De jongeren van de spelonk

Alle lof zij Allah, de Heer der Werelden en vrede en zegeningen zij met de meest geëerde der Boodschappers.

O mensen, de ongelovigen onder de Qoeraysh verzamelden zich in de Heilige moskee op de dag dat de Profeet (vrede zij met hem) van de Leiding gestuurd werd. Iemand onder hen zei: “Wat vinden jullie van deze man die beweerd dat hij een Profeet is?”

An-Nadhr ibnoe Haarith zei: “Ik zie geen andere optie dan dat wij naar de Joden in Medina gaan om hen een aantal vragen te stellen die wij hem kunnen voorleggen. Als hij de waarheid spreekt, dan zullen we hem volgen. Liegt hij daarentegen dan zullen we hem verjagen.”

Er werd tegen hem gezegd: “Ga jij met ^cOeqbah ibn abi Moe^ciet.”

De twee leugenachtige, zondige, onrechtvaardige, brute mannen vertrokken naar de schriftgeleerden onder de Joden te Medina. Ze vertelden hen over de Boodschap van de Profeet (vrede zij met hem) en vroegen: “Geef ons uit jullie boeken iets waarover wij hem kunnen vragen. Als hij de waarheid spreekt, dan zullen we hem volgen. Liegt hij daarentegen, dan zullen we hem verjagen.”

De schriftgeleerden onder de Joden zeiden: “Als jullie naar hem terugkeren in Mekka, vraag hem dan over de volgende drie zaken.”

Vraag hem over de jongeren aan wie de tijd voorbij is gegaan. Jongeren uit eerdere tijden. Waar zijn ze naartoe gegaan en waar liggen zij verborgen?

Vraag hem over één van de koningen die heerste over het Oosten en het Westen.

En vraag hem over de ziel.

Zij vertrokken en verzamelden zich bij de Boodschapper (vrede zij met hem).

“Wij zullen je over drie zaken vragen,” zeiden ze. Waarop hij (vrede zij met hem) antwoordde: “Noem me jullie vragen.” En zij vroegen hem over de jongeren, de koning en de ziel. Hij (vrede zij met hem) zei: “Geef me tot morgen en morgen zal ik jullie antwoorden.” Maar wat hij niet zei was inshaa’Allah. Zou hij dit hebben gezegd, dan was Djibriel (vrede zij met hem) zeker nedergedaald de volgende dag met een openbaring uit de hemel.

De volgende dag verzamelden ze zich en riepen de Profeet (vrede zij met hem). De Profeet (vrede zij met hem) kwam, bedroefd en beschaamd vanwege het feit dat de openbaring niet tot hem was gekomen. Dit was natuurlijk vanwege het feit dat hij geen inshaa’Allah zei.

Hij zei: “Geef mij uitstel.” Waarna zij hem voor een periode van vijftien dagen bespotten. Na deze vijftien dagen daalde Djibriel (vrede zij met hem) neder met het ware Woord uit de hemel. Laten wij aandachtig luisteren naar Allah, de Verhevene, naar zijn antwoord op deze drie vragen. Hij zegt (interpretatie van de betekenis):

“Of denk jij (O Mohammed) dat de bewoners van de grot en de Raqiem verbazingwekkend waren onder Onze Tekenen? Toen de jongeren een schuilplaats in de grot zochten, zeiden zij: ,,O onze Heer, schenk ons van Uw Zijde Barmhartigheid en bereid ons een rechte weg voor onze zaak. En toen brachten Wij in de grot een sluier over hen aan (zodat zij sliepen), voor een bepaald aantal jaren. Vervolgens wekten Wij hen op, opdat Wij deden weten welke van de twee groepen het beste was in het berekenen van hoelang zij daar verbleven.” (Soerat al-Kahf: 9-12)

Ibn Kathier zei: “Dit is een samenvatting van het verhaal en weldra volgt de uiteenzetting.”

Zij waren jongeren die leefden in vergane tijd onder de heerschappij van een koning die atheïstisch en onrechtvaardig was. Deze jongeren trokken erop uit tijdens een dag van festiviteiten en zagen dat hun volk afgodsbeelden aanbaden en hiervoor prosterneerden. Zij zochten toenadering tot stenen die niet baten noch schaden. Allah wenste de harten van deze jongeren opnieuw tot leven te brengen.

“En wie dood was, en die Wij daarna tot leven brachten en voor wie Wij een licht maakten, waarmee hij onder mensen rondgaat, is hij te vergelijken met hem die in de duisternissen verkeert, waar hij nimmer uit kan komen?” (Interpretatie van de betekenis van Soerat
al-An^caam: 122)

Eén van de jongeren die nog niet de leeftijd van volwassenheid had bereikt stond op en zei: “Dit zijn misleidingen, leugens en verzinselen over Allah, dat wij deze afgoden dienen te aanbidden in plaats van Allah.”

Wie is het die de hemel heeft opgetrokken? Wie heeft de aarde effen gemaakt? Wie heeft de hemellichamen geschapen en de sterren geschapen? Is dit iemand anders dan Allah?

Hij zocht zijn plek onder de schaduw van een boom toen er een andere vriend van hem aan kwam lopen wiens hart door Allah ook was vervuld met het geloof, zoals Allah het hart van zijn vriend vervuld had.

De derde kwam, daarna de vierde, vijfde, totdat ze uiteindelijk met z’n zevenen waren. Allen waren ze verenigd in de gedachte dat dit een afgedwaalde daad was en zij zeiden (interpretatie van de betekenis):

“Dit volk van ons heeft naast Hem een god genomen, hadden zij daarvoor geen duidelijk bewijs naar voren kunnen brengen.” (Soerat al-Kahf: 15)

Toen zij zich van de mensen afwendden en van datgene wat de mensen naast Allah aanbaden, schonk Allah hen een duidelijke uitweg. Allah zegt (interpretatie van de betekenis):

“En als jullie je van hen (de ongelovigen) afwenden en wat zij aanbidden, behalve Allah, zoek dan bescherming in de grot en jullie Heer zal Zijn Barmhartigheid over jullie uitspreiden, en voor jullie in jullie zaak gemak brengen.” (Soerat al-Kahf: 16)

Wonderbaarlijk! De grot werd voor hen uitgestrekter dan de paleizen, wijder dan de overige luxe vertrekken met hun tuinen, velden en pleinen. Dit omdat de paleizen waar geen geloof in verblijft een duister en leeg paleis is. Zij vertrokken en namen hun intrek in de grot. En de hond van de koning volgde hen.

Een hond wanneer hij de beste onder de mensen volgt, dan wordt hij zelf edel en genoemd door de Koran. En de ‘edele’ wanneer hij omgaat met de slechtste onder de mensen, dan wordt hij als een hond.

De hond ging naar binnen, nam zijn plaats bij de opening van de grot en waakte over hen, omdat de engelen niet binnengaan in de plaats waar een hond zich bevind. En wat betreft de jongeren; hun harten werden versterkt toen zij hun volk en geliefden achter hadden gelaten. Allah zegt (interpretatie van de betekenis):

“En Wij versterkten hun harten toen zij opstonden, en zeiden: ,,Onze Heer, Heer van de hemelen en de aarde, nooit zullen wij een god naast Hem aanroepen: anders zouden wij een enorme leugen uitgesproken hebben!” (Soerat al-Kahf: 14)

Vervolgens spraken ze over de Eenheid van Allah, alsof zij zich in een bijeenkomst van kennis bevonden, zeggende (interpretatie van de betekenis):

“Dit volk van ons heeft naast Hem een god genomen, hadden zij daarvoor geen duidelijk bewijs naar voren kunnen brengen? En wie is er onrechtvaardiger dan degene die over Allah leugens verzint?” (Soerat al-Kahf: 15)

Oftewel, er is niemand onrechtvaardiger dan degene die naast Allah goden aanbidt. Toen hun gesprek eindigde, deed Allah hen overmannen door slaap, waarna zij in slaap vielen (interpretatie van de betekenis van Soerat al-Kahf: 18):

“En jij zou gedacht hebben dat zij wakker waren, terwijl zij sliepen.” Hun ogen waren open voor een periode van driehonderd en negen jaren! Verheven zij Allah! “En Wij draaiden hen op hun rechterkant en op hun linkerkant.” Zodat zij niet gegeten zouden worden door de aarde en hun lichamen aangetast zouden worden. “En hun hond lag uitgestrekt met zijn voorpoten op de voorgrond.” Kijk naar deze mooie voorstelling. “Als jij hen zou zien, had jij hen de rug toegekeerd, vluchtend, en jij zou met angst voor hen vervuld zijn.” Dit vanwege de ontzag voor deze voorstelling en vanwege de Wijsheid van Allah. Op deze wijze hield Allah eenieder die naar hen zocht van hun familie, broeders en stamgenoten van hen af.

Dit duurde voort voor de periode van driehonderd en negen jaren, totdat Allah de tijd hiervan deed ophouden en zij wakker werden gemaakt.

“En zo wekten Wij hen op, opdat zij elkaar zouden ondervragen.” (Interpretatie van de betekenis van Soerat al-Kahf: 19)

De meerderheid van hen zei dat ze een hele dag daar hadden doorgebracht. Een ander zei weer een halve dag. De geleerden zeiden: “Zij sliepen in de ochtend en werden wakker in de namiddag, waardoor zij dachten dat ze één dag hadden geslapen.”

Zij zeiden (interpretatie van de betekenis van Soerat al-Kahf: 19):

“Stuurt één van jullie met deze zilveren muntstukken van jullie naar de stad.” Om voor ons voedsel te kopen van de markt. En zij waren verstandig door te zeggen: “En laat hem zachtmoedig zijn.” Om zodoende niet onnodig de aandacht te trekken.

Eén van hen vertrok met die zilveren muntstukken die zes koningen terug waren vervaardigd en alles was ondertussen veranderd: de stad, wegen, pleinen, muntstukken, munteenheden en bovenal de mensen. Hij kwam de stad binnen en toen hij zag dat dit geheel veranderd was, vroeg hij zichzelf af: “Ben ik wakker of droom ik?”

Hij vond wat kooplieden die etenswaar verkochten en hij vroeg: “Geef mij iets te eten voor dit geld.”

Hierop antwoorden zij: “Maar dit zijn munten uit de tijd van koning Decianus. Er zijn hier driehonderd en negen jaren aan voorbij gegaan! Hoe ben je hier aan gekomen?”

Hij antwoordde: “Ik leef in de tijd van koning Decianus en er is slechts één dag aan mij voorbij gegaan!”

Zij zeiden toen: “Je liegt. Jij bent werkelijk bezeten.”

Waarna de mensen zich verzamelden en de zaak van begin tot eind werd voorgeleid aan de koning. Hierop vertrokken zij naar de grot en toen zij deze naderden zei de jongeman: “Wacht een ogenblik, ik zal de grot binnengaan en hen informeren, zodat zij zich klaar kunnen maken voor het ontvangen van een koning.”

Hij trad binnen, waarna Allah hen deed overvallen door de dood. Even later, traden de koning en zijn gevolg binnen en troffen hen dood aan.

“Opdat zij weten dat de belofte van Allah Waarheid is en dat er geen twijfel aan het Uur is.” (Interpretatie van de betekenis van Soerat al-Kahf: 21)

Deze jongeren werden geleid door Allah en zij vonden de Leiding daar in de grot waar zij deze niet konden vinden in hun paleizen, vooraanstaande positie, reputatie, noch in hun bezittingen of nageslacht.

Beste moslims, uit het verhaal van deze jongeren is een aantal leerpunten te halen dat van belang is voor de moslim in deze tijd.

1. Allah licht ons niet in over bijzaken inzake dit verhaal, zoals de kleur van de hond, zijn naam en dergelijke. Dit is namelijk slechts tijddodend, zonder enig voordeel. Dit bevat een les voor de moslims om zich alleen bezig te houden met zaken waar ze kennis over hebben en waar zij voordeel aan hebben, in dit wereldse leven en in het Hiernamaals.

2. Verder bevat het een opmerking aan het adres van de Profeet (vrede zij met hem) om nergens over te zeggen dat hij dit in de toekomst zal doen, behalve nadat hij dit heeft gekoppeld aan de Wil van Allah. Dit op basis van de Woorden in dezelfde Soerah (interpretatie van betekenis):

“En zeg zeker over niets: ,,Waarlijk, dat zal ik morgen doen.” Behalve als Allah dat wil.” (Soerat al-Kahf: 23-24)

Als dit is gericht aan de Profeet (vrede zij met hem), dan is dit nog meer van toepassing op de gewone moslim.

3. Het ruim hebben of beperkt zijn in dit wereldse leven dient niet gekoppeld te worden aan het leven in een paleis of andere luxe verblijven. Het ruim hebben of juist beperkt zijn in middelen is daarentegen een toestand van het hart. Het kan zo zijn dat een persoon wellicht leeft in een prachtig paleis, maar dat zijn hart nauwer aanvoelt dan het oog van een naald.

En een ander kan weer in een grot leven of in een klein huis, terwijl zijn borst en hart uitgestrekter zijn dan de woestijn.

4. Het geloof dient gezocht te worden. En wie er naar op zoek gaat, zal het vinden. Het staat geheel los van bezit, handel of welke andere wereldse zaak. Allah zegt (interpretatie van de betekenis):

“En degenen die omwille van ons streven, die zullen Wij zeker Leiding schenken op Onze Wegen.” (Soerat al-^cAnkaboet: 29)

5. Het vluchten voor beproevingen ter behoud van het geloof is een vereiste voor de gelovige. Vandaar dat de Profeet (vrede zij met hem) ook heeft gezegd: “Weldra zal er een tijd aanbreken dat het beste voor een persoon zal zijn om schapen te hebben die hij volgt tot de toppen van de bergen en plaatsen waar regen valt, hiermee vluchtend omwille van zijn geloof voor de beproevingen.” (al-Boechari)

6. Deze godsdienst wordt overgenomen aan de hand van Openbaring en niet aan de hand van vertellingen, verhalen of fabelen. Noch door het overnemen van cultuur of blindelings gevolg.

Dit waren enkele leerpunten uit dit wonderbaarlijke, meeslepende verhaal en wie hier over nadenkt zal merken dat het een schat aan waardevolle lessen bevat.

En Allah weet het het best en vrede en zegeningen zij met onze Profeet, zijn familie en metgezellen.

^cAa’idh al-Qarniy

Assalaam Aleikum

Het licht

ik kwam terug van een lange reis en Allah gaf mij een plaats in het vliegtuig naast een groep onbezorgde jongelui, die met hun gelach, hun stemmen en met de rookwolken van hun sigaretten het vliegtuig vulden. door de Wijsheid van Allah, was het vliegtuig volledig bezet en ik kon mijn plek niet veranderen. ik probeerde aan het probleem te ontsnappen door te slapen maar dat lukte niet. toen ik genoeg kreeg van hun lawaai nam ik mijn Quran en begon te lezen wat ik kende, met zachte stem. al spoedig begonnen deze jonge mensen te bedaren. sommigen van hen begonnen kranten te lezen en anderen vielen in slaap.

plotseling riep één van hen met luide stem, alhoewel hij naast me zat: genoeg!
ik dacht dat ik hem had gestoord omdat mijn stem te luid was, dus verontschuldigde ik me en las verder in een gefluister dat slechts ik kon horen. ik zag hem zijn hoofd in zijn handen houden en friemelen in zijn stoel.
ineens hief hij zijn hoofd op en zei boos: alsjeblieft stop de beschuldigingen! toen stond hij op en ging weg. na een tijdje kwam hij terug, begroette me met salaams en verontschuldigde zich.

even later keek hij me aan met tranen in zijn ogen en vertelde me fluisterend: drie jaar of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst en heb niet één ayah gelezen! ik ben nu een maand op reis geweest en er is geen slechte daad die ik niet gedaan heb. toen hoorde ik u Quran lezen en het werd mij zwart voor ogen en mijn hart werd vervuld met wanhoop. ik voelde alsof iemand me wurgde. elke ayah die u las sloeg op mijn lichaam als een zweepslag.
ik zei tegen mezelf: hoelang nog zal deze achteloosheid duren? waar zal deze weg mij leiden? wat zal er gebeuren na al dit dwaze gedoe? ik ging naar het toilet en u weet waarom? ik moest huilen en kon geen andere plek vinden om me te verbergen voor de mensen!

ik sprak in het algemeen over tawbah (berouw) en het terugkeren naar Allah en hij viel stil. toen het vliegtuig landde, hield hij me tegen en het leek dat hij afstand van zijn vrienden wilde nemen.
hij vroeg me met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht: denkt u dat Allah mijn berouw zal accepteren?
ik zei hem: als u oprecht en ernstig bent in uw berouw dan vergeeft Allah al uw zonden.
hij zei: maar ik heb vreselijke dingen gedaan.
Ik zei: heeft u niet gehoord dat Allah zegt:

zeg: “o mijn dienaren die buitensporig zijn tegenover zichzelf, wanhoopt niet aan de Genade van Allah. voorwaar, Allah vergeeft alle zonden. voorwaar, Hij is de Vergevensgezinde, de Meest Barmhartige [39:53 al-Zumar]

ik zag de vreugde op zijn gezicht en met vochtige ogen nam hij afscheid en liep weg.

Wat een verhaal! Tranen die blijven stromen!

Asalaamu alaykum wara7matullahi,

Dit is een verhaal dat me erg heeft geraakt en wat ik tijdens een gotbat aljomo3a (vrijdag gebed) heb gehoord. Het verhaal gaat over Tha3laba ibn Abdurrahmane, een 16-jarige jongen die vaak bij de profeet (vzmh) was.

Tha3laba was dus een jongen die erg veel van de profeet en zijn dien(geloof) hield en hing dan ook vaak bij de profeet (vzmh) rond. De profeet verwelkomde hem dan ook in zijn gezelschap en gebruikte hem vaak als boodschapper. Op een dag was tha3laba weer in gezelschap van Mohammed (vzmh). De profeet (vzmh) stuurde hem om een andere sahabie(metgezel) te halen en tha3laba ging op weg.

Terwijl hij naar het huis van de sahabie liep kwam hij voorbij een huis van een ansaar(inwoner van medina) waarvan de deur openstond. Dat wekte de aandacht van Tha3laba op en hij keek in de deuropening. Hij zag een gordijn waarachter iemand zich stond te wassen.Opeens was er een bries die het gordijn deed wapperen en Tha3laba was in staat de vrouw erachter te zien (in ongeklede staat). Tha3laba schrok ervan en liep snel verder. Hij voelde zich enorm schuldig en dacht bij zichzelf:de profeet stuurt mij voor een boodschap en ondertussen sta ik te kijken naar dingen die voor mij haraam(niet toegestaan) zijn.. Hij voelde zich zo verschrikkelijk schuldig dat hij niet meer terug durfde te gaan naar de profeet (vzmh).

De profeet bleef wachten op tha3laba die maar niet op kwam dagen. Mohammed vroeg de sahaba waar hij bleef maar niemand wist het. Iedereen dacht dat hij wel weer zou verschijnen. Dagen gingen voorbij en de profeet stuurde een aantal sahaba om hem te zoeken. Ze zochten hem overal in Medina maar niemand vond hem. Weken gingen voorbij en wederom stuurde de profeet Omar Ibnoe Algattab en een aantal andere sahaba om hem te zoeken. Dit keer gingen ze verder dan de vorige keer. Tussen Medina en Mekka in zagen ze een groep mensen. De sahaba liepen er naartoe en vroegen hen of ze een jongen hadden zien voorbijkomen. De a3rabieen(bedoeïen) antwoordden: bedoelen jullie de bakkaay? (de jongen die huilt). De sahaba vroegen hen om verduidelijking en de groep antwoordde: ruim een maand terug is er een jongen gekomen die aan de top van de berg leeft en dag en nacht huilt. Hij komt nooit naar beneden behalve bij zonsondergang om een kan melk van ons te krijgen. Maar de jongen blijft huilen en de kan melk wordt dan met zijn tranen vermengd. Dit gaat nu al ruim een maand zo.

De sahaba besloten te wachten om te kijken of het daadwerkelijk om tha3laba ging. Bij zonsondergang kwam er een persoon de berg af en kwam aanlopen. Het was inderdaad Tha3laba, maar hij zag er niet meer hetzelfde uit. Hij scheen erg afgetobd en ziek en zag de sahaba niet eens staan. Het enige wat hij deed was de kan melk aannemen terwijl de tranen van zijn wangen dropen en in de kan gleden. Hij dronk het op bedankte de mensen en wilde weer weggaan. Toen spraken de sahaba hem aan en hij schrok. Hij wilde niet antwoorden op de vraag waarom hij was weggebleven. Toen de sahaba hem zeiden dat de profeet hem wilde spreken wilde hij wegvluchten maar hij was te zwak.Het enige wat hij vroeg was of Allah iets over de nifaq had geopenbaard. De sahaba wisten daar niets van. Hij verzette zich hevig maar de sahaba brachten hem terug naar zijn huis (dragend!).

Toen gingen ze de profeet melden dat de jongen weer terecht was waarna de profeet (vzmh) naar het huis van Tha3laba ging. Toen Tha3laba de stem van de profeet bij de deuropening hoorde wilde hij overeind komen maar daar was hij te zwak voor. Hij was namelijk 40 dagen lang aan een stuk wezen huilen en at en dronk niets behalve de kan melk. De profeet trad naar binnen en ging bij Tha3laba zitten. Tha3laba vroeg de profeet of Allah iets had geopenbaard over zijn nifaq (hypocrisie). De profeet stelde hem gerust door ontkennend te antwoorden. Toen trok hij de jongen op zijn schoot hoewel Tha3laba tegenstribbelde. Hij zei: O profeet, durf jij het hoofd te raken dat zo veel zonden op zich heeft genomen??. Toen voelde hij opeens tintelingen in zijn benen omhooggaan. Hij vertelde dit onmiddellijk aan de profeet en de profeet zei hem: ''dit is de dood''. Kort daarna overleed Tha3laba terwijl hij tegen de profeet aanleunde.

Bij zijn begrafenis liepen de profeet en de sahaba mee met de begrafenisstoet. Iedereen liep in een normaalritme behalve de profeet. Hij was de enige die heel voorzichtig liep tussen de sahaba in. De sahaba vroegen hem;waarom loop je op die manier? Er is voldoende ruimte waar je je voeten kunt neerzetten? De profeet antwoordde hierop:hoe kan ik normaal lopen als ontelbare engelen de weg voor mij nauw maken???..
Allahu Akbar!!!! kun je nagaan hoeveel zondes wij plegen per dag!!!
laat staan zoiets!! hoe kunnen wij onze tranen nou drogen na het lezen van zo'n prachtige wijze verhaal!!

Als de profeet SAW op bezoek komt..

Stel je eens voor. Je staat al een uur voor je spiegel, dromerig ? met je
mascara in de ene hand en in je andere hand je flesje parfum?..
>
En opeens hoor je de deurbel gaan !!

Je loopt naar de deur toe, je kijkt door het gaatje. Wie is die onbekende
man, met een stralend gezicht??Wie ben je ??
?Ik ben het, de profeet van Allah !!?
Met een grote vreugde, strek je je arm om de deur open te doen voor Allah's
boodschapper en hem welkom te heten.
Maar?? je denkt er ineens aan! De videoclip op tv die je aan het kijken
was! Je loopt snel weg om de tv uit te zetten, maar je vergist je van knop
en zet het geluid nog harder..
Eindelijk vind je de juiste knop, oef! de televisie staat uit, gelukkig.
Je loopt terug naar de deur om te openen ?
Oh nee! De posters van die popsterren in mijn kamer! Je loopt naar je kamer
om ze van de muren af te halen.

Voor de tweede keer gaat de deurbel.
Je raakt in paniek. De profeet van Allah zal weggaan.
Je laat een poster vallen op je bureau? en daar zie je de cd?s liggen. Al
die cd's die je al honderden keren hebt gehoord. Je kent ze allemaal uit je
hoofd. Terwijl je in je hele leven nog nooit een Qur?an vers zo snel hebt
kunnen leren of onthouden, of zelfs GELEZEN?
Zonder na te denken, raap je ze op en gooi je ze in de prullenbak, en zet
de deksel er terug op om te vermijden dat de profeet van Allah ze zou zien;
als je tenminste op tijd bent met de deur open te doen en als hij je kamer
zou binnenkomen.

De deurbel gaat nog eens !! De profeet van Allah zal weggaan!
Je loopt naar de deur toe om open te doen ; maar? Ya Allah! Je denkt 'ik
heb gisteren mij haren geverfd bij de kapper!!' Je haast je om een
hoofddoek te vinden die groot genoeg is om je hoofd te bedekken. Ok, je
hebt de hoofddoek gevonden, het ziet er al beter uit ?.
Je komt voorbij de spiegel als je terug naar de deur loopt. ?Mijn make-up!?
Je rent naar de badkamer om je gezicht te wassen; geen tijd om
reinigingsmelk te gebruiken!
Parfum !?? Elhamdulilah; de Profeet had aangebeld net voordat ik het op mij
ging spuiten. Eindelijk ! Ik ben klaar om de Profeet van Allah te ontvangen.

"Maar nee!! Ik ga hem toch niet ontmoeten in een spijkerbroek!"

Je haast je weer om een djalaba te vinden. Je vind het en trekt het aan.
Eindelijk, je bent klaar om de deur open te doen.

Er is niemand voor de deur...

"Ik liet de Profeet van Allah wachten aan de deur..."

Je kijkt naar de straat. Gelukkig! Daar loopt hij. "Profeet van Allah! Ik
heb de deur open gedaan voor u!"

Hij komt terug en loopt je huis binnen.

Opeens!! Je gsm gaat af en speelt de laatste nieuwe polyfone ringtone die
je gedownload had.

Je laat je hoofd zakken voor de Profeet van Allah uit schaamte. Het nummer
van degene die jou belt staat op de display. Je bibbert. Je krijgt moeilijk
adem. 'Hoe ga ik het aan de Profeet uitleggen dat de persoon die belt, een
schoolvriend is...?'

Je zet je gsm uit voordat de Profeet van Allah je ondervraagt. Maar dan
ruik je iets in je huis... en de Profeet van Allah ruikt het ook. "Ya
Rabbi! Oh neeeeeeee! Ik vergat mijn sigaret goed uit te doven!"

Jullie horen de Azan ( oproep tot gebed).
Hoe ga je reageren?
Ga je het doen zoals je het iedere dag deed ? Of ga je alleen bidden om de
Profeet tevreden te stellen?
Wat ga je antwoorden als hij je vraagt wanneer de laatste keer was dat je
de Qur?an las ? De laatste keer dat je het gebed van Al Fajr deed ?
Als hij je ondervraagt over je kennissen, en de mensen waarmee je omgaat?
Je liefdes relaties, je dates en je respect tegenover je ouders??

Weet je wat de Profeet zal doen?



Hij zal niet boos op je zijn.
Hij zal huilen. Huilen met heel zijn hart.

Hij zal zeggen: ?Is het daarom dat ik mijn leven heb opgeofferd, dat ik heb
verdragen, alles wat ik heb verdragen? Is het voor moslims zoals jij dat de
graven van mijn metgezellen over verschillende plaatsen zijn verspreid?
Ga jij het licht van de Islam dragen?

Hoe zal ik voor jou kunnen bijstaan bij Allah? Hoe kan ik je te drinken
geven uit mijn kom (Kawther) terwijl jij mijn traditie (Sunna) hebt laten
vallen ??

De gierigaard

Er was eens een heel rijke man . En die man was, zoals zo vaak het geval is, bovendien een van de allergrootste gierigaards ter wereld.

Hij had zijn hele leven niets anders gedaan dan geld opstapelen, steeds meer geld. Zijn leven was als een droom voorbijgegaan, en plotseling stierf hij.

Wanneer mensen doodgaan komen zij terecht in een gesloten vertrek waaruit je het paradijs kan zien en de hel. Zij moeten in die ruimte blijven gedurende de tijd die nodig is om over hen te oordelen. Ze dromen dan over het paradijs dat ligt te stralen onder hun ogen en vrezen de hel als hun toekomstig lot. Natuurlijk vinden ze in het vertrek voldoende voorraden om zich te kunnen voeden. want hoewel ze gestorven zijn, zijn ze toch nog te veel met het aardse bestaan verbonden om het zonder eten te kunnen stellen.

Maar wat gebeurde er: onze man kwam in een geheel leeg vertrek. Niets lag er, zelfs niet het kleinste kruimeltje brood! Hij riep dan ook een engel en begon te protesteren. waarom kreeg juist hij nu zo"n slechte behandeling?

De engel legde hem uit dat het lege vertrek betekende dat hij kortzichtig en zorgeloos was geweest en dat hij zich niet had voorbereid tijdens zijn leven, dat hij geen enkele voorraad had aangelegd om mee te nemen! De oude vrek smeekte de engel om een goed woordje voor hem te doen. Hij vroeg niet meer dan om nog een maandje te leven, een klein maandje maar om zich beter te kunnen voorbereiden. Het was toch ook niet zijn schuld, zei hij. Hij was door niemand gewaarschuwd! De engel sprong voor hem in de bres en hij kreeg nog recht op een hele maand.

De vrek kwam dus terug op aarde. Er was niemand die zich over zijn terugkomst verheugde, ook al was het maar voor zo kort, want hij had nog nooit van iemand gehouden en niemand had van hem gehouden. Maar dat kon hem nauwelijks iets schelen. Hij bracht zijn maand door met het klaarmaken, bestellen en opstapelen van alle mogelijke soorten voedsel. Hij zorgde vooral voor hoeveelheden droge koekjes waar hij bijzonder veel van hield.

De maand ging snel om, vol koortsachtige bedrijvigheid. Alleen de laatste dag kon de vrek een beetje uitpuffen. Hij had zojuist geweldig gemopperd op zijn dienstbode die een paar koekjes van het laatste baksel had laten verbranden, toen er een bedelaar aan de deur klopte. omdat het zijn laatste dag op aarde was, maakte de gierigaard voor het eerst van zijn leven een groots gebaar: hij gaf de bedelaar een van de verbrande koekjes, terwijl hij zichzelf gelukwenste met zijn gulheid.
Daarna vertrok hij opnieuw. Hij kwam weer in de kamer met uitzicht op het paradijs en de hel, stapte bij voorbaat handenwrijvend naar binnen en........vond het verbrande koekje dat hij aan de bedelaar had gegeven!

Bismi Allah Arrahman Arrahim

Alhamdolillah wassalato wassalam ala mawlana rassoel allah wa ala aalihi wa as-habihi ajmaain waman tabi3ahom bi ihssan ila yawmi addin

Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh

Op een morgen tijdens een moskee-dienst zijn 2000 mensen bij elkaar. Ze worden verrast door 2 mannen, die van hoofd tot voeten in het zwart gehuld zijn en machinegeweren dragen. Een van de mannen roept: 'Iedereen, die bereid is om een kogel voor God door zijn lichaam te krijgen: blijf staan waar je staat!' Meteen vluchten de meeste van de aanwezigen. Van de 2000 blijven er ongeveer 20 staan. De man, die gesproken had, trekt zijn zwarte kleding uit, kijkt naar de imam en zegt: 'Ok imam, ik heb alle huichelaars ontmaskerd! Nu kunt u met uw dienst beginnen. Ik wens u een mooie dag!' De beide mannen draaien zich om en vertrekken.

Of stel je voor...
Een man kwam een moskee binnen met een mes in z'n hand. Hij vroeg: 'Wie is hier moslim'? Niemand durfde op op te staan. Na een tijd stond er iemand op en zei: 'Ik ben een moslim'. Die man met een mes in z'n hand zei: 'Kom mee'. Na een tijdje komt hij terug zonder de man maar met gewoon z'n mes waar bloed aan hing. Hij vraagt weer hetzelfde. Niemand antwoord. Dan staat er een andere man op en zegt: 'De imam is een moslim'. De imam schrikt en zegt: 'Wie zei je dat ik een moslim ben'.Die man met de mes in z'n hand heeft die andere man niet vermoord maar gewoon een schaap geslacht voor hem.

Merkwaardig, hoe makkelijk mensen God verloochenen, en zich verwonderd afvragen waarom de wereld naar de knoppen gaat.

Merkwaardig, dat wij geloven wat er in de krant staat, maar twijfelen aan
wat er in de heilige geschriften staan.

Merkwaardig, dat iedereen in de hemel wil komen en dan toch aanneemt, dat men niet hoeft te geloven, te denken, te zeggen en te doen wat er in de koran staat. Is dat soms te beangstigend?

Merkwaardig, hoe iemand zeggen kan: 'Ik geloof in God.', maar desondanks de duivel volgt (die zelf trouwens ook in God 'gelooft').

Merkwaardig dat de grappen via mail zich als een lopend vuur verspreiden,maar als men begint over God, krabt men zich wel eventjes op het hoofd eer men het doorstuurt

Merkwaardig, hoe het obscene, vulgaire, gewelddadige, en occulte vrij de cyberspace passeren kan, maar een openlijke discussie over GOD in de scholen en werkplaatsen onderdrukt wordt.

Merkwaardig, nietwaar?Raar, Subhanallah was een tijdje ook zo,"dat ik me meer bezorgd maak over wat de mensen over mij denken, dan wat God van mij denkt".Natuurlijk kan je deze mail zo wegklikken, alsof deze je niet geraakt heeft. Raar...... toch? Subhanallaah...

Merkwaardig, dat ,als je deze bechtig verzendt, je deze niet aan veel van je adressenlijst zult sturen, omdat je weet wat ze geloven of wat ze van jou vinden. Stuur deze bericht door, als je het volgende echt meent:

=> Ja, ik houd van God. Hij is mijn leven en mijn Redder. Hij zorgt er elke dag voor, dat ik functioneer. Zonder Hem was ik niets. Zonder Hem ben ik niets, maar met Hem kan ik alle dingen doen, door Hem die mij sterk maakt.
Ik ben tegen alles bestand door Hem, Die mij kracht geeft!!! allahoe akbar,allahoe akbar allahoe akbar wa lillahi hamd !!!!!!!!!!!!!!!!

Alhamdolillah wassalato wassalam ala mawlana rassoel allah wa ala aalihi wa as-habihi ajmaain waman tabi3ahom bi ihssan ila yawmi addin

Wa alaikom assalam warahmatu Allah wabarakatuh

Mijn ontdekkingsreis

Allebei mijn ouders zijn Elhamdoelilah Moslim,dus ook toen ik werd geboren werd ik (Inshalah) als moslim geboren. Ook heeft de islam altijd een belangrijke rol gespeeld binnen onze opvoeding.

Mijn vader heeft me al van jongs af aan de koran leren lezen, en hoe ik de salaat moest verrichten etc.... Ik deed dat dan ook wel, maar ik had vaak het gevoel dat het een verplichting was, waar ik geen zin in had, omdat ik het te druk had met tv kijken of spelen.

Mijn gedachten waren gewoon met hele andere dingen bezig. Tot ik wat ouder werd en zelf op onderzoek ging naar de Islam, dit is ongeveer 2 jaar geladen, ik was toen 18 jaar. Ik had toen een drang naar antwoorden op mijn vragen, dat ik continu boeken las en ze bestudeerde.

Ik begon dingen steeds beter te begrijpen en ik vond mijn Dien steeds mooier en mooier, MasAllah, overal was er een antwoord op! Ook begon ik samen met mijn beste vriendin Islamitische Bijeenkomsten te bezoeken, en daar heb ik ook echt heel veel van geleerd, ik stond versteld van alle informatie die ik kreeg en van alle kennis die ik opdeed. Ook waren dat de hoofdonderwerpen die ik samen met mijn vriendinnen besprak als we een gezellig dagje bij elkaar waren, en daar genoot ik werkelijk van! Maar aan de andere kant, bleef Sheitan aanwezig. Ik had het gevoel dat ik nu wist waar mijn Dien voor stond en dat ik nu wel moest praktiseren, want als je iets weet en het bewust nalaat dan bega je een zonde.

Ik ben een Moslima (Inshalah) maar je kunt aan mijn uiterlijk niet zien dan ik een moslima ben, want ik kleed me als een Kafira... Dat knaagde continu aan me, en ik wilde zo graag de kracht hebben om de Hijaab te dragen, maar dan liet ik meer weer verleiden door deze Dounia, en de gedachten dat ik na mijn studiestage, gelijk zou beginnen met de Hijaab te dragen. Voor mezelf had ik dat al besloten en ik was vast beraden, maar Allah swt weet natuurlijk het Best. Je kunt plannen maken, maak uiteindelijk is er geen garantie dat ik zal blijven
leven totdat ik mijn stage heb afgerond, en dat wist ik wel, maar realiseerde me dat niet.

Totdat mijn ogen werden geopend, kort daarna raakte ik ernstig ziek. Ik bleek zelfs nog zieker te zijn dan ik dacht. Ik kreeg van doktoren te horen dat ik de ziekte van Hodgkin heb, dit is een Lymfklierkanker. Ik dacht dat mijn wereldje totaal zou instortten en dat ik hulpeloos zou zijn. Maar Elhamdoelliah, ik zocht automatisch mijn toevlucht bij Allah swt, en dat natuurlijk met de Wil van Allah swt. Ik heb weken in het ziekenhuis gelegen, en daar ben ik heel diep over mijn Dien gaan na denken, niet zoals ik voorheen had gedaan, ik beleefde het ook
dit keer heel anders, SubhanAllah...Ik voelde me zo sterk, dat het me gewoon niet meer interesseerde wat anderen van me dachten, mijn ogen waren geopend, het is tussen mij en Allah swt, er zal in het hiernamaals niemand zijn die mij komt helpen, of wat dan ook, ook dan zal ik het zelf moeten doen.

Ik heb me nog nooit zo dicht bij Allah gevoelt als toen, als was ik s'nachts alleen en had ik pijn of was ik verdrietig, ik kwam telkens weer tot rust door de kracht die Allah Swt mij gaf. MasAllah wa Elhamdoelilah wa La illaha illa Allah... Allah oe Alem, maar ik weet dat dit een beproeving is voor mij, die ik Inshalah met Geduld zal dragen, dit is de Wil van Allah swt geweest om mijn ogen te openen en dichter tot HEM te komen, en dit is een gevoel die ik iedere Moslim-Broeder-Zuster gun.

Ik ben toen ook direct El-hijaab gaan dragen, omdat ik me realiseerde dat als ik het wilde het gelijk moest doen,
en me niet moest laten weerhouden zoals ik al eerder had gedaan, ik zag het als een tweede kans, die ik met beide handen greep. Sinds de dag dat ik mijn Hijaab op heb gezet, voelde ik me pas compleet, ik was echt trots dat ik aan de buitenwereld liet zien dat ik een Moslima (Inshalah) ben.

En SubhanAllah ik had het gevoel dat ik sterker in mijn schoenen stond. Ik weet nog dat ik hem de eerste dag opzette en ik keek naar boven en zei tegen mezelf: Ya Allah wees alsjeblieft trots op mij.... Allahoema Amien. Ik heb veel chemokuren moeten doorstaan, en het leek allemaal heel goed te gaan, maar Bi-Idni Allah is de kanker weer teruggegroeid en de doktoren die zien het als een raadsel, omdat mijn herstel voorspoedig verliep. Medisch gezien is er nog 1 mogelijkheid voor me, dat is een ander soort van chemotherapie, maar de doktoren zien maar een kleine kans van slagen. Daarna zouden ze in principe niks meer voor mij kunnen doen.

Als ze zoiets tegen je zeggen, dan komt dat heel hard aan, en je begrijpt het in eerste instantie ook niet zo
goed. Tijdens dat gesprek moest ik huilen en mijn moeder ook, maar we bleven allebei rustig. De doktoren die stonden er van te kijken, en zeiden ook, dat ze het heel bijzonder vonden hoe wij het slechte nieuws opnamen. Maar Dat is echt de kracht van Allah swt, ik had namelijk gelezen dat als je slecht nieuws ontvang je moest zeggen: Walhamdoel Lilahi La Koelie K'hal. En dat beef ik dan ook zeggen.

Toch bleven hun woorden door mijn hoofd spoken, toen ik thuis kwam was ik ook heel angstig en verward, mijn lichaam trilde van binnen en dat had ik nog nooit meegemaakt. SubhanAllah tijdens mijn Maghreb gebed, dwaalde mijn gedachten weg, ik moest opeens denken aan een boek dat mijn moeder een hele tijd terug had gekocht dat heette: "De Geneeskunde van De profeet (saas)".

Ik had dat boek nooit gelezen maar nu had ik een bepaald gevoel dat tegen me zei, dat ik dat boek moest lezen! Nadat ik klaar was met mijn gebed ben ik rechtstreeks dat boek gaan zoeken, en al snel vond ik hem.
Ik sloeg het boek open op de Inhoudsopgave en SubhanAllah, mij ogen vielen gelijk op een zin: Het voordeel van ziek zijn.... Ik begon te lezen en de tranen bleven over mijn gezicht stromen, maar mijn lichaam was heel
rustig.... Ik las:
Waarlijk ziekte is een van de krachtigste stimulansen om een gelovige zich in Berouw tot Allah te laten richten de waarheid te spreken en berouw te tonen voor zijn slechte daden en zich tot de richting van de Tuin te wenden.

Dit klopt helemaal, want dit is ook mijn ervaring.
Als moslim behoor je iedere dag de dood te gedenken, want als jij bijvoorbeeld de Salaat gaat verrichten en daarbij in je achterhoofd houdt, dat dit de laatste Salaatis die jij zal verrichten hier op aarde, dan ga jij je Salaat heel anders verrichten, met veel meer Imaan, en Ghoscho, je zult iedere Sajda, Allah om vergeving vragen en je hoofd er bij houden.

En daarom vraagt Allah ons om aan de dood te denken. SubhanAllah..... En het is nu eenmaal zo dat als eenmaal iemand ziek word vaker denkt aan de dood.

Ik las verder:Aboe Hoerairah en Aboe Saìd hebben overgeleverd, dat de Profeet (saas) zei:

Een gelovige lijdt niet aan ziekten, vermoeidheid, moeilijkheden of verdriet dat hem angstig maakt, of van een doorn die in zijn huid prikt, zonder dat Allah hem zijn slechte daden ervoor vergeeft.

Dit is door al-Boechari en Muslim overgeleverd. Er is ook overgeleverd dat de Profeet (saas) zei:

Waarlijk een gelovige moet niet bang voor ziekte zijn als hij wist wat voor goeds er van het ziek zijn komt, dan zou hij ziek willen zijn, tot hij stierf.

Deze hadith is door az-Zar overgeleverd. De Profeet (saas) zei: De mensen die het meest lijden zijn de profeten van Allah en dan de Awliya en dan de Salihin. een man wordt getroffen in overeenstemming met de liefde voor zijn geloof. De kwelling verdwijnt niet voor de awliya zolang zij op deze aarde rondlopen tot zij van elke slechte daad gereinigd zijn.

Deze hadith is door Tirmidi overgeleverd. Dit was voor mij een lichtpuntje, het lichtpuntje dat ik nodig had, en dat ik Elhamdoelilah heb gekregen! Door heel deze ervaring is mijn Imaan sterker dan ooit tevoren en een grotere
beloning kon ik me niet wensen. Ik zal niet opgeven en blijven vechten wat de doktoren ook zeggen, Allah swt Weet het het Beste.

Ik hoop dat ik met mijn verhaal iemand heb kunnen helpen, die misschien ook in een moeilijke situatie zit.
Zoek vandaag nog kennis, zoek vandaag nog naar jou Heer, want wie weet ben je er morgen niet meer....

Ik heb geleerd dat wat de doktoren ook tegen mij zeggen er is er maar 1 die Ziekte Geeft en die Ziekte Neemt en dat is Allah swt. Ik ben in Zijn handen en alles gebeurd met Zijn Wil.

Dit was mijn ontdekkingsreis, en eigenlijk ben ik nog altijd op ontdekking, en dat zal ook zo blijven zolang ik op aarde ben. Ik hoop dat mijn kennis zal groeien, en dat Allah mij op het Goede pad zal blijven lijden, en dit geldt uiteraard voor Gami Elmoslimien Fiel

Waarom lezen wij de Heilige Koran

Waarom lezen wij de Heilige Koran, zelfs wanneer we geen enkel woord Arabisch begrijpen ?

Lees het verhaal voor het antwoord op deze vraag!

Er was eens een oude Amerikaanse Moslim die samen met zijn kleinzoon hoog in de bergen van Oost Kentucky op een boerderij leefde.

Elke vroege morgen zat de oude man aan de keukentafel de Koran te reciteren. De kleinzoon wilde net als zijn opa zijn en probeerde hem op elke manier na te doen.

Op een dag vroeg de kleinzoon aan zijn grootvader: Opa! Ik probeer net als u de Koran te reciteren, maar ik begrijp niets wat er in staat. Verder als ik iets wel begrijp dan vergeet ik het zodra ik de Koran weer dichtsla. Wat voor goeds brengt het mij wanneer ik de Koran reciteer ??

De grootvader stopte meteen het vullen van de kachel met steenkool en zei: Neem deze steenkool mand mee naar de rivier en vul het met water en breng het vervolgens naar me toe ?

De kleinzoon deed wat hem was opgedragen te doen, maar al het water was uit het mandje gelekt voordat hij terug bij zijn opa was.

De grootvader lachte en zei: Je moet de volgende keer wat sneller zijn,

en stuurde hem vervolgens weer terug naar de rivier om hem het nogmaals te laten proberen. Deze keer rende de jongen wat sneller, maar het lukte hem weer niet het water bij zijn opa te brengen. Uitgeput vertelde hij zijn grootvader dat het onmogelijk was om het water te vervoeren in een mandje en haalde vervolgens een emmer.

De oude man zei: Ik wil geen emmer met water, maar ik wil een mandje met water. Je moet gewoon meer je best doen, en ging vervolgens naar buiten om toe te kijken hoe de jongen het weer probeerde.

De jongen wist nu zeker dat het onmogelijk was om water te vervoeren in een mandje, maar hij wilde toch zijn grootvader laten zien dat zelfs wanneer hij zijn uiterste best deed, het toch geen zin had om het water te vervoeren in een mandje.

De jongen probeerde dus voor de zoveelste keer het water in het mandje te krijgen en het thuis te krijgen. Echter wanneer de jongen zijn grootvader naderde was het mandje weer leeg.

Uitgeput zei de jongen: Kijk opa, het is zinloos om het water te vervoeren in een mandje!

De oude man zei: Dus jij denkt dat het zinloos is? Kijk naar het mandje o mijn kleinzoon.

De jongen keek naar het mandje en realiseerde zich voor het eerst dat er iets was veranderd aan het mandje. Het mandje was eerst vies met resten van steenkool en andere vieze dingen die erin zaten, maar was nu schoon en rein van binnen en buiten.
De grootvader zei: O mijn kleinzoon, dit is wat er met je gebeurt wanneer je de Koran leest. Misschien begrijp je niet alles wat er in de Koran staat, maar wanneer je de Koran leest, verander jij van binnen en buiten. Je wordt schoon! En Allah zal jou heel erg belonen voor elke letter waarvoor jij je best doet om het te lezen.

Dit is het werk van Allah in ons leven.'

Wa alaikoem salaam wa rahmatoellahi wa barakatoehoe !!!

Mijn naam is Dunya

Abdul Jabbar van der Ven

Sinds Allah mij elf jaar geleden uit Zijn Barmhartigheid de zoetheid
van de Islaam heeft laten proeven, is mij letterlijk honderden keren
gevraagd hoe ik nou eigenlijk moslim ben geworden en zal het mij
misschien nog wel honderden keren gevraagd worden in de toekomst.
Ik begrijp dat al die nieuwsgierige vragenstellers deze vraag alleen
maar stellen vanuit hun vreugde een "bekeerde" moslim te zien en
vanuit hun liefde voor de Islaam en daarom heb ik al die jaren
geduldig antwoord gegeven op die vraag alsof het de eerste keer was
dat ik die vraag hoorde. Ik heb er echter wel een standaard
verhaaltje van gemaakt dat ik kort samengevat binnen een minuut
vertel, waardoor eigenlijk een hoop mooie punten achterwege blijven.
Het is echter noodzaak geworden wanneer je niet een fulltime
verteller wilt worden van je eigen biografie. Vandaar dat ik nu voor
het eerst in mijn leven mijn verhaal op papier zet, zodat ik in alle
rust mijn herinneringen, ervaringen en gedachten met jullie kan delen.
Vaak vraagt men mij wat nou dé reden was dat ik moslim werd en mijn
antwoord daarop is zeer kort: dat was de Leiding van Allah, die Hij
geeft aan wie Hij wil. Maar natuurlijk ging er aan die leiding een
speurtocht vooraf, een speurtocht die mij uiteindelijk weer met mijn
eigen "Fitrah" (natuurlijke aanleg) zou herenigen. Sommige Westerse
oriëntalisten en antropologen beweren wel eens dat het merendeel van
de bekeerde Europese moslims uit probleemgezinnen zou komen, alsof
de Islaam alleen een keuze zou kunnen zijn uit wanhoop en niet uit
goed beredeneerde overwegingen. Ik ben in ieder geval een voorbeeld
van een kind dat niet is opgegroeid in een probleemgezin; geen
gescheiden ouders, geen drugsverslaafde als vader en geen jeugdjaren
van tuchtscholen of jeugdgevangenissen.
Ik groeide op in het katholieke Brabant, in een katholieke familie,
op een katholieke basisschool. Ik werd als kleine baby gedoopt in de
kerk, toen ik daar nog niks over kon zeggen en ik heb rond mijn
achtste mijn communie gedaan, al was het meer voor de cadeautjes dan
vanuit overtuiging. Welke standvastige overtuiging kan een
achtjarige kind nou hebben? De enige plek waar ik echt veelvuldig
met het geloof in aanraking kwam, was op school, want ook mijn
familie was buiten kerstmis niet erg praktiserend. Op school openden
wij elke dag de les met een gebed en minstens eens per week kregen
we godsdienstles. Wat me ervan is bij gebleven is dat ik altijd
onder de indruk was van de verhalen over onze profeet 'Iesa
(Jezus - de vrede en zegeningen van Allah zijn met hem). Ik probeerde me
altijd voor te stellen hoe hij met zijn volgelingen leefde, iets dat
met mijn grote fantasie niet moeilijk was voor me te zien. Ik ken
'Iesa as uit al die verhalen als een dapper man, die zijn brood
deelde met de armen onder een boom, de melaatsen genas en met het
simpele volk in het stof zat.
Maar aan de andere kant zag ik een paus, die beweerde 'Iesa as te
volgen, maar ondertussen in het Vaticaan woonde in een paleis van
marmer en kogelvrije ramen, ver weg van het gewone volk. Ik kan me
herinneren dat dit één van de eerste dingen was die aan mij begonnen
te knagen in de laatste klas van de basisschool en waarover ik mijn
leraar begon te vragen. Nu, veertien jaar later, kan ik nog zijn
rode gezicht voor me zien, dat lachte als een boer met kiespijn. Ik
kreeg een antwoord dat de Paus zo moet leven omdat hij de
plaatsvervanger zou zijn van God op aarde en ik moest er maar verder
niet teveel over vragen. Maar was de paus dan hoger dan de profeet
die hij beweerde te volgen? De paus deed me eerder denken aan de
Romeinse keizer dan aan 'Iesa...
Het was rond deze tijd dat ik mijn vormsel kon doen; dat is, zeg
maar, na je doop en communie de derde stap op weg naar een
voorbeeldig katholiek. Toen ik er achter kwam dat ik bij mijn
vormsel niet zoveel cadeautjes kreeg als voor mijn communie, heb ik
er dan ook maar van afgezien. Het was rond deze tijd dat ik de
bekende serie "Roots" op TV zag, waarin het onthutsende verhaal

vertelt wordt van een zwarte Afrikaanse slaaf die naar Amerika wordt
getransporteerd. Ik was als beginnende puber geschokt door de
brutaliteit en hebzucht van die blanke, christelijke Europeanen, die
onze zwarte medemensen verhandelden als vee. Via de rapmuziek van
zwarte Afro-Amerikanen leerde ik steeds meer over deze geschiedenis
en begin ik steeds meer in te zien dat de Europese rijkdom voor een
groot deel te danken was aan de blanke plundertochten in Afrika en
Azië. Ik begon me af te vragen waarom wij daarover nooit iets
geleerd hadden in de geschiedenislessen, of over de Nederlandse
plunderingen in Indonesië en Suriname. En hoe kon het zijn dat
Columbus Amerika had ontdekt, terwijl er al lang Indianen woonden?
Hadden die Indianen dan niet Amerika ontdekt, of werd het pas
belangrijk toen de blanke, christelijke Columbus dat deed? En wat er
daarna met die arme Indianen gebeurd is, is ook iets waar nooit over is gesproken.

Ik begon steeds kritischer tegen mijn "eigen" christelijke Westen
aan te kijken en begon steeds meer sympathie te ontwikkelen voor die
onderdrukte volkeren. Dat was toch de boodschap van 'Iesa as die ik
jaren lang op school had geleerd; kom op voor de onderdrukten en
wees niet met de onderdrukkers? Ik begon steeds meer de enorme kloof
te zien tussen deze profeet 'Iesa as en de mensen die met veel trots
beweerden hem te volgen. Ik begon de gouden kelkjes en kandelaars in
de kerk te zien als geroofd goud uit Afrika. Al die schilderijen,
beelden en muziek in de kerk waren alleen maar een afleiding van de
werkelijke sobere aanbidding van God, terwijl zelfs volwassen mensen
niet eens mijn fundamentele vragen over het geloof konden beantwoorden.
Toen pas begon ik terug te denken aan al die gebeden op de
basisschool, waarin wij zeiden: "Wees gegroet Maria, moeder van
God.." Ik begon mij af te vragen hoe God een moeder kon hebben en
wie dan zijn opa en oma waren? Natuurlijk wist ik dat met God Jezus
werd bedoeld, maar hoe kon Jezus nou God zijn als hij door
mensenhanden gekruisigd was (zoals ik toen nog geloofde)? Kan de
Schepper worden gedood door Zijn eigen schepselen? En waarom ging
'Iesa as dan in gebed tot God? Bidt God soms tot zichzelf?
Ik voelde gewoon aan mijn Fitrah (geboorterecht, iedereen heeft het
geloof in God in zich, alleen is het bij velen bedekt door
materialisme en begeertes etc.) en met mijn gezonde, jeugdige
verstand, dat dit alles niet klopte en dat al die mensen waarmee ik
sprak dat eigenlijk ook wel wisten. Vandaar dat ze vaak zelfs mijn
vragen en discussies uit de weg gingen. Ik heb zelfs geprobeerd
hierover met pastoors te praten, maar tevergeefs. Toen ik dus alleen
maar halve, paniekerige reacties kreeg op mijn vragen, besloot ik
zelf maar te gaan lezen en zo begon ik in de bibliotheek
verschillende boeken te lezen over het Christendom, Boeddhisme,
Jodendom en Hindoeïsme, maar eigenlijk nog niet zo over de Islaam.
In het christendom bleef ik, in welke stroming dan ook, vele
tegenstrijdigheden vinden. Ook het Jodendom sprak mij om meerdere
redenen niet aan; onder andere omdat ik niet van het Joodse ras was
en omdat zij 'Iesa as verwierpen als een leugenaar. Het Hindoeïsme
vond ik wel mysterieus, maar het klonk mij allemaal te
ongeloofwaardig toen ik las over goden die er uitzagen als blauwe
olifanten en elkaar de oorlog verklaarden vanwege een vriendinnetje.
Ook het discriminerende kastenstelsel en het levend verbranden van
weduwen kon ik niet accepteren als goddelijk. Vooral de soberheid en
éénvoudigheid van het Boeddhisme sprak me aan en ik zag grote
overeenkomsten tussen de boodschap van Boeddha en die van 'Iesa.
Maar ook bij het Boeddhisme bleef ik dingen vinden waar ik het niet
mee eens kon zijn. Ik denk dat één van de belangrijkste punten was
die ik niet kon accepteren, dat ook zij, net als de christenen, een
schepsel aanbaden in plaats van de Schepper. Ik geloof tot op de dag
van vandaag dat Boeddha een ware profeet van Allah kan zijn geweest,
maar dat de mensen na hem zijn boodschap hebben verdraaid, net zoals
de christenen dat met de oorspronkelijke boodschap van 'Iesa
vrede zij met hem hebben gedaan.
Uiteindelijk begon ik me toch steeds meer in de Islaam te verdiepen
vanwege verschillende redenen. Ten eerste was ik niet tevreden met
de religies die ik tot nu toe had onderzocht; ik vond er geen totale
rust in. Ten tweede had ik in deze tijd een Algerijnse oom, die ik
rond mijn puberteit steeds interessanter begon te vinden. Deze oom
was echter het tegenovergestelde van een goede moslim; hij woonde
ongehuwd samen met mijn tante, dronk wijn, verrichte zijn gebeden
niet en vastte niet in de Ramadan. Hij maakte de moslims en hun
religieuze gewoontes vaak zelfs belachelijk. Maar via hem begon ik
wel steeds meer geïnteresseerd te raken in Algerije en zodoende kwam
ik al vlug op de Islaam uit. Ik begon te lezen over de Franse
bezetting van Algerije en hoe de Fransen daar met enorm veel
bloedvergieten en onderdrukking hebben geprobeerd die Algerijnse
moslims het "beschaafde christendom" bij te brengen.
Mijn interesse voor de Islaam kwam nog eens in een stroomversnelling
door de eerste Golfoorlog tussen Irak en Amerika; een tijd waarin de
media bol stonden van de anti-islamitische en anti-Arabische
propaganda. Hoe vreemd het ook klinkt; juist hierdoor werd mijn
sympathie voor de moslims en het Irakese volk alleen maar vergroot
en begon de Islaam mij aan te trekken als een magneet. Ik had totaal
geen moslimvrienden waar ik bij terecht kon en ik kende maar één
moskee, waar ik bang was zomaar naar binnen te gaan. Ik wist niet
hoe men zou reageren als er een Nederlandse jongen zomaar bij hen
naar binnen zou lopen, maar ik wou graag één van hen zijn! Dus trok
ik op een vrijdagmiddag naar die moskee en ging voor de ingang
zitten en keek naar de mensen die naar binnen gingen. Een
vriendelijke oude man liep op mij af en aaide mij glimlachend over
mijn hoofd, waarna hij naar binnen ging. Zo ben ik nog één of twee
keer op een vrijdagmiddag voor die ingang gaan zitten, zonder met
iemand te spreken of naar binnen te gaan. Pas toen ik daarna
telefonisch een afspraak met ze had gemaakt, ging ik op mijn
veertiende verjaardag voor het eerst echt die moskee in en schudde
ik handen met enkele Turkse broeders.
Ik voelde me meteen thuis; mijn hele geest vertelde mij dat dit
hetgeen was waar ik naar op zoek was! Dat klinkt achteraf misschien
wat raar, maar ik kan het niet anders uitleggen, en ik neem aan dat
veel bekeerde Nederlanders begrijpen wat ik bedoel.
De islamitische Fitrah, die ik al vanaf mijn geboorte in mij droeg
(en elk mens), begon te ontwaken toen ik daar zat met mijn broeders,
op de simpele grond van de moskee. Geen schepsels die aanbeden
werden, maar alleen de Schepper. Wat klonk het allemaal éénvoudig!
Spoedig daarna ben ik nog één of twee keer terug gegaan, waarna ik
de Shahaadah heb afgelegd, el-hamdoelillah. Vanaf dat moment, vanaf
het moment dat ik mij in de salaat (het gebed) met hen neerboog voor
Allah, begon er een gevoel te branden in mijn hart, dat er tot op de
dag van vandaag in zit. Dat gevoel heet imaan, maar dat wist ik toen
nog niet. Ik wist alleen dat ik dit nog nooit eerder had gevoeld en
dat ik dit gevoel nooit meer kwijt wou raken. Een enorme brandende
liefde voor Allah, waardoor je angsten verdwijnen en er rust voor in
de plaats komt. Een liefde die je soms alleen kan uitschreeuwen met
"Allaahoe Akbar!" - Allah is de Grootste! - De zoetheid van imaan,
die mij er soms toe bracht om midden in de nacht neer te knielen
voor Allah, om vervolgens zo een kwartier neergeknield te blijven op
mijn gezicht. Ik was na een hele zoektocht eindelijk weer thuis...

Het is voorbij

Al vanaf mijn jeugd kreeg ik het benauwd in krappe ruimtes en ik verliet schreeuwend zulke plaatsen. Op latere leeftijd kwam ik erachter dat dit een ziekte was, maar ik kwam er jammer genoeg niet van af. Helaas moest ik of ik het nu wilde of niet, eindelijk in zo'n krappe ruimte komen.........

Ze hadden mij helemaal ingepakt met doeken en me geplaatst in een lange doodskist. De stemmen van de mensen om me heen kon ik heel goed horen en ondanks het feit dat mijn ogen gesloten waren kon ik ze op de een of andere manier zien
"Hij is gestorven op jonge leeftijd," zeiden ze. "Terwijl hij nog zoveel wilde doen." Ik wilde inderdaad nog heel veel doen. Ik had bijvoorbeeld nog geen eigen zaak voor mijn zoon kunnen beginnen, het geld van de t.v. en de auto had ik nog niet afbetaald. Een groot bedrijf beginnen en al mijn vrienden uitnodigen was nu slechts een droom. Bovendien had ik nog geen kolen en hout kunnen kopen voor de naderende winter en ik had de lekkende plaatsen op de zolder nog niet kunnen repareren.

Toen ik bezig was met het op een rijtje zetten van alles wat ik niet had afgekregen schrok ik van een luidruchtige stem. Alsof deze door een microfoon kwam, weergalmde het in mijn hoofd. "Het is voorbij," zei de stem. Was het nog maar niet voorbij, dacht ik bij mezelf. Hoe heeft zo'n ongeluk mij kunnen treffen? Terwijl ik zo goed auto kon rijden. Ik probeerde te herinneren wat er was gebeurd; mijn vrienden waren om me heen en probeerde de deksel van mijn doodskist te sluiten. Om ze te stoppen wilde ik zo hard mogelijk schreeuwen maar ik kon me niet bewegen nog iets fluisteren. Een poosje later bevond ik me in het donker en keek naar een lichtstraal, die door de planken van de kist scheen. Paniekerig zei ik: "Mijn god, wat zal er nu van mij terecht komen?" Ik kon niet nadenken uit angst. Ondertussen bevond ik me op de schouders van mijn vrienden en al schommelend werd ik voort gedragen.

Door de geluiden die van buitenaf kwamen kon ik opmaken dat het regende. Het geluid van de druppels verenigde zich met het gekraak van mijn doodskist. We gingen hoogst waarschijnlijk naar de moskee voor het Djanâzah-gebed (begrafenisgebed).
"Moskee": dat deed me aan iets denken. Hoewel het dichtbij huis was en ik vijfmaal per dag werd uitgenodigd voor het gebed, maar steeds had ik geen tijd kunnen vinden om er heen te gaan. Zoals ik altijd al had gezegd zou ik na mijn vijftigste beginnen met bidden en al mijn slechte eigenschappen waar iedereen zich over ergerde verlaten. Inderdaad, als dit ongeluk niet was gebeurd zou ik in de toekomst een perfecte moslim zijn geweest.

De stem die ik voor de tweede keer hoorde (maar niet wist waar hij vandaan kwam) zei weer: "Het is voorbij. Alles is afgelopen." Iets later werd mijn begrafenisgebed gebeden en ik werd weer op schouders gedragen. We kwamen langs het café waar we voorheen met vrienden dagelijks kaartten en ik hoorde ze vrolijk lachen en dacht: "Waarschijnlijk hebben ze niet gehoord dat ik gestorven ben." Toen de stemmen bijna niet meer te horen waren, voelde ik dat ik op een schuine manier gedragen werd. Zo wist ik dat we de helling af gingen naar de begraafplaats. De druppels van de regen, die met bakken uit de hemel vielen druipte door de gaten van mijn doodskist en maakten de doek waarmee ik bedekt was nat. Ondanks dit luisterde ik naar de stemmen die van buiten kwamen. Sommige vrienden hadden het over de effectenbeurs die gedaald was en anderen verheerlijkten de laatst gespeelde wedstrijd van het nationale voetbalelftal. Een van de personen die mijn kist droeg, fluisterde in het oor van degene naast hem: "Net iets voor hem om op zo'n ongelukkige dag te sterven, we zijn kletsnat geworden." Het was toch niet waar wat ik hoorde. Het waren toch mijn vrienden!
Mijn reis was na een tijdje afgelopen en mijn doodskist werd op de grond gelegd. Een paar armen pakten mijn lichaam beet en legden mij in een kuil. Liggend bekeek ik mijn omgeving. Oh, mijn god, was dit nu het graf? Waarom had ik er nooit eerder bij stil gestaan dat ik hier ooit terecht zou komen. Mijn stille hulpkreten kon ik niemand laten horen en ik voelde dat mijn vrienden zich haastten met het bedekken van mijn graf. Weer bevond ik me in het donker en ik begon hulpeloos te bidden. "Mijn god, krijg ik echt geen kans meer om te worden zoals u wilt en om mijn graf te veranderen in een hemelse tuin. " Weer herhaalde dezelfde stem, nog luider dan eerst: "Het is voorbij, alles is afgelopen." Met een laatste poging kwam ik van mijn plaats, en deed mijn ogen open. Ik lag in mijn heerlijke warme bed. Ik had dus een vreselijke nachtmerrie gehad. De dokter die een deur verder woonde probeerde mij wakker te schudden. "Het is voorbij," schreeuwde hij steeds. "Kijk maar het is voorbij. Je hebt niets meer." Ik probeerde langzaam rechtop te zitten. Ik was nat van het zweten en het leek alsof ik twintig kilo was afgevallen. Het regende buiten pijpenstelen, de bliksem en onweer schudden als het ware het hele huis. Ik probeerde tot mezelf te komen terwijl verbaasde blikken me aankeken en zei: "Mijn god, ik ben u dankbaar tot in het diepste van mijn hart. Wat als u me nu geen nieuwe kans had gegeven om een goed mens te worden........?

Levensarchief

In de korte periode tussen ontwaken en dromen bevond ik me in een kamer. Er was niets bijzonders te zien, behalve die ene muur... Daar stond een enorme archiefkast, zo één als je in bibliotheken wel ziet met van die lades met kleine indexkaartjes erin, waar de auteurs en titels of onderwerpen alfabetisch zijn gerangschikt.

Maar dit archief, dat zich uitstrekte vanaf de grond tot aan het plafond en in iedere richting oneindig leek, bevatte iets heel anders. Terwijl ik de kast naderde, was het eerste dat mijn aandacht trok, een laatje waarop stond: "Mensen die ik aardig vond". Ik opende het laatje en bladerde snel door de kaartjes heen. Snel sloot ik het weer, geschokt als ik was, toen ik alle namen die op de kaartjes stonden, herkende... Op dat moment, zonder dat iemand het me had verteld, wist ik precies waar ik was.

Deze levenloze kamer vol met zijn kleine laatjes was als een catalogus van mijn eigen leven. Hier waren al mijn daden van ieder moment, groot of klein, opgeslagen, zó gedetailleerd, dat mijn geheugen het niet kon evenaren. Een gevoel van verwondering en afgrijzen begon in me te borrelen, terwijl ik in het wilde weg laden opentrok en hun inhoud bekeek. Sommige laden brachten vreugde en zoete herinneringen, andere een gevoel van schaamte en spijt, zo intens, dat ik over mijn schouder wilde kijken of er niemand stond mee te kijken.

Een la met de titel "Vrienden" was naast een la met de naam "Vrienden die ik heb verraden". De titels varieerden van alledaagse dingen tot aan het bizarre. "Boeken die ik heb gelezen", "Leugens die ik heb verteld", "Troost die ik heb gegeven", "Grappen waar ik om heb gelachen". Sommige titels waren bijna overdreven in exactheid: "Dingen die ik naar mijn broers heb geroepen". Andere waren niet om te lachen: "Dingen die ik woede heb gedaan", "Dingen die ik naar mijn ouders heb gemompeld". Ik bleef me verbazen over de inhoud. Vaak waren er meer kaartjes dan ik had verwacht, soms minder dan ik had gehoopt.

Ik was overdonderd door het enorme volume van het leven dat ik tot nu toe had geleefd. Zou het mogelijk zijn dat ik tijdens de dertig jaar van mijn leven tijd had gehad om al deze duizenden of zelfs miljoenen kaartjes te schrijven? Tóch leek het erop dat elk kaartje dit bevestigde! Want elk kaartje was geschreven in mijn eigen handschrift en alles was door mij persoonlijk ondertekend.

Bij het openen van het laatje met "Liedjes waar ik naar luisterde", realiseerde ik me dat de laatjes groter werden, naarmate de inhoud meer ruimte in beslag nam. De kaartjes waren strak samengepakt, en zelfs na twee of drie meter, had ik het einde van het laatje nog niet bereikt. Ik sloot het snel, niet zo zeer beschaamd over de kwaliteit van de muziek, maar meer over de enorme hoeveelheid tijd die ik aan het luisteren besteed had.. Aangekomen bij een laatje waarop stond "Onlustgevoelens", voelde ik een huivering door mijn lichaam gaan. Ik trok het bakje maar een klein stukje uit de kast, niet bereid de omvang van de la te zien, en ik trok er een kaartje uit. Ik rilde door de nauwkeurigheid van de tekst. Ik voelde me ziek worden bij de gedachte dat zo'n moment op deze manier was vastgelegd. Een bijna dierlijke woede borrelde in me op... Eén gedachte domineerde: "Niemand mag ooit deze kamer ontdekken!" In een moment van razernij, trok ik de complete la uit de kast. De afmeting ervan deed er opeens niet meer toe. Ik móest het leeg maken en de kaarten verbranden...!

... Maar toen ik probeerde de kaartjes los te halen uit de la, lukte dit niet. Ik bonkte de la op de vloer, probeerde alles om de kaartjes los te krijgen, maar alles was tevergeefs. In enorme wanhoop moest ik constateren dat de kaartjes zo sterk waren als staal. Verslagen en hopeloos plaatste ik uiteindelijk de lade terug. Met mijn hoofd tegen de kast gedrukt slaakte ik een enorme zucht vol zelfmedelijden.

En dan opeens zag ik het. Een lade waarvan het handvat meer glimmend was dan dat van alle andere, en waarop stond "Momenten dat ik aan Allah dacht". Het handvat zag er nieuwer uit, bijna als ongebruikt. Ik trok aan het handvat en er opende zich een klein laatje van maar een paar centimeter diep. De kaartjes erin waren te tellen op de vingers van één hand.

Daarop volgden de tranen, ik begon te snikken. Het huilen kwam van zo diep dat het me pijn deed in mijn maag en een overweldigend verdriet maakte zich van mij meester. Ik viel op mijn knieën en bleef huilen. Ik huilde uit schaamte, uit de enorme schaamte die ik voelde over alles dat ik even daarvoor had ervaren. De rijen van kaartjes en laatjes dwarrelden voor mijn met tranen gevulde ogen. Niemand mocht ooit weten van het bestaan van deze kamer.....

Ik kwam terug van een reis

Ik kwam terug van een lange reis en Allah oordeelde dat mijn
zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen
zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren
en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun
sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet
vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen. Ik probeerde van het
probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk.
Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moeshaf (Koran),
en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Koran te lezen. Snel
hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige egonnen
een krant te lezen en sommige vielen in slaap.

Plotseling zei één van hen met harde stem, terwijl hij naast me zat:
"Genoeg! Genoeg!" Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te
hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een
fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn
handen vasthouden Hij zat onrustig op zijn zitplaats en bewoog veel.
Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij: "Alstublieft, hou
ermee op, ik kan er niet tegen!!" Hij stond op van zijn zitplaats en
bleef een tijdje weg. Toen kwam hij terug, groette hij mij met de
salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil en ik begreep niet
wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich
naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon:
"Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond
geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen! Ik ben nu al een
hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die
ik niet deed. Toen ik jou de Koran hoorde lezen, werd mijn hele
wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof
iemand me wurgde. Ik voelde elke ayah die je las op mijn lichaam
neer komen als een zweep. Ik zei tegen mijzelf: ,,Hoe lang zal deze
verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat
zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel?” Toen ging ik naar de
toilet, weet je waarom? Ik had een sterke behoefte om te huilen, en
ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van
de mensen die hier aanwezig zijn!”

Ik sprak met hem in algemene termen over Tauwbah (berouw) en het
terugkomen tot Allah, daarna viel hij stil. Toen het vliegtuig
geland was, hield hij me aan en het leek alsof hij weg wou blijven
van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op
zijn gezicht: "Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren?" Ik
zei: "Als je oprecht en serieus in jouw berouw bent, dan zal Allah
al jouw zonden vergeven." Hij zei: "Maar ik heb verschrikkelijke
dingen gedaan, heel verschrikkelijk." Ik zei: "Heb je niet gehoord
dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):

”Zeg: ,,O mijn dienaren, die buitensporig zijn tegenover zichzelf
(door zonden te begaan), wanhoopt niet aan de Genade van Allah.
Waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, de
Meest Barmhartige” (Soerah az-Zoemar: 53)

Ik zag hem glimlachen van blijdschap. Zijn ogen waren gevuld met
tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. SoebhaanAllahil cAdhiem!
Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en de zonde is van een
persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het
alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn
vruchten dragen, inshaa’Allah. Dit zaad van goedheid is altijd aan
het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen
van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn
dienaar laat Hij een licht van leiding schijnen in zijn hart en
leidt Hij hem naar het pad van degenen die geleid zijn. Allah zegt
wat als volgt vertaald kan worden:

"En wie Allah wil leiden, Hij stelt zijn borst open (en wijd) voor
de Islam en wie Hij wil doen dwalen, Hij maakt zijn borst (zo) nauw
en beklemd alsof hij moeizaam de hemel (probeert) in te stijgen."
(Soerah al-An'aam: 125)

Hij reciteerde de Koran

Een persoon reed met zijn auto en onderweg kreeg hij autopech. De man stapte uit zijn auto en toen hij zijn reservewiel uit de achterbak wilde pakken, kwam er een auto met hoge snelheid aan en reed de man aan waardoor hij ernstig gewond raakte. Een medewerker van de wegenwacht vertelt: “Ik en een collega van mij droegen hem in onze auto en namen vervolgens contact op met het ziekenhuis. Het was een jongeman in de bloei van zijn leven. Uit zijn uiterlijk viel op te maken dat hij een praktiserende moslim was. Toen wij hem droegen, hoorden wij hem iets neuriën. Maar omdat wij druk bezig waren konden wij niet opmaken wat hij zei… Toen wij hem echter in de auto plaatsten hoorden wij heel duidelijk dat hij met zijn mooie stem de Koran reciteerde. Verheven zij Allah, je zou niet zeggen dat deze persoon gewond was. Hij zat helemaal onder het bloed en alle botten in zijn lichaam waren gebroken. Het werd ons duidelijk dat hij niet lang meer te leven had.

Hij bleef doorgaan met het reciteren van de Koran met zijn mooie stem. Nooit in mijn leven heb ik ooit zo een mooie recitatie gehoord. Ik voelde de rillingen door mijn lichaam heen gaan. Ineens hield hij op met reciteren. Ik draaide mij om en zag hoe hij zijn wijsvinger de hemel in wees en de geloofsgetuigenis uitsprak waarna zijn hoofd inzakte. Ik sprong naar achteren, onderzocht vervolgens zijn hand, zijn hart en zijn ademhaling…. niks… Hij had het leven verlaten.

Ik keek lang naar hem en een traan rolde over mijn wang, maar ik hield dit verborgen voor mijn collega. Ik draaide mij vervolgens naar hem toe en vertelde hem dat de jongeman was gestorven waarna hij begon te huilen. En ik…ik haalde een diepe zucht en de tranen stroomden over mijn wangen. Het was een aangrijpend moment.

Toen wij in het ziekenhuis aankwamen, vertelden wij iedereen die wij tegenkwamen het verhaal van deze jongeman. Velen waren zeer onder de indruk, aangeslagen en moesten huilen. Eén persoon ging zelfs naar de jongeman toe en kuste zijn voorhoofd. Velen van hen wilden weten wanneer het dodengebed voor hem verricht zou worden, zodat zij dit bij konden wonen. Eén van de ziekenhuismedewerkers belde naar de familie van de overledene om hen over dit verlies te informeren. Degene aan de andere lijn was de broer van de overledene. Hij vertelde dat zijn broer iedere maandag zijn oma bezocht in een dorp en dat hij altijd zorgde voor de weduwen, weeskinderen en armen. Alle dorpsbewoners kenden hem… Hij bracht hen altijd Islamitische boeken en cassettebandjes. Zijn auto was altijd volgeladen met rijst en suiker die hij uitdeelde aan de behoeftigen. Hij vergat zelfs niet snoepgoed voor de kinderen. En altijd als er aan hem werd gevraagd hoe hij het uithield om deze lange afstand steeds heen en weer af te leggen, antwoordde hij: “Ik breng de tijd die ik in de auto zit door met het leren en reciteren van de Koran en het beluisteren van Islamitische bandjes en ik hoop dat elke stap die ik in het kader hiervan zet door Allah beloond zal worden.”

De volgende dag liep de moskee vol met mensen die het dodengebed voor hem kwamen verrichten. Ik verrichte samen met vele anderen het dodengebed, waarna wij hem naar zijn begraafplaats droegen. Wij plaatsten hem in de nauwe grond om zijn eerste dag van het Hiernamaals tegemoet te gaan. Aan de andere kant was het voor mij alsof ik de eerste dag van mijn leven tegemoet ging…”  

Het verhaal van Amina

Het is nu alweer bijna 5 jaar geleden dat ik mij heb bekeerd tot de islam, hamdoelilah.
Het was echt een van de mooiste tijden van mijn leven.

Het is eigelijk heel gek begonnen.
Ik kwam uit een erg vrij gezin. Leve de lol was wel mijn levensmotto.
Mijn vader is alcoholist en blowt alsof het sigaretten zijn. Dit alles was voor mij dus niet meer dan normaal.
Een voor mij logisch gevolg was dat ik op mijn 13e al rookte en op mijn 15e begon met blowen en drinken.
Vriendjes? Dat hoorde erbij,je moest je eigelijk schamen als je op je 15e nog geen vriendje had!!

In die tijd had ik veel islamitische vriendinnen en niet te vergeten vriendjes.
Door hen kwam mijn eerste contact met de islaam. Al was het toen voornamelijk het door hun overtreden van de regels wat ik zag.
Hun geloof intrigeerde mij enorm omdat ze zich altijd bewust waren van de dingen die ze eigelijk fout deden en wel streefden naar het goede.
Ik had al wat relaties achter de rug en toen kwam ik Mohamed tegen. Ik kende hem al maar was opeens helemaal verliefd, bijna te verliefd.Ik zou alles voor hem gedaan hebben (bijna alles er zijn natuurlijk grenzen.Zelfs voor een niet moslim).
Het werd een relatie van bijna 3 jaar met wat ups maar vooral veel downs.Ik besef nu pas dat al onze ruzies voortkwamen uit onbegrip voor elkaars cultuur.Ik was nog zo jong eigelijk.En op zoek naar mezelf.
Mijn normen en waarden strookte niet met die van hem en in plaats van erover te praten voelde hij de behoefte mij wat hardhandiger aan te pakken.Ik zat geregeld onder de blauwe plekken en mijn vriendinnen vreesden af en toe voor mijn leven.O mijn arme moeder.
Na drie jaar had ik er genoeg van. Eindelijk had ik er echt genoeg van!!
Ik heb mij toen een jaar helemaal teruggetrokken uit het uitgaans leven.Ik wilde rust. Ik wilde mijzelf leren kennen. Ik ben mij toen gaan verdiepen in de islaam. Ben alle boeken gaan lezen die er maar bestonden en voelde een enorme drang om de stap als moslim te zetten. Ondanks die drang duurde het nog even.

Op een dag zat ik met een vriendin in mijn huis toen plots haar nicht gesluierd binnen kwam (dit was nogal een los typje dus de schock was groot).Toen knapte er iets in mij.Waar ben ik nu mee bezig. Ik was niet gelukkig dus waar wachtte ik nog op.
Halfnaakt was ik s ochtends de deur uit gegaan en gesluierd kwam ik binnen. Wederom o mijn arme moeder, die schrok zich in eerste instantie wezenloos. Desondanks werd ik geaccepteerd. Ik werd er alleen maar beter op. Vanaf die dag ben ik gestopt met roken,blowen en drinken zonder enkel probleem.
De vader van een vriendin van mij heeft me leren bidden en soeras geleerd in het Arabisch. Heerlijk voelde ik me. Om die verveelde periode als niet moslim achter mij te laten wilde ik perse mijn naam veranderen en dit ook officieel. De vader van mijn vriendin vond Amina een mooie naam en zo heb ik mij ook genoemd.

Na ongeveer 6 maanden moslim te zijn voelde ik de behoefte om in contact te komen met Mohammed. Het was niet afgesloten naar mijn gevoel. Ik wilde hem (hoe gek dat ook mag klinken) laten weten dat ik nooit een slecht meisje was geweest. En hoe goed ik nu wel niet was.
Na heel vaak aan de telefoon te hebben gezeten hebben wij elkaar een aantal keren gezien. Het gevoel van liefde was weer terug en halal probeerde wij onze relatie vorm te geven. Erg moeilijk!! Hij was nog erg in het uitgaans leven en ondanks dat hij me niet meer geslagen heeft rolde wij gauw weer in ons oude patroon. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk trouwen, maar hij was nog druk op zoek naar een verloren koffer met miljoenen euro s erin. (een droom die volgens mij veel Marokkaanse jongens hebben)
Ik wilde best op hem wachten maar verdiende ook respect.
Na een aantal maanden kregen we een keer ruzie waarna hij mij uitschold. Toen bedacht ik me dat onze relatie ook nu niet gezond was. Ik wilde dit niet en verdiende beter.

Ik heb, toen ik net moslim was, een aantal keer gezegd dat ik met een imaam wilde trouwen en subhanallah. De dag dat ik besloot dat ik toch echt niet met Mohammed kon trouwen (hoe graag ik het ook wilde) vertelde een vriendin mij dat de neef van haar man een imaam!! wilde trouwen.
Ik voelde gewoon dat ik deze man moest ontmoeten en dat heb ik gedaan. Hij was illegaal en sprak nauwelijks Nederlands. Het voelde zo goed dat ik na een week besloot om met deze man te trouwen.
En nu 5 jaar later ben ik nog steeds super gelukkig getrouwd en heb ik twee prachtige kinderen.

Mohammed zal ik nooit vergeten, maar ik heb absoluut de juiste beslissing gemaakt.
Voor jullie zusters. Kijk niet naar materiele zaken, maar volg je hart.
Terwijl jij denkt dat je de ware hebt gevonden heeft Allah hele andere plannen met jou.

Dit was mijn verhaal insjallah doet het wat met jullie!!

Je vriendinnen zullen je niet redden

Ik ben een meisje van 16 jaar alhamdoelilah en ik zou graag aan jullie mijn verhaal willen meedelen incha'allah. Gewoon vanwege het feit dat vele zusters in dezelfde positie hebben gezeten en zullen zitten. Hidjaab opdoen was een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit in mijn leven had moeten nemen.

Ik had als persoon zelf helemaal niks tegen een hoofddoek. Ik had altijd algedacht dat een hoofddoek verplicht(een Hidjaab is verplicht!!) was en dat dat de enige reden was om een hoofddoek op te doen. Verder wist ik er niet zoveel van. Op een bepaalde moment ging ik meer dingen lezen over de islaamen over de hidjaab. Ik had zoveel vragen, waarom?? Op welke leeftijd?? etc etc.. ik vond alle antwoorden op mijn vragen, maar dat zorgde er niet voor dat ik mijn hidjaab ging opdoen. Want er waren andere dingen die er ook meespeelden zoals mijn vriendinnen, school etc etc..astagfirullah, ik besloot om hem niet te gaan dragen op dat moment..astagfirullah maar elke keer als ik naar buiten ging, voelde ik me zo schuldig. Het gevoel dat ik kreeg kan ik niet beschrijven. Elke dag als ik thuis kwam en in mijn bed ging liggen en nadacht over wat ik allemaal had gedaan, kon ik niets bedenken wat er echt uitstak. Ik had mijn tijd verspild. Ik wilde mijn hoofddoek zo graag opdoen, maar het lukte niet. Elke ochtend ging ik voor de spiegel staan net voordat ik naar school moest en dan wou ik mijn Hidjaab opdoen.. maar het enige wat ik kon is huilen, omdat ik de kracht niet had. Ik ging een tijdje naar school zonder hidjaab, ik voelde me niet meer mezelf alsof ik iets miste in mijn leven. Ik miste ook inderdaad iets, ik wist niet precies wat, want het ging niet alleen maar om een doek. Het ging om meer dan dat, om Allah ta3ala! Vroeger dacht ik er niet zoveel aan astaghfirullah, totdat de maand ramadan in zicht was subhanallah; die maand heeft mij echt veranderd. Alle lof en dank zij aan Allah ta3ala.

Ik ging me steeds meer verdiepen in dingen, in de salaat, hidjaab, het leven van de profeet(s) etc etc.. De maand Ramadan naderde en ik besloot om te gaan leren bidden, ik had het meerdere malen geprobeerd maar tevergeefs niet volgehouden. Ik gaf het elke keer op astaghfirullah. Toen de maand was begonnen had ik net geleerd hoe je moest bidden.. Alleen ik miste wat dingen aan mijn gebed, de houdingen waar ik in zat, mijn zuivere intentie. Dus ik probeerde daar aan te werken. Tot de dag van vandaag verbeter ik nog steeds elke dag mijn gebed; dat probeer ik tenminste. Alhamdoelilah. Maar toen de maand Ramadan was afgelopen en wij het vasten hadden verbroken wou ik mijn hidjaab dragen, maar alweer had ik hem niet opgedaan. Hoewel ik niet zo vaak negatieve reacties van buitenaf kreeg; maar toch de negatieve reacties die ik kreeg die onthield ik en de positieve die vergat ik. Ik deed alles omgekeerd; i.p.v dat ik Allah ta3ala ging tevredenstellen, ging ik een aantal mensen om me heen tevredenstellen, terwijl ik Allah's woorden moest onthouden, onthield ik die van de mensen om mij heen. Op een gegeven moment had ik een keer na mijn gebed een doe3a? gedaan. Ik vroeg om Allah's hulp, kracht en leiding. Subbhanallah de volgende ochtend werd ik wakker en ik besloot mijn hidjaab op te doen zonder twijfel. Ik deed hem op en ging naar school. Op dat moment voelde ik me het gelukkigste meisje op de wereld totdat ik op school aankwam. Niemand van mij vriendinnen waren er totdat ze één voor één arriveerden. Toen ze mij zagen schrokken ze echt (want dit hadden ze van mij nooit verwacht)ik kreeg veel positieve reacties, zelfs zo positief dat ik moest huilen omdat ik dat totaal niet had verwacht. Ik zag dat sommige mensen me best raar aankeken, maar het deed me niets. Toen ik naar de lessen ging kreeg natuurlijk van Nederlandse leerlingen wat sarcastische opmerkingen maar die deden mij niets. Ik voelde me heel gelukkig ( gelukkig is nog niets eens het juiste woord). Dit is wat ik jullie wilde vertellen vanwege het feit dat andere zuster dit ook meemaken. Ik heb spijt dat ik het niet eerder had opgedaan. Stel je voor ik was een week daarvoor overleden en dan wat?? Al-hamdoelilah

Heb ik hem wel opgedaan alle lof en dank zij aan Allah ta3ala. Ik hoop datdoor mijn verhaal meer zusters hun hidjaab gaan opdoen. Want een hidjaab is zeer belangrijk in het leven van een vrouw. Het is niet zomaar een doek. Het is een bescherming voor jou tegen het kwaad. Het zal jullie goed doen!!!!!
Je vriendinnen zullen jou niet redden van de hel, jouw school, jouw diploma

zorgt er niet voor dat je 1,2,3 het paradijs betreedt. Fouten maken is menselijk, maar Allah ta3ala vergeten is wel een hele grote fout die ik heb gemaakt en die wel velen maken. Ik hoop dat Allah ta3ala jullie de kracht, leiding en hulp geeft die jullie nodig hebben. Amien. Ik hou van jullie omwille van Allah soebhannahoe wa ta3ala. Vergeet je dien niet waar je ook bent en in welke positie je ook bent en dit geld net zo goed voor mij als voor jullie..!!!

Het licht van de leiding

Ik kwam terug van een lange reis, en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren, en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen.

Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk… Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moes-h’af (Qor’aan), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Qor’aan te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige begonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.

Plotseling zei een van hen met een harde stem, terwijl hij naast me zat, “Genoeg! Genoeg!”

Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden, toen onrustig op zijn zitplaats zitten en veel bewegen. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij, “Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!”

Toen stond hij op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg, toen kwam hij terug, groette mij met de Salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil, en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon, “Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen!

Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou Qor’aan zag lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde… Ik voelde elke aya, die je las, op mijn lichaam neer komen als een zweep.

Ik zei tegen mijzelf, hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom?

Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen, die hier aanwezig zijn!

Ik sprak met hem in algemene termen over tawbah (berouw) en terug te komen tot Allah, daarna viel hij stil.

Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan, en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht, “Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren?” Ik zei, “Als je oprecht en serieus in jou berouw bent, dan zal Allah je vergeven voor al jou zonden.”

Hij zei, “Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk.”

Ik zei, “Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):

‘Zeg: O mijn dienaren wie tegen zichzelf zondig is geweest (door slecht daden en zonden te begaan)! Wanhoop niet over de barmhartigheid van Allah, waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, Meest Barmhartige’ (Az-Zoemar 39:53)”

Ik zag hem glimlachen van pret, met zijn ogen gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. Soebh'aan Allaah Al-‘dheem !

Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, in sha Allah.

Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar, Hij laat een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt hem naar het pad van diegene die geleid zijn. Allah zegt (interpretatie van de betekenis):

“En als God iemand op het goede pad wenst te brengen, dan stelt Hij diens hart open voor de Islaam en als Hij iemand tot dwaling wil brengen dan maakt Hij diens borst zo nauw en beklemd dat het is alsof hij moeizaam naar de hemel opklimt” (Al-An’aam 6:125).

De gave van gehoorzaamheid

Mahmud deed alsof hij in diepzinnige gedachten verzonken was en vertelde toen langzaam het verhaal van de brief die hij ontvangen had.

“Dus”, zei hij: “Het water zegt, dat wat mij brandt is van mij.” Het gezicht van de Sjaikh had een lichte blos gekregen. “Ja”, zei hij, “en dat wát mij brandt is van mij.”

Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld...
men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:

Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de
eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen...
Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de
nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid. Het was een avond
vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen.
Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik
roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het
lachen. Ik had het bijzondere "talent" dat ik mensen goed kon imiteren. Met
het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de
persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen
belachelijk. Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden.
Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen. Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien
had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen. Hij draaide zijn
hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo's van mijn "grap" vulden
de markt. Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw
zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met
trillende stem: "Rashed, waar was je?"Ik zei met spot: "op mars... bij mijn
vrienden natuurlijk!" Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe
was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: "Rashed, ik ben erg
moe. Ik kan elk moment gaan bevallen!" Een stille traan rolde over
haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar
aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral
omdat ze in haar negende maand zat. Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig
geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang
totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer
achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was. Na een uur werd ik
gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van
Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de
kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst
bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid.
Schreeuwend zei ik ze: "Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!" Ze
zeiden: "Ga eerst langs de arts". Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze
vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort
dingen moet accepteren. Toen zei ze: "Uw zoon heeft ernstige misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien! Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt
liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen. SoubhanAllah "Wat je
met anderen doet zal er met jou worden gedaan!". Ik bleef verstomd. Ik wist
niet wat ik moest zeggen. Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte
de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken. Mijn vrouw
was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde er geheel in dat Allah de dingen al
voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om
mensen niet belachelijk te maken zeggende: "Spot niet met mensen!" We
verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet
veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer
zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar
ik kon ook niet van hem houden! Salem groeide en begon te kruipen. Hij had
een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was
probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op
mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw
van Omar en Khalid. De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers
groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd
was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen. Mijn vrouw
verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren. Zij deed altijd
du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege
mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem
negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd groter en
met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde
inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen. Bij het
voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren
steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan. Op een gegeven vrijdag werd
ik om 11 uur 's ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was
uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima). Ik kleedde me aan, deed
geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd
ik gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig. Het was de eerste
keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem. Tien jaar lang heb ik
hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me
niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was. Ik
ging naar hem toe en zei: "Salem! Waarom huil je?!". Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met
zijn kleine handen. Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij zich probeerde
weg van mij te verplaatsen!! alsof hij zei: "merk je me nu pas op? Waar was
je tien jaar lang?" Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me
niet vertellen waarom hij huilde. Met vriendelijke woorden probeerde ik hem
wel te laten vertellen wat er mis was. Salem begon te vertellen waarom hij
huilde en ik luisterde verschrikt naar hem. En weten jullie wat nu de reden
was??? Dat zijn broertje Omar, die hem altijd hielp om bij de moskee te
komen, te laat was. En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang
dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij
riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen. Ik keek naar
de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de rest van zijn woorden niet meer
aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond en zei:>"Salem, is dit waarom je
huilde??" "Ja" zei hij. Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en
zei: "Wees niet bedroefd Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de
moskee gaat?" Hij zei: "Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat" Ik zei:
"Nee...ik zal met je mee gaan". Salem was totaal verrast... hij geloofde
het niet. Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen. Ik
veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto
brengen. Hij weigerde en zei: "De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar
de moskee." Ja, dit zei hij. Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik
voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer
dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd. De
moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat... of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad. Na de salat vroeg Salem mij om
hem een exemplaar van de Quran te geven. Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu
lezen als hij blind is? Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde
zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat
Al Kahf op te zoeken. Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave
totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij
begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten. Soubhan Allah Hij kende
de sourat helemaal uit zijn hoofd! Ik schaamde mij. Ik nam een ander
exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen.
Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden. Ik
kon het niet meer aan...Ik begon als een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunna gebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte meer tot dat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat
daarna mijn tranen wegveegde. Het was Salem! Ik omhelsde hem, keek hem
daarna aan en zei toen in mijzelf: "Jij bent niet de blinde, ik ben degene
die blind is" Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het
vuur sleurden. We keerden terug naar huis. Mijn vrouw was zeer ongerust
over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist
dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden. Vanaf die dag was er geen
salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet mijn slechte "vrienden" en
ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen. Ik proefde samen
met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij
gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter
met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over
de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond.
De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er
stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou
zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah
erg dankbaar voor zijn gunsten. Op een dag besloten mijn goede vrienden om
naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te
doen. Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan. Ik vroeg Allah om hulp en ik
vroeg mijn vrouw om advies. Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar
het tegenovergestelde gebeurde! Ze was erg blij en ze moedigde mij aan. Vroeger
vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven
leefstijl. Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan
waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde. Drie en een
halve maand duurde mijn afwezigheid. Gedurende die hele periode nam ik elke
keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen.
Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem
horen! Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende
mijn hele reis. Hij is in de moskee zeiden ze elke keer dat ik belde. Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.....Behalve de laatste
keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte. Haar stem was
anders. Ik zei tegen haar: "Geef aan Salem mijn salaam (groet) door."
"InshaaAllah" antwoordde zij. En ze bleef stil. Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de
deur hopend dat Salem de deur zou openen. Tot mijn verbazing deed mijn
zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd).Ik zette hem op
mijn schouders terwijl hij schreeuwde: "Papa...Papa.." Ik weet niet waarom
mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging... Ik zocht mijn
toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan. Mijn vrouw kwam naar mij toe
maar ze was anders dan normaal. Alsof ze deed alsof ze blij was. Ik bekeek
haar eens goed en vroeg haar: "Wat is er met ?", "Niets" zei ze. Toen dacht
ik weer aan Salem en vroeg haar: "Waar is Salem?" Haar hoofd boog naar
beneden. Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen.
Toen begon ik tegen haar te schreeuwen: "Salem! Waar is Salem???" Ik hoorde
toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje
zei: "Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...". Mijn vrouw kon de situatie
niet meer aan. Ze begon hard te huilen. Ze viel bijna flauw en kon zich nog
net uit de kamer verplaatsen. Later begreep ik dat Salem twee weken voor
mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen. Mijn vrouw had hem naar het
ziekenhuis gebracht. De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet
loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.

Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met
wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)! Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop lijkt bekindigd roep dan: Ya Allah (Oh Allah)! Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de geweldige troon.