege gebleven.
Dus: nogmaals een bezoekje aan de kliniek.
Bezoekje ???
Zeg maar gerust bezoek ...
Naar de sociale dienst (die het vervoer had geregeld) om uit te vissen waar de documenten waren verzeild geraakt.
Computer says no ...
Patientenadministratie
Computer says no ...
Bij de aanmelding van nieuwe patiënten
Computer says yes ! Maar er is een rij wachtenden voor u
Nummertje trekken ... 15
Op het schermpje : 10
Stoel zitten, rondkijken, ...
Hadden ze nu nog een muziekje laten horen ... Tom Waits bvb ...
Neen, dat liever niet! Aan de andere zijde staat een frisdrankenautomaat.
Mooi fonkelend ding, fel gekleurd en mooi verlicht.
Zou ik ? neen ...
Je zou beginnen geloven in telepathie want daar komt een mevrouw aan die met volle overtuiging een muntsuk in de juke-box werpt.
Kling kling, juke-box says no
Tweede poging
Kling kling, juke-box says no
Kijk, dat zijn zo de momenten waarop leedvermaak opbeurend kan werken.
Blijkbaar heeft deze kliniek niet enkel aan mij de oorlog verklaard.
Ik voel iets aan mijn heup ... sh..! mijn gsm.
Als goede belg wil ik mij aan de regels houden en voel ik mij zowaar nog schuldig dat ik mijn gsm niet heb uitgezet in een kliniek.
Het is de verpleegster van de vierde verdieping ... ze zijn ook nog vergeten de medicamenten van moeder mee te geven. Of ik deze nog wil komen ophalen ?
Haha, nummer 14 is eindelijk half murw buiiten gekomen !
Daar gaan we dan ...
Tja, bij een opname is er altijd een voorschot verschuldigd en zolang dit niet is betaald blijft het identiteisbewijs bij de afdeling inschrijvingen.
Ze waren gewoon vergeten te vragen om langs te komen ...
Dus vlug even 40 euro betalen ?
Neen, neen, er moet ook nog een document worden ingevuld over de keuze van het type kamer ... voor iemand die de kliniek al heeft verlaten en dus helemaal niets meer te kiezen heeft ...
Kalm blijven ... ils n'auront pas l'Alsace et la Lorraine ...
Vrij, eindelijk vrij ! met identiteiskaart en SIS kaart !
Nog even doorbijten ... nog even een vluggertje naar de vierde verdieping en dan terug de wijde wereld in !
Alzheimer is duidelijk besmettelijk !
Goed gedaan moeder, goed gedaan meiske.
13-12-2006 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Sinds een kleine veertien dagen ligt moeder in de kliniek.
Ernstig vraag je ?
Wel ja en neen ...
We weten al sinds een tweetal jaren dat ze lijdt aan Alzheimer, maar met aangepaste medicatie was dit nog min of meer in de hand te houden.
We voorzagen inmiddels ook een dagelijkse familiehelper.
Ochtend en avond kwam de verpleegster langs voor een insuline injectie.
Tot een kleine maand terug ...
Moeder was vergeten de waterkraan dicht te draaien in de keuken.
En vermits de gootsteen geen 'overloop'heeft werder de onderburen getracteerd op een gratis douche, tot drie verdiepingen lager.
Dit was dan ook de druppel ...
Dus namen we dan ook het wijze besluit om de gastoevoer af te sluiten en lieten we dagelijks een warm middagmaal aan huis brengen.
Warm water kon dan worden gemaakt met een electrische waterkoker en koffie met een pecolator.
Dat had je maar gedacht ...
Kom ik op een middag binnen bij haar en is ze met de percolator water aan het opwarmen voor de afwas ... of tenminste dat dacht ze toch want doordat ze de filterhouder niet helemaal had gesloten liep het water gewoon over de tafel op de grond.
Aan de aanwezige hoeveelheid water te zien moest ze zo al enkele 'vaatjes' aangemaakt hebben.
En toen, op een voormiddag, kwam het telefoontje van de familiale helpster met de melding dat moeder het bewustzijn had verloren.
In ijltempo erheen ... (20 min.)
Bij aakomst, blijkt moeder 'gezond en wel' in de zetel te zitten.
Zij herinnerde zich niet enige probleem te hebben gehad ...
De huisarts, zoals gewoonlijk, onbereikbaar, dus dan maar 'SOS médecin' gebeld.
Een half uurtje later kwam hij eraan.
Zijn besluit was vlug genomen: geen besluit en spoedgevallen.
Dus met de wagen richting kliniek.
Aangekomen in de klniek, in de dienst spoedgevallen, en na de nodige wachttijd zoals de naam van deze dienst al doet vermoeden, krijgen we een geneesheer te spreken.
Uit voorzorg had ik alle medicatie van mijn moeder mee genomen zodat de geneesheer zich vlug een duidelijk beeld zou kunnen vormen van de situatie en een eventuele overdosis zou kunnen detecteren.
Tussen de doosjes bevond zich ook het bewuste product voor behandeling van Alzheimer.
Geen twijfel mogelijk dus, het product wordt enkel voorgeschreven voor deze aandoening.
Tot mijn verbazing vroeg de geneesheer aan mijn moeder waarom zij naar de spoedgevallen is gekomen ... in het frans.
Moeder is wel tweetalig, maar gezien ze zich niets kon herinneren kon ze uiteraard ook niet antwoorden.
Waarop de geneesheer de vraag herhaalde, op een zelfs ietswat agressieve toon.
Deze brave mijnheer behaalde waarschijnlijk wel een diploma geneeskunde (dat hoop ik toch) maar mensenkennis en omgangsvormen was blijkbaar niet zijn beste vak en de duidelijke aanwezigheid van het 'Alzheimerproduct' deed bij hem ook geen belletje rinkelen ...
Hoe dan ook, enkele uren later was de diagnose: ontsteking van de urinewegen hetgeen een syncope zou hebben veroorzaakt.
Ik moet zeggen dat ik daar even niet meer kon volgen ... een syncope door hypoglicemie (te weinig suikers door vergeten te eten na een inspuiting van insuline) zou ik nog kunnen begrijpen maar ten gevolge van een ontsteking van de urinewegen ???
Enfin, laten we aan Caesar geven wat aan Caesar toekomt en er dus van uitgaan dat deze diagnose correct was.
Moeder moest worden opgenomen, hetgeen dan ook gebeurde
Mijn broer Achille en ikzelf wisselen ons af om propere kledij aan te dragen en het vervuilde terug mee te nemen.
Zo ging dat enkele dagen door tot wanneer ...
Er een telefoontje kwam van de sociale dienst van het OCMW ...
Deze mevrouw stelde doodleuk dat men had vastgesteld dat mijn moeder geen bezoek kreeg en dat er niemand kledij aanbracht of voor de was zorgde en dus met de vraag of het OCMW deze taken moest overnemen ?
Ik vroeg nog of het wel degelijk over mijn moeder ging ???
Jawel, dit was hun zo gemeld door de kliniek ...
Poireau is duidelijk een ontaarde zoon.
Morgen wordt moeder ontslagen uit de kliniek.
11-12-2006 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
misschien dat dit wel iets kan zijn ...
